Χωρίς κατηγορία

Ενας προσεκτικός αναγνώστης πολιτικών αναλύσεων και σχολίων σε αντικυβερνητικά μέσα μπορεί να παρατηρήσει μια δυσεξήγητη ανησυχία το τελευταίο διάστημα. Η οποία, όμως, δεν δικαιολογείται με βάση τα φερόμενα ως αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων.

Η ΝΔ ελπίζοντας και στην πιθανότητα ακόμη να μην εξασφαλιστούν 151 «ναι», άφηνε να εννοηθεί ότι θα προκαλέσει, με πρόταση μομφής, την πτώση της κυβέρνησης και έτσι τη διενέργεια εκλογών. Αυτό τώρα φαίνεται, μάλλον, να το εγκαταλείπει, διότι οι ΑΝΕΛ έκαναν εκ νέου σαφές ότι άλλο απόρριψη της συμφωνίας και άλλο άρση εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Έτσι εισερχόμαστε στη μετά την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών περίοδο με σχετική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει το χρόνο των εκλογών και τον τρόπο που θα κυβερνά, δηλαδή ως κυβέρνηση μειοψηφίας, με ανοχή. Για πρώτη φορά το διευκρίνισε πολύ καθαρά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημ. Τζανακόπουλος. «Δεν προκύπτει ότι θα υπάρξει κατά κανένα τρόπο απώλεια της εμπιστοσύνης της Βουλής», σημείωσε και πρόσθεσε πως ανοίγει ο δρόμος η κυβέρνηση να προχωρήσει ως τις εκλογές με την ανοχή ενός μέρους του κοινοβουλίου κατά το πρότυπο της Πορτογαλίας και Ισπανίας. Πράγματι, η ΝΔ αντέδρασε αμέσως θέτοντας ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης. «Δεν υπάρχει κυβέρνηση μειοψηφίας στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά», σημείωσε η εκπρόσωπος της ΝΔ Μαρία Σπυράκη και σχολίασε δηκτικά τα επιχειρήματα του Δημ. Τζανακόπουλου με τη φράση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Μπορεί, ασφαλώς, η κυβέρνηση υπό καθεστώς ανοχής, να έχει περιορισμένα περιθώρια για μείζονες νομοθετικές πρωτοβουλίες, ωστόσο το πολιτικό πρόβλημα θα έχει η ΝΔ, ιδίως μετά από μία ήττα της στρατηγικής της, που ήταν να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Μακεδονικού. Απεναντίας, ιδίως με την ψηφοφορία για το ΝΑΤΟ, είναι η ΝΔ, αν τελικά το καταψηφίσει, που θα προκαλέσει προβληματισμούς ακόμη και στους βουλευτές της και προβλήματα στις σχέσεις της με τους συμμάχους της.

Πήγε να φύγει, του απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα και του ασκήθηκε ποινική δίωξη για παθητική δωροδοκία διότι υπάρχουν στοιχεία εις βάρος του. Είναι αυτό κράτος δικαίου; Τι να κάνουμε, αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει. Τι να πουν δηλαδή και τα τζάγκουαρ του Αττικού Πάρκου; Ας το δούμε σαν μια καλή πρακτική για να ανακοπεί το brain drain. Αρκετοί άριστοι την έχουν κοπανήσει από τη χώρα. Αν ήμασταν σοβαρό κράτος, θα του είχαμε χορηγήσει και διπλωματικό διαβατήριο όπως στον Χριστοφοράκο. Και θα του είχαμε μεταφέρει και την οικοσκευή με έξοδα του Δημοσίου. Τον πίεζαν, λέει, να καταθέσει εις βάρος πολιτικών προσώπων. Ενώ ο ίδιος είχε προσφερθεί αυτοβούλως να πάει ως προστατευόμενος μάρτυρας για να τους εξηγήσει πώς τα φάρμακα υπερτιμολογούνται από μόνα τους, χωρίς ανθρώπινη διαμεσολάβηση. Πρέπει να το καταθέσεις υπό καθεστώς ανωνυμίας αυτό, γιατί παρεξηγούνται μετά τα φάρμακα και κρατάνε μούτρα.

«Ο Τσόρτσιλ στην Αθήνα» επιγράφεται το κομμάτι του αρθρογράφου του “Βήματος”, κ. Ι. Κ. Πρετεντέρη στη χριστουγεννιάτικη έκδοση της εφημερίδας. (...) Ο παραλληλισμός της συνεργασίας των δύο ιστορικών παρατάξεων του ’44 με τη συνεργασία των πολιτικών απογόνων τους για να σώσουν τη χώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα προκύπτει αβίαστα από το κείμενο. Και φυσικά προκύπτουν και τα ιστορικά συμφραζόμενα του ’44, όπως προβάλλονται 75 χρόνια αργότερα. Όπως τότε, για να σώσουν την πατρίδα από τους κομμουνιστές, «οι δύο ιστορικές παρατάξεις" ενσωμάτωσαν τους συνεργάτες των κατακτητών, τους οποίους η ίδια η τότε κυβέρνηση χαρακτήριζε ‘προδότες’, έτσι και σήμερα η πανστρατιά για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στην ενεργό συμμετοχή και στην υιοθέτηση της συνθηματολογίας των απογόνων των δωσιλόγων, των μαυραγοριτών και των ταγματασφαλιτών.

Μιλώ για τη φοβική τυφλότητα της μίζερης ζωής, για την ακρωτηριασμένη ωραιότητα του νεύματος προς τον Άλλο που αφήνει πίσω της ματωμένα δακτυλικά αποτυπώματα στη ζωή τους. Μιλώ για τα δάχτυλα εκείνων που δείχνουν κρυπτόμενοι πίσω από το δικό τους δάχτυλο. Μιλώ για τα δάχτυλα των ανίδεων στη χαρά, των αμέριμνων στη λύπη

Η κληρονομιά που αφήνει δεν είναι πολύ καλή. Ο Economist κάποτε όρισε την Γερμανία ως έναν «απρόθυμο ηγεμόνα». Πράγματι, αυτό που έδειξε η Μέρκελ ήταν ότι υπό την ηγεσία της, κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης της ευρωζώνης, η Γερμανία ήταν ικανή να κυριαρχεί, αλλά δεν μπόρεσε πραγματικά να καθοδηγήσει ηγεμονικά. Στη δεκαετία του 1980, με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1986, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τέθηκε σε μια νεοφιλελεύθερη τροχιά την οποία ακολούθησε έκτοτε. Το συγκεκριμένο γεγονός, ωστόσο, δεν οδήγησε σε αυτό που οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι ονομάζουν ισορροπία και σύγκλιση, αλλά αντίθετα οδήγησε σε αυξανόμενες οικονομικές αποκλίσεις και ανισορροπίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποβιομηχανοποίηση της Νότιας Ευρώπης. Παρόλα αυτά, αντί να αντιμετωπίσει το βασικό πρόβλημα μέσω μιας κρατικά ενεργητικής πανευρωπαϊκής βιομηχανικής πολιτικής, η Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αντιμετώπισαν τις οικονομίες διαρθρωτικού ελλείμματος της ευρωπαϊκής περιφέρειας σαν το πρόβλημα να ήταν το δημόσιο χρέος και οι μισθοί. Αυτό παρουσιάστηκε σαν ένα είδος ηθικού παιχνιδιού, σαν τα περιφερειακά κράτη να ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Και στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, η εφαρμοζόμενη στρατηγική επεδίωξε την εσωτερική υποτίμηση του κόστους εργασίας. Η αποκαλούμενη «διάσωση της Ελλάδας» ήταν στην πραγματικότητα ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης των τραπεζών: το 89% των χρημάτων που δόθηκαν πήγαν απευθείας στους πιστωτές, κυρίως σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Αυστηρή λιτότητα επιβλήθηκε στην Ελλάδα στο όνομα της νέας οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με περικοπές στην υγειονομική περίθαλψη και σε άλλες κοινωνικές δαπάνες, περικοπές στις συντάξεις, πάγωμα μισθών και προσλήψεων στο δημόσιο, ιδιωτικοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και, όπως οι Thorsten Schulten και Torsten Müller έχουν τεκμηριώσει πλήρως, με την περικοπή εργασιακών δικαιωμάτων, όπως οι συλλογικές συμβάσεις, σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Διαχέεται μια λανθασμένη αντίληψη (βεβαίως κατευθυνόμενη) στην κοινή γνώμη, ότι η συνεχής αύξηση του εισοδήματος στα ανώτερα – ανώτατα εισοδηματικά κλιμάκια συμβάλλει και στην αύξηση του πλούτου της κοινωνίας (Πρόκειται για την αντίληψη γνωστή ως Trickle-down effect που συνδέεται άμεσα με την Καμπύλη Laffer, με τη μείωση των φόρων σε συγκεκριμένες κοινωνικές και επιχειρηματικές κατηγορίες και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα των Οικονομικών της Προσφοράς). Ουδέν ψευδέστερον. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η μείωση της ανισοκατανομής του εισοδήματος συμβάλλει αποφασιστικά στην αύξηση του πλούτου της κοινωνίας διαμέσου της αύξησης του όγκου του κεφαλαίου. Σκοπός της οικονομικής πολιτικής είναι να καταστήσει τον όγκο του κεφαλαίου μη σπάνιο. Δηλαδή να μην χαρακτηρίζεται ως σπάνιο αγαθό. Αν αυτός είναι ο στόχος τότε, διαμέσου της εμπειρίας, η πολιτική του Κράτους θα πρέπει να κατευθύνεται σε αύξηση και συμπλήρωση της ροπής προς επένδυση και σε ποιο βαθμό είναι ασφαλές να υποκινεί τη μέση ροπή προς κατανάλωση.

Η εξέγερση των Σπαρτακιστών ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου, ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου του 1919 και έληξε, βουτηγμένη στο αίμα, μια εβδομάδα αργότερα. Επρόκειτο για μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε εμφύλια ένοπλη σύρραξη, η οποία θεωρείται ως το σημείο λήξης της Γερμανικής Επανάστασης (1918-1919).

«Η ιστορία προχωρά χάρη σ’ αυτούς που ξέρουν να εξεγείρονται στην κατάλληλη στιγμή, ακόμα και εναντίον της», λέει ο στοχαστής. «Στην άκρη του σκότους υπάρχει οπωσδήποτε ένα φως που το μαντεύουμε κιόλας και για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε μόνο και μόνο για να υπάρχει». Κάθε κυριαρχία, κάθε αυταρχισμός, θα δημιουργούν πάντα την ανάγκη της χειραφέτησης. Και, παρά τα δυσοίωνα μηνύματα του εκφασισμού των κοινωνιών, παρά τις πολιτικές του σκοτεινού παρελθόντος που αναφύονται ξανά, «η τέχνη και η εξέγερση θα πεθάνουν μόνο με τον τελευταίο άνθρωπο». Η ιστορία δεν τέλειωσε ενώ τα φαντάσματα, που δεν έπαψαν να πλανώνται πάνω απ’ την Ευρώπη, όσο προχωρούμε μέσα στο χρόνο, ίσως να λάβουν σάρκα και οστά.