Macro

Με μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση, διάβασα στον Τύπο για την ύπαρξη απόφασης, ομόφωνης μάλιστα όπως γράφεται, της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, σύμφωνα με την οποία οι καθηγητές και καθηγήτριες δεν θα νοσηλεύουν στις πανεπιστημιακές κλινικές ασθενείς Covid, «σπρώχνοντάς» τους στις κλινικές του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Με επιχειρήματα όχι απλώς έωλα, αλλά ανύπαρκτα. Μου κάνει εντύπωση πώς επιστήμονες, που χρησιμοποιούν καθημερινά όχι μόνο τις γνώσεις και την εμπειρία, αλλά και την κρίση τους για να αποφασίσουν θεραπείες, επέδειξαν τόσο κοντόφθαλμη κρίση λαμβάνοντας και κοινοποιώντας μια τέτοια απόφαση. Δεν έχουν αντίληψη πώς θα «διαβάσει» την απόφασή τους η κοινωνία; Τι επίδραση θα έχει στο ηθικό του κοινού, του απλού ανθρώπου, σε μια περίοδο που το μήνυμα όλων πρέπει να είναι «ενότητα για να ξεπεράσουμε το μέγιστο υγειονομικό κίνδυνο»; Ούτε έχουν αντίληψη πώς θα «διαβάσουν» την απόφασή τους οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που εκπαιδεύονται από τους ίδιους, να υπηρετήσουν αύριο την κοινωνία, ως λειτουργοί; Αυτά τα παιδιά που θα κληθούν να ορκιστούν μεθαύριο στον Ιπποκράτη… Ποιο θα είναι το σημαντικότερο μάθημα που θα πάρουν στις αίθουσες και τις κλινικές; Οι επικίνδυνοι ασθενείς να πάνε παραδίπλα; Κρίσιμη και η στάση των υπουργείων Υγείας και Παιδείας. Αν είναι γεγονός ότι η απόφαση διαβιβάστηκε από τις 31 Αυγούστου, γιατί έχει κρατηθεί μυστική επί 25 μέρες; Ποιος το αποφάσισε; Γιατί δεν έχει ενημερωθεί η Βουλή για αυτή τη μέγιστης σημασίας πράξη, που επηρεάζει καίρια την πορεία της πανδημίας; Τι νομίζουν ότι διαχειρίζονται, εν μέσω πανδημίας; Το φαρμακείο της γειτονιάς τους; Ή μήπως αντιγράφουν το καθεστώς εξαίρεσης των ιδιωτικών κλινικών από τη υγειονομική μάχη που δίνουν οι γιατροί στις δημόσιες κλινικές σε όλη την Ελλάδα; Πρέπει αμέσως να δοθούν εξηγήσεις. Αμέσως να πάρει πίσω την απόφαση η Ιατρική Αθηνών. Συγχαρητήρια στις υπόλοιπες ιατρικές σχολές, που θέλω να πιστεύω, δεν έχουν ακολουθήσει.

Ολα δείχνουν πως η κοινωνική οργάνωση της αγάπης συνεχίζει να ενισχύει την εξουσία των ανδρών πάνω στις γυναίκες. Αυτό, ωστόσο, δεν λειτουργεί μόνο εις βάρος των γυναικών. Πρόκειται για μια κοινή δυσκολία πέραν του φύλου, όπως έχει επισημάνει ο Πασκάλ Μπρικνέρ, καθώς η πατριαρχία κάνει μεταστάσεις. Ακόμα και στην παρακμή της συνεχίζει, ωστόσο, να εγκλωβίζει τις γυναίκες ακόμα και μέσα στο γλωσσικό σύστημα, δηλαδή στο συμβολικό πεδίο, πυροδοτώντας είτε την κακοποίηση του ασθενούς φύλου, είτε το σαμποτάζ του έρωτα. Αν ανατρέξουμε σε κάποιες μελέτες στα τέλη του 20ού αιώνα, θα διαπιστώσουμε πως η συντριπτική πλειονότητα κακοποιημένων γυναικών (75% του δείγματος) είχαν αναφερθεί σε έναν πατερναλιστικό τύπο ανατροφής. Αυτό διαπίστωσε η Αμερικανίδα συγγραφέας και φεμινίστρια Ρεμπέκα Γουόκερ πριν από μερικές δεκαετίες, εξηγώντας πως η υπακοή στις κοινωνικές φόρμες, η πρόσδοση αρνητικών ετικετών στις γυναίκες που δεν προσαρμόζονται, οι άκαμπτοι ρόλοι που επιφορτίζονται οι άνδρες και οι γυναίκες από τη γέννησή τους οδηγούν… Το παραπάνω συμπέρασμα δεν απέχει πολύ από εκείνο της Mona Chollet, η οποία το 2018 είχε υπογράψει το γαλλικό best seller «Sorcieres», υποκινούμενη από το κίνημα me too. Συγκεκριμένα η Γαλλίδα συγγραφέας ανέπτυξε τον εξής στοχασμό: «Πολλοί άντρες και γυναίκες που αναζητούν τη συναισθηματική ολοκλήρωση βρίσκονται αποδυναμωμένοι μπροστά στον τρίτο πρωταγωνιστή που εισβάλλει στο σαλόνι και στο κρεβάτι τους: την πατριαρχία». Η Chollet, διερευνώντας τις καθημερινές θέσεις και ταυτότητες που αναπτύσσουμε ασυνείδητα απέναντι στην αγάπη και στους αγαπημένους, μας δείχνει πως τελικά ναρκοθετούμε -ερήμην μας- τις ίδιες μας τις σχέσεις. Και θέτει το εξής ερώτημα: «Μπορεί να είναι κανείς φεμινιστής και να του αρέσει η βίαιη αρρενωπότητα του Χάρισον Φορντ στο “Indiana Jones”; Μπορεί να είναι κάποια λάτρης της ρομαντικής παράδοσης και των αισθηματικών μυθιστορημάτων εποχής και να απορεί γιατί τα σύγχρονα ερωτικά μοντέλα συνεχίζουν να βασίζονται στη γυναικεία υποτέλεια;». Στο «Ας επινοήσουμε ξανά την αγάπη» μπορούμε να διαπιστώσουμε, μέσα από απλά καθημερινά παραδείγματα, ποιο είναι το οικιακό μοντέλο σχέσεων και πώς θα μπορούσε να αλλάξει, ποια είναι η αναπαράσταση των φύλων και πώς θα μπορούσαμε να πάψουμε να εκπληρώνουμε τους έμφυλους ρόλους. Παράλληλα, μας καλεί να θυμηθούμε πως είμαστε όλοι φορείς οικείων και ανοίκειων στοιχείων που εντείνονται σε περιόδους κρίσης και πως η πατριαρχία δεν είναι παρά ένα κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται στις σχέσεις δύναμης. Και όλοι μας, ως φορείς όψεων ετερότητας, κινδυνεύουμε να πέσουμε θύματα. Γιατί οι κακοποιητικές σχέσεις και οι ταχείς έρωτες των καταναλωτών σωμάτων και ηδονών είναι το αυτοάνοσο της καπιταλιστικής πατριαρχίας. Γιατί ο φόβος για το ανοίκειο… καραδοκεί ακόμα και στην πιο τρυφερή οικειότητα για να την τορπιλίσει. Και αν υπάρχει μια πιθανότητα να τα καταφέρουμε να βγούμε ζωντανοί και ενωμένοι μέσα από τις σχέσεις, είναι τα πρότυπα της ερωτικής αγάπης να πάψουν να εδράζονται στην όποια υποτέλεια.

Το πόσο ευάλωτη είναι η θέση των νοικοκυριών φαίνεται από τη σχέση του χρέους τους προς το ΑΕΠ, που από 53,5% το γ’ 3μηνο 2019 ανήλθε σε 59% το δ’ 3μηνο 2020, αντιστρέφοντας την προηγούμενη τάση μείωσής του. Επίσης, φαίνεται από το γεγονός ότι το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας στην Ελλάδα ως προς το αντίστοιχο της ευρωζώνης μειώθηκε κατά 14,6 ποσοστιαίες μονάδες στο διάστημα 2008-2020, ώστε να μη δικαιολογεί άλλες πολιτικές λιτότητας. Τέλος, η ευάλωτη θέση των νοικοκυριών καταγράφεται στη διαφορά μισθού και κόστους διαβίωσης (μαζί με το νοίκι) που στην Ελλάδα είναι αρνητική και η 2η χειρότερη μεταξύ των χωρών της νότιας Ευρώπης (βλ. γράφημα). Ομως και η κατάσταση των επιχειρήσεων δεν είναι καθόλου καλή, μετά την τεράστια κάμψη του τζίρου τους, το 2020 και το α’ 3μηνο 2021, με εξαίρεση τις πολύ μεγάλες (βλ. κέρδη για 60% των εισηγμένων το 2020). Επισημαίνεται πως τα δάνεια προς τον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα, τον Ιούλιο 2021, ήταν μειωμένα κατά 8 δισ. περίπου σε ετήσια βάση, όταν στην Ευρώπη τα δάνεια αυξάνονταν. Επίσης, το μέσο τραπεζικό επιτόκιο δανεισμού στην Ελλάδα ήταν, τον περασμένο Ιούνιο, 2,64%, έναντι -0,42% αντίστοιχα στην Ε.Ε. Ομως και η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες προσπαθούν όπως όπως να ξεφορτωθούν στα funds τα «κόκκινα» δάνεια σε εξευτελιστικές τιμές (βλ. επικείμενους πλειστηριασμούς), εμφανίζεται σημαντικά εξασθενημένη στους ισολογισμούς τους, όταν στην Ε.Ε. εμφανίζεται ενισχυμένη. Τέλος, η αύξηση των τιμών των κατοικιών, η οποία παρασύρει ανοδικά και τα ενοίκια (αφορούν το 30% περίπου των νοικοκυριών), έχει ως αποτέλεσμα την επιβάρυνση του πληθωρισμού και της τσέπης μεγάλου μέρους των μισθωτών. ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ κατά νου και την υγειονομική, κλιματική και οικονομική κρίση εν εξελίξει, είναι τουλάχιστον αδόκιμο να ισχυριστεί κανείς με «απόλυτη βεβαιότητα» τον ερχομό ενός νέου αναπτυξιακού κύκλου.

Τα βασικά / αυθεντικά αγαθά (και αντίστοιχα ανάγκες) που συνοδεύουν το ερώτημα «από τι έχουμε πραγματικά ανάγκη» πρέπει να αποφασίζονται-σχεδιάζονται «εκ των κάτω» συλλογικά, διαβουλευτικά και αμεσοσυμμετοχικά. Τούτο δε σημαίνει ότι ξαναβρίσκουμε τη συγκεντρωτική και γραφειοκρατική «δικτατορία των αναγκών». Σημαίνει ότι οι ανάγκες τοποθετούνται στο επίκεντρο της οικονομικής ζωής (οικονομία των αναγκών) κατ’ αρχάς όπως προαναφέρθηκε σε μικροβιοχωρο-τοπική κλίμακα (δημοτικο-κοινοτική). Για την ικανοποίησή τους η παραγωγή των αγαθών γίνεται με κριτήρια κοινωνικά και οικολογικά, αλλά και αξιοχρησικά και όχι ανταλλακτικά και αγοραία / εμπορευματικά. Ενας τέτοιος σχεδιασμός με τα παραπάνω κριτήρια δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται ένα στόχο υλικής απομεγέθυνσης (της παραγωγής). Πράγματι η αντιμετώπιση π.χ. της οικοκλιματικής κρίσης δεν θα έλθει από την πράσινη οικονομία και τεχνολογία στο πλαίσιο της νέας (πράσινης) μεγέθυνσης, νέας αξίας και του νέου πράσινου ξεπλύματος, αλλά από μια εκούσια και συλλογικά σχεδιασμένη σταδιακή υλική απομεγέθυνση της παραγωγής (και της κατανάλωσης) σε συνδυασμό μ’ ένα συλλογικό και δημοκρατικό («εκ των κάτω») και ριζικό επανασχεδιασμό των αναγκών μας. Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας τοποθέτησης των αναγκών δεν είναι μόνο οικονομικο-κοινωνικές αλλά και ανθρωπολογικές και χειραφετητικές: το αξιοχρησικό «βασίλειο της οικονομίας των αναγκών» θα μπορούσε να οδηγήσει στο βασίλειο μιας «οικονομίας της ελευθερίας και της αυτονομίας». Στο πλαίσιο αυτό επανανοηματοδοτούνται έννοιες όπως η (ολιγο)επάρκεια αλλά και ο πλούτος και η πρόοδος (εάν η έννοια αυτή υφίσταται ακόμα). Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες εναλλακτικών δεικτών πλούτου (ολιστικών, οικοκοινωνικών κ.ά.) και μέτρησης της «προόδου» πέρα από την (ποσοτική) μεγέθυνση και την ατομική ευημερία και την αποδοτικότητα, με μέτρα-κριτήρια που να προσεγγίζουν την ευζωία. Βεβαίως η θέσπιση αυτών και οι σχετικές αποφάσεις είναι καθαρά πρόβλημα πολιτικής επιλογής .

Το λογικό είναι ο σχηματισμός  κυβέρνησης να αποδειχθεί μακρά διαδικασία και θα συμπέσει με την ανάληψη της Ευρωπαϊκής Προεδρίας από τον Μακρόν, ο οποίος φιλοδοξεί να πετύχει (εκεί που είχε αποτύχει το ’17) τις μεταρρυθμίσεις του, με πρώτη το Σύμφωνο Σταθερότητας χωρίς λιτότητα, που προωθούν από κοινού Γάλλοι, Ιταλοί και Ισπανοί. Οι ανισότητες και το έλλειμμα δημοκρατίας στη νεοφιλελεύθερη ΕΕ οδήγησαν στην παρακμή του εγχειρήματος. Χωρίς ριζικές αλλαγές Συνθηκών, Συμφώνου Σταθερότητας και της νεοφιλελεύθερης εργαλειοθήκης των Βρυξελλών, χωρίς  ριζοσπαστική κοινωνική και πράσινη ατζέντα, χωρίς ξερίζωμα του νεοφιλελεύθερου θεσμικού πλαισίου, χωρίς αλλαγές λειτουργίας της ΕΚΤ, οποιαδήποτε light μεταρρύθμιση είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Από την άλλη, η ταυτόχρονη ύπαρξη  εθνικής κυριαρχίας επί των δημοσιονομικών πολιτικών, ρήτρας μη διάσωσης για τις χώρες-μέλη σε κατάσταση αθέτησης υποχρεώσεων (no bail out clause) και ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποτελεί αντίφαση, με αποτέλεσμα η ΕΖ να μην είναι μια Άριστη Νομισματική Περιοχή. Οι γερμανικές και, κατόπιν, οι γαλλικές εκλογές θα καθορίσουν τη νέα κατεύθυνση και δυναμική της ΕΕ.

«Στην Τήνο πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ... εκεί μ' αρέσει να το κάνω, αλλά έχω πλήρη αίσθηση ότι οι βασικές δουλειές στο σπίτι γίνονται από τη νοικοκυρά», δήλωνε προεκλογικά, τον Μάιο του 2019, ο νυν πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, στην εκπομπή της Σταματίνας Τσιμτσιλή στον ALPHA. Η χαρωπή κατάφαση της παρουσιάστριας, «σωστό», συμπλήρωσε το καρέ μιας κοινωνίας που στερεοτυπικά αναπαράγει τη γυναικεία καταπίεση. Τούτη η λογική έδωσε τον τόνο να ξεφυτρώσουν πάλι τα διαβόητα συνέδρια γονιμότητας, οι συζητήσεις περί των αμβλώσεων κ.ο.κ. Αυτή η συστηματική, διαρκής επαναδιαμόρφωση του πασίγνωστου προτύπου εμπεριέχει όλη τη βία που επιφυλάσσουν οι μηχανισμοί του συστήματος για τις γυναίκες. Στην άκρη του νήματος της οποίας τοποθετούνται οι γυναικοκτονίες. Έτσι, οι γυναίκες δολοφονούνται ακριβώς επειδή, ως γυναίκες, δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο που τους επιφύλαξε η πατριαρχία. Δολοφονούνται επειδή διεκδικούν τη ζωή τους, κάθε πτυχή της ζωής τους. Τη χαρά του σεξ, την ηδονή πέρα από την αναπαραγωγή, τη διανοητική αυτοπραγμάτωση μακριά από τις “δούλες και κυρές” της νοικοκυρωσύνης, σε μιαν άλλου τύπου ζωή, διαρκώς διεκδικητική. Εννοείται πως το πρόβλημα δεν είναι μοναχά ελληνικό. Τα στατιστικά (Ιούνιος 2021) είναι ενδεικτικά: στην καρδιά της Ενωμένης Ευρώπης, για παράδειγμα, το Βέλγιο, μέχρι και τον Απρίλη, είχαν καταγραφεί 13 γυναικοκτονίες ενώ στη Γαλλία 56, όπου, σημειωτέον, το 2019, 146 γυναίκες δολοφονήθηκαν, σύμφωνα με την οργάνωση «Γυναικοκτονίες από συντρόφους ή πρώην». Ας μην κρυβόμαστε: το σύστημα που στηρίζεται στη βιαιότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, επιτάσσει καθεμιά/νας να κράτα, κατά το κοινώς λεγόμενο, τη θέση του. Να μην επαναστατεί, διότι τότε, η τιμωρία αποτελεί μορφή δικαιοσύνης. Και, ναι, ο ακροφιλελεύθερος ζόφος των καιρών μας και η συντηριτικοποίηση της κοινωνίας με την οποία συνδέεται, ξυπνά παλαιά δαιμόνια. Μαζί με τις συνθήκες που δημιούργησε ο κορονοϊός, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Που ευνοεί τις γυναικοκτονίες. Σήμερα είμαστε όλες μας η Δώρα Ζαχαριά.

«Με πρωτοφανείς και απαράδεκτες διαδικασίες για χώρα εκτός μνημονίου, εν είδει «τρόικας εσωτερικού», φέρνει η κυβέρνηση εντός 24ώρου από την κατάθεσή του για συζήτηση στις επιτροπές και ψήφιση νομοσχέδιο που πραγματεύεται πολύ σημαντικά ζητήματα για την προστασία παιδιών και αναπήρων και την προσχολική αγωγή», επισημαίνει η Θ. Φωτίου, αν. Τομεάρχης Κοινωνικής Αλληλεγγύης του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ.  Και συνεχίζει: «Τα 2/3 των ρυθμίσεων του νομοσχεδίου θα εφαρμοστούν, στην καλύτερη περίπτωση, το 2022. Η κυβέρνηση όμως βρίσκεται σε πανικό και προσπαθεί να αλλάξει ατζέντα μετά τη γενικευμένη λαϊκή κατακραυγή για την αποτυχία της στην πανδημία και τον εμβολιασμό, στις πυρκαγιές και στον έλεγχο της ακρίβειας. Να αλλάξει ατζέντα υπό το βάρος της κριτικής που άσκησε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ και των ελπιδοφόρων προτάσεων που εξήγγειλε. Το ίδιο το νομοσχέδιο είναι ένα επικοινωνιακό σκηνικό, ένα «πουκάμισο αδειανό». Ως συνήθως, κρίσιμα θέματα θεσμοθετούνται με ασάφειες και γενικολογίες. Όλα δε παραπέμπονται σε ΚΥΑ που θα ορίζουν, όχι μόνο την εφαρμογή, αλλά και την ουσία που παραλείπουν τα άρθρα». 

Ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών δεν έχει λάμψη και εκτόπισμα, είχε όμως την ευφυΐα να διαγνώσει την κατάσταση. Εμφανίστηκε ένα βήμα πιο γρήγορος από τον βασικό αντίπαλό του, τον συντηρητικό Αρμίν Λάσετ. Για παράδειγμα, πήγε πρώτος στο Παρίσι για να συναντήσει τον Μακρόν. Η επίσκεψη ανέβασε το status του, του έδωσε ηγετικό αέρα. Ο Λάσετ θα ακολουθούσε δύο μέρες μετά στο φωτογραφικό ενσταντανέ με τον Γάλλο πρόεδρο, αλλά ήταν ήδη αργά. Τι θα σήμαινε όμως μια νίκη του Σολτς για την Ευρώπη; Οι αναλυτές λένε ότι η δημιουργία συνασπισμού με τον Σολτς επικεφαλής θα έφερνε μεγάλες αλλαγές στην Ε.Ε., με νέα δικαιώματα για τους εργαζόμενους, αυξημένες κοινωνικές δαπάνες και περισσότερες δημόσιες επενδύσεις. Η Μέρκελ είπε στη γερμανική Βουλή ότι η Γερμανία υπό τον Σολτς θα έθετε σε κίνδυνο την ανάπτυξη. Αναφερόταν στο παρελθόν του. Μεγαλύτερος από τα τρία του αδέλφια, ο Σολτς έγινε μέλος των Σοσιαλδημοκρατών το 1975 για να βοηθήσει «να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομία». Οσοι τον ξέρουν λένε ότι τώρα γελάει με τον νεανικό του ριζοσπαστισμό. Βοήθησε τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, τον τελευταίο καγκελάριο του SPD, να προωθήσει μια βαθιά αμφιλεγόμενη εργασιακή μεταρρύθμιση και υπηρέτησε ως υπουργός Εργασίας υπό τη Μέρκελ κατά τη διάρκεια της κρίσης. (...)

Ήταν εξαιρετικά σημαντική η νίκη των ντελιβεράδων της e food. Ίσως είναι η πρώτη μάχη που κερδίζεται εδώ και δυο χρόνια. Η επίτευξή της κατέδειξε πως ο συνδικαλισμός από τη βάση, περίπου με τον τρόπο που το κάνει χρόνια το ΣΒΕΟΔ, είναι μια διαρκής δουλειά που αφορά απλούς, ριζοσπάστες κι ωστόσο πεισματάρηδες ανθρώπους και όχι δεινόσαυρους και κομματικούς συνδικαλισταράδες. Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη είναι πως εμείς οι υπόλοιποι, όταν δε μας αφορά άμεσα, στην τσέπη μας π.χ. μια κινητοποίηση, ως καταναλωτές έχουμε τη δύναμη να στηρίζουμε κινητοποιήσεις άλλων εργαζόμενων ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΛΙΚ. Η ακύρωση, το cancelling της φήμης μιας εταιρείας στοιχίζει φοβερά στον "καπιταλισμό της διαχείρισης της εικόνας". Ο τρόπος να κερδίζουμε μάχες δεν έχει να κάνει με τη μεθοδολογία που το κάναμε παλιά. Οι συνήθειες αυτές είναι βολικές αποσκευές κουρασμένων ταξιδιωτών κι όχι ανθρώπων που θέλουν να έχουν ελπίδες να κερδίσουν. Αν είμαστε σε πόλεμο με τους κανίβαλους του κόσμου είναι γελοίο να τους βλέπουμε να μας βαράνε με λέιζερ κι εμείς να νομίζουμε πως μπορούμε να κερδίσουμε με τα τίμια καρυοφύλλια μας. Η δημιουργία καταναλωτικής συνείδησης είναι το νέο στοιχείο που εισέφερε πολύ σε αυτή τη νίκη, διαδικασία που αν συνεχιστεί θα δούμε πολλές νίκες και σύντομα. Οι πολίτες έχουν χιλιάδες τρόπους κοινοποίησης της θέσης τους για μια μάχη που διεξάγεται: προσωπικό τόνο, συγκεκριμένα παραδείγματα, ωραίες φωτογραφίες, εμπρηστική συνθηματολογία, λόγια ή λαϊκά λόγια. Ό, τι γουστάρει ο καθένας, η καθεμία. Η πολλαπλότητα εδώ δεν είναι επικοινωνιακός θόρυβος αλλά πολύκεντρη ή και άκεντρη διάδοση μηνυμάτων που κάνουν bypass τον αλγόριθμο, αντιστοιχίζονται με πολλές ψυχοσυνθέσεις, δημιουργούν ή ενδυναμώνουν επιχειρήματα, κινητοποιούν συναισθήματα. Κανένα συνδικάτο όσο ριζοσπαστικό και αν είναι δε μπορεί να το κάνει αυτό. Αν ο αγώνας τελειώσει εδώ θα είμαστε όλοι λίγο μαλάκες. Χιλιάδες παιδιά της wolt είναι «συνεργάτες» και όχι αορίστου και με δικαιώματα. Το επάγγελμα των ντελιβεράδων δεν ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά. Θέλετε να πούμε πως κάνουμε καταναλωτικό μποϊκοτάζ στη wolt να δούμε σε πόσες μέρες θα το παίξει γαμάτη για τους εργαζόμενους εταιρεία; Είμαστε πολίτες όχι μόνο πελάτες και αυτή τη δύναμη είναι καιρός να την ενεργοποιήσουμε. Και -τελοσπάντων- μόνο και μόνο για να σταματήσουν οι εταιρείες να γράφουν αυτές τις businesswise νεομανατζεριακές πίπες στις ανακοινώσεις τους αξίζει τον κόπο. Η gig economy είναι εδώ, παγκόσμια και γυρνάει εκατομμύρια κόσμο σε φεουδαρχικές σχέσεις εργασίας. Άρα τα παραπάνω και πολλά ακόμα πρέπει να τα σκεφτούν χθες και στα σοβαρά άνθρωποι που έχουν αναφορά στην αριστερά ή κάνουν συνδικαλισμό.

Είπαν ότι είναι με την μεσαία τάξη. Μετά τους είπαν μπαταχτσήδες και τις επιχειρήσεις τους ζόμπι. Μετά έκαναν μείωση ΕΝΦΙΑ αλλά άφησαν απέξω το 60% των ιδιοκτητών. (Εκεί την μείωση 30% την είχε ήδη νομοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ) Αντίθετα το 50% του οφέλους το έδωσαν στο πλουσιότερο 3% με περιουσίες πάνω από 300.000. Για την ακρίβεια το 40% των χρημάτων πήγαν σε περιουσίες από 300.000 μέχρι 1 εκατομμύριο και το 10% στους πλουσιότερους 15.000 με περιουσία άνω του 1 εκατομμυρίου. Έδωσαν επιπλέον δώρα σε όσους έχουν περιουσίες 800.000 ευρώ με τις γονικές παροχές. (Ή μάλλον περιουσίες εκατομμυρίων γιατί αν είναι 2 γονείς με 2 παιδιά ο καθένας μπορεί να δώσει από 800.000 αφορολόγητα σε κάθε παιδί άρα σύνολο 3.200.000). Είπαν ότι μείωσαν τους φόρους για τους πολλούς και εννοούσαν 11 ευρώ για κάποιον που παίρνει ένα χιλιάρικο και 275 ευρώ για κάποιον που παίρνει 5 χιλιάρικα. Ενισχύουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται τις μικρές μειώνοντας τους φόρους επί των κερδών, δίνοντας τους απευθείας αναθέσεις, κάνοντας δωρεάν τις μεταβιβάσεις τεράστιων μετοχικών πακέτων, στερώντας πόρους από το κοινωνικό κράτος και ιδιαίτερα αυτή την εποχή από την υγεία. Στερούν τα χρήματα του ταμείου ανάκαμψης από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δεν έχουν πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό. Προχθές ο Υπουργός Ανάπτυξης είπε ότι οι επιχειρήσεις αυτές ή θα συγχωνευτούν (θα εξαγοραστούν στην πραγματικότητα) ή θα κλείσουν. Δηλαδή αν έχεις φούρνο, καφέ, μαγαζί με ρούχα, βιβλιοπωλείο, χασάπικο, μίνι-μάρκετ, βενζινάδικο, αν έχεις γενικά μικρή επιχείρηση η ΝΔ σου λέει ότι πρέπει να γίνεις υπάλληλος σε μια μεγάλη αλυσίδα που θα σε εξαγοράσει. Το ίδιο και αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας. Δικηγόρος, γιατρός μηχανικός. Θα είσαι υπάλληλος σε δικηγορική εταιρία, κλινική, κατασκευαστική. Και θα είσαι υπάλληλος αλλά ενδεχομένως και “freelancer”. Χωρίς δικαιώματα. Άλλωστε ο Χατζηδάκης είπε ότι έχει γνωρίσει πολλούς που θέλουν να δουλεύουν έτσι. Μας λένε ότι για την άνοδο των τιμών δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί οφείλεται στην ανάκαμψη αλλά η ανάκαμψη κατευθύνεται σε λίγους. Αντίθετα οι τιμές αυξάνονται για τους πολλούς. Κάποιος που έχει 800.000 και βγάζει αλλά 5.000 τον μήνα μάλλον δεν αγχώνεται για την τιμή στο supermarket ή της ΔΕΗ. Δεν είναι με τον κόσμο της εργασίας. Αλλά αυτό ήταν γνωστό. Τώρα είναι πλέον προφανές ότι δεν είναι ούτε με την μεσαία τάξη. Είναι με τους λίγους. Είναι με την συσσώρευση κεφαλαίου, το μεγάλο κεφάλαιο, την τάξη που πλουτίζει από την εργασία όλων των άλλων. Αλλά δεν είναι καν με όλους αυτούς. Είναι με ένα υποσύνολο τους, την ελίτ της ελίτ. Αυτούς που σχεδόν πάντα έκαναν κουμάντο στη χώρα. Είναι με τους φίλους τους που πήγαν μαζί σχολείο και βγαίνανε στις ίδιες κοσμικές εκδηλώσεις. Όμως η ελίτ της ελίτ δεν μπορεί να αποφασίζει πάντα. Η ελίτ αγχώνεται όταν γεμίζουν οι δρόμοι με κόσμο ή με κόκκινα παπιά. Η ελίτ αγχώνεται όταν ο κόσμος διεκδικεί και κερδίζει. Και είναι στο χέρι μας η ελίτ κάθε είδους να αγχωθεί ακόμη περισσότερο το βράδυ των επόμενων εκλογών.