Macro

Επανάληψη του ουκρανικού σεναρίου ή απόηχος της αφγανικής περιπέτειας; Η εξεύρεση ιστορικών αναλογιών για τρέχουσες…

Επισκεπτόμενος τον Αη Στρατή ο Πρωθυπουργός μίλησε για «έναν τόπο με βαριά ιστορία, ένα τοπόσημο…

Αυτό που συμβαίνει στο Καζακστάν μπορεί να φαντάζει πολύ μακρινό και είναι. Για ποιο όμως…

Μας διαβεβαίωσε ότι σε ένα μήνα η πανδημία θα έχει τελειώσει. Τον Σεπτέμβριο μας έλεγε ότι η ακρίβεια θα έχει τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Τον Οκτώβριο έλεγε ότι οι ανατιμήσεις είναι φαινόμενο που προκαλείται από τη μεγάλη ανάπτυξη. Και είχε προαναγγείλει και πολύ δραστικές παρεμβάσεις για την αντιμετώπισή τους. Και τον Δεκέμβριο έλεγε ότι, εκτός από την ενέργεια, δεν υπάρχει καμία πραγματική αύξηση σε προϊόν. Τώρα ότι η πανδημία τελειώνει σε έναν μήνα. Γενικά έχει αποκτήσει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, χωρίς να τον παίρνει κανένας στα σοβαρά. Και αυτό είναι πλεονέκτημα για την κυβέρνηση. Είπε και κάτι ακόμα ο Άδωνις: ότι μέχρι στιγμής το ΕΣΥ αντέχει. Και εκεί χτύπησε ξύλο και έφτυσε τον κόρφο του. Και όλοι ασχολήθηκαν με αυτό. Αλλά το ζήτημα δεν είναι το ότι χτύπησε ξύλο. Το ζήτημα είναι, χτυπώντας ξύλο, το ότι «το ΕΣΥ αντέχει» το πέρασε στην κουβέντα ως δεδομένο. Ενώ το κατά πόσον αντέχει το ΕΣΥ είναι θέμα προς συζήτηση και μάλιστα πάρα πολύ. Δεν το προσπερνάμε φτύνοντας τον κόρφο μας. Η έκθεση Τσιόδρα, για παράδειγμα, που την έχει διαβάσει πλέον όλος ο κόσμος εκτός από την κυβέρνηση, λέει ότι με περισσότερους από 400 διασωληνωμένους, το ΕΣΥ δεν αντέχει. Με εκατό και εκατόν πενήντα διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, το ΕΣΥ δεν αντέχει. Χωρίς προσωπικό και με το προσωπικό που υπάρχει ήδη να ταλαιπωρείται από την κούραση και την πανδημία, το ΕΣΥ δεν αντέχει. Αλλά η κυβέρνηση δεν θέλει να ακούει για ενίσχυση του ΕΣΥ. Προτιμάει αντ' αυτού να φτύνει τον κόρφο της και να λέει δόξα τω Θεώ, το ΕΣΥ αντέχει. Τι ωραία που τα έχουμε καταφέρει! Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε, με 40.000 κρούσματα τη μέρα: Το ΕΣΥ αντέχει και η πανδημία σε έναν μήνα τελειώνει.

Η εικόνα που παρουσιάζει η πόλη κατά τον τοξικό συνδυασμό Μπακογιάννη - Νέας Δημοκρατίας δεν έχει προηγούμενο. Πάτημα η πανδημία, η οποία έδωσε την εντύπωση πως ο δεξιός ρεβανσισμός, ο οποίος μην ξεχνάμε ότι μπήκε βίαια σε εφαρμογή με σκοπό την ανάκτηση του όποιου εδάφους χάθηκε κατά την έντονη απονομιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών επί των ετών του μνημονίου-αντιμνημονίου, μπορεί να παρελαύνει χωρίς αντιστάσεις, ακόμα και να σβήνει από τον χάρτη ολόκληρες προηγούμενες κοινωνικές διεργασίες. Αρκεί όμως να θυμηθούμε τις πολύ σημαντικές νίκες που σημείωσαν οι κάτοικοι κατά τη θητεία όλων των τελευταίων δημάρχων της πόλης (Ελαιώνας, πάρκο Πατησίων, πάρκο Ναυαρίνου, κι ένα σωρό άλλα) για να καταλάβουμε πόσο επίπλαστη είναι η παραπάνω εικόνα. Σαφέστερες θέσεις και εντονότερη δράση θα πρέπει να ζητήσουμε και από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση η οποία στην κυβέρνηση, αν και ξεκόλλησε το έργο του μετρό και υιοθέτησε μια σαφώς ηπιότερη και εποικοδομητικότερη νοοτροπία απέναντι στις εντάσεις πολιτειας-κατοίκων, άφησε άλυτα αρκετά θέματα της ζωής στην πόλη. Μεταξύ αυτών οι δραματικές συνθήκες έλλειψης πρασίνου, αλλά και πρόσβασης στη στέγη με την αλλοίωση που κατάφερε στις γειτονιές η έφοδος και η ασυλία του real estate, ταυτόχρονα με τη συνδρομή των ιδιοκτητών ακινήτων που εκτίναξαν τα ενοίκια για παλιούς και νέους κατοίκους. Ζητήματα δηλαδή που επηρεάζονται άμεσα από την σημερινή κυβερνητική νοοτροπία για τους ελεύθερους/δημόσιους χώρους. Το 2022 δύσκολα θα γίνει 2021 ενώ ακόμα πιο δύσκολα θα καταντήσει 2020. Να ξανασηκώσουμε τα μάτια μας στην πόλη και τον δημόσιο χώρο

Η δήλωση του Γάλλου Προέδρου Μακρόν ότι θέλει η στρατηγική του εμβολιασμού να "τσαντίσει", να…

Μια νέα, λιγότερο ενοχική και πιο χύμα ακροδεξιά χαράζει την πορεία της. Γέμισαν οι Πακιστανοί της πόλης μας το Σύνταγμα την πρωτοχρονιά, τη μια μέρα το χρόνο που βγαίνουν από τα στέκια τους στις δυτικές παρυφές της Αθήνας, και έγινε θέμα, λες και δε γίνεται το ίδιο εδώ και πολλά χρόνια. Η νέα ακροδεξιά είναι πιο χαλαρή ιδεολογικά, πιο αχταρμάς καλύτερα, βάζει στο μείγμα πολιτισμικό και θρησκευτικό μουσουλμανικό φόβο για να σφίξει, επανανομιμοποίηση μέσω της επίκλησης της ενσώματης ή ένοπλης(!) υπεράσπισης του συντάγματος, alt-right εξυπναδούλες και υποτιθέμενα αντικομφοσμιστική εναντίωση στην πολιτική ορθότητα, ολίγη ή μπόλικη από παραδοσιακό φασισμό, παραθρησκευτικές αρλούμπες, αντιεμβολιαστικό σθένος και έτοιμο το νέο φαγητό. Πολυδιασπασμένη έπειτα από την πτώση της χρυσής αυγής, οι ιδέες της κάνουν γκέλ ακόμα και στις παρυφές ή στο κέντρο της παρούσας κυβέρνησης. Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της διακινδύνευσης που δημιουργεί χαμένους στη νομή του παραγόμενου πλούτου είναι η προϋπόθεση ύπαρξης και ανάπτυξής της. Η άκεντρη λειτουργία της, η κυβερνητική και ψεκασμένη εκδοχή της την αναδιπλασιάζουν αν την σκεφτούμε ως αξιακές, συμβολικές αναπαραστάσεις και οργανωτικές επιτελέσεις. Μπορούμε να απαντήσουμε επί του συγκεκριμένου. Ένα λαϊκό επιχείρημα θα μπορούσε να είναι το εξής. Οι περιοχές δυτικά κι ανατολικά της Πειραιώς, τόποι χρήσης ναρκωτικών, αστεγίας, βρωμιάς και κάθε λογής μικροπαρανομίας αναβαθμίστηκαν εκ των ενόντων από την πολυπληθή παρουσία των μεταναστών. Τα μαγαζιά των πακιστανών, των κινέζων, των μπαγκλαντεσιανών φωτίζουν (κυριολεκτικά το εννοώ, έχουν φώτα) αυτές τις γειτονιές, συνιστούν ασφαλείς χώρους, αλλάζουν τη δημογραφία και τις εγκαθιδρυμένες κοινωνικές κατηγορίες. Μικρά κινεζάκια παίζουν κυνηγητό στην Ιάσωνος, μουσουλμανάκια λένε τα κάλαντα στη Ζήνωνος, οικογένειες νωχελικά ησυχάζουν στους λιγοστούς πράσινους χώρους, κινέζοι στα πεζοδρόμια πάνω στα μηχανάκια τους σερφάρουν ατέλειωτα στον ιντερνετ. Κατά τη δεκαετία του 1990 και 2000 οι πέριξ της Ομόνοιας περιοχές ήταν σε πολύ χειρότερη μοίρα και η (σχετική πάντα) καλυτέρευση τους οφείλει πολλά στους μετανάστες, χώρια που ρουχισμός, φαγητό, καφέ, καθημερινή τεχνολογία είναι πιο φθηνά και συχνά σε μεγάλη ποικιλία. Η μείωση της εγκληματικότητας, η άρση προσπαθειών gentrification και τουριστικοποίησης συχνά βασίζονται σε αυτούς τους πληθυσμούς (δε μπορώ να επεκταθώ περαιτέρω εδώ). Εκείνοι και εκείνες που εναντιώνονται στην ακροδεξιά χρειάζεται να επινοήσουν λόγους και πράξεις που αντιστοιχούν στο υπογείως αναβαθμισμένο επίπεδο του αντιπάλου τους. Και οι απαντήσεις επί του συγκεκριμένου είναι σημαντικές. ΥΓ τη δεκαετία του 1990 μια ακροδεξιά αφήγηση που έκανε πάταγο είναι πως στην Ομόνοια ακούς μόνο αλβανικά, πλέον την λένε "Πλατεία Τιράνων". Κανένας δεν τολμά να πει με τόση ευκολία τέτοιες βλακείες πια για τους αλβανούς συμπολίτες μας, με των οποίων τα παιδιά είμαστε ένα. ΥΓ2 μην κάνουμε εξωτισμούς, δεν είναι όλοι οι μετανάστες καλοί. Οι μαφίες τους είναι εξαιρετικά σκληρές και τυραννάνε πρώτα απ’ όλα τα μέλη της δικής τους εθνοτικής ομάδας. Το ίδιο όμως ισχύει και για εμάς.

Δημοφιλής πρακτική της πολιτικής τα σενάρια. Κυκλοφορούν, κάνουν ντόρο, δημιουργούν προσδοκίες, αποσύρονται αφού έχουν κάνει…

Σήμερα οι υπουργοί Παιδείας και Υγείας ανήγγειλαν επιστροφή στις τάξεις με σελφ τεστ και διατήρηση του απαράδεκτου «50%+1» για να κλείσει ένα τμήμα. Ουσιαστικά δηλαδή, στέλνουν μαθητές και εκπαιδευτικούς πίσω στα σχολεία, όπως ακριβώς το Σεπτέμβριο. Πριν την εμφάνιση της Όμικρον, που έχει αλλάξει τα δεδομένα και αποδιοργανώσει τα νοσοκομεία μας. Κι ας νόσησαν πάνω από 100.000 παιδιά το τετράμηνο που πέρασε. Επέλεξαν μάλιστα να κάνουν τις ανακοινώσεις τους τη μέρα που δημοσιοποιήθηκε το απίστευτο ρεκόρ των 50.126 κρουσμάτων. Την ίδια εβδομάδα που η Ελλάδα πέρασε δεύτερη στον κόσμο, σε κρούσματα αναλογικά με τον πληθυσμό (πλην πολύ μικρών χωρών). Είναι σαφές ότι επιλέγουν ως «λύση» την ανοσία της αγέλης. Λυπάμαι, αλλά είναι ανεύθυνοι. Χθες κατατέθηκαν δέκα προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ασφαλέστερο -κατά το δυνατόν- άνοιγμα των σχολείων. Αναρωτιέμαι, συζητήθηκαν κάποιες από αυτές στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ειδικών; Τι συνέβη; Απορρίφθηκαν συλλήβδην από τους επιστήμονες; Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ρωτώ, ούτε ένα από τα μέτρα που προτείναμε, δεν θα βοηθούσε στην ασφάλεια των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των οικογενειών τους; Αποφάσισε αντίθετα η πλειοψηφία των επιστημόνων - μέλη της, να υιοθετήσει το περίφημο «50%+1»; Η κυβέρνηση ρίχνει την ελληνική οικογένεια σε μια απρόβλεπτη δίνη, τη στιγμή που δεν μπορεί -δεν θέλει- να εξασφαλίσει ούτε δωρεάν μοριακά τεστ. Από δω και πέρα, λυπάμαι ξαναλέω, οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο και συνέπειες.

Παρόλο που ο πληθυσμός στις πόλεις μας αυξάνει, αισθανόμαστε όλο και περισσότερο μοναξιά. Μάλιστα έχει διαπιστωθεί ότι το να βρίσκεσαι σε περιβάλλον με συνωστισμό αυξάνει το αίσθημα της μοναξιάς έως και 38%. Αυτή η επίδραση παραμένει σημαντική ακόμη και αφού ληφθούν υπόψη μια σειρά παραγόντων – όπως η ηλικία, το φύλο, η εθνικότητα, το επίπεδο εκπαίδευσης και το επάγγελμα. Η μοναξιά έχει επιζήμια επίδραση τόσο στην ψυχική όσο και στη σωματική μας υγεία και συνδέεται με πολλές παθήσεις υγείας – συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης, του αλκοολισμού και καρδιακών παθήσεων. Μάλιστα, ενώ η ατμοσφαιρική ρύπανση και η παχυσαρκία αυξάνουν τον κίνδυνο θανάτου ενός ατόμου κατά 6%, 23% αντίστοιχα, η μοναξιά μπορεί να αυξήσει αυτόν τον κίνδυνο έως και 45%. Η κοινωνική συμπερίληψη – το αίσθημα του να βρίσκεσαι με άτομα που μοιράζονται αξίες και μας κάνουν να νιώθουμε ευπρόσδεκτοι – συσχετίζεται με μείωση της μοναξιάς κατά 21%. Αυτό υποδηλώνει ότι σημασία έχει η ποιότητα των κοινωνικών μας σχέσεων – παρά η ποσότητα κοινωνικών επαφών που έχουμε. Αν το παραπάνω μας φαίνεται αυτονόητο, πιο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι έχουμε 28% λιγότερες πιθανότητες να αισθανθούμε μοναξιά σε αστικά περιβάλλοντα με φυσικά χαρακτηριστικά όπως δέντρα, φυτά και πουλιά σε σχέση με τα αστικά περιβάλλοντα που δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Εάν λοιπόν η μοναξιά μειώνεται από την επαφή με τη φύση, η βελτίωση της πρόσβασης σε χώρους πρασίνου και μπλε υψηλής ποιότητας (όπως πάρκα και ποτάμια) σε πυκνές αστικές περιοχές μπορεί να βοηθήσει τόσο την ποιότητα της ζωής μας όσοκαι το να ζήσουμε περισσότερο.