Macro

Κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, ακόμα κι εκείνα που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως τέτοιο, διασυνδέει την κυριαρχία του με τον έλεγχο της διάχυσης των ιδεών: οπότε λογοκρίνει. Εξ ου και η προσφιλής μέθοδος της δημόσιας καύσης των “επικίνδυνων” βιβλίων, πράξη με ιδιαίτερο περιεχόμενο, αφού το κοινωνούσαν στον λαό, να παραδειγματιστεί. Στους καπιταλιστικούς, δημοκρατικούς καιρούς μας, η συνειδησιακή αλλοτρίωση έχει χίλιους δυο τρόπους να συντελεστεί, οπότε η πυρά εξέλιψε, αφού οι μέθοδοι εκσυγχρονίστηκαν. Η πολτοποίηση, ας πούμε, ταιριάζει μια χαρά στα ευαγή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία, επιπλέον, διαθέτουν “μορφωτικά” ιδρύματα, εκδόσεις κ.ο.κ. Οι τράπεζες, που διαφεντεύουν ως μηχανισμοί του κεφαλαίου την παγκόσμια κοινότητα, δεν είναι βέβαια μηχανισμοί λογοκρισίας -όχι τουλάχιστον ευθέως-, μπορούν όμως κάλλιστα, και για ένα σωρό λόγους, να θεωρηθούν μηχανισμοί εκπτώχευσης των λαών. Δεν έχουν, λοιπόν, κανένα λόγο να νοιάζονται για οτιδήποτε άλλο, πλην της αναπαραγωγής της κυριαρχίας τους. Οπότε θα ήταν αστειότητα να πίστευε κανείς πως οι πολιτιστικές τους δραστηριότητες αντιπροσωπεύουν κάτι άλλο πέραν της μόστρας και της επίδειξης της εξουσίας τους σε κάθε τομέα του κοινωνικού χώρου. Δεν είναι που τα βιβλία του Γαβριηλίδη κρίθηκαν επικίνδυνα. Το πράγμα είναι πολύ χειρότερο: στον μεταδημοκρατικού τύπου ολοκληρωτισμό, όλα τα παραπάνω τα περί της ανάγνωσης, όλα τα περί των φετιχιστών με την οσμή του μελανιού, όλα τα περί της τέχνης ως κοινού αγαθού, είναι ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα. Οι δε από κάτω είναι πιο πολύ κι από αθέατοι. Απλώς δεν υπάρχουν. Ανύπαρκτα τα σχολεία, επικίνδυνες οι φυλακές, αστειότητες οι δημόσιες βιβλιοθήκες. Δωρεά δίχως διάφορο δεν υφίσταται. Uber alles, η κουλτούρα του κέρδους. Οι ποιητικές συλλογές, τα μυθιστορήματα, ο δοκιμιακός λόγος των εκδόσεων Γαβριηλίδη δεν ήταν επικίνδυνα. Ήταν ένα τίποτα. Και ως τίποτα αντιμετωπίστηκαν. Πολτός, στον πολτό του νου των ιθυνόντων που λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις.

Η κοινωνία της Τήλου διεκδικεί να ανήκει σε εκείνους τους πολίτες του κόσμου, που σκοπός της ζωής τους είναι η κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Διεκδικούμε επίσης να κατατασσόμαστε στην ομάδα εκείνη των ανθρώπων, που χαίρεται μόνο όταν συμβάλει στην ευτυχία των άλλων. Η ευτυχία και η ευημερία του ανθρώπου δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με ένα υγιές φυσικό περιβάλλον γιατί το υγιές φυσικό περιβάλλον είναι θεμελιακό ανθρώπινο δικαίωμα!

Την ίδια ώρα, όσο και αν αυτό επιμελώς αποκρύπτεται, το εσωκομματικό τοπίο της ΝΔ θυμίζει καζάνι που βράζει. Δεν είναι μόνο η ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των τεχνοκρατών του Μαξίμου και των βουλευτών (ενδεικτική η οργή που προκάλεσε στο κυβερνών κόμμα η δήλωση Πατέλη για τα «τεμπέλικα» διδακτορικά). Είναι και η καταψήφιση του νομοσχεδίου για τη συνεπιμέλεια από την Μαριέττα Γιαννάκου και την Όλγα Κεφαλογιάννη. Ή η δημόσια οργή του Κώστα Τζαβάρα (με αφορμή την κατάργηση πανεπιστημιακών τμημάτων στην Ηλεία), η προειδοποίησή του ότι δεν θα είναι εκ νέου υποψήφιος, αλλά και οι απαξιωτικές, φωτογραφικές προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού, εκφράσεις («Τι να το κάνω το πτυχίο από το Χάρβαρντ, όταν το αντίστοιχο μορφωτικό επίπεδο είναι μηδέν;», διερωτήθηκε σκωπτικά). Είναι η σαφής, με αφορμή την έξαρση της εγκληματικότητας, δημόσια δυσφορία προς το πρόσωπο του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, στελεχών όπως οι Γιώργος Κουμουτσάκος και Γιώργος Κύρτσος (με τον τελευταίο να ασκεί συχνότατα σκληρή κριτική στη διαχείριση της πανδημίας). Είναι οι σοβαρές, δημόσιες ενστάσεις για το εργασιακό νομοσχέδιο όπως αυτές της εργατολόγου, βουλεύτριας της ΝΔ, Άννας Ευθυμίου. Και φυσικά, είναι το εσωκομματικό «αγκάθι» που ακούει στο όνομα Βόρεια Μακεδονία. Με τον Αντώνη Σαμαρά να καραδοκεί. Ήταν ενδεικτικό το, προ ημερών, πρωτοσέλιδο της «καραμανλικής» «Εστίας» που μιλούσε για απειλή περιθωριοποίησης όποιων βουλευτών διαφοροποιηθούν στην ψηφοφορία για τα μνημόνια που συνδέονται με τη συμφωνία των Πρεσπών. Σε αυτό, λοιπόν, το περιβάλλον, εμφανίστηκε ένα τραγούδι που τάραξε τα νερά. Και υπενθύμισε πως παρά τις φτιασιδωμένες εικόνες, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ. Θα ήταν, ωστόσο, ολέθριο σφάλμα να υποθέσει κανείς πως η έντονη δυσαρέσκεια απέναντι στη ΝΔ, νομοτελειακά ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι λάθος να επιχειρηθεί μια ερμηνεία που βλέπει αυτόματη πριμοδότηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη διαφαινόμενη πια φθορά της κυβέρνησης. Οι όροι του παλιού δικομματισμού δεν υφίστανται πλέον και η απόσταση που πρέπει να διανυθεί μέχρι την επανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών, περνά αναμφίβολα μέσα από διαδικασίες που ουδόλως απαιτούν συνταγές άλλων εποχών. Η ασάφεια ως προς το εκπεμπόμενο στίγμα, η ανακύκλωση φθαρμένων προσώπων (φορέων μιας καταδικασμένης στη συνείδηση των πολιτών πολιτικής), η έλλειψη εμπιστοσύνης σε εκείνα τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που εκτόξευσαν τη δυναμική του κόμματος, ο δισταγμός στην αναθεώρηση υποχρεωτικών –λόγω της μνημονιακής συγκυρίας– αποφάσεων την εποχή της διακυβέρνησης, η συνεχής υποτίμηση του αντιπάλου, στέλνουν το λάθος μήνυμα. Ναι, η πολιτική της ΝΔ είναι καταστροφική. Μόνο που η αναγκαία ανατροπή της δεν θα έρθει μέσα από τη λογική του «ώριμου φρούτου» ή ομνύοντας στο «μη χείρον βέλτιστον». Το 2021 δεν είναι 1981 και το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», δεν αρκεί…

Το βασικό μοτίβο της συντηρητικής ηγεμονίας είναι ότι η διαιρετική τομή Αριστεράς/Δεξιάς δεν ερμηνεύει σήμερα τους πολιτικούς ανταγωνισμούς και δεν λειτουργεί για την διάκριση των διαφορετικών στόχων και προοπτικών των κοινωνικών δυνάμεων. Οι ζηλωτές του «νέου Κέντρου» το υιοθετούν πλήρως. Η κατάργηση αυτής της τομής αποτελεί όρο για την επίτευξη των αναγκαίων συναινέσεων. Ο αναχρονισμός της αντιστοιχεί στον αναχρονισμό της σημασίας των ταξικών διαιρετικών αντιθέσεων μιας κοινωνίας. Μαζί με το αξίωμα του τέλους των ιδεολογιών επιστρατεύεται για να θεμελιώσει την εξάντληση των μεγάλων αφηγήσεων της χειραφέτησης. Η φιλοδοξία να καταργήσεις διαιρέσεις τέτοιου ιστορικού βάθους συναγωνίζεται βέβαια σε γραφικότητα την παλαιότερα διατυπωμένη φιλοδοξία για την «κατάργηση της πάλης των τάξεων», αλλά ας μην επικεντρωθούμε σ’ αυτό. Το πραγματιστικό διακύβευμα είναι να αποδυναμωθεί στην κοινωνική συνείδηση και να καταστεί πολιτικά ανενεργό το συνεκτικό σύνολο των όρων πάνω στο οποίο συγκροτείται το πολιτικό παράδειγμα του μαρξισμού. Ο στόχος είναι η Αριστερά και οι εμμονές της. Ο στόχος είναι να αδειάσει το μέλλον από το πρόταγμα του σοσιαλισμού. Η κατάργηση της τομής Αριστερά/Δεξιά περνάει μέσα από την κατάργηση της στρατηγικής αυτονομίας της Αριστεράς. Και μας καλεί να αποδεχθούμε ότι ο καπιταλισμός, με όλες του τις αντινομίες, εκφράζει τον θρίαμβο του «ορθολογισμού της ιστορίας». Η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, απέναντι σ’ αυτό το αφήγημα, δοκιμάζει σήμερα τα υπαρξιακά της όρια. Η επιλογή της «κεντροποίησης» δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως τακτικός ελιγμός. Συνιστά ριζική αλλαγή πολιτικού παραδείγματος. Επί της ουσίας, με όλα τα θεωρητικά και ιδεολογικά της συμφραζόμενα, αποτελεί την απόρριψη της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Εκφράζει την παραίτηση από την προσπάθεια να γίνουν οι ιδέες της Αριστεράς όχι η ταυτότητα μιας θεωρητικής σέχτας, αλλά υπόθεση μιας «μαζικής διανοητικότητας» και ενός πολιτικού προγράμματος, που πείθει τις υποτελείς τάξεις να κινητοποιηθούν για την πραγμάτωσή του. Η επιλογή της κεντροποίησης θα ρευστοποιήσει και πάλι το πολιτικό τοπίο. Δεν μπορούμε βέβαια να προβλέψουμε όλες τις κοινωνικές αναδιαρθρώσεις και όλες τις αλλαγές που θα χαρακτηρίσουν τον νέο πολιτικό κύκλο. Μερικές τάσεις όμως είναι εμφανείς: η «δυναμική και εξωστρεφής επιχειρηματικότητα» θα βρεθεί στο πρώτο πλάνο της αναπτυξιακής απογείωσης, ο κόσμος της εργασίας όχι. Τα φτωχοποιημένα λαϊκά στρώματα θα αντιμετωπίσουν ένα κενό πολιτικής εκπροσώπησης που θα καλυφθεί ενδεχομένως από την ιδεολογική σύνθεση ακροδεξιού και εθνικιστικού πρωτογονισμού, στεγασμένου στην Ν.Δ. ή πολιτικά αυτονομημένου. Ο νεοφιλελεύθερος «μεταρρυθμισμός» θα επιβάλει την πολιτική του ατζέντα. Το συντηρητικό πολιτισμικό και ιδεολογικό σχέδιο θα εμπεδώσει την ηγεμονία του απέναντι σε μια κοινωνική Αριστερά που θα δίνει τις όποιες μάχες στους δρόμους και σε μια πολιτική Αριστερά στριμωγμένη σε ινστιτούτα και στο διαδίκτυο, βυθισμένη σ’ ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας. Αν όλα αυτά σημαίνουν ένα μέλλον χωρίς την Αριστερά, αν όλα αυτά σημαίνουν ότι το μέλλον δεν μπορεί να είναι τίποτα παραπάνω από τη διαρκή επέκταση του παρόντος «μιας ζωής που δεν μας αξίζει να τη ζούμε», αν ο κυβερνητισμός και «η πολιτική ως επάγγελμα» είναι ο τρόπος ύπαρξης και του δικού μας πολιτικού προσωπικού, αν τα αξιακά στερεότυπα του αστισμού δομούν και την δική μας συλλογική ταυτότητα ως αριστερών, γιατί θα πρέπει να τα υπομένουμε παθητικά και να σιωπούμε αμήχανα;

Ο πυρήνας της κυβερνητικής στόχευσης είναι να κάνει πιο φθηνή την εργασία. Κεντρικό εργαλείο για να το πετύχει είναι οι ατομικές συμβάσεις εργασίας. Η κυβέρνηση φέρνει τα απλήρωτα 10ωρα, ακόμα πιο εύκολες και φθηνές απολύσεις, σπαστό ωράριο στη μερική εργασία και απαξίωση της επιθεώρησης εργασίας. Για να δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: το 2017 τράπεζα πλήρωσε πρόστιμο για απλήρωτες υπερωρίες 1,6 εκ. Σήμερα για την ίδια παράβαση το πρόστιμο θα ήταν μόλις 109.000. Μιλάμε για μια πολιτική που ξεκάθαρα βάζει πλάτη στην εργοδοτική παραβατικότητα. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής θα είναι μείωση μισθών και δημιουργία νέου κύματος brain drain. Ταυτόχρονα η μείωση του εργατικού εισοδήματος θα πλήξει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέσα από την πτώση της κατανάλωσης. Είναι ακριβώς η ίδια κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική επιλογή, όπως το 2012. Αντίθετα μ’ αυτό, χρειαζόμαστε αύξηση του κατώτατου μισθού, ισχυρό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων και αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς. (...) Η κυβέρνηση ξεκάθαρα θα έχει πολιτικό κόστος από την συγκεκριμένη παρέμβαση. Ακριβώς όπως θα συμβεί με τον νέο πτωχευτικό που καταργεί κάθε προστασία της πρώτης κατοικίας και από το κόψιμο 25.000 μαθητών από τα πανεπιστήμια. Προφανώς και είναι κεντρική μάχη το ζήτημα των εργασιακών, γιατί αφορά την επόμενη μέρα και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Το σχέδιο της ΝΔ, που στηρίζει την ελαστική και κακοπληρωμένη εργασία, θα οδηγήσει σε νέο κύμα brain drain. Ακόμα και αν ψηφιστεί θα έχει φέρει σημαντική φθορά στην κυβέρνηση και σίγουρα δεν θα μακροημερεύσει. Θα είναι από τους πρώτους νόμους που θα ακυρώσει μια επόμενη αριστερή κυβέρνηση.

Είναι τουλάχιστον 35 οι χώρες που εφαρμόζουν φορολογία από μηδέν ως 12,5% , όπως η Ιρλανδία (12,5%), η Ουγγαρία (9%), η Τσεχία και οι Βαλτικές χώρες. Στην πραγματικότητα, μέσω της δημιουργικής λογιστικής και των φορολογικών παραθύρων, στην Ιρλανδία η φορολογία φτάνει έως το 0,005% , στο Λουξεμβούργο από το επίσημο 25% στο 0,3% και στο Βέλγιο από το 29% στο 2,9% όπως και στην Ολλανδία. Σύμφωνα με τo report του Tax Foundation , think tank στη Washington, παγκόσμια είναι 15 τα κράτη που δεν φορολογούν τα εταιρικά κέρδη, όπως οι Μπαχάμες, το Μπαχρέιν, οι Βερμούδες, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κλπ. Κατά το Tax Justice Network, το 2020 τα corporates μετέφεραν 1,38 τρις δολαρίων σε φορολογικούς παραδείσους, ήτοι φοροδιαφυγή 245 δις. Τα 80 δις εξ αυτών αφορούν ευρωπαϊκά κράτη και περί τα 50 δις τις ΗΠΑ . Τον Ιούλη, στη Βενετία, γίνεται η συνάντηση των G-20, με οικοδεσπότη το Draghi , στην έναρξη του 6μήνου της ιταλικής Προεδρίας. Θα προηγηθεί η επίσκεψη Μπάιντεν στην Ευρώπη στα μέσα Ιούνη. Ήδη στη χθεσινή συνάντηση των ΥΠΟΙΚ των G-7 στο Λονδίνο υπήρξε συναίνεση για ελάχιστο παγκόσμιο φόρο 15%. Η αρχική πρόταση Μπάιντεν ήταν για 21% μίνιμουμ φόρο στα corporates (διπλάσιος του αντίστοιχου συντελεστή φόρου GILTI (10,5%) που εφαρμόζεται σήμερα στις ΗΠΑ). Ο συμβιβασμός στο 15% γίνεται, υπό την πίεση πολυεθνικών, χωρών φορολογικών παραδείσων και τις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες που εφαρμόζουν το fiscal dumping. Οι νεοφιλελεύθεροι φοβούνται μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού (στην πραγματικότητα την μείωση των κερδών των corporates), αλλά στην υφεσιακή συγκυρία ο ελεγχόμενα υψηλός πληθωρισμός με αντίστοιχη ανάπτυξη είναι μάλλον ζητούμενο, προκειμένου να αποκλιμακωθούν και τα ιδιωτικά και δημόσια χρέη. Στις ΗΠΑ, εσωτερικά, ο εταιρικός φόρος είναι στο 21% και ο Μπάιντεν θα τον ανεβάσει στο 28% (απέχει βέβαια από το 35% της προ-Τράμπ εποχής). Ο Μπάιντεν δεν θέλει φυγή κεφαλαίων από τις ΗΠΑ, θέλει να περάσει ένα μέρος του κόστους του προγράμματος του στο μεγάλο κεφάλαιο προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση αλλά και να ηγεμονεύσει οικονομικά ξανά παγκοσμίως. Η πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ είχε όφελος να συνταχτεί με την αρχική πρόταση Μπάιντεν για 21% παγκόσμιο ελάχιστο φόρο των corporates. Το 15% είναι πολύ χαμηλό λέει και ο ειδικός στη φορολογία Gabriel Zucman, καθηγητής του Μπέρκλευ Η προοδευτική Ευρώπη οφείλει να πιέσει στην αύξηση του συντελεστή τουλάχιστον στο 25% τα επόμενα χρόνια. Στο 15% ο φόρος σημαίνει 50 δις φορολογικά έσοδα για τις χώρες ΕΕ. Στο 25% ο φόρος σημαίνει 170 δις φορολογικά έσοδα. Οι μεγάλοι κερδισμένοι της υπερδεκαετούς κρίσης είναι τα corporates, που σε τελική ανάλυση, η κρίση είναι δημιούργημα τους. Σε κάθε περίπτωση, για αρχή, ήταν ένα πολύ θετικό βήμα. Και ίσως η πρόταση για φορολόγηση των χρηματιστηριακών κερδών να είναι πιο ουσιαστική, για την αντικειμενικότερη φορολόγηση των corporates.

Ο Μητσοτάκης, ειδικά αν σχεδιάζει σύντομα εκλογές, θα επιδιώξει να επανασυστήσει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Άλλωστε ποτέ δεν άλλαξε ούτε η ρητορική, πολλώ δε μάλλον η διάθεση της Ν.Δ. Σε αυτό θα έχει, φυσικά, την απόλυτη στήριξη των συστημικών μέσων και κυρίως των καναλιών. Το σύστημα, φυσικά, δεν είναι πλήρως θωρακισμένο, έχει αδυναμίες. Είναι, πρώτα απ’ όλα, ανοιχτό στα σόσιαλ μίντια, τα οποία πιστώνονται τα μεγαλύτερα πλήγματα στην κυβέρνηση. Οι αντιπολιτευτικές επιτυχίες της κοινωνίας των χρηστών δείχνουν ότι η αίσθηση υπεροχής της κυβέρνησης πιθανόν να είναι απλά ότι ζει στον κόσμο της. Ο κόσμος της δεν είναι φανταστικός, είναι το ευμέγεθες ακροατήριο που της εξασφαλίζουν τα παραδοσιακά Μέσα και κυρίως τα κανάλια. Τα ίδια τα κανάλια που αποτελεσματικά υπερασπίζονται σήμερα την κυβέρνηση, πριν από μερικά χρόνια, όταν το ποτήρι ξεχείλισε, δεν μπόρεσαν να σώσουν την κυβέρνηση Σαμαρά. Και, σε κάθε περίπτωση, το ακροατήριο των καναλιών δεν συμπίπτει με την κοινωνία. Υπάρχει και το μεγάλο κομμάτι και κυρίως οι νέοι που δεν ζυμώνονται από τα κανάλια διότι δεν βλέπουν τηλεόραση, την έχουν αντικαταστήσει με άλλες μιντιακές πλατφόρμες, συνδρομητικές και σόσιαλ. Και που, κυρίως, ζουν και την ίδια τη ζωή, έξω, καθημερινά, όπως είναι. Το επόμενο διάστημα ανοίγουν μέτωπα στην πραγματική ζωή, στις ώρες εργασίας και στους μισθούς, στην Παιδεία με τους 25.000 παρίες του συστήματος Κεραμέως και το σοκ των γονιών τους, στην Υγεία που όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα κλείσει δημόσια νοσοκομεία. Τέτοια πλήγματα η κοινωνία δεν τα βλέπει μόνο από την οθόνη, δεν τα αντιμετωπίζει μόνο ον λάιν. Κατά βάση, τα ζει "στο πετσί" της και τα διαμορφώνει σε πρώτο χρόνο με την αντίδρασή της.

Στον χώρο της Αριστεράς υπάρχει βαθύς προβληματισμός. Δεν περίμεναν τέτοιο αποτέλεσμα, δεν το κατέγραφε καμία δημοσκόπηση: «Δεν καταφέραμε να πείσουμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Θα δούμε τι έφταιξε…», είπε ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Αντρος Κυπριανού, που υπό το βάρος της αποτυχίας αποχωρεί από την ηγεσία. Η εκλογική αποτυχία φαινόταν από το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ ήταν συνεχώς πίσω στις δημοσκοπήσεις. Αδυνατούσε να κεφαλαιοποιήσει από τη φθορά Αναστασιάδη. Εύκολα ο ΔΗΣΥ το τοποθετούσε επικοινωνιακά στην πλευρά του… φταίχτη, ακόμα και υπενθυμίζοντας την εποχή Χριστόφια. Ο ζωτικός χώρος επιρροής του κόμματος της κυπριακής Αριστεράς στερεύει εδώ και μια δεκαετία, κι ας είναι τόσο καιρό στην αντιπολίτευση. Η ψαλίδα που σήμερα χωρίζει το ΑΚΕΛ με τον ΔΗΣΥ μεγάλωσε, παρά τις εκλογικές απώλειες και των δύο πόλων εξουσίας. Στην περίπτωση του ΑΚΕΛ όμως, το πρόβλημα βαθαίνει γιατί παιδεύεται, χωρίς να κάνει βήματα μπροστά για να βρει συγκροτημένο πολιτικό λόγο στα ζητήματα οικονομίας. Διαπιστώνει τα σοβαρά προβλήματα των κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά υστερεί σε πολιτικές στα πλείστα σύγχρονα φαινόμενα. Δεν ανατροφοδοτείται από ευρωπαϊκές ιδέες και πιέζεται από ένα τμήμα που το θέλει πιο σκληροπυρηνικό, αντί εργατικό κεντροαριστερό κόμμα. Η στασιμότητα και μη προσαρμογή σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία αποδείχθηκε η «αχίλλειος πτέρνα» του ΑΚΕΛ. Ακόμα και στο κεφάλαιο της διαφθοράς βρέθηκε να πληρώνει δυσανάλογο τίμημα γιατί επικοινωνιακά, ο ΔΗΣΥ κάλυψε τα νώτα του: όλοι μαζί τα φάγαμε! Mε άριστο επικοινωνιακό προγραμματισμό, ο ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση έθεσαν μπροστά στους ψηφοφόρους ένα νέο σχέδιο κάτω από το σλόγκαν «Κύπρος, το αύριο». Από τις μηδέν δυνατότητες της κυπριακής οικονομίας, το επιτελείο Αβέρωφ Νεοφύτου ανέδειξε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης (ΕΤΑ) ως κορυφαία πολιτική για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, των επιχειρήσεων, των νέων, της πράσινης οικονομίας. Οντως το ΕΤΑ είναι «μάννα εξ ουρανού» για χώρες όπως η Κύπρος που τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζονται από σοβαρή υστέρηση σε μεταρρυθμίσεις και αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης. Πού είναι όμως η ευθύνη της κυβέρνησης Αναστασιάδη για τη μεταρρυθμιστική αποτυχία; Tα κόμματα της αντιπολίτευσης φάνηκαν θεατές και έτσι, ο ΔΗΣΥ εύκολα οικειοποιήθηκε το ΕΤΑ ως συναγερμικής έμπνευσης. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου παρουσίασε επικοινωνιακά τον ΔΗΣΥ με σηκωμένα τα μανίκια, με μια κυβέρνηση που έκανε τα ελάχιστα σε οκτώ χρόνια για να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις. Τώρα υπόσχεται 58 (!) μεταρρυθμίσεις –αντιστοιχούν σε δύο για κάθε μήνα που απομένει μέχρι το 2023– και διακηρύσσει: «Η κοινωνία επέλεξε σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αποδοκίμασε τον ανεύθυνο λαϊκισμό. Αποφάσισε για το αύριο της χώρας μας με ακόμα μια φορά πρωταγωνιστή τον ΔΗΣΥ».