Χωρίς κατηγορία

Είμαστε δικηγόροι της Αθήνας που τοποθετούμαστε στο χώρο της Αριστεράς, ιδίως αυτής της Αριστεράς που ορίζεται σαν ανανεωτική και ριζοσπαστική. Κάποιες/οι είμαστε ανένταχτες και ανένταχτοι και κάποιες/οι οργανωμένες/οι στο ΣΥΡΙΖΑ. Κατά το παρελθόν, αρκετές/οί από εμάς είχαμε ενεργητική ανάμειξη και συμμετοχή σε συνδικαλιστικά σχήματα στο χώρο της δικηγορίας. Σήμερα δεν μετέχουμε σε κάποιο σχήμα, ούτε είμαστε υποψήφιες/οι στις δικηγορικές εκλογές του Νοεμβρίου. Δεν ταυτιζόμαστε με κάποιο από τα υπάρχοντα σχήματα. Ωστόσο, σύμφωνα με την πολιτική μας αντίληψη και διαδρομή, δεν μας είναι δυνατό να μείνουμε ουδέτεροι, ούτε αμέτοχοι σε αυτή τη διαδικασία. (...) Κατά τη γνώμη μας η υποψηφιότητα του Καμπαγιάννη όφειλε να έχει ενώσει όλη την Αριστερά, καθώς σηματοδότησε την τετραετία που πέρασε τον αγώνα απέναντι στην ακροδεξιά απειλή, την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ατομικών και πολιτικών, αλλά και τη στήριξη των κοινωνικών αγώνων που αναπτύχθηκαν την προηγούμενη περίοδο. Η πολιτική αγωγή στην δίκη της Χρυσής Αυγής υπήρξε μια έμπρακτη προσφορά στη δημοκρατία και ένωσε συνειδητά όχι μόνο την Αριστερά, αλλά ολόκληρο τον δημοκρατικό κόσμο. Την ίδια ώρα που η τωρινή διοίκηση του Συλλόγου έκανε άστοχες παρεμβάσεις σε σχέση με τη δίκη, οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι - μεταξύ τους με κεντρικό ρόλο και ο Καμπαγιάννης – έδιναν επί χρόνια έναν επίπονο αγώνα μακριά από την δημοσιότητα. Έναν αγώνα που δικαιώθηκε και αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα στην ανάσχεση της ακροδεξιάς απειλής για τη δημοκρατία. Ταυτόχρονα, ο Καμπαγιάννης ήταν παρών και πρωταγωνιστής σε μια σειρά από κοινωνικά μέτωπα. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά μόνο από το τελευταίο διάστημα τον αγώνα ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία, τους αγώνες για τα δικαιώματα των κρατουμένων και τις κινητοποιήσεις των καθαριστριών των σχολείων. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: η υποψηφιότητα του Καμπαγιάννη είναι μια υποψηφιότητα ενός αυτοαπασχολούμενου μαχόμενου δικηγόρου που είναι θέσει σε μεγαλύτερη εγγύτητα με την πλειοψηφία των δικηγόρων που πλήττονται από τις διευρυνόμενες ανισότητες στον επαγγελματικό μας χώρο και επομένως είναι σε θέση να δράσει περισσότερο αποφασιστικά και αποτελεσματικά σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Δυο φωτογραφίες στοιχειώνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η είσοδος των Ταλιμπάν στην Καμπούλ. Μια με τα αμερικανικά ελικόπτερα που εκκένωναν τη Σαϊγκόν, μετά την ήττα των Αμερικανών στο Βιετνάμ to 1975 και μια με τα ελικόπτερα που εκκενώνουν το προσωπικό της αμερικανικής πρεσβείας και τους συνεργάτες τους από την Καμπούλ. Το αν αυτή η σύγκριση έχει νόημα ή όχι, θα επιτρέψει στους επιτελείς του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου να κρίνουν όσα συνέβησαν τις τελευταίες δυο δεκαετίες στο Αφγανιστάν. Όσο και αν η ανθρωπότητα έχει πραγματικά ανάγκη να "γιορτάσει" μια στρατιωτική ήττα των ΗΠΑ, η οποία θα αποδείξει ότι η ισχυρότερη πολεμική μηχανή της ιστορίας δεν είναι άτρωτη, η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα δεν είναι τόσο απλή και προφανής. Προϋποθέτει να εξετάσουμε σειρά ζητημάτων: Ήθελαν οι ΗΠΑ να διατηρήσουν τη στρατιωτική παρουσία τους στη χώρα; Η πρωτοφανής επέλαση των Ταλιμπάν* έγινε σε προσυνεννόηση με το Λευκό Οίκο ή ο Μπάιντεν πιάστηκε εξαπίνης; Ποιος ήταν ο τελικός απολογισμός για τα αμερικανικά συμφέροντα (συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής αγωγών στην περιοχή και του εμπορίου οπίου); Και τέλος ποιες θα είναι οι συνέπειες για τον πραγματικό στόχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή που δεν είναι άλλος από την στρατιωτική και οικονομική περικύκλωση της Κίνας; Το γεγονός ότι οι αμερικανικές δυνάμεις έχασαν ακόμη και τον έλεγχο του αεροδρομίου της Καμπούλ, παρά το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν είχαν ανακόψει προς στιγμήν την προέλασή τους, δημιούργησε μια εικόνα που ντροπιάζει το κύρος της υπερδύναμης. Όπως ανέφεραν και οι New York Times οι επιτελείς του Πενταγώνου ανέμεναν ότι οι Ταλιμπάν θα χρειάζονταν τουλάχιστον δώδεκα μήνες για να φτάσουν στην πρωτεύουσα. Αυτή η παρατήρηση, βέβαια, έχει δυο αναγνώσεις: από τη μια μαρτυρά ότι οι ΗΠΑ θεωρούσαν θέμα χρόνου την αλλαγή καθεστώτος από την άλλη δείχνει ότι έπεσαν τραγικά έξω στο χρονοδιάγραμμα που είχαν στο μυαλό τους. Εν τέλει η εικόνα που στέλνει η Ουάσιγκτον στον έξω κόσμο είναι αυτή της σαρωτικής ήττας ακόμη και μπροστά σε εξελίξεις τις οποίες μπορούσε να προβλέψει. Ίσως περάσουν χρόνια για να πληροφορηθούμε το περιεχόμενο των επαφών που πραγματοποιούσαν εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ με τους Ταλιμπάν, και ποια ήταν τα ανταλλάγματα που συζητούσαν οι δυο πλευρές προκειμένου η κατάληψη της Καμπούλ να μην συναντήσει την παραμικρή αντίσταση από την αμερικανική πολεμική αεροπορία. Επί της ουσίας, όμως, ο τελικός απολογισμός για τις ΗΠΑ, δεν θα κριθεί από τις εξελίξεις στο εσωτερικό του Αφγανιστάν αλλά στις γύρω χώρες καθώς εκεί θα αποκρυσταλλωθεί η νέα σφαίρα επιρροής της Ουάσιγκτον στην Ασία.

Το πρώτο πράγμα που έκανε η ΝΔ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ήταν να μειώσει το ύψος των προστίμων του ΣΕΠΕ. Το 2017 τράπεζα είχε πληρώσει πρόστιμο 1,6 εκ για παράνομες υπερωρίες. Σήμερα για την ίδια παράβαση θα πλήρωνε μόλις 109.000 ευρώ. Η εργατική νομοθεσία κρίνεται από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τους οποίους απαξιώνει η κυβέρνηση. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τις απλήρωτες υπερωρίες και τις υποσχέσεις για ρεπό, που περνάνε από ατομικές συμβάσεις και θα οδηγήσουν σε μειώσεις μισθών, διαλύει κάθε έννοια προστασίας των εργαζομένων. (...) Από τα πρώτα πράγματα που θα κάνει μια επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία είναι η ακύρωση αυτού του νομοσχεδίου. Χρειαζόμαστε αύξηση στον κατώτατο μισθό, ένα ισχυρό σύστημα συλλογικών συμβάσεων και ισχυρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς. (...) Ο φόβος και η ανασφάλεια έχουν επιστρέψει ως κυρίαρχα συναισθήματα στην καθημερινότητα των πολιτών, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό ακριβώς αποτυπώνεται στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων, όπου αντίθετα προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία αναδεικνύονται ως πλειοψηφικές -για παράδειγμα η ακύρωση του πτωχευτικού νόμου, και η μαζική συνταγογράφηση των τεστ για την πανδημία. (...) Όπως επισημαίνει και ο ΠΟΥ, σε μια παγκόσμια πανδημία αν δεν είναι όλοι ασφαλείς δεν είναι κανείς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αρθεί η πνευματική ιδιοκτησία στα εμβόλια. Να μας απαντήσει λοιπόν η κυβέρνηση γιατί αρνήθηκε να πάρει τις επιπλέον 2 εκατ. δόσεις εμβολίου της Moderna όπως αποκάλυψε το Politico, αλλά και για ποιο λόγο τα στελέχη της στην ευρωβουλή, και σε μια σειρά από μάχες, δεν στήριξαν ποτέ την πρόταση για άρση του καθεστώτος της πατέντας στα εμβόλια. (...)

«Η Κλάρα και ο ήλιος» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση της Αργυρώς Μαντόγλου, είναι το πρώτο μυθιστόρημα που έχει εκδώσει ο Καζούο Ισιγκούρο από τότε που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2017. Κάτι το οποίο, φυσικά, σημαίνει ότι είναι ένα από τα εκδοτικά γεγονότα της χρονιάς. Oχι βέβαια μόνο γι’ αυτό αλλά και γιατί, δεδομένης της παραγωγής αυτού του συγγραφέα –ένα νέο μυθιστόρημα περίπου κάθε πέντε χρόνια–, σημαίνει ότι ήταν κάτι που το περιμέναμε με πολύ ενδιαφέρον μετά το εξαιρετικό «Ο θαμμένος γίγαντας» που του πήρε δέκα ολόκληρα χρόνια για να το γράψει. Μας αντάμειψε βεβαίως με ένα έπος φιλοσοφικού φανταστικού μυθιστορήματος, που είναι δύσκολο να το ξεπεράσει κάποιος άλλος συγγραφέας καθώς έχει ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά. Το καινούργιο του βιβλίο θα μπορούσε κανείς σήμερα να το χαρακτηρίσει ρεαλιστικό, πολύ ρεαλιστικό, και ας έχει για ηρωίδα του την Κλάρα που είναι μια μηχανή ή καλύτερα μια ΤΦ (Τεχνητή φίλη), ένα εξελιγμένο ανδροειδές για να κρατάει συντροφιά σε εφήβους. Δεν ξέρω πώς φαντάστηκε ο Ισιγκούρο το μέλλον, ολοκλήρωσε το βιβλίο πριν την πανδημία, αλλά πάντως κανείς δεν περίμενε ότι θα ζούσαμε ένα τέτοιο ζοφερό παρόν όπου τα παιδιά θα ήταν αναγκασμένα να κάνουν μάθημα εξ αποστάσεως και να περνούν τον χρόνο τους κλεισμένα στα σπίτια. Θυμάμαι πως κάποτε, σε μια συνέντευξή του, είχε πει πως έχει ένα «μικρό βρόμικο μυστικό»: γράφει συνέχεια το ίδιο βιβλίο. Η Κλάρα μού θύμισε πολύ μια άλλη ηρωίδα του, αρκετά χρόνια πριν, την Κάθυ, στο εξαιρετικό «Μη μ’ αφήσεις ποτέ», όπου ήταν κλώνος σε ένα σχολείο-ίδρυμα που μεγάλωνε κλώνους –χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν– για να γίνουν δότες οργάνων. Σε αυτά τα δυο βιβλία αλλά και σε άλλα παλιότερα ο συγγραφέας φαίνεται να γράφει όντως για το ίδιο πράγμα: την αγάπη από και προς τα πλάσματα που δεν είναι «εντελώς ανθρώπινα». Μια αγάπη που μοιάζει όμως να είναι η ανάγκη του κάθε ανθρώπου, πραγματική και ανιδιοτελής.

Για κάθε φορά που μας άρπαξαν από τους καρπούς και μας έριξαν στο πάτωμα. Ή που μας έσφιξαν τον λαιμό. Για κάθε μας βιασμό. Κάθε φορά που μας μελάνιασαν το σώμα. Που μας έκαναν να φοβηθούμε. Που μας εξευτέλισαν. Που μας μάτωσαν. Κάθε φορά που κάποια από εμάς δεν επέζησε να πει την ιστορία που της διέλυσε την καρδούλα της, γίνεται κομμάτια η δική μας για όλες τις φορές που εμείς ζήσαμε. Θα μπορούσαμε να είχαμε πεθάνει. Και τότε, απέναντι στο δίκιο της ψυχής του νεκρού ανθρώπου, θα έλεγαν ότι το έγκλημα έγινε από πάθος. Κανένα πάθος. Το έγκλημα έγινε από δολοφόνο. Λένε πως τη γυναίκα δεν πρέπει να τη χτυπάνε ούτε με τριαντάφυλλα. Λένε τέτοιες αηδίες, για να μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε εύθραυστες και ζούμε επειδή έχουμε την τύχη να μας προστατεύουν, μέχρι να μη μας προστατέψουν πια. Λοιπόν, δεν είμαστε εύθραυστες, είμαστε οργισμένες. Και τα τριαντάφυλλα να τα βάλετε στον κώλο σας.

Το ζήτημα με την υπέροχη είναι πως μάχεται ατομικά. Συνδέεται ατομικά με άλλα άτομα, αλλά δεν γίνεται ένα μαζί τους. Στα Θεοφάνια οι δικοί μας εξεγερμένοι όρμηξαν στις εκκλησίες, ήταν η δική τους αντίδραση απέναντι στην καραντίνα. Εδώ βρίσκεται το αίσθημα της υπεροχής: Μας απαγορεύουν τα πάντα, αλλά όχι την ταυτότητά μας. Και εδώ, στην φαιδρά πορτοκαλέα, η ορθοδοξία παραμένει ταυτοτικό στοιχείο του λαού. Ακριβώς σε αυτό το σημείο εντοπίζεται η υπεροχή, σε κάθε μία από τις περιπτώσεις. Είναι το σημείο στο οποίο δεν εντοπίζεται η αλληλεγγύη: Οι λευκοί Αμερικάνοι, οι ορθόδοξοι Έλληνες και οι νεαροί Βέλγοι θεωρούν ότι το δικό τους δικαίωμα στην επιθυμία είναι δυνατότερο από τον κίνδυνο του συνόλου. Για την ακρίβεια, το σύνολο δεν τους αφορά. Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια και στις δύο ηπείρους, ο "εχθρός" είναι ορατός και σκουρόχρωμος. Είναι εύκολη η οδός της υπεροχής. Απλοϊκή, όπως όλες οι αδικίες του κόσμου.

Η έξαρση στη Δυτική Αττική σχετίζεται άμεσα με το γεγονός ότι εκεί λειτουργεί η μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας την οποία η κυβέρνηση από επιλογή άφησε πλήρως ανεξέλεγκτη και χωρίς κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζόμενους. Στη βιομηχανική ζώνη της Δυτικής Αττικής τελέστηκε ένα έγκλημα κατά της εργατικής τάξης. Επομένως σαφώς η κατάσταση εκεί αλλά και η διαχείριση της έχει ταξικό και αντεργατικό πρόσημο όπως εξάλλου και το σύνολο της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μοναδική δύναμη που και θέλει και μπορεί να εκφράσει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες και να αποτελέσει το αντίβαρο απέναντι σε μια κυβέρνηση η οποία απέτυχε στρατηγικά. Διότι η καταστροφή των κλάδων αυτών δεν είναι αποτέλεσμα κακής εκτίμησης από τη μεριά του κου Μητσοτάκη και των Υπουργών του. Είναι αποτέλεσμα μιας σταθμισμένης επιλογής μη στήριξης κατά τη διάρκεια του λοκντάουν με απώτερο στόχο μια συνολική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας υπέρ των μεγάλων και πολύ μεγάλων επιχειρήσεων. Και τούτο αποτυπώνεται με σαφήνεια και στην έκθεση Πισσαρίδη. Επομένως η κυβέρνηση αξιοποιεί την κρίση ως ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε το ΔΝΤ την περίοδο 2010-2014. Χρειάζεται επομένως επειγόντως μια μεγάλη στροφή στην οικονομική πολιτική με τη στήριξη εργαζομένων και μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με μια σειρά μέτρων ενίσχυσης. Μετατροπή της επιστρεπτέας σε μη επιστρεπτέα ενίσχυση, κάλυψη των μισθών και των ασφαλιστικών εισφορών, καταβολή του δώρου Χριστουγέννων από το κράτος, έκτακτο κοινωνικό εισόδημα για να καλυφθούν όλες οι κοινωνικές ομάδες και να αποφύγουμε μια νέα ανθρωπιστική κρίση που είναι προ των πυλών αν δεν είναι ήδη εδώ.

O πρωθυπουργός είπε στην τηλεδιάσκεψη με τους πρυτάνεις ότι "ο φασισμός μπορεί να αλλάζει χρώματα αλλά έχει πάντα την ίδια ουσία." Ωστόσο, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ και ο πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας την πιο κρίσιμη ώρα της νεότερης Ιστορίσς δεν αποδέχτηκαν την άποψη ότι οι φασισμοί ήταν πολλοί. Παρ' όλο που ήταν και παρέμειναν θανάσιμοι εχθροί της ΕΣΣΔ και του κομμουνισμού εν γένει, Ρούζβελτ και Τσώρτσιλ συμμάχησαν με τον Στάλιν, κρίνοντας ότι ο φασισμός ήταν ένας και συνιστούσε την πιο μεγάλη απειλή για τους ίδιους και την ανθρωπότητα, όπως την αντιλαμβάνονταν Γιατί ήταν ο φασισμός που απειλούσε να "βυθίσει την ανθρωπότητα σε έναν νέο Μεσαίωνα, πιο μοχθηρό και ίσως πιο παρατεταμένο, από τα φώτα μιας διεστραμμένης επιστήμης", όπως είχε πει Τσώρτσιλ. Και οι δύο ηγέτες παρέμειναν αντικομμουνιστές, αλλά θεώρησαν τον Χίτλερ το απόλυτο κακό, πέραν πάσης συγκρίσεως. Η αποκάλυψη του Άουσβιτς και του Ολοκαυτωματος τους δικαίωσε. Το Άουσβιτς και τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά τα εργοστάσια θανάτου, υπήρξαν και παραμένουν οι τόποι του απόλυτου Κακού. Βαρβαρότητες έχουν γίνει άπειρες στην Ιστορία. Μονο όμως ο ναζισμός χρησιμοποίησε την τεχνολογική πρόοδο για να ακυρώσει τον ίδιο τον πυρήνα της αξίας της ανθρώπινης ζωής, κατά τρόπο ηθελημένο και λεπτομερειακά σχεδιασμένο. Τώρα ο Μητσοτάκης υπό το βάρος της αποτυχίας του στη διαχείριση της πανδημίας, επιχειρεί να επαναφέρει τη θεωρία των δύο άκρων, η οποία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου χάρισε ζωτικό χώρο στους ναζί και στην Ελλάδα των προηγούμενων ετών ενίσχυσε την ασυλία της Χρυσής Αυγής από τον κρατικό μηχανισμό. Με το να μιλάει κανεις για δύο φασισμούς, το μόνο που κάνει, είναι να σχετικοποιεί το Άουσβιτς, παρέχοντας πολιτική νομιμοποίηση στον ένα και μοναδικό φασισμό.