Χωρίς κατηγορία

Ο τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει τα εξής: «1) Ότι δεν «συμφωνήσαμε» υψηλά πλεονάσματα οικειοθελώς, αλλά κάτω από την πίεση των πιστωτών. Και παρά την πίεση αυτή ήταν σαφώς χαμηλότερα από αυτά που είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. 2) Ότι η υπέρβαση των συμφωνημένων στόχων δεν ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης αλλά αποτέλεσμα των συστηματικών αστοχιών στις «επιστημονικές» προβλέψεις των στελεχών του ΔΝΤ, που οδηγούσαν στην επιβολή περισσότερων μέτρων. 3) Ότι η παρέμβαση του ΔΝΤ ήταν πάντα ασύμμετρη, και πήρε την απόφαση του να μην συμμετέχει στο πρόγραμμα την τελευταία στιγμή. Μέχρι το τέλος του προγράμματος «συμβούλευε» τους πιστωτές να μειώσουν τα πλεονάσματα και να κάνουν περισσότερα για το χρέος, αλλά ποτέ αυτή η πίεση δεν είχε δόντια - δεν υπήρχε απειλή ότι αυτό πρέπει να γίνει έγκαιρα για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του ΔΝΤ. 4) 'Ότι αντιθέτως, η απειλή σε μας ήταν συστηματική, με κορυφαίο παράδειγμά το 2017 με την επιβολή νομοθετικής παρέμβασης μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου, που τελικά καταφέραμε να αποτρέψουμε το 2018. 5) Ότι η εμμονή του κ. Τόμσεν για χαμηλότερες συντάξεις και χαμηλότερο αφορολόγητο έκανε και κάτι ακόμα. Ζημίωσε το επιστημονικό κύρος του ΔΝΤ. Με προβλέψεις για ανάπτυξη και πλεονάσματα που δεν στηριζόταν στα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας, αλλά χρησιμοποιούταν για άσκηση πίεσης για αντιλαϊκές πολιτικές. Ακόμα και στις αρχές του 2018 προέβλεπαν πρωτογενές πλεόνασμα 1% (!). 6) Κι ένα τελευταίο. Ας αποφασίσει κάποτε το ΔΝΤ αν το αφήγημα στο υψηλό επίπεδο για inclusive growth και άμβλυνση των ανισοτήτων είναι μόνο για το θεαθήναι. Γιατί η πίεση της ομάδας του κ. Τόμσεν την περίοδο 2015-2018 μόνο το inclusive growth και τη μείωση των ανισοτήτων δεν εξυπηρετούσαν»

Βαφτίζουν «εισβολείς» τους χιλιάδες ανώνυμους ανθρώπους που στοιβάζονται στα στρατόπεδα και τους καταυλισμούς σε άθλιες συνθήκες. Ανώνυμη θέλησαν να μείνει και η γυναίκα που κάηκε ζωντανή στη Μόρια. Κι όμως... Την έλεγαν Φαριντέ Τατζίκ, δεν ήταν «απειλή», ήθελε να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Η δεξιά υποσχέθηκε προεκλογικά να πατάξει την ανομία. Μόνο που αν αποφασίσουμε να κοιμηθούμε με ανοιχτά παράθυρα κινδυνεύουμε να μας πάρει ένας αέρας που δεν μπορείς να τον πεις και απολύτως ευρωπαϊκό, καθώς αναδίδει την μπόχα από  Όρμπαν και Σαλβίνι. Βρωμάει βαρβαρότητα, όπως αυτή που αντικρίσαμε στα δελτία ειδήσεων με τις ντροπιαστικές ρατσιστικές «σκούπες» στα Εξάρχεια. Εκεί που η ανομία των πρεζέμπορων πέρασε απαρατήρητη, όσο οι δυνάμεις της «τάξης» εκκένωναν καταλήψεις, όσο έδιωχναν οικογένειες προσφύγων, παιδιά και  μωρομάνες για να ακολουθήσουν τα «τούβλα» στις χτισμένες πόρτες που είχαν «παραβιάσει» η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Η κυβέρνηση μας καλεί να συνηθίσουμε στις ντροπιαστικές εικόνες, στους απανθρακωμένους ανώνυμους της Μόριας, στον θάνατο του 5χρονου παιδιού μέσα στο χαρτόκουτο... Η κυβέρνηση, που, όπως είπαμε, τα πάει καλά μόνο επικοινωνιακά, μπορεί με την αρωγή εκδοτών και καναλαρχών να κρύβει τη γύμνια της πολιτικής της, να αποκρύπτει πως λόγω σεβασμού στον ΣΕΒ δεν μπορεί να κάνει όσα έταξε στη μεσαία τάξη, να στέλνει τα ξενοφοβικά της μηνύματα στο ακροδεξιό της ακροατήριο. Δύσκολα, όμως, θα οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία στη σκατοψυχιά...

Παραδώσαμε την Μόρια με περίπου 5.500 ανθρώπους και αυτή τη στιγμή, όπως ξέρετε, είναι πάνω από 12.000 και η αποσυμφόρηση ξεκίνησε πάρα πολύ αργά, δύο μήνες μετά...ο συνωστισμός είναι που δημιουργεί όλη αυτή την εκρηκτική κατάσταση και όλα τα γεγονότα που βλέπουμε, δηλαδή την τραγωδία του θανάτου του 5χρονου παιδιού, τα χθεσινά γεγονότα, μέχρι το γεγονός ότι δημιουργείται ένας κοινωνικός αυτοματισμός σε μια κοινωνία που έδειξε μεγάλη αλληλεγγύη.

«Τι άλλο να ζητήσει κανείς αν έχει τέτοια αγάπη;»

Τα τελευταία χρόνια, ο σατανικός Έλιοτ Άμπραμς αρεσκόταν να παρουσιάζεται σαν ένας γέρος σοφός, σαν ένας ειδήμονας της διπλωματίας που πάντα φρόντιζε να εκφράζει την εμπεριστατωμένη άποψή του. Έχοντας επιφορτιστεί από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να «αποκαταστήσει τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα», πιάνει και πάλι δουλειά. Κρίνοντας από τα διαπιστευτήριά του, οι κάτοικοι της επικράτειας όπου έχει αναλάβει αποστολή μπορούν δικαιολογημένα να ανησυχούν...

Επειδή πιστεύω ότι ο διάλογος συμβάλλει ουσιαστικά στη δημοκρατία, κάποιες πρώτες παρατηρήσεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που σε λιγότερο από έναν μήνα ο κ. Μπακογιάννης κατανόησε ότι τα Εξάρχεια, αν και έχουν ουσιαστικά και μεγάλα προβλήματα, δεν είναι «άβατο». Ότι η δημοτική αστυνομία δεν μπορεί να γίνει όργανο καταστολής και ότι το βασικό εργαλείο του δήμου για την ασφάλεια των κατοίκων είναι ο ηλεκτροφωτισμός (για τον οποίο το 2018 ο δήμος Αθηναίων διέθεσε 0 ευρώ). Επίσης, επειδή δεν είμαστε περαστικοί από αυτή την πόλη, να τον ενημερώσουμε ότι το πάρκο ΚΑΠΑΨ δημιουργήθηκε μέσα από τους αγώνες των κατοίκων και του συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων. Αγώνες στους οποίους αντιτάχθηκαν οι δημοτικές αρχές της παράταξης του. Συγκεκριμένα, η διοίκηση της Ντ. Μπακογιάννη επιθυμούσε τη δημιουργία υπόγειου γκαράζ και έθετε ουσιαστικά σε αμφισβήτηση το πάρκο με τη σημερινή του μορφή. Σε αυτή την πόλη πολλά έχουν κερδηθεί από τους αγώνες των κατοίκων. Με αυτούς πρέπει να συνεργάζεται η κάθε δημοτική αρχή. Με χαρά διαπίστωσα ότι ο κ. Μπακογιάννης αποδέχτηκε την πρότασή μου για δημόσιο διάλογο στον οποίο θα μπορέσουμε να συζητήσουμε και τα υπόλοιπα ζητήματα της Αθήνας.

Η εξαγορά χρόνου έχει τα όριά της. Και η Ε.Ε., αργά ή γρήγορα, θα έρθει αντιμέτωπη με το γεγονός ότι τα όποια σχέδια διατυπώθηκαν το προηγούμενο διάστημα για την εμβάθυνση της νομισματικής, οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης δεν έχουν μπορέσει να ξεπεράσουν το στάδιο της απλής εξαγγελίας. (...) Στο δημοσιονομικό επίπεδο, η διακηρυχθείσα περαιτέρω αυστηροποίηση των κανόνων και του συντονισμού σχετικοποιείται από τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς που αναγκάζονται είτε να προχωρήσουν συμβιβασμούς με "απείθαρχες" εθνικές κυβερνήσεις, σαν την ιταλική, είτε να κάνουν τα "στραβά μάτια", όπως στην περίπτωση της Γαλλίας, που προανήγγειλε επί της ουσίας παραβίαση των δημοσιονομικών κανόνων, προκειμένου να κατευνάσει το κύμα κοινωνικής δυσαρέσκειας που εκπροσώπησαν τα "κίτρινα γιλέκα". (...) Η αρχή του νέου έτους συμπίπτει με τα μισά της 90ήμερης "εκεχειρίας" που συμφώνησαν ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και ο Κινέζος ομόλογός του Σι Τζινπίνγκ στο περιθώριο της Συνόδου της G20 στο Μπουένος Άιρες, επιδιώκοντας την επίτευξη μιας συμφωνίας, ώστε να αποφευχθεί η κλιμάκωση ενός εμπορικού πολέμου που μπορεί να παρασύρει προς τα κάτω ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Η διαπραγμάτευση δεν θα είναι καθόλου εύκολη, καθώς το διακύβευμα είναι μεγάλο και για τις δύο πλευρές. Ο Ντόναλντ Τραμπ γνωρίζει βέβαια ότι οι κλάδοι της αμερικανικής οικονομίας που συστρατεύονται πίσω από τις επιλογές του δεν μπορούν να αντέξουν μεσοπρόθεσμα ό,τι καταγγέλλουν ως ασύμμετρη εμπορική σχέση με την Κίνα – ούτε μπορεί η αμερικανική οικονομία να στηριχτεί μόνο στον χρηματοπιστωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις με παγκοσμιοποιημένη διαδικασία παραγωγής. Όμως και ο Σι Τζινπίνγκ, στη ρητορική του οποίου έχει επιστρέψει η αναφορά στην "αυτάρκεια", δύσκολα θα δεχτεί άνοιγμα της κινεζικής οικονομίας τέτοιο που να περιορίσει πραγματικά τον έλεγχό της από το Κομμουνιστικό Κόμμα.