Αναδημοσιεύσεις

Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτήν την ακραία συμπεριφορά προς το πρόσωπό μου , εγώ είμαι ένα άτομο που πράττει πάντα ειρηνικά ,για ποιό λόγο Κύριοι Δημοκράτες του Υπουργείου μου φερθήκατε με τόση ακατανόητη επιθετικότητα ;Πού έσφαλα; Όλοι εμείς οι κρατούμενοι με απόλυτα ειρηνικό τρόπο και χωρίς καν την παραμικρή κίνηση που να συνιστά στάση, διεκδικήσαμε το δικαίωμά μας στη ζωή και την αξιοπρέπεια! Αισθάνομαι βαθύτατα πληγωμένος και συνάμα αδικημένος μιας και ότι μέτρα ελήφθησαν έτσι ώστε να πιέσουμε για την πολυπόθητη και πολυσυζητημένη Π.Ν.Π (πράξη νομοθετικού περιεχομένου) ήταν όλα ειρηνικού περιεχομένου και δεν παρέπεμπαν σε οποιαδήποτε μορφής στάση! Βρίσκομαι στο κελί 6 των πειθαρχείων Γρεβενών , υποτίθεται σε καραντίνα και η φυλακή των Γρεβενών μπορεί να σας επιβεβαιώσει το γεγονός ότι απ΄την ημέρα που βρίσκομαι εδώ ο δίσκος με το φαγητό όπως έρχεται έτσι φεύγει , το σώμα μου αρνείται να τραφεί με εμφανή την απώλεια αρκετών κιλών απ’το κορμί μου ,εμφανή είναι επίσης και τα σημάδια αφυδάτωσης πριν ακόμα ξεκινήσω επίσημα τον αγώνα μου για τα αυτονόητα. Από Τρίτη λοιπόν (22/04)και έχοντας σώας τας φρένας και με εμφανή την σωματική μου καταπόνηση κατέρχομαι σε απεργία πείνας έως την Κυριακή (27/4) διεκδικώντας ο,τι μου ανήκει , την επαναμεταγωγή μου στον κοιτώνα μου στον Κορυδαλλό , όπου έχω και όλες τις σημειώσεις που αφορούν τις επικείμενες εξετάσεις για το 6ο εξάμηνο . Εάν μέχρι τότε δεν γίνει η επαναμεταγωγή μου από Δευτέρα κατέρχομαι σε λευκή απεργία , αρνούμενος και το νερό . Το ιατρικό προσωπικό του Κορυδαλλού γνωρίζει ότι με αμπούλες μαγνησίου και βιταμίνες παλεύω τις κράμπες και τα πρηξίματα από την προηγούμενη απεργία πείνας 31 ημερών και 8 ημερών δίψας , όπως ήδη σας προανέφερα ! Αυτή τη φορά αποκλειστικά υπαίτιοι θα είστε εσείς κ.Σοφία Νικολάου και ο αρχιφύλακας Σούκος για την ζωή μου . Το κρίμα στο λαιμό σας ! Καλώ κάθε ευαισθητοποιημένο Δημοκράτη πολίτη της χώρας αυτής σε στήριξη του δίκαιου αγώνα μου κατά της άδικης και εκδικητικής δίωξης μου , έτσι ώστε να καταφέρω να διεκδικήσω το δικαίωμά μου στη μόρφωση , αλλά και για την προάσπιση του αναφαίρετου δικαιώματος κάθε πολίτη εν καιρώ Δημοκρατίας να εκφράζεται ελεύθερα .

Επιστήμονες, διανοούμενοι και επαγγελματίες, που, απομακρύνθηκαν από την αριστερά και την κεντροαριστερά, και που συνεχίζουν να έχουν σημαία τους το λαϊκισμό των Συριζαίων. (...) Μια ευνοούμενη γενιά που, όπως και εγώ βέβαια, επωφελήθηκε τα μάλα από τη μεγάλη επέκταση του κράτους, της δημόσιας εκπαίδευσης, και την ανάπτυξη στην περίοδο πριν, και λίγο μετά τον νεοφιλελευθερισμό. (...) Δεν είχαν καμία μέριμνα να περάσουν τα αγαθά που τους προσφέρθηκαν πλουσιοπάροχα στις επόμενες γενιές. Δεν φαίνεται να τους απασχολεί ότι τα νέα παιδιά, τουλάχιστον τα νέα παιδιά των υπολοίπων, αντιμετωπίζουν την προοπτική για χειρότερους μισθούς, χειρότερες θέσεις εργασίας και χειρότερες συντάξεις, από αυτές που οι ίδιοι απολάμβαναν και θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν. Ο κίνδυνος δεν είναι ούτε η λιτότητα ούτε οι ανισότητες, αλλά ο λαϊκισμός των Συριζαίων. Δε ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο - η δυσοσμία της ιδιοτέλειας ή αυτή της υποκρισίας. (...) Ο κ. Μητσοτάκης αρχίζει το διάγγελμά του με το θέμα της αξιοπιστίας και φτάνει στη σημασία του δημοσίου συστήματος υγείας, και βέβαια των ανθρώπων που το υπηρετούν. Μικρή πρόσκρουση όμως, συνέρχεται γρήγορα, και με ευκολία επιστρέφει στο βασικό αφήγημα του νεοφιλελευθερισμού – τη σημασία της αποτελεσματικότητας του κράτους, του ιδιωτικού τομέα, το πως τα αιτήματα του κόσμου είναι «αλόγιστα» και οι παροχές που ζητάει «πρόχειρες». Και τελειώνει ζητώντας «τα μέτρα της επικαιρότητας, να γίνουν πυροδότες διαρκών μεταρρυθμίσεων.» Ποια μέτρα και ποιες μεταρρυθμίσεις άραγε;  (...) Το νεοφιλελεύθερο αφήγημα ήδη χτίζεται. Πρέπει να έχουμε, μας λένε, χαμηλό χρέος και πλεονάσματα σε καλούς καιρούς, ακριβώς για να μπορούμε να δαπανήσουμε όταν χρειάζεται σε μια κρίση (όπως και τώρα). Μεταφράζω: μόλις τελειώσει η υγειονομική κρίση θα πρέπει οι χώρες να κάνουνε την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή για να χτίσουν ξανά πλεονάσματα και να μειώσουν το χρέος. Με λίγα λόγια άλλη μια περίοδος λιτότητας για να μην ξεχνιόμαστε. Ανάμεσα στα θύματα θα είναι πάλι και η νέα γενιά. Τώρα είναι η στιγμή για πρωτοβουλίες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για τη νέα γενιά, να μην γυρίσουμε πίσω. Σε πρώτο χρόνο η μάχη για το ευρωομόλογο έχει τα στοιχεία που χρειάζονται – μια αντιμετώπιση των ανισοτήτων σε υπερεθνικό επίπεδο. (...) Διαβάζω ότι κάποιες χώρες προχωράνε, ή σκέφτονται να προχωρήσουν, στη νομιμοποίηση μεταναστών. Τώρα βλέπετε υπάρχει πρόβλημα στην αγροτική παραγωγή λόγω της κρίσης, χρειάζονται χέρια και άρα τα μεταναστευτικά εργατικά χέρια αποτελούν μια λύση. Οι μετανάστες, όπως και παλαιότερα οι γυναίκες, αποτελούν για τους κατέχοντες τα μέσα παραγωγής το αμορτισέρ του συστήματος, χρήσιμες εφεδρείες, αλλά χωρίς πολλά-πολλά δικαιώματα - γιατί οι έκτακτες ανάγκες κάποτε τελειώνουν. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός πολύ συχνά πέφτουν σε ενδογενείς αντιφάσεις. Δέσμιοι της ρητορικής τους, πολύ συχνά κάνουν ζημιά ακόμα και στα δικά τους τα συμφέροντα. Άλλες φορές αλλάζουν γραμμή με περισσή υποκρισία. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε που θα κατασταλάξει η κυβέρνηση της ΝΔ. (...) Η ΝΔ ανακοίνωσε ότι παίρνει πίσω το πρόγραμμα των voucher. (...) Σκέφτομαι ότι υπάρχουν δύο θετικά συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι ακόμη και σε συνθήκες μιντιακής μονομέρειας που θυμίζουν ανελεύθερα καθεστώτα, τα social media και τα σοβαρά ρεπορτάζ μπορούν να προκαλέσουν ισχυρές ρωγμές στο αφήγημα της κυβέρνησης. Το δεύτερο είναι ότι η αντιπολίτευσή μας είναι αποτελεσματική. Πήραν πίσω τα voucher, αναγκάστηκαν  να παραδεχτούν χρήση του μαξιλαριού μετά από ερώτησή μας, έδωσαν ένα (αποσπασματικό και κουτσουρεμένο βέβαια) επίδομα στους μακροχρόνια ανέργους μετά από ερωτήσεις προτάσεις και παρεμβάσεις μας.  (...) Η ΝΔ σε συνθήκες πανδημίας, με την βουλή να υπολειτουργεί και τα κοινωνικά κινήματα να μην μπορούν να αντιδράσουν όπως θα αντιδρούσαν κανονικά,  φέρνει προς ψήφιση δυο νομοσχέδια για θέματα που αφενός δεν είναι εξαιρετικά επείγοντα, αφετέρου απαιτούν διευρυμένη συζήτηση.  Η επιλογή της να φέρει ένα νομοσχέδιο «περιβόλι» νεοφιλελεύθερων και αντιδημοκρατικών διατάξεων  για την παιδεία εν κρύπτω, που αυξάνει τους μαθητές ανά τάξη,  επαναφέρει πειθαρχικά μέτρα που ανήκουν σε άλλες εποχές, με ανησυχεί βαθύτατα. Ίδια ανησυχία  για το νομοσχέδιο του κ. Χατζηδάκη, του οποίου την άμεση απόσυρση του ζητούν με ψήφισμά τους περίπου 100 περιβαλλοντικά κινήματα και συλλογικότητες από ολόκληρη τη χώρα.  Δεν τιμά την δημοκρατία μας τα νομοσχέδια για κρίσιμα ζητήματα να έρχονται και να ψηφίζονται με αυτές τις συνθήκες. 

Όταν, όμως, εκδιπλώνεις -και καλά κάνεις- τα πολιτικά σου φρονήματα, διαμορφώνοντας επιπλέον, εκ της διάσημης θέσεώς σου, συνειδήσεις, οφείλεις να είσαι ανοιχτή στον αντί-λογο. Όταν, μάλιστα, η χλεύη των ΜΜΕ κατευθύνεται προς οτιδήποτε αντίκειται στη σημερινή κυβέρνηση και στον περίγυρό της, μια καλλιτεχνική, λεγόμενη, ψυχή, τούτο οφείλει να το ξέρει. Οφείλει να κοιτάει γύρω της, να ακούει και να κατανοεί. Διότι εδώ το μείζον δεν είναι, βεβαίως, η τραγουδιστική διαδρομή καθεαυτή. Είναι η στάση στο Μαξίμου, οι θωπείες με τους κυβερνώντες και, προπάντων, η σιωπή. Η σιωπή όλων εκείνων των καλλιτεχνών–διασκεδαστών που κάνουν πως δεν υπάρχει φτώχεια και ανέχεια, πως δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, δεν υπάρχει πόνος ταξικός στα 40 τετραγωνικά, παρά μοναχά συλλογικός και ολίγον φιλολογικός, είναι μια βαθιά πολιτική υπόθεση. Η χειρότερη πολιτική μεροληψία είναι η υποκρισία όλων εκείνων που διαλογίζονται πλάι στην πισίνα, μελετούν στην ηλιόλουστη βεράντα, μαγειρεύουν γκουρμέ σε λαμπερές κουζίνες και συμβουλεύουν τους πληβείους να δουν τον κορονοϊό ως ευκαιρία. Γνωστοί από παλιά, είναι οι εκείνοι που αποκαλούσαν την κρίση του καπιταλισμού “κρίση αξιών”, οι υμνητές του “όλοι μαζί τα φάγαμε”, οι μεταπηδήσαντες στους μπαξέδες της αφθονίας. Κι ενώ όλοι οι άλλοι “σπέρνουν διχασμό” και “χύνουν δηλητήριο”, αυτοί, οι τάχα μου ανθρωπιστές, που, επίσης τάχα μου, δεν έχουν πολιτικές αναφορές και δεσμεύσεις, είναι επί της ουσίας οι πρωτοψάλτες της δεξιάς. Ηθελημένα. Εμπαίζοντας το λαό, όχι εξαιτίας των φρονημάτων τους αλλά με την προκλητικά υποκριτική συμπεριφορά τους.

Είναι άραγε οι αζήτητοι νεκροί στην ίδια κατηγορία των χιλιάδων πνιγμένων μεταναστών στα νερά της Μεσογείου; Των παιδιών που χάνονται στους δρόμους της προσφυγιάς; Αλλά και αυτών που η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία τους έστειλε να πεθάνουν στα πεζοδρόμια των μεγαλουπόλεων ή στους διαδρόμους και στα ράντζα των νοσοκομείων; Του φυλακισμένου που πέθανε από ένα χαλασμένο δόντι; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Όμως όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό. Είναι τα θύματα μιας εποχής που η απαρχή της στηρίχτηκε στις πανανθρώπινες άξιες όλων των προηγούμενων επαναστάσεων για την απελευθέρωση του ανθρώπου όπου κινητήρια δύναμη της ήταν η κραυγή των φτωχών και καταφρονεμένων ότι «δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε πέρα από τις αλυσίδες μας». Αυτή η εποχή φτάνει στο τέλος της. Ένα τέλος με δισεκατομμύρια κατακερματισμένες, «πειθαρχημένες» ατομικότητες σε βαθμό αστρικής σκόνης, όπου τα «Παράσιτα» και οι «Τζόκερ» πρέπει να βρουν την σύγχρονη κραυγή που θα τους ενώσει ξανά.