Κύρκος Δοξιάδης: Αρχηγικές αντιφάσεις
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι όσοι/ες άρχισαν να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του 2012 κι έπειτα έχουν διαβάσει μαρξισμό ή ότι ενστερνίζονται το όραμα της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας. Η αριστερή, δηλαδή η ιστορικο-υλιστική προσέγγιση των πολιτικών φαινομένων όμως δεν αναλύει έτσι τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών.
Οι μάζες κατανοούν πως το συμφέρον τους βρίσκεται προς μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση όταν βιώνουν άμεσα και οδυνηρά τις ανεπάρκειες και τις αδικίες του καπιταλιστικού συστήματος. Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να συναρθρώσει πειστικά διά μέσου της πολιτικής της πρακτικής την εν λόγω τάση για ριζοσπαστικοποίηση με δημοκρατικές αρχές και με τη ρεαλιστική υλοποίησή τους – πράγμα που μεταξύ άλλων θα αποτρέψει τον κίνδυνο να εκμεταλλευτεί η «αντισυστημική» Ακροδεξιά τη λαϊκή απόγνωση.
Το «στρατηγικό έλλειμμα» και η ουσιαστική «ανυπαρξία», για τα οποία ο Αλ. Τσίπρας ορθά εγκαλεί την ευρωπαϊκή Αριστερά, αναπαράγονται σε εγχώριο επίπεδο ακριβώς από τη λογική του «εκφράζουμε ολόκληρο το φάσμα από την Αριστερά έως το Κέντρο» - «είτε μας αρέσει είτε όχι» κιόλας. Δηλαδή ως Αριστερά ας μην προβάλλουμε ιδιαίτερα τις θέσεις μας, διότι μπορεί όσοι μας ψήφισαν να θυμηθούν κάποια στιγμή τον παλιό κεντρώο τους εαυτό και να φύγουν.
Η λογική που εκτίναξε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και τον οδήγησε στην κυβέρνηση το 2015 ήταν εκείνη που τόλμησε και κατόρθωσε να προσδώσει αριστερή πολιτική μορφή στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η λογική που τώρα, αν επικρατήσει, θα τον οδηγήσει στην ήττα είναι η λογική της κεντροαριστερής ηττοπάθειας.