Η μοναξιά των νεκρών
Είναι άραγε οι αζήτητοι νεκροί στην ίδια κατηγορία των χιλιάδων πνιγμένων μεταναστών στα νερά της Μεσογείου; Των παιδιών που χάνονται στους δρόμους της προσφυγιάς; Αλλά και αυτών που η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία τους έστειλε να πεθάνουν στα πεζοδρόμια των μεγαλουπόλεων ή στους διαδρόμους και στα ράντζα των νοσοκομείων; Του φυλακισμένου που πέθανε από ένα χαλασμένο δόντι; Μπορεί ναι μπορεί και όχι.
Όμως όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό. Είναι τα θύματα μιας εποχής που η απαρχή της στηρίχτηκε στις πανανθρώπινες άξιες όλων των προηγούμενων επαναστάσεων για την απελευθέρωση του ανθρώπου όπου κινητήρια δύναμη της ήταν η κραυγή των φτωχών και καταφρονεμένων ότι «δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε πέρα από τις αλυσίδες μας». Αυτή η εποχή φτάνει στο τέλος της. Ένα τέλος με δισεκατομμύρια κατακερματισμένες, «πειθαρχημένες» ατομικότητες σε βαθμό αστρικής σκόνης, όπου τα «Παράσιτα» και οι «Τζόκερ» πρέπει να βρουν την σύγχρονη κραυγή που θα τους ενώσει ξανά.