pass-world

06
01

Ο θάνατος του γερμανικού ονείρου

Η κληρονομιά που αφήνει δεν είναι πολύ καλή. Ο Economist κάποτε όρισε την Γερμανία ως έναν «απρόθυμο ηγεμόνα». Πράγματι, αυτό που έδειξε η Μέρκελ ήταν ότι υπό την ηγεσία της, κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης της ευρωζώνης, η Γερμανία ήταν ικανή να κυριαρχεί, αλλά δεν μπόρεσε πραγματικά να καθοδηγήσει ηγεμονικά. Στη δεκαετία του 1980, με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1986, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τέθηκε σε μια νεοφιλελεύθερη τροχιά την οποία ακολούθησε έκτοτε. Το συγκεκριμένο γεγονός, ωστόσο, δεν οδήγησε σε αυτό που οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι ονομάζουν ισορροπία και σύγκλιση, αλλά αντίθετα οδήγησε σε αυξανόμενες οικονομικές αποκλίσεις και ανισορροπίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποβιομηχανοποίηση της Νότιας Ευρώπης. Παρόλα αυτά, αντί να αντιμετωπίσει το βασικό πρόβλημα μέσω μιας κρατικά ενεργητικής πανευρωπαϊκής βιομηχανικής πολιτικής, η Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αντιμετώπισαν τις οικονομίες διαρθρωτικού ελλείμματος της ευρωπαϊκής περιφέρειας σαν το πρόβλημα να ήταν το δημόσιο χρέος και οι μισθοί. Αυτό παρουσιάστηκε σαν ένα είδος ηθικού παιχνιδιού, σαν τα περιφερειακά κράτη να ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Και στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, η εφαρμοζόμενη στρατηγική επεδίωξε την εσωτερική υποτίμηση του κόστους εργασίας. Η αποκαλούμενη «διάσωση της Ελλάδας» ήταν στην πραγματικότητα ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης των τραπεζών: το 89% των χρημάτων που δόθηκαν πήγαν απευθείας στους πιστωτές, κυρίως σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Αυστηρή λιτότητα επιβλήθηκε στην Ελλάδα στο όνομα της νέας οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με περικοπές στην υγειονομική περίθαλψη και σε άλλες κοινωνικές δαπάνες, περικοπές στις συντάξεις, πάγωμα μισθών και προσλήψεων στο δημόσιο, ιδιωτικοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και, όπως οι Thorsten Schulten και Torsten Müller έχουν τεκμηριώσει πλήρως, με την περικοπή εργασιακών δικαιωμάτων, όπως οι συλλογικές συμβάσεις, σε ολόκληρη την Ευρώπη.
12
12

Κίτρινα Γιλέκα: «Όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να επανοικειοποιηθούν την ίδια τους τη ζωή»

Για μένα, όπως και για πολύ κόσμο, το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» έγινε γνωστό από τις εικόνες: σώματα εργατών, επισφαλώς εργαζομένων, φτωχών, σώματα σχεδόν αόρατα σε κανονικούς καιρούς, που έχουν καταστραφεί από τον κοινωνικό αποκλεισμό ή τη δουλειά, ήρθαν στο προσκήνιο. Ένα μεγάλο μέρος του χώρου της δημοσιότητας αποτελείται από ανθρώπους που έχουν μια βαθιά απέχθεια για τους φτωχούς. Όταν το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» αναδύθηκε, αρκούσε να ανοίξεις την τηλεόραση –δεν χρειαζόταν καν να έχεις ανοιχτό τον ήχο– για να καταλάβεις αμέσως την απέχθεια που εκφραζόταν από το σώμα της αστικής τάξης, την απέχθειά τους για το σώμα των φτωχών. Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» ανάγκασε την αστική τάξη να αποκαλύψει και το δικό της σώμα, να το δείξει.
11
11

Η Ακροδεξιά αυξάνει την απήχησή της στην Ισπανία

Το τμήμα εκείνο της κοινής γνώμης που ήταν προσδεδεμένο στις καθολικές, αγροτικές και ηθικές αξίες της δικτατορίας βρέθηκε φυσικά μέσα στο Λαϊκό Κόμμα (PP). Ας μην ξεχνάμε ότι το Λαϊκό Κόμμα, είχε ως πρόγονό του τη Λαϊκή Συμμαχία (Alianza Popular), ένα κόμμα που βγήκε από τον φρανκικό μηχανισμό, τον οποίο ανακύκλωσε από πολλές απόψεις. Το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο ονομάστηκε έτσι μετά την ανάληψη της ηγεσίας του από τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ, εκσυγχρονίστηκε, αποδεχόμενο τις δημοκρατικές αξίες και την είσοδο στην Ευρώπη, όμως παρέμεινε θεματοφύλακας πολλών συντηρητικών αξιών. (...) Από την άλλη, το Vox είναι σε θέση να επωφεληθεί από την αποδυνάμωση του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο έχει χάσει την αξιοπιστία του λόγω των σκανδάλων διαφθοράς, και να καταλάβει έναν χώρο στα Δεξιά των πιο κεντρώων Ciudadanos. Όσον αφορά την υποδοχή των μεταναστών, που δεν είναι ένα κυρίαρχο θέμα αυτή τη στιγμή στην Ισπανία, είναι πιθανό να επιβληθεί στον δημόσιο διάλογο και το Vox να επωφεληθεί από αυτό.
14
10

Ιστορική πορεία των γυναικών στη Βραζιλία ενάντια στον φασισμό

Δεν θέλουμε δικτατορία, φασισμό ή επέκταση της αστυνομικής-στρατιωτικής σφαγής στους δρόμους, που ευθύνονται για τη γενοκτονία της μαύρης νεολαίας. Θέλουμε ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και δικαιώματα. Ο Μπολσονάρο είναι ό,τι δεν χρειάζεται η Βραζιλία για να ξεπεράσει την κρίση και να προχωρήσει. Εμείς, οι διαφορετικές και ενωμένες γυναίκες, υπερασπιζόμαστε το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζει: υπερασπιζόμαστε τον σεβασμό των διαφορών, το δικαίωμα των γυναικών να ζουν με ασφάλεια και να αποφασίζουν για το σώμα τους, υπερασπιζόμαστε την ισότητα των αμοιβών μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ μαύρων και λευκών, υπερασπιζόμαστε τις ποσοστώσεις για εκείνους που ιστορικά έχουν υποστεί αδικία και έχουν τιμωρηθεί, υπερασπιζόμαστε τις ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες για τις φτωχές γυναίκες και τα παιδιά τους. Υποστηρίζουμε την ευρύτερη δυνατή ελευθερία να διδάσκουμε και να μαθαίνουμε χωρίς νόμο φίμωσης, είτε στο σχολείο είτε στο πανεπιστήμιο. Υποστηρίζουμε την ελευθερία της αγάπης και του να μας σέβονται για αυτό. Προασπίζουμε τον διάλογο για τις ιδέες και τη δημοκρατία. Ο Μπολσονάρο διακηρύσσει το μίσος, εμείς διακηρύσσουμε τον σεβασμό. Προασπίζει τον θάνατο και τα βασανιστήρια, εμείς υπερασπίζουμε τη ζωή. Για αυτό λέμε: «Ούτε αυτός ούτε τα παιδιά του! Ο Bolsonaro ποτέ! Όχι στον φασισμό».
05
05

Mέσα σε λίγα χρόνια το 1% των πλουσίων θα κατέχει τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου

Αν δεν κάνουμε βήματα στην κατεύθυνση της επαναθεμελίωσης των κανόνων με βάση τους οποίους λειτουργούν οι οικονομίες, τότε καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε ένα μέλλον το οποίο θα είναι παντοτινά άνισο...
29
04

To τέλος του «τέλους της ιστορίας»

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, με την έκρηξη της καπιταλιστικής ευφορίας και με την αλαζονεία της αμερικανικής αυτοκρατορίας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο Μπιλ Κλίντον υποσχέθηκε ότι η Κίνα θα γινόταν δημοκρατική μόλις οι πολίτες της γεύονταν την ελευθερία των αγορών. Χρησιμοποίησε αυτά τα επιχειρήματα για να πιέσει το Κογκρέσο, ώστε να περάσει τον νόμο περί Μόνιμων Κανονικών Εμπορικών Σχέσεων με τη χώρα, το 2000.
23
12

Τι είναι ο «φεμινο-εθνικισμός»;

Η ακαδημαϊκός Sara Farris μιλά για την «εργαλειοποίηση» των μεταναστριών στην Ευρώπη από δεξιούς εθνικιστές και νεοφιλελεύθερους. Πρόσφατα δημοσίευσε ένα βιβλίο που προκάλεσε, με τον τίτλο «Στο όνομα των δικαιωμάτων των γυναικών: η άνοδος του φεμινο-εθνικισμού». Σε αυτό εξετάζει πώς δεξιοί εθνικιστές, νεοφιλελεύθεροι/ες, αλλά και ορισμένες φεμινίστριες και φορείς ισότητας, επικαλούνται τα δικαιώματα των γυναικών για να στιγματίσουν τους μουσουλμάνους και να προωθήσουν τη δική τους πολιτική ατζέντα. Υποστηρίζει ότι υπάρχει μια σημαντική πολιτικο-οικονομική διάσταση σε αυτήν τη φαινομενικά παράδοξη διασύνδεση.
08
12

Queer συμμαχίες σε καιρούς πολέμου

Ακτιβιστές/στριες των αντιρατσιστικών και αντιαποικιακών κινημάτων έχουν παλέψει, και συνεχίζουν να το κάνουν, απέναντι στη ρητορική του «πολέμου ενάντια τρομοκρατία». Μια ρητορική που επινοήθηκε από τα κράτη και την οποία αναπαρήγαγαν φεμινο-εθνικιστικά και ομο-εθνικιστικά ρεύματα. Βλέπουμε τον εαυτό μας ως μέρος αυτής της παράδοσης ακτιβιστικού πολιτικού αγώνα. Ωστόσο, υποστηρίζουμε ότι ορισμένες προσεγγίσεις που επιχειρούν να ασκήσουν κριτική στον υπόρρητο δυισμό της θέσης περί σύγκρουσης των πολιτισμών διατρέχουν τον κίνδυνο να αναπαράγουν αυτό το δυιστικό σχήμα ανάλυσης –αν και εκ του αντιθέτου– αναλύοντας τις σύγχρονες κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές, τα κινήματα και τις παγκόσμιες συγκρούσεις αποκλειστικά μέσα από μια κριτική της λεγόμενης «σύγκρουσης των πολιτισμών».
06
12

Οι «Αγανακτισμένοι» του Ισραήλ είναι εδώ

Περισσότεροι από είκοσι χιλιάδες πολίτες του Ισραήλ ανταποκρίθηκαν στο διαδικτυακό κάλεσμα και βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στην κεντρική πλατεία του Τελ Αβίβ, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν κατά της κρατικής διαφθοράς και της κυβέρνησης του Μπενιαμίν Νετανιάχου.
  • 1
  • 2