ΣΥΡΙΖΑ

25
08

Άγγελος Τσέκερης: Ο ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές συνθήκες

Είναι σαφές ότι στον πυρήνα όλων αυτών των αντιπαραθέσεων κρύβεται μια μόνιμη ένταση γύρω από το ποια θα είναι η πολιτική ταυτότητα του υπό διαμόρφωση ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Αυτό είναι κάτι που το κόμμα, στο σύνολό του, οφείλει να διαχειριστεί προσεκτικά.  Όταν κάνεις μια διεύρυνση, δεν αντικαθιστάς τους οπαδούς σου με καινούργιους, ούτε πετάς τα πλεονεκτήματά σου στη θάλασσα για να κερδίσεις κάποια καινούργια. Παίρνεις όλα τα μέτρα που χρειάζεται ώστε άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες να μπορέσουν να συνυπάρξουν συντροφικά και φροντίζεις να ενισχύεις τα πράγματα που τους συνδέουν. Ακριβώς αυτά που τους συνδέουν είναι η νέα σου ταυτότητα. Αυτή η ταυτότητα δεν χρειάζεται να είναι στενή, ούτε δογματική, γιατί ένα κόμμα εξουσίας δεν μπορεί να υψώνει σεχταριστικούς φραγμούς στη σχέση του με τον κόσμο. Πρέπει, όμως, η ταυτότητα αυτή να βασίζεται σε σταθερές αξίες: αν ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία είναι κόμμα που πολεμά τον νεοφιλελευθερισμό, τον κοινωνικό συντηρητισμό και τον φασισμό, παλεύει για τη δημοκρατία και τη διαφάνεια και υπερασπίζεται την εργασία, τους αδύναμους και το κοινωνικό κράτος, αυτά φτάνουν και περισσεύουν. Χρειάζεται, όμως, το κόμμα, στο σύνολό του, από την ηγεσία μέχρι το τελευταίο μέλος, τις αξίες αυτές να τις εννοεί και να τις υπηρετεί με συνέπεια, στα λόγια και στις πράξεις. Φαίνεται όμως πως η διαμόρφωση ενός τέτοιου πλαισίου πολιτικών αρχών έχει αμεληθεί τον τελευταίο χρόνο και το βάρος έχει πέσει σε διαδικαστικά ζητήματα τα οποία όσο περισσότεροι ασχολούνται μαζί τους τόσο πιο περίπλοκα γίνονται. Επιπλέον, χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια από τα επώνυμα και προβεβλημένα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ να κατανοήσουν την ανάγκη του κόσμου για σύνθεση, θετικό κλίμα και εξωστρέφεια και να ανταποκριθούν σ’ αυτή. Η ένταση και οι εσωτερικές διαμάχες δημιουργούν πάντα τον πειρασμό να τις εκμεταλλευτεί κάποιος για αυτοπροβολή ή για να ενισχύσει τις μετοχές του έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων, αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί ως πρακτική. Γιατί το «χαϊδολόγημα» των εσωτερικών εντάσεων είναι αυτό που παράγει γκρίνια, εκνευρισμό και καχυποψία, φέρνει τους εμπαθείς στο προσκήνιο, ωθεί τους καλοπροαίρετους στο περιθώριο και την απογοήτευση και δημιουργεί τρικυμίες σε ποτήρια.
19
08

Φωτεινή Βάκη: “Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά”

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγεί κυβέρνηση θα πρέπει να κυβερνήσει με πρόγραμμα και όραμα. Δεν είναι μόνο ο πόλεμος κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής που -φευ- είναι συστατικό στοιχείο αναπαραγωγής του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού αλλά και τα εθνικά θέματα, η Παιδεία, το περιβάλλον, ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους. Και εκεί απαιτούνται διαυγείς θέσεις που εκφεύγουν τα ειωθότα “και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”-, ισχυρή βούληση και επεξεργασμένες πολιτικές. Οι τελευταίες όμως θα πρέπει να συζητούνται από τα μέλη και όχι να επιβάλλονται ερήμην τους διότι διαφορετικά έχει αφαιρεθεί και το τελευταίο φύλλο συκής εσωκομματικής δημοκρατίας που για τους “συστημικούς” “φίλους” μας θεωρείται εμφύλιος, διάσπαση, αμφισβήτηση, υπονόμευση κοκ. αλλά για την Αριστερά οφείλει να είναι η πεμπτουσία και το οξυγόνο της.
02
08

Η Οργάνωση που θέλουμε για τις Μάχες της Γενιάς μας

Εμείς αντιλαμβανόμαστε τη διεύρυνση ως μια διαδικασία μαζικοποίησης της οργάνωσής μας. Διεύρυνση στη νεολαία των αστικών κέντρων, σε εκείνη της αγροτιάς, σε εκείνη των πανεπιστημίων, των ΕΠΑΛ, διεύρυνση στην άνεργη νεολαία, στους νέους και τις νέες που δραστηριοποιούνται στον τομέα του πολιτισμού. Αυτό είναι το χρέος της δικής μας οργάνωσης, της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, να βρει την νέα γενιά, και συναντηθεί μαζί της στους δρόμους και σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, όπου αυτή υπάρχει, στους χώρους δηλαδή που σπουδάζει, εργάζεται, δημιουργεί και ψυχαγωγείται, με σκοπό να απευθύνει ένα μαζικό κάλεσμα για να  βρούμε μαζί τον τρόπο οργάνωσης, απέναντι στην βαθιά υποτίμηση της ζωής των νέων ανθρώπων. Να φτιάξουμε την οργάνωση που εντάσσει, κινητοποιεί και εμπνέει νέες και νέους, μεταφράζοντας το όραμα για τη χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση σε καθημερινή, απελευθερωτική πρακτική. Να διευρυνθούμε, να μαζικοποιηθούμε, να γίνουμε αποτελεσματικοί, σύγχρονοι και μαζικοί. Με βάση το κριτήριο της κοινωνικής χρησιμότητας, οφείλουμε να υπερβούμε τον φόβο για πολιτική και κοινωνική όσμωση με ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, θέτοντας ως στόχο την οικοδόμηση μιας μαζικής και σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστερής νεολαίας, που μάχεται για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Και εάν αυτή η διαδικασία μαζικής και εξωστρεφούς απεύθυνσης, ενέχει τον "κίνδυνο" της "αλλοίωσης" τότε οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι το αντίθετο, η εσωστρέφεια δηλαδή, έχει ήδη διαβρώσει την θεμελιακή αρχή που ορίζει τον τρόπο με τον οποίον επιλέγουμε να κάνουμε πολιτική - την αντίληψή μας για την ηγεμονία.
29
07

Κύρκος Δοξιάδης: Περί εσωκομματικών τάσεων

Η τάση των «53» είχε εξ αρχής ένα στίγμα που την τοποθετούσε στην πιο αριστερή πλευρά του κόμματος. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό δεν σήμαινε τίποτε άλλο από την επιμονή στη διατήρηση του αριστερού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στην τήρηση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Ακριβώς όμως επειδή οι διαφορές μιας τάσης από το υπόλοιπο κόμμα ως προς τις θέσεις της δεν είναι τόσο κραυγαλέες, η πρακτική διαφοροποίησή της ενδέχεται να χαρακτηρίζεται από κάποια ασάφεια, που μπορεί να είναι «δημιουργική» μεν, αλλά προς λάθος κατευθύνσεις. Συγκεκριμενοποιώ λοιπόν τους κινδύνους της εν λόγω ασάφειας (που φαίνεται ότι στην περίπτωση των «53» δεν παρέμειναν απλώς «κίνδυνοι»). Ο πρώτος κίνδυνος είναι η διαφοροποίηση ως προς τις ιδεολογικο-πολιτικές θέσεις να υποκατασταθεί στην πράξη από ένα παιχνίδι εσωκομματικών συσχετισμών και ισορροπιών που επικεντρώνεται στα πρόσωπα - στο πόσα και ποια πρόσωπα από κάθε τάση θα στελεχώσουν όργανα ή θα εκλεγούν σε ηγετικά αξιώματα. Η πείρα έχει δείξει πως κάθε άλλο παρά είναι αυτονόητο ότι τα εν λόγω πρόσωπα θα υποστηρίζουν σταθερά τις θέσεις της τάσης που εκπροσωπούν. Αν η «ισορροπία» κρίνεται ικανοποιητική ως προς την εκπροσώπηση της κάθε τάσης, όλοι μένουν ευχαριστημένοι και υποβαθμίζονται ουσιαστικά στον εσωκομματικό διάλογο και στην κομματική πρακτική οι αληθινές ιδεολογικο-πολιτικές διαφοροποιήσεις. Τοιουτοτρόπως, πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται για οποιοδήποτε «καπέλωμα» που προαποφασίζεται κεκλεισμένων των θυρών. Ενας άλλος κίνδυνος, που συνδέεται άμεσα με τον προηγούμενο. Τούτο τον καιρό, είναι πάρα πολλά τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούν με την πασοκοποίηση καθώς και με τη συνακόλουθη υπονόμευση των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών διά μέσου της λεγόμενης «διεύρυνσης» σε επίπεδο κορυφής. Για τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αλλά και για τους γνωστούς αντι-ΣΥΡΙΖΑ «φίλους» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η διαφωνία περιορίζεται κυρίως στους «53», τους οποίους τα ίδια αυτά μέσα ταυτίζουν με τον «ΣΥΡΙΖΑ του 3%». Το χειρότερο όμως είναι ότι και για τα ίδια τα μέλη του κόμματος η συσπείρωση γύρω από αυτήν τη διαφωνία καθίσταται δυσχερής λόγω ακριβώς της προσωποπαγούς εικόνας που έχει επικρατήσει για τις τάσεις. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα για την υπέρβαση των υπαρχουσών τάσεων και για τη δημιουργία συσπειρώσεων με βάση τα αληθινά κρίσιμα διακυβεύματα;
29
07

Το παρελθόν ως πολιτική παρακαταθήκη

Η επανεκμάθηση της πληθυντικής Αριστεράς είναι μια υπόθεση που αφορά όλους ανεξαιρέτως. Παλιοί σύντροφοι του κατασυκοφαντημένου πυρήνα του 3%, σύντροφοι που εγκατέλειψαν για να συνταυτιστούν με τη λεγόμενη «Αριστερά της ευθύνης», η οποία, με τη σειρά της, οδηγήθηκε στη συγκυβέρνηση με Σαμαρά - Βενιζέλο, σύντροφοι από το αριστερό όριο της Σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝ.ΑΛΛ. κ.ο.κ.) διαθέτουν διαφορετικές αισθήσεις, αντιλήψεις και αντανακλαστικά. Η εμπειρία τους, εμπειρία οδηγός για τα επόμενα βήματα, εμπειρία για την αποφυγή ολέθριων ή λιγότερο ολέθριων λαθών και παλινωδιών, είναι η προίκα, τρόπον τινά, για τη μεγέθυνση της Αριστεράς του μέλλοντος. Έτσι, οι προερχόμενοι από τη Σοσιαλδημοκρατία σύντροφοι, έχοντας εσωτερικεύσει τη φθορά της διολίσθησης που σταδιακά έφερε ανά τον κόσμο τα κόμματά της σε τριτοτέταρτες θέσεις, μπορούν να διδάξουν πώς, με ποιον τρόπο, αποφεύγοντας τι ο νέος σχηματισμός δεν θα εκπέσει όπως ο προηγούμενος. Είναι σαφές ότι οι ψηφοφόροι την περίοδο 2012-2015, όπως και τα νέα μέλη σήμερα, ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ όχι εκ των ουρανών, αλλά αναζητώντας συγκεκριμένο, αριστερό πρόσημο το οποίο εξέλειψε από το ΠΑΣΟΚ. Πολιτικές τεχνικές και συμπεριφορές, ιδεολογικές οπισθοχωρήσεις, σταδιακή εγκατάλειψη των στρωμάτων που παραδοσιακά εκπροσωπούσαν, ψευδολογίες και αισθητική που πόρρω απείχε από εκείνην της Αριστεράς, σε συνδυασμό με τον «μεγάλο συμβιβασμό», όχι α λα Μπερλινγκουέρ, αλλά με το κεφάλαιο και τη διαφθορά που αυτός εμπεριέχει, έτρεψαν σε φυγή κάθε υγιές κύτταρο. Έτσι, η πολιτική πείρα των συντρόφων/ισσών που έζησαν όλα ετούτα στο πετσί τους είναι συνεισφορά ύψιστης σημασίας ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία να μην εκπέσει σε τέτοια παρόμοια.
27
07

Γιάννης Δραγασάκης: Για τη στρατηγική της Αριστεράς σε συνθήκες πολλαπλών κρίσεων

Πολλοί και στο χώρο της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ υποτιμούν το ρόλο και τη σημασία του κόμματος ως πολιτικού υποκείμενου για την υλοποίηση της αριστερής στρατηγικής. Συγχέουν το κόμμα άλλοτε με την παράταξη, άλλοτε με το ρόλο του ηγέτη, άλλοτε με τον εκλογικό μηχανισμό, ενώ υπάρχει και μια αριστερή παράδοση που φαντάστηκε τα κινήματα να καθιστούν το κόμμα περιττό. Όλα αυτά μπορεί να ήταν κατανοητά μετά την κατάρρευση του 1989 και τη σύγχυση που προκλήθηκε, όμως η συσσωρευμένη πείρα από τότε έχει απαντήσει τα σχετικά ερωτήματα και έχει επιβεβαιώσει τον αναντικατάστατο ρόλο του αριστερού πολιτικού κόμματος ως οργανωτή, επιτελικού συντονιστή και ενορχηστρωτή ενός αριστερού πολιτικού σχεδίου. Μέχρι σήμερα το κόμμα έχει περιγραφεί «εξωτερικά» με τρόπο που δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος ως προς την ανάγκη πχ για ένα κόμμα μεγάλο και αριστερό, δημοκρατικό, ανοιχτό, λαϊκό, νεανικό… Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, ιδίως για ένα κόμμα που άσκησε και διεκδικεί κυβερνητική εξουσία, είναι πώς διευθετεί την εσωτερική του ζωή και τη δική του μικροεξουσία, πώς οργανώνει τις σχέσεις με το κράτος και τις άμυνές του απέναντι σε κινδύνους κρατικοποίησής του και συναφώς, πώς οργανώνει τις σχέσεις με την κοινωνία, πώς αγκιστρώνεται μέσα στα λαϊκά στρώματα, πώς στηρίζει κοινωνικές αντιστάσεις και κινήματα, πώς εκπαιδεύει τα μέλη του στη δημοκρατία, τη συλλογικότητα, το διάλογο, ώστε να δρουν ως κόμμα στο χώρο τους, πώς λειτουργεί ως ένα κόμμα που ακούει την κοινωνία και πριν απ’ όλα τα ίδια τα μέλη του, πώς μαθαίνει από την πείρα ακόμη και τα λάθη του. Σε όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε πολλά και σε ορισμένα πρωτοποριακά, όμως έχει και μεγάλα ελλείμματα. Γύρω από αυτά διατυπώνονται στο δημόσιο διάλογο γόνιμες ιδέες, που μαζί με την πείρα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσων προέρχονται από άλλα κόμματα και έχουν άλλες εμπειρίες, θα μπορούσαν να προσδιορίσουν το νέο μοντέλο κόμματος που φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε και αυτό να ψηφιστεί από το συνέδριο ως δεσμευτικό σχέδιο δράσης. Επειδή, όμως, πολλά από όσα ο τρέχων διάλογος προτείνει, προβλέπονται ήδη στο υφιστάμενο καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν εφαρμόζονται, και επειδή η ευθύνη γι’ αυτό διαπερνά, κατά τη γνώμη μου, οριζόντια όλο το ηγετικό στρώμα του ΣΥΡΙΖΑ, η λέξη κλειδί στα παραπάνω είναι η «δεσμευτικότητα», η οποία είναι προϋπόθεση για τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος και για την εμπιστοσύνη των μελών, αλλά και της κοινωνίας προς αυτό. Και ο μόνος τρόπος για να διασφαλισθεί αυτή είναι να γίνει ανυποχώρητη και διαρκής απαίτηση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι τα νέα μέλη που έρχονται στον ΣΥΡΙΖΑ κατά κανόνα δείχνουν να έχουν υψηλά αυτήν την απαίτηση. Η διεύρυνση, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο πλαίσιο για την αντιμετώπιση προβλημάτων που για χρόνια δεν μπορέσαμε να λύσουμε. Και αυτή θα είναι η καλύτερη δικαίωσή της.
16
07

Πολυμέρης Βόγλης: Το απρόβλεπτο είναι που φοβάται η κυβέρνηση

Ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη στην πολιτική, έχει κλειστεί στο σπίτι του και στη δουλειά του. Παράλληλα, στον κόσμο της Αριστεράς είναι πολύ έντονο το στοιχείο της απομάκρυνσης. Αν ήμουν κομματικό στέλεχος, θα κατανοούσα ενδεχομένως πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα των συμμαχιών. Αλλά πιστεύω ειλικρινά ότι τον πολύ κόσμο δεν τον αφορά αυτή η συζήτηση. Θέλω να πω ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ σαφώς υπάρχει θέμα συμμαχιών, για να επιτευχθεί διεύρυνση του εκλογικού ακροατηρίου και εκλογικής επιρροής. Ωστόσο θεωρώ ότι είναι πολύ προβληματικό φαινόμενο η συζήτηση να περιορίζεται στο θέμα των διευρύνσεων και των συμμαχιών, δεδομένης μάλιστα της φυσιογνωμίας των άλλων κομμάτων. Κατά την γνώμη μου το πιο σημαντικό, πολιτικό ζήτημα είναι το πώς ο κόσμος των λαϊκών τάξεων που έχει στερηθεί τη φωνή του θα την αποκτήσει ξανά. Πώς θα ενθαρρύνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν τον κόσμο να βγει προς τα έξω, να μιλήσει για τις ανάγκες του και να κινητοποιηθεί. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες. Μόνο δηλαδή εάν ενδυναμωθούν οι λαϊκές τάξεις, εάν αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και αποκτήσουν φωνή, τότε θα διεκδικήσουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο ως συλλογικό υποκείμενο. Όλα τα υπόλοιπα που συζητιούνται σήμερα έχουν ενδιαφέρον μεν, αλλά είναι μια συζήτηση που αφορά στελέχη ή βουλευτές, και δεν αφορά τους πολλούς.
12
07

Γιώργος Ψυχογιός: Οδηγός για τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εν μέσω μνημονίων και ισχυρών περιορισμών είχε δείξει ξεκάθαρα ότι στην ελληνική κοινωνία δεν θα επιτρέψει να ισχύσει ο «νόμος της ζούγκλας», η επιβίωση όποιου έχει τη δυνατότητα και ο κοινωνικός αυτοματισμός. Με την σοβαρή και ουσιαστική ενίσχυση του κοινωνικού κράτους για όλους, την στήριξη της εργασίας και των ελεγκτικών μηχανισμών, την ελάφρυνση των μικρομεσαίων από τις ασφαλιστικές εισφορές και την υπεράσπιση των πιο ευάλωτων και πολλές φορές «αόρατων» κοινωνικών ομάδων, πέτυχε να κρατήσει την κοινωνία όρθια, να μειώσει τις ανισότητες και να αφήσει ένα κρίσιμο αποτύπωμα στην κοινωνία που αποτέλεσε βασικό λόγο για το πολύ σημαντικό ποσοστού που έλαβε στις τελευταίες εκλογές. Εν όψει λοιπόν της διεύρυνσης και της κοινωνικής γείωσής του, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει μια δύναμη που δεν θα επιδιώκει μια απλή εναλλαγή στην εξουσία στη λογική του παλιού δικομματισμού, αλλά που με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς και της προοδευτικής παράταξης και λειτουργώντας συλλογικά, θα κάνει τις ριζοσπαστικές τομές και συγκρούσεις που έχει ανάγκη η κοινωνία και έτσι θα νικήσει και πάλι.
09
07

Αποφάσεις για τη νέα, αλλά και πιο κοπιώδη, επανεκκίνηση

Ο κορονοϊός ήταν επόμενο να καθηλώσει τις λειτουργίες και πολιτικές πρωτοβουλίες όλων των κομμάτων, πλην της κυβερνητικής ΝΔ, βέβαια. Να καθηλώσει γενικά την κίνηση της κοινωνίας, άρα και κάθε είδους κινήματα. Όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ η πανδημία ήταν πολύ βαρύτερη, καθώς υποχρεώθηκε να αναστείλει, σε μεγάλο βαθμό, την πορεία του προς το συνέδριο, με αποτέλεσμα να ανακοπεί η δυναμική που είχε κερδίσει με τις ομόφωνες αποφάσεις για την ανασυγκρότηση – διεύρυνση του κόμματος τόσο στη βάση του, όσο και στα καθοδηγητικά του όργανα. Να σημειωθεί ότι πάντοτε για τα αριστερά κόμματα η πορεία προς ένα συνέδριο είναι η ουσιαστική εργασία. Αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο γι’ αυτό το συνέδριο, για το οποίο φιλοδοξούσε να απασχολήσουν οι προτάσεις του την κοινωνία, να ενθαρρύνουν νέες κοινωνικά δραστήριες δυνάμεις να πυκνώσουν τις γραμμές του, να προκύψει, τελικά, από το τελικό σώμα, ένα εναλλακτικό πρόγραμμα στη διακυβέρνηση της Δεξιάς, πιο ριζοσπαστικό και με πιο σαφές το οραματικό του στοιχείο. Αυτό τώρα θα συντελεστεί κάτω, όμως, από πιο δύσκολες συνθήκες.
07
07

Πέρα από τη σοσιαλδημοκρατία

Οι νεοφιλελεύθερες ιδέες, όσο διαχέονται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, ταυτίζουν την καλή ζωή με και την επιτυχία με τον καταναλωτισμό και τον πλουτισμό για τους πολίτες, την εκμετάλλευση ευκαιριών και την ιδιωτικοποίηση δημοσίων αγαθών για τους επιχειρηματίες, καθώς και την ανάπτυξη για όλους. Όσο τα πάντα, όμως, είναι μετρήσιμα και συσσωρεύσιμα, θα οδηγούμαστε πάντα στην αύξηση των ανισοτήτων και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο απεγκλωβισμός της σκέψης και του φαντασιακού απαιτεί λόγο, ρητορική, αφήγημα επί εναλλακτικών πηγών νοήματος, απαιτεί άλλα πρότυπα στα σχολεία, απαιτεί άλλους δείκτες μέτρησης της αποτελεσματικότητας των πολιτικών, πέρα από το ΑΕΠ. Απαιτεί την τοποθέτηση αφενός της δημιουργικής εργασίας και αφετέρου του ελεύθερου χρόνου στο κέντρο της πολιτικής. Απαιτεί μια ζωή πέρα από τη μιζέρια της συσσώρευσης άχρηστων πραγμάτων. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να προστατεύσουμε και τα δημόσια αγαθά από περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και τις καταπατήσεις δασών και ρεμάτων από επιτήδειους και κερδοσκόπους. Εάν οι πλούσιοι κήρυξαν τον πόλεμο στους εργαζομένους και τους ανέργους, επειδή αποφάσισαν ότι αυτός ο κόσμος δεν μας χωράει όλους και όλες πλέον, καθώς δεν υπάρχει κανένα όριο στην καταστροφή ανθρώπων και κοινωνιών και κανένα όριο στη δημιουργία ανθρώπινων αποβλήτων, τότε να προωθήσουμε το καθολικό εγγυημένο εισόδημα, για να πάψουν οι εργαζόμενοι να εκβιάζονται από τους εργοδότες τους (μισθούς πείνας ή πείνα), και να ενισχύσουμε με όλα τα μέσα τα Κοινά και το συνεταιριστικό μοντέλο παραγωγής, για να γίνει ορατό σε όλους και όλες ότι there is alternative. Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο λόγος της διαίρεσης του αριστερού κινήματος σε κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες: η προοπτική χειραφέτησης των εργαζομένων. Ομοίως, στο ποσοστό που οι κερδισμένοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης συνεχίζουν να αδιαφορούν για την κλιματική κατάρρευση και να διαλύουν το φυσικό περιβάλλον, τότε δεν έχουμε λόγο, παράλληλα με τις σχετικές απαγορεύσεις, να μην τους επιβάλουμε υψηλή φορολόγηση, προκειμένου μέσω της κρατικής παρέμβασης να προστατεύσουμε τους εργαζομένους και να πραγματοποιήσουμε την ενεργειακή μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μέσα στα στενά περιθώρια που έχουμε (2030 μείωση ρύπων κατά 50%, 2050 μείωση κατά 100%). Γιαννίκος Αδάμ - Θεοδώρου Θανάσης - Κλαυδιανός Δημήτρης - Κορφιάτης Γιώργος - Μπέλλου Ελένη - Παπανικολόπουλος Δημήτρης - Ρηγοπούλου Κωνσταντίνα - Ρόγγας Βασίλης