Macro

Το 1966, με διοικητή τον Γεώργιο Μαύρο, η ΕΤΕ, στο πλαίσιο του εορτασμού των 125 χρόνων από την ίδρυσή της, δημιούργησε ένα μορφωτικό-πολιτιστικό ίδρυμα με σκοπό να συμβάλει στην ανάπτυξη των γραμμάτων, των επιστημών και των καλών τεχνών. Και πράγματι το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) συστάθηκε με το Διάταγμα 311 της 1ης Απριλίου 1966. Έκτοτε και υπό φωτεινές διοικήσεις το ίδιο το ΜΙΕΤ έγινε συνώνυμο πολιτιστικής παραγωγής και κυρίως εκδοτικής. Οι εκδόσεις του ΜΙΕΤ δεν είχαν τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα άλλων εμπορικών εκδοτικών οίκων (χωρίς να μειώνουμε την προσφορά τους), προσφέροντας το πλεονέκτημα εξαιρετικά και αψεγάδιαστα επιμελημένων βιβλίων που ταυτόχρονα αποτελούσαν κλασικά ή μετέφεραν στη χώρα μας νέες τάσεις από τον κόσμο του πνεύματος και της επιστήμης. Όλη αυτή την τεχνογνωσία οι άνθρωποι του ΜΙΕΤ αποφάσισαν στην αρχή της δεκαετίας του 2000 να τη διαδώσουν σε όσους επιθυμούσαν και μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτητικές ανάγκες ενός διετούς σεμιναρίου που ονομάστηκε «Α’ Εργαστήρι Επιμελητών Εκδόσεων», που ο γράφων είχε τη χαρά και την τιμή να επιλεγεί μετά από μια δύσκολη και υψηλών προδιαγραφών διαδικασία επιλογής. Aπό το 2003 και για 18 χρόνια αυτό το εργαστήρι μόρφωνε στην κυριολεξία νέους ανθρώπους που θα έβγαιναν στην παραγωγή που είχε σχέση με τον εκδοτικό χώρο συνολικά. Ανεξαρτήτως των όσων έχουν δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με τη λειτουργία συνολικά του ΜΙΕΤ, που είναι εσωτερικό ζήτημα του τραπεζικού ομίλου, και αντιλαμβανόμενοι τους δύσκολους καιρούς για την ελληνική οικονομία και τις πιέσεις που δέχονται εδώ και χρόνια οι ελληνικές τράπεζες, είναι απόλυτα κατανοητή η ανάγκη για ανακατευθύνσεις και αναπροσανατολισμούς που σχετίζονται με τον εγχώριο και παγκόσμιο ανταγωνισμό. Σε αυτό το πλαίσιο, ωστόσο, οφείλουμε ίσως να αναστοχαστούμε ότι ακόμη και μέσα σε αυτό τον σκληρό κόσμο των αριθμών, ένα τόσο καλό «προϊόν», όπως το Εργαστήρι Επιμελητών Εκδόσεων, που διαμορφώνει «τεχνοκράτες» της γλώσσας και του πολιτισμού αξίζει να διασωθεί ως διαχρονική προσφορά στον τομέα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης και ως ένα από τα ζωντανά μέλη ενός οργανισμού, του ΜΙΕΤ, που ταυτίζεται με την άρρηκτη σχέση της ΕΤΕ με την επαγγελματική και πολιτιστική αριστεία.

Εμείς, εδώ στην Ηλεία, ευχόμαστε αυτή τη φορά τα χρονοδιαγράμματα για την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου να τηρηθούν και να μην μετατεθούν, όπως έχει γίνει πάρα πολλές φορές δια στόματος πρωθυπουργού και αρμόδιουυΥπουργού. Θα χαιρετίσουμε την επανέναρξη των εργασιών και την ολοκλήρωση του έργου, αισθανόμενοι όμως άλλη μια μεγάλη αδικία να συντελείται από αυτήν την κυβέρνηση εις βάρος μας, ότι δηλαδή ένας από τους φτωχότερους νομούς της χώρας θα έχει χάσει οριστικά τη δυνατότητα να αποκτήσει ένα σημαντικότατο έργο υποδομής με δημόσιο χαρακτήρα και πολύ χαμηλότερο κόστος κατασκευής. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο ίσως θα μπορούσαμε να καταλογίσουμε τις μόνες ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν επίσπευσε την εγκατάσταση των εργολάβων, ώστε η πρόοδος των εκτελεσθέντων εργασιών να λειτουργούσε πιθανόν αποτρεπτικά στη σημερινή ζημιογόνο για το δημόσιο συμφέρον εξέλιξη.

Το συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων δάσος της Βαλανιδορράχης, που βρίσκεται στον Δήμο Πάργας του νομού Πρεβέζης, επιδικάστηκε σε ιδιώτες με βάση δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί των ιδιωτών, που εμφανίστηκαν ως «συγκύριοι» οθωμανικών τίτλων και ενώ το Δημόσιο κατέχει ποσοστό 20% επί του δάσους. Το δάσος της Βαλανιδορράχης, ένα δάσος παράκτιο εξαιρετικού φυσικού κάλλους, κόσμημα της ακτογραμμής της Ηπείρου, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα ενός οικοσυστήματος χαρακτηρισμένου σχεδόν εξ ολοκλήρου ως Νatura 2000 στις εκβολές του Δέλτα του Αχέροντα, με υδροβιότοπο και τέσσερις παραλίες, παραδόθηκε σε χέρια ιδιωτών. Οσο κι αν φαίνεται αδιανόητο, το συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων δάσος της Βαλανιδορράχης, που βρίσκεται στον Δήμο Πάργας (πρώην Φαναρίου) του νομού Πρεβέζης, επιδικάστηκε σε ιδιώτες με βάση δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν επί αγωγής διανομής του, με τις οποίες έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί των ιδιωτών που εμφανίστηκαν ως «συγκύριοι» οθωμανικών τίτλων, και ενώ το Δημόσιο κατέχει ποσοστό 20% επί του δάσους.

Με μια προκλητική διαρροή στα ΜΜΕ χτες, «ανώνυμες πηγές» του υπουργείου Παιδείας, επαίρονται γιατί... μόνο…

Ανοιχτή επιστολή καταπέλτη απέστειλε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος (ΠΟΘΑ) στον δήμαρχο Αθηναίων με αφορμή…

Όταν έδινα κάποιες διαλέξεις στο Περού, ένα από τα αντικείμενα συζήτησης ήταν η ελευθερία. Οι…

Η ένταση της κοινωνικής συμμόρφωσης στα πατριαρχικά κελεύσματα μιας ισχυρής και αυταρχικής πολιτικής παραφωνίας, μας δίνει δυστυχώς τη δυνατότητα να προβλέψουμε ότι ο κύκλος της βίας και του γυναικείου αίματος δεν θα κλείσει με το τέλος του έτους. Η προπαγάνδιση αντιλήψεων που θέλουν την ανθρώπινη φύση αντίθετη στην ιδέα μιας κοινωνίας χωρίς ανισότητες, τη γυναίκα σε ρόλο νοικοκυράς και τα παιδιά των λαϊκών συνοικιών ως εργάτες και ψυκτικούς, μυεί την κοινωνία στην κτηνωδία, στην ανομία και την αποσύνθεση.

Σε σημερινή του ραδιοφωνική συνέντευξη στον Άλφα 9,89 Fm και στο δημοσιογράφο Νίκο Παναγιωτόπουλο, ο βουλευτής και τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Ανδρέας Ξανθός, δήλωσε ότι η πανδημία πλέον είναι εκτός ελέγχου και η κυβέρνηση σε πανικό. Σε μια μέρα που προαναγγέλλεται πρωτοφανής έκρηξη κρουσμάτων, ο Υπουργός Υγείας δηλώνει αισιόδοξος για τις αντοχές του ΕΣΥ και θα εκτιμήσει αν χρειάζεται να ληφθούν μέτρα νωρίτερα από την Πρωτοχρονιά! Η κυβέρνηση δεν έχει μάλλον καταλάβει ότι το αφήγημα της για «πανδημία ανεμβολίαστων», για «υποχώρηση του 4ου κύματος» και για «λήψη μέτρων αν χρειαστεί», έχει καταρρεύσει πλήρως , είναι εκτός υγειονομικής πραγματικότητας και απειλεί ανοικτά τη Δημόσια Υγεία. Όλη η στρατηγική της για την πανδημία ως μια «περαστική μπόρα» είναι στον αέρα, όλα γίνονται «κατόπιν εορτής», αποσπασματικά, χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο, χωρίς συνδυαστικές παρεμβάσεις στην επιδημιολογική επιτήρηση, στη συστηματική και δωρεάν ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, στη στοχευμένη πρόληψη στις εστίες υπερμετάδοσης και, κυρίως, χωρίς δραστική ενίσχυση του ΕΣΥ και αποσυμπίεση των δημόσιων νοσοκομείων με επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και πλήρη αξιοποίηση των στρατιωτικών νοσοκομείων. Την ίδια στιγμή, είναι πρόκληση να εξαγγέλλονται υποχρεωτικά μέτρα ατομικής προστασίας (μάσκες FFP2 ή ΚΝ95 για είσοδο σε super market ή μέσα μαζικής μεταφοράς, συστηματικό testing), δηλαδή μέτρα που θα επιβαρύνουν οικονομικά τα φτωχά και μεσαία στρώματα, χωρίς αντίστοιχη κρατική παρέμβαση στην αγορά (πχ διατίμηση στις μάσκες υψηλής προστασίας) και χωρίς δωρεάν κάλυψη των διαγνωστικών τεστ( pcr-rapid για όλους, εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Η κυβέρνηση, «μοιραία και άβουλη αντάμα», οδηγεί τη χώρα προς την κορύφωση της υγειονομικής τραγωδίας, χωρίς καν να έχει παραδεχθεί την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο υποτίμησης του κινδύνου και εφησυχασμού. Αυστηρά μέτρα περιορισμού των κοινωνικών συναθροίσεων και μαζικών εκδηλώσεων ΤΩΡΑ! ΧΘΕΣ! Αλλιώς θα είναι πολύ αργά!

Το Προλετκούλτ είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο των Wu Ming, της συγγραφικής κολεκτίβας από την Ιταλία που προήλθε από την αντίστοιχη παλιότερη ομάδα, τους Luther Blisset (που συνέγραψε το περίφημο Q, Ο Εκκλησιαστής, στα ελληνικά). Το όνομα Wu Ming σημαίνει στα κινεζικά «ανώνυμος» ή «κανένας» (βέβαια η ταυτότητα των μελών της κολεκτίβας είναι πλέον γνωστή, αν και αρνούνται αυστηρά κάθε φωτογράφιση). Αυτή τη φορά το ταξίδι της συγγραφικής ομάδας στην πολιτικοκοινωνική ιστορία του πλανήτη τούς φέρνει στη νεότευκτη Σοβιετική Ένωση, τα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, αν και αποτυπώνονται στιγμές και από την προεπαναστατική εποχή (το βιβλίο ξεκινάει με τη γνωστή ληστεία στην Τιφλίδα, το 1907). Κεντρικό πρόσωπο στο βιβλίο είναι ο Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ, ο συγγραφέας του περίφημου Κόκκινου πλανήτη και ηγετική μορφή του κινήματος της Προλετκούλτ. Ο Μπογκντάνοφ. ως θεωρητικός, έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην καλλιέργεια της συνείδησης του προλεταριάτου, δίνοντας πρωτοκαθεδρία σε μια πολιτιστική επανάσταση, σε μια νέα προλεταριακή κουλτούρα/ηθική/τέχνη σε αντιπαράθεση με την αστική, στην κατοχή της γνώσης, κυρίως, και όχι στην κατοχή των μέσων παραγωγής, με αποτέλεσμα να δεχθεί σκληρή κριτική από τον Λένιν για διανοουμενίστικο αστικό ιδεαλισμό και άλλα.

Μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από ένα lockdown μέσα στο καταχείμωνο; Ένα blackout ίσως –αλλά…