Macro

Από το γαλανό αιγαιοπελαγίτικο τοπίο της Αστυπάλαιας ο Κ. Μητσοτάκης είπε ότι η δημοσιονομική κατάσταση δεν επιτρέπει τη μείωση του ΦΠΑ στα νησιά. Επέτρεψε όμως τη μείωση κατά 2 μονάδες του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων οριζόντια, χωρίς καμία διάκριση και καμία κλιμάκωση - ωφελώντας δηλαδή τους μεγάλους και, κυρίως, αυτούς που μέσα στην κρίση είχαν αδιατάρακτη κερδοφορία. Με την κατάργηση της προκαταβολής φόρου, αυτό σημαίνει απώλεια κρατικών εσόδων γύρω στα 900 εκατομμύρια. Αλλά οι νησιώτες θα συνεχίσουν να πληρώνουν 300 εκατομμύρια ΦΠΑ γιατί ζούμε σε δύσκολες εποχές. Μαζί με τα 900 εκατ. φοροαπαλλαγές, οι μεγάλες και κερδοφόρες επιχειρήσεις προικοδοτούνται επίσης και με φτηνή εργασία: είναι οι περίφημες διατάξεις του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, που, με τη διευθέτηση, επιτρέπουν στους εργοδότες να εξοικονομούν 300 ώρες υπερωρία τον χρόνο ανά εργαζόμενο, να προσλαμβάνουν με ατομικές συμβάσεις, να απασχολούν τους υπαλλήλους τους σε σπαστά ωράρια, ακόμα και να τους απολύουν προσωρινά (με άδειες άνευ αποδοχών) όταν δεν τους χρειάζονται. Και επειδή η διάθεση να εξυπηρετηθούν οι πλούσιοι δεν σταματάει πουθενά, ανακοινώθηκαν και οι αλλαγές στις αντικειμενικές αξίες, που έρχονται να αμβλύνουν ταξικές ανισότητες: ανεβαίνουν οι αντικειμενικές των ακινήτων σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια και η Κυψέλη -συμπαρασύροντας προφανώς και τον ΕΝΦΙΑ- και πέφτουν σε περιοχές όπως το Ψυχικό και τη Φιλοθέη. Αυτό, μαζί με την κατάργηση του συμπληρωματικού φόρου στη μεγάλη ακίνητη περιουσία θα είναι μια τεράστια ανάσα για τους πλούσιους μέσα στην κρίση που μαστίζει τη χώρα. Μεταξύ των οποίων είναι και οι ίδιοι οι υπουργοί και οι βουλευτές που θα το ψηφίσουν. Τρεις επιμέρους δράσεις του κυβερνητικού σχεδίου που συνθέτουν μια γενικότερη εικόνα. Για να καταλαβαίνει ο κόσμος με ποιους έχει να κάνει.

Οι ταραχώδεις συνεδρίες της Βουλής δεν ήταν σπάνιες στις αρχές του 20ού αιώνα. Σε μία από αυτές, το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1906, ήρθε προς συζήτηση ένα φορολογικό νομοσχέδιο που προκάλεσε δριμείες συζητήσεις επί δύο μέρες. Ηταν το νομοσχέδιο «περί φορολογίας της Ινδικής καννάβεως και περί τελωνειακών μέτρων κατά την εξαγωγήν αυτής εις την αλλοδαπήν», οι διατάξεις του οποίου προέβλεπαν πως οι καλλιέργειες ινδικής κάνναβης θα φορολογούνταν με οκτώ δραχμές ανά στρέμμα, ενώ οι εξαγωγείς χασίς θα έπρεπε για κάθε οκά να καταβάλλουν εγγύηση δέκα δραχμών, την οποία θα έπαιρναν πίσω μόνο αν παρουσίαζαν βεβαίωση ότι το εμπόρευμα έφτασε πράγματι στον προορισμό του. Τέλος, ο προορισμός αυτός δεν μπορούσε να είναι η Αίγυπτος, αφού οι εξαγωγές προς αυτήν απαγορεύονταν με βάση τις προβλέψεις του νομοσχεδίου. Τα παραπάνω σημαίνουν πως πριν από περίπου έναν αιώνα υπήρχαν στην ελληνική επικράτεια καθόλα νόμιμες φυτείες ινδικής κάνναβης – 30 με 35 χιλιάδες στρέμματα σύμφωνα με όσα δήλωσε στη Βουλή ο Ανάργυρος Σιμόπουλος, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης («Ημερησία», 8/6/1906, σ. 3). Το ελληνικό κράτος αποφάσισε να αποκομίσει έσοδα από τις φυτείες αυτές, όπως και από το επεξεργασμένο προϊόν τους, που με τη μορφή πλακιδίων αποτελούσε είδος εξαγωγής: το 1906 από τα ελληνικά τελωνεία πέρασαν 13,5 τόνοι χασίς με προορισμό την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αγγλία, τη Μάλτα και την Αυστροουγγαρία (Στατιστικόν Γραφείον Υπ. Οικονομικών, «Στατιστική του ειδικού εμπορίου της Ελλάδος μετά του Εξωτερικού», Αθήναι 1908, σ. 288). (...) Η διάδοση των ψυχαγωγικών χρήσεων και η πεποίθηση πως αυτές συνδέονταν με τη διαφθορά των ηθών και την έξαρση της εγκληματικότητας είχαν προκαλέσει ανησυχίες ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ομάδες που συνδέθηκαν με την κατανάλωση χασίς, όπως οι κουτσαβάκηδες, ενσάρκωναν τις κοινωνικές φοβίες περί παρέκκλισης και παραβατικότητας. (...) Οι ανησυχίες αυτές μεταφράστηκαν λίγα χρόνια αργότερα, το φθινόπωρο του 1891, σε μια διαταγή της Διοικητικής Αστυνομίας Αθηνών και Πειραιώς που απαγόρευε τη χρήση χασίς στα καφενεία και σε άλλους δημόσιους χώρους, καθώς και την πώληση του προϊόντος στους ιδιοκτήτες καφενείων (περ. «Ελληνική Γεωργία», 11/1892, σ. 526). (...) Ηδη κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η ελληνική χασισοπαραγωγή σημείωσε κάμψη, λόγω της φορολόγησης, του πολέμου και της αύξησης της τιμής των δημητριακών που έκανε την καλλιέργειά τους πιο ελκυστική. Το 1919 ο νόμος 1681 «περί αλητείας και επαιτείας» προέβλεπε ποινές για όποιον έκανε συστηματικά χρήση χασίς και συγχρόνως ήταν άεργος ή ζούσε αποδεδειγμένα «άτακτον βίον», ενώ την επόμενη χρονιά η καλλιέργεια της ινδικής κάνναβης απαγορεύτηκε οριστικά στην ελληνική επικράτεια μαζί με την εμπορία και την κατανάλωση, όπως ζητούσε λίγα χρόνια νωρίτερα ο Κούζης και χωρίς αντιδράσεις στη Βουλή (ΦΕΚ Α' 62, 14/3/1920). (...) Οι απαγορεύσεις από τα τέλη του 19ου αιώνα και η καταστροφή των αποθεμάτων χασίς στα μέσα της δεκαετίας του 1930 δεν έφεραν βέβαια και την εξάλειψη της ψυχαγωγικής χρήσης χασίς. Οπως φαίνεται από τις σελίδες των εφημερίδων της εποχής, που ανακοίνωναν τακτικά την ανακάλυψη τεκέδων στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, η πρακτική αυτή εξακολουθούσε, κάποτε και εν γνώσει των αστυνομικών αρχών. Μια μαρτυρία από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ανέφερε ότι οι χρήστες χασίς συναντιούνταν σε τεκέδες σε απόκεντρα σημεία της Αθήνας, αλλά και στο κέντρο της πόλης, φέρνοντας ως παράδειγμα ένα χασισοποτείο κοντά στην πλατεία Ομόνοιας και εξηγώντας την ανοχή της αστυνομίας ως ένα μέσο «να επιτηρώνται καλύτερον οι εις τα κέντρα ταύτα συχνάζοντες» (Μακρής 1929, σ. 20). (...) Οι φαρμακευτικές χρήσεις του χασίς ως υπνωτικού και ναρκωτικού φαρμάκου «κατά των νευραλγιών, των ημικρανιών, της καρδιαλγίας κ.λπ.» καταγράφονταν ακόμα τον Μεσοπόλεμο, αλλά σταδιακά εγκαταλείφθηκαν, τόσο επειδή τα σχετικά σκευάσματα είχαν αβέβαιη σύσταση όσο και επειδή στην αγορά εισήχθησαν άλλες ουσίες όπως τα βαρβιτουρικά (Σπ. Δοντάς, «Φαρμακολογία», τόμος Α', σ. 213). (...) Στην περίπτωση της κλωστικής κάνναβης, το φυτό δεν κατάφερε να σαγηνεύσει τους καλλιεργητές, παρά κάποιες προσπάθειες που έγιναν κατά τον Μεσοπόλεμο, ιδίως από το καθεστώς Μεταξά, για να τονωθεί το ενδιαφέρον για την κανναβοπαραγωγή. Οι λόγοι που η καλλιέργεια δεν ευδοκίμησε πρέπει να αναζητηθούν μεταξύ άλλων στον ανταγωνισμό άλλων χωρών που παρήγαν κάνναβη καλύτερης ποιότητας και στην εμφάνιση νέων φυτικών και συνθετικών ινών στην αγορά (περ. «Σπουδαί», 1953, σ. 292-296). Τελικά, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η καλλιέργεια της κλωστικής κάνναβης απαγορεύτηκε κι αυτή, καθώς θεωρήθηκε ότι η κάνναβη δεν πρέπει να χωρίζεται σε είδη ή βοτανικές ποικιλίες, καθώς όλα τα φυτά, αυτοφυή και καλλιεργούμενα, ανήκουν στο ίδιο είδος και κατά την ωρίμανσή τους εκκρίνουν ρητίνες με μικρότερη ή μεγαλύτερη δραστικότητα (Δ. Παπαδόπουλος, «Η κάνναβις», Αθήναι 1959, σ. 82). (...)

Λοιπόν, νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει κανείς το ταξικό βάθος του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, την απέχθεια, ενδεχομένως και το μίσος για την εργασία, είναι να κάνουμε μια νοητή μετάβαση στην –προς το παρόν– πλουσιότερη χώρα του κόσμου. Εκεί που ο Μπάιντεν, χωρίς καμιά φιλεργατική διάθεση, αλλά με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του συστήματος, επιχείρησε να διπλασιάσει το κατώτατο ωρομίσθιο στα 15 δολάρια, συναντώντας τη λυσσαλέα αντίδραση ακόμη και των φανατικών μεγαλο-χρηματοδοτών της καμπάνιας του. Στις ΗΠΑ, λοιπόν, που το μέσο ωρομίσθιο είναι 19 δολάρια, έναντι 16 στον ΟΟΣΑ και έναντι μόλις 10 (σε δολάρια, μεικτό!) στην Ελλάδα (αν και το κατώτερο είναι 2,5), η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, αυτός ο φρουρός του μεγαλύτερου χρηματιστηριακού καζίνο στον κόσμο, έχει θεσπίσει έναν δείκτη που λέγεται «λόγος αμοιβής CEO», ήτοι το πηλίκο της διαίρεσης της αμοιβής του διευθύνοντος συμβούλου με τη μέση αμοιβή των υπαλλήλων του. «Αξίζει στ’ αλήθεια ένας CEO 1.000 φορές όσο ένας εργαζόμενος;» αναρωτιέται σε άρθρο το Bloomberg (διά χειρός Μισέλ Λέντερ), που δεν το λες και «εχθρό της επιχειρηματικότητας», ε; Τα δεδομένα των ΗΠΑ είναι αβυσσαλέα και εφιαλτικά. Στην Aptiv, εταιρεία παραγωγής λογισμικού, με παρουσία σε 44 χώρες και 180.000 εργαζόμενους, ο επικεφαλής αξίζει όσο 5.300 «μέσοι» εργαζόμενοι. Στην Chipotle, αλυσίδα ταχυφαγείων μεξικανικού φαγητού με 76.000 εργαζόμενους, ο CEO αξίζει 3.000 φορές τον μέσο εργαζόμενο. Και ούτω καθεξής. Σε γενικές γραμμές, φαίνεται ότι ο λόγος μέσου CEO προς μέσο εργαζόμενο στους μεγαλύτερους ομίλους στις ΗΠΑ είναι περίπου 1.000. (...) Το μυστικό της επιτυχίας των υπερπλουσίων ιδιοκτητών πολυεθνικών –αλλά και των δικών μας που ωχριούν ως τάξη μεγέθους, αλλά διόλου σε ταλέντο απληστίας και αρπακτικότητας– είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των θηριωδών αμοιβών τους, των κερδών των ομίλων τους και της τεράστιας φανερής ή κρυμμένης προσωπικής περιουσίας τους είναι προϊόν μιας συστηματικής, περίτεχνης διαχείρισης του εργατικού δυναμικού. Είτε με την αύξηση του χρόνου εργασίας, είτε με τη μείωση του μέσου μισθολογικού κόστους, το ζητούμενο είναι να μειώνεται διαρκώς το μερίδιο της μισθωτής εργασίας (και της υποκρυπτόμενης «ανεξάρτητης») στον συνολικά παραγόμενο πλούτο, στο προϊόν κάθε επιχείρησης και ομίλου, σε κάθε χώρα και στον κόσμο ολόκληρο. Οι υψηλές αμοιβές των διευθυνόντων, τα παχυλά stock options των στελεχών, τα μερίσματα των μετόχων είναι οι αυξήσεις που δεν δίνονται στους μισθούς, τα ωράρια που επιμηκύνονται, οι απολύσεις που ακολουθούν κάθε τεχνολογική καινοτομία στην παραγωγή, η οποία δοκιμάζεται και εφαρμόζεται με πρωταρχικό κριτήριο τη μείωση του μισθολογικού κόστους, την υποκατάσταση εργασίας από αυτοματισμούς. Παλιό και ντεμοντέ όσο ο καπιταλισμός. Σ’ αυτό το ισοζύγιο βάζει το λιθαράκι του και το εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, παραγγελιά της τάξης που υπηρετεί με αφοσίωση. Περισσότερο από περιφρόνηση για τους εργαζόμενους και μίσος για την εργασία, είναι τρυφερότητα κι αγάπη για τη μεγάλη εργοδοσία, για τον πλούτο της εγχώριας ιθύνουσας τάξης που –και καλά– κακόπαθε στα χρόνια των μνημονίων και τώρα είναι η ώρα να πάρει το αίμα της πίσω. Οχι από τους ανταγωνιστές τους, βεβαίως, αλλά από την ενοχλητική εγχώρια εργατική τάξη κι ό,τι έχει απομείνει από το συνδικαλιστικό της κίνημα.

Aυτή η συμφωνία μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για τον περιορισμό των φορολογικών παραδείσων, την αύξηση των εσόδων στα κράτη, τη διαμόρφωση ενός πεδίου περισσότερο ισότιμου ανταγωνισμού. Η Ε.Ε. οφείλει όχι μόνο να προχωρήσει στην υλοποίηση της συμφωνίας αυτής αλλά και να λάβει ισχυρότερες πρωτοβουλίες για περιορισμό των offshore και την κατάργηση των φορολογικών παραδείσων. Ο ίδιος προσανατολισμός πρέπει να είναι κεντρικός και στην ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για τον ψηφιακό φόρο και τη φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, με στόχο τη δίκαιη φορολόγηση και τελικά την ελάφρυνση των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων. Τα ζητήματα της δίκαιης φορολόγησης και της φοροδιαφυγής δεν λύνονται από την αγορά που αναζητά και εκμεταλλεύεται τα κενά των φορολογικών συστημάτων, αλλά από ισχυρές πολιτικές πρωτοβουλίες και αποφάσεις.

Στην εισήγησή του στο συνέδριο «Regional Growth Conference 2021»  που οργάνωσε η εφημερίδα «Πελοπόννησος», ο τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Ανδρέας Ξανθός τόνισε ότι το μεγάλο δίδαγμα από την πανδημία δεν είναι η «αγαστή συνεργασία του ΕΣΥ με τον ιδιωτικό τομέα» όπως δήλωσε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός, αλλά η ανάγκη γενναίας επένδυσης στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και η ενίσχυσή του με επιπλέον πόρους (ανθρώπινους και υλικούς) για να καλύψει τις νέες υγειονομικές ανάγκες (διασύνδεση ΠΦΥ-Δημόσιας Υγείας, κοινοτική-κατ’ οίκον φροντίδα, επείγουσα ιατρική, μετανοσοκομειακή φροντίδα-αποκατάσταση, σχολική υγεία, ιατρική της εργασίας, περιβαλλοντική υγεία, αποκέντρωση του ΕΟΔΥ και διασύνδεσή του με τις υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας των Περιφερειών κλπ) με ισότιμο και ποιοτικό τρόπο. Ο Α. Ξανθός δήλωσε επίσης ότι το ΕΣΥ άντεξε πολύ οριακά, σε βάρος των ψυχοσωματικών αντοχών  του προσωπικού του και της φροντίδας όλων των υπόλοιπων ασθενών. Ενώ ο ιδιωτικός τομέας με το 1/3 των κλινών της χώρας δεν νοσήλευσε ούτε το 5% των περιστατικών covid-19. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο είναι προκλητική η αναφορά του κ. Μητσοτάκη ότι «το ΕΣΥ δεν πρέπει να είναι υποχρεωτικά κρατικό», αναιρώντας τον ιδρυτικό νόμο και αμφισβητώντας για 1η φορά απροκάλυπτα τη φιλοσοφία του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Πίσω από αυτή την προσέγγιση κρύβεται το άνοιγμα του ΕΣΥ στην αγορά και η άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίησή του, που αποτελεί cacus beli   για τον ΣΥΡΙΖΑ, τους εργαζόμενους στις δημόσιες δομές υγείας και την κοινωνία.

Οι υπουργοί Οικονομικών της G7, των επτά πιο αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών, συμφώνησαν σήμερα να δεσμευτούν στην επιβολή ελάχιστου εταιρικού φόρου 15% ανά χώρα. "Δεσμευόμαστε να φτάσουμε σε μια ισότιμη λύση ως προς την κατανομή των δικαιωμάτων φορολόγησης με τις χώρες να αποκτούν δικαιώματα φορολόγησης τουλάχιστον 20% επί του κέρδους που θα ξεπερνάει ένα περιθώριο 10% για τις μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες πολυεθνικές εταιρείες", αναφέρει μια ανακοίνωση των υπουργών που είδε το Reuters. "Θα φροντίσουμε για τον απαραίτητο συντονισμό μεταξύ της εφαρμογής των νέων διεθνών φορολογικών κανονισμών και της κατάργησης όλων των φόρων ψηφιακών υπηρεσιών", τονίζεται.

Το βιβλίο αποτελείται από δύο αρκετά διακριτά (και ίσως άνισα) μεταξύ τους μέρη: Το πρώτο είναι αφιερωμένο στην ιστορία του 20ού αιώνα και μπαίνει σε λεπτομερείς αφηγήσεις και περιγραφές, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον αντισημιτισμό. Πρόκειται πράγματι για μια πολύ άγρια ιστορία, όπως λέει ο τίτλος. Όχι μόνον γιατί μαθαίνουμε για τα γεγονότα που οδήγησαν στη Σοά, δηλαδή στο Ολοκαυτώμα, αλλά κυρίως γιατί διαβάζουμε για τον – ανομολόγητο ακόμη – ελληνικό αντισημιτισμό και τον αφανισμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Εδώ βέβαια ο συγγραφέας, προφανώς για οικονομία χώρου, δεν παραπέμπει στον 19ο αίωνα – στην διάλυση των αυτοκρατοριών, στην συγκρότηση των εθνικών κρατών και την έξαρση του εθνικισμού, ως βασικές συνθήκες και του σύγχρονου αντισημιτισμού, αλλά και του φασισμού γενικότερα. Mε αυτήν την παράλειψη ο 20ος αιώνας μοιάζει μετέωρος, σχεδόν σαν προϊόν παρθενογένεσης. Παρ’ όλ’ αυτά, τα κεφάλαια για τον αντισημιτισμό είναι τόσο σημαντικά, που θα έπρεπε να αποτελούν υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία. Το δεύτερο κομμάτι του βιβλίου – για την μεταπολίτευση και τους νοσταλγούς της δικτατορίας, για τα αγαπημένα εργαλεία της ακροδεξιάς, δηλαδή τον εθνικισμό και τον ηθικό πανικό, για την Χρυσή Αυγή και την αστυνομική βία – μας φέρνει στα σημερινά και γίνεται εκ των πραγμάτων πιο «δημοσιογραφικό». Προσπαθεί όμως ταυτόχρονα να κατανοήσει το φαινόμενο της άκρας δεξιάς τοποθετώντας το στο πλαίσιου αυτού που ο ιστορικός Έντσο Τραβέρσο έχει ονομάσει «μεταφασισμό». Εδώ χάνουμε λίγο τη συνέχεια με το ιστορικό παρελθόν, περνάει και σε δεύτερη μοίρα ο αντισημιτισμός, ενώ μαθαίνουμε σχετικά λίγα για τον νέο φανταστικό εχθρό – το Ισλάμ. Από την άλλη, μας εισάγει την έμφυλη διάσταση του μεταφασισμού, την τοξική αρρενωπότητα που τον χαρακτηρίζει, τον βαθύ σεξισμό και την ομοφοβία του.

Στη μεταμνημονιακή εποχή κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως η ιστορική μνήμη είναι αχρείαστη. Κι όμως, λαός χωρίς μνήμες σημαίνει δέντρο χωρίς ρίζες! Αυτές τις ρίζες έχει υποχρέωση να τις καλλιεργεί η πολιτεία, από την κεντρική εξουσία μέχρι και την τελευταία βαθμίδα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με τελετές μνήμης, με σήμανση των επετείων, των μνημείων - συμβόλων, με συμμετοχή της δημόσιας εκπαίδευσης. Στην Πάτρα είναι παντού παρούσα η ιστορική μνήμη, ιδιαίτερα της δεκαετίας 1940-1949. Είναι τα ζοφερά χρόνια της κυριαρχικής εμφάνισης του ναζισμού, αλλά και των παραγώγων του, που μας άφησε κληρονομιά μετά την ήττα του από τις αντιφασιστικές δυνάμεις. Με μία νοητή γραμμή, αυτές οι μνήμες ξεκινούν από τις φυλακές της πόλης, που πέρασαν στα χέρια των καταχτητών. Εκεί γράφηκε ένα πολύ λίγο γνωστό κεφάλαιο αγώνα των κρατουμένων αντιφασιστών, είτε δεσμώτες είτε ως όμηροι, μελλοθάνατοι, «τροφή» στα εκτελεστικά αποσπάσματα του ναζισμού, για αντίποινα. Κι ακόμη στα στρατόπεδα Αρόης και Λυμπερόπουλου, τόπος ομήρων, των SS, το δεύτερο, ισάξιο αυτών του Χαϊδαρίου και Παύλου Μελά… Συνεχίζεται στους δρόμους της πόλης, με θύματα τη νέα γενιά, που έβγαινε τα βράδια για αναγραφή στους τοίχους αντιναζιστικών συνθημάτων, πέφτοντας από τις σφαίρες περιπόλων των καταχτητών, αλλά και με τους ήρωες στα παράνομα τυπογραφεία και καταλήγει στους τόπους εκτελέσεων στο κτήμα του Μουρτζούχου, πίσω από το ΚΕΤΧ και στη Σκοποβολή του Γηροκομείου. Ειδικά για το Στρατόπεδο Λυμπερόπουλου, είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει η ανάδειξή του ως χώρος ιστορικής μνήμης, μετά και την απόφαση του ΣτΕ 2198/2016. Αυτή απόφαση ικανοποιεί, εν έτει 2016, το δημοτικό συμβούλιο Πατρέων, που με την πράξη Κ.Α.Πρ.448, στην 24/17-7-1990 συνεδρία του (δήμαρχος Ανδρ. Καράβολας) με την υπ’ αρ. 46/3-7-90 γνωμοδότηση της Επιτροπής Σχεδίου Πόλεως, ομόφωνα τροποποίησε το υφιστάμενο Σχέδιο Πόλεως και αποφάσισε τον χαρακτηρισμό του κληροδοτήματος Λυμπερόπουλου ως κοινόχρηστου πάρκου Εθνικής Αντίστασης, με διατήρηση ως έχουν των δυο κτισμάτων που υπάρχουν εκεί, ήτοι της βίλας και του μικρού ιερού ναού της Αγ. Μαρίνης. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για να διαμορφωθεί ο χώρος του κληροδοτήματος Λυμπερόπουλου και να στηθούν στον κήπο οι προτομές των ηγετών του αντιφασιστικού αγώνα, του εθνοσυμβούλου της ΠΕΕΑ, δημάρχου Πατρέων Ρούφου Λαλάκη, του γραμματέα ΕΑΜ Θρασ. Κωνσταντίνου, του φρουράρχου Πατρών διοικητή του 12ου Συντάγματος ΕΛΑΣ Βλάση Ανδρικόπουλου και του πρωτοκαπετάνιου Αχαΐας - Αιγιαλείας Δημ. Μίχου. Το δε υπόγειο της βίλας να διαμορφωθεί σε χώρο συγκέντρωσης ντοκουμέντων - κειμηλίων και να αναρτηθούν φωτογραφίες εκτελεσθέντων και κρατουμένων. Στο εσωτερικό της εκκλησίας να καίει άσβεστο καντήλι στη μνήμη των εκτελεσθέντων.

Ετοιμάζονται εν χορδαίς και οργάνοις να αρχίσουν το ξεπούλημα της Ακρόπολης, μην τυχόν και πάει τσάμπα τόσο σκ..., συγνώμη, τόσο τσιμέντο πάνω στα αρχαία μάρμαρα. Λατέρνα η Ακρόπολη, μπιτσόμπαρο ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, μπάτε σκύλοι αλέστε το αρχαίο στάδιο της Νεμέας, όλα εξελίσσονται σύμφωνα με το επιτελικό σχέδιο αυτού του επιτελικού (παρα)κράτους. Βαράτε, βιολιτζήδες, ασίκικο σκοπό κι ας αρχίσουν οι χοροί, με εφέ τους καπνούς και τα ιπτάμενα αποκαΐδια από τα Γεράνεια Όρη. Έρχονται εξορύξεις βωξίτη, έρχονται ανεμογεννήτριες (κάηκαν που κάηκαν), έρχεται και ο οίκος Dior για φωτογράφηση! Οποία τιμή για μια συνοδό πολυτελείας όπως κατάντησαν την Ακρόπολη. Θα γίνει γνωστή στα πέρατα του κόσμου. Μάθανε ότι φωτογραφιζόμαστε, πλακώσανε και οι τουρίστες. Τελικά, να δεις, το χέσιμο θα αποδειχτεί η βαριά βιομηχανία της οικονομίας μας. Οπότε αχρείαστα και τα αρχαία του σταθμού Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη. Να ξεριζωθούν από τα σπλάχνα της πόλης. Το είπε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το είπε το Συμβούλιο της Επικρατείας, το είπε και αυτό το κωλοπετσωμένο πτηνό, ο παπαγάλος (αιωνόβιο πτηνό, τρέφεται από τον κρατικό κορβανά), δεν αντέδρασε ο ρέκτης εφοπλιστής, οπότε όλα καλά. Προχωράμε στην καταστροφή. Business as usual. Αυτό είναι το σκηνικό πάνω στο οποίο παίχτηκε η παραστασούλα της Ακρόπολης και γι’ αυτό είναι μια ελεεινή πολιτική αλητεία. Την ίδια στιγμή που στους πρόποδες της Ακρόπολης οι μπουλουκτσήδες του Χρυσοχοΐδη πήγαν να στήσουν μια παράνομη και άθλια παράσταση εις βάρος του αληθινού θεάτρου. Του θεάτρου ζωής που λέει «ΕΜΠΡΟΣ» και απαντάει στις προκλήσεις και ανασαίνει τη μουσική των ανθρώπων. Δεν τα κατάφεραν. Γιατί παρ’ όλη την καταστολή και τη σαπίλα των περιττωμάτων, η πόλη είναι ανοιχτή. Και μας αντέχει όλους. Και μας χωράει όλους. Όπως η δημοκρατία.