ΣΥΡΙΖΑ

Ας ακολουθήσουμε τη λογική των αριθμών και των γεγονότων. Το «πλατύ προοδευτικό κάλεσμα» δεν αναφέρεται στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Από τα περίπου 2 εκατομμύρια της εκλογικής βάσης του παλαιού ΠΑΣΟΚ, το 75% έχει έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2012 και έχει επιβεβαιώσει την εμπιστοσύνη του σε αυτόν και το 2015 (δύο φορές) και το 2019. Το υπόλοιπο παραμένει στο ΚΙΝΑΛ, το οποίο έχει οριοθετήσει πλέον και αυτό τη βάση του. Άρα, μιλάμε αποκλειστικά για στελέχη του πρώην ΠΑΣΟΚ. Ποια στελέχη; Όχι προφανώς εκείνα του «εκσυγχρονισμού», διότι τα περισσότερα από αυτά είτε παραμένουν στη «σαμαρική συνιστώσα» του ΚΙΝΑΛ είτε αισθάνονται εγγύτερα στη ΝΔ. Επίσης, δεν μιλάμε για τα στελέχη του παλιού «αντιμνημονιακού» ΠΑΣΟΚ, διότι αυτά έχουν έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2012 με το «Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο». Τι απέμεινε; Το στελεχιακό δυναμικό της «μεταμοντέρνας τεχνοκρατίας» του ΠΑΣΟΚ της «πράσινης ανάπτυξης», της Eldorado Gold, των εξορύξεων υδρογονανθράκων, των ΣΔΙΤ, των «μανατζερ», κ.λπ. Άρα, το ερώτημα δεν είναι τόσο σε ποιους απευθύνεται, αλλά ποιες πολιτικές υποστηρίζουν αυτοί που τελικά θα συμμετάσχουν στο «πλατύ προοδευτικό κάλεσμα».

Δεν είναι παράδοξο, ούτε πρωτότυπο ένα ρεύμα ιδεών να δέχεται επιθέσεις από τους έξω και κριτική από μέσα. Το παράξενο θα ήταν να υπήρχε αφωνία, να σε αγνοούν. Λέω ότι θα ήταν παράξενο, γιατί οι 53+ παράγουν πολιτικό λόγο, πολιτικό επιχείρημα και ταυτόχρονα σαφήνεια στην ιδεολογία και τη θεωρία. Έχετε δίκιο ότι υπάρχουν συγκλίσεις, κοινές εκτιμήσεις και ταυτίσεις για το παρελθόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική ύλη, δηλαδή, του Συνεδρίου, από πολύ περισσότερο κόσμο από αυτόν που αναφέρεται στους 53+. Δείγμα πολιτικής ωριμότητας, κατά τη γνώμη μου, αφού πολύς κόσμος, μέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δέχονται την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού, δοκιμάζουν ιδέες και κρίνουν συμπεριφορές. Δεν είναι, επίσης, πρωτοφανές δημοσιογραφικά συγκροτήματα να ανακαλύπτουν μάχες χαρακωμάτων, αιματοχυσίες, εμφύλιους στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τη δουλειά τους κάνουν και όταν τα ρεπορτάζ τους δεν ταιριάζουν με την πραγματικότητα, τόσο χειρότερο για τη δημοσιογραφία και την αλήθεια. (...) Να διευκρινίσω από την αρχή ότι είμαι υπέρ των εσωκομματικών δημοψηφισμάτων, όπως και κάθε άλλου τρόπου που αυξάνει τη συμμετοχή των μελών στη λήψη των αποφάσεων. Δεν μου αρέσουν τα κούφια δημοψηφίσματα, που εκλαμβάνονται συνήθως ως επικοινωνιακό τρικ. Τα σπουδαία πολιτικά θέματα αξίζουν. Το ζήτημα είναι ότι αυτά θα συζητηθούν εκτενώς στην προσυνεδριακή διαδικασία και στο ίδιο το Συνέδριο. Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι δεν είναι μικρό πράγμα η τόνωση του πολιτικού ενδιαφέροντος του κόσμου που μας παρακολουθεί, αν θέλετε και ως ένα σήμα δημοκρατίας και συμμετοχής, ένα μήνυμα ότι τα λάθη του παρελθόντος δεν θα επαναληφθούν. Δεν συμφωνώ, όμως, σε εσωκομματικό δημοψήφισμα για το όνομα του κόμματος. Όχι μόνο γιατί είναι στην ύλη του συνεδρίου, αλλά γιατί επίσης δημιουργεί τεχνική πόλωση, εντάσεις και άγονα δίπολα. Δεν μου αρέσει η αλλαγή του ονόματος του κόμματος, δεν αλλάζεις το ισχυρό brand name, όπως λέει και ο Αλέξης. Σε προηγούμενη ΚΕ θύμισα ότι στο παρελθόν και άλλες φορές προσθέσαμε πράγματα στον τίτλο μας. Ποιος τα θυμάται; Ποιος θυμάται τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ; Οι επικοινωνιολόγοι λένε ότι όσο πιο πολύ μεγαλώνεις τον τίτλο, τόσο περισσότερο δείχνεις επικοινωνιακή αμηχανία και μικρή εμπιστοσύνη στην ταυτότητα σου.