Macro

Είναι, λοιπόν, ο καπιταλισμός: η υποτιθέμενη κακία της φύσης δεν είναι παρά η αντανάκλαση της απανθρωπιάς. Οι δήθεν θεομηνίες, ως καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, αναδεικνύουν τις δομικές ανεπάρκειες του συστήματος. Οι ιθύνοντες της Αττικής Οδού Α.Ε. δεν διαθέτουν το στοιχειώδες αντανακλαστικό της αλληλεγγύης, να απλώνεις δηλαδή ενστικτωδώς το χέρι για να βαστήξεις εκείνον που πέφτει. Το ίδιο και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους: αποποιούνται την ευθύνη και ξεμπερδεύουν με τον συνήθη τρόπο, πληρώνοντας. Με το δεδομένο μιας πολιτικά οικογενειακής σχέσης, λύνουν από κοινού την υπόθεση, με 2 χιλιάρικα το κεφάλι. Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Αλλά και οι ταπεινωμένοι της Αττικής Οδού, μαζί με τους ταπεινωμένους στη Μεσογείων, στην Κατεχάκη ή όπου αλλού, μπορούν να αντεπιτεθούν: αντί να αρκεστούν στα τριάκοντα αργύρια που τους τάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, να τα αρνηθούν και να προσφύγουν μαζικά σε αγωγές απαιτώντας διπλά και τρίδιπλα.

Το να μη τα καταφέρνεις στα πολύ έκτακτα καιρικά φαινόμενα, όπως αυτό που βιώνουμε στην Αττική, δεν είναι παράλογο. Η Αθήνα δεν είναι μαθημένη, ούτε μπορεί εύκολα να μάθει από τέτοιο χιόνι. Η επιχειρησιακή αποτυχία στη συνθήκη αυτή δεν είναι λοιπόν εκτός προγράμματος. Όταν όμως είναι η δεύτερη στη σειρά μέσα στις τρεις μήνες, μετά από μισό εκατομύριο στρέμματα στάχτη τον Αύγουστο, είναι να σε βάζει σε επώδυνες σκέψεις, αν είσαι στο κουμάντο: "Τι πάει λάθος στον τρόπο μου;" Το να πιστεύεις λοιπόν συνάμα - κι αυτό να το μαρτυράει το μονίμως ναπολεόντειο ύφος σου - ότι "εγώ είμαι κι άλλος κανένας" κι ότι "εγώ είμαι άριστος ενώ οι άλλοι άχρηστοι" είναι παράγοντας που επιτείνει την αποτυχία. Διότι, ουσιαστικά δεν προσπαθείς να βελτιωθείς, παρά μόνο να δείχνεις πως τάχα είσαι μάχιμος, ενώ είσαι γυμνός. Κι αυτό διότι πρώτος κατάπιες το παραμύθι της επιτελικής σου ετοιμότητας. Είναι πιθανό η σεμνότητα να σώζει κάτι στην αποτυχία, έστω από στοιχειώδη οίκτο. Ο σεμνός αποτυχημένος δεν είναι αντιπαθής. Ο αποτυχημένος αλαζόνας δεν μπορεί να είναι συμπαθής όμως. Ποτέ.

Με το τρίτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και την πρόταση του προέδρου του για την…

Η πρόταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. για την εκλογή των μελών της Κεντρικής…

Ας απαλλαγούμε κατ’ αρχάς από κάποιο αποπροσανατολιστικό δίλημμα. Το αριστερό κόμμα δεν είναι ούτε «μέσο»…

Η αποσυσχέτιση της εκλογής των οργάνων από τη συζήτηση του συνεδριακού σώματος υποτιμά την εσωτερική δημοκρατία. Συνιστά δε την αποθέωση των μηχανισμών καθώς και την πριμοδότηση όσων έχουν την κάθε είδους αναγνωρισιμότητα, σε βάρος των λιγότερο γνωστών αλλά αναγκαίων συντρόφων, ιδιαίτερα από την περιφέρεια. Έχουμε ανάγκη από προτάσεις που θα ενθαρρύνουν την ουσιαστική συμμετοχή των μελών μας στη διαμόρφωση των αποφάσεων και όχι την αντιμετώπισή τους ως απλών οπαδών. Το κόμμα μας δεν πρέπει να μετατραπεί σε άθροισμα μηχανισμών πολιτευτών. Το παράδειγμα τέτοιου τύπου κομμάτων είναι δίπλα μας και δεν έχει σχέση με ένα νέο μοντέλο άσκησης πολιτικής. Δεν είναι αυτό το κόμμα των μελών που διακηρύσσουμε. Αντίθετα, πολλές από τις προτάσεις της Επιτροπής Καταστατικού είναι σε θετική κατεύθυνση. Τέλος, θεωρώ απαράδεκτη την ενοχοποίηση της κατάθεσης της όποιας άποψης γύρω από όλα αυτά τα ζητήματα μπροστά στο συνέδριο. Αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, η στοχοποίηση συντρόφων επειδή συμμετέχουν στον δημόσιο διάλογο, είναι έξω από το ήθος της Αριστεράς και συνιστά διολίσθηση σε έναν απίστευτο λαϊκισμό που δεν τιμά κανέναν.

Επί της ουσίας κανένας τομέας του επιτελικού κράτους δε λειτούργησε και όχι μόνο λόγω της αχρηστίας των αρίστων αλλά επειδή είναι στρατηγικός προσανατολισμός αυτής της κυβέρνησης κι όχι μόνο αυτής. Η παραχώρηση αρμοδιοτήτων κοινής ωφέλειας σε ιδιώτες από το κράτος κατά το πλείστον με τα χρήματα των φορολογούμενων με προσπορισμός αθέμιτου οφέλους από συνασπισμένους ιδιώτες είναι ο λόγος. Αυτοί, οι «εθνικοί πρωταθλητές», όπως είναι γνωστοί στη βιβλιογραφία κατά την στρατηγική αυτή, είναι ο τρόπος να έχουμε εταιρείες που μπορούν να είναι μέσης οικονομικής εμβέλειας κι άρα ανταγωνιστικές με τις αντίστοιχες του εξωτερικού. Το φαλημέντο αυτής της υπόθεσης εργασίας το λουζόμαστε. Οι κατασκευαστικές επιλέχθηκαν γι’ αυτό το ρόλο από την περίοδο του εκσυγχρονισμού του Σημίτη. Ο εξαφανισμένος εδώ και δυο 24ώρα Πρωθυπουργός επενδύει τα πάντα στην επικοινωνία: ό, τι κακό γίνεται φταίει η διοίκηση ή οι υπουργοί, ό, τι καλό γίνεται συμβαίνει «με εντολή Μητσοτάκη». Αυτή την αγυρτεία η κοινωνία και την καταλαβαίνει και την νευριάζει. Η κυβέρνηση χάνει μέσα σε λίγο χρόνο ό, τι προσπαθεί να μαζέψει από τις απώλειες που διαρκώς έχει στα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Ο δε περιφερειάρχης της περισσότερο κακό κάνει με το να υπάρχει κι ίσως αυτός θα έπρεπε να είναι ο εξαφανισμένος κι όχι ο Μητσοτάκης. Χρειάζεται να είναι πάνδημο, κινηματικό αίτημα η επανακρατικοποίηση κρίσιμων και ζωτικών τομέων της οικονομίας. Οι εθνικοί δρόμοι, η ΔΕΗ, τα δίκτυα, η Υγεία κ.ο.κ. όταν τους δίνονται οι πόροι διασφαλίζουν την κοινή ωφέλεια διαμορφώνουν συνθήκες ποιοτικών υπηρεσιών για όλους και χωρίς μεγάλο κόστος. Η ΕΥΔΑΠ που δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί πιστοποιεί του λόγου το αληθές: είναι ο μόνος λογαριασμός που δεν ενδιαφέρει κανέναν να ανοίξει αμέσως μόλις τον δει γιατί είναι βέβαιο πως το κόστος θα είναι πολύ μικρό. Υπάρχει ένα μομέντουμ για τη σύνολη αντιπολίτευση που πρέπει να το εκμεταλλευτεί. Προτάσεις νόμου, διαδηλώσεις, νομική συμπαράσταση σε εγκλωβισμένους είναι τρόποι ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Τα παράθυρα αυτού του είδους δε μένουν για πάντα ανοιχτά και το timing δεν περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αντιπολίτευση να πει και να κάνει όσα πρέπει. Είναι εκεί για μια στιγμή και έπειτα χάνεται γιατί ο σωστό χρόνος με την επινόηση του κατάλληλου πολιτικού λόγου πρέπει να συγχρονίζονται όπως το γκάζι με το συμπλέχτη. Αλλιώς ή σβήνει ή κλωτσάει.

Με το που πέταξαν τα Ραφάλ στον αττικό ουρανό, πανικοβλήθηκαν οι Τούρκοι και τράβηξαν τη…

Οι νέοι διαπιστώνουν με βίαιο τρόπο ότι με την πανδημία θα χάσουν μία δεκαετία από τη ζωή τους. Δεν θα τη ζήσουν όπως ονειρεύτηκαν. Ένα καθολικό αίτημα είναι να μη χαθεί το μέλλον τους. Από την άλλη, θέτουν έντονα το θέμα της αυτονομίας από την οικογένεια. Επομένως, καλούμαστε να λάβουμε υπόψη τη δυνατότητα στέγασης των νέων. Ένα τρίτο αίτημα έχει να κάνει με την εκπαίδευση. Τι θέλουν και τι προτείνουμε. Συχνά αντιπροτείνουμε μέτρα αποσπασματικά, απαντώντας σε κυβερνητικά μέτρα. Ωστόσο, από όσο καταλαβαίνω, η νεολαία, ιδιαίτερα το κομμάτι που βιώνει τη φτώχεια, προσδοκά μια συνολικότερη πολιτική για το ποια εκπαίδευση θέλουμε, ποια παιδεία, πώς θα ενισχύσουμε ευρύτερα το μορφωτικό και πολιτιστικό κεφάλαιο των μη προνομιούχων. Η Αριστερά καλείται να λάβει υπόψη όχι μόνο τα οικονομικά μεγέθη αλλά και τις ψυχοκοινωνιολογικές διαστάσεις, τα συναισθήματα, τα βιώματα των ανθρώπων αυτής της κρίσης, της φρίκης που βιώνει η κοινωνία, η ανθρωπότητα. Να ενδιαφερθεί πιο αποτελεσματικά και για το κομμάτι της ψυχικής και νοητικής υγείας του πληθυσμού. Ούτε η ανισότητα ούτε η απελπισία είναι «το πεπρωμένο» των ανθρώπων. Η Αριστερά καλείται να το επαναλαμβάνει αυτό. Και να πείσει τους ανθρώπους να πάρουν τα πράγματα, τη ζωή τους στα χέρια τους. Αυτό είναι το μόνο στέρεο έδαφος για να χτίσουμε κάτι καλύτερο για το μέλλον. Να επαναφέρουμε τα οράματα της ζωής απέναντι στα τραύματα που θα αφήσει χαραγμένα, ίσως για πολλά χρόνια, στο μυαλό και στην ψυχή αυτή η εποχή. Γι’ αυτό αξίζει να παλεύουμε, ακόμη και όσοι και όσες δεν θα υπάρχουμε στη νέα εποχή.

Με δεδομένη την απουσία σημαντικών αντιδράσεων για τις παραβιάσεις της ελευθερίας του Τύπου στην χώρα, σημειώνεται περεταίρω επιδείνωση. Πέρα από τις «πατροπαράδοτες» τακτικές παρεμπόδισης των δημοσιογράφων να ασκήσουν το έργο τους, λ.χ. στην καταγραφή των επαναπροωθήσεων, της προσαγωγής δημοσιογράφων όπως συνέβη στα Εξάρχεια και στην Αντίπαρο, της δυσφήμισης δημοσιογράφων όπως της Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ κ.ά. η καταστολή της ελευθερίας τους Τύπου επεκτάθηκε και στη δικαστική δίωξη δημοσιογράφων επειδή απλώς έκαναν τη δουλειά τους. Τι έκαναν; Απλά έκαναν ερευνητική δημοσιογραφία, ένα σπανίζον δημοσιογραφικό είδος στη χώρα, πέρα από τον σχολιασμό και τη δημοσίευση έτοιμων πληροφοριών από τις πηγές, που συνήθως είναι οι φορείς της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, της ΕΕ και των μεγάλων επιχειρήσεων. Το τελευταίο δείχνει από την πλευρά του τρία πράγματα. Πρώτον είναι προάγγελος ακόμα μεγαλύτερης επιδείνωσης της ελευθερίας του Τύπου και πιθανόν και άλλων ελευθεριών. Δεύτερον ότι τα ευρωπαϊκά όργανα στα οποία από τη δεκαετία 1980 είχαμε εναποθέσει την εξωτερική προάσπιση της δημοκρατίας με τη συμμετοχή μας στην τότε ΕΟΚ, μας έχουν αφήσει στη μοίρα μας με διαφαινόμενο αντάλλαγμα την αναχαίτιση των προσφυγικών ροών εδώ ώστε να μην φθάσουν ποτέ στην κεντρική και δυτική Ευρώπη. Τρίτον ότι η ερευνητική δημοσιογραφία, αυτή που είναι προορισμένη, μεταξύ άλλων, να αποκαλύπτει την παραβίαση των συνταγματικών κανόνων και των νόμων «πονάει» πολύ όσους διαπράττουν τις παραβάσεις, περισσότερο από ότι οι καταγγελίες γνώμης στα κοινωνικά μέσα ή και σε άλλα φόρα, και γι’ αυτό πρέπει να συνεχιστεί. Με άλλα λόγια, όπως διαμορφώνεται η κατάσταση στα ελληνικά ΜΜΕ σήμερα, δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία του Τύπου χωρίς ερευνητική δημοσιογραφία, όπως και δεν μπορεί να υπάρξει ερευνητική δημοσιογραφία χωρίς ελευθερία του Τύπου είτε μας αρέσει είτε όχι στο στυλ και η αισθητική του. Το στυλ και η αισθητική μιας εφημερίδας ή ενός σταθμού δεν μπορεί να είναι άλλοθι για τη δίωξή της, για την καταστρατήγηση της ελευθεροτυπίας. Αν γίνει αυτό τότε διακινδυνεύουμε η αισθητική του δημόσιου λόγου να γίνει το κριτήριο, το μέτρο και πρόσχημα μιας νέας τυραννίας.