Μέσα στη νύχτα
ούρλιαζε η κορνέτα,
λευκοί και νέγροι
δίνανε τα χέρια,
ε… γέρο νέγρο Τζιμ
Τέσσερις στίχοι από το ποίημα του Γιάννη Νεγρεπόντη «Ο γέρο νέγρο Τζιμ»,
που έγινε τραγούδι το 1966 από τον Μάνο Λοΐζο.
Κάποιοι/ες είχαμε την τύχη να ακούσουμε ζωντανά τη Μαρία Φαραντούρη
να το τραγουδά σε συναυλία που διοργάνωσε η ΕΦΕΕ
στο θέατρο Κεντρικό, δύο μέρες πριν από τη δικτατορία του 1967.
Γιατί οι περισσότεροι αριστεροί στην Ελλάδα και αλλού εύχονταν να ηττηθεί ο Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, έστω και αν νικητής δεν θα ήταν ο ριζοσπάστης σοσιαλιστής Μπέρνι Σάντερς, αλλά ο Τζο Μπάιντεν, ένας γηραλέος κύριος του κατεστημένου των Δημοκρατικών, που στήριξε τον βομβαρδισμό της Σερβίας, την στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, και ήταν πάντα στο πλευρό των ισραηλινών κυβερνήσεων; Και γιατί ο «Ριζοσπάστης» με τον δυσανεκτικό ισαποστακισμό του απέδειξε, για μια ακόμα φορά, ότι είναι εκτός του κόσμου τούτου, που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση-χωρίς μια τουφεκιά-του «υπαρκτού σοσιαλισμού», παρά το γεγονός ότι έχει το δογματικό του δίκιο όταν γράφει ότι η εκλογική σύγκρουση στην Αμερική είναι απλώς μια «σφοδρή ενδοαστική διαπάλη»;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι απλή: γιατί οι αριστεροί δεν ενδιαφέρονται μόνο για όσα συμβαίνουν ή αφορούν τη χώρα τους, αλλά με τη διεθνιστική τους ενσυναίσθηση νοιάζονται για τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους που πεθαίνουν από τον κορονοϊό σε όλες τις αμερικανικές πολιτείες, επειδή ο ακροδεξιός, δήθεν αντισυστημικός, πρόεδρος της χώρας δίνει προτεραιότητα όχι στην υγεία αλλά στην καπιταλιστική οικονομία, και γιατί είναι αλληλέγγυοι με τα αμερικανικά κινήματα: το κίνημα Black Lives Matter που αρνείται να υποταγεί στη δολοφονική αστυνομική καταστολή, το γυναικείο κίνημα που αλληλομισείται με τον μισογύνη Τραμπ, και το κίνημα κατά της κλιματικής αλλαγής, την οποία σαρκάζει αυτός ο επικίνδυνος τύπος, στηρίζοντας τις αμερικανικές εξορυκτικές εταιρείες. Όλοι αυτοί δεν θέλουν να ζήσουν άλλη μια τετραετία με τον ίδιο ένοικο του Λευκού Οίκου. Είμαστε μαζί τους γιατί τους θεωρούμε αδέλφια μας, γιατί οι αριστερές αξίες υπερβαίνουν τα σύνορα, γιατί η αριστερή ταυτότητα είναι διεθνική, γιατί αν θέλουμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τις εξελίξεις στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου.
Το καλό είναι ότι οι έλληνες αριστεροί στην προτίμηση που είχαν για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών δεν ήταν μόνοι. Είχαν μαζί τους και κάποιους δημοκράτες κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς, και δεν εννοώ τους εξ αυτών ακροπατριώτες που θα εύχονταν να εκλεγεί ο Τραμπ, αν αυτός έτριζε τα δόντια στον Ερντογάν. Όσο για το ερώτημα που αφορά τον «Ριζοσπάστη», και προφανώς το ΚΚΕ, η απάντηση είναι όσα ανέφερα προηγουμένως, μαζί με την υπενθύμιση ότι και η ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης Κανελλόπουλου το 1967 από την χούντα, καθώς και αντιστρόφως η μεταπολίτευση θα μπορούσαν επίσης να θεωρηθούν αποτελέσματα μιας «ενδοαστικής διαπάλης», χωρίς αυτό να μας εμπόδισε να είμαστε κατά της πρώτης και υπέρ της δεύτερης. Όμως, ας μην μπερδεύομαστε. Όπως είπε η Νατάσσα Ρωμανού στην συνέντευξή της στην «Εποχή» του προηγούμενου Σαββάτου, «ακόμα και αν κερδίσει ο Μπάιντεν, δεν θα έχουμε κερδίσει, ακόμα, εμείς».
Χάρης Γολέμης
Πηγή: Η Εποχή
