Macro

27
09

Αννέτα Καββαδία: Αυτά που δεν ειπώθηκαν…

Όσο λοιπόν κι αν οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι η κοινωνία συντηρητικοποιείται, όσο και αν οι σκληρά ταξικές πολιτικές της ΝΔ αδρανοποιούν –μέσω της εξαθλίωσης– το κοινωνικό σώμα και ελαχιστοποιούν την επιθυμία συλλογικών διεκδικήσεων, προωθώντας μια λογική παραίτησης και, κατά συνέπεια, αποπολιτικοποίησης, οφείλει ένα κόμμα της Αριστεράς, αφενός, να αφουγκραστεί τις υποδόριες διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία. Αφετέρου, να απευθυνθεί και να πείσει εκείνες τις δυνάμεις που τρομάζουν ή θεωρούν δευτερεύουσας σημασίας την ενασχόληση με «δύσκολα» θέματα, όπως πχ το προσφυγικό ή οι φυλακές, «ξεπερασμένα» θέματα, όπως πχ ο φεμινισμός, ή «ενοχλητικά» θέματα, όπως η υπεράσπιση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, πως η απόκρουση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας απαιτεί πολυεπίπεδη αντιπρόταση. Ακριβώς επειδή το χάσμα που χωρίζει την Αριστερά από τη Δεξιά, εκτός από πολιτικοοικονομικό, είναι και πολιτισμικό και αξιακό. Είναι εντελώς λάθος προσέγγιση –και δεν οδηγεί καν στην επιδιωκόμενη σύγκλιση των δημοκρατικών δυνάμεων– να υποβαθμίσει κανείς τη σπουδαιότητα των ταυτοτικών ζητημάτων στο όνομα της επείγουσας αντίκρουσης της οικονομικής ασφυξίας που προκαλεί η ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης. Καθώς η κοινωνία και η δημοκρατία δέχονται μια άνευ προηγουμένου επίθεση, είναι αναγκαία μια πολιτική ανάσχεσής της. Ωστόσο, αυτή μένει λειψή χωρίς ένα πολιτικά ικανό σχέδιο για το μετά. Αυτό οφείλει να αντιπροσωπεύσει η Αριστερά, αξιοποιώντας στο μέγιστο το πολιτειακό κεκτημένο της δημοκρατίας που εκφυλίζεται και τα δικαιώματα που σήμερα βάλλονται. Και αν κάποιοι αναρωτιούνται –ως οφείλουν– γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν καρπώνεται από τη δεδομένη φθορά της ΝΔ, ας αναλογιστούν μήπως –μεταξύ άλλων– φταίει και το ότι έχει χαμηλώσει η ένταση με την οποία μιλά και υπερασπίζεται τα «δύσκολα» αυτονόητα. Χάνοντας έτσι πρόθυμα, να τον ακούσουν, αυτιά…
27
09

Χριστόφορος Παπαδόπουλος: ΔΕΘ, μία σκηνή, δύο πρεμιέρες

Ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στο Βελίδειο έκανε στοχευμένη παρέμβαση με παραλήπτες τους πολλούς, αλλά και ειδικές κοινωνικές κατηγορίες. Επέλεξε 6 κεφάλαια τα οποία προσδιορίζουν τις προτεραιότητες μιας νέας κυβερνητικής υπόσχεσης, μέτρα άμεσης απόδοσης και μέτρα μεσομακροπρόθεσμα. Οι 6 ενότητες, δηλαδή: 1η η Διακυβέρνηση και το Κράτος, 2η η Δημόσια υγεία, 3η η Παιδεία, 4η η Εργασία, 5η η Ακρίβεια και το Χρέος, 6η η Οικονομία και η Φορολογία, περιλαμβάνουν μέτρα στήριξης απαραίτητα σε μια κοινωνία που βιώνει πολλαπλές κρίσεις. Κάποια από αυτά είναι στον πυρήνα ενός αριστερού προγράμματος, για παράδειγμα το κοινωνικό κράτος, με μέτρα για την καθολική πρόσβαση στην Υγεία και την Παιδεία. Άλλα ανταποκρίνονται στη συγκυρία, όπως τα 800 ευρώ του κατώτατου μισθού, η διαγραφή του χρέους της πανδημίας, τα μέτρα για το κύμα των ανατιμήσεων, ιδιαίτερα στην ενέργεια, και πολλά ακόμα συγκεκριμένα. Απουσίασαν από την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δύο κεφάλαια κρίσιμα και στην ουσία στρατηγικά, εκείνο της κλιματικής κρίσης και το άλλο του μετασχηματισμού της παραγωγικής δομής της χώρας. Η απουσία αναφορών στην κλιματική κρίση γίνεται έντονη στο βαθμό που το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που εγκρίθηκε στην πρόσφατη Συνδιάσκεψη, είναι οργανωμένο πάνω στη στρατηγική πρόκληση της μετάβασης, ενώ λίγο μετά εξαγγέλθηκαν μέτρα εφαρμοσμένης πολιτικής για τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας με την κοινωνία όρθια και συμπεριληπτική. Ίσως η απουσία να οφείλεται στο ότι δεν έχει λυθεί το πρόβλημα των εξορύξεων, του φυσικού αερίου συμπεριλαμβανομένου, και των ανεμογεννητριών από τη βιομηχανία των ΑΠΕ. Ζητήματα που κινητοποιούν τοπικές κοινωνίες απέναντι σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, διλλήματα και διαιρέσεις στα οποία είσαι υποχρεωμένος να επιλέξεις. Απουσίαζε, επίσης, το κεφάλαιο της παραγωγής, της αλλαγής του αναπτυξιακού μοντέλου. Θα πείτε ότι είναι δύσκολο και πολυπαραγοντικό, έτσι είναι, πάντως η καθημερινή πολιτική ατζέντα σε υποχρεώνει. Σε υποχρεώνει η αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης, δηλαδή με τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στους μεγάλους ομίλους, με την εγκατάλειψη της μικρής και πολύ μικρής επιχείρησης, με τις ιδιωτικοποιήσεις, με την «έρημη χώρα» της αγοράς εργασίας, με την επισφάλεια, που την φέρνει έντονα στην επιφάνεια η e-food. Ιδιαίτερα οι ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν μόνο τα δίκτυα, όπως ο ΔΕΔΔΗΕ, αλλά περιλαμβάνουν επίσης τις δημόσιες εταιρείες παραγωγής των κοινών αγαθών, την Υγεία και την Παιδεία, αλλά και τους δημόσιους χώρους, τις προστατευμένες περιοχές, τις παραλίες, κ.ά. Όλα τα παραπάνω αποτελούν τα πεδία αντιπαράθεσης των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση της ΝΔ. Η σύνταξη όμως των παραπάνω σε ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο σε βάζει σε «αντιδημοφιλή» πεδία, όπως της επανάκτησης από το δημόσιο κρίσιμων τομέων της οικονομίας και ταυτόχρονα τη σύγκρουση με μεγάλα και μεσαία επιχειρηματικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Επίσης στη Νεολαία αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά, ένα επιπλέον κεφάλαιο, όχι μόνο γιατί είναι εκείνη η κοινωνική κατηγορία η οποία κάνει την πολιτική διαφορά με τον συντηρητισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά ιδεολογία, αλλά γιατί υφίσταται πρώτη τις συνέπειες του αποκλεισμού, της εργασιακής αβεβαιότητας, της καταστολής και της συκοφάντησης της ταυτότητα της.
27
09

Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Χρειάζεται ένας συλλογικός Προμηθέας»

Εχθές πήγα σε μια παράσταση στο Ηρώδειο, στον Προμηθέα Δεσμώτη. Ήταν και ο αναπληρωτής υπουργός, ο κ. Σκυλακάκης εκεί. Ήταν ένα εξαιρετικό έργο. Υπήρχαν δύο πλευρές σ' αυτό το έργο. Από τη μια μεριά υπήρχε η βία, η επιβολή, η αυθαιρεσία, η τυραννία, η καταπάτηση της ελπίδας, η καταστολή και η ακινησία της εξουσίας. Δεν ξέρω αν ο κ. Σκυλακάκης κατάλαβε κάποια απ’ αυτά που ήταν στο έργο. Από την άλλη, υπήρχε το ελεύθερο πνεύμα, ο ορθός λόγος, ο ανθρωπισμός και η ελπίδα. Ο τρόπος που κυβερνάτε μού θυμίζει την πρώτη πλευρά, την πλευρά του Δία, χωρίς ορθολογισμό, με καταστολή, χωρίς να απαντάτε στις ερωτήσεις και με το «έτσι θέλω» μπορούμε να βάλουμε όποιον θέλουμε όπου θέλουμε. Να αλλάζουμε τους νόμους, αν χρειαστεί. Δεν δώσατε καμία ελπίδα ότι καταλάβατε κάτι απ’ αυτήν την τριπλή κρίση και ότι κάτι έχει αλλάξει. Χρειάζεται παγκοσμίως, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα ένας νέος Προμηθέας; Χρειάζεται, για να δώσει τη γνώση, για να βασιστεί στον ορθό λόγο, για τα φάρμακα, για την εκπαίδευση, για την έρευνα, αλλά αυτή τη φορά χρειάζεται ένας συλλογικός Προμηθέας, ένας Προμηθέας που να βασίζεται στον συνδυασμό του ορθού λόγου και της γνώσης και στα κοινωνικά βιώματα των απλών ανθρώπων στις κοινότητες. Γιατί μόνο έτσι ένας συλλογικός Προμηθέας θα μπορεί να αντιμετωπίσει και την υγειονομική κρίση και την οικονομική κρίση, που χρειάζεται βαθιές αλλαγές στο παραγωγικό και στο καταναλωτικό πρότυπο και στην κλιματική κρίση. ​Εμείς δεν είμαστε αλαζόνες να λέμε ότι εμείς είμαστε ο νέος Προμηθέας, αλλά προσπαθούμε μαζί με την κοινωνία, απευθυνόμενοι και σε άλλα κόμματα, γιατί χρειάζεται ένας συλλογικός Προμηθέας για να κερδίσει η ελπίδα ενάντια στον φόβο και την καταστολή.
26
09

Φάμπιαν Βίρχοφ: Η επόμενη μέρα των εκλογών στη Γερμανία

Καθώς ένας συνασπισμός του SPD με τους Πράσινους και την Αριστερά, υπό τον σημερινό αντικαγκελάριο Ολαφ Σολτς, είναι πιθανός με μαθηματικούς όρους, οι συντηρητικοί, οι φιλελεύθεροι και το AfD πολεμούν με όλες τους τις δυνάμεις αυτή την πιθανότητα τις τελευταίες εβδομάδες, προκαλώντας την οικονομική και πολιτιστική παράλυση της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα, υπάρχει κάποιο κοινό έδαφος ανάμεσα στα τρία κόμματα, όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού τουλάχιστον στα 12 ευρώ την ώρα και η υψηλότερη φορολόγηση στα υψηλά εισοδήματα. Υπάρχουν επίσης πολλές αλληλοεπικαλύψεις στον τομέα της προστασίας του κλίματος. Ωστόσο, η απόρριψη από την Αριστερά του ΝΑΤΟ και των στρατιωτικών αποστολών στο εξωτερικό στέκεται εμπόδιο σ’ αυτόν τον συνασπισμό. Ακόμα και εάν ένας συνασπισμός ανάμεσα στο SPD και στο CDU είναι πιθανός τελικά, αυτό το ενδεχόμενο έχει λίγους υποστηρικτές και στα δύο κόμματα. Ενας συνασπισμός ανάμεσα στους Σοσιαλδημοκράτες, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους είναι επίσης κατανοητός. Ομως εδώ, επίσης, υπάρχουν σημαντικές διαφορές: οι Φιλελεύθεροι απορρίπτουν οριστικά την αύξηση των φόρων. Κεντρικά θέματα στην προεκλογική καμπάνια υπήρξαν η κλιματική αλλαγή και η αναδιάρθρωση της οικονομίας, η έλλειψη στέγης και τα υψηλά ενοίκια, η κατάσταση των παιδιών και τα κυβερνητικά μέτρα για τον έλεγχο της πανδημίας. Λιγότερο βάρος έπεσε στο ζήτημα της μετανάστευσης και της ασφάλειας. Το ακροδεξιό AfD δεν παίζει κανέναν ρόλο στα σενάρια του όποιου συνασπισμού. Παρότι έχει αλλάξει από ένα ακροδεξιό λαϊκίστικο σε ένα εξτρεμιστικό ακροδεξιό κόμμα τα τελευταία πέντε χρόνια και σπαράσσεται από οικονομικές ατασθαλίες και εσωτερικές έριδες, καταφέρνει να διατηρεί ένα καλό ποσοστό της τάξης του 10%. Ετσι, στην πραγματικότητα εκπροσωπεί ένα μέρος του πληθυσμού που θεωρεί σωστές τις επιθετικά ρατσιστικές και μισογυνιστικές πολιτικές του. Σε περίπτωση που το κόμμα, όπως προβλέπεται, καταφέρει και πάλι να μπει στη Βουλή, θα διεκδικήσει τη χρηματοδότηση του κομματικού του ιδρύματος. Στη συνέχεια, θα χρησιμοποιήσει τα 50-60 εκατομμύρια ευρώ των φορολογουμένων για να επεκτείνει τις ακροδεξιές δομές του, να εκπαιδεύσει στελέχη και να επηρεάσει την κοινή γνώμη.
26
09

Τάσος Παππάς: Οι συμβιβασμοί της επόμενης μέρας. Σάπιοι ή προωθητικοί;

Υπάρχει περίπτωση να πάμε σ’ έναν κόκκινο-πράσινο-κόκκινο συνασπισμό, δηλαδή μια κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Αριστεράς; Το επιθυμούν η αριστερή πτέρυγα του SPD, οι ηγεσίες των Πρασίνων και της Αριστεράς, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία), αλλά το ξορκίζουν η Χριστιανοδημοκρατία και η υπόλοιπη ευρωπαϊκή Δεξιά. Και η Μέρκελ και τα άλλα ηγετικά στελέχη της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας προσπάθησαν το προηγούμενο διάστημα να τρομάξουν τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους (είναι πολλοί) επισείοντας τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια πρωτοτυπία! Είναι εύκολη υπόθεση ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης με αυτά τα τρία κόμματα; Οχι. Ούτε οι Πράσινοι ούτε πολύ περισσότερο η Αριστερά θα δεχθούν να συμμετάσχουν άνευ όρων. Θα θέσουν τις προτάσεις τους και θα διαπραγματευτούν. Ξέρουν ότι θα χρειαστεί να κάνουν συμβιβασμούς και εκπτώσεις για να επιτευχθεί ο στόχος, αλλά δεν πρόκειται να υποκύψουν σε ωμούς εκβιασμούς και ανοίκειες πιέσεις. Για παράδειγμα: Τι θα γίνει με το Σύμφωνο Σταθερότητας; Θα μείνει ως έχει; Θα γίνει προσπάθεια να τροποποιηθεί; Κι αν ναι, σε ποια έκταση και σε ποιο βάθος; Πώς θα αντιμετωπίσει αυτή η κυβέρνηση τον «κόφτη χρέους» που υπάρχει στο γερμανικό Σύνταγμα; Ο Ολαφ Σόλτς ως υπουργός Οικονομικών εφάρμοσε κατά γράμμα την πολιτική του προκατόχου του, Β. Σόιμπλε. Υπερασπίστηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, είναι υπέρμαχος της δημοσιονομικής πειθαρχίας και του προτεσταντικού δόγματος όπως το έχει αναλύσει ο Μαξ Βέμπερ: εργασία-αποταμίευση-εγκράτεια. Σε άλλο μήκος κύματος κινούνται οι Πράσινοι και η Αριστερά. Η Σκα Κέλερ, συμπρόεδρος των Ευρωπαίων Πρασίνων, και ο Μάρτιν Σίρντεβαν, συμπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο, μιλώντας στην ανταποκρίτρια της «Εφημερίδας των Συντακτών» στις Βρυξέλλες Μαρία Ψαρά, είναι σαφείς (23-9-2021): Η Σκα Κέλερ σημειώνει: «Μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας θέλουμε να μεταρρυθμίσουμε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Για εμάς αυτό σημαίνει να αποτρέψουμε την υπερβολική πίεση για περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις… Οι βασικές δημόσιες υπηρεσίες, η καλή παροχή υγειονομικής περίθαλψης και η εκπαίδευση πρέπει να ενισχυθούν σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη».
26
09

Γερμανικές εκλογές, τα δεδομένα, τα μετεκλογικά σενάρια, το πολιτικό διακύβευμα, οι επιπτώσεις για την Ευρώπη

Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία καταδιώκεται από μία τριπλή "κληρονομιά”: την αύξηση των ανισοτήτων (που δρομολόγησαν οι Σοσιαλδημοκράτες με τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Σρέντερ και τώρα θέλουν μετανοήσαντες να αντιστρέψουν), την καθήλωση των επενδύσεων κατά την εποχή του "απόλυτου μηδενός” στα ελλείμματα, με αποτέλεσμα την τωρινή υστέρηση των υποδομών και της εκπαίδευσης-κατάρτισης, την ώρα που οι ανταγωνίστριες χώρες εφορμούν στην ψηφιοποίηση, αλλά και την απόφαση της Μέρκελ να αποπυρηνικοποιήσει την παραγωγή ενέργειας, εξαρτώντας τη χώρα της ακόμη περισσότερο από το ρωσικό φυσικό αέριο. Καθημερινά, μικρές και μεγάλες κρίσεις υπενθυμίζουν πόσο βαριά είναι αυτή η "κληρονομιά”. Για την Ευρώπη και την Ελλάδα, οι συνέπειες των γερμανικών εκλογών δεν θα είναι εύκολο να προβλεφθούν, ακόμη και μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, όσο δεν θα είναι γνωστή η συγκρότηση του νέου κυβερνητικού συνασπισμού και οι συμβιβασμοί που θα τον θεμελιώσουν. Θα αποτελέσει πάντως ιστορική ειρωνεία πρώτης τάξεως το ενδεχόμενο η ηγέτιδα δύναμη της ευρωζώνης να εγκαταλείψει το πρότυπο της "πειθαρχίας” που η ίδια επέβαλε (όχι χωρίς ιδιοτέλεια) στα λοιπά κράτη-μέλη και να παρεκκλίνει από το κοινοτικό πλαίσιο που το ενσαρκώνει. Για δε την εξωτερική πολιτική, η οποία ουδόλως απασχόλησε τον προεκλογικό αγώνα, το μίγμα που μπορεί να προκύψει ανάμεσα στον "ατλαντισμό” των Πρασίνων, τον "αντιτουρκισμό” των Φιλελευθέρων και τη φιλορωσική κλίση των Σοσιαλδημοκρατών είναι αδύνατον να διαγνωσθεί.
26
09

100 χρόνια ΚΚ Κίνας: Τι έχει απομείνει από τον κομμουνισμό;

Ο αυξημένος έλεγχος στον ιδιωτικό τομέα ανταποκρίνεται στις ηγεμονικές τάσεις του ΚΚΚ, χαρακτηριστικές της περιόδου Σι Τζινπίνγκ. Εξάλλου, το καταστατικό του Κόμματος τροποποιήθηκε το 2017 προκειμένου να τονιστεί ότι «στην κυβέρνηση, στον στρατό, στην κοινωνία ή στο σχολείο –στη Δύση, στην Ανατολή, στον Νότο και στον Βορρά– το Κόμμα καθοδηγεί σε όλα τα μέτωπα»11. Στις επιχειρήσεις, αυτό μεταφράζεται στην αύξηση του αριθμού των οργανώσεων βάσης, των πυρήνων. Μολονότι, ήδη από τον Μάρτιο του 2012, το τμήμα οργάνωσης, που έχει ως αποστολή τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, είχε εκδώσει μια ντιρεκτίβα για «εξαντλητική κάλυψη» του ιδιωτικού τομέα, από το 2018 οι εισηγμένες στο κινεζικό χρηματιστήριο εταιρείες υποχρεούνται να δημιουργήσουν πυρήνα του Κόμματος. Πλέον, το 92% των πεντακοσίων μεγαλύτερων κινεζικών επιχειρήσεων φιλοξενούν έναν τέτοιο πυρήνα12. Παρ’ όλο που δεν έχει δημοσιοποιηθεί κανένας ακριβής αριθμός, τακτικές διαρροές έχουν αποκαλύψει τη σημαντική παρουσία μελών και πυρήνων στο εσωτερικό των ξένων επιχειρήσεων που έχουν εγκατασταθεί στην Κίνα13. Η παρουσία αυτή παρέχει στο κράτος-κόμμα έναν μοχλό επιρροής, η επίδραση του οποίου εκτείνεται πέρα από τα μεγάλα τμήματα της οικονομίας που κατέχει. Ο πειθαρχικός μηχανισμός του ΚΚΚ, που ενσαρκώνεται από την Επιτροπή Πειθαρχίας και Ελέγχου, επιτρέπει να τιμωρούνται όσα μέλη ενδεχομένως έχουν παραβεί τους κανονισμούς του, στο περιθώριο του δικαστικού συστήματος. Είδε τις εξουσίες του να αυξάνονται με την εκστρατεία κατά της διαφθοράς. Οι συνεδρίες κριτικής και αυτοκριτικής, αποκαλούμενες «συνελεύσεις δημοκρατικής ζωής», έγιναν και πάλι του συρμού, και επιτρέπουν να εντοπιστούν τα «διεφθαρμένα» ή τα «μη αφοσιωμένα» στελέχη. Με αυτόν τον τρόπο ανακυκλώνονται παραδοσιακές μαοϊκές πρακτικές, προκειμένου να διασφαλιστεί όχι πλέον η ιδεολογική καθαρότητα των στελεχών και των μελών, αλλά η αφοσίωσή τους στην οργάνωση και στον αρχηγό της. Έως τώρα, οι πυρήνες αυτοί δεν διαδραμάτιζαν παρά έναν πολύ δευτερεύοντα ρόλο στους κόλπους των επιχειρήσεων: στρατολογούσαν μέλη και οργάνωναν για εκείνα εκπαιδευτικές συνεδρίες ή κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Στο εξής, με σκοπό την ανάπτυξη ενός «συστήματος σύγχρονων επιχειρήσεων με κινεζικά χαρακτηριστικά», υπάρχουν ντιρεκτίβες που ζητούν από τις ιδιωτικές εταιρείες «να ασπαστούν την αρχή σύμφωνα με την οποία το Κόμμα έχει την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις σε θέματα ανθρώπινου δυναμικού». Είναι πάρα πολύ νωρίς να γνωρίζουμε ποια μορφή θα πάρει το σύστημα, όμως για τον Γιε Τσινγκ, αντιπρόεδρο της Κινεζικής Ομοσπονδίας Βιομηχανίας και Εμπορίου, καθοδηγούμενης από το ΚΚΚ, είναι σαφές ότι προϋποθέτει την υποβολή της διαχείρισης του προσωπικού στην εξουσία του Κόμματος14. Έτσι, απαιτείται η πρότερη συμφωνία των πυρήνων για τις προσλήψεις ή τις απολύσεις, προκειμένου να αποφεύγεται «να προωθούν οι μάνατζερ όποιαν ή όποιον θέλουν», διευκρινίζει ο Γιε. Συνιστά επίσης να τοποθετείται στο εσωτερικό των εταιρειών μια δομή επιτήρησης και ελέγχου, υπό την εποπτεία του Κόμματος, προκειμένου να διασφαλίζεται ο σεβασμός του νόμου από την επιχείρηση, αλλά και να αντιμετωπίζονται οι πειθαρχικές παραβάσεις και οι «μη φυσιολογικές συμπεριφορές» των εργαζομένων. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, ο πειθαρχικός μηχανισμός θα αφορά τους πάντες, ακόμα και τους μη κομμουνιστές. Σύμφωνα με τις νέες ντιρεκτίβες, ο καθοδηγητικός ρόλος των πυρήνων οφείλει να συμπεριληφθεί επισήμως στα καταστατικά των επιχειρήσεων, ενώ θα πρέπει να υπάρχει ένας συγκεκριμένος προϋπολογισμός αφιερωμένος στις δραστηριότητές τους. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι οι απαιτήσεις του ΚΚΚ κωδικοποιούνται νομικά ώστε να καταστούν δεσμευτικές, ακόμα και για τις εταιρείες που δεν υπόκεινται στον άμεσο έλεγχό του. Έτσι, η λειτουργία του ιδιωτικού τομέα θα μοιάζει όλο και πιο πολύ με εκείνη των κρατικών επιχειρήσεων. Επικεντρωμένο λοιπόν στη δική του επιβίωση και χαρακτηριζόμενο από έντονο πραγματισμό, μέχρι και από ιδεολογικό κενό, το ΚΚΚ ενσωματώνει στις τάξεις του έναν αυξανόμενο αριθμό καπιταλιστών, ενώ παράλληλα ενισχύει ολοένα και περισσότερο την παρουσία του μέσα στις επιχειρήσεις. Αυτή η ασύμμετρη συμμαχία συναντάται και εκτός των εθνικών συνόρων: το σχέδιο των νέων δρόμων του μεταξιού (Belt and Road Initiative, BRI) επιταχύνει τη διεθνοποίηση των κινεζικών εταιρειών, τόσο των ιδιωτικών όσο και των δημόσιων, που δημιουργούν πυρήνες του Κόμματος στο εξωτερικό προκειμένου να ελέγχονται οι εργαζόμενοί τους. Αν και έχει αποκηρύξει τον μαοϊκό διεθνισμό, το ΚΚΚ πλέον εξάγει τον τρόπο οργάνωσης και τα πειθαρχικά εργαλεία του.
25
09

Old boy: Σκοτώνοντας από μη έρωτα

Καθώς οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα έφτασαν ήδη τον αριθμό έντεκα για το 2021, θα μπορούσαμε ίσως, χωρίς καθόλου να αναιρέσουμε ή να σχετικοποιήσουμε τα ειδικότερα χαρακτηριστικά του εγκλήματος, να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τον ακόμη μεγαλύτερο ελέφαντα στο δωμάτιο. Θα μπορούσαμε δηλαδή να στρέψουμε το βλέμμα μας στη διάκριση ανδρών – γυναικών, όχι εστιάζοντας στο ότι οι άντρες σκοτώνουν σε συντριπτικά μεγαλύτερα ποσοστά τις συντρόφους τους απ’ ό,τι οι γυναίκες, αλλά εστιάζοντας στο ότι οι άντρες σκοτώνουν γενικότερα σε συντριπτικά μεγαλύτερα ποσοστά απ’ ό,τι οι γυναίκες. (...) Υπάρχει μεγαλύτερο δώρο απ’ το να σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες αναπνέει κάπου αυτή τη στιγμή, γελάει κάπου αυτή τη στιγμή, κοιτάει κάπου αυτή τη στιγμή; Μα, υπάρχει και μεγαλύτερος πόνος, θα πεις; Δεν ξέρω. Κι έτσι να είναι, αν δεν τον αντέχεις, αν δεν τον αντέχεις και θες να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς, τότε ξεκάθαρα δεν σκοτώνεις από έρωτα, αλλά από μη δυνατότητα να σταθείς στο ύψος του έρωτα, σκοτώνεις επειδή δεν είσαι ικανός για έρωτα, σκοτώνεις επειδή αυτό που ένιωσες για τον άλλο το ένιωσες με τον όρο και την προϋπόθεση ότι είναι κτήμα σου. Στο όνομα της ιδιοκτησίας σου λοιπόν σκοτώνεις και μόνο αυτής. Και της απαλευτοσύνης σου να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου ξανά, είτε ερωτευόμενος κάποια στιγμή ξανά, είτε παραμένοντας εσαεί ερωτευμένος με τον άνθρωπο που σε άφησε. Αν λοιπόν σκοτώνεις επειδή είσαι τόσο πάρα πολύ λίγος, τόσο πάρα πολύ αδύναμος και τόσο πάρα πολύ κτηματίας, εκτός από εγκληματίας, είσαι και ο ορισμός αυτού που σκότωσε επειδή δεν μπόρεσε να ερωτευτεί. Είσαι και ο ορισμός αυτού που σκότωσε απ’ ό,τι είναι απέναντι στον έρωτα.
25
09

Πάνος Σκουρλέτης: Άθλια μεθόδευση ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ

Στην πιεστική ανάγκη της κοινωνίας για ανάσχεση της ακρίβειας στην ενέργεια, η οποία συμπαρασύρει μια σειρά από κρίσιμους τομείς της οικονομίας σε επώδυνες ανατιμήσεις, η κυβέρνηση απαντά με την άθλια μεθόδευση της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, μέσω της απώλειας ελέγχου του 51% του μετοχικού κεφαλαίου της. Ίσως γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης παρέλειψε να το ανακοινώσει από τη ΔΕΘ. Ωστόσο, η αποποίηση του ελέγχου της ΔΕΗ από το Δημόσιο υπερβαίνει τη συγκυρία. Πρόκειται για την απώλεια ενός αναντικατάστατου εργαλείου προσανατολισμού και υλοποίησης της ενεργειακής στρατηγικής της χώρας, ενός παράγοντα ισορροπίας της ενεργειακής αγοράς. Στο μέλλον, όποιο κι αν είναι το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της ενεργειακής αγοράς, η δυνατότητα άμεσου ελέγχου και καθορισμού των εξελίξεων από την Πολιτεία θα είναι πολύ πιο περιορισμένη από σήμερα. Πρόσκαιρα έσοδα περιορισμένης και αμφίβολης επίδρασης και μόνιμες ζημιές για τη χώρα, τα νοικοκυριά και την παραγωγική διαδικασία, θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής. Με τα φαινόμενα της κλιματικής κρίσης να οξύνονται και το ζήτημα των ανισοτήτων -που περιλαμβάνει και την αντιμετώπιση της ενεργειακής φτώχειας- να αναδεικνύεται σε πρωτεύον στις ανεπτυγμένες χώρες, η ελληνική κυβέρνηση αναζητεί λύσεις στο χρηματιστήριο και στους ιδιώτες επενδυτές. Αυτό είναι το διαρκές, ιστορικό, πολιτικό έγκλημα της ΝΔ. Είναι η συνέχεια μιας πολιτικής που σχεδιάστηκε και αποφασίστηκε χρόνια πριν, για να πάρει, τελικά, μορφή αυτή την περίοδο. Αρχικά, μέσα από τις πρόσφατες ιδιωτικοποιήσεις ενεργειακών Δικτύων – φυσικών μονοπωλίων, όπως της ΔΕΠΑ Υποδομών στον τομέα του φυσικού αερίου και του ΔΕΔΔΗΕ στη διανομή ηλεκτρικής ενέργειας και τώρα με τη ΔΕΗ, με αποτέλεσμα να χαθούν «σε μια στιγμή» ανεκτίμητοι βραχίονες παρέμβασης του κράτους στον ενεργειακό τομέα, αλλά και ανυπολόγιστες μελλοντικές υπεραξίες υπέρ του Δημοσίου. Είναι μια πολιτική που αγνοεί ότι η ενέργεια είναι πρωτίστως ένα κοινωνικό αγαθό και όχι χρηματιστηριακό πλεονέκτημα για τους ιδιώτες. Είναι μια δογματική πολιτική, η οποία κινείται στις ράγες της ξεπερασμένης στρατηγικής των ιδιωτικοποιήσεων, που μετρά διαχρονικές απώλειες για το Δημόσιο, σε όλους τους τομείς. Το μέγεθος της καταστροφής που παράγει αυτή η κυβέρνηση, είναι πλέον ολοφάνερο και για τον πιο δύσπιστο.
25
09

Νίκος Χειλάς: Η επαγγελία της αδύναμης αλλαγής

Η Γερμανία, ως ο ισχυρότερος οικονομικός παίκτης της Ένωσης, θα συνεχίσει να παίζει αποφασιστικό ρόλο και στο πολιτικό παιχνίδι της. Κι αυτό παρά την απώλεια κύρους που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια λόγω της εμφάνισης ανταγωνιστικών προς τον γαλλογερμανικό άξονα συμμαχιών και μεμονωμένων κρατών: Παράδειγμα, οι frugal four (οι τέσσερις «τσιγκούνηδες»: Ολλανδία, Δανία, Σουηδία, Αυστρία), που πίεσαν επιτυχώς να περικοπούν σημαντικά τα μη επιστρεπτέα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ή οι χώρες-«αντάρτες», όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, οι οποίες «σνομπάρουν» με σχεδόν αποσχιστικό τρόπο τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Ο τρόπος που θα κινηθεί όμως η Γερμανία στην Ευρώπη θα εξαρτηθεί από την σύνθεση της νέας κυβέρνησής της στο Βερολίνο. Μια κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Πράσινων-Ελεύθερων Δημοκρατών δεν πρόκειται μάλλον να αλλάξει πολλά στη γραμμή της Μέρκελ, που κατά την περίοδο της πανδημίας δεν εξέπεμπε -όπως και στην εσωτερική πολιτική- ιδιαίτερη λάμψη. Η ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης αποτελεί μια από τις λίγες αναλαμπές, αλλά και αυτή οφειλόταν σε γαλλική πρωτοβουλία. Ο νέος «μερκελισμός» έχει όνομα: Κρίστιαν Λίντνερ. Ο πρόεδρος των Ελεύθερων Δημοκρατών διαμηνύει ξεκάθαρα τη θέλησή του για επιστροφή στα μηδενικά ελλείμματα και για τερματισμό της αμοιβαιοποίησης των χρεών. «Το Ταμείο Ανάκαμψης πρέπει να μείνει μοναδική εξαίρεση» τονίζει. Ο λόγος του δεν είναι βέβαια νόμος. Αλλά και μόνο η παρουσία του στην κυβέρνηση θα λειτουργούσε σαν τροχοπέδη στην ευρωπαϊκή πολιτική, που οραματίζεται ο Σολτς. Όραμα που περιλαμβάνει τόσο την αναθεώρηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ προς το ελαστικότερο όσο και την γενίκευση της αμοιβαιοποίησης των χρεών. Ο ίδιος, σε μια από τις πιο καλές στιγμές του, συνέκρινε μάλιστα την ίδρυση του Ταμείου με «τη στιγμή του Χάμιλτον», ήτοι την απόφαση του πρώτου υπουργού οικονομικών των ΗΠΑ να βάλει σε κοινό «κορβανά» τα χρέη των ξεχωριστών Πολιτειών, που αποτέλεσε τη βάση της οικονομικής ενοποίησης της χώρας. Με τον Λίντνερ όμως δίπλα του να παίζει τον αντι-Χάμιλτον, δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει το όραμά του πραγματικότητα. Με τη Linke στην κυβέρνηση τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Η Αριστερά δίνει πλήρη στήριξη σε αυτούς τους στόχους. Αυτό δεν σημαίνει ότι η υλοποίησή τους θα ήταν περίπατος. Οι «frugal four» και οι ανατολικοευρωπαίοι «αντάρτες» καραδοκούν και δεν θα διστάσουν να προβάλουν βέτο στα σχέδια του Σολτς. Ανεξάρτητα ωστόσο από όλα αυτά, ο Σολτς θα έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες, αν όχι ανυπέρβλητες δυσκολίες στις Βρυξέλλες. Η Ε.Ε. μοιάζει με κινούμενη άμμο, η αστάθειά της είναι τουλάχιστον τόσο μεγάλη όσο και στη Γερμανία, ο Covid-19 επενεργεί εξ ίσου διαλυτικά σ΄ αυτήν, όπως και στην υγεία: Η Πολωνία, για παράδειγμα, ακολουθώντας το βρετανικό πρότυπο, σχεδιάζει το Polexit. Οι νεοφιλελεύθεροι όλων των κρατών-μελών με την σειρά τους προετοιμάζουν την ρεβάνς για τον αυτοεξευτελισμό που υπέστησαν λόγω της πανδημίας, όταν, για λόγους αυτοσυντήρησης, αποφάσισαν να εφαρμόσουν το πιο απεχθές σε αυτούς οικονομικό δόγμα: τον κεϋνσιανισμό. Το σύνθημά τους λέγεται τώρα: «Νεοφιλελευθερισμός 2.0» Παράλληλα, η πανωλεθρία στο Αφγανιστάν και το σύμφωνο ΗΠΑ-Μεγάλης Βρετανίας-Αυστραλίας ανατρέπουν όλες τις παλιές βεβαιότητες περί ευρωπαϊκής ασφάλειας και συμμαχικής πίστης, ενώ το προσφυγικό παροξύνει τις εσωτερικές έριδες. Το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι βάζει από παντού, η ατμόσφαιρα δεν ήταν ποτέ τόσο δηλητηριασμένη. Ένα αντίδοτο σε αυτό θα ήταν σίγουρα ένας βαθύς κοινωνικός μετασχηματισμός. Όμως ο Σολτς και οι κυβερνητικοί του σύμμαχοι προσφέρουν στην καλύτερη περίπτωση μια «αλλαγή», και δη αδύναμη. Κάτι περισσότερο είναι ενάντια στη θέληση και πάνω από τις δυνάμεις τους. Κι αυτό προδικάζει διαιώνιση της κρίσης.