Macro

Ο Νίκος Φίλης δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης από προπηλακισμούς. Η δημόσια παρουσία του και ο πολιτικός-κοινοβουλευτικός λόγος του εμπλουτίζουν τη δημόσια σφαίρα. Εχει κερδίσει με την αξία του το να είναι αυτός που είναι και να τιμά τον πολιτικό κόσμο, και όχι μόνο την Αριστερά, χρόνια τώρα. Εικάζω ότι αυτό θα του το πιστώνουν και πολιτικοί αντίπαλοι, τουλάχιστον όσοι δεν ενδιατρίβουν στον φανατισμό. Η αντιμετώπισή του, όμως, δείχνει ότι δεν υπάρχουν μόνο δυο διαφορετικά σχέδια –πράγμα απολύτως θεμιτό– για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., αλλά δυο διαφορετικές νοοτροπικές στάσεις. Ο ίδιος πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. θα πρέπει να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό, σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτό, σε αναφορά προς την προοπτική ενός δημοκρατικού, πολιτικά φιλελεύθερου –δηλαδή με όλα τα γνωρίσματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κράτους δικαίου– αλλά και ρεπουμπλικανικού, ως προς τη δημόσια αρετή και τη διαρκή πρόκριση του δημοσίου συμφέροντος, δημοκρατικού σοσιαλισμού, θα ασκήσει μία πραγματικά σοσιαλδημοκρατική πολιτική. Ως τέτοιο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα ασκήσει μια πολιτική ανασύνταξης του κοινωνικού κράτους, διασφάλισης των δημοσίων αγαθών και δικαιότερης διανομής του πλούτου, επεξεργαζόμενος, όμως, και προτάσεις για το πώς θα παραχθεί ο προς διανομή πλούτος. Και εν επιγνώσει ότι όλα αυτά συνιστούν μείζονα διακυβεύματα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, άρα ότι το κρίσιμο ζητούμενο είναι το αν είναι εφικτή η πολιτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και η δημοκρατική διακυβέρνησή της, με πρώτο βήμα την πολιτική και συνταγματική συνοργάνωση της Ευρώπης και, μάλιστα, μιας Ευρώπης με στρατιωτική αυτάρκεια, η οποία θα επιτελέσει στρατηγικό ρόλο ως προς την εξισορρόπηση του ανταγωνισμού με τις άλλες δυνάμεις. Οπως και τα προβλήματα, έτσι και οι λύσεις τους υπερβαίνουν τα όρια του εθνικού κράτους, χωρίς, βέβαια, να εκμηδενίζεται η σημασία του τελευταίου. Τα παραπάνω συνεπάγονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ως κατεξοχήν δύναμη υπεράσπισης της ευρωπαϊκής και της δημοκρατικής ιδέας, θα ανελάμβανε καθοριστικές πρωτοβουλίες για συντονισμό με τις άλλες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται, προκειμένου να επιτευχθούν αυτά, να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε ένα κόμμα-δίκτυο. Μπορεί να είναι ένα κόμμα με συνεκτικό οργανωτικό ιστό και με δικτύωση στην κοινωνία και με ψηφιακές δυνατότητες. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να είναι ούτε κόμμα-φρούριο ούτε κόμμα-χυλός, ολίγον άγευστος, αρκετά νερόβραστος, ώστε να πέφτει ευκολοχώνευτος σε όλους. Η σοσιαλδημοκρατική του πολιτική θα είναι ο τρόπος για να βελτιώνει το σήμερα και το αύριο των ανθρώπων. Και αυτό είναι το πραγματικό ανεξάλειπτο ίχνος μιας στρατηγικής επιδίωξης για κοινωνικό μετασχηματισμό, στο πλαίσιο του οποίου ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν θα είναι ένα άλλο πολίτευμα, αλλά θα είναι η κοινωνικά δικαιότερη πολιτική δημοκρατία.

Ενόψει του συνεδρίου μας, οφείλουμε με σαφείς και ξεκάθαρες θέσεις να δώσουμε φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. Στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, στα ΑμεΑ, στα μέλη της LGBTQ+ κοινότητας, στους φυλακισμένους, στη μειονότητα της Θράκης, στις γυναίκες, στους Ρομά, να δηλώσουμε με σαφήνεια τις προθέσεις μας για τη δημόσια Υγεία και τη δημόσια Παιδεία, να καταργήσουμε κάθε αντεργατικό νόμο, να διώξουμε την αστυνομία από τα ΑΕΙ, να ξεκινήσουμε τον πραγματικό εκδημοκρατισμό κυρίαρχων δομών του κράτους, όπως π.χ. της Αστυνομίας, να προχωρήσουμε θαρραλέα στον χωρισμό της Πολιτείας από την Εκκλησία. Να θυμηθούμε ότι η μεγάλη μας άνοδος ξεκίνησε και με τη σύνδεσή μας με τα κοινωνικά κινήματα εκείνα που ζητούσαν ζωή και αξιοπρέπεια. Να επαναβεβαιώσουμε ότι τα δικαιώματα είναι ταυτοτικό στοιχείο της δικής μας Αριστεράς. Να καταθέσουμε μια συγκεκριμένη πρόταση για τη στεγαστική πολιτική. Γιατί σήμερα ένας εργαζόμενος αυτής της χώρας πρέπει να δώσει πάνω από το μισό μηνιαίο εισόδημά του για στέγαση. Είναι λοιπόν καθήκον μας να απευθυνθούμε με ανοιχτή καρδιά στους πολίτες για όλα αυτά τα θέματα. Γιατί η ενασχόληση με τα δικαιώματα δεν μπορεί να θεωρείται μια εξεζητημένη ενασχόληση κάποιων περίεργων στο κόμμα ούτε να αποτιμάται με στυγνή ψηφοθηρική λογική, αλλά βιωμένη, ματωμένη πραγματικότητα της δικιάς μας Αριστεράς, κτήμα και βασική συνιστώσα των συζητήσεων κάθε Ο.Μ. στον προσυνεδριακό διάλογο.