Η Αυγή

Η δικαιοσύνη στο μεταναστευτικό, όπως και η δικαιοσύνη σε σχέση με το κλίμα, είναι πολύ αλληλένδετες έννοιες με εκείνη της φορολογικής δικαιοσύνης. Εάν δεν καταφέρουμε να πείσουμε ο ένας τον άλλο για το γεγονός ότι πρέπει να τεθεί μία σημαντική εισφορά στους πιο πλούσιους, πώς μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερο την αλληλεγγύη; Δεν λέω ότι ο πρώτος προϋπολογισμός που θα ψηφιστεί από αυτή τη Συνέλευση θα αποδεσμεύσει πόρους για τους μετανάστες. Αλλά, σιγά-σιγά, η διεύρυνση του δημοσίου χώρου συζήτησης, εντός του πλαισίου αυτής της αλληλεγγύης, θα καταστεί πιο ουσιαστική. Αυτό θα επιτρέψει να δείξουμε ο ένας στον άλλο ότι η Ευρώπη μπορεί να είναι συνώνυμο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Εάν δεν υπάρχουν εμβληματικά μέτρα, όπως ένας φόρος στους πιο εύπορους, στις μεγαλύτερες περιουσίες, στις πιο μεγάλες εταιρίες, σε εκείνους που παράγουν τους περισσότερους ρύπους, τότε το αίσθημα της απομάκρυνσης, της δυσαρέσκειας για την Ευρώπη, θα εντείνεται. Το πρόβλημα είναι ότι ο Macron και πλήθος άλλων ηγετών λαμβάνουν υπόψη τους μόνο τα θετικά του ανταγωνισμού ανάμεσα στις χώρες, θεωρώντας ότι υπερτερούν των προβλημάτων που προκαλεί ο τελευταίος.

Μιλώ για «μεταφασισμό», επειδή η νέα Ακροδεξιά έχει πάρει την απόστασή της από τον φασισμό, τουλάχιστον στις χώρες όπου έχει γίνει σημαντικός παράγοντας στην πολιτική ζωή. Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο μεταφασισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παραδοσιακό φασισμό όσον αφορά τη γλώσσα, την οργάνωση και την κινητοποίηση. Δεν είναι πλέον φασιστικός, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα κάτι εντελώς διαφορετικό και νέο. Πρόκειται για μια μορφή μετάβασης, η οποία δικαιολογεί την έννοια του μεταφασισμού. Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του είναι ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, ειδικά με τη μορφή της ισλαμοφοβίας. Σήμερα, δεν βρίσκει πλέον τον θεμελιώδη σκοπό της στον αντικομμουνισμό ή στον αντισημιτισμό. Ο στόχος έχει αλλάξει. Ωστόσο, μια σημαντική οικονομική κρίση με την αποψίλωση του ευρώ και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, θα μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή κατεύθυνσης και μια επιστροφή στον παραδοσιακό φασισμό. Φυσικά, αυτό μπορεί να συμβεί και εκτός Ευρώπης. Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Jair Bolsonaro, ένας πολιτικός που σαφώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός φασίστα ηγέτη, εκλέχτηκε στη Βραζιλία. Αυτό απεικονίζει μια διεθνή τάση. (...) Η ουσιαστική αποστολή της πολιτικής μνήμης της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κυρίως καθοριστική και διακοσμητική: δείχνει αρετή ενώ υιοθετεί αντικοινωνικές πολιτικές. Από τη μια πλευρά φτωχαίνει την Ελλάδα, από την άλλη διοργανώνει τελετές μνήμης για το Ολοκαύτωμα. Από τη μία πλευρά εισάγει τη δύναμη της τρόικας, μιας υπερεθνικής εξουσίας που στερείται οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης, από την άλλη διακηρύσσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από τη μία πλευρά, χρηματοδοτεί μουσεία και εορτασμούς αφιερωμένους στα θύματα του ολοκληρωτισμού και της γενοκτονίας, από την άλλη κλείνει ερμητικά τα σύνορα και αρνείται να υιοθετήσει κοινή πολιτική για την υποδοχή των προσφύγων. Αυτή η υποκρισία μπορεί να έχει μόνο επιζήμιες συνέπειες. Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι απόδειξη αυτού.

Όταν κάποιοι διεκδικούν ισοτιμία, θα πρέπει να διεκδικούν και το δικαίωμα απάντησης στην κριτική.

Η υλοποίηση των δεσμεύσεων που αναλάβαμε απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειονότητα το 2015, δηλαδή η οριστική έξοδος από τα Μνημόνια, η ανάκαμψη της οικονομίας, η ενίσχυση του εισοδήματος και της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων και η προστασία των πλέον ευάλωτων, είναι το όπλο μας στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Μπορεί να μην έχουμε μαζί μας τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα, τους τίτλους των εφημερίδων, κουβαλάμε όμως ένα συγκεκριμένο και με σαφές ταξικό πρόσημο έργο, το οποίο μας δένει με την κοινωνία. Δεν είναι όμως μόνο τα πεπραγμένα, αλλά και το σχέδιο για την επόμενη μέρα που θα παίξει ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κι εκεί θα συγκρουστούν δύο απολύτως διακριτά πολιτικά σχέδια. Αυτό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει οι εργαζόμενοι και η μεγάλη κοινωνική πλειονότητα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα εποχή και οι πολιτικές να καθορίζονται από τις δικές τους ανάγκες. Και αυτό της Ν.Δ., που θέλει τους πολλούς στο περιθώριο και τις πολιτικές να καθορίζονται από τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.

Όσοι μιλούν για επιδοματική πολιτική είτε δεν έχουν αντιληφθεί την καταστροφή που έφερε η κρίση, είτε συμμερίζονται τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες λογικές. Το πρόγραμμα της ΝΔ είναι εχθρικό προς την κοινωνική πλειοψηφία.

Η ΝΔ έχει πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στα εργασιακά, αυτό το έκανε πράξη ως κυβέρνηση και το επικαλείται ως σχέδιο και για την επόμενη μέρα, όταν υποστηρίζει τις ανακοινώσεις του κ. Κουρτς και λέει ότι το οκτάωρο είναι ξεπερασμένο, ότι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι μία εμμονή της αριστεράς και ο μόνος δρόμος είναι οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης. (...) Στις επερχόμενες εκλογές, λοιπόν, συγκρούονται δύο ξεκάθαρα και απολύτως ανταγωνιστικά μεταξύ τους σχέδια για την εργασία, την κοινωνική ασφάλιση και την οικονομία. Και σε αυτήν τη σύγκρουση όλοι θα πρέπει να πάρουν θέση.

Θεωρώ πως στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο είναι αναγκαίο να υπάρχει μια δημοκρατική πλειοψηφία, η οποία θα ωθήσει σε μια συνολική πολιτική αναθεώρηση της Ε.Ε. προς ριζοσπαστική κατεύθυνση. Πρέπει να αντιπαλέψουμε το μίσος απέναντι στη δημοκρατική εκδοχή απάντησης στην κρίση, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη. Αντίπαλος δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές που αυτά εκπροσωπούν. Η Αριστερά θα πρέπει να αναδείξει την αναγκαιότητα της ριζοσπαστικής εναλλακτικής δημοκρατικής πολιτικής.