Υπάρχει κάτι το παράδοξο και συνάμα ανησυχητικό στον τρόπο με τον οποίο η ιδεολογία του ναζισμού στοιχειώνει τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα: καμία άλλη ιδεολογία της νεώτερης και σύγχρονης ιστορίας δεν επιβιώνει στο κοινωνικό φαντασιακό με τόση αισθητική και ιστορική πιστότητα. Παρά την ολοσχερή του ήττα στο στρατιωτικό επίπεδο, ο ναζισμός επιμένει να διασχίζει το χρόνο σαν μέσα σε μια χρονοκαψούλα, σαν μία συμπαγής οντότητα που διεκδικεί την ύπαρξή της με τρόπο ολοκληρωτικό και καθολικό. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για ιδεολογίες όπως ο κομμουνισμός ή ο αναρχισμός, οι οποίες, αν και συνεχίζουν να οργανώνονται με βάση τα δικά τους «ιερά» κείμενα και τους δικούς τους «προφήτες», προσαρμόζονται στις εξελίξεις και τα προβλήματα της κάθε εποχής. Μια τέτοια διαδικασία, απαραίτητη σε κάθε πολιτικό ή θρησκευτικό οργανισμό που θέλει να παραμείνει ζωντανός, ο ναζισμός φαίνεται να μην την έχει ανάγκη, όχι μόνο σε ιδεολογικό, αλλά και σε συμβολικό ή καθαρά αισθητικό επίπεδο. Ούτε καν ο ιταλικός φασισμός, ο οποίος τα τελευταία χρόνια δείχνει να ανακάμπτει στη γειτονική χώρα, δεν έχει καταφέρει να διατηρήσει αλώβητη την παραδοσιακή του εικονογραφία και τη συμβολική του δυναμική. Σε μια εποχή όπου ιδεολογίες και κόμματα όλων των αποχρώσεων έχουν ανάγκη από συνεχή επικοινωνιακά και γραφιστικά λίφτινγκ για να επιβιώσουν μέσα σ’ ένα μιντιακό τοπίο ταχύτατων αλλαγών, η ναζιστική αισθητική αποδεικνύεται εξίσου λειτουργική και αποτελεσματική όσο και τη δεκαετία του ’30. Αυτή η επιπλέον παραφωνία καθιστά το φαινόμενο «ναζισμός» ακόμα πιο αντιφατικό και σκανδαλώδες μέσα στο σημερινό τοπίο των δημόσιων αντιπαραθέσεων.
