Η Αυγή

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το διακύβευμα των εθνικών εκλογών είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό ευρωεκλογών. Εδώ το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση θα προχωρήσει η χώρα την επόμενη μέρα. Θα συνεχίσει στον δρόμο τής αποκατάστασης των αδικιών που προϋπήρχαν της κρίσης, και έγιναν ακόμη εντονότερες την περίοδο της κρίσης, ή θα επανέλθει σε έναν δρόμο που προτεραιότητα για το κράτος θα είναι τα συμφέροντα μιας μικρής -μα ισχυρής- επιχειρηματικής ελίτ; Αντιστοίχως, κρίσιμο εκτιμώ ότι είναι και το δίλημμα σε σχέση με την εμβάθυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ή την επικράτηση του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού. Αυτά τα δύο ερωτήματα δεν είναι αφηρημένα. Αφορούν τη ζωή, την καθημερινότητα, τα δικαιώματα εκατομμυρίων πολιτών που δεν θέλουν μια παλινόρθωση του παλιού πολιτικού και οικονομικού συστήματος και την ίδια στιγμή ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ γενναίες, τολμηρές και τεκμηριωμένες πρωτοβουλίες. Και εμείς ήδη από την επομένη των ευρωεκλογών με αυτούς συνομιλούμε, αυτούς ακούμε, αυτούς θεωρούμε πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Και η δική τους φωνή στις 7 Ιουλίου είναι αυτή που εγγυάται ότι και αυτή -ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία- δύσκολη αναμέτρηση μπορεί να είναι νικηφόρα.

Επεσήμανε ότι «εμείς δεν θα ανταλλάξουμε τη μείωση του πλεονάσματος με σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα». Έφερε δε ως παράδειγμα ότι με την αναλογία 1:1 για το Δημόσιο (μια πρόσληψη για κάθε μια αποχώρηση) εφέτος θα υπάρξουν 19.000 προσλήψεις. Ενώ με την αναλογία 1:5 που ενστερνίζεται η ΝΔ, είπε, οι προσλήψεις περιορίζονται σε 1.500 άτομα και έχει ήδη ανακοινωθεί από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι εξ αυτών οι 1.200 θα είναι αστυνομικοί και απομένουν μόνον 300 θέσεις για υγεία, παιδεία κ.ά. Σύμφωνα με τον υπουργό, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ισορροπημένο και ενισχύει τα μεσαία στρώματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντάει με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη, ελάφρυνση των βαρών για τα μεσοστρώματα, νέες θέσεις εργασίας με αυξημένο μισθό και ουσιαστικά δικαιώματα και ισχυρό κοινωνικό κράτος. Πολιτικές δηλαδή που ήδη γίνονται πράξη και έχουν αρχίσει να φέρνουν αποτελέσματα. Αυτό το σχέδιο θα παρουσιάσουμε στους πολίτες και θα το αντιπαραβάλουμε με εκείνο της ΝΔ, το φανερό και το κρυφό. Γιατί μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να υπόσχεται γενναίες φοροελαφρύνσεις για τη μεσαία τάξη -αν και στην πραγματικότητα αυτές αφορούν κυρίως τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα- χωρίς όμως να μας λέει ξεκάθαρα το πώς θα τις χρηματοδοτήσει. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, ή και κρίνοντας από αυτά που τους ξεφεύγουν, είναι σαφές ότι το κρυφό κομμάτι του προγράμματός τους είναι οι δραστικές περικοπές στο κοινωνικό κράτος και η αύξηση της φορολογίας των πιο αδύναμων στρωμάτων. Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε καταφέρει να αντιστρέψουμε πλήρως τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, θα θυμίσουμε επίσης όλα όσα πετύχαμε τα τελευταία χρόνια: την ανάταξη της οικονομίας, τη δημοσιονομική εξυγίανση και την έξοδο από τα μνημόνια που μας επιτρέπουν σήμερα να σχεδιάζουμε το μέλλον με πολύ καλύτερους όρους από ό,τι το 2015, όταν, με αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ,η χώρα ήταν χρεοκοπημένη, με τα ταμεία άδεια και την κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση. Για όλα αυτά λοιπόν θα μιλήσουμε τις επόμενες βδομάδες και παρότι θα είναι μια δύσκολη μάχη, πιστεύω ότι μπορούμε να την κερδίσουμε γιατί οι πολίτες διαθέτουν και κρίση και μνήμη και δεν θα επιτρέψουν την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

«Το κρίσιμο είναι με ποιο πρόγραμμα προχωράμε για την επόμενη μέρα» σημείωσε η υπουργός Εργασίας και συμπλήρωσε: «Εμείς έχουμε ένα πρόγραμμα που λέει νέες θέσεις εργασίας, με αυξημένους μισθούς, δικαιότερη φορολογία, αποτελεσματικότερο κράτος και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, της κοινωνικής ασφάλειας για τους πολίτες». «Η ΝΔ», ανέφερε η κ. Αχτσιόγλου, «έχει ένα πρόγραμμα που λέει μείωση της φορολογίας οριζόντια, χωρίς να υπάρχει στόχευση σε ανθρώπους μεσαίων και χαμηλότερων εισοδημάτων που το έχουν περισσότερο ανάγκη.

Στεναχωρήθηκαν τα μεσαία στρώματα, γιατί, παρά το γεγονός ότι η οικονομία πάει καλύτερα, «δεν το έχουν δει στην τσέπη τους». Η «ταξική μεροληψία» λέει ότι έπρεπε να μπορούν τα πράγματα σε μία σειρά και να βγεί η χώρα από τα μνημόνια, από τα οποία «δεν μας έβγαλαν οι προηγούμενοι», να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να αποκτήσει η χώρα αξιοπιστία ώστε να μην μειωθούν οι συντάξεις και να δημιουργηθεί δημοσιονομικό χώρος για να υπάρξουν ελαφρύνσεις, να φτιαχτούν τα νοσοκομεία κλπ. «Αυτή η ταξική μεροληψία» διευρύνεται, ώστε να μπει μέρος των μεσαίων στρωμάτων τα οποία όντως «ζορίστηκαν». Ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί καλά αν προτιμά τον Ανδρέα Ξανθό ως υπουργό Υγείας ή τον 'Αδωνη Γεωργιάδη και ποιόν προτιμούν για υπουργό Εργασίας, αναφέροντας τις προσπάθειες της Έ. Αχτσιόγλου και της Θ. Φωτίου για να φέρουν κοινωνικό κράτος από τη μία πλευρά και τον κ. Βρούτση από την άλλη.

Ο πρώτος γύρος είχε, ειδικά για την Αθήνα, μία νίκη για όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Και αυτή η νίκη αφορά στα σαφέστατα μειωμένα ποσοστά των νεοναζί δολοφόνων της Χ.Α. (...) όλη αυτήν την εβδομάδα που συνεχίζουμε κανονικά την καμπάνια μας και την επαφή μας με τον κόσμο στις γειτονιές, το πρώτο που λέμε είναι ότι, ανεξαρτήτως άποψης, ανεξαρτήτως προτίμησης, ο κόσμος πρέπει να κατέβει και να ψηφίσει. Και το επισημαίνω αυτό διότι για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει η Αθήνα είναι ότι υπάρχει πολύς κόσμος που πιστεύει ότι όποιος και να είναι ο δήμαρχος πολλά προβλήματα δεν θα λυθούν, που πιστεύει ότι αυτή η πόλη είναι μία χαμένη υπόθεση.

«Η πρόταση για κάποιους από τους ανώτατους δικαστές έχει περάσει με 4/5 από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι έχει ψηφίσει και η ΝΔ», τονίζει η Αννέτα Καββαδία προσθέτοντας ότι «η διάσκεψη των προέδρων της Βουλής είναι ένα διακομματικό όργανο».

Η δικαιοσύνη στο μεταναστευτικό, όπως και η δικαιοσύνη σε σχέση με το κλίμα, είναι πολύ αλληλένδετες έννοιες με εκείνη της φορολογικής δικαιοσύνης. Εάν δεν καταφέρουμε να πείσουμε ο ένας τον άλλο για το γεγονός ότι πρέπει να τεθεί μία σημαντική εισφορά στους πιο πλούσιους, πώς μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερο την αλληλεγγύη; Δεν λέω ότι ο πρώτος προϋπολογισμός που θα ψηφιστεί από αυτή τη Συνέλευση θα αποδεσμεύσει πόρους για τους μετανάστες. Αλλά, σιγά-σιγά, η διεύρυνση του δημοσίου χώρου συζήτησης, εντός του πλαισίου αυτής της αλληλεγγύης, θα καταστεί πιο ουσιαστική. Αυτό θα επιτρέψει να δείξουμε ο ένας στον άλλο ότι η Ευρώπη μπορεί να είναι συνώνυμο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Εάν δεν υπάρχουν εμβληματικά μέτρα, όπως ένας φόρος στους πιο εύπορους, στις μεγαλύτερες περιουσίες, στις πιο μεγάλες εταιρίες, σε εκείνους που παράγουν τους περισσότερους ρύπους, τότε το αίσθημα της απομάκρυνσης, της δυσαρέσκειας για την Ευρώπη, θα εντείνεται. Το πρόβλημα είναι ότι ο Macron και πλήθος άλλων ηγετών λαμβάνουν υπόψη τους μόνο τα θετικά του ανταγωνισμού ανάμεσα στις χώρες, θεωρώντας ότι υπερτερούν των προβλημάτων που προκαλεί ο τελευταίος.

Μιλώ για «μεταφασισμό», επειδή η νέα Ακροδεξιά έχει πάρει την απόστασή της από τον φασισμό, τουλάχιστον στις χώρες όπου έχει γίνει σημαντικός παράγοντας στην πολιτική ζωή. Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο μεταφασισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παραδοσιακό φασισμό όσον αφορά τη γλώσσα, την οργάνωση και την κινητοποίηση. Δεν είναι πλέον φασιστικός, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα κάτι εντελώς διαφορετικό και νέο. Πρόκειται για μια μορφή μετάβασης, η οποία δικαιολογεί την έννοια του μεταφασισμού. Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του είναι ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, ειδικά με τη μορφή της ισλαμοφοβίας. Σήμερα, δεν βρίσκει πλέον τον θεμελιώδη σκοπό της στον αντικομμουνισμό ή στον αντισημιτισμό. Ο στόχος έχει αλλάξει. Ωστόσο, μια σημαντική οικονομική κρίση με την αποψίλωση του ευρώ και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, θα μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή κατεύθυνσης και μια επιστροφή στον παραδοσιακό φασισμό. Φυσικά, αυτό μπορεί να συμβεί και εκτός Ευρώπης. Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Jair Bolsonaro, ένας πολιτικός που σαφώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός φασίστα ηγέτη, εκλέχτηκε στη Βραζιλία. Αυτό απεικονίζει μια διεθνή τάση. (...) Η ουσιαστική αποστολή της πολιτικής μνήμης της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κυρίως καθοριστική και διακοσμητική: δείχνει αρετή ενώ υιοθετεί αντικοινωνικές πολιτικές. Από τη μια πλευρά φτωχαίνει την Ελλάδα, από την άλλη διοργανώνει τελετές μνήμης για το Ολοκαύτωμα. Από τη μία πλευρά εισάγει τη δύναμη της τρόικας, μιας υπερεθνικής εξουσίας που στερείται οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης, από την άλλη διακηρύσσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από τη μία πλευρά, χρηματοδοτεί μουσεία και εορτασμούς αφιερωμένους στα θύματα του ολοκληρωτισμού και της γενοκτονίας, από την άλλη κλείνει ερμητικά τα σύνορα και αρνείται να υιοθετήσει κοινή πολιτική για την υποδοχή των προσφύγων. Αυτή η υποκρισία μπορεί να έχει μόνο επιζήμιες συνέπειες. Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι απόδειξη αυτού.