Αναδημοσιεύσεις

Ακούραστος ο Μίκης, ήρθε το επόμενο διάστημα και άλλες φορές στις Σέρρες για να πάρει μέρος σε εκδηλώσεις των Λαμπράκηδων με πιο χαρακτηριστική την άφιξή του στις 8 Δεκεμβρίου 1965, την επομένη που οι δυνάμεις της ανωμαλίας ανατίναξαν με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικής ύλης τη Λέσχη της Νεολαίας Λαμπράκη Σερρών, στην πολυσύχναστη εμπορική οδό Παναγή Τσαλδάρη. Οπως προέκυψε αργότερα, οι τρομοκράτες (λέχθηκε τότε ότι ήταν πράκτορες της ελεγχόμενης από τον μετέπειτα δικτάτορα Παπαδόπουλο ΚΥΠ) εισήλθαν στη Λέσχη γκρεμίζοντας την πόρτα της εισόδου, λίγη μόλις ώρα μετά το τέλος μιας εκδήλωσης που είχαμε με τη συμμετοχή 50 και πλέον Λαμπράκηδων και την αναχώρηση του τελευταίου που κλείδωσε. Και ήταν ευτύχημα που δεν θρηνήσαμε νεκρούς εκείνο το βράδυ, καθώς είχαν υπονομευτεί με χειροβομβίδες και τα πόμολα στις πόρτες... Η αντίδραση του Μίκη και των άλλων στελεχών της Αριστεράς ήταν ακαριαία. Την άλλη κιόλας μέρα με το πρώτο αεροπλάνο έφτασε Θεσσαλονίκη και από εκεί, μαζί με στελέχη και βουλευτές της ΕΔΑ, βρέθηκε επί τριήμερο στις Σέρρες, οργώνοντας τον νομό και περπατώντας επί ώρες στους κεντρικούς δρόμους της πόλης για να δουν οι πολίτες ότι οι Λαμπράκηδες, υπερασπιστές της Δημοκρατίας και της ομαλότητας, δεν φοβούνται τον σκοταδισμό και την τρομοκρατία. Τρεις μέρες μετά πραγματοποιήθηκε υπό βροχή και κρύο ογκώδης συγκέντρωση στον θερινό κινηματογράφο «Ρεξ», με κεντρικό ομιλητή τον Μίκη Θεοδωράκη και ένα μεγάλο πλήθος μουσκεμένο μέχρι το μεδούλι να κατακλύζει όχι μόνο τον χώρο του σινεμά αλλά και το τμήμα της λεωφόρου Μεραρχίας μπροστά στο δικαστικό μέγαρο. Ακόμα ηχούν στ' αυτιά μου οι προειδοποιήσεις του για τον κίνδυνο ανώμαλων πολιτικών εξελίξεων, κάτι που δυστυχώς έγινε με τις κυβερνήσεις της αποστασίας και την επτάχρονη δικτατορία. Κι όταν αργότερα κηρύχτηκε η δικτατορία από τους επίορκους συνταγματάρχες, το παράδειγμα του Μίκη, που είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου, είχα σαν πρότυπο όταν αποφάσισα να πάρω μέρος στον αγώνα για την ανατροπή της λαομίσητης ξενοκίνητης χούντας.

Το περιβαλλοντικό όφελος από την αντικατάσταση ρυπογόνων ορυκτών πηγών (λιγνίτης, φυσικό αέριο) με ΑΠΕ είναι μια συνθέτη διαδικασία, που δεν εστιάζεται μόνο στη φάση εγκατάστασης και λειτουργίας, αλλά στον συνολικό κύκλο ζωής της μονάδας (from cradle to grave), συνυπολογίζοντας τόσο τις ενεργειακές καταναλώσεις, όσο και το σύνολο των εκπομπών που συνοδεύουν τη φάση παραγωγής των μερών, τη μεταφορά τους, την κατασκευή, το κόστος λειτουργίας, την απόσυρση και την ανάπλαση του χώρου. Στη περίπτωση των αιολικών στην ανάλυση, (Life Cycle Assessment-LCA), θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη δύο κύρια στοιχεία: το σύνολο εκπομπών CO2 (για μια τυπική Α/Γ, ισχύος 2MW ανέρχεται, περίπου, στους 2000 τόνους), καθώς και το energy pay back time (EPBT), δηλαδή η χρονική διάρκεια για να ισοσταθμιστεί η παραγόμενη ενέργεια με αυτή που απαιτείται για την κατασκευή, μεταφορά κλπ. (περίπου 10 μήνες λειτουργίας). Στους παραπάνω υπολογισμούς δεν μπορεί να μη ληφθεί υπόψη η χρήση ειδικών μετάλλων και σπάνιων γαιών (περίπου 10 kg/MW –κυρίως ψευδάργυρος), που συσσωρεύουν και εξορυκτικά προβλήματα στην πηγή. Η ανακύκλωση των πτερυγίων παρουσιάζει το μεγαλύτερο πρόβλημα, λόγω των υλικών που χρησιμοποιούνται (χυτός ύαλος και ανθρακονήματα), ο διαχωρισμός των οποίων από τα χημικά συγκράτησής των, είναι τεχνολογικά δύσκολη διαδικασία. Πρόσφατα παρουσιάστηκε στη Γερμανία, πειραματικά, πρωτότυπο πτερύγιο 100% ανακυκλώσιμο. Η εξέλιξη αυτή θεωρείται σημαντική, καθ’ ότι εκτιμάται ότι το 2050, μια τεράστια ποσότητα 43 εκ. τόνων πτερυγίων, που θα έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, θα πρέπει να ανακυκλωθεί και όχι να θάβεται στο έδαφος, ή να μένει σαν κουφάρι σε κατεστραμμένο τοπίο, για να θυμίζει την ανεξέλεγκτη και άναρχη διαδικασία εγκαταστάσεων και το θεσμικό κενό παρακολούθησης και ελέγχων, έχοντας η παρούσα κυβέρνηση αποδυναμώσει ή καταργήσει την απαραίτητη και επιβαλλομένη εμπλοκή των θεσμικών εκπροσώπων των τοπικών κοινωνιών. Η ενεργειακή μετάβαση είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, όπου η διάχυση του γνωσιακού κεφαλαίου στην κοινωνία και στους εκπροσώπους της θα τροφοδοτήσει και ισχυροποιήσει τις δυνατότητες συμβολής και παρέμβασης τους, που σήμερα μονοπωλούνται από επιχειρηματικά συμφέροντα.

Το γεγονός ότι το κατασκεύασμα που λέγεται αγορά, όπου τάχα ο ανταγωνισμός και ο νόμος προσφοράς-ζήτησης εξασφαλίζουν σύγκλιση προς τις «φυσικές τιμές» των αγαθών, απλώς δεν υπάρχει πια, δεν περνάει από το μυαλό των Νόμπελ της ανοησίας. Ούτε αγορά υπάρχει ούτε το πρόβλημα είναι τα καρτέλ που τάχα στρεβλώνουν τη λειτουργία της. Ή, αν σας σοκάρει αυτή η διατύπωση, όλη η παγκόσμια αγορά είναι ένα τεράστιο καρτέλ χρηματιστών που διαπραγματεύονται και καθορίζουν καθημερινά τις τιμές κάθε πρώτης ύλης, κάθε βασικού αγαθού και κάθε υπηρεσίας που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Από το γάλα, το στάρι και τους σπόρους τομάτας που αφορούν το πιάτο μας, μέχρι το λίθιο, τον γραφίτη ή το ίνδιο που καθορίζουν την «πράσινη» και ψηφιακή βιομηχανία. Κι αν υποθέσουμε ότι η τομάτα σηκώνει ένα παζάρι στους πάγκους της λαϊκής από τους υποψιασμένους καταναλωτές, με τις σπάνιες γαίες τι ακριβώς θα γίνει; Ξέρει ο Αδωνις κανέναν να παίρνει στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς τηλέφωνο (ή στο London Metal Exchange) και να παραγγέλνει; «Βάλε δέκα γραμμάρια κοβάλτιο και, πού ’σαι, απ’ το καλό, και δέκα δράμια νικέλιο, ναι, κυρ Στέφανε, θα το κάψουμε απόψε…». Δεν παίζει αυτό, σωστά; Η αγορά δεν πρόκειται να διορθώσει γιατί όχι μόνο η τιμή κάθε εμπορεύματος, αλλά ο ίδιος ο πληθωρισμός έχει γίνει πια ένα χρηματιστηριακό μέγεθος που καθορίζεται από το παιχνίδι επενδυτικών κεφαλαίων, επενδυτικών τραπεζών, κυνηγών του χρήματος, αγοραστών προθεσμιακών συμβολαίων και μέλλοντος. Αυτοί είναι το αόρατο χέρι της αγοράς. Και έχουν τον έλεγχο της τσέπης μας, της πείνας και της δίψας μας γιατί τους τον έχουν εκχωρήσει οι πολιτικές ηγεσίες. Αυτές που δηλώνουν ήσυχες για την παροδικότητα των ανατιμήσεων, αλλά ανήσυχες για ενδεχόμενες αυξήσεις στους μισθούς. Τι μισθούς και μπόνους παίρνουν για να λένε τέτοιες ανοησίες δεν θέλετε να ξέρετε.

Πρόσφατα οι ρητηνοκαλλιεργητές – δασεργάτες της Εύβοιας, πάνω από 1000 άτομα, έβγαλαν ανακοίνωση – διαμάντι που πρέπει να διδάσκεται στο μάθημα "Πως γράφουμε και πως μιλάμε σαν κανονικοί άνθρωποι για τα πραγματικά προβλήματα". Γράφουν εκεί: «Βρισκόμαστε ένα μήνα μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής μας. Μόνο ο καθαρισμός των κεντρικών δρόμων έχει ξεκινήσει. […] Αυτή η κατάσταση, όχι μόνο δεν εξασφαλίζει ότι θα μπορέσουμε όλοι μας να συνεχίσουμε να ζούμε στον τόπο μας, αλλά είναι και άμεσα επικίνδυνη για τις ζωές μας! Μπαίνουμε σε περίοδο βροχοπτώσεων και δεν υπάρχουν ένα μήνα μετά, μελέτες για αντιδιαβρωτικά σε όλο το δάσος και αντιπλημμυρικά για όλα τα χωριά. Πότε θα τις κάνουν και πότε θα γίνουν; Άμα πρώτα πνιγούμε κι άμα ξεσαριστούν τα βουνά και δε φυτρώνει σπυρί, τι να τα κάνουμε ύστερα; […] Μας σέρνουν από συνάντηση σε συνάντηση, μας ξαναρωτάνε τι ζητάμε και μοιράζουν υποσχέσεις. Όταν θέλουν να μας αρμέξουν πάνε νύχτα 15Αύγουστο και τα ψηφίζουν σε ένα βράδυ. Τώρα θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν συνεννοούνται δήμοι-περιφέρεια-κυβέρνηση κι ούτε κι οι υπουργοί αναμεταξύ τους και θέλουν να πηγαίνουμε το γράμμα ξεχωριστά στον καθένα! Κάνουν και τις πονηριές να ξεμοναχιάζουν πότε τον ένα και πότε τον άλλο σε συναντήσεις. Παλιά τους τέχνη κόσκινο, για να μας κουράσουν, να μας κομματιάσουν, για να μας βάλουν να φαγωθούμε και στο τέλος να αλωνίσουν οι όμιλοι και τα μεγάλα συμφέροντα! […] καταφέραμε και πετάξαμε τους εργολάβους έξω από τους καθαρισμούς. Έτσι μαζί συνεχίζουμε! Ούτε σκορπάμε ούτε τα παρατάμε!»

«Από τον Απρίλιο – Μάιο του 2021 παρατηρείται άνοδος των ενοικίων ευρύτερα στην Αττική –αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο– αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, από 30% μέχρι και 50%», περιγράφει στην «Εποχή» ο Άγγελος Σκιαδάς, πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Προστασίας Ενοικιαστών. Το φαινόμενο οφείλεται σε έναν συνδυασμό παραγόντων, που όμως δεν αφορούν πάντα πραγματικές αιτίες, αλλά περισσότερο αφορμές για αισχροκέρδεια, όπως εξηγεί ο ίδιος: «Κύριος λόγος είναι η ψυχολογία των ιδιοκτητών. Λόγω του παγώματος της αγοράς που υπήρξε με το λοκντάουν και των διατάξεων για τις μειώσεις ενοικίων για όσους ήταν σε αναστολή εργασίας, τώρα νιώθουν ότι είναι η ευκαιρία για αυξήσεις πάλι, όπως είχε γίνει μετά την οικονομική κρίση. Αυτή η διάθεση τονώνεται επίσης και από τις ανακοινώσεις για αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών, που παρότι δεν σημαίνει ότι θα ανέβουν και οι φόροι που πληρώνουν, χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογία για αύξηση των ενοικίων, οπότε όποιο τυχόν επιπλέον κόστος υπάρξει, να μετακυλισθεί στους ενοικιαστές». Παράλληλα δε, οι αυξήσεις των ενοικίων οφείλονται και σε μια ήδη κακώς υπάρχουσα κατάσταση, έτοιμη προς εκμετάλλευση ανά πάσα στιγμή, όπως συμπληρώνει, που αφορά στις μισθώσεις αορίστου χρόνου. «Δυστυχώς πρόκειται για την πλειοψηφία των μισθώσεων αυτή τη στιγμή, που σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες μπορούν όποτε θέλουν να κάνουν έξωση στους ενοικιαστές. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός αυτό, οι ιδιοκτήτες εκβιάζουν σε πολλές περιπτώσεις τους ενοικιαστές με απρόβλεπτες αυξήσεις στο ενοίκιο, αλλιώς τους πετάνε έξω. Το στοιχείο αυτό, μετά τον Μάρτιο, που ήταν πιο εύκολο να γίνουν μετακομίσεις, οδήγησε πολλούς ενοικιαστές να ψάξουν αλλού κατοικία και έτσι αυξήθηκε η ζήτηση, προκαλώντας και άλλη αύξηση τιμών». Έτσι η πλειοψηφία των ενοικιαστών αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια απελπιστική κατάσταση: «Ιδίως όσοι έχουν μίσθωση αορίστου χρόνου, επειδή δεν βρίσκουν φθηνότερο σπίτι, αναγκάζονται στο τέλος να υποχωρήσουν στην αύξηση που επιβάλλουν οι ιδιοκτήτες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καλύψουν άλλους βασικούς τομείς της ζωής τους. Έχουμε φτάσει στο σημείο το ενοίκιο να καταλαμβάνει σχεδόν το 50% του εισοδήματος. Αν λάβουμε υπόψιν δε ότι με τις αναστολές εργασίας λόγω του λοκντάουν, πολλοί ζούσαν επί μήνες με επιδόματα, ξοδεύοντας και ό,τι μπορεί να είχαν στην άκρη, ο χειμώνας προμηνύεται πολύ δύσκολος για τους ενοικιαστές. Τα μηνύματα που έρχονται στον σύλλογο είναι μηνύματα απόγνωσης. Αν δεν γίνει κάτι, θα έχουμε κοινωνική έκρηξη», υπογραμμίζει ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Προστασίας Ενοικιαστών.

Η επικράτηση του καπιταλισμού στη νεοτερικότητα τού παρείχε και τη δυνατότητα να επιλέγει τις εκάστοτε σχέσεις του με το κράτος. Αρχικά ο καπιταλισμός είχε να αντιπαλέψει με τα απομεινάρια του απολυταρχικού κράτους και της φεουδαρχίας, που σε μεγάλο βαθμό συνόδευαν το νεοτερικό κράτος και για μεγάλο διάστημα μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση. Από ένα τέτοιο κράτος ο καπιταλισμός ήθελε ελευθερία∙ αυτό λοιπόν απαίτησε, εξ ου και οι αρχικές αξιώσεις του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ελευθερία από το κράτος και κρατική κατοχύρωση της ατομικής ιδιοκτησίας που είναι η πολιτική βάση του καπιταλισμού. Τώρα, αν αυτό αναπόφευκτα σήμαινε και στήριξη των δημοκρατικών θεσμών που εξασφαλίζουν και άλλες ελευθερίες πέραν της οικονομικής καθώς και άλλα δικαιώματα πέραν της ατομικής ιδιοκτησίας, τι να κάνουμε, πώς αλλιώς να έχεις τον λαό με το μέρος σου, κάνεις τουμπεκί ψιλοκομμένο και «αγωνίζεσαι» με δαύτον για την κατοχύρωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο νεοφιλελευθερισμός εμφανίστηκε την εποχή που είχαν πλέον εκλείψει τα κατάλοιπα της φεουδαρχίας και του απολυταρχισμού στις αναπτυγμένες χώρες. Από το κράτος απέμενε μόνον η απειλή της «κολεκτιβοποίησης» από τα «άκρα» του ναζισμού και της αριστεράς. Ήταν καιρός επομένως να «εκσυγχρονιστεί». Να παραμένει κράτος –όλα κι όλα, δεν εγκαταλείπουμε τη μόνη αληθινή εγγύηση, που είναι η αποκλειστική νόμιμη ένοπλη βία–, αλλά κράτος καθ’ όλα καθοδηγούμενο από τις αρχές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ο όρος «ένοπλη κυβερνητικότητα» τον οποίο λανσάρω για να αναφερθώ στην κρατική εξουσία της εποχής του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού δεν ενέχει εντός του την παραμικρή αντίφαση. Δεν είναι παρά η ολοκλήρωση της άλωσης του κράτους από τον καπιταλισμό. Πρόκειται για μια παραγωγική εξουσία που στηρίζει το σύστημα που την εκτρέφει και την καθοδηγεί. Ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, πότε με τη χρηματοπιστωτική ασφυξία, πότε με την ένοπλη βία των ΜΑΤ και του στρατού […]

Μπορεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβερνητική «φράξια» του ΛΑΟΣ να πιστεύουν πως ο ακροδεξιός λόγος εξασφαλίζει την ενότητα της «παράταξης» για να δώσει την εκλογική μάχη, εκπαιδεύοντας και άλλους συντηρητικούς που προέρχονται από το Κέντρο, στη σκοπιμότητα και τον κυνισμό για να μην αντιδράσουν. Έτσι κι αλλιώς προτιμούν ο φόβος και η ανασφάλεια να κυριαρχούν απέναντι στις ανθρώπινες αξίες. Ιδιαίτερα όταν οι απανωτές κυβερνητικές αποτυχίες σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα δεν επιτρέπουν «παρεκκλίσεις» και στον τομέα αυτό. Όμως, ο εθνικόφρων κοσμοπολιτισμός της Ν.Δ. και ο χυδαίος «ρεαλισμός» που επιδεικνύει σε όλα τα μέτωπα τείνει να γίνει φαινόμενο για όλη την Ευρώπη. Ποιος θα σταματήσει αυτή τη ρατσιστική κατρακύλα, αυτή την περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διεθνών συνθηκών; Όταν άνθρωποι σαν κι εμάς, άντρες - γυναίκες - παιδιά από το Αφγανιστάν, φθάσουν και πάλι στην Ευρώπη, όταν η θέα των κυνηγημένων ανθρώπων που αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο αρχίσει πάλι να συγκινεί και να εγκαλεί την αλληλεγγύη μας, όταν οι κοινωνίες της Ευρώπης έλθουν και πάλι αντιμέτωπες με τη βαρβαρότητα των κυβερνήσεών τους και της Ε.Ε., που στο όνομά μας και για την ασφάλειά μας ακολουθούν αυτή τη ρατσιστική πολιτική, ίσως (και πρέπει) να ζήσουμε και πάλι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη την «έκπληξη» της ανατροπής του συντηρητισμού και του φόβου που κυριαρχεί σήμερα. Το καλύτερο βέβαια θα ήταν οι άνθρωποι αυτοί να μπορέσουν να μείνουν και να ζήσουν ειρηνικά στον τόπο τους και να προοδεύσουν. Η περίφημη όμως «διεθνής κοινότητα» δεν έχει δείξει διάθεση να κάνει κάτι γι’ αυτό. Το αντίθετο μάλιστα. Γι’ αυτό, δυστυχώς, μία μεγάλη αλήθεια ξαναγίνεται παγκόσμια επίκαιρη: Οι Αφγανοί είναι πρόσφυγες, δεν είναι εισβολείς.

Με την ομιλία Μητσοτάκη επιβεβαιώθηκε ότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ (αναφέρθηκε ως πρόβλεψη ένα υψηλό ποσοστό) είναι ανάπτυξη για λίγους. Δεν αφορά το λαό, τους πολλούς. Τέσσερα παραδείγματα: Τα τιμολόγια της ΔΕΗ θα αυξηθούν αμέσως και δραματικά. Ολόκληρη σχεδόν την αύξηση θα υποχρεωθούν να τη σηκώσουν τα νοικοκυριά, τα μικρά καταστήματα και οι μικρές επιχειρήσεις. Τα 150 εκ. € είναι ψίχουλα, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Αυξάνεται και η τιμή των καυσίμων, όχι μόνο εξαιτίας των εξωτερικών συνθηκών αλλά και και της αύξησης του ειδικού φόρου, που πηγαίνει στα κρατικά ταμεία. Μείωση του φόρου θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί αντιθέτως, μέσα στη συγκυρία. Το αφορολόγητο της γονικής παροχής ανεβαίνει στα 800 χιλιάδες ευρώ. Πόσοι Έλληνες μπορούν να επωφεληθούν από μια τέτοια αύξηση; Ήδη ήταν ικανοποιητική η οροφή για πρώτη κατοικία, στις 350 χιλιάδες €. Είναι φανερό για ποιο λόγο γίνεται αυτή η ρύθμιση, που επιπλέον μπορεί (σε κάποιες περιπτώσεις φυσικά...) να προκαλέσει και ένα ιδιότυπο πλυντήριο εσόδων, εφόσον πλέον καθιστά αφορολόγητες και τις μεταβιβάσεις ρευστού. Ειδικά οι μεταβιβάσεις αυτές, ασφαλώς έπρεπε να αιτιολογούνται πλήρως και να φορολογούνται. Αλλά και η επιδότηση στους νέους, είναι αστεία: Εκατό ευρώ το μήνα στον νέο εργαζόμενο για έξι μήνες, αντί για αύξηση του κατώτατου μισθού. Πράξη στην οποία είχε προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την έξοδο από τα μνημόνια (αλλά όχι φυσικά τώρα η ΝΔ) γιατί έχει μόνιμο θεσμικό και αναπτυξιακό χαρακτήρα. Χαώδης η διαφορά στην προσέγγιση. Είδαμε κι αλλού ανάπτυξη του ΑΕΠ με διψήφια νούμερα, όπως στην Ισπανία. Αλλά εκεί είδαμε και μείωση της ανεργίας, αντίθετα από την Ελλάδα, γιατί είναι διαφορετικό το μείγμα των παρεμβάσεων, με ισχυρό ιδεολογικό πρόσημο.

Η Άνγκελα Μέρκελ υπήρξε η καγκελάριος που επισκέφθηκε πάνω από δέκα φορές το Πεκίνο και άλλες είκοσι τη Μόσχα κατά τη διάρκεια της 16ετούς θητείας της, την οποία επέστεψε με την ολοκλήρωση του αγωγού ρωσικού φυσικού αερίου NordStream2 και την εσπευσμένη ολοκλήρωση στα τέλη του 2020 της ευρωκινεζικής επενδυτικής συμφωνίας. Οι επικριτές της υποστηρίζουν ότι υποτίμησε τις δυνατότητες της Γερμανίας να πιέσει τους Ευρασιάτες συνομιλητές της και, σε κάθε περίπτωση, πραγματοποίησε εκπτώσεις σε θέματα αξιών, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως η εποχή Μέρκελ τελειώνει με την Ε.Ε. να επιβάλλει (για πρώτη φορά μετά τη σφαγή της Τιενανμέν) κυρώσεις στην Κίνα για την καταπίεση των Ουιγούρων, ενώ και οι σχέσεις με τη Ρωσία, ήδη τεταμένες μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και την κυβερνοεπίθεση στην Μπούντεσταγκ το 2015, σκιάζονται πλέον και από τον ρόλο των γερμανικών υπηρεσιών στην υπόθεση Ναβάλνι, καθώς και τον πόλεμο εκατέρωθεν δηλώσεων που προκαλεί τις μέρες αυτές η έρευνα για κυβερνοκατασκοπία εις βάρος Γερμανών υποψήφιων βουλευτών. Προφανώς, κάποιοι επιχειρούν να προκαταλάβουν το κλίμα. Πρωτοβουλίες Μακρόν Δεν είναι όμως μόνο η Ουάσινγκτον, η Μόσχα και το Πεκίνο που παρατηρούν εντατικά τις γερμανικές εξελίξεις. Στο Παρίσι, ο Εμανουέλ Μακρόν αντιλαμβάνεται την έξοδο της Μέρκελ ως ευκαιρία για αναβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας στην ευρωπαϊκή σκηνή, έχοντας και το βλέμμα στραμμένο στη μάχη για τη δική του επανεκλογή την ερχόμενη άνοιξη, η οποία θα κριθεί και από τους ανέμους που θα πνέουν από το Βερολίνο. Ήδη ο ένοικος των Ηλυσίων δέχτηκε τη Δευτέρα τον Όλαφ Σολτς, σε μια προσπάθεια τόνωσης του διπλωματικού προφίλ του υποψήφιου καγκελαρίου αλλά και καλλιέργειας των γερμανικών ερεισμάτων του Μακρόν, πέραν του αδελφού κόμματος των Φιλελευθέρων, με το οποίο οι σχέσεις δεν είναι ιδιαίτερα θερμές. Την ίδια στιγμή, ο Γάλλος πρόεδρος μαζί με τον Ολλανδό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε δημοσιοποίησαν κοινή διακήρυξη για τις κινήσεις που πρέπει να κάνει η Ευρώπη ως προς την κλιματική μεταβολή, την πανδημία, την ψηφιοποίηση, το προσφυγικό, την κοινή άμυνα και το οργανωμένο έγκλημα – σε μια πρωτότυπη σύμπηξη "άξονα", με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα των γερμανικών εκλογών.

Επηρεασμένος από τον Φραντς Φανόν (1925-1961), τον «φιλόσοφο των οδοφραγμάτων» και το Αφρο-Αμερικανικό Κίνημα της Black Power, ο Μπίκο αναπτύσσει την ιδέα της Μαύρης Συνείδησης, που γίνεται επίσημη ιδεολογία της SASO. Το κίνημα υποστήριζε το τέλος του απαρτχάιντ, το δικαίωμα της καθολικής ψήφου και τη μετάβαση της Νότιας Αφρικής στη σοσιαλιστική οικονομία. Ο Μπίκο οργάνωνε κοινοτικά προγράμματα για μαύρους (BCP) και έθεσε στην κορυφή της δράσης του τη χειραφέτηση της μαύρης κοινότητας, πιστεύοντας ότι οι μαύροι πρέπει να απαλλαγούν από κάθε αίσθηση φυλετικής κατωτερότητας, ιδέα που αποτυπώθηκε στο σύνθημα «black is beautiful» (το μαύρο είναι όμορφο). Το 1972, συμμετείχε στη σύσταση του Black People's Convention (BPC) για την προώθηση των ιδεών της μαύρης συνείδησης. Το καθεστώς έβλεπε στο πρόσωπο του Μπίκο μία ξεκάθαρη απειλή. Το 1973 τον μπλοκάρουν με μία σειρά απαγορεύσεων, γεγονός που περιόρισε σε μεγάλο βαθμό τις δραστηριότητές του, καθώς του απαγόρευσαν να μιλάει σε παραπάνω από ένα άτομο τη φορά, να κάνει ομιλίες να δημοσιεύει κείμενα, να έχει επαφή με τα media. Όμως, δεν καταφέρνουν να τον κάνουν να σωπάσει. Ο Μπίκο παρέμεινε πολιτικά ενεργός, με έντονη παρουσία στην οργάνωση BCPs, όπου, παρά τα προβλήματα, βοήθησε στη δημιουργία ενός κέντρου υγείας και ενός βρεφονηπιακού σταθμού στο Ginsberg. Την περίοδο εκείνη λάμβανε συνεχώς ανώνυμες απειλές. Τον Αύγουστο του 1977 συλλαμβάνεται σε μπλόκο της αστυνομίας με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Στο Πορτ Ελίζαμπεθ ανακρίνεται στην αίθουσα 619 του αστυνομικού σταθμού επί 22 ώρες. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Η φήμη του Μπίκο, του «πατέρα της Μαύρης Συνείδησης» εξαπλώθηκε μετά θάνατον σε όλον τον κόσμο.