Η Αυγή

Η κανονικότητα της Ν.Δ. είναι η κανονικότητα της κρίσης. Είναι η κανονικότητα του κομματικού κράτους, η ανάπτυξη με μπετά και εξυπηρετήσεις σε κολλητούς, οι εργασιακές σχέσεις της γαλέρας και τα κοινωνικά δικαιώματα προσφορά -ως λάφυρο- στις ασφαλιστικές, στις ιδιωτικές εταιρείες υγείας, στα ιδιωτικά κολέγια. Στα ζητήματα της ιδεολογίας και των ελευθεριών πάει ακόμα πιο πίσω, στο μετεμφυλιακό κράτος του αστυνόμου, του χωροφύλακα και του Νόμου 4000 περί τεντιμποϊσμού. Χωρίς αστεία, η κυβέρνηση ανασύρει τις πιο αντιδραστικές ιδεολογίες, το Νόμο και την Τάξη, με την αστυνομική βία και την προληπτική καταστολή. Με τη διαχείριση του φόβου απέναντι στον άλλο, τον μετανάστη και τον πρόσφυγα, τον νεανικό ριζοσπαστισμό, τον διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό, προκειμένου να ομογενοποιήσει το εκλογικό της σώμα και να ελαχιστοποιήσει τις διαρροές από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.

Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε, οι υποσχέσεις για καλύτερες μέρες στην οικονομία αποδείχθηκαν φρούδες και η κοινωνική πρόοδος είναι ανύπαρκτη. Επί δύο χρόνια η κυβέρνηση της Χιλής επανέλαβε τα λάθη που είχαν διαπραχθεί και κατά την διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2011, τις οποίες τότε η Δεξιά λοιδορούσε. Έπειτα, η ίδια δεξιά του προέδρου Piñera, όταν βρίσκονταν στη θέση της αντιπολίτευσης επί κυβέρνησης της Michelle Bachelet, μποϊκοτάρισε κάθε πιθανότητα κοινωνικού μετασχηματισμού, συμπεριλαμβανομένης και αλλαγής της θεσμικής βάσης του κράτους, του Συντάγματος δηλαδή που προέκυψε από την δικτατορία του Pinochet. Αυτός ήταν κι ο λόγος που οι διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους. Δεν ήταν τα 30 πέσος της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου του μετρό, αλλά τα 30 χρόνια του βίαιου νεοφιλελευθερισμού, στην βάση του οποίου δομήθηκαν όλες οι κοινωνικές σχέσεις στην σύγχρονη Χιλή. Το σύνθημα «αρκετά!» το βλέπουμε σε άπειρα πλακάτ στις διαδηλώσεις που πολλαπλασιάζονται σε ολόκληρη τη χώρα. Διαδηλώσεις οι οποίες είναι οι μεγαλύτερες στη Χιλή από την εποχή του Pinochet. Ο Sebastián Piñera αποφάσισε να καταστείλει με το μαστίγιο τους διαδηλωτές. Δείχνοντας το χειρότερο πρόσωπό του, δήλωσε ότι η Χιλή «βρίσκεται σε πόλεμο». Υπέγραψε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, διέταξε στους στρατιωτικούς να εξέλθουν από τα στρατόπεδα για να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης, παρόλο που αυτό οδήγησε σε πυροβολισμούς διαδηλωτών στο δρόμο και προκάλεσε σε πολλές περιπτώσεις την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ανάμεσα στις περιπτώσεις αυτές και η ίδια η ύπαρξη ενός σημείου βασανιστηρίων στον σταθμό Baquedano του μετρό στο κέντρο του Σαντιάγκο, θέμα το οποίο αποτελεί ήδη αντικείμενο έρευνας. Υπάρχουν νεκροί και πάνω από 2.000 τραυματίες στη Χιλή, μεταξύ των οποίων και παιδιά. Ακόμα κι εχθές, ένας παρατηρητής του Ινστιτούτου ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Χιλής, ο οποίος παρατηρούσε την κατάσταση σε ειρηνικές διαδηλώσεις, χτυπήθηκε με 7 βολίδες στο σώμα του. Οι εικόνες που προκάλεσε η καταστολή του Sebastián Piñera σοκάρουν και θυμίζουν τις χειρότερες μέρες της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας. Τις ημέρες αυτές, ελικόπτερα Puma του στρατού εκτελούν πτήσεις επάνω από μία πόλη ακινητοποιημένη από την απαγόρευση κυκλοφορίας, θυμίζοντας στους χιλιανούς τις εποχές κατά τις οποίες η δικτατορία χρησιμοποιούσε τα ίδια μέσα για να πετάει τα πτώματα όσων αντιδρούσαν στο καθεστώς στη θάλασσα, άνθρωποι οι οποίοι μέχρι σήμερα θεωρούνται αγνοούμενοι. Αυτό που συμβαίνει στη Χιλή δεν είναι μία απλή κρίση. Είναι μία πραγματική «πολυκρίση», η οποία αγγίζει όλες τις πτυχές της ζωής. Καμία πολιτική λύση σε αυτή την κρίση δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη, διότι η πολιτική τάξη είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Η κοινωνία των πολιτών απηύδησε από τη λογική του «σατράπη». Η όξυνση των γεγονότων συνεχίζεται μέρα με τη μέρα. Η μόνη ελπίδα είναι να οικοδομήσουμε μία Χιλή αλληλέγγυα, μακριά από τους διαχωρισμούς του νεοφιλελευθερισμού. Ο αγώνας συνεχίζεται!

Σήμερα είναι περίπου 1.200 άτομα στο κέντρο κράτησης της Κορίνθου. Έχουν ανοίξει δηλαδή όλα τα κτήρια, δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Η υγιειονομική μονάδα που είχαμε εμείς εγκαταστήσει εκεί, έχει 1 γιατρό, 2 νοσηλευτές και 2 διοικητικούς υπαλλήλους για 1.200 άτομα. Η διαδικασία του ασύλου προφανώς καθυστερεί πάρα πολύ, οι συνθήκες καθαριότητας είναι άσχημες και βέβαια και η εργασία των αστυνομικών έχει γίνει πραγματικά πολύ δύσκολη.

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να πούμε ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια των Χιλιανών να αγωνιστούν ενάντια σε αυτές τις πολιτικές. Πηγαίνοντας εκεί, στο αυτοκίνητο, άκουγα συνεχώς διαφημίσεις κολεγίων για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Εδώ, λοιπόν, και ένα και παραπάνω χρόνο οι φοιτητές αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσής τους. Οπότε, στην αρχή μόνοι τους και στη συνέχεια μαζί με το συνδικάτο των εκπαιδευτικών ξεκίνησαν μεγάλες κινητοποιήσεις. Υπήρξε μεγάλη σύγκρουση με την αστυνομία. Οι εκπαιδευτικοί βγήκαν στο δρόμο των Ιούνιο, για ένα μήνα, και κατάφεραν να φέρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το Υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να συζητήσουν την αύξηση της χρηματοδότησης και το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Άρα, λοιπόν, υπήρχε ήδη ένα κλίμα αναταραχής. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πριν τα τριάντα μεταδικτατορικά χρόνια υπάρχουν και τα χρόνια του Πινοσέτ. Το σημερινό Σύνταγμα κατά βάση απηχεί τις συνταγματικές ρυθμίσεις που ίσχυαν επί Πινοσέτ. Δεν ισχύει, λοιπόν, ότι ο κόσμος ξύπνησε τώρα, η μαζικότητα είναι πρωτοφανής. Τι λένε, λοιπόν, οι διαδηλωτές; Μπορεί να φαντάζει απίστευτο, αλλά στη Χιλή το κράτος έχει αναλάβει ρόλο παρατηρητή. Δηλαδή, απαγορεύεται δια νόμου, αν κάποια δραστηριότητα την κάνει ο ιδιώτης, να την κάνει και το κράτος. Ο ιδιώτης έχει τη δυνατότητα να μηνύσει το κράτος, σε περίπτωση που μπει στη διαδικασία να του σπάσει το μονοπώλιο. Φρόντισα να το επιβεβαιώσω πολλές φορές αυτό, γιατί δεν το πίστευα. Που έχει φέρει τη Χιλή αυτό; Στην ουσία, όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, όλη η ενέργεια, η παιδεία, η υγεία, η στέγη, τα πάντα, είναι ιδιωτικοποιημένα.

Έλεγε ότι είχαμε καταστρέψει τα μεσαία στρώματα και θα έρθει να διορθώσει την κατάσταση. Δε νομίζω ότι μιλάμε για ανακούφιση των μεσαίων στρωμάτων όταν το φορολογικό νομοσχέδιο προβλέπει ότι μία οικογένεια με εισόδημα 18.000 θα κερδίσει 56 ευρώ το χρόνο. Η διακριτική μας ευχέρεια η δικιά μας ήταν να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν περισσότερη ανάγκη ενώ η ΝΔ θέλει να βοηθά τους δικούς της. Ακόμα και η παραπάνω μείωση του ΕΝΦΙΑ πάει στους πιο πλούσιους. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία και το λέγαμε πριν τις εκλογές ότι αν έρθουν, τα πράγματα για τους εργαζόμενους θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα. Όταν λίγο πριν τις εκλογές λες ότι δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος και αμέσως μετά τις εκλογές ανακαλύπτεις, αυτό δείχνει ότι η πολιτική είναι στο μυαλό του. Ήταν λάθος που έγινε ο Στουρνάρας διοικητής στην ΤτΕ.

Οφείλουμε να διαφυλάξουμε την Υγεία ως καθολικό δικαίωμα και να διαφυλάξουμε τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ που τίθεται σε διακινδύνευση από την ‘ατζέντα’ του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και την προοπτική νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του ΕΣΥ.

Τα Εξάρχεια έχουν αναχθεί σε πεδίο επικοινωνιακής πολιτικής της Κυβέρνησης για να εδραιώσουν το αφήγημά περί “νόμου και τάξης”. Προφανώς το δικαίωμα της ασφάλειας πρέπει να είναι σεβαστό. Εδώ όμως έχουμε μια υπέρμετρη επίδειξη δύναμης απέναντι σε πρακτικές που προφανώς δεν επικροτούμε αλλά δεν είναι το επίδικο της ασφάλειας. (...) Εμείς προχωρήσαμε όσο ήμασταν στην κυβέρνηση στην καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών και της βαριάς εγκληματικότητας. Οι δείκτες εγκληματικότητας έπεσαν όχι με μαγικό τρόπο αλλά επειδή προτεραιότητά μας ήταν η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων που αποτελούν βασικό παράγοντα εγκληματικότητας. (...) Ο καλύτερος δρόμος για να αλλάξει η καθημερινότητα των κατοίκων των Εξαρχείων και να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας είναι η καταπολέμηση της βαριάς εγκληματικότητας και η ποιοτική αναβάθμιση της περιοχής (...) το 2012-2014 η τότε Κυβέρνηση προέταξε την καταστολή ως το μέσο καταπολέμησης της εγκληματικότητας και απέτυχε παταγωδώς. Κατέληξε με οφειλέτες να βρίσκονται στα κρατητήρια για 500 ευρώ, δυνάμεις των ΜΑΤ να επιτίθενται στις απολυμένες καθαρίστριες που διαδήλωναν ειρηνικά.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς συστηματικός πολιτικός αναλυτής για να εντοπίσει ότι η Ν.Δ. στην επικοινωνιακή ρητορική της δεν χρησιμοποιεί ποτέ για παράδειγμα, τον όρο ανεργία. Αρέσκεται στον όρο απασχόληση και στα συναφή. Το ίδιο συμβαίνει με το κράτος πρόνοιας, με το κοινωνικό κράτος ή με το κράτος δικαίου. Ποτέ επίσης δεν νοηματοδοτεί και δεν συνδέει άρρηκτα την ανάπτυξη με την πρόοδο, δηλαδή με τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, με τα εργασιακά δικαιώματα, με την προστασία του περιβάλλοντος και γενικά με την υπεράσπιση κοινωνικών κατακτήσεων. Ούτε βέβαια συνδέει την ανάπτυξη με τη δημοκρατία. Προφανώς, επομένως, η Δεξιά καταπιέζεται από την αδιαμφισβήτητη υπεροχή και πληρότητα του ιδεολογικού λόγου της Αριστεράς. Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει, πολύ περισσότερο τώρα, που διακατέχεται από το άγχος να προσδώσει στην εκλογική νίκη της χαρακτηριστικά στρατηγικής νίκης. Θα έλεγε κανείς ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, αισθάνονται ότι είναι γι’ αυτούς ευκαιρία να κατοχυρώσουν άπαξ διά παντός, την ιδιοκτησία τους στο κράτος, κάτι που αμφισβητήθηκε έμπρακτα μέσα στην οικονομική κρίση και ιδιαίτερα με την Αριστερή διακυβέρνηση. Κυρίως αυτό δεν το άντεξαν με τίποτα! Όλα αυτά έχουν τεράστιο ενδιαφέρον και είναι ακριβώς αυτά που μας υποχρεώνουν και μας δεσμεύουν να συγκροτήσουμε τη δομική και προγραμματική μας αντιπολίτευση όχι μόνο με όρους εκλογικής τακτικής, αλλά κυρίως με όρους στρατηγικής προοπτικής. Δεν έχουμε χρόνο. Αυτόν τον αντιπολιτευτικό λόγο μας τον χτίζουμε τώρα και καθημερινά, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να τον αναδείξουμε ως πρώτη προτεραιότητα στην προσυνεδριακή συλλογική διαδικασία και στις αποφάσεις του συνεδρίου. Έχουμε πλέον τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες από όλη την τελευταία δεκαετία, κυρίως όμως από την άσκηση της κυβερνητικής ευθύνης. Γι’ αυτό και η εμβάθυνση της αξιολόγησης όλης αυτής της εμπειρίας, η λογοδοσία και ο αναστοχασμός πρέπει να γίνουν τα ισχυρότερα όπλα μας και να μην τα φοβηθούμε.