Αναδημοσιεύσεις

Κατά τη δεκαετία του ’50, οι δωσίλογοι αμνηστεύτηκαν, οι Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επίσης, η Ελλάδα παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων. Αλλά οι νόμοι που κυνηγούσαν την Αριστερά επρόκειτο να διατηρηθούν μέχρι το 1974. Η συμμετοχή ενός ανθρώπου στην Εθνική Αντίσταση ήταν λόγος να μην μπορέσει ποτέ να βρει δουλειά, ούτε ο ίδιος, ούτε τα παιδιά του, ούτε καν οι πιο μακρινοί του συγγενείς. Την περίοδο εκείνη, ήταν η Αριστερά που έδωσε τις μάχες για δημοκρατία και για την υπέρβαση των εμφύλιων αντιπαραθέσεων, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά ο τόπος. Και ήταν η Δεξιά που ανατροφοδοτούσε συνεχώς το εμφύλιο μίσος και συντηρούσε το καθεστώς των διώξεων για να ελέγχει πολιτικά τον τόπο. Στο πλαίσιο αυτό, η Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης έπρεπε να ξαναγραφτεί. Οι εκδηλώσεις μνήμης απαγορεύτηκαν. Η δράση του ΕΑΜ, μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, χαρακτηρίστηκε ιδιοτελής, τυχοδιωκτική και καταστροφική για τον τόπο. Τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Γερμανοί στη χώρα ξεπλύθηκαν ως περίπου δικαιολογημένες αντιδράσεις απέναντι στην ανεύθυνη δράση της Αντίστασης. Το επίσημο κράτος τίμησε συνεργάτες των Γερμανών, που είχαν διακριθεί σε επιχειρήσεις εναντίον Ελλήνων αμάχων, όπως οι ηττημένοι της μάχης του Μελιγαλά. Η στρατιωτική δικτατορία, έργο μηχανισμών που είχαν ανδρωθεί μέσα στον στρατό επί Καραμανλή, χορήγησε τιμητικές συντάξεις στους παλαίμαχους ταγματασφαλίτες. Τις σχέσεις της με την Εθνική Αντίσταση λοιπόν η ελληνική Δεξιά τις έχει ξεκαθαρίσει από μόνη της. Χαρακτηρίζοντας τους πατριώτες προδότες και απονέμοντας στους προδότες εύσημα πατριωτισμού. (...) Από τότε, τα πράγματα μπήκαν σιγά - σιγά στο πραγματικό τους πλαίσιο και η Ιστορία αποκαταστάθηκε. Δεν ήταν η Αριστερά που όφειλε να παραχωρήσει χώρο στη Δεξιά στο έπος της Εθνικής Αντίστασης, έστω και εκ των υστέρων. Ήταν η Δεξιά που όφειλε να ξεκαθαρίσει το παρελθόν της, να μιλήσει για τις αντιφάσεις της, να απολογηθεί για τον βίαιο αναθεωρητισμό της και για το ύποπτο περιεχόμενο που έδωσε στον όρο «πατριωτισμός». Τα πράγματα καταλάγιασαν για πολύ καιρό. Όμως, την προηγούμενη δεκαετία, οι ανάγκες ενός νέου αγώνα εναντίον της Αριστεράς ξανάφεραν στο προσκήνιο την παλιά μετεμφυλιακή ρητορική της παράταξης. Άνθρωποι που μπήκαν στην πολιτική από την Ακροδεξιά, όπως ο Γεωργιάδης, ή απευθείας από τον χουντοφασισμό, όπως ο Βορίδης, ανέλαβαν εργολαβικά τη νεκρανάσταση του δεξιού αφηγήματος για το παρελθόν. Τα «κινήματα» με τις περικεφαλαίες, και η πολιτική εκμετάλλευση του προσφυγικού οδήγησαν σε έναν ακόμα πιο σφιχτό εναγκαλισμό του Κ. Μητσοτάκη με την Ακροδεξιά. Και με τη συνδρομή και κάποιων «φιλελεύθερων», τυφλωμένων από το μίσος κατά της Αριστεράς, ξαναβρεθήκαμε να συζητάμε αν το στρατοδικείο έκανε καλά που σκότωσε τον Μπελογιάννη με νόμους που δεν ίσχυαν για τα τακτικά δικαστήρια. (...) Τούτων δοθέντων, σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης δεν ζητάει να μην μονοπωλεί η Αριστερά την Εθνική Αντίσταση. Ζητάει να μην την επικαλείται. Αλλά το ποιος πιστώνεται τι δεν το αποφασίζει ο ίδιος. Το αποφασίζει η Ιστορία. Και η Αριστερά, όταν κλήθηκε από την Ιστορία, ήταν εκεί που έπρεπε να είναι. Η Δεξιά είναι που πρέπει να ξεκαθαρίσει πού βρισκόταν τότε και με ποιους συνομιλούσε.

Πρέπει να αρχίσετε να ακούτε την άλλη πλευρά. Είναι άλλο πράγμα τα σκονάκια που σας δίνουν και άλλο η πραγματικότητα. Μας λέτε ότι έγιναν πλειστηριασμοί από την δική μας κυβέρνηση. Σας λέμε ότι δεν ήταν κύριας κατοικίας. Δεν ακούτε. Δεν απαντάτε. Επαναλαμβάνετε τα ίδια. Μας λέτε ότι εγώ είχα πει  ότι πρέπει να γίνονται πλειστηριασμοί. Πράγματι, αλλά είχα πει στην ίδια ομιλία ότι πρέπει να δούμε πόσος χρόνος θα χρειαστεί μέχρι να φτάσουμε στην κανονικότητα. Ότι σε δύσκολες οικονομικά περιόδους θα πρέπει οι να περιορίζονται οι πλειστηριασμοί, ότι σε περιόδους κρίσης πρέπει να υπάρχει αυξημένη προστασία, και για κάποιους ανθρώπους τους πιο ευάλωτους πρέπει να υπάρχει πάντα προστασία ακόμη και στην κανονικότητα. Ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος είναι ότι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε πολιτική για την στέγαση. Που δώσαμε το επίδομα ενοικίου. Ένα ακόμα είναι ότι είχαμε πολιτική για το κοινωνικό κράτος, για την υγεία. Αλήθεια πως αισθανθήκατε όταν μιλούσε ο Ανδρέας Ξανθός; Που σας είπε ότι αυτό που ανήγγειλε σήμερα ο πρωθυπουργός προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη μέρα ισχύει ήδη και μάλιστα είναι πιο διευρυμένο από αυτό που ανήγγειλε. Πως αισθάνθηκαν οι γυναίκες στα έδρανά σας που ο πρωθυπουργός αγνοούσε ποιο είναι το καθεστώς για την μαστογραφία; Δεν θα πω το για το μεγάλο ψέμα που λέτε, ότι καταστρέψαμε εμείς τους εργαζόμενους όταν είχαμε ανάπτυξη και όχι εσείς και το ΠΑΣΟΚ που επί των ημερών σας χάθηκε το 25% του ΑΕΠ. Θα πω ότι ακόμα και το 2009 μετά από χρόνια ανάπτυξης είχαμε τεράστιο πρόβλημα φτώχειας και παιδικής φτώχειας. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτό είναι πρόβλημα;

Πού κατατείνει αυτή η προσπάθειά σας και για τέτοιου τύπου ανάλγητα κοινωνικά Ν/Σ και για άλλες ενέργειες αντιδημοκρατικού χαρακτήρα. Είναι ψηφίδες σε ένα παζλ για να ξαναγραφτεί η ιστορία της δεκαετίας. Η ιστορία της κρίσης. Οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων που οδήγησαν στη χρεοκοπία αυτή τη χώρα. Πρόκειται για μία πανδημία ιστορικού αναθεωρητισμού που επιχειρείται από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας με την επανερχόμενη κατά διαστήματα στρατηγική των δύο άκρων στην πολιτική ζωή του τόπου με αμέριστη βοήθεια όλων αυτών των παραγόντων και συμφερόντων που εμείς λέμε ότι συγκροτούν το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο-δεν είναι μόνον αυτό- και που είναι οι Τράπεζες, μέρος των ΜΜΕ και η κυβέρνηση. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως είναι το σύμπλεγμα της διαπλοκής που οδήγησε με πολύ μεγάλες ευθύνες τη χώρα στη χρεοκοπία; Τι επιχειρείτε λοιπόν; Με αυτές τις ψηφίδες των νομοσχεδίων επιχειρείτε να δημιουργηθεί μία αντίληψη ότι για όλα έφταιγαν αντισυστημικές δυνάμεις εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας επί 4.5 χρόνια, πολιτικός οχετός ψευδών και ανακριβειών  με βάση τις οποίες θέλετε να αθωώσετε τις δικές σας πολιτικές που φέρνετε εδώ μέσα για μία σειρά από ζητήματα. Να απενοχοποιήσετε μία ολόκληρη πολιτική που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και οδηγεί τώρα σε παράταση και νέα αδιέξοδα μέσα στην πανδημία καθώς αφήνει βαρύ κοινωνικό αποτύπωμα! Φέρτε όλα τα στοιχεία από το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, από τους φορείς που μίλησαν για αυτό το νομοσχέδιο να σας πούνε μπροστά σε τι Αρμαγεδδώνα κοινωνικό βρίσκεται η χώρα ακριβώς λόγω πανδημίας και ακριβώς γιατί υπήρξαν πολιτικές μη πρόληψης αυτών των συνεπειών μη στήριξης με ευθείες επιδοτήσεις και ακριβώς γιατί υπήρξε και ένα χάιδεμα του τραπεζικού τομέα που εκλήθη ως ενδιάμεσος, τώρα πηγαίνουμε και σε φορέα ιδιωτικό σε σχέση με τη διαχείριση σε σχέση με το συγκεκριμένο ΝΣ που συζητάμε για τις πτωχευμένες περιουσίες. Καλούνται οι ίδιοι οι θύτες ένα μέρος αυτών που δε βοήθησαν και καθόλου μέσα στην πανδημία την περαιτέρω φτωχοποίηση  την περαιτέρω επίταση του κοινωνικού ζητήματος στη χώρα μας. Είναι μία ακραία ανάλγητη κοινωνικά νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Πέρα από τα χιλιάδες ενυπόθηκα σπίτια που συσσώρευσαν οι τράπεζες, πέρα από τα χιλιάδες διαμερίσματα που εκπλειστηριάστηκαν κι έφυγαν από τα χέρια των υπερχρεωμένων ιδιοκτητών τους, πέρα από τα δεκάδες χιλιάδες ακίνητα που έχουν μπαζώσει το Δημόσιο, η ΕΤΑΔ, το ΤΑΙΠΕΔ, το Υπερταμείο, με προορισμό την πώλησή τους, οι δανειστές μέσω του ελέγχου των τραπεζών και της «δημιουργικής καταστροφής» που προκάλεσε η ύφεση ενορχήστρωσαν μιαν αθόρυβη, μεγάλων διαστάσεων αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Κατά κάποιον τρόπο, ενθάρρυναν την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών του πρώτου γύρου. (...) Ο μητσοτάκειος Πτωχευτικός είναι η συμπύκνωση του τραπεζοκρατικού καπιταλισμού, η υπόμνηση ότι η ιδιοκτησία που μας θυμίζει ότι υπάρχουμε (όπως στον «Ρίπλεϊ» της Π. Χάισμιθ) δεν υπάρχει, ή υπάρχει μέχρι να μας την απαλλοτριώσουν. Τίποτε δεν μας ανήκει, ούτε το σπίτι που μένουμε, στην πρώτη στραβή της ζωής –κι ζωή τι άλλο είναι από μια διαδοχή από στραβές κι ανάποδες;–, στο πρώτο βουναλάκι χρέους που σε πνίγει, μπορεί να σου χτυπήσει ένα πρωί κάποιος την πόρτα και σίγουρα δεν θα είναι ο γαλατάς, γιατί δεν υπάρχουν γαλατάδες πια.

Ζούμε μια ανείπωτη χαρά. Η εικόνα των Χρυσαυγιτών να οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στα κελιά τους, στέλνει ένα δυνατό μήνυμα δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια δικαίωση που όμοιά της είχαμε χρόνια να ζήσουμε. Όμως, τώρα είναι η ώρα να στοχαστούμε τους νέους στόχους αυτού του πλατιού και ορμητικού ποταμιού που από πολλά ρυάκια πότισε το δέντρο της ελπίδας, αντιπαλεύοντας το φασισμό. Νομίζουμε ότι μαζί με τη συνεχή και αναγκαία επαγρύπνηση να μην αναζωπυρωθεί με οποιαδήποτε μορφή η νεοναζιστική απειλή, πρέπει να τεθούν επιτακτικά και επιθετικά οι νέοι στόχοι για την υπεράσπιση και τον εμπλουτισμό της Δημοκρατίας. Tο κίνημα «Δεν είναι αθώοι» που κατέλαβε δρόμους και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ενέπνευσε ξανά τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας, ας ελπίσουμε ότι θα μετατραπεί σε κίνημα διαρκούς εκδημοκρατισμού και ξηλώματος των θεσμικών και πολιτικών αποτυπωμάτων που έχει αφήσει η άνοδος της Χ.Α. και η ακροδεξιά στροφή στο κοινωνικό σώμα και στην πολιτική ζωή.  (...) Η νίκη εναντίον της Χ.Α. μπορεί να ανασυγκροτήσει το ενδιαφέρον για την πολιτική και να τροφοδοτήσει πλατύ μέτωπο για την υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας. Με αυτό το μέτωπο, αποτελώντας την κεντρική πολιτική του έκφραση πρέπει να αντιστοιχηθεί η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Τα υλικά της μεγάλης διεύρυνσης, η νέα γενιά αγώνων του παρόντος και του μέλλοντος είναι εκεί και όχι στις ξεθυμασμένες, γηραλέες πλέον ιδέες των παλιών αρχηγικών κομμάτων της δεκαετίας του ’80. Ας τολμήσουμε με αυτά τα φρέσκα υλικά να φτιάξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής, τον ΣΥΡΙΖΑ της νεολαίας, με ισχυρό στα σύμβολα και στη δράση του το αποτύπωμα της πρόσφατης μεγάλης αντιφασιστικής νίκης του λαού και της Δημοκρατίας.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα αρνηθεί την ανάγκη ενίσχυσης όχι μόνο της νοσοκομειακής περίθαλψης, αλλά και της πρωτοβάθμιας που βοηθάει στην πολυτιμότατη πρόληψη. Η αντιπολίτευση επισημαίνει ότι το προσωπικό του ΕΣΥ το 2020 είναι κατά 5.000 άτομα μικρότερο από το 2019 και η κυβέρνηση δεν το αντικρούει. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος που θα καταλάβει γιατί δεν δίνεται απάντηση στις δημοτικές αρχές, που λένε ότι μπορούν να εξασφαλίσουν επιπλέον σχολικές αίθουσες. Μήπως επειδή οι περισσότερες σχολικές αίθουσες χρειάζονται και περισσότερους δάσκαλους; Τέλος, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι οχτώ μήνες τώρα δεν ήταν δυνατό να εξασφαλιστούν τα έμψυχα και τα υλικά μέσα για τη μετατροπή των μέσων μαζικής μεταφοράς από επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία σαρδελοκούτια σε ανθρώπινα λεωφορεία και βαγόνια. Όσο κι αν ψάξει κανείς το γιατί υπάρχει αυτό το ηχηρό κενό, δεν θα βρει άλλη απάντηση από την εγγενή απέχθεια των νεοφιλελεύθερων στις δημόσιες δαπάνες και στην ενίσχυση των δημόσιων θεσμών, ακόμα κι όταν αφορούν κρίσιμους τομείς σαν τους προαναφερόμενους. Μπείτε για λίγο στη θέση αυτού που πρόταγμά του είναι η… ελεύθερη επιλογή του θεράποντος γιατρού και βλέπει το δημόσιο σύστημα υγείας σαν εμπόδιο στην δήθεν ελευθερία του. Ή στη θέση αυτού που ελπίζει ότι θα έρθει κάποτε η ώρα που τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα θα…αυτοχρηματοδοτούνται. Ή, τέλος, στη θέση εκείνου που όνειρο και πρόγραμμά του είναι η ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών. Πώς να διανοηθούν να προτάξουν την κάλυψη με δημόσια δαπάνη αυτών των αναγκών, πώς να συναινέσουν στην ενίσχυση ενός δημόσιου τομέα που τον χρειάζονται την ώρα της πανδημίας, αλλά φοβούνται ότι θα τους μείνει σαν βάρος και εμπόδιο μετά το πέρασμά της; (...) Με λίγα λόγια και συμπερασματικά, στους κρίσιμους τομείς που προαναφέραμε, δεν πρέπει να περιμένουμε ούτε αυτοκριτική για καθυστερήσεις που πολλαπλασιάζουν τα κρούσματα, ούτε θεαματικές ανατροπές στην κυβερνητική πολιτική. Το όνειρο πρωθυπουργού και υπουργών είναι να περάσει η πανδημία , δίχως να κινδυνέψουν να τους κατηγορήσει κανείς για σοσιαλμανία. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να έχει κόστος για όλους μας.

«Οι επόμενοι μήνες προβλέπονται δύσκολοι», είπε στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός. Αυτό, δυστυχώς, είναι αλήθεια. Ταυτόχρονα, όμως, απέκρυψε ότι, πριν απ’ αυτή τη δυσοίωνη προοπτική, εξασφαλίσαμε ως κοινωνία, με πολύ κόστος, βατούς μήνες, αρκετούς και δεν τους αξιοποιήσαμε. Η κατάσταση που ζούμε σήμερα δεν ήταν προδιαγεγραμμένη. Αντίθετα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μπορούσε να αποφευχθεί ως προς την οξύτητά της. Αυτή είναι η βαριά ευθύνη της κυβέρνησης και δεν κρύβεται.

Ο πρώτος που γνώριζε την ασυλία που θα του παρείχε η συνταγματική προστασία της μορφής «κόμμα» ήταν ο ίδιος ο ιδρυτής και ισόβιος αρχηγός της Χρυσής Αυγής, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, ο οποίος έσπευσε να υποβάλει αίτηση για ίδρυση κόμματος στον Άρειο Πάγο, με την ονομασία «Λαϊκός Σύνδεσμος» από το 1983, πολύ προτού διανοηθεί να κατεβάσει την οργάνωσή του σε εκλογές, κάτι που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά μόλις έντεκα χρόνια αργότερα, στις Ευρωεκλογές του 1994. Αυτή η έμπνευση του στενού πυρήνα της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής λειτούργησε ως πραγματική ασπίδα όλα αυτά τα χρόνια. Και παρά το γεγονός ότι άρχισαν να πληθαίνουν οι επιθέσεις των ομάδων κρούσης της Χρυσής Αυγής με στόχους εκείνους που θεωρούσαν οι ναζιστές «εχθρούς» ή «υπανθρώπους», η ηγεσία έμενε στο απυρόβλητο, εφόσον οι διωκτικές αρχές είχαν επαναπαυθεί στη θεωρία ότι οφείλουν να αναζητούν μόνο τους αυτουργούς των εγκλημάτων και όχι την τυχόν ευθύνη της ηγεσίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η Αριστερά ζητούσε να διερευνηθεί στο σύνολό της η Χρυσή Αυγή. Με ερωτήσεις τους στη βουλή, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ και του τότε Συνασπισμού το ζητούσαν επιτακτικά αλλά έπαιρναν μονίμως την απάντηση ότι «οι ιδέες δεν διώκονται», μόνο «οι πράξεις μπορούν να ελεγχθούν». Αυτή ήταν η καταφυγή των χρυσαυγιτών μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013. Με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το λαϊκό ξεσηκωμό που προκάλεσε, βρέθηκαν για πρώτη φορά οι κυβερνώντες μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα κατά μέτωπο. Τότε ήταν που ακολουθήθηκε η -προ ενός έτους- υπόδειξη του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου και διερευνήθηκε το ενδεχόμενο να εμπίπτει η Χρυσή Αυγή στις διατάξεις του άρθρου 187.1 Π.Κ., του «αντιτρομοκρατικού» δηλαδή νόμου που θεσπίστηκε το 2001 και μ’ αυτό δικάστηκαν οι συλληφθέντες της «17 Νοέμβρη».