Η Αυγή

"Υποστηρίζω πάρα πολύ την διεύρυνση αλλά χρειαζόμαστε ένα κόμμα που έχει ταυτότητα, τις δικές του αναλύσεις και με αυτή τη βάση μπορεί να συμμαχήσει και με τον κ. Βαρουφάκη και το ΚΚΕ, αν αποφασίσει ότι δεν μπορεί να περιμένουμε πότε θα καταρρεύσει από μόνο του το καπιταλιστικό σύστημα αλλά πρέπει να έχουμε μια στρατηγική αλλαγής." "Είναι ένα πολύ τολμηρό εγχείρημα ο απολογισμός, η αποτίμηση και η κριτική του έργου μας. Έχουμε το θάρρος να τα αναλύσουμε όλα. Είναι μια μεγάλη κατάκτηση αυτό. Μόλις γίνει και δεύτερη φορά Αριστερά πάλι θα υπάρχουν οι συσχετισμοί δύναμης, πάλι θα υπάρχει Ε.Ε. και ΔΝΤ αλλά θα μιλάμε με διαφορετικό τρόπο διότι έχουμε περάσει από την κυβερνητική εμπειρία –δεν θα βασιζόμαστε σε παραδείγματα άλλων χωρών- και έχουμε πλήρη επίγνωση ότι οι συσχετισμοί δύναμης πάντα θα είναι εναντίον της Αριστεράς και αυτό μας δίνει μια δύναμη να μπορούμε να εξετάσουμε τις πολιτικές και τις προοπτικές. "

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «εγκατασταθεί» στη συνείδηση των πολιτών ως η εναλλακτική κυβερνητική πολιτική δύναμη. Στη δική μας Αριστερά έλαχε να πρέπει να εκπροσωπήσει ένα πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο με ποικίλες προελεύσεις, που ριζοσπαστικοποιήθηκε στα χρόνια της κρίσης και συμπορεύτηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα επιχειρούμε αυτή τη συμπόρευση να τη μετατρέψουμε σε στέρεη οργανική σχέση με το κόμμα μας: αυτό που ονομάζεται διεύρυνση. Ήδη χιλιάδες νέα μέλη πυκνώνουν τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε μια περίοδο που δοκιμάζεται η σχέση των πολιτών με την πολιτική. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει άθροισμα προελεύσεων. Δεν πάμε να κάνουμε ένα κόμμα των πρώην: πρώην ΚΚΕ, πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού, πρώην ΕΑΡ, πρώην ΠΑΣΟΚ, ακόμη και πρώην Ν.Δ. Πάμε όλοι μαζί να οικοδομήσουμε την Αριστερά που έχει ανάγκη η χώρα, μια Αριστερά του 21ου αιώνα, που για ακόμη μια φορά στην ιστορία της θα είναι ο κορμός του συνασπισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της προόδου που θα κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Νομίζω ότι το ιδανικό σκηνικό δεν θα προκύψει ως εκ θαύματος, ούτε η Ν.Δ. θα πέσει ως «ώριμο φρούτο». Θα προκύψει μέσα από σκληρή προσπάθεια να πείσουμε τους πολίτες να μας εμπιστευθούν ξανά. Μιλώντας ανοιχτά και ειλικρινά για το σχέδιό μας, αλλά και για τα λάθη και τις αδυναμίες της πρώτης μας διακυβέρνησης. Το ιδανικό, λοιπόν, θα είναι -ανεξάρτητα από τα λάθη των αντιπάλων μας- ο ΣΥΡΙΖΑ άμεσα να ξεφύγει από τη μετεκλογική εσωστρέφεια, να ανασυγκροτηθεί, να αποσαφηνίσει τη φυσιογνωμία και τις προγραμματικές του θέσεις απομακρυνόμενος από τους καταναγκασμούς του Μνημονίου και να δίνει μέσα από την αντιπολιτευτική του τακτική πρόγευση από τη νέα διακυβέρνηση που θα κληθεί να ασκήσει. Με δυο λόγια, να αποκρούσει τις πιέσεις του συστήματος που θέλουν να τον μετακινήσουν προς το «Κέντρο» και να τον μετατρέψουν σε μέρος της «δικομματικής κανονικότητας». Ο αριστερός ριζοσπαστισμός εξάλλου έφερε την Αριστερά στην κυβέρνηση. Αυτό είναι το στοίχημα του συνεδρίου μας.

Δυστυχώς, όλες οι αλλαγές γίνονται σε βάρος της μισθωτής εργασίας, που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων. Σταθερή εισφορά για τους ελεύθερους επαγγελματίες, ποσοστιαία επί των αποδοχών για τους μισθωτούς. Για παράδειγμα, γιατρός που έχει εισόδημα 80.000 ευρώ το έτος, θα έχει τη δυνατότητα να καταβάλλει 220Χ12=2.640 ευρώ ετήσια ασφαλιστική εισφορά συνολικά. Μισθωτός με 12.000 ευρώ ετήσιες αποδοχές πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές (χωρίς επικουρική και κρατήσεις ΟΑΕΔ κ.λπ.) 270 ευρώ περίπου τον μήνα και τον χρόνο συνολικά 3.240 ευρώ. Πόσο δίκαιο είναι άραγε αυτό, όταν το ΣτΕ χαρακτήρισε την εισφορά ως δημόσιο βάρος και το σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5) λέει ότι «οι Έλληνες συμμετέχουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους»; Επιπλέον προβλέπεται ποσοστιαία εισφορά υπέρ υγείας για τους μισθωτούς, σταθερή εισφορά 66 ευρώ για τους ελεύθερους επαγγελματίες κ.λπ.

Οδηγούμαστε σε μια παγκόσμια δικτατορία. Ο μισός πλανήτης είναι εξεγερμένος και οι κυβερνήσεις δεν πτοούνται. Η βία των δυνάμεων καταστολής είναι παντού αδιανόητη. Αποσιωπούνται οι ειδήσεις που είτε κάνουν έναν πολίτη να σκεφτεί είτε τον πληροφορούν για πράγματα από τα οποία κινδυνεύει. Δεν είναι ο μετανάστης κι ο λωποδυτάκος από τους οποίους κινδυνεύουμε. Κινδυνεύουμε από όσους μας κυβερνούν, από τις μεγάλες εταιρείες που χτίζουν, δηλητηριάζουν, σκοτώνουν, κάνουν σκλάβους τους εργαζόμενους. Και δεν δέχομαι ότι το κακό είναι ανίκητο, υπάρχει πάντα ο ανθρώπινος παράγοντας που είναι αστάθμητος. Αυτό το ξέρει ο καπιταλισμός και γι' αυτό φοβάται τόσο και για αυτό οργανώνεται τόσο πολύ. Ξέρουν ότι όσο στριμώχνεις τον άλλον στη γωνία, κάποια στιγμή θα χυμήξει, χωρίς να νοιάζεται για τη ζωή του, και θα σε ξεσκίσει. Όταν τα πράγματα είναι οριακά, μπορεί να ξεσπάσει άγρια. Και τι δεν είναι οριακό; Οι συντάξεις; Οι συμβάσεις εργασίας; Είναι μισθοί αυτοί που έναν ολόκληρο πληθυσμό τον καταδικάζουν στη φτώχεια και στην ανασφάλεια; Που σε λίγο στα νοσοκομεία θα πετάνε έξω όσους είναι ανασφάλιστοι για να πεθάνουν; Που οι καρκινοπαθείς δεν θα έχουν φάρμακα; Βλέπω την οργή. Έχουμε στριμωχτεί, ο ζωτικός μας χώρος έχει ελαττωθεί κι όταν θα φτάσει να γίνει ασφυκτικός, ουαί κι αλίμονο σε αυτόν που θα βρεθεί μπροστά μας. Θα γίνουν τέρατα. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα άγριο θεριό άμα του στερήσεις τον ζωτικό του χώρο. Να ξέρουν λοιπόν αυτοί ότι οδηγούν την κοινωνία σε μια τρομακτική μελλοντική αγριότητα. Που δεν θα γλιτώσουν ούτε οι ίδιοι.

Στη Βολιβία προσπαθούν να καταστρέψουν με ταχείς ρυθμούς ό,τι οικοδομήθηκε με πολύ κόπο και θυσίες. Προσπαθούν να κάνουν το ίδιο πράγμα που προσπαθεί να κάνει ο Μορένο στο Εκουαδόρ, να καταστρέψει ό,τι υπάρχει και να προχωρήσει σε ξεπούλημα του εθνικού πλούτου της χώρας στις πολυεθνικές. Θέλουν να μας παρουσιάσουν το κράτος σαν επιχείρηση και τους αιρετούς πολιτικούς σαν τους καλούς μάνατζερ. Μόνο που το λίθιο, ο χρυσός, το φυσικό αέριο, οι υδρογονάνθρακες δεν ανήκουν σε καμιά επιχείρηση -κράτος και κυβερνήτες- μάνατζερ, αλλά στους λαούς μας. Η Λατινική Αμερική χρειάζεται μια νέα γενιά μεγάλων πολιτικών, όπως είχαμε στη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία. Δεν χρειαζόμαστε επικεφαλής κυβερνήσεων που να είναι οι διαχειριστές των μεγάλων πολυεθνικών. Στο Εκουαδόρ ο κόσμος ψήφισε τον Μορένο με εντολή να συνεχίσει την κοινωνική πολιτική που είχε ξεκινήσει ο Κορέα για να βρεθούμε μέσα σε ένα βράδυ με την ατζέντα του ΔΝΤ, την αποβιομηχάνιση και τις πολιτικές διώξεις, με τη σύμφωνη γνώμη του συστήματος των μέσων ενημέρωσης που ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες. Στη Βολιβία δεν τους άρεσε το εκλογικό αποτέλεσμα και ανέτρεψαν τον Μοράλες. Η Λατινική Αμερική δεν έχει ανάγκη από στρατηγούς ή αυταρχικές «δημοκρατίες» που κυνηγούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους και δολοφονούν τους κοινωνικούς ηγέτες και τους ακτιβιστές. Η Λατινική Αμερική έχει ανάγκη από περισσότερη δημοκρατία και ισότητα, συμμετοχή και δικαιώματα. Στη Βολιβία κυνηγούν τα στελέχη της κυβέρνησης του Μοράλες με τον ίδιο τρόπο που κυνηγούν στο Εκουαδόρ όσους στήριξαν τον Κορέα. Στο Εκουαδόρ φυλάκισαν ακόμη και τον αντιπρόεδρο Χόρχε Γκλας, που είχε εκλεγεί με τον Μορένο. Δεν είναι δυνατόν στις χώρες μας οι πρεσβείες του Μεξικού να μετατρέπονται, στη Λατινική Αμερική, σε καταφύγια πρώην υπουργών και προέδρων της Βουλής που διώκονται παράνομα.

Φ. Σιέρα: Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχαμε μια στρατηγική του κράτους εναντίον του Podemos. Παρακολουθούσαν τις προσωπικές συνομιλίες των ηγετικών στελεχών του, η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν στενά τα ηγετικά στελέχη του, ακόμη και οι πραξικοπηματίες της Βολιβίας τα βάζουν σήμερα με το Podemos. Αυτό δημιούργησε μια αμυντική τακτική από την ηγεσία του Podemos. Την ίδια στιγμή η υπερ-ηγετική φυσιογνωμία του γενικού γραμματέα του κόμματος δημιούργησε μια επιπρόσθετη αξία τη στιγμή που πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις. Θα έλεγα ότι το Podemos θυσίασε τη δημοκρατική και πιο αντιπροσωπευτική δομή, την ανάπτυξη του στο πεδίο της πολιτικής μάχης σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο υπέρ των διαβουλεύσεων και τη λήψη αποφάσεων on line, όπου υπήρχε η αντιπαράθεση των προτάσεων που κατατίθενται. Σε αυτό το επίπεδο το πολιτικό κεφάλαιο των ηγετικών στελεχών του Podemos για να δημιουργήσουν συναίνεση ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Το ίδιο το Podemos βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα που προσπαθούν να το λύσουν τώρα, αναπτύσσοντας πραγματικές οργανώσεις βάσεις, οργανώσεις μελών. Οι οργανώσεις αυτές θα έπρεπε να είναι οι συνελεύσεις του Podemos σε τοπικό επίπεδο αντιγράφοντας σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο των ανοικτών συνελεύσεων του Κινήματος των Αγανακτισμένων. Αυτές τις συνελεύσεις – οργανώσεις μελών ο ίδιο ο Ίνιχο Ερεχόν τις αδρανοποίησε γιατί αποτελούσαν ένα εμπόδιο για τη δημιουργία της εκλογικής μηχανής μπροστά στις εκλογές του 2016 και μέχρι σήμερα δεν έχουν επαναδραστηριοποιηθεί. Ανάμεσα στη μία και την άλλη κατάσταση περάσαμε από τους 71 στους 35 βουλευτές και χάσαμε 3 εκατομμύρια ψήφους.

Επιτέλους οι πλατείες μας ξαναγεμίζουν ασφυκτικά σαν... σαρδέλες με όλες αυτές τις “Σαρδέλες” που μας έδειξαν ότι η κουλτούρα του μίσους, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού δεν είναι κυρίαρχες στη χώρα μας, γιατί υπάρχει μια άλλη Μπολόνια, μια άλλη Φλωρεντία, ένα άλλο Τορίνο, μια άλλη Ρώμη και μια άλλη Ιταλία, όπως υπάρχει και μια άλλη Ευρώπη, που περιμένουν την ευκαιρία για να εκφράσουν τη θέλησή τους για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας. Ο «λαός» δεν είναι ιδιοκτησία του Σαλβίνι και κανενός Σαλβίνι, φθάνει να έχουμε το θάρρος να πούμε τα πράγματα όπως είναι και να μην προσπαθούμε να σερβίρουμε στους παλαιότερους ξαναζεσταμένες και αποτυχημένες συνταγές και να μην προσπαθούμε να επιβληθούμε στους νεότερους με κενές ρητορικές και πολιτικολογίες του παρελθόντος.