Αναδημοσιεύσεις

Το πιο ουσιαστικό όμως που είπε ο Μητσοτάκης ήταν ότι μέσα στο Πολυτεχνείο υπήρχαν και δεξιοί. Εννοεί εκτός απ’ αυτούς που είχε στείλει ο Ρουφογάλης. Φυσικά και υπήρχαν. Απλά δεν φαινόντουσαν επειδή ήταν περισσότεροι οι τροτσκιστές. Τι να κάνουμε, αυτές ήταν τότε οι πληθυσμιακές αναλογίες. Έξω από το Πολυτεχνείο βέβαια οι δεξιοί επικρατούσαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Να τα λέμε αυτά. Απλά δεν το εξαργύρωσαν επειδή είναι σεμνοί. Ούτε τη συμμετοχή τους στην Αντίσταση εξαργύρωσαν άλλωστε.  Έχετε υπόψιν κανέναν χίτη να έχει γράψει απομνημονεύματα; Δίκιο έχει ο Μητσοτάκης. Τα έχει πει και ο  Άδωνις άλλωστε, όταν φώναζε ότι το Πολυτεχνείο είναι ο ιδρυτικός μύθος της ηγεμονίας της Αριστεράς. Και ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός. Οι γύρω νεκροί για κάποιον λόγο δεν μετράνε. Δεν είναι σαφές γιατί δεν μετράνε, αλλά, αφού το είπε ο Λαδάς, γιατί να το αμφισβητήσει ο  Άδωνις;

Έως σήμερα υπήρχαν αρκετές ενδείξεις και πράξεις της κυβέρνησης ότι την υπερβαίνουν τα σοβαρά προβλήματα που είχε και έχει να αντιμετωπίσει η χώρα, η κοινωνία της και η οικονομία της, ύστερα από μια δεκαετή κρίση και τώρα την πανδημία. Όμως αυτό τώρα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι δεν υστερεί απλώς, ως προς την ευθύνη διακυβέρνησης που επιβάλλεται, αλλά γίνεται επικίνδυνη. Χωρίς δε απολύτως κανέναν αποχρώντα λόγο. Η συζήτηση στη Βουλή, οι ανακοινώσεις των οργανώσεων, οι διαθέσεις των πολιτών έπειθαν κάθε καλόπιστο δημοκρατικό πολίτη ότι υπήρχε ευρύ και σαφές πεδίο συνεννόησης, αν η κυβέρνηση ήθελε να εκφρασθεί ο πλουραλισμός της απόδοσης τιμής. Δεν ήθελε, όμως, γι’ αυτό τώρα εκβιάζει τις καταστάσεις. Σ’ αυτή τη στάση ωθείται από τον πανικό της, για τις ευθύνες ως προς την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης και τη δήθεν πολιτική στόχευση προς το Κέντρο. Και επειδή πάντοτε υπάρχουν όσοι θα σπεύσουν να δεχθούν την πρόφαση σαν επιβεβλημένη, αντιγράφω ένα απόσπασμα από σχόλιο του Κωστή Παπαϊωάννου. «Έστω και για τρεις μέρες, έστω και για τρεις ώρες, έστω και για τρεις στιγμές, το ερώτημα πλέον έχει τεθεί. Υπάρχει πρόφαση; Υπάρχει δικαιολογία; Φυσικά. Πάντα στην Ιστορία υπήρχε πρόφαση, για κάθε αντιδημοκρατική εκτροπή υπήρχε μια έκτακτη ανάγκη ως δικαιολογία. Τη θυμόνταν εκ των υστέρων οι άνθρωποι που την πίστεψαν και μουντζώνονταν. Κι αυτοί που σήμερα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, αυτοί που το δάχτυλο τούς δείχνει την Ουγγαρία και κάνουν πως κοιτάνε το δάχτυλο, έχουν καταλάβει πολύ καλά. Και είναι για τούτο άξιοι περιφρόνησης».

Είχαν περισσότερους από 6 μήνες στη διάθεσή τους για να προετοιμάσουν έναν σχεδιασμό, που θα τους επέτρεπε να αντιμετωπίσουν με πιο ήπια μέτρα το δεύτερο κύμα της πανδημίας, και το έκαναν. Αντίθετα, η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη άφησε όλον αυτόν τον χρόνο να πάει χαμένος. Επένδυσε στην επικοινωνία της επιτυχημένης διαχείρισης του πρώτου κύματος και αμέλησε να ασχοληθεί με τη θωράκιση της χώρας εν όψει του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Η απόφαση για ματαίωση του 80% των προγραμματισμένων χειρουργείων στις κόκκινες περιοχές, αλλά και η εσπευσμένη ανάκληση όλων των αδειών του υγειονομικού προσωπικού ήταν η επίσημη παραδοχή ότι ο έλεγχος στο ΕΣΥ έχει χαθεί. Δεν προνόησαν να προχωρήσουν κανέναν από τους – ήδη επί ΣΥΡΙΖΑ – προγραμματισμένους διορισμούς γιατρών και νοσηλευτών για τα δημόσια νοσοκομεία, ούτε και τις προσλήψεις για τη στελέχωση και λειτουργία των νέων ΜΕΘ. Απέτυχαν, όμως, και να ελέγξουν την μετάδοση του ιού. Προχώρησαν σε τραγικά λάθη με το άνοιγμα του τουρισμού, χωρίς τεστ και ειδικά μέτρα, με το άνοιγμα των σχολείων με μόνο μέτρο προστασίας τις μάσκες και όχι την αποσυμφόρηση των αιθουσών και την πρόσληψη επιπλέον εκπαιδευτικών και φυσικά με πλήρη απουσία παρέμβασης για να αντιμετωπιστεί ο συνωστισμός στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου καθημερινά, χιλιάδες άνθρωποι τα χρησιμοποιούν αναπόφευκτα για να πάνε στις δουλείες τους. Σήμερα, αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες αυτής της ολιγωρίας και της αδράνειας, που έχει τεράστιες συνέπειες στην οικονομία και κατ’ επέκταση στην κοινωνία. Ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών, κ. Χατζηθεοδοσίου, σήμερα δήλωνε σε πρωινή εκπομπή, ότι η Ελλάδα έχει πάρει τα λιγότερα μέτρα ενίσχυσης επιχειρήσεων και εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη.

Οι αριστεροί δεν ενδιαφέρονται μόνο για όσα συμβαίνουν ή αφορούν τη χώρα τους, αλλά με τη διεθνιστική τους ενσυναίσθηση νοιάζονται για τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους που πεθαίνουν από τον κορονοϊό σε όλες τις αμερικανικές πολιτείες, επειδή ο ακροδεξιός, δήθεν αντισυστημικός, πρόεδρος της χώρας δίνει προτεραιότητα όχι στην υγεία αλλά στην καπιταλιστική οικονομία, και γιατί είναι αλληλέγγυοι με τα αμερικανικά κινήματα: το κίνημα Black Lives Matter που αρνείται να υποταγεί στη δολοφονική αστυνομική καταστολή, το γυναικείο κίνημα που αλληλομισείται με τον μισογύνη Τραμπ, και το κίνημα κατά της κλιματικής αλλαγής, την οποία σαρκάζει αυτός ο επικίνδυνος τύπος, στηρίζοντας τις αμερικανικές εξορυκτικές εταιρείες. Όλοι αυτοί δεν θέλουν να ζήσουν άλλη μια τετραετία με τον ίδιο ένοικο του Λευκού Οίκου. Είμαστε μαζί τους γιατί τους θεωρούμε αδέλφια μας, γιατί οι αριστερές αξίες υπερβαίνουν τα σύνορα, γιατί η αριστερή ταυτότητα είναι διεθνική, γιατί αν θέλουμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τις εξελίξεις στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου.

Συνεχίζονται οι ανταλλαγές με τον κ. Σταϊκούρα για τις επιδόσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: η κυβέρνησή μας επέστρεψε την οικονομία στην ανάπτυξη, βελτίωσε σημαντικούς κοινωνικούς δείκτες, όπως της ανισότητας και της φτώχειας, ρύθμισε το χρέος για τα επόμενα χρόνια. Όπως αμείλικτη είναι και η σύγκριση των πλαισίων άσκησης πολιτικής. Η κυβέρνηση του του κ. Σαμαρά μας άφησε με άδεια ταμεία, μη ρυθμισμένο χρέος, και ένα πρόγραμμα που έληγε, ενώ εμείς αφήσαμε στην επόμενη κυβέρνηση το μαξιλάρι, μια χώρα με πρόσβαση στις αγορές και άρα, όχι μόνο εκτός μνημονίων, αλλά χωρίς την ανάγκη για νέα μνημόνια. Ωστόσο καταλαβαίνω την ανάγκη της τωρινής κυβέρνησης να επιμένει, ακόμα και κόντρα στα αντικειμενικά στοιχεία, για τη συνολική απόδοση της κυβέρνησης μας, αλλά ιδιαίτερα για τους πρώτους μήνες πριν από το δημοψήφισμα. Γιατί είναι σημαντικό για αυτή, όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο Νίκος Βούτσης, να βάλει ένα Χ σε όλη την προηγούμενη δεκαετία: στις πλατείες, στο δημοψήφισμα, στις αντισυστημικές κινητοποιήσεις, στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι καταλαβαίνει την επιστροφή στην κανονικότητα, ως επιστροφή σε ένα πλαίσιο που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ως επιστροφή δηλαδή στο δόγμα του TINA (There is no alternative), που για λίγα χρόνια, και όχι μόνο στην Ελλάδα, είχε υποχωρήσει. Όπως γράφει και ο Paul Mason, το βασικό αφήγημα των νεοφιλελεύθερων, παρά τις πενιχρές οικονομικές αποδόσεις και τις συνεχείς κρίσεις του συστήματος που έχουν οικοδομήσει, παραμένει πειστικό για σημαντικές μερίδες του πληθυσμού: κάποια στιγμή τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αν όχι για όλους, τουλάχιστον για εσένα και την οικογένεια σου, όποτε μη ρισκάρεις τη δουλειά σου, την οικονομία, το στάτους σου, ψηφίζοντας κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό. Η «στρατηγική της επιβίωσης» που προκύπτει αποτελεί μια ατομική βερσιόν του τέλους της ιστορίας που θέλει να ξεμπερδέψει, μια και καλή, με τη «στρατηγική της αντίστασης», όπου για όλη τη προηγούμενη περίοδο του καπιταλισμού τα άτομα πάλευαν, όχι μόνο για τη βελτίωση τη δίκη τους ζωής, αλλά για να αλλάξει το σύστημα που τους κρατούσε τους ίδιους, αλλά και τη συλλογικότητα στην οποία αισθανόταν ότι ανήκαν, χωρίς προοπτική. Και ένα τελευταίο. Ακριβώς επειδή η στρατηγική της επιβίωσης δε βασίζεται πια μόνο στην εργασία, λόγω της κατάρρευσης του φορντικού μοντέλου παραγωγής, οι στρατηγικές των ανθρώπων οικοδομούνται και γύρω από την ταυτότητά τους, και τις αξίες της ευρύτερης κοινότητας μέσα από την οποία έχουν καθημερινή επαφή ή δράση. Αυτό αποτελεί την αντικειμενική βάση πάνω στην οποία η Νέα Δεξιά παγκοσμίως επιδιώκει να χτίσει την ηγεμονία της, σε μια πολιτισμική ατζέντα, στο πεδίο των αξιών και την αίσθηση του ανήκειν. Είναι καιρό που πιστεύω ότι η Αριστερά δεν μπορεί να περιοριστεί στη δημιουργία ενός ρεαλιστικού ριζοσπαστικού οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος. Πρέπει να εμπλακεί και σε αυτό το επίπεδο των αξιών, αν είναι να ξανακερδίσει την ηγεμονία. Με προτεραιότητες βέβαια, και επιλογή των μαχών που θα δώσουμε σε κάθε δεδομένη στιγμή, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κο-κο-κο, όπως θα έλεγε ο Αντώνης Καρπετόπουλος, στα θέματα του εθνικισμού, του προσφυγικού ή του ρόλου της εκκλησίας.

Ο Τραμπ δεν ήταν ούτε ένας Χίτλερ ούτε ένας Νέρωνας, αλλά ένας πολύ κακός καλλιτέχνης που επιβραβεύτηκε από τους υποστηρικτές του για τις άθλιες παραστάσεις του. Η απεύθυνσή του στο μισό πληθυσμό της χώρας, στηρίχθηκε στη διαμόρφωση μιας πρακτικής ενθουσιώδους σαδισμού, απαλλαγμένου από οποιαδήποτε δέσμευση ηθικής ντροπής ή νόρμας. Ο εξουθενωμένος πρόεδρος, ωστόσο, διακήρυξε πως έχει κερδίσει, αν και όλοι γνωρίζουν πως αυτό δεν είχε συμβεί, τουλάχιστον όταν έκανε τη δήλωσή του. Ούτε καν το δίκτυο Fox δεν αποδέχθηκε τον ισχυρισμό του, ακόμα και ο Πενς είπε πως κάθε ψήφος πρέπει να προσμετρηθεί. Ο σχεδόν έκπτωτος τύραννος ήθελε να βάλει ένα τέλος στα τεστ κορονοϊού, στην καταμέτρηση, στην επιστήμη, ακόμα και στον εκλογικό νόμο και στις μεθόδους επαλήθευσης, που καθόλου δεν τον εξυπηρετούν, προκειμένου να πει την ψεύτικη αλήθεια του για μια ακόμα φορά. Αν έπεφτε, θα προσπαθούσε να πάρει μαζί του και τη δημοκρατία. Όταν, όμως, ο πρόεδρος αυτοανακηρύσσεται νικητής και γελοιοποιείται, αφού ακόμα και οι φίλοι του καλούν ταξί για να το πάρει να φύγει, μένει μόνος του με την ψευδαίσθηση πως είναι ένα πανίσχυρος ισοπεδωτής. Μπορεί να προσφύγει σε όσα δικαστήρια θέλει, όταν όμως οι δικηγόροι του σκορπιστούν στον άνεμο, και τα δικαστήρια, εξουθενωμένα, παύσουν να τον ακούν, θα βρεθεί μόνος του να κυβερνά το νησί που λέγεται Τραμπ, με την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Φαίνεται ότι, επιτέλους, θα έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε τον Τραμπ να γίνει το υπερθέαμα ενός προέδρου, ο οποίος, στην προσπάθειά του να καταστρέψει τους νόμους που οικοδομούν τη δημοκρατία, έγινε η μεγαλύτερη απειλή της.