Macro

31
12

Με το βλέμμα στην επόμενη μέρα

Η δική μας πολιτική στηρίζεται σ’ αυτό που λέμε αύξηση της ζήτησης. Γνωρίζουμε, δηλαδή, και θεωρητικά αλλά και εμπειρικά ότι χωρίς αύξηση της λαϊκής κατανάλωσης δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν επενδύσεις. Κανείς δεν μπορεί να τοποθετεί επενδυτικά σχέδια όταν ξέρει ότι η λιτότητα έχει εξανεμίσει οποιαδήποτε δυνατότητα αγοράς. Την ίδια στιγμή που η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στη ζήτηση, επιχειρεί ταυτόχρονα να καλύψει και ένα κενό δεκαετιών αναφορικά με την απουσία κοινωνικού κράτους και κράτους πρόνοιας. Η πολιτική του έχει να κάνει με την καθολικότητα των δικαιωμάτων, δηλαδή με την καθολική πρόσβαση στη δημόσια υγεία και ειδικά των ανασφάλιστων, με την πρόσληψη εκπαιδευτικών, με την πρωτοβάθμια υγεία, με τα σχολικά γεύματα, τα επιδόματα παιδιών, ενοικίου, θέρμανσης, το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης, το μεταφορικό ισοδύναμο, κά. Παρεμβάσεις που εκτός από το σκέλος της κοινωνικής αλληλεγγύης έχουν και σκέλος οικονομικής ανάπτυξης και οικονομικής δυνατότητας. Δεν είναι μυστικό ούτε άγνωστο πως η κυβέρνηση υποχρεώνεται να υλοποιεί μέτρα σε αντίπαλη κατεύθυνση, όπως είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα δημοσιονομικά μέτρα, ούτε είναι εκτός ύλης οι προσπάθειες που καταβάλει για πανευρωπαϊκό συντονισμό κατά της λιτότητας. Η σημερινή πραγματικότητα δεν χρειάζεται πολύ μεγάλη ανάλυση. Οι 344.000 νέες θέσεις εργασίας, δηλαδή το ποσοστό της ανεργίας από 27% που πήγε στο 18,6%, είναι σημαντικό δεδομένο για πάρα πολλές χιλιάδες ανθρώπων και οικογενειών. Ο τριπλασιασμός των επιχειρήσεων που ανοίγουν σε σύγκριση μ’ αυτές που κλείνουν δίνει δυνατότητες για δουλειές, δίνει το ενδεχόμενο μιας πιο αισιόδοξης προοπτικής για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Η μείωση της αδήλωτης εργασίας από το 19,1% το 2014 στο 12,4% δείχνει τη συνειδητή προσπάθεια να συρρικνωθεί αυτό το σκέλος της μαύρης, γκρίζας εργασίας, της αδήλωτης εργασίας και οι στοχευμένες ενεργητικές πολιτικές στον χώρο της εργασίας δείχνουν μια τεράστια προσπάθεια να αντιστρέψουμε τη γενικευμένη τάση στον καπιταλισμό —και ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο— για ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για εργασιακή ανασφάλεια. Θα μπορούσαν να παρατεθούν κι άλλα στοιχεία αυτού του μείγματος διαφορετικής πολιτικής που παράγει κοινωνική αισιοδοξία. Όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, η κατάργηση του υποκατώτατου, η επανόρθωση των συλλογικών συμβάσεων, η επεκτασιμότητα των κλαδικών, η αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας κατά 17,9%, η αύξηση των εξαγωγών και άλλα πολλά που είναι σε εξέλιξη ή έπονται.
31
12

Όραμα και πρόγραμμα για το δήμο της Αθήνας

Η αναμέτρηση είναι μπροστά μας και η «Ανοιχτή Πόλη» θα είναι ο ισχυρός αντίπαλος. Η μακροβιότερη δημοτική παράταξη στην Αθήνα είναι, όπως πάντα, εδώ με όλη τη δύναμή της, τους Αθηναίους και τις Αθηναίες, αυτούς και αυτές που τόσες δεκαετίες αγωνίζονται για την πόλη μας και έχουν να αφηγηθούν χιλιάδες ιστορίες για την καθημερινή φροντίδα και την αγάπη τους προς αυτήν. Η πόλη είναι τα κινήματα, οι δράσεις και οι αγώνες. Είναι τα προβλήματα, οι λύσεις, η αλληλεγγύη και οι κοινωνικοί σχεδιασμοί. Οι αγώνες για την ενίσχυση των κοινωνικών δομών του δήμου ενάντια στην απίσχνανσή τους. Αγώνες για του Φιλοπάππου, την αποτροπή ξεπουλήματος του Διόνυσου, την Κονίστρα, το Μητροπολιτικό πάρκο Γουδή, τη διάσωση της Κολούμπια, το αποτεφρωτήριο, την προστασία του Υμηττού, την εξυγίανση του Γηροκομείου, την ομαλή λειτουργία του Σεράφειου, την ανάπλαση των προσφυγικών, το σεβασμό στους κατοίκους για μια συνολική ανάδειξη στον Ελαιώνα, τον αγώνα κατά της κατασκευής του Mall στην Ακαδημία Πλάτωνος, την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων στις κοινότητες, τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, την ανάδειξη των κινημάτων. Και βέβαια τον καθημερινό αγώνα ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, με τη συμμετοχή στο ευρύτερο κινηματικό αντιφασιστικό μέτωπο. Εκεί βρίσκεται η «Ανοιχτή Πόλη» με την ιστορία της, τη μακρά πορεία της, τη δυνατή και νικηφόρα συμμετοχή της στις επερχόμενες εκλογές. Συντονίζουμε τις δυνάμεις μας για να φροντίσουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Το αστικό τοπίο, οι άνθρωποι, το οικοσύστημα, οι γειτονιές, οι πρωτοβουλίες κατοίκων, όλα όσα μας έχουν απασχολήσει, αναλύσεις και επεξεργασίες σε μια νέα διάταξη και στρατηγικό σχεδιασμό που θα εξασφαλίσει την νίκη.
31
12

Πρέσπες: από το καρναβάλι στον εκβιασμό

Το Μακεδονικό αποτελεί μια μουντζούρα στην εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την ελληνική εμμονή, σκιάζει ακόμη και ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στα οποία διεκδικούμε το δίκιο μας. Απλώνει όμως και μια τεράστια μελανιά στο εσωτερικό. Η αναμόχλευση ενός εθνικισμού παράλογου, φοβικού, επιθετικού, το σύνδρομο του έθνους-σκαντζόχοιρος με προτεταμένα αγκάθια προς όλες τις κατευθύνσεις. Το Μακεδονικό είναι δυστυχώς ο ελληνικός δρόμος προς την ακροδεξιά κατάσταση που σκιάζει όλη την Ευρώπη, από την Πολωνία και την Ουγγαρία έως την Ιταλία και τη Γαλλία. Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα. Το ανώτερο δυνατό των παραχωρήσεων, υπό ειρηνικές συνθήκες. Υπήρξε ένα παράθυρο ευκαιρίας και δύο πρωθυπουργοί που αποφάσισαν να το ανοίξουν. Θα έπρεπε να εγκαλέσουμε τον Τσίπρα αν, λόγω Καμμένου, δεν άγγιζε τα παντζούρια. Οχι γιατί τα άνοιξε. Και τα παράθυρα ευκαιρίας, στα εθνικά ζητήματα, δεν ανοίγουν κάθε τόσο. Γιατί τα πράγματα παγιώνονται, η επόμενη φορά, αν υπάρξει, θα είναι απείρως δυσκολότερη της προηγούμενης.
31
12

Κίτρινα Γιλέκα: Πότε φοβάται η εξουσία!

Στις σύγχρονες κοινωνίες υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να «ακουστείς». Είτε καταστρέφοντας ό,τι σε ενοχλεί χωρίς να προτείνεις κάτι άλλο για να αντικαταστήσει αυτό που μισείς. Είτε επιλέγοντας τη βία εναντίον του άδικου συστήματος πιστεύοντας ότι αν κόψεις δρόμο μπορείς να φτάσεις πιο γρήγορα στον στόχο σου (μια διαφορετική κοινωνία). Είτε εφαρμόζοντας στην πράξη τη θεωρία της συλλογικής ευθύνης χρησιμοποιώντας τυφλή βία κατά των απίστων και των διαφορετικών. Επιστρατεύοντας τέτοιες μεθόδους πράγματι «ακούγεσαι». Σε «παίζουν» τα μέσα ενημέρωσης, αλλά σε αποδοκιμάζει η κοινωνία και, αργά ή γρήγορα, σε εξουδετερώνει το κράτος. Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» δεν ανήκει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. «Ακούστηκε» και θορύβησε την εξουσία επειδή είχε ένα δίκαιο αίτημα με το οποίο συμφωνούσε η πλειονότητα των πολιτών. Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν ακρότητες κέρδισε τη συμπάθεια της κοινής γνώμης και ανάγκασε την εξουσία να αναδιπλωθεί τσαλακωμένη. Ισως ήρθε η ώρα κόμματα και συνδικάτα που αντιτίθενται στις πολιτικές λιτότητας και μάχονται κατά των ανισοτήτων να εγκαταλείψουν την πεπατημένη και να επινοήσουν νέες μορφές δράσης αφού οι κλασικές δεν τρομάζουν πια τον αντίπαλο.
31
12

Επισημάνσεις

Ανεβάζει τον κατώτατο μισθό ο ΣΥΡΙΖΑ, κονιορτοποιώντας ότι είχε καταφέρει το 2013 ο Βρούτσης, μετά από 24 ολόκληρα λεπτά διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς. Άλλα τέσσερα λεπτά τού είχε πάρει να συμφωνήσει και τον υποκατώτατο. Θα είχε συμφωνήσει και σε υπο-υποκατώτατο, αλλά ήθελαν οι δανειστές να πάνε για σκουός και βαρέθηκαν να το συνεχίσουν. Είχε εκτιναχθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με εκείνο το μέτρο, όπως θυμόμαστε όλοι. Δεν θυμάστε που ο Χαρδούβελης έδινε στους δανειστές 7% πλεονάσματα για 20 χρόνια, γιατί δεν είχαμε τι να τα κάνουμε; Ήταν και θέμα χρόνου να βγούμε και από τα Μνημόνια μάλιστα, αλλά έριξαν την κυβέρνηση οι συριζομαδούροι και τα κατέστρεψαν όλα.
31
12

Στους κουρασμένους ανθρώπους

Δεν είναι πάντοτε τα θαύματα ευτυχισμένα. Υπάρχουν και τα θαύματα για τα οποία δεν μίλησαν ποτέ, μήτε οι θρησκείες, μήτε οι μεγάλες αφηγήσεις των θαυματουργών ελπίδων. Τα θαύματα του δυστυχισμένου χρόνου, αυτά που εμπεριέχουν «το δράμα της ποιότητας» όπως λέει και ο Νίκος Καρούζος
30
12

Ο σκεπτικισμός για το κλίμα την εποχή των fake news

Από τη στιγμή που θεωρείται «φυσιολογική» η έκφραση κάποιων κοινωνικών ή οικονομικών συμφερόντων, ακόμα και με τη μορφή των ψευδών ειδήσεων, υπάρχει μια ανοχή που εγκαθίσταται, η οποία είναι φυσικά συνάρτηση της έντασης που μπορεί να πάρει, ιδιαίτερα σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, η μονομέρεια του όποιου ταξικού χαρακτήρα ενός πολιτικού κόμματος. Αυτή η μονομέρεια όμως μπορεί να είναι και συνάρτηση των περιορισμένων γνώσεων ενός κομματικού μηχανισμού ως προς ένα γνωστικό αντικείμενο, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου και η κλιματική αλλαγή, που δεν συναρτάται με τις κοινωνικές τάξεις που εκφράζει το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά απαιτεί μια ευρύτερη προσέγγιση, που είναι μεν ουσιαστική ως προς την επιβίωση αυτών των τάξεων, αλλά δεν καλύπτεται από τα υπαρκτά στερεότυπα. Η υιοθέτηση αυτής της ευρύτερης προσέγγισης, που έρχεται σε σύγκρουση με ιστορικά διαμορφωμένες αντιλήψεις για τα συμφέροντα μεγάλων κατηγοριών μισθωτών, ή ακόμα και με συντηρητικές αντιλήψεις μεσοαστικών στρωμάτων, είναι απαραίτητη για να ξεφύγει η συζήτηση σχετικά με τις πολιτικές για την κλιματική αλλαγή, από συνδυασμούς στερεότυπων της μόδας και οικονομικών συμφερόντων ή συντηρητικών κοινωνικών αντιλήψεων. Το στρατόπεδο των σκεπτικιστών και των δήθεν στρατευμένων, που μας οδηγούν μαζί σε επικίνδυνα μονοπάτια για τα οποία ψεύδονται συνεχώς, δεν έχει βρει απέναντί του ένα στρατόπεδο των μαχητών της επιβίωσης: το στρατόπεδο αυτών που γνωρίζουν τι συμβαίνει πραγματικά, ανεξάρτητα από την τάξη ή κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουν, και έχουν τη δυνατότητα να βρουν τον τρόπο συνδυασμού των ειδικών συμφερόντων με το συλλογικό συμφέρον. Για την επίτευξη αυτού του στόχου μόνο διά της γνωσιακής ικανότητας μπορούμε να ξεφύγουμε από την παγίδα της επανάληψης επιμέρους ψευδών.
29
12

Στρώνουν χαλί για 3 πυλώνες

Καλό είναι να δούμε τι πέτυχαν με το μοντέλο Πινοσέτ όσες χώρες το εφάρμοσαν. (...) Μετά από 10-15 χρόνια περιπετειών του συστήματος των ατομικών μερίδων ασφάλισης, στο πλαίσιο της στρατηγικής «των απελευθερωμένων κυρίαρχων χρηματοπιστωτικών αγορών και των αποκλεισμένων κοινωνιών» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εφαρμόστηκε (1/5/1981) στη Χιλή του Πινοσέτ και μετά το 1990 επεκτάθηκε σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στη Βαλτική, έχουμε ασφαλιστικά ταμεία που αρχικώς υπόσχονταν ποσοστό αναπλήρωσης 70% και κατέληξαν να παρέχουν συνταξιοδοτικές παροχές με ποσοστό αναπλήρωσης 18% για τους άνδρες και 28% για τις γυναίκες, σε βαθμό που οδηγήθηκε το επίπεδο των συνταξιοδοτικών παροχών κάτω από το όριο της φτώχειας.
28
12

Το κρίσιμο 2019

Η βασική αιτία για τον ακραίο κρατικό αυταρχισμό που επικράτησε στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» συνίσταται στο ότι η κατάργηση της δημοκρατίας ισοδυναμούσε με την απόπειρα αυταρχικής κατάργησης των ίδιων των ταξικών αγώνων. Μια απόπειρα που, εκτός του ότι ήταν καταδικασμένη εκ των πραγμάτων στην αποτυχία, εγκαθίδρυσε και την τυραννία που δυσφήμησε το όνομα του σοσιαλισμού άγνωστο μέχρι πότε.