Αναδημοσιεύσεις

Ένα χρόνο σχεδόν μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής, στο χώρο της ελληνικής ακροδεξιάς, του ναζισμού και του φασισμού δεν σταματά η κινητικότητα. Η ακροδεξιά τριπλέτα του ΛΑΟΣ είναι πλέον σύσσωμη εγκατεστημένη σε υπουργεία. Στον δήμο της Αθήνας οι εκλεγμένοι με τον Κασιδιάρη ανεξαρτητοποιούνται ένας ένας και υποστηρίζουν την πλειοψηφούσα παράταξη, τουλάχιστον όταν δυσκολεύεται να περάσει κάποια απόφαση. Στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας πρόεδρος είναι πλέον η γνωστή δημοτική σύμβουλος που πριν από δύο χρόνια αναγκάστηκε να παραιτηθεί από αντιδήμαρχος Παιδείας, μιας και αποκαλύφθηκε η παρουσία της σε συνάξεις αγανακτισμένων πολιτών μαζί με τους χρυσαυγίτες. Η ποινή των δύο ετών έληξε όμως, και τώρα μπορεί να προεδρεύει ενός ευαίσθητου οργανισμού του Δήμου χωρίς να ενοχλείται κανείς από τη ρατσιστική ιδεολογία της. Να θυμίσουμε ότι αυτή είχε φέρει στο δημοτικό συμβούλιο τους αγανακτισμένους κατοίκους που οργάνωσαν εκείνη την άθλια διαμαρτυρία πέρυσι κατά των προσφύγων που άστεγοι και αβοήθητοι είχαν καταφύγει στην πλατεία Βικτωρίας. Μέσα σε όλα αυτά, ο γνωστός καραγκιόζης βουλευτής της Α' Αθηνών φαντασιώνεται κι αυτός πως θα εκφράσει την ελληνική alt right δημοσιοποιώντας λίστα με τα ονοματεπώνυμα παιδιών που πάνε σε νηπιαγωγείο της Κυψέλης και καλώντας σε εθνική εγρήγορση... Δεν είναι αστεία όλα αυτά... Ενέχουν περισσότερους κινδύνους από αυτόν που με πρώτη ματιά αναγνωρίζει κανείς, δηλαδή την προσπάθεια της ΝΔ να μαζέψει στην αυλή της τα ορφανά του ναζισμού. Οφείλουμε όλοι να αντιδράσουμε. Και οι ανεξάρτητες αρχές αυτού του κράτους και οι θεσμοί για την προστασία των παιδιών αλλά και των προσωπικών δεδομένων, οφείλουν να πιέσουν την κυβέρνηση ώστε να αποδοκιμάσει τις πρακτικές του βουλευτή της και, ακόμη καλύτερα, να τον διαγράψει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς μπορεί να κερδίσει τις εκλογές αλλά είναι δυνατόν να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μακρόχρονη ηγεμονία των προοδευτικών ιδεών στην Ελλάδα. Συντρέχουν δυο δομικές συνθήκες, αναγκαίες μονάχα, όχι ικανές: η κεϋνσιανή οικονομική στροφή στις ΗΠΑ και η διαχρονική κεντροαριστερή πλειοψηφία στην Ελλάδα1. Για να εκπληρωθούν κι όσες λογίζονται ως ικανές, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να δράσει άμεσα, εκκινώντας αφενός τους απαραίτητους πολιτικούς και κοινωνικούς αναδιπλασιασμούς της, αφετέρου διακρίνοντας τις υφιστάμενες φορές συγκεκριμένων αιτιακών αλυσίδων. (...)

Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, με τον τρόπο που την αποφασίζει και εφαρμόζει η πολιτεία, πετυχαίνει μόνο δυο πράγματα: πρώτον πολιτικοποιεί διαιρετικά την αντιμετώπιση της πανδημίας και δεύτερον συσπειρώνει αυτές τις δυο άσχετες μεταξύ τους ομάδες, στις οποίες ενδέχεται να προστεθούν και άλλοι, υπό τη σημαία ενός αιτήματος, το οποίο φαίνεται κατανοητό σε μεγάλο κοινό στην Ελλάδα και το εξωτερικό – του δικαιώματος της επιλογής, της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας, ιδιαίτερα καθώς αυτό το δικαίωμα υποτίθεται είναι στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης σκέψης, κοκ. Αν επιμείνουμε σε αυτή την κατεύθυνση, η διαδικασία του εμβολιασμού το πιο πιθανό είναι να έχει δυσάρεστη συνέχεια. Σ’ αυτήν περιλαμβάνεται η διόγκωση όσων αντιτίθεται στη υποχρεωτικότητα καθώς και όξυνση αυτής της αντιπαράθεσης, η οποία μπορεί να εκλάβει ποικίλες μορφές. Μπορεί όμως, μεταξύ άλλων, να έχει ως αποτέλεσμα να κρυφτούν οι σκοταδιστές μέσα στο ρεύμα ανθρώπων που αντιστρατεύονται τον αυταρχισμό. Με άλλα λόγια, αυτό που είναι πιθανό να κάνει ο αυταρχισμός είναι να διογκώσει το ρεύμα των ανεμβολίαστων, αλλά και να δίνει άφεση στους θρησκόληπτους σκοταδιστές, τους όποιους εξέθρεψε και κατά τα φαινόμενα αποτελούν πολιτική δεξαμενή της εξουσίας. Όμως, πέρα από την κυβέρνηση, όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία του φαινομένου οφείλουν να πράξουν το χρέος τους. Στη δημιουργία της πρώτης ομάδας έχει συμβάλλει η εκκλησία, αλλά και το κράτος με τη στήριξή της. Έχει χρέος να υψώσει τη φωνή και το ανάστημά της για τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών με τα μέσα της επιστήμης. Εντούτοις, όπως φαίνεται, τάσσεται απρόθυμα και δειλά με τον εμβολιασμό, αν και στο βαθμό στον οποία τάσσεται. Το κράτος έχει χρέος να λάβει όλα τα μέτρα να την ωθήσει να το πράξει. Στη δημιουργία της δεύτερης ομάδας έχει συμβάλλει το ίδιο το κράτος. Οφείλει να αναλάβει τις δικές του ευθύνες πέρα από τις εκκλήσεις, τα δωράκια, αλλά και την αναγκαία πειθώ, προκειμένου να προχωρήσει ο εμβολιασμός. Όμως πολλές πράξεις των κρατικών ιθυνόντων τρέφουν ακόμα τη δυσπιστία. Αν και εισάγει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στους υγειονομικούς, αρνείται, προς ώρας, να κάνει το ίδιο για τους ιερείς (οι οποίοι α προπό είναι δημόσιοι υπάλληλοι), τη στιγμή που έρχονται σε συχνή επαφή με κατ’ εξοχήν ομάδες υψηλού κινδύνου, ενώ ακολουθούν και πρακτικές (λ.χ. μετάληψη) που μπορούν να συμβάλλουν στη διάδοση της πανδημίας. Σε ανάλογες πράξεις οφείλουν να προβαίνουν και όλοι όσοι είναι εκπρόσωποι διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας όπως πολιτικά κόμματα, φορείς κ.λπ. Όμως την μπαγκέτα την κρατά η ηγεσία της χώρας, δηλαδή η κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση, αναρριχήθηκε στην εξουσία, μεταξύ άλλων, με το σύνθημα «με ενδιαφέρει η επικοινωνία όχι η ουσία». Αν υπάρχει μια περίσταση στην οποία πρέπει να κάνει χρήση αυτού του μηχανισμού διακυβέρνησης, της επικοινωνίας, αυτή είναι η ανάγκη να πειστούν όσοι δεν εμβολιάστηκαν, να το κάνουν. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι ανεμβολίαστοι δεν είναι αντιεμβολιαστές είναι σύμμαχός της. Υπάρχουν πολλά εργαλεία για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Τεχνικές πειθούς και προπαγάνδας, διαφήμιση, αξιοποίηση των διαμορφωτών κοινής γνώμης κοκ. Ή δεν τα γνωρίζουν αυτά τα εργαλεία, πράγμα απίθανό, ή δεν τους ενδιαφέρει, παρά μόνο ο εξαναγκασμός. Αν κάποιοι λογάριασαν να χρησιμοποιήσουν την αντιμετώπιση της πανδημίας ως εργαλείο καταστολής και περιορισμού των πολιτικών δικαιωμάτων έκαναν κακό λογαριασμό, τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για τον εαυτό τους. Η διαδικασία του εμβολιασμού ή θα είναι επιστημονικά ορθολογική, κοινωνικά δίκαιη και πολιτικά δημοκρατική ή θα μπει σε αδιέξοδο, με πλήθος υγειονομικές, πολιτικές και άλλες συνέπειες.

Πρώην ψηφοφόροι του Ερντογάν, μουσουλμάνοι ελαφρώς ισλαμιστές γενικά, που πλούτισαν χάρη στο προεδρικό καθεστώς, βλέπουν τώρα την αποδυνάμωση του σημερινού συστήματος. Πλέον, δεν θα ψηφίσουν το κυβερνών κόμμα, αλλά δεν ξέρουν πού να πάνε. Πρόκειται για το 20% των ψηφοφόρων που δηλώνουν αναποφάσιστοι. Οι δημοσκοπήσεις έχουν προκαλέσει την ανησυχία τους. Επιπλέον, το κόμμα του Ερντογάν αντιμετωπίζει πλέον προβλήματα με τους εταίρους του. Η οικονομική, υγειονομική και διπλωματική κρίση δεν έχει ακόμη επιλυθεί. Οι ανησυχούντες Συντηρητικοί έχουν δίκιο, διότι δεν έχουν απάντηση σε ένα ζωτικό ερώτημα: Τι θα γίνει με εμάς, όταν φύγει ο Ερντογάν; Φοβούνται μήπως δικαστούν και καταδικαστούν. Φοβούνται μήπως χάσουν τα πλούτη τους που απέκτησαν παράνομα ή αθέμιτα. Το κόμμα του Ερντογάν, το «AKP», θα έπρεπε να έχει περισσότερα από 9 εκατομμύρια μέλη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Ωστόσο, περισσότερα από ένα εκατομμύριο μέλη εγκατέλειψαν το κόμμα από τις αρχές του 2020, σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, την αρχή που ελέγχει τα πολιτικά κόμματα. Αρκετές δεκάδες επιχειρηματίες και μεγάλες εμπορικές εταιρίες, πρώην υποστηρικτές του Ερντογάν εγκατέλειψαν την τουρκική αγορά, για να εγκατασταθούν στο εξωτερικό. «Σε μία χώρα, όταν δεν υπάρχουν Νόμοι, δεν ασκείται η ελευθερία των επιχειρήσεων», πιστεύουν. «Όλοι, παλιοί και νέοι υποστηρικτές του Ερντογάν, τα μέλη της αντιπολίτευσης, όλοι ανησυχούν. Διότι κανείς -συμπεριλαμβανομένων αυτών που βρίσκονται στην εξουσία- δεν ξέρει τι θα συμβεί στο εγγύς μέλλον. Κανονικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, οι αρχές θα έπρεπε να ανησυχούν», αναλύει ένας εξόριστος στη Γαλλία Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών.

1. Καταρχάς, ο μεγαλύτερος όγκος των εξαγγελιών της ΔΕΘ αφορά είτε μέτρα που θεωρούνταν αυτονόητα και είχαν προεξοφληθεί από την αγορά είτε παρατάσεις μέτρων που ήδη ίσχυαν: - Τα 660 εκατ. ευρώ της μερικής απαλλαγής από την επεστρεπτεα προκαταβολή σε επιχειρήσεις που έχασαν τζίρο λόγω πανδημίας είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση και αρκετά μικρότερο από αυτό που ζητούσαν οι μικρομεσαίοι. - Τα 1,58 δισ. της επέκτασης της απαλλαγής ορισμένων κατηγοριών από την ειδική εισφορά αλληλεγγύης και η μείωση των τριών μονάδων των ασφαλιστικών εισφορών, δεν αποτελούν νέα ελάφρυνση. Απλά είναι ένα ενεργό μέτρο που δεν πάρθηκε πίσω. - Το ίδιο ισχύει και για τα 275 εκ της επέκτασης των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ σε μεταφορές, καφέ, μη αλκοολούχα ποτά, κινηματογράφους, τουριστικό πακέτο. Δηλαδή, περίπου τα 2,5 δισ. από τα 3,4 του πακέτου της ΔΕΘ ήταν συνέχιση παλιών μέτρων (οπότε η αγορά δεν πρόκειται να αντιληφθεί κάποια αλλαγή εξαιτίας τους) και το μίνιμουμ που αναμένονταν για τις επιστρεπτεες. Προφανώς, έτσι ούτε επανεκκίνηση της οικονομίας μπορεί να γίνει ούτε και πολιτική επανεκκίνηση της κυβέρνησης. 2. Το καλάθι αποδείχθηκε "για λίγους". - Το 40% χρήματα από τη μείωση της φορολογίας κερδών στις επιχειρήσεις δίνεται στις 200 μεγαλύτερες της χώρας (λιγότερο από 1% του συνόλου), ενώ το 60% (σχεδόν όλες οι μικρομεσαίες) θα έχουν μηδενικό όφελος. - Η κατάργηση του φόρου γονικής παροχής δεν αφορά όσους θα μεταβίβαζαν περιουσίες κάτω από 150.000 ευρώ (απαλλάσσονταν και πριν), ενώ και μέχρι τα 250.000 ευρώ ο φόρος ήταν μόνο 1.000 ευρώ. Σε αυτές τις κατηγορίες είμαστε σχεδόν όλοι. Αντιθέτως 36.000 ευρώ γλυτώνουν όσοι μεταβιβάζουν περιουσία 800.000 ευρώ, που προφανώς σε αυτές δεν περιλαμβάνεται καμία από τις λαϊκές οικογένειες και μάλλον μόνο ελάχιστες της μεσαίας τάξης. - Η, δε, ενσωμάτωση του συμπληρωματικού ΕΝΦΙΑ στην κύρια κλίμακα του ΕΝΦΙΑ ωφελεί μόλις το πλουσιότερο 5%. - Ακόμη και η απαλλαγή από την εισφορά αλληλεγγύης ευνοεί πολύ περισσότερο όσους αμοίβονται με πολύ υψηλούς μισθούς παρά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Προφανώς, αυτά δεν είναι ένας δίκαιος τρόπος να "μοιράζεται η ανάπτυξη", όπως είπε ο κύριος Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής, αλλά η συνέχιση της πολιτικής του υπέρ του 10%-15% των πλουσιότερων, παρά τις ήδη τεράστιες στη χώρα μας ανισότητες. 3. Χάντρες για τους νέους - Δωρεάν data, τα οποία όμως θα εισπράξουν βασικά οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας - Τα 19 εκ που δίνονται αθροιστικά στους νέους εργαζόμενους και στο επίδομα στέγασης αποτελούν μόλις το 0,7% του συνολικού ύψους του πακέτου της ΔΕΘ. Επομένως, δεν έχουμε μια πολιτική μαζικής στήριξης των νέων, αλλά απλώς μια ρητορική προσπάθεια επαναπροσέγγισης ενός χαμένου για τον κύριο Μητσοτάκη ακροατηρίου. 4. Ανεπαρκή αντισταθμίσματα στον πληθωρισμό. - 150 εκ για επιδότηση ρεύματος νοικοκυριών και επιχειρήσεων - 15 εκ περισσότερα για το επίδομα θέρμανσης Μόνο αυτά είναι τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει του μεγαλύτερου κύματος ανατιμήσεων των τελευταίων δεκαετιών, ενώ σε άλλες χώρες το κράτος εγγυάται για τιμές 2018 στο ρεύμα και προχωρά σε μεγάλες αυξήσεις μισθών ως εξισορρόπηση. 5. Αλαζονεία προς όλους Πέρα από το μη χαριτωμένο αστείο με τις γαλοπούλες για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός μας είπε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται τα κριτήρια με τα οποία κάνει τις επιλογές του (μόνο βασιλιάδες πρέπει να έχουν πει κάτι ανάλογο) και ότι θέλει αυτοδυναμία και δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα κόμμα. Δεν προχώρησε, δε, σε κανένα σημείο αυτοκριτικής ή εξαγγελία αλλαγής πολιτικής, αλλά, αντιθέτως, μίλησε σαν να γίνονται όλα καλά. Το κλίμα όμως δεν είναι αυτό που επέτρεπε στην αρχή της πανδημίας να γράφουν κάποιοι για Μωυσήδες. Στο υπάρχον βεβαρυμένο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ένας πρωθυπουργός που εμφανίζεται με τέτοια έπαρση, αντί να πείθει, εξοργίζει ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο με την ξεδιάντροπη εικόνα μιντιακής θαλπωρής που του επιφύλασσαν για μια ακόμη φορά τα φιλοκυβερνητικα Μέσα στη συνέντευξη Τύπου και ο αποκλεισμός πολλών Μέσων της άλλης πλευράς.

Ο χιτλερικός Αρμαγεδδών χτύπησε ανελέητα τη μαρτυρική επαρχία μας αφήνοντας πίσω του πάνω από 400 νεκρούς, δέκα χωριά ολοσχερώς κατεστραμμένα κι ολόκληρη την (ενιαία τότε) επαρχία Βιάννου λεηλατημένη, ερειπωμένη και βυθισμένη στο πένθος. Την κορύφωση του δράματος θα ακολουθούσε ο Γολγοθάς όσων επέζησαν: ανείπωτος πόνος, βαθύ πένθος, προσφυγιά, φτώχεια κι εξαθλίωση, βάναυση εκμετάλλευση, συνθήκες ζωής που είναι αδύνατον να περιγραφούν. Ο πατέρας μου ήταν επτά ετών στις 14 Σεπτέμβρη 1943, την ημέρα που έχασε τον κόσμο γύρω του και φόρεσε παπούτσια σχεδόν δέκα χρόνια μετά, όπως και τα περισσότερα ορφανά. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσα παιδιά δεν κατόρθωσαν να σπουδάσουν και καταδικάστηκαν σε μία σκληρή ζωή; Και το χειρότερο: σκέφτηκε κανείς το δράμα όσων αναγκάστηκαν για να επιβιώσουν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία για να δουλέψουν στις φάμπρικες των σφαγέων τους; Όμως ο πόνος και ο Γολγοθάς της επιβίωσης δεν μετέτρεψε τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος και τις οικογένειες των θυμάτων σε σκληρούς, αυταρχικούς και μισαλλόδοξους αλλά ανεκτικούς, δημοκράτες κι αγωνιστές. Όπως λέει άλλωστε το σύνθημα σε τοίχο σπιτιού των Ανωγείων: «Ανώγεια, Βιάννο, Κάνδανο τα κάψαν οι ναζί, φασίστες δεν χωρούνε σε τούτο το νησί».

Εύχομαι αν με το καλό εκλεγεί μια κυβέρνηση που θέλει στοιχειωδώς να υπερασπιστεί τον κοσμικό χαρακτήρα της Ελληνικής Δημοκρατίας και την θρησκευτική ελευθερία των ανθρώπων που ζούνε στη χώρα αυτή, να έχει το θάρρος να καταργήσει τους αγιασμούς στα σχολεία, το πιο βαρετό, ανούσιο και αντιδραστικό τμήμα του τελετουργικού του ανοίγματος της σχολικής χρονιάς. Καιρός είναι. Λυπάμαι αλλά όσο δεν έχουμε το θάρρος να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα σε μια Δημοκρατία, τόσο άνθρωποι σαν κι αυτόν τον παπά δικαιώνονται και θα συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτόν. Το να επιβάλει η πολιτεία την ευλογία της Εκκλησίας παραβιάζει τη θρησκευτική ελευθερία των μαθητών και των γονέων τους. Όποιοι γονείς και παιδιά θέλουν, μπορούν να παίρνουν την ευλογία αυτή χωρίς την αναγκαστική παρουσία των άλλων. Αυτή είναι η μόνη συμβατή με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια λύση.

Η αντίθεση στους Ταλιμπάν, λοιπόν, δεν συνεπάγεται δηλώσεις και έκφραση «ανησυχίας» αλλά έχει συγκεκριμένα διά ταύτα, για όσους Αφγανούς ζουν στη χώρα μας και για όσους έρθουν. Μερικά βασικά: * Να σταματήσουν οι απελάσεις. Στις αρχές Αυγούστου, ενώ ήταν θέμα ημερών η πτώση της Καμπούλ, η Ελλάδα μαζί με την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Δανία, απευθύνθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητώντας τη συνέχιση των «επιστροφών», καθώς η διακοπή τους θα έδινε λάθος μήνυμα. Οι τρεις τελευταίες χώρες υπαναχώρησαν ρητά, λίγες μέρες μετά, και εν γένει οι επιστροφές έχουν παγώσει. Δεν έχουμε όμως καμιά σιγουριά για το μέλλον, ειδικά με κυβερνήσεις, όπως η ελληνική, που παίζουν γερά το χαρτί του αντιμεταναστευτικού/αντιπροσφυγικού. * Όχι «αποσυμφόρηση», αλλά ένταξη. Αν το πρώτο καθήκον είναι να μην «επιστραφεί» ούτε ένας Αφγανός ή Αφγανή, το αμέσως επόμενο είναι όσοι και όσες μένουν εδώ να μην ζουν σε συνθήκες αβίωτες, με προορισμό την «αποσυμφόρηση», αλλά με μέριμνα για την ένταξη. * Ασφαλείς δίοδοι και μέριμνα για όσους έρθουν. Αν μιλήσουμε για την έννοια της προσφυγιάς, για ανθρώπους που φεύγουν από την πατρίδα τους επειδή οι συνθήκες διαβίωσης, η ελευθερία και η ζωή τους απειλούνται, το Αφγανιστάν του 2021 (αλλά και παλιότερων ετών) αποτελεί κατεξοχήν παράδειγμα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις γυναίκες λόγω του φύλου τους, αλλά και άλλους και άλλες λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεων, της εθνοτικής καταγωγής, του σεξουαλικού προσανατολισμού, των πολιτικών τους απόψεων. Καθένας που φεύγει από την πατρίδα του για τέτοιους λόγους δικαιούται να ζητήσει και να λάβει προστασία, όπως υπαγορεύει όχι μόνο η ανθρωπιά, αλλά και το διεθνές δίκαιο. Αυτό απαιτεί πολλά (σχεδιασμό, ασφαλείς διόδους, ευρωπαϊκή συνεργασία), στον αντίποδα της λογικής των φρακτών, της αποτροπής, του «βίου αβίωτου».

Ο πρωθυπουργός δικαιολόγησε το πρόγραμμα στη συνέντευξη τύπου λέγοντας ότι η ανεργία των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας και χωρίς εργασιακή εμπειρία νέων οφείλεται στο ότι οι εργοδότες δεν τους προτιμούν έναντι των πιο ώριμων εργαζόμενων επειδή είναι συγκριτικά ακριβότεροι, με βάση τη σχέση μισθού/παραγωγικότητας. Έτσι, η κρατική επιχορήγηση των 100 ευρώ μηνιαία προς τους εργοδότες θα τους δώσει κίνητρο για προσλήψεις από αυτήν την ομάδα. Ωστόσο, οι αμοιβές των νεοεισερχόμενων συγκεντρώνονται στην πράξη γύρω από τον κατώτατο μισθό –και κάτω από αυτόν σε περίπτωση μερικής απασχόλησης – όπως και στις εισαγωγικές βαθμίδες της μισθολογικής κλίμακας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ ακόμα και μεταξύ των εργαζομένων που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό οι εργοδοτικές εισφορές είναι κατά 6,66 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερες για τα άτομα ηλικίας έως 25 ετών, που κοστίζουν λιγότερο για τις επιχειρήσεις από τα μεγαλύτερης ηλικίας. Δεδομένης της υπερσυγκέντρωσης των νεοεισερχόμενων νέων χωρίς εργασιακή εμπειρία γύρω από τον κατώτατο μισθό, το πρωθυπουργικό επιχείρημα υπαινίσσεται ότι ο κατώτατος μισθός χωρίς τριετίες είναι υψηλός και πρέπει να μειωθεί. Δεν έχει όμως διατυπωθεί κάτι τέτοιο ευθέως στη δημόσια συζήτηση. Θα επιτρέψει το πρόγραμμα να επιχορηγηθούν εργοδότες με δημόσιο χρήμα για να παρέχουν θέσεις εργασίας που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό; Επίσης οι νέοι έχουν κατά κανόνα πιο επίκαιρες επαγγελματικές γνώσεις και περισσότερες ψηφιακές δεξιότητες από τους μεγαλύτερους, μεγαλύτερη όρεξη για δουλειά και προσαρμοστικότητα στις νέες τεχνολογίες, που αντισταθμίζουν την έλλειψη εμπειρίας. Άρα, η έλλειψη της τελευταίας δεν σημαίνει πάντα ούτε εξ ορισμού χαμηλότερη παραγωγικότητα των νεοεισερχόμενων νέων χωρίς εργασιακή εμπειρία και άρα δεν χρειάζεται να επιδοτηθούν όλοι οι νέοι με 100 ευρώ μηνιαία προκειμένου να αποκτήσουν την πρώτη τους εργασιακή εμπειρία. Αντίθετα, η διεθνής βιβλιογραφία έχει δείξει τη μεγάλη ευαισθησία που έχει η νεανική ανεργία στον οικονομικό κύκλο και τη διακύμανση της δραστηριότητας συγκεκριμένων κλάδων παραγωγής που τους απορροφούν κατά προτεραιότητα. Επίσης έχει δείξει τις επιπτώσεις στη νεανική ανεργία της αναπόφευκτης και αναγκαίας σχετικής αυτονομίας του εκπαιδευτικού από το παραγωγικό σύστημα. Αν όμως η ανεργία των νέων δεν οφείλεται στη χώρα μας στο συγκριτικά υψηλό εργατικό κόστος των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας νέων χωρίς εργασιακή εμπειρία, τότε, στην καλύτερη περίπτωση, το πρόγραμμα θα λειτουργήσει ως εργαλείο νομιμοποίησης της νεανικής μαύρης εργασίας παρέχοντας στους εργοδότες ευχέρεια ασφάλισης των νέων και στους τελευταίους μέσο πίεσης απέναντι στους πρώτους, ενώ στη χειρότερη περίπτωση θα λειτουργήσει ως εργαλείο μαζικής επιδότησης θέσεων εργασίας που αμείβονται με τον κατώτατο ή τους βασικούς μισθούς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Το πρόγραμμα μπορεί επίσης να επιφέρει σημαντικές αλλαγές όχι μόνο στις κοινωνικές αντιλήψεις για τα αίτια της ανεργίας αλλά και στις συμπεριφορές των άνεργων νέων, όπως και στη λειτουργία της αγοράς εργασίας. Οι άνεργοι νέοι που θα περιφέρονται από επιχείρηση σε επιχείρηση με την επιταγή προπληρωμένου χρόνου εργασίας στο χέρι, αναζητώντας την επιχείρηση που θα θέλει να τη μοιραστεί μαζί τους με αντάλλαγμα μια θέση εργασίας στο επάγγελμα ή στο αντικείμενο σπουδών τους, θα θεωρηθούν πλέον μη ενεργοί ή ανίκανοι εάν δεν βρουν επιχείρηση να τους προσλάβει και υπεύθυνοι για την παράταση της ανεργίας τους. Επίσης, οι ατομικές διαπραγματεύσεις τους με τους εργοδότες ενδέχεται ασκήσουν πτωτική επίδραση τους μισθούς που οι τελευταίοι είναι διατεθειμένοι να συμφωνήσουν, με τη δικαιολογία της ύπαρξης της προσαύξησης, ενώ η έλλειψη ασφαλιστικών δικλείδων μπορεί να οδηγήσει τις επιχειρήσεις σε υποκατάσταση μη επιδοτούμενου προσωπικού από τους δικαιούχους προπληρωμένου χρόνου εργασίας. Τέλος, το μοντέλο της ατομικής ευθύνης των ανέργων, αλλά περισσότερο αυτό της ατομικής διαπραγμάτευσης των μισθών, που προωθείται μέσα από το «καρότο» της προσαύξησης του μισθού, αποτελούν απειλή για την ολοκληρωτική απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, δηλαδή των κοινωνικών σημείων αναφοράς που συγκροτούν τη βάση της (συγκριτικής) αξίας της εργατικής δύναμης και της συλλογικής διαπραγμάτευσης των όρων αναπαραγωγής της. Το πρόγραμμα «πρώτο ένσημο» δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται.

«160 προσωπικότητες» (151 άνδρες και 9 γυναίκες) αντιδρούν στο πόρισμα της Επιτροπής για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ και υπογράφουν επιστολή με την οποία αντιτίθενται στον πολιτικό γάμο ατόμων του ίδιου φύλου. Αξίζει να αναζητήσετε ποιοι και ποιες υπογράφουν. Επικαλούνται το… δημογραφικό και την οικογένεια. Τη δημιουργία ετερόφυλης οικογένειας και τη «φυσική αναπαραγωγή», επιβεβαιώνοντας πως αντιλαμβάνονται το γυναικείο σώμα μόνο ως μέσο αναπαραγωγής. Οι 160 φαντάζομαι θα υποστήριζαν και το αηδιαστικό «συνέδριο γονιμότητας» – αν πραγματοποιούταν. Στη συνέχεια κάνουν λόγο για «καταχρηστικό δικαιωματισμό» που έρχεται σε αντίθεση με «τα ήθη και τις παραδόσεις μας». Αυτή την ατάκα για τα ήθη και τις παραδόσεις που την κοτσάρουν οι ακροδεξιοί σε όλα τα θέματα. Εννοείται πως θα ‘ρθουμε σε ρήξη με πολλές ομοφοβικές και αντιφεμινιστικές ανήθικες παραδόσεις. Η γελοιότητα της επιστολής όμως δεν έχει κορυφωθεί ακόμα. Η «επιχειρηματολογία» για την εναντίωση στον πολιτικό γάμο συνεχίζεται με επίκληση στην… πανδημία, το διαχωρισμό εμβολιασμένων και μη, την οικονομία, τις πυρκαγιές, την εγκληματικότητα και τα ελληνοτουρκικά. Είναι γνωστή η άμεση συσχέτιση των πυρκαγιών, της ύφεσης στην οικονομία και των εμβολιασμών με τους πολιτικούς γάμους. Πως το είχε πει και ένας παπάς; «Ο covid είναι τιμωρία για τους gay»; Μιλάμε για σοβαρή επιστημονική τοποθέτηση από τους 160, όχι αστεία. Πεφωτισμένα μυαλά που λέμε. Ομολογώ πάντως ότι δεν περίμενα πως η τουρκική πυραυλάκατος θα συσχετιστεί με τον πολιτικό γάμο. Συνειρμικά μού ‘ρθε στο μυαλό ένα γλέντι στο θωρηκτό Αβέρωφ. Ξεκαρδιστικό αυτό το απόσπασμα των 160, θα μπορούσε να ήταν κείμενο επιθεώρησης. Κάνουν και μια αναφορά στα «σεξουαλικά εγκλήματα». Φυσικά και δεν θα ανατρέξουν ποτέ –γιατί δεν συμφέρει το ποιηματάκι τους– στα στατιστικά στοιχεία των ποινικών υποθέσεων για να δουν σε ποιες μορφές οικογένειας και από ποιους γίνονται αυτά τα εγκλήματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Οι θύτες ποια «ήθη» επικαλούνται στις απολογίες τους; Ελπίζω όχι τα ίδια με εκείνα που θέλουν να διασώσουν οι 160… Στη συνέχεια καλούν λέει τους υπευθύνους να αποτρέψουν «τη μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας παρανόμων αλλοεθνών και αλλοθρήσκων μεταναστών». Ε πείτε το βρε «160 προσωπικότητες» πως από την αρχή θέλατε να ρίξετε και λίγο ξενοφοβικό δηλητήριο. Περιμένατε το τέλος του κειμένου για να αναφερθείτε στο θέμα; Κάνουν κάποιες γενικές αναφορές και σε «οικουμενικό ανθρωπιστικό πολιτισμό». Εντάξει, όλα μας έχουμε γράψει κάτι τέτοια σε εκθέσεις λυκείου. Τέλος, σχολιάζουν και τον «κίνδυνο να τραυματιστούν οι ευαίσθητες παιδικές ηλικίες», αναφερόμενοι στο μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Θα μπορούσαν να μιλήσουν με gay, intersex άτομα, άτομα που αισθάνονται δυσφορία φύλου και έχουν υποστεί bullying στο σχολείο για να αντιληφθούν πως και από ποιους τραυματίζονται παιδικές ηλικίες. Επίσης θα ήταν εποικοδομητικό να ενημερώνονται για την προσέγγιση που έχει πλέον η σύγχρονη επιστήμη σε θέματα για τις intersex ταυτότητες, το βιολογικό φύλο, το διαχωρισμό από το κοινωνικό φύλο κ.ά. Ενδεχομένως να σοκαριστούν οι 160 και να συντάξουν επιστολές αγανάκτησης προς τον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Αμνηστία. Και φυσικά, η επιστολή κλείνει με το τρίπτυχο που όλοι αγαπήσαμε. «Ενότητα, ομοψυχία και συστράτευση». Καμία ενότητα, καμία ομοψυχία και καμία συστράτευση με ομοφοβικούς, μισογύνηδες, ρατσιστές. Οι 160 σκοταδιστές μας υπενθύμισαν ότι ο πολιτικός γάμος για ομόφυλα ζευγάρια και η τεκνοθεσία πρέπει να υπερψηφιστούν τώρα.