Macro

Εκρηξη μεγατόνων θα προκαλέσει στις οικονομίες δεκάδων υπερχρεωμένων χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου το σφίξιμο της…

Την παρέμβαση της αρμόδιας υφυπουργού για θέματα Ισότητας ζητά η αναπληρώτρια τομεάρχης Δικαιοσύνης, για θέματα…

Λαμβάνω πολλά μηνύματα ότι ο Γ.Γ. του υπ. Παιδείας, τηλεφωνεί (!) σε διευθυντές σχολείων, ακόμα…

Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της ΝΔ έγινε τη σωστή στιγμή, δηλαδή στον χρόνο που η οργή της πλειοψηφίας ξεχειλίζει από τη διαχείριση της κυβέρνησης στην κακοκαιρία, την πανδημία, την ακρίβεια. Δεν θα σχολιάσω τις αντιδράσεις των κομμάτων, αυτές έχουν να κάνουν με την πολιτική στρατηγική καθ’ ενός εξ αυτών. Θα σταθώ σε απόψεις που κατατίθενται, κυρίως στο διαδίκτυο και σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας οι οποίες φιλοδοξούν να εμφανιστούν αμερόληπτες, σπάνια όμως μπορούν να κρύψουν την ιδεολογική και γιατί όχι, πολιτική τους μεροληψία. Γράφεται ότι η μομφή που κατάθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στοιχείο μικροπολιτικής, ότι δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να υπεκφύγει των ευθυνών της και να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική της ομάδα. Αληθές και παραπειστικό ταυτόχρονα. Εξηγούμαι, σπάνια, πολύ σπάνια μια πρόταση μομφής δημιουργεί φαινόμενα αποσύνθεσης ενός κόμματος που κυβερνά. Το γιατί είναι εύκολο να ερμηνευτεί. Επίσης στα δεδομένα συγκαταλέγεται ότι ο κόσμος δεν θέλει εκλογές. Ίσως χρειάζεται να αναρωτηθούμε γιατί οι εκλογές δεν εισπράττονται τις περισσότερες φορές ως λύση της πολιτικής εμπλοκής. Αλλά, μια πρόταση μομφής δουλεύει σε ένα άλλο επίπεδο, το συμβολικό, που εκφράζεται στην προκειμένη με το «δεν πάει άλλο». Το δεν πάει άλλο με αυτή την κυβέρνηση το συμμερίζονται πολλοί, οι συντριπτικά περισσότεροι, άνδρες και γυναίκες. Μπορεί να μην εμφανίζεται στις προθέσεις ψήφου, καταγράφεται όμως στις ποιοτικές αναλύσεις κάθε δημοσκόπησης, ακόμα και στις προκατειλημμένες και τις αναξιόπιστες. Η υποχρέωση κάθε πολιτικού υποκειμένου, ιδιαίτερα ενός κόμματος της Αριστεράς, είναι να εκφράσει στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο τη γνώμη και τα συναισθήματα του κόσμου, ιδιαίτερα του κόσμου που φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει. Να τα πολιτικοποιήσει στο θεσμικό επίπεδο με το Πρόγραμμα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει εμφατικά με την πρόταση μομφής, θα δούμε πως θα ανταποκριθούν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, εκείνες που αυτοπροσδιορίζονται στα αριστερά της πολιτικής γεωγραφίας. Έχουν να αναμετρηθούν με «θανατηφόρα» πολιτικά διλήμματα: κομματική «υπερηφάνεια» ή συμμετοχή σε ένα πολιτικό σχέδιο απαλλαγής, από μια αδίστακτη –οικονομικά και κοινωνικά, δεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Θα πούνε, και θα έχουν δίκιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο, όλη την προηγούμενη περίοδο δεν εργάστηκε για να αρθούν οι επιφυλάξεις, να αποκατασταθεί το κλίμα εμπιστοσύνης και κατανόησης, να σπάσει το αντιΣΥΡΙΖΑ Ρεύμα. Το αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο διασπάστηκε στα εξ ων συνετέθη αλλά επιβιώνει ως προκατάληψη στα συναισθήματα των ανθρώπων. Θα πούνε επίσης και θα έχουν πάλι δίκιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δυόμιση χρόνια παράγει γεγονότα, συνήθως διαιρέσεις, από το εσωτερικό του οι οποίες δεν αφορούν τους περισσότερους εκτός του κόμματος του. Ίσως να αφορά εκείνους που αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως εισβολέα στον κεντρώο χώρο και τους άλλους που τον βλέπουν ως παραχωρητή του αριστερού. Σε κάθε περίπτωση ο Κ. Μητσοτάκης κοιμόταν ήσυχος. Είναι πια καιρός να κάνει ανήσυχο ύπνο.

- Οσο το σημερινό γερμανικό κράτος θα αρνείται να καταβάλει τις οφειλές του για τα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ, σύμφωνα με τη Συμφωνία του Λονδίνου στις 27.2.1953 (άρθρο 17 παρ. 3 α), αλλά και με την από 17.4.2019 ιστορική απόφαση της Βουλής των Ελλήνων για την απόδοση των γερμανικών οφειλών, καθώς και το από 27.7.2016 Πόρισμα της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Διεκδίκησης - Οσο η ΟΔΓ θα αρνείται να επιστρέψει τα λύτρα που εξαναγκάστηκε να καταβάλει η Ισραηλιτική Κοινότητα, στην απελπισμένη προσπάθειά της να σώσει τα άρρενα τέκνα της από τη βάρβαρη καταναγκαστική εργασία, τόσο θα το στοιχειώνουν τα φαντάσματα των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας. - Οσο οι Θεσσαλονικείς δεν αναμετρώνται με τις πιο μελανές σελίδες από την Ιστορία της πόλης τους, θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος η φαιά «σπορά των ηττημένων του 1945» και θα ενισχύεται το θράσος των αρνητών του Ολοκαυτώματος και της Αντιφασιστικής Αντίστασης. - Οσο η πόλη της Θεσσαλονίκης αποφεύγει να μάθει, να στοχαστεί και να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι το ένα πέμπτο του πληθυσμού της εξοντώθηκε με την αποτρόπαιη και εγκληματική συνέργεια των κατοχικών δυνάμεων με τις δωσιλογικές αρχές της πόλης.

"Θέλουμε οι πολίτες της μειονότητας να αισθάνονται ισότιμοι πολίτες στη χώρα" μας λέει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Ξάνθη Χουσεϊν Ζεϊμπέκ. Και συνεχίζει λέγοντας πως οι πολίτες της μειονότητας νιώθουν ότι μπαίνουν στο περιθώριο από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Αναφέρεται στο πόρισμα της πλειοψηφίας της διακομματικής επιτροπής και σημειώνει ότι στα μεν θεσμικά μάς πάει πίσω, στα δε οικονομικά, αναπτυξιακά, είναι γενικόλογο. Η Ν.Δ., μας λέει, "δεν στήριξε ούτε τη μεσαία ούτε την εργατική τάξη, ούτε τους μικρούς και μεσαίους αγρότες". "Η μειονότητα βιώνει το πρόσωπο μιας αυταρχικής κυβέρνησης και συγκρίνει το πώς ήταν η ζωή της επί διακυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. "Μιλούν", μας λέει, "για το κοινωνικό μέρισμα που κόπηκε, για τη 13η σύνταξη που κόπηκε κι αυτή". Εκτιμούν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή διαχρονικά στάθηκε στο πλευρό της μειονότητας, έκανε βήματα επίλυσης των πάγιων προβλημάτων της και περιμένουν από αυτόν πιο θαρραλέα βήματα ώστε να αισθανθούν ισότιμοι πολίτες. Και αυτά τα περιμένουν, όπως λένε, από μια προοδευτική, αριστερή, ριζοσπαστική κυβέρνηση. Ως μεγάλα προβλήματα θεωρούν την ανεργία, την ακρίβεια, την εκπαίδευση, αλλά και τη μετανάστευση.

Τζούλι Όριντζερ «Φάκελος απόδρασης», μετάφραση: Θεοδώρα Δαρβίρη, εκδόσεις Gutenberg, 2021 Ο Βάριαν Φράι ήταν δημοσιογράφος από τις ΗΠΑ που, ζώντας στη Γαλλία υπό το καθεστώς του Βισύ, οργάνωσε ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα διαφυγής προσφύγων που διώκονταν ή ήταν πιθανό να διωχθούν από τους ναζί. Το δίκτυο του Φράι επικεντρώθηκε κυρίως σε ανθρώπους των τεχνών και του πνεύματος, σε συγγραφείς, ζωγράφους, μουσικούς, διανοούμενους, κυρίως Εβραίους, και κατάφερε να διασώσει περίπου δύο χιλιάδες ανθρώπους. Ο Φράι έφτασε στη Μασσαλία το 1940 και έμεινε λίγο παραπάνω από έναν χρόνο εκεί, γνωρίζοντας όμως ήδη καλά τι σημαίνει η ναζιστική πολιτική, καθώς είχε βρεθεί στη δεκαετία του 1930 στο Βερολίνο και την είχε γνωρίσει από πρώτο χέρι. Το δίκτυο ερχόταν σε επαφή με τα θύματα των ναζί, τα έκρυβε, προσπαθούσε να εξασφαλίσει πόρους, βίζες, έγγραφα (νόμιμα ή πλαστά) και τέλος αναζητούσε τρόπους διαφυγής, με πλοία, με τρένα, με τα πόδια. Και μάλιστα όλα αυτά κάτω από τη συνεχή απειλή της σύλληψης (και του ίδιου), αλλά και τη συνήθως αρνητική στάση των επίσημων προξενικών αρχών των ΗΠΑ. Ο Φράι ήταν ο πρώτος πολίτης των ΗΠΑ που του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Δικαίου των εθνών».

-Όταν ακόμη και ο Πορτοσάλτε καταγγέλλει την ολοκληρωτική κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού - Όταν οι…

Διανύουμε μια εξαιρετικά αντίξοη για την κοινωνική συνοχή και επιβίωση περίοδο, η οποία επιβαρύνεται από…

Ένα διόλου, μα διόλου πρωτοπόρο ζήτημα τακτικής, το οποίο χρησιμοποιείται από τα περισσότερα αστικά κόμματα, πρωτοεμφανιζόμενο εν Ελλάδι από τον Γ.Α. Παπανδρέου με τις γνωστές παράτες περί “συμμετοχικής Δημοκρατίας”, που όμως ουδόλως τον ωφέλησε, παρουσιάζεται ως “προοδευτικό”, ως “άνοιγμα στην κοινωνία”. Αν παρακαμφθεί το γεγονός ότι η αντιγραφή της βιομηχανίας του θεάματος από την πολιτική ουδόλως ωφέλησε τις κοινωνίες, αφού σε τέτοιες διαδικασίες επικρατούν οι “περσόνες”, το ζήτημα της εκλογής του προέδρου θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα τεχνικό, διαδικαστικό ζήτημα. Αλλά, όπως οι παροικούντες την Αριστερά γνωρίζουν, το διαδικαστικό είναι, συνήθως, βαθιά πολιτικό-ιδεολογικό. Ό,τι θέλει να καταδείξει η πρόταση είναι ότι η μετατόπιση προς ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης, αυτό της πεπατημένης, το αστικό και αρχηγικό των τάχα πεφωτισμένων, είναι γεγονός μάλλον αναπόφευκτο. Και πως όσοι δεν συνομολογούν παρακάμπτονται. Αλλά να μεταβάλλεσαι σε ό,τι λοιδωρούσες δεν ωφελεί. Να καταφάσκεις σε έναν υποτιθέμενο μοντερνισμό για επικοινωνιακή κατανάλωση -το αυτό συμβαίνει σε όλα τα κόμματα-, να ακολουθείς ασθμαίνοντας ένα δήθεν κοινωνικό αίσθημα όταν η ίδια η κοινωνία το έχει προ πολλού ξεπεράσει είναι ιδεολογική και πολιτική ήττα. Να καταλήγεις αντιγραφέας, αντί να προτείνεις το όντως καινόν, είναι μια σκέτη οπισθοδρόμηση, γνωστή σε όλους μας και από την πικρή ιστορία της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών. Η Αριστερά, όμως, σε όλη την ιστορία της, αποτελούσε δύναμη έμπνευσης. Και είναι στο χέρι της να επανευφεύρει τον δυναμικό εαυτό της.