Αναδημοσιεύσεις

07
04

Ευρωομόλογο: σωστή πρόταση, αλλά υπό προϋποθέσεις

Χρειάζεται γρήγορη απόφαση για μεγάλη δαπάνη σε ενωσιακή κλίμακα. Το ευρωομόλογο μπορεί να είναι λύση υπό προϋποθέσεις. Το ποσό πρέπει να είναι πολύ μεγάλο, της τάξης των τρισεκατομμυρίων ευρώ. Το ομόλογο πρέπει να έχει πολύ μεγάλη διάρκεια και μηδενικό επιτόκιο και να αγοραστεί ολόκληρο και εφάπαξ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή με έκδοση χρήματος ώστε να μην επηρεάσει τα επιτόκια. Οι δαπάνες που θα γίνουν με αυτούς τους πόρους θα πρέπει να έχουν επίβλεψη ώστε να κατευθυνθούν σε μέτρα για την ενίσχυση των δημόσιων συστημάτων Υγείας και Κοινωνικής Προστασίας, αλλά και σε μέτρα για την οικονομική ανοικοδόμηση με ιδιαίτερη φροντίδα ώστε να εφαρμοστεί πρόγραμμα οικολογικού μετασχηματισμού της παραγωγής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος, χρειάζεται να σκεφτούμε και άλλους πόρους σαν αυτούς που επιστράτευσαν διάφορα κράτη σε κρίσιμες καταστάσεις και ο σημαντικότερος μπορεί να προέλθει από τη φορολόγηση των μεγάλων και πολύ μεγάλων περιουσιών ή έστω από την επιβολή έκτακτης εισφοράς.
Περισσότερα »
06
04

Γιώργος Κυρίτσης: Η πανδημία δεν εξισώνει

Σίγουρα ο κορωνοϊός μπορεί να σκοτώσει οποιονδήποτε, μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό, στην πολιτισμένη Δύση ή σε χώρες υπανάπτυκτες, αφού υπάρχει παντού και δεν έχουμε ακόμα βρει ούτε εμβόλιο ούτε θεραπεία. Είμαστε όμως όλοι μαζί, όλοι ίσοι απέναντι στην πανδημία, έχουν καταργηθεί σύνορα και κοινωνικές τάξεις και καθετί άλλο που διαφοροποιεί τους ανθρώπους; Μας την έχουν πέσει οι εξωγήινοι ένα πράγμα; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο και ξερό «όχι». (...) Κάποιοι, ο πολύς κόσμος, έχουν μόνο να χάσουν από την πανδημία, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να κερδίσουν. Και φυσικά το επιδιώκουν στη ζούλα εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη και το δέος και την αμηχανία όλων των ανθρώπων απέναντι σ' αυτή την αρρώστια και στο αύριο. Ένα κομμάτι αυτού του αύριο, όταν θα έχουμε αφήσει πίσω μας την πανδημία, θα έχει δυστοπικά χαρακτηριστικά, κυρίως σε ό,τι αφορά την εργασία και τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.
Περισσότερα »
06
04

Άγγελος Τσέκερης: Επισημάνσεις

Ευτυχώς, Παναγία μου, που όλο αυτό μας βρήκε με υπουργό Εργασίας τον Βρούτση, γιατί αν ήτανε οι μαδούροι, θα τα είχανε ισοπεδώσει όλα. Εντάξει, δεν φταίει μόνο που είναι καλός ο Βρούτσης. Είναι που έχουμε και σοβαρά συνδικάτα. Το πιο σημαντικό όμως είναι η στρατηγική σκέψη του Κ. Μητσοτάκη. Που πήρε έγκαιρα μέτρα, όπως την απαλλαγή των καναλιών από την καταβολή του τέλους συχνοτήτων. Οδυνηρό, αλλά με τη δημόσια Υγεία δεν παίζουμε. Βλέπετε τι γίνεται σε άλλες χώρες που υποτίμησαν το μέτρο. Γι’ αυτό βγαίνει ο Μητσοτάκης στα γκάλοπ καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Από την αποστασία του 1965 είχε να συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι και ο Άδωνις, που δίνει νυχθημερόν τη μάχη για την πάταξη της κερδοσκοπίας. Μπορείς να βρεις άνετα δύο πακέτα αντισηπτικά μαντιλάκια και ένα μικρό μπουκάλι οινόπνευμα με έναν ζωγράφο επτανησιακής σχολής.
Περισσότερα »
06
04

Λεονάρδο Παδούρα: Ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος;

Ο σημερινός κόσμος, δυστυχώς, μοιάζει πολύ με τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο, του Άλντους Χάξλεϊ, το ζοφερό μυθιστόρημα του 1932 που περιέγραφε μια τέλεια κοινωνία με αντάλλαγμα την εκχώρηση της ατομικότητας και της ελεύθερης βούλησής μας για χάρη αυτής της ευτυχίας να ζούμε στην καλύτερη κοινωνία. Το τέλειο σύστημα Ελέγχου. Για το καλό μας –ναι, όλοι αναγνωρίζουμε πως είναι για το καλό μας– οι κυβερνήσεις μάς ζητούν σήμερα να αυτοπεριοριστούμε και, σε πολλά μέρη όπου τόσο μεγάλη αξία δίνεται στις ελευθερίες, το αίτημα αυτό καταλήγει σε κάποιο αστυνομικό ή στρατιωτικό διάταγμα, με καταστάσεις εξαίρεσης και απαγορεύσεις κυκλοφορίας να συμπεριλαμβάνονται, και ασφαλώς με μια υποχρεωτική και επιπλέον βουβή υπακοή. Μας απαγορεύεται να κινούμαστε και να ταξιδεύουμε, αν θέλουμε να σώσουμε την υγεία μας και την υγεία των συγγενών, των φίλων, των γειτόνων, των γνωστών μας, ακόμα και των αγνώστων μας σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, και εμείς θεωρούμε πως αυτό το μέτρο είναι σοφό και απαραίτητο, διότι, ακόμη περισσότερο, όλοι πιστεύουμε πως είναι σοφό, απαραίτητο και επιπλέον κοινωνικά υπεύθυνο. Κραυγάζουμε να κλείσουν τα σύνορα (να υψωθούν τείχη) για να σωθούμε από τη βάρβαρη εισβολή ενός ιού κι έτσι να εξασφαλίσουμε την τελειότητα του θαυμαστού καινούργιου κόσμου.
Περισσότερα »
06
04

Ότι πολύ αγάπησε το νερό

Περίεργα δουλεύει το μυαλό την ώρα του μεγάλου πένθους. Ίσως γιατί ποτέ δεν το πιστεύεις το μαύρο πουλί που κελαηδάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού και σου θυμίζει ότι όλα είναι θνητά κι ότι για όλους και για όλα έρχεται η στιγμή που αλαργεύουν. Έτσι όπως αλάργεψε τη Δευτέρα 30 Μαρτίου του 2020 ο Μανώλης Γλέζος στα 98 του χρόνια. Ο Μανώλης ολόκληρου του κόσμου, γιατί υπήρξε από κείνους τους ελάχιστους που είναι τόσο ευρύχωρης αλήθειας άνθρωποι ώστε χωρούν ολόκληρο τον κόσμο. Κι όχι μονάχα τον κόσμο στον οποίο έζησαν, αλλά και τον κόσμο τον περασμένο και τον κόσμο τον μελλούμενο. Κι έτσι όταν έρχεται η στιγμή που μας αποχαιρετούν είναι σαν να μετακινείται ο άξονας αυτού του κόσμου, σαν να διασαλεύεται η τάξη. Και τότε το μυαλό δουλεύει περίεργα. Ακούς ότι σταμάτησε η καρδιά του Μανώλη και είναι 30 Μάρτη και το μυαλό πηδάει στην 30ή Μάρτη 1952 που πήραν για σκότωμα τον Νίκο Μπελογιάννη. Ήταν Κυριακή χαράματα και ο Μανώλης Γλέζος μόλις 30 χρόνων. Τι να έκανε το μαύρο πρωινό εκείνης της Κυριακής; Πώς έφτασε ώς τ' αυτιά του το μαντάτο; Κελάηδησε άραγε το μαύρο πουλί μεσ' στο κεφάλι του, το μαύρο φως από τους «Ελεύθερους πολιορκημένους» που λέει «Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»; Προσπαθώ να φανταστώ τον Μανώλη Γλέζο εκείνης της ημερομηνίας και δεν το καταφέρνω. Μόνο τον άνεμο ακούω που παρασέρνει τα πάντα μέχρι την ίδια ημερομηνία, 68 χρόνια αργότερα. Περίεργα δουλεύει το μυαλό.
Περισσότερα »
05
04

Δημήτρης Χριστόπουλος : Υπακοή. Η εύθραυστη στιγμή της υγειονομικής κρίσης

Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στη διαχείριση του περιορισμού της ελευθερίας με τρόπο δίκαιο και αναλογικό έναντι όλων των πολιτών: ο διπλασιασμός του νοσηλίου κλίνης ΜΕΘ σε ιδιωτικές κλινικές, η συνέχιση του τεστ από ιδιώτες προς κέρδος και η διάθεση υπέρογκων ποσών για ανάγκες επικοινωνίας είναι τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα. Όχι τα μόνα, ωστόσο. Είμαι διατεθειμένος να θεωρήσω θεμιτή τη μείωση του μισθού μου, αρκεί να μη βλέπω δίπλα μου άλλους να πλουτίζουν και ενώ άλλοι καταρρακώνονται. Η αλληλεγγύη στην οικονομική καταρράκωση των ανθρώπων είναι ηθικό καθήκον, σύμφωνα με το άρθρο 4, παρ. 5 του Συντάγματός μας: «Oι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Χωρίς διακρίσεις, χωρίς εξαιρέσεις, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Αυτό προσδοκώ. Όχι για να είμαι πειθήνιος υπήκοος, αλλά για να είμαι πολίτης μιας κοινότητας που δεν αντέχει μόνο υπομένοντας τα μέτρα αλλά αντέχει και στην κριτική τους. Την κάθε κριτική. Από πού ακούστηκε ξαφνικά ότι η κριτική πρέπει να είναι «βάσιμη», «υπεύθυνη» ή «καλοπροαίρετη»; Η κριτική είναι ό,τι είναι οι άνθρωποι. Φορέας βάσιμων ή αβάσιμων δοξασιών, υπεύθυνων ή ανεύθυνων προσδοκιών και πάει λέγοντας. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι σαχλαμάρα νομίζει ‒ και να υπόκειται ως και στη δημόσια χλεύη γι' αυτό. Όταν σφίγγουν, βέβαια, τα πράγματα υπάρχει αυξημένη απαίτηση για σοβαρότητα, αλλά κι αυτό δεν είναι ακαταμάχητο. Η ελαφρότητα είναι ανυπέρβλητη. Πάντως, είναι το μονάκριβο όπλο της κριτικής, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τις μεν από τις δε. Με σιωπή, όπως θέλει ο Ούγγρος πρωθυπουργός, δεν διακρίνει κανείς τίποτα. (...) Όταν περιορίζεται η ελευθερία, όπως σήμερα, ο μόνος τρόπος για να αντέξει το δημοκρατικό-φιλελεύθερο κράτος είναι να αυξάνει η ισότητα. Παλιά συνταγή της Γαλλικής Επανάστασης... Διότι, κακά τα ψέματα, τα ατομικά δικαιώματα στη συνθήκη αυτή θα παραβιαστούν. Η πεμπτουσία της έκτακτης ανάγκης είναι η παραβίαση των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Το επίδικο, όμως, πέραν των δικαιωμάτων αυτών καθαυτά, αφορά το αίτημα του δημοκρατικού αυτοκαθορισμού της κοινότητας.
Περισσότερα »
05
04

Τζ. Μ. Κουτσί: «Κατηγορώ» για τα στρατόπεδα τιμωρίας των αιτούντων άσυλο

«Η πέραν των συνόρων μετανάστευση», σχολιάζει στο NYRB ο Τζ. Μ. Κουτσί, «είναι μια πραγματικότητα στον σημερινό κόσμο και οι ροές θα αυξάνονται όσο η Γη θα υπερθερμαίνεται, όσο τα παλιά βοσκοτόπια θα μεταμορφώνονται σε ερήμους και η θάλασσα θα καταπίνει ολόκληρα νησιά. Απέναντι σ’ αυτό το παγκόσμιο ιστορικό φαινόμενο υπάρχουν τρόποι αντίδρασης μπερδεμένοι, μπελαλίδικοι, αλλά ανθρωπιστικοί – ή τουλάχιστον ανθρώπινοι – ακριβώς όπως υπάρχουν και τρόποι αντιμετώπισης νοικοκυρεμένοι, καθαροί, αλλά απάνθρωποι». Ο Μποοχανί το καταλαβαίνει και το καταγράφει ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι «δίχως χαρτιά» («sans papiers») σύντροφοί του στο Μανούς, από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Κουρδιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία, τον Λίβανο, το Μιανμάρ κ.α., είναι όμηροι που χρησιμοποιούνται «για να ξυπνούν τον φόβο, για να τρομάζουν τους συμπατριώτες τους και να τους αποτρέπουν από το να κατευθύνονται στην Αυστραλία». Στο Φίλος κανένας, μόνο τα βουνά… περιγράφει τα τέσσερα πρώτα χρόνια της κράτησής του στο νησί Μανούς, ώσπου το στρατόπεδο-φυλακή έκλεισε στα τέλη του 2017 και οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν σε άλλα καταλύματα στην ενδοχώρα. Παράλληλα, αναλύει το σύστημα της ιδιότυπης αυτονομίας των στρατοπέδων που έχει επιβληθεί από τις αρχές της Αυστραλίας, ένα σύστημα δεσμευτικό για τους δεσμοφύλακες όσο και για τους δεσμώτες, που έχει στόχο να σπάσει το ηθικό των προσφύγων, να διαλύσει την αλληλεγγύη μεταξύ τους, να τσακίσει τις αντοχές τους με καψόνια, περιορισμούς κ.ο.κ., μέχρι να δεχτούν την επαναπροώθηση στις χώρες τους.
Περισσότερα »
04
04

Μέτρα για την υγειονομική κρίση: στο απυρόβλητο η ιδιοκτησία;

Η πολιτεία δεν επιτρέπεται να καθυστερήσει άλλο την παρέμβασή της σε δύο κρίσιμα πεδία. Αφενός να θέσει υπό τον έλεγχό της κάθε διαθέσιμο μέσο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας και αφετέρου να προστατεύσει τους πολίτες από αντικοινωνικές συμπεριφορές που προτάσσουν το κυνήγι του κέρδους έναντι της προστασίας της ζωής. Το Σύνταγμα παρέχει τη σχετική δυνατότητα. Χρειάζεται να αναληφθούν άμεσα και οι ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες. (...) Το πλέγμα αυτών των συνταγματικών διατάξεων επιτρέπει μια σειρά από μέτρα, όπως: ● Επίταξη των υποδομών, του εξοπλισμού και του προσωπικού των ιδιωτικών κλινικών. Οι πόροι του δημόσιου συστήματος υγείας, ανθρώπινοι και υλικοί, ούτως ή άλλως πεπερασμένοι, είναι εξουθενωμένοι μετά την τραυματική εμπειρία της δημοσιονομικής προσαρμογής. Η ενσωμάτωση του ιδιωτικού τομέα υγείας στον σχεδιασμό αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης συνιστά επιτακτική αναγκαιότητα. ● Επίταξη παραγωγικών μονάδων, εργοστασίων και βιοτεχνιών, προκειμένου να κατευθύνουν την παραγωγή τους σε υγειονομικό υλικό και εξοπλισμό που βρίσκεται σε έλλειψη. ● Επιβολή διατίμησης σε είδη πρώτης ανάγκης στα οποία παρατηρούνται φαινόμενα αισχροκέρδειας, όπου δηλαδή ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης έχει οδηγήσει σε πολλαπλασιασμό τιμών. Ούτε οι πολίτες ούτε, πολύ περισσότερο, το εθνικό σύστημα υγείας επιτρέπεται να επιβαρύνονται με υπέρογκες δαπάνες μόνο και μόνο επειδή πράττουν το καθήκον τους στο πλαίσιο του σχεδιασμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Εδώ δεν αρκούν οι ευχές ή παραινέσεις από την πλευρά της πολιτείας. ● Αναστολή της επιβολής αναγκαστικών μέτρων σε βάρος πολιτών που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Ούτε εδώ αρκούν οι εκκλήσεις στις διοικήσεις των τραπεζών.
Περισσότερα »
04
04

Νίκος Φίλης: Η Ε.Ε. έχει μπει σε αναπνευστήρα

Η Ε.Ε. έχει μπει σε αναπνευστήρα. Το αίτημα για ευρω-ομόλογο, δηλαδή για αμοιβαιοποίηση του χρέους, στην ουσία επαναφέρει με μεγαλύτερη ορμή τη συζήτηση για ριζική αλλαγή της οικονομικής πολιτικής. Θα επιμείνει η κυρία Μέρκελ στην άρνησή της, όπως έκανε στην ελληνική κρίση, ή θα υποχρεωθεί σε συμβιβασμό που θα δούμε πόσο βιώσιμος θα είναι. Ηγέτες εννέα χωρών που αντιπροσωπεύουν το 60% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ καλούν την καγκελάριο να υποχωρήσει. Πρόκειται στην ουσία για ένα δεύτερο πολύ πιο ισχυρό αυτή τη φορά σύνθημα «Go back κυρία Μέρκελ», που τόσο είχε λοιδορηθεί στην ελληνική περίπτωση. Αυτή τη φορά όμως η αξίωση εδράζεται πάνω στο δράμα της Ιταλίας και της Ισπανίας, για το οποίο η Γερμανία και ο περίγυρός της επέδειξαν αδιαφορία, προξενώντας έτσι ένα βαθύ ψυχολογικό ρήγμα στην Ε.Ε., ένα τραύμα που δύσκολα θα επουλωθεί. Καθώς μάλιστα ενεργοποιεί δυο αντίρροπες δυνάμεις που και οι δυο μάχονται τη σημερινή αδιέξοδη αρχιτεκτονική της Ευρώπης με διαμετρικά αντίθετους στόχους. Από τη μια η πολιτική για περισσότερη κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη με ανθρωπιά και αλληλεγγύη και από την άλλη οι εθνικοί απομονωτισμοί, οι ακροδεξιές πολιτικές, ακόμη και οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ουγγαρία του αποκρουστικού κυρίου Ορμπαν. (...) Με την πανδημία κλείνει ο κύκλος του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80. Ξαφνικά όλοι προσβλέπουν στον ρόλο του κράτους. Αντιγράφω τον διαπρεπή γεωγράφο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, ο οποίος σημειώνει: «Αν οι μόνες πολιτικές που αποδίδουν είναι οι σοσιαλιστικές, τότε η άρχουσα ολιγαρχία θα κινηθεί για να εξασφαλίσει ότι αυτές δεν θα είναι λαϊκές σοσιαλιστικές, αλλά εθνικές σοσιαλιστικές. Καθήκον των δυνάμεων που προτείνουν μια αντικαπιταλιστική πολιτική είναι να εμποδίσουν μια τέτοια εξέλιξη» (ΕΠΟΧΗ, 29/3/2020). Στην ουσία επανέρχεται το φάντασμα του Μεσοπολέμου, σε μια περίοδο μάλιστα που ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας σε Ε.Ε. και Αμερική. Η απάντηση δεν είναι η κεντρώα συναίνεση, αλλά ο αριστερός ριζοσπαστισμός που μπορεί να συναντηθεί με μια νέα κοινωνική εμπειρία και διαθεσιμότητα.
Περισσότερα »
04
04

Γιάννης Τσάκωνας: Η πρόσβαση στη γνώση πρέπει να είναι καθολική

Είναι προφανές πως για να διαχειριστούμε κρίσεις όπως αυτή χρειάζεται να είμαστε καλά πληροφορημένοι. Επειδή μιλάμε για πανδημία, κάτι που επηρεάζει όλους, δεν υπάρχει αυτός ο κατακερματισμός του ενδιαφέροντος επάνω στον οποίο έχουν στηριχθεί τα ισχύοντα μοντέλα διάδοσης της επιστημονικής γνώσης. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητη η πρόσβαση από τους πάντες με πιο έντονο και επείγοντα τρόπο, ανεξαρτήτως της γεωγραφίας ή της οικονομικής κατάστασης. (...) Τις περισσότερες φορές είναι δημόσιο χρήμα [που έχει χρηματοδοτήσει την επιστημονική έρευνα] και ο παραλογισμός είναι πως για να την προσπελάσουμε απαιτείται κι άλλο. Υπάρχουν διάφορες εκτιμήσεις για το πού κυμαίνεται η δαπάνη για την πρόσβαση στην επιστημονική πληροφόρηση. Παρά την αδιαφάνεια του συστήματος, ένας ασφαλής αριθμός είναι περίπου 700 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για τις χώρες της Ευρώπης. Αντίδοτα υπάρχουν αρκετά και δοκιμάζονται, όπως οι λεγόμενες συμφωνίες μετασχηματισμού αλλά και η ενίσχυση εκδοτικών μοντέλων αμιγούς ανοικτής πρόσβασης. (...) Στις αρχές της πανδημικής κρίσης ενώσεις επιστημονικών συντακτών εξέδωσαν οδηγίες για το πώς πρέπει να γίνονται οι αναφορές στην εξέλιξή της. Σε μεγάλο βαθμό αυτό συνέβη. Στο Διαδίκτυο δεν λείπει η παραπληροφόρηση, τα σενάρια συνωμοσίας κ.λπ., αλλά σίγουρα ο κόσμος προσπαθεί να ενημερώνεται καλύτερα από πριν, γιατί αντιλαμβάνεται ότι η υπεύθυνη πληροφόρηση είναι πιο ψύχραιμη και καθησυχάζει. Βασικό ρόλο παίζει και η ένταση της κρατικής πληροφόρησης που βοηθά να διευρυνθεί η απόσταση μεταξύ των υπεύθυνων ΜΜΕ και αυτών της τρομολάγνας «δημοσιογραφίας». (...) Ο βασικός κίνδυνος είναι να επιστρέψουμε δίχως τα διδάγματα της συγκυρίας στην προηγούμενη κατάσταση ή να καλύψουμε τα προβλήματα με ένα ωραίο κέλυφος, αλλά οι παθογένειες να ισχύουν. Πρέπει να παλινορθώσουμε το σύστημα των επιστημονικών δημοσιεύσεων επάνω στις αρχές της βιωσιμότητας και της διαφάνειας. Αυτά είναι τα βασικά μας εργαλεία που θα πρέπει να απαιτήσουν οι χρηματοδοτικοί φορείς και να υιοθετήσουν όλοι όσοι συμμετέχουν στο σύστημα αυτό. Αν υπάρξουν, τότε θα προκαλέσουν μια σειρά από αλλαγές στις νοοτροπίες και στις πρακτικές, που θα αρμόζουν σε έναν σύγχρονο κόσμο και θα εξυπηρετούν τις ανάγκες του.
Περισσότερα »