Macro

Οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες έχουν κατά νου πιθανότατα τη θεωρία του λαϊκισμού, σύμφωνα με την οποία η έννοια του λαού κατασκευάζεται μέσω μιας αλυσίδας ισοδυναμίας διαφορετικών δρώντων και μιας διαχωριστικής γραμμής μεταξύ όλων αυτών και των ελίτ. Η επιτυχία της λαϊκιστικής στρατηγικής έγκειται στην ικανότητά της αφενός να αποδυναμώσει τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των διαφόρων κομματιών του λαού, αφετέρου να δημιουργεί ή ενισχύει τη διαχωριστική γραμμή τους με τις ελίτ. Ο Μίκης κατανόησε πλέρια ότι η μουσική μπορούσε να παίξει αυτό ακριβώς το ρόλο. Και σε κάθε περίπτωση τον έπαιξε, καθώς η εξωλεκτική γλώσσα της μουσικής αδρανοποίησε τις διαφωνίες μεταξύ των «φυλών» της δημοκρατικής παράταξης και η ποίηση των τραγουδιών του λειτούργησε ως χωνευτήρι των διαφορετικών οπτικών και απόψεων. Έκτοτε, η συγκρότηση του λαού ως μετωνυμία της δημοκρατικής παράταξης έφερε και τη σφραγίδα του Μίκη, η μουσική του οποίου αποτέλεσε τρόπο επικοινωνίας και σημάδι αναγνώρισης μεταξύ όλων των δημοκρατών. (...) Κανείς δεν περιμένει φυσικά να περιοριστεί ο μουσικός πλουραλισμός ή να συναντηθούν τα μουσικά γούστα μιας όλο και πιο κατακερματισμένης κοινωνίας. Εκείνο που είναι εφικτό και επείγον, όμως, είναι να βρει η διάχυτη αντίθεση στην προϊούσα παρακμή της κοινωνίας μας τη συναισθηματική της έκφραση, ώστε αυτή να μετατραπεί σε ένα κοινό όνειρο. Όταν τα λόγια είναι φτώχια, η μουσική είναι πλούτος. Και το λιγότερο που έχει να κάνει η καθ’ ημάς Αριστερά είναι να κατανοήσει ότι η χρονίζουσα κοινωνική αγωνία αποζητά μια λύτρωση και όχι μια ταυτοτική επιβεβαίωση. Δηλαδή, σε μουσικό επίπεδο, εκείνο που υπηρέτησε η Carmina Burana πριν 40 χρόνια δεν μπορεί να το υπηρετήσει τώρα το Bella Ciao. Η απεύθυνση στο λαό χρειάζεται άλλη μουσική στρατηγική (έστω επένδυση).

Είναι ένα δάσος που όσοι και όσες ξέρουμε την περιοχή έχουμε μνήμες και μια ολόκληρη γενιά παιδιών αποκτάει μνήμες σήμερα. Το δάσος αυτό κάποιοι ιδιώτες ισχυρίζονται ότι είναι δικό τους, επικαλούμενοι έγγραφα και τίτλους που όμως εγώ καταλαβαίνω ότι δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ. (...) "Ως βουλευτής, αλλά και ως Ηπειρώτης, ένιωσα όχι μόνο την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να ρωτήσω τους αρμόδιους υπουργούς, στους οποίους έχει περιέλθει η αναφορά των πολιτών, αν έχουν προβεί σε αξιολόγηση του περιεχομένου και των στοιχείων που επικαλούνται οι κάτοικοι του Δήμου Πάργας στην αίτησή τους και ποιες ενέργειες έχουν κάνει. Να τους ρωτήσω αν σκοπεύουν -όπως έχουν υποχρέωση- να διασφαλίσουν με κάθε νόμιμο τρόπο τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου αναφορικά με την ιδιοκτησία του επί του δημοσίου δάσους της Βαλανιδορράχης. Ελπίζω να πάρουμε σύντομα απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα."

Εντύπωση προκαλεί το tweet του Σάτταμ μπιν Χάλεντ αλ-Σαούντ, νεότερου μέλους της βασιλικής οικογένειας συνδεόμενου με τον ισχυρό διάδοχο Μοχάμαντ μπιν Σαλαμάν, ότι "το μεγάλο βασίλειο δεν δέχεται υπαγορεύσεις και θα ρυθμίζει τις σχέσεις του στη βάση των κοινών συμφερόντων και του αμοιβαίου σεβασμού”. Ο ίδιος μνημόνευσε, σε αντιπαραβολή, την πρόσφατη επίσκεψη στη χώρα του Λεονίντ Σλούτσκι, επικεφαλής της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της ρωσικής Δούμας. Και πράγματι, η επιθυμία του Ριάντ να επιδείξει ότι διαθέτει και εναλλακτικές επιλογές στον τομέα της ασφάλειας υπογραμμίσθηκε και με την πρόσφατη συνυπογραφή συμφωνίας στρατιωτικής εκπαίδευσης με τη Ρωσία. Ποιες όμως είναι οι κατά τον πρίγκηπα Σάτταμ αμερικανικές "υπαγορεύσεις” που αρνείται να δεχθεί ο Οίκος των Σαούντ; Εξαντλούνται στην δεδομένη επιθυμία της κυβέρνησης Μπάιντεν να αναβιώσει τη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αποκλιμακώνοντας συνολικά τις εντάσεις στον Περσικό Κόλπο; Η ίδια η Σαουδική Αραβία, όμως, έχει εγκαινιάσει έμμεσο διάλογο με τους Ιρανούς ανταγωνιστές της στη Βαγδάτη. Πιθανότερο είναι οι αμερικανικές απαιτήσεις να αφορούν τον άμεσο τερματισμό του πολέμου στην Υεμένη, κατεξοχήν έργο του Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν, ή ακόμη και την αντικατάσταση του διαδόχου. Μια άλλη εκδοχή θα μπορούσε να αφορά την πετρελαϊκή αγορά σε φάση πληθωριστικών πιέσεων διεθνώς (αλλά και εμπέδωσης της συνεργασίας Μόσχας-Ριάντ στο πλαίσιο του OPEC+). Tο άμεσο μέλλον θα δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. 

Στιγμή πρώτη στο Αμύνταιο Φλώρινας: Λυκειάρχης προσπαθεί να προφυλάξει το σχολείο και τους μαθητές του από την εισβολή αμάσκωτου ρασοφόρου, ο οποίος συμπεριφέρεται ως κράτος εν κράτει κατά τον αγιασμό, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια του πρωτόκολλα και οδηγίες υγειονομικής ασφάλειας. Δυστυχώς, με την ανοχή ή την ενθάρρυνση τοπικών παραγόντων, ο ρασοφόρος ολοκληρώνει το «έργο» του, καλώντας τους μαθητές να βγάλουν τη μάσκα για να φιλήσουν ένας ένας το σταυρό. Στιγμή δεύτερη: βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, γνωστός και στο παρελθόν από τις καταδοτικές του δεξιότητες, αναρτά σε δημόσια θέα ονόματα μικρών παιδιών Νηπιαγωγείου της Αθήνας, επειδή η ξενική τους προέλευση προσβάλλει τα υψηλά εθνοπατριωτικά του αισθήματα. Λειτουργεί έτσι ως παρακλάδι και φυσικός κληρονόμος της Χρυσής Αυγής, όπως και άλλοι όμοιοί του στο κυβερνών κόμμα που «νοιάζονται» για τα άστεγα ναζίδια της εγκληματικής οργάνωσης. Δύο στιγμές- δύο ντροπές για την κυβέρνηση και την υπουργό Παιδείας που δεν βρήκαν ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ να πουν για αυτές τις επικίνδυνες συμπεριφορές, αποκυήματα σκοταδιστικών στη μια περίπτωση, ακροδεξιών στην άλλη, απόψεων. Δυο λέξεις για να προστατεύσουν το δημόσιο σχολείο από τον σκοταδισμό, το ρατσιστικό δηλητήριο και τον έρπoντα φασισμό.

Ένα χρόνο σχεδόν μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής, στο χώρο της ελληνικής ακροδεξιάς, του ναζισμού και του φασισμού δεν σταματά η κινητικότητα. Η ακροδεξιά τριπλέτα του ΛΑΟΣ είναι πλέον σύσσωμη εγκατεστημένη σε υπουργεία. Στον δήμο της Αθήνας οι εκλεγμένοι με τον Κασιδιάρη ανεξαρτητοποιούνται ένας ένας και υποστηρίζουν την πλειοψηφούσα παράταξη, τουλάχιστον όταν δυσκολεύεται να περάσει κάποια απόφαση. Στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας πρόεδρος είναι πλέον η γνωστή δημοτική σύμβουλος που πριν από δύο χρόνια αναγκάστηκε να παραιτηθεί από αντιδήμαρχος Παιδείας, μιας και αποκαλύφθηκε η παρουσία της σε συνάξεις αγανακτισμένων πολιτών μαζί με τους χρυσαυγίτες. Η ποινή των δύο ετών έληξε όμως, και τώρα μπορεί να προεδρεύει ενός ευαίσθητου οργανισμού του Δήμου χωρίς να ενοχλείται κανείς από τη ρατσιστική ιδεολογία της. Να θυμίσουμε ότι αυτή είχε φέρει στο δημοτικό συμβούλιο τους αγανακτισμένους κατοίκους που οργάνωσαν εκείνη την άθλια διαμαρτυρία πέρυσι κατά των προσφύγων που άστεγοι και αβοήθητοι είχαν καταφύγει στην πλατεία Βικτωρίας. Μέσα σε όλα αυτά, ο γνωστός καραγκιόζης βουλευτής της Α' Αθηνών φαντασιώνεται κι αυτός πως θα εκφράσει την ελληνική alt right δημοσιοποιώντας λίστα με τα ονοματεπώνυμα παιδιών που πάνε σε νηπιαγωγείο της Κυψέλης και καλώντας σε εθνική εγρήγορση... Δεν είναι αστεία όλα αυτά... Ενέχουν περισσότερους κινδύνους από αυτόν που με πρώτη ματιά αναγνωρίζει κανείς, δηλαδή την προσπάθεια της ΝΔ να μαζέψει στην αυλή της τα ορφανά του ναζισμού. Οφείλουμε όλοι να αντιδράσουμε. Και οι ανεξάρτητες αρχές αυτού του κράτους και οι θεσμοί για την προστασία των παιδιών αλλά και των προσωπικών δεδομένων, οφείλουν να πιέσουν την κυβέρνηση ώστε να αποδοκιμάσει τις πρακτικές του βουλευτή της και, ακόμη καλύτερα, να τον διαγράψει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς μπορεί να κερδίσει τις εκλογές αλλά είναι δυνατόν να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μακρόχρονη ηγεμονία των προοδευτικών ιδεών στην Ελλάδα. Συντρέχουν δυο δομικές συνθήκες, αναγκαίες μονάχα, όχι ικανές: η κεϋνσιανή οικονομική στροφή στις ΗΠΑ και η διαχρονική κεντροαριστερή πλειοψηφία στην Ελλάδα1. Για να εκπληρωθούν κι όσες λογίζονται ως ικανές, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να δράσει άμεσα, εκκινώντας αφενός τους απαραίτητους πολιτικούς και κοινωνικούς αναδιπλασιασμούς της, αφετέρου διακρίνοντας τις υφιστάμενες φορές συγκεκριμένων αιτιακών αλυσίδων. (...)

Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, με τον τρόπο που την αποφασίζει και εφαρμόζει η πολιτεία, πετυχαίνει μόνο δυο πράγματα: πρώτον πολιτικοποιεί διαιρετικά την αντιμετώπιση της πανδημίας και δεύτερον συσπειρώνει αυτές τις δυο άσχετες μεταξύ τους ομάδες, στις οποίες ενδέχεται να προστεθούν και άλλοι, υπό τη σημαία ενός αιτήματος, το οποίο φαίνεται κατανοητό σε μεγάλο κοινό στην Ελλάδα και το εξωτερικό – του δικαιώματος της επιλογής, της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας, ιδιαίτερα καθώς αυτό το δικαίωμα υποτίθεται είναι στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης σκέψης, κοκ. Αν επιμείνουμε σε αυτή την κατεύθυνση, η διαδικασία του εμβολιασμού το πιο πιθανό είναι να έχει δυσάρεστη συνέχεια. Σ’ αυτήν περιλαμβάνεται η διόγκωση όσων αντιτίθεται στη υποχρεωτικότητα καθώς και όξυνση αυτής της αντιπαράθεσης, η οποία μπορεί να εκλάβει ποικίλες μορφές. Μπορεί όμως, μεταξύ άλλων, να έχει ως αποτέλεσμα να κρυφτούν οι σκοταδιστές μέσα στο ρεύμα ανθρώπων που αντιστρατεύονται τον αυταρχισμό. Με άλλα λόγια, αυτό που είναι πιθανό να κάνει ο αυταρχισμός είναι να διογκώσει το ρεύμα των ανεμβολίαστων, αλλά και να δίνει άφεση στους θρησκόληπτους σκοταδιστές, τους όποιους εξέθρεψε και κατά τα φαινόμενα αποτελούν πολιτική δεξαμενή της εξουσίας. Όμως, πέρα από την κυβέρνηση, όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία του φαινομένου οφείλουν να πράξουν το χρέος τους. Στη δημιουργία της πρώτης ομάδας έχει συμβάλλει η εκκλησία, αλλά και το κράτος με τη στήριξή της. Έχει χρέος να υψώσει τη φωνή και το ανάστημά της για τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών με τα μέσα της επιστήμης. Εντούτοις, όπως φαίνεται, τάσσεται απρόθυμα και δειλά με τον εμβολιασμό, αν και στο βαθμό στον οποία τάσσεται. Το κράτος έχει χρέος να λάβει όλα τα μέτρα να την ωθήσει να το πράξει. Στη δημιουργία της δεύτερης ομάδας έχει συμβάλλει το ίδιο το κράτος. Οφείλει να αναλάβει τις δικές του ευθύνες πέρα από τις εκκλήσεις, τα δωράκια, αλλά και την αναγκαία πειθώ, προκειμένου να προχωρήσει ο εμβολιασμός. Όμως πολλές πράξεις των κρατικών ιθυνόντων τρέφουν ακόμα τη δυσπιστία. Αν και εισάγει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στους υγειονομικούς, αρνείται, προς ώρας, να κάνει το ίδιο για τους ιερείς (οι οποίοι α προπό είναι δημόσιοι υπάλληλοι), τη στιγμή που έρχονται σε συχνή επαφή με κατ’ εξοχήν ομάδες υψηλού κινδύνου, ενώ ακολουθούν και πρακτικές (λ.χ. μετάληψη) που μπορούν να συμβάλλουν στη διάδοση της πανδημίας. Σε ανάλογες πράξεις οφείλουν να προβαίνουν και όλοι όσοι είναι εκπρόσωποι διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας όπως πολιτικά κόμματα, φορείς κ.λπ. Όμως την μπαγκέτα την κρατά η ηγεσία της χώρας, δηλαδή η κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση, αναρριχήθηκε στην εξουσία, μεταξύ άλλων, με το σύνθημα «με ενδιαφέρει η επικοινωνία όχι η ουσία». Αν υπάρχει μια περίσταση στην οποία πρέπει να κάνει χρήση αυτού του μηχανισμού διακυβέρνησης, της επικοινωνίας, αυτή είναι η ανάγκη να πειστούν όσοι δεν εμβολιάστηκαν, να το κάνουν. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι ανεμβολίαστοι δεν είναι αντιεμβολιαστές είναι σύμμαχός της. Υπάρχουν πολλά εργαλεία για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Τεχνικές πειθούς και προπαγάνδας, διαφήμιση, αξιοποίηση των διαμορφωτών κοινής γνώμης κοκ. Ή δεν τα γνωρίζουν αυτά τα εργαλεία, πράγμα απίθανό, ή δεν τους ενδιαφέρει, παρά μόνο ο εξαναγκασμός. Αν κάποιοι λογάριασαν να χρησιμοποιήσουν την αντιμετώπιση της πανδημίας ως εργαλείο καταστολής και περιορισμού των πολιτικών δικαιωμάτων έκαναν κακό λογαριασμό, τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για τον εαυτό τους. Η διαδικασία του εμβολιασμού ή θα είναι επιστημονικά ορθολογική, κοινωνικά δίκαιη και πολιτικά δημοκρατική ή θα μπει σε αδιέξοδο, με πλήθος υγειονομικές, πολιτικές και άλλες συνέπειες.

Πρώην ψηφοφόροι του Ερντογάν, μουσουλμάνοι ελαφρώς ισλαμιστές γενικά, που πλούτισαν χάρη στο προεδρικό καθεστώς, βλέπουν τώρα την αποδυνάμωση του σημερινού συστήματος. Πλέον, δεν θα ψηφίσουν το κυβερνών κόμμα, αλλά δεν ξέρουν πού να πάνε. Πρόκειται για το 20% των ψηφοφόρων που δηλώνουν αναποφάσιστοι. Οι δημοσκοπήσεις έχουν προκαλέσει την ανησυχία τους. Επιπλέον, το κόμμα του Ερντογάν αντιμετωπίζει πλέον προβλήματα με τους εταίρους του. Η οικονομική, υγειονομική και διπλωματική κρίση δεν έχει ακόμη επιλυθεί. Οι ανησυχούντες Συντηρητικοί έχουν δίκιο, διότι δεν έχουν απάντηση σε ένα ζωτικό ερώτημα: Τι θα γίνει με εμάς, όταν φύγει ο Ερντογάν; Φοβούνται μήπως δικαστούν και καταδικαστούν. Φοβούνται μήπως χάσουν τα πλούτη τους που απέκτησαν παράνομα ή αθέμιτα. Το κόμμα του Ερντογάν, το «AKP», θα έπρεπε να έχει περισσότερα από 9 εκατομμύρια μέλη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Ωστόσο, περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη εγκατέλειψαν το κόμμα από τις αρχές του 2020, σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, την αρχή που ελέγχει τα πολιτικά κόμματα. Αρκετές δεκάδες επιχειρηματίες και μεγάλες εμπορικές εταιρίες, πρώην υποστηρικτές του Ερντογάν εγκατέλειψαν την τουρκική αγορά, για να εγκατασταθούν στο εξωτερικό. «Σε μία χώρα, όταν δεν υπάρχουν Νόμοι, δεν ασκείται η ελευθερία των επιχειρήσεων», πιστεύουν. «Όλοι, παλιοί και νέοι υποστηρικτές του Ερντογάν, τα μέλη της αντιπολίτευσης, όλοι ανησυχούν. Διότι κανείς -συμπεριλαμβανομένων αυτών που βρίσκονται στην εξουσία- δεν ξέρει τι θα συμβεί στο εγγύς μέλλον. Κανονικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, οι αρχές θα έπρεπε να ανησυχούν», αναλύει ένας εξόριστος στη Γαλλία Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών.

1. Καταρχάς, ο μεγαλύτερος όγκος των εξαγγελιών της ΔΕΘ αφορά είτε μέτρα που θεωρούνταν αυτονόητα και είχαν προεξοφληθεί από την αγορά είτε παρατάσεις μέτρων που ήδη ίσχυαν: - Τα 660 εκατ. ευρώ της μερικής απαλλαγής από την επεστρεπτεα προκαταβολή σε επιχειρήσεις που έχασαν τζίρο λόγω πανδημίας είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση και αρκετά μικρότερο από αυτό που ζητούσαν οι μικρομεσαίοι. - Τα 1,58 δισ. της επέκτασης της απαλλαγής ορισμένων κατηγοριών από την ειδική εισφορά αλληλεγγύης και η μείωση των τριών μονάδων των ασφαλιστικών εισφορών, δεν αποτελούν νέα ελάφρυνση. Απλά είναι ένα ενεργό μέτρο που δεν πάρθηκε πίσω. - Το ίδιο ισχύει και για τα 275 εκ της επέκτασης των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ σε μεταφορές, καφέ, μη αλκοολούχα ποτά, κινηματογράφους, τουριστικό πακέτο. Δηλαδή, περίπου τα 2,5 δισ. από τα 3,4 του πακέτου της ΔΕΘ ήταν συνέχιση παλιών μέτρων (οπότε η αγορά δεν πρόκειται να αντιληφθεί κάποια αλλαγή εξαιτίας τους) και το μίνιμουμ που αναμένονταν για τις επιστρεπτεες. Προφανώς, έτσι ούτε επανεκκίνηση της οικονομίας μπορεί να γίνει ούτε και πολιτική επανεκκίνηση της κυβέρνησης. 2. Το καλάθι αποδείχθηκε "για λίγους". - Το 40% χρήματα από τη μείωση της φορολογίας κερδών στις επιχειρήσεις δίνεται στις 200 μεγαλύτερες της χώρας (λιγότερο από 1% του συνόλου), ενώ το 60% (σχεδόν όλες οι μικρομεσαίες) θα έχουν μηδενικό όφελος. - Η κατάργηση του φόρου γονικής παροχής δεν αφορά όσους θα μεταβίβαζαν περιουσίες κάτω από 150.000 ευρώ (απαλλάσσονταν και πριν), ενώ και μέχρι τα 250.000 ευρώ ο φόρος ήταν μόνο 1.000 ευρώ. Σε αυτές τις κατηγορίες είμαστε σχεδόν όλοι. Αντιθέτως 36.000 ευρώ γλυτώνουν όσοι μεταβιβάζουν περιουσία 800.000 ευρώ, που προφανώς σε αυτές δεν περιλαμβάνεται καμία από τις λαϊκές οικογένειες και μάλλον μόνο ελάχιστες της μεσαίας τάξης. - Η, δε, ενσωμάτωση του συμπληρωματικού ΕΝΦΙΑ στην κύρια κλίμακα του ΕΝΦΙΑ ωφελεί μόλις το πλουσιότερο 5%. - Ακόμη και η απαλλαγή από την εισφορά αλληλεγγύης ευνοεί πολύ περισσότερο όσους αμοίβονται με πολύ υψηλούς μισθούς παρά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Προφανώς, αυτά δεν είναι ένας δίκαιος τρόπος να "μοιράζεται η ανάπτυξη", όπως είπε ο κύριος Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής, αλλά η συνέχιση της πολιτικής του υπέρ του 10%-15% των πλουσιότερων, παρά τις ήδη τεράστιες στη χώρα μας ανισότητες. 3. Χάντρες για τους νέους - Δωρεάν data, τα οποία όμως θα εισπράξουν βασικά οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας - Τα 19 εκ που δίνονται αθροιστικά στους νέους εργαζόμενους και στο επίδομα στέγασης αποτελούν μόλις το 0,7% του συνολικού ύψους του πακέτου της ΔΕΘ. Επομένως, δεν έχουμε μια πολιτική μαζικής στήριξης των νέων, αλλά απλώς μια ρητορική προσπάθεια επαναπροσέγγισης ενός χαμένου για τον κύριο Μητσοτάκη ακροατηρίου. 4. Ανεπαρκή αντισταθμίσματα στον πληθωρισμό. - 150 εκ για επιδότηση ρεύματος νοικοκυριών και επιχειρήσεων - 15 εκ περισσότερα για το επίδομα θέρμανσης Μόνο αυτά είναι τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει του μεγαλύτερου κύματος ανατιμήσεων των τελευταίων δεκαετιών, ενώ σε άλλες χώρες το κράτος εγγυάται για τιμές 2018 στο ρεύμα και προχωρά σε μεγάλες αυξήσεις μισθών ως εξισορρόπηση. 5. Αλαζονεία προς όλους Πέρα από το μη χαριτωμένο αστείο με τις γαλοπούλες για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός μας είπε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται τα κριτήρια με τα οποία κάνει τις επιλογές του (μόνο βασιλιάδες πρέπει να έχουν πει κάτι ανάλογο) και ότι θέλει αυτοδυναμία και δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα κόμμα. Δεν προχώρησε, δε, σε κανένα σημείο αυτοκριτικής ή εξαγγελία αλλαγής πολιτικής, αλλά, αντιθέτως, μίλησε σαν να γίνονται όλα καλά. Το κλίμα όμως δεν είναι αυτό που επέτρεπε στην αρχή της πανδημίας να γράφουν κάποιοι για Μωυσήδες. Στο υπάρχον βεβαρυμένο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ένας πρωθυπουργός που εμφανίζεται με τέτοια έπαρση, αντί να πείθει, εξοργίζει ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο με την ξεδιάντροπη εικόνα μιντιακής θαλπωρής που του επιφύλασσαν για μια ακόμη φορά τα φιλοκυβερνητικα Μέσα στη συνέντευξη Τύπου και ο αποκλεισμός πολλών Μέσων της άλλης πλευράς.