Macro

Ο κ. Οικονόμου κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ άφησε την χώρα με άδεια ταμεία, αρρύθμιστο χρέος, 25% χαμηλότερο ΑΕΠ, παράλογες δεσμεύσεις και ανθρωπιστική κρίση. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως όταν παραλάβαμε την χώρα σε αυτή τη κατάσταση επειδή το κόμμα του αδιαφορούσε για την χώρα και νοιαζόταν μόνο για την «αριστερή παρένθεση» είχαμε μια τεράστια ευθύνη απέναντι στον κόσμο να αλλάξουμε αυτή τη κατάσταση και το καταφέραμε. Και ως εκ τούτου δεν μπορέσαμε να κάνουμε όσα θα θέλαμε για την μεσαία τάξη και για αυτό είχα χρησιμοποιήσει την φράση "την ζορίσαμε" και όχι "την τσακίσαμε συνειδητά" όπως ψευδώς ισχυρίζονται ο κ. Οικονόμου και τόσοι άλλοι. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι εκπροσωπεί μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε τα πάντα στη μεσαία τάξη και κάνει τεράστια δώρα σε όσους έχουν περιουσίες 600-700-800.000 ευρώ και όσους βγάζουν 5.000 ευρώ τον μήνα. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως όσα προτείνει και θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύουν την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τον κόσμο της εργασίας, την πραγματική μεσαία τάξη. Ο κ. Οικονόμου και η κυβέρνηση που εκπροσωπεί μέχρι να τα καταλάβουν όλα αυτά καλό θα ήταν να μην κουνάνε το δάχτυλο και να μιλάνε για την μεσαία τάξη. Ας μιλήσουν για την τάξη που πραγματικά εκπροσωπούν. Εκείνους με τις περιουσίες των 800.000 ευρώ, εκείνους που έχουν 15 διαμερίσματα και ζητάνε απλησίαστα νοίκια από τα νέα παιδιά, εκεινους που απειλούν τους εργαζόμενους τους με απολύσεις και τους βάζουν να δουλεύουν 10ωρα. Εκείνους που προσπαθούν να κάνουν τους εργαζόμενους "freelancers" για να μην έχουν εργασιακά δικαιώματα. Αυτή τη τάξη εκπροσωπεί η ΝΔ. Αλλά μετά τις εκλογές αυτή η τάξη δεν θα βρίσκεται στην κυβέρνηση. Μετά τις εκλογές θα κάνουμε μια Νέα Αρχή.

Η κινητοποίηση ενάντια στις αθλιότητες της efood είναι πολύ χρήσιμη για συμπεράσματα σε πολλά επίπεδα. 1. Οι πελάτες των εταιρειών μπορούν να είναι συνδιεκδικητές των αιτημάτων των εργαζομένων αποτελεσματικά. Οι συνδικαλιστές ας καταλάβουν αυτή τη μεγάλη δυνατότητα και να πάψουν να σκέφτονται μόνο παραδοσιακά. 2. Οι κοινωνικές διεκδικήσεις έχουν έναν εν πολλοίς αυτόνομο χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει εδώ και καιρό αλλά επιβεβαιώνεται διαρκώς. Κανείς δεν περιμένει κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, opinion makers. Κι ευτυχώς. 3. Οι εταιρείες είναι οργανωτικά σχήματα παραγωγής κέρδους για μετόχους και ιδιοκτήτες. Δηλαδή είναι καπιταλιστικές, εκμεταλλευτικές και ξεζουμίζουν ακόμα κι όταν έχουν υπερκέρδη. Την τόσο απλή αυτή αλήθεια ας μην την ξεχνάμε παρόλο που για να την ξεχάσουμε δημιουργούνται τα τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και ο γελοίος νεομανατζεριακος λόγος. 4. Η καταναλωτική συνείδηση δεν είναι θέμα σε έκθεση ιδεών αλλά πραγματικότητα που επηρεάζει προς τον οικολογικό μετασχηματισμό, την καλυτέρευση των συνθηκών για τους εργαζόμενους, τις κυβερνητικές κατευθύνεις. Η ελληνική παλιακή αριστερά τη θεωρούσε πάντα παρεμπίτουσα αλλά δεν είναι έτσι. 5. Βεβαίως υπάρχει αποτελεσματικός ακτιβισμός του διαδικτύου και του κλικ, σε πείσμα όσων αξιοδοτούν αρνητικά αυτές τις κινητοποιήσεις. Ο ψηφιακός εαυτός των ανθρώπων διαρκώς αυξάνει και συμφύεται με τον ενσώματο. 6. Πραγματική ασφάλιση, καλοί μισθοί, καλές συνθήκες εργασίας, αλληλεγγύη, κινητοποίηση. Έννοιες και διαδικασίες που έρχονται στο κέντρο της κοινωνικής και πολιτικής συζήτησης. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά ένας είναι πως ότι έγινε από το 2006 έως το 2014 δεν ξεχάστηκε. Οι ούλτρα φιλελεύθερες ιδέες (πχ η εργασιακή διακινδύνευση ως κίνητρο για την απόδοση και την παραγωγικότητα!) καταποντίζονται στις συνειδήσεις.

«Βρισκόμαστε σε ένα σημείο στην ιστορία όπου έχουμε την πανδημία, την κλιματική κρίση, τη μετακίνηση ανθρώπων εξαιτίας πολέμων ή λόγω του κλίματος. Αν κάποιος θέλει να μιλήσει με αξιόπιστο τρόπο για το κομμάτι της πράσινης μετάβασης, θα πρέπει να μιλήσει για την συμπερίληψη. Προφανώς πρέπει να γίνει η πράσινη μετάβαση στο 100% στις ΑΠΕ, αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει ερήμην της κοινωνίας, ερήμην των πολιτών. Αντίθετα, αν δεν γίνει μαζί με τους πολίτες, θα είναι μια αποτυχημένη από όλες τις απόψεις μετάβαση, γιατί σταδιακά θα πετάει κόσμο εκτός», υπογραμμίζει ο Δημήτρης, δίνοντας ένα παράδειγμα βγαλμένο από την καθημερινότητα: «Αν πούμε ότι αύριο το πρωί σταματάνε όλα τα αυτοκίνητα που δεν είναι ηλεκτρικά να κινούνται, πρέπει να αναρωτηθούμε: ποιός μπορεί να πάρει ηλεκτρικά αυτοκίνητα; Μπορούν 20 χιλιάδες άνθρωποι, ας πούμε. Άρα, αν μπει ένα τέτοιο μέτρο που είναι μεν οικολογικό, ταυτόχρονα είναι μέτρο αποκλεισμού. Άρα ο τρόπος, ο χρόνος, η διαδικασία, η πρακτική και το πως υπολογίζεις τους άλλους, πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν. Η κοινότητα φέρνει τους ανθρώπους κοντά, ώστε να μπορούν να ζητήσουν την συμπερίληψή τους».

Ότι το ενδιαφέρον των ΗΠΑ, επί Μπάιντεν, όπως και επί Τραμπ και Ομπάμα, μετατοπίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανάσχεση της Κίνας δεν αποτελεί έκπληξη. Ότι όμως η Ουάσιγκτον προχωρά σε μια κίνηση αγγλοσαξονικής συσπείρωσης δίχως τους συμμάχους της ηπειρωτικής Ευρώπης είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Πόσω μάλλον όταν "αρπάζει τη δουλειά” της ενίσχυσης του αυστραλιανού στόλου υποβρυχίων από τη Γαλλία. Το ότι η γαλλο-αυστραλιανή συμφωνία του 2016 για την κατασκευή 12 υποβρυχίων συμβατικής τεχνολογίας (επιπλέον των 6 που ήδη διαθέτει η Καμπέρα), έναντι 56 δισ. ευρώ, καρκινοβατούσε, λόγω καθυστερήσεων και ανατροπής του προϋπολογισμού, ήταν γνωστό. Όμως η ακύρωση της συμφωνίας, χάριν της αμερικανικής προσφοράς, οπωσδήποτε αφήνει πικρή γεύση. Ήδη ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ζαν-Ιβ Λεντριάν έκανε λόγο για "πισώπλατη μαχαιριά”, ενώ ο Αυστραλός πρωθυπουργός Σκοτ Μόρισον απάντησε ότι σε συνάντησή του με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν τον Ιούνιο είχε προειδοποιήσει ότι η χώρα του επανεξέταζε τη συμφωνία του 2016 και ενδεχομένως να άλλαζε γνώμη. Αυτό που δεν ομολογεί όμως είναι ότι δύο μέρες νωρίτερα, σε συνάντησή του με τους Τζο Μπάιντεν και Μπόρις Τζόνσον στην Κορνουάλη, είχαν μπει οι βάσεις για τη συμφωνία Aukus, που ανακοινώθηκε τώρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια αποτελούν επιθετικό όπλο, σε αντίθεση με τα συμβατικά τα οποία έχουν μικρότερη ακτίνα δράσης. Είναι προφανές ότι η στροφή της Αυστραλίας, η οποία θα επιφέρει μεγαλύτερες καθυστερήσεις και θα αυξήσει τα κόστη, προκειμένου να εξασφαλισθούν μόλις 8 υποβρύχια, με πλήρη εξάρτηση από τους προμηθευτές για την τροφοδοσία τους σε πυρηνικά καύσιμα, υπακούει αποκλειστικά και μόνο στη λογική μιας προετοιμασίας υπεράσπισης της Ταϊβάν από τον αγγλοσαξωνικό παράγοντα σε περίπτωση κινεζικής εισβολής.

ο Φόκνερ με τη σχετικά προσγειωμένη του μορφή, που τον ορίζει περισσότερο για υπάλληλο ταχυδρομείου παρά για συγγραφέα, εκδίδει το «Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!» συνεχίζοντας και επεκτείνοντας τα όρια του αμερικανικού ονείρου -μα και τη συντριβή του- στο πλαίσιο του αμερικανικού Νότου. Η ιστορία του βιβλίου μέσα από μια σειρά από πολυφωνικές αφηγήσεις ξεκινά κάποια χρόνια πριν από τον αμερικανικό εμφύλιο και συνεχίζεται με τους απογόνους των ηρώων στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Οι αμαρτίες των γονέων εκπαιδεύουν αλλά και παιδεύουν τα τέκνα σε μια εξίσου αλληγορική κατάληξη που οδεύει στη συνεχόμενη συντριβή αντίστοιχη με τη συντριβή του Αβεσσαλώμ και του Δαβίδ. Η μοντερνιστική γραφή του Φόκνερ αναπτύσσει σε πολύπλοκες διαδρομές την ιστορία του Τόμας Σάτπεν, ο οποίος το μόνο που ήθελε ήταν να αναπτύξει τη δυναστεία του αποκτώντας γιους και τελικά οι γιοι του ήταν αυτοί που όρισαν την καταστροφή τη δική του και της δυναστείας του. Φυσικά θα μπορούσε κανείς να κάνει δεκάδες τύπους ανάγνωσης σε ένα τόσο πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που τα πλοκάμια του φαίνεται να αγγίζουν όλους τους σύγχρονους του Φόκνερ συγγραφείς. Το Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! διαβάζεται ως μια βιβλική αλληγορία για τους γονείς και τα παιδιά τους που οδηγούνται σε νευρωτικές συμπεριφορές και στη συντριβή. Διαβάζεται ως ένα βιβλίο που παρόμοια με τον Αποχαιρετισμό στα όπλα αφορά τα στοιχειώδη της ζωής και της πάλης. Διαβάζεται -όπως προείπα- ως μια επέκταση του Great Gatsby και της καταστροφής τού american dream. Διαβάζεται ως ένα λογοτεχνικό tour de force που ο Thomas Wolfe θα ζήλευε κι ο ίδιος αν κατάφερνε να το εντάξει στο πληθωρικό του ταλέντο. Διαβάζεται και ως μια έντονη καταδίκη της δουλείας στον Νότο, που ο Φόκνερ φαίνεται να της αποδίδει μέσα από το βιβλίο μια τεράστια μερίδα των δεινών που ακολουθούν.

Πολλή συζήτηση έχει γίνει κατά καιρούς για το τέλος της παραδοσιακής πολιτικής, για την κρίση των πολιτικών κομμάτων, την κρίση του συνδικαλισμού και ούτω καθεξής. Όλα αυτά ισχύουν, φαίνεται όμως ότι υπάρχει και ένα δια-γενεακό ζήτημα πρόσληψης των πραγμάτων. Σε πάρα πολλές έρευνες σχετικά με τους νέους και την πολιτική διαπιστώνεται ότι υπάρχουν συμπεριφορές και δράσεις που οι νέοι και οι νέες αντιλαμβάνονται πολιτικές, ακόμη και αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό ως τέτοιο από τις μεγαλύτερες γενιές ή από τους παραδοσιακούς τρόπους περιγραφής και μέτρησης των πολιτικών φαινομένων. Ένα τέτοιο φαινόμενο ζήσαμε στην Ελλάδα χθες : Η διαγραφή του λογαριασμού σε μια ψηφιακή πλατφόρμα, η αρνητική κριτική στο Google Play ή στο Apple Store, η ανάρτηση με το hashtag #cancel_efood θεωρήθηκε – και ήταν – πολιτική πράξη υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων των 115 ανθρώπων που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο βίαιης επισφαλειοποίησης και προσέλαβε μαζικά χαρακτηριστικά, ήταν δε νικηφόρα. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Στην ετήσια έρευνα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς Νεολαία. Συνήθειες, αντιλήψεις και πολιτική συμπεριφορά, εκτός των παραδοσιακών μορφών πολιτικής κινητοποίησης, μεγάλο ποσοστό ερωτώμενων 17-34 ετών δήλωσε ότι θα συμμετείχε σε συλλογή υπογραφών (42%) ή σε μποϊκοτάζ προϊόντων. Εξάλλου – και αυτό το ξέρει πολύ καλά το μάρκετινγκ, όπως αποτυπώθηκε λ.χ. στη διαφημιστική καμπάνια ενός κατεξοχήν νεανικού πακέτου κινητής τηλεφωνίας – βασικό χαρακτηριστικό της νεότητας είναι το «εδώ και τώρα». Οι μικροί αγώνες, όπως ο χθεσινός, μπορεί να μην ανατρέπουν το σύστημα, μπορεί να μην καταργούν τους νόμους, όμως μπορούν να είναι νικηφόροι, εδώ και τώρα. Πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά γιατί μόλις πριν λίγους μήνες – στη «μητέρα των μαχών» απέναντι στο εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη – η αντίδραση υπήρξε πολύ πιο χλιαρή από τον χθεσινό «χαμό» με αφορμή ένα περιστατικό σε μία μόνο εταιρία, τη στιγμή που τα διακυβεύματα ήταν παρόμοια. Να δούμε πόσο ο πολιτικός λόγος που διατυπώνεται από τους συγκροτημένους θεσμούς (συνδικάτα, κόμματα κ.λπ.) ακουμπάει στις εμπειρίες, στις ζωές και στις αγωνίες εκείνων στους οποίους απευθύνεται. Στην αναζήτηση νέων μεγάλων αφηγήσεων ή νέων κοινωνικών υποκειμένων που θα γίνουν οι φορείς της πολιτικής ανατροπής, καμιά φορά η παραδοσιακή Αριστερά φαίνεται να μην μπορεί να δει αυτό που συμβαίνει κυριολεκτικά κάτω απ’ τη μύτη της και, στην πραγματικότητα, από δικούς της με την ευρεία έννοια ανθρώπους – μέλη της, ψηφοφόρους της και αυτούς τους οποίους υποτίθεται επιδιώκει να εκπροσωπήσει. Ναι, τα συνδικάτα πρέπει να μαζικοποιηθούν, όπως και τα κόμματα – γιατί σε τελική ανάλυση οι αγώνες συνενώνονται και πολιτικοποιούνται εκεί. Όμως φαινόμενα όπως ο ψηφιακός ακτιβισμός και κινήματα όπως το καταναλωτικό θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να έχουν πάψει να θεωρούνται δευτερεύοντα. Αν οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται μέσα από τις εμπειρίες τους, οι γενιές που βρίσκονται ή που έρχονται σήμερα στο προσκήνιο πολιτικοποιούνται (και) μέσα από τις διαδικασίες όπως η χθεσινή. Διαδικασίες καθόλου μακρινές από τη δική τους σκληρή εργασιακή και άλλη πραγματικότητα. Ρόλος των συνδικάτων και των κομμάτων θα ήταν να κατανοήσουν τις διαδικασίες αυτές και να συνδεθούν μαζί τους, κυρίως όμως το στοίχημα θα ήταν να τις πολιτικοποιήσουν και να τις βοηθήσουν να νικήσουν: Μετά τη χθεσινή διαδικτυακή πρωτοβουλία που ανάγκασε την efood να ανακαλέσει το σχεδιασμό της, θα περίμενε κανείς το συνδικαλιστικό κίνημα να αξιοποιήσει την κοινωνική δυναμική και να αναδείξει το ζήτημα αντίστοιχων πρακτικών σε άλλες εταιρίες, να προκηρύξει απεργία σε αυτές και να ζητήσει από τους ανθρώπους που εκδήλωσαν την αγανάκτησή τους βάζοντας ένα αστεράκι στο efood app να πάνε ένα βήμα πιο πέρα και να συμβάλουν στην περιφρούρησή της. Θα περίμενε κανείς οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων τις Αριστεράς να καταθέσουν πρόταση νόμου – γιατί όχι και κοινή; – που να αξιοποιεί τις επεξεργασίες άλλων χωρών και να διαμορφώνει ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας απέναντι στην εργασιακή επισφάλεια και τις καταχρηστικές εργοδοτικές πρακτικές.

Εκείνη που δέχτηκε το πιο σκληρό πλήγμα από το AUKUS ήταν η Γαλλία, καθώς είχε υπογράψει το 2016 συμφωνία για παράδοση στην Αυστραλία 12 συμβατικών υποβρυχίων, η οποία φυσικά ακυρώθηκε εν μια νυκτί. Κυριολεκτικά. Ο ακροδεξιός πρωθυπουργός της Αυστραλίας Σκοτ Μόρισον συναντήθηκε με τον Μακρόν στο Ελιζέ, τον Ιούνιο και τον ευχαρίστησε δημοσίως για το πρόγραμμα των γαλλικών υποβρυχίων, ενώ πίσω από την πλάτη του τα είχε ήδη βρει με τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς. Η ζημιά για τη Γαλλία δεν είναι τόσο οικονομική (δεν θα φαληρίσει δα η αμυντική της βιομηχανία με την ακύρωση ενός συμβολαίου, αντίθετα η Αυστραλία θα πληρώσει ακριβά που το έσπασε), όσο γεωπολιτική. Όντας η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με διαρκή παρουσία στον Ινδοειρηνικό, όπου έχει κάπου δύο εκατομμύρια πολίτες και χιλιάδες στρατιώτες χάρη στις υπερπόντιες κτήσεις της (Νέα Καληδονία, Γαλλική Πολυνησία, Ρεουνιόν), η Γαλλία θεωρούσε ότι κατέχει δικαιωματικά μια προνομιακή θέση στο τραπέζι. Η ώρα της αλήθειας ήρθε και δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη περιοχή: υπενθυμίζει στη Γαλλία ότι οι στρατιωτικές φιλοδοξίες της και η μεγαλόστομη ρητορική της υπερβαίνουν κατά πολύ τα οικονομικά και πολιτικά της μεγέθη. (...) η τριμερής αγγλοσαξωνική συμμαχία ήρθε για μία ακόμη φορά να υπογραμμίσει τη γεωπολιτική της αδυναμία και τον κίνδυνο να περιθωριοποιηθεί σε μια διπολική, παγκόσμια αναμέτρηση ΗΠΑ- Κίνας, όπου θα κληθεί να πάρει θέση ως κομπάρσος της Αμερικής. Για να πούμε του στραβού το δίκιο, ο Μακρόν έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου από την αρχή της θητείας του και ήταν ίσως ο μόνος ηγέτης ισχυρής ευρωπαϊκής χώρας που δεν είχε αυταπάτες για την εκλογή Μπάιντεν, επιμένοντας στην ανάγκη «στρατηγικής και αμυντικής αυτονομίας της Ευρώπης». Ωστόσο η ευρωπαϊκή αυτονομία και η ευρωάμυνα είναι τα πιο ανούσια και κουραστικά θέματα για τους δημοσιογράφους του διεθνούς ρεπορτάζ εδώ και πάνω από 20 χρόνια, ένας μιντιακός μονόκερος, τον οποίο κανείς δεν έχει δει και κανείς δεν υπολογίζει σοβαρά ότι θα τον δει στη διάρκεια του βίου του. Ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη την πολυπληθή Πέμπτη Φάλαγγα των Αμερικανών στην Ευρώπη, η ευρωπαϊκή χειραφέτηση θα προϋπέθετε δύο πράγματα: Κατ’ αρχάς, να δεχτεί η Γαλλία να μοιραστεί (δηλαδή να θέσει υπό ευρωπαϊκή συγκυριαρχία) το αμυντικό της δυναμικό, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, που αποτελεί το βασικό σημείο υπεροχής της, με αντάλλαγμα να δεχτεί η Γερμανία να μοιραστεί την οικονομική ισχύ που εξασφαλίζει, σε μεγάλο βαθμό, απομυζώντας τους ασθενέστερους εταίρους μέσω της ευρωζώνης. Επιπλέον, να βρουν οι Ευρωπαίοι ένα modus vivendi με τη Ρωσία, χωρίς το οποίο κάθε σκέψη για ευρωπαϊκή ανεξαρτησία και ασφάλεια είναι απλά κουβέντα να γίνεται. Και τα δύο φαίνονται να απέχουν έτη φωτός από τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα στην Ε.Ε. Αλλά ακόμη και αν γινόταν στο μέλλον ένα τέτοιο θαύμα, οι ακραιφνείς ευρωπαϊστές θα κάνουν καλά να προσέχουν τι εύχονται γιατί μπορεί να το πάθουν. Μια Ε.Ε. που θα γίνει ανεξάρτητη για να μπορεί να ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις με τις ΗΠΑ και την Κίνα για τη διανομή της ιμπεριαλιστικής λείας, μόνο δεινά θα έφερνε στους λαούς της- τους μόνους που μπορούν να αποτρέψουν μια πορεία προς καινούργιους, σκοτεινούς χρόνους. Από μια άποψη, η συγκρότηση του AUKUS θέτει τους Ευρωπαίους ενώπιον ανάλογων διλημμάτων και κινδύνων με την εγκατάσταση πυραύλων Πέρσινγκ-2 και Κρουζ στην Ευρώπη, με στόχευση τη Σοβιετική Ένωση, τη δεκαετία του 1980. Τότε, το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα που ξέσπασε, δεν απέτρεψε τελικά την καθήλωση της Ευρώπης στον τελευταίο τροχό το αμερικανικού άρματος. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα εξελιχθούν αλλιώτικα.

Είναι σπάνιο να βλέπουμε παραστάσεις που στοχάζονται και μας κινητοποιούν να βυθιστούμε κι εμείς στον στοχασμό τους. Παραστάσεις που δεν μικραίνουν, δεν εικονογραφούν, δεν αισθητικοποιούν. Που δεν ακολουθούν είτε παραδοσιακούς, είτε μεταμοντέρνους κανόνες αφήγησης ως συνταγή. Αν μπορείτε και προλαβαίνετε, δείτε την "Οδύσσεια. Μια ιστορία για το Χόλιγουντ" του Κριστόφ Βαρλικόφσκι αύριο στην Πειραιώς 260. Και απολαύστε αυτή την ανοιχτή, τολμηρή δραματουργία, που περιπλανιέται από τον Όμηρο μέχρι την Χάννα Κραλ, περνώντας από την "Ελίζαμπεθ Κοστέλλο" του Κούτσι. Που ανεβάζει στη σκηνή τον Ρομάν Πολάνσκι, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τον Μάρτιν Χάιντεγκερ και τη Χάννα Άρεντ, που σε αφήνει μαγεμένο να προσπαθείς να λύσεις το αίνιγμα αυτής της ποιητικής σύνθεσης και μπορεί και λίγο πριν κοιμηθείς να νιώσεις τη χαρά πως βρήκες το κλειδί της.

Ακολουθώντας την πρακτική του θείου του και πρωθυπουργού, ο Κ. Μπακογιάννης στον δημοτικό «ανασχηματισμό» έκανε τις δικές του ακροδεξιές επιλογές. Σήκωσε από τον «πάγκο» της παράταξής του στελέχη που στο παρελθόν είχαν προκαλέσει με τις ακραίες συμπεριφορές τους και είχαν μείνει για λίγο στο παρασκήνιο έως ότου κοπάσει ο σάλος, όπως φαίνεται. Πώς να ξεχάσουμε, όμως, τη γνωστή για τις ακροδεξιές της απόψεις και την ξενοφοβική ρητορική, Δήμητρα Ινέζ Αγγελή–Λυκούδη; Κι όμως... Ο δήμαρχος Αθηναίων επέλεξε να την αναβαθμίσει, αναθέτοντάς της την προεδρία του Δημοτικού Βρεφοκομείου, φορέα που εποπτεύει τους παιδικούς – βρεφονηπιακούς σταθμούς της πρωτεύουσας. (...) Σε δηλώσεις του ο επικεφαλής της δημοτικής κίνησης Ανοιχτή Πόλη, Νάσος Ηλιόπουλος, ανέφερε σχετικά με τη συγκεκριμένη εταιρεία –που έχει κύκλο εργασιών 60.000 ευρώ και 48.000 ευρώ κόστος διοίκησης– ότι «δεν έχει λόγο ύπαρξης, αλλά υπάρχει για να βολεύει έναν μισθό». «Είχαν επιλέξει να έχουν την κ. Λυκούδη εκεί. Το ότι τώρα την έβαλαν στο Βρεφοκομείο είναι ανησυχητικό. Η διοίκηση πρέπει να φροντίζει ισότιμη πρόσβαση σε ελληνόπουλα και προσφυγόπουλα και είναι γνωστό ότι η κ. Λυκούδη έχει την αντίθετη άποψη», τόνισε ο Ν. Ηλιόπουλος. Ο δήμαρχος Αθηναίων στον «ανασχηματισμό» του δεν αρκέστηκε στην... εκπρόσωπο της ξενοφοβίας και της ακροδεξιάς. Φρόντισε να αποκαταστήσει και μια ακόμα παραιτηθείσα, την επίσης γνωστή Κατερίνα Γκαγκάκη, η οποία είχε διατελέσει πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της «Τεχνόπολις», θέση που αποχωρίστηκε καθώς μπήκε στο στόχαστρο κριτικής για τη στάση και τα σχόλιά της στο πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής του Γιώργου Λιάγκα στον ΣΚΑΪ, σχετικά με φοιτήτρια που έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η εν λόγω κυρία, με απόφαση του Κ. Μπακογιάννη, αναλαμβάνει –ω του θαύματος– το ρόλο εισηγήτριας για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τη ρατσιστική βία και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, καθότι ορίστηκε αντιδήμαρχος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Κοινωνίας των Πολιτών. Αλλά, για να μη μένει καμιά ακραία κυρία παραπονεμένη, ο δήμαρχος Αθηναίων επανέφερε στο προσκήνιο και την Αλεξία Έβερτ, από την οποία είχε ζητήσει να παραιτηθεί από αντιδήμαρχος τον Νοέμβριο του 2020, λόγω του σχολίου της σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με το οποίο χαρακτήρισε τους διαδηλωτές του ΚΚΕ στην επέτειο του Πολυτεχνείου «κατσαρίδες και τρωκτικά». Περασμένα... ξεχασμένα, όμως, και τα αντικομμουνιστικά. Η Αλεξία Έβερτ αναλαμβάνει την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής Αθηνών (ΕΑΤΑ).

Είναι ηλίου φαεινότερο πως η συνάντηση του Κυρ. Μητσοτάκη με τον καβαλάρη στο Δαμάσι δεν ήταν καθόλου απρόσμενη. Αυτό που ίσως είναι κάπως λιγότερο προφανές είναι πως ο Κυρ. Μητσοτάκης αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως εμπορικό προϊόν. Και η ιδιαιτερότητα στη δική του περίπτωση έχει να κάνει με το ότι, επειδή είναι πολιτικό πρόσωπο, είναι υποχρεωμένος να πρωταγωνιστεί στις καμπάνιες που προωθούν το brand, κάτι που δεν συμβαίνει στον χώρο της μόδας, καθώς τα προϊόντα φοριούνται από μοντέλα, όχι από τους ιδιοκτήτες των εταιρειών. Η περίπτωση Μητσοτάκη, όμως, υπάγεται στο πολιτικό μάρκετινγκ. Ο καθοδηγητής -ο αντίστοιχος coach του GNTM- δεν είναι άλλος από τον Αμερικάνο Σταν Γκρίνμπεργκ. Στο πλαίσιο αυτό, ο Μητσοτάκης, υπό τις οδηγίες του, θα κληθεί να πρωταγωνιστήσει σε μια σειρά ακόμα concepts, επιχειρώντας, εντέλει, να μετατρέψει την πολιτική σκηνή σε τηλεοπτικό show. Το concept “Ένα πρωινό στον Θεσσαλικό κάμπο” δεν είναι άλλωστε το πρώτο που είδαμε. Στο πλαίσιο του πολιτικού θεάματος, ο Μητσοτάκης προβαίνει τακτικά σε παρόμοιες κινήσεις, επιστρατεύοντας συχνά ακόμα και την οικογένεια του. Από τις ευχές στα παιδιά του μέσω των social media και την προβολή της σχέσης του γιου του με τη φημισμένη τενίστρια, την οποία το ίδιο το Μαξίμου φρόντισε να διαρρεύσει πριν λίγους μήνες, μέχρι τις βόλτες στις παραλίες και τις επισκέψεις σε αθλητικά events, ο Μητσοτάκης μοιάζει με πρωταγωνιστή αμερικάνικης σαπουνόπερας. Στο πλαίσιο αυτό, το σενάριο προβλέπει ότι οι θεατές-υπήκοοι θα χειροκροτούν εκστασιασμένοι τον πρωθυπουργό-τηλεοπτικό αστέρα που τους κάνει τη χάρη και τους κυβερνά. Σε κάθε περίπτωση όμως, η επιτυχία της μετατροπής της πολιτικής σκηνής σε πασαρέλα του GNTM δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο.