Φοίβος Κλαυδιανός

Τις τελευταίες μέρες έχουμε επιστρέψει στη γνωστή τα τελευταία χρόνια κατάσταση, στην οποία σχεδόν όλα…

Για πρώτη φορά μετά τα τέλη της δεκαετίας του 80, η ΔΑΠ έχασε χθες την…

Στην αρχή έλεγαν ότι δεν πρέπει να φορολογούνται τα έκτακτα κέρδη της ΔΕΗ και των…

Για πρώτη φορά μετά το 2019 στην κοινωνία, δεν γκρινιάζουν μόνο οι ακροδεξιοί (οι οποίοι, ξέρουμε καλά, ότι ελλείψει αντίστοιχου αξιόπιστου κομματικού μορφώματος, στο τέλος, τουλάχιστον οι μισοί, θα ψηφίσουν Δεξιά για να μην βγει η Αριστερά), αλλά αρχίζει ο προοδευτικός κόσμος να σκέφτεται (σοβαρά) ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρέπει να κυβερνήσει ξανά. Προς το παρόν, δεν το έχει πάρει απόφαση και ενδέχεται να κάνει πίσω, αλλά αν, όντως, το αποφασίσει, επειδή στη χώρα μας είναι πλειοψηφία, θα καθορίσει την επόμενη κυβέρνηση. Και για να πετύχει τον σκοπό του έχει (όπως φαίνεται) μόνο μια επιλογή. Με άλλα λόγια, όσα συμβαίνουν τους τελευταίους δύο μήνες και όσα θα συμβούν μέχρι το Πάσχα δημιουργούν, για πρώτη φορά μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ και ίσως για τελευταία έως τις επόμενες εκλογές (όποτε κι αν γίνουν), δυναμική που μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, ακόμη και για την πρώτη θέση, για την οποία δεν είναι απαραίτητο να περάσει μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αρκεί, έστω, μια δημοσκοπική ή εκλογική (στην πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής) αποτύπωση μείωσης της ψαλίδας στις 3-4 μονάδες, η οποία θα ακυρώσει την αίσθηση παντοτινής παντοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, επίπλαστη, προφανώς, σε μεγάλο βαθμό. Την κρισιμότητα, δε, αυτής της περιόδου τη γνωρίζουν και στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου διότι τους την έχουν διαμηνύσει δημοσκόποι και πολιτικοί επιστήμονες και από τις δύο πλευρές. Ποιο είναι το υλικό που δημιουργεί αυτές τις διεργασίες; Οι νέες εκατόμβες νεκρών της πανδημίας που επιμένει και δημιουργεί βραχυκύκλωμα στην αγορά, η επέλαση της ακρίβειας σε βασικά αγαθά και (απρόσμενα) το φιάσκο του χιονιά. Ποια είναι το αποτύπωμα όλων αυτών; Η έντονη και σχεδόν καθολική δυσφορία που εκφράζουν οι πολίτες σε κουβέντες, η σαφή μεταβολή στα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων (πχ. η υπεροχή αρνητικών αξιολογήσεων σε πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, η πλειοψηφική αποδοχή επιμέρους προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ) και οι τάσεις στην πρόθεση ψήφου σε πολλές από αυτές. Αυτή η εικόνα, δε, επιδεινώνεται από τη σχετικά πρόσφατη αποκάλυψη της μελέτης Τσιόδρα-Λύτρα (που άλλαξε ριζικά την αντίληψη για το τι γίνεται στο ΕΣΥ) και τη διάψευση των συνεχών διακηρύξεων περί τέλους της πανδημίας, τα ανεπαρκή μέτρα για τα λαϊκά στρώματα και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τη διάχυτη αλαζονεία που δεν καλύπτεται από τις κενές συγγνώμες χωρίς ουσιαστική ανάληψη πολιτική ευθύνης (δηλαδή τη συγκεκριμένη παραδοχή λαθών και παραιτήσεις προσώπων) σε φυσικές καταστροφές, μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες διαχειρίσεις φυσικών καταστροφών (πλημμύρες Ιανού, χιονιάς Μήδειας, φωτιές Εύβοιας, πλημμύρες Μπάλου, χιονιάς Ελπίδας), από μια ΝΔ που είχε κάνει σύνθημα της την τυμβωρυχια όταν ήταν στην αντιπολίτευση και έφτασε στο σημείο να φτιάξει ξεχωριστό σχετικό υπουργείο φέρνοντας Κοινοτικό πολιτικό από την Κύπρο. Όλα αυτά δημιουργούν την εικόνα μιας κυβέρνησης που και δεν έχει αποτελεσματικότητα και δεν ενδιαφέρεται για τον απλό κόσμο. Εξάλλου, παρατηρούνται αλλαγές και στην κορυφή της πολιτικής ζωής. Τα Μέσα Ενημέρωσης αναγκάζονται να ασκήσουν κριτική (πχ για το σόου των Ραφάλ και τη διαχείριση του χιονιά), ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει να κρατά την πρωτοβουλία αντιπολιτευτικών κινήσεων (διαγραφή Κουρουμπλη, αίτημα εκλογών, πρόταση μομφής) και ο Νίκος Ανδρουλάκης, (διατυπώνοντας μια ακραία μετριοπαθή, έως συστημική, κριτική) γίνεται όλο και πιο ελκτικός για κεντρώους και κεντροδεξιούς απογοητευμένους ψηφοφόρους της ΝΔ. Σε αυτό το κλίμα και με δεδομένη αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να αντιπαρατεθεί στον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή και τον γνωστό εκνευρισμό που του προκαλεί να αντιμετωπίζει σκληρή κριτική από ενιαία την αντιπολίτευση, η συζήτηση για την πρόταση μομφής, όχι μόνο προμηνύεται ενδιαφέρουσα, αλλά ενδεχομένως και να επιταχύνει τις εξελίξεις.

Βγήκε σήμερα το πρωί στην ΕΡΤ ο πρόεδρος του Σωματείου Ειδικών Φρουρών Βασίλης Ντούμας και κούνησε το δάχτυλο στην κοινωνία, προχωρώντας σε κρίσεις για δηλώσεις που δεν ταιριάζουν σε βουλευτές, χαρακτηρίζοντας τες επιπέδου χαμαιτυπείου, απαιτώντας να ζητήσουν συγνώμη, ζητώντας παρέμβαση εις βάρος τους από εισαγγελέα, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται περί μύθου ότι οι ειδικοί φρουροί (των 45 ημερών εκπαίδευσης νέων που, ως προϋπηρεσία, έχουν τελειώσει τις ειδικές δυνάμεις του στρατού...) δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι και απειλώντας εμμέσως ότι, δεν πειράζει, ακόμη έχουν υπομονή... (Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που έχουν ακόμη υπομονή; Αλήθεια, τι θα γίνει άμα τους τελειώσει;) Μάλλον ο κύριος Ντούμας δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι κοντεύουν 50 χρόνια από τότε που τα σώματα ασφαλείας δεν μπορούν να ελέγχουν τους πολιτικούς για τις δηλώσεις τους. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Μάλλον ο κύριος Ντούμας δεν διαθέτει τη στοιχειώδη συνείδηση προκειμένου να αντιληφθεί την ευθύνη που έχει ως συνδικαλιστής για τα λεγόμενα του. Για δηλώσεις που κάνει την ίδια βδομάδα που έχει χαθεί μια ζωή για ένα αμάξι 25ετιας, που τα ΜΑΤ έχουν μαυρίσει το μάτι Ελληνίδας βουλευτριας, που ένας αστυνομικός έχει σπάσει τζαμαρία καταστήματος, χωρίς λόγο, φωνάζοντας, "είμαι τρελός". Μάλλον δεν έχει αντιληφθεί την ευθύνη του για τα επόμενα θανατηφόρα ή μη περιστατικά που θα ακολουθήσουν, ακριβώς επειδή κάποιοι τον ακούν να δίνει κάλυψη σε αυτά που γίνονται τώρα. Την ευθύνη του, που, ενώ γίνονται όλα αυτά, ο στόχος για μια ασφαλή κοινωνία, με μειωμένη εγκληματικότητα, δεν πλησιάζει, αλλά απομακρύνεται. Όπως, επίσης, ότι έτσι ούτε οι αστυνομικοί εργάζονται με μεγαλύτερη ασφάλεια για τη ζωή τους. Ίσως και να μην τον νοιάζουν όλα αυτά, αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι πανυγήριζε για την απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι χωρίς όρους (η έμφαση είναι στο "χωρίς όρους") οι 7 αστυνομικοί της δολοφονίας στο Πέραμα, δηλώνοντας (ή σωστότερα απειλώντας) ότι τώρα θα έχει ελεύθερα τα χέρια της η αστυνομία. Ελπίζουμε, όμως, ότι η Ελληνική Αστυνομία δεν αποτελείται μόνο απο θερμοκεφαλους και (όπως όλα δείχνουν) από πολιτικά ακραίους και μειωμένης ενσυναίσθησης Ντούμες, αλλά έχει και σοβαρά, πιο ικανά και πολύ πιο ευσυνείδητα στελέχη που αντιλαμβάνονται την τεράστια ευθύνη του επαγγέλματος τους και την ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη που έχει η κοινωνία μας για μια αστυνομία που να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και να τη σεβόμαστε. Ξέρουμε ότι υπάρχουν και θέλουμε αυτά να είναι η εικόνα και η ουσία της και όχι οι Ντούμες. Καλό είναι, πάντως, να καταλάβει ο κύριος Ντούμας ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας δεν αποτελείται από φασιστοειδή ούτε από παπαγαλάκια που δέχονται τις εντολές του (δηλαδή δημοσιογράφους που χειροκροτούσαν μαζί του την Τετάρτη το βράδυ, ζητώντας του εν συνεχεία δηλώσεις απευθυνόμενοι σε αυτόν με το μικρό του όνομα... "πες μας Βασίλη"). Τους κάνονες σε αυτή τη χώρα τους βάζει η δημοκρατία και όχι αυτός. Αν ο ίδιος και οι όμοιοι του αρνούνται να τους δεχτούν, το αίτημα της κοινωνίας προς τη νομοθετική εξουσία να επιβάλει τη νομιμότητα, θα γίνει πιο σαφές.

1. Καταρχάς, ο μεγαλύτερος όγκος των εξαγγελιών της ΔΕΘ αφορά είτε μέτρα που θεωρούνταν αυτονόητα και είχαν προεξοφληθεί από την αγορά είτε παρατάσεις μέτρων που ήδη ίσχυαν: - Τα 660 εκατ. ευρώ της μερικής απαλλαγής από την επεστρεπτεα προκαταβολή σε επιχειρήσεις που έχασαν τζίρο λόγω πανδημίας είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση και αρκετά μικρότερο από αυτό που ζητούσαν οι μικρομεσαίοι. - Τα 1,58 δισ. της επέκτασης της απαλλαγής ορισμένων κατηγοριών από την ειδική εισφορά αλληλεγγύης και η μείωση των τριών μονάδων των ασφαλιστικών εισφορών, δεν αποτελούν νέα ελάφρυνση. Απλά είναι ένα ενεργό μέτρο που δεν πάρθηκε πίσω. - Το ίδιο ισχύει και για τα 275 εκ της επέκτασης των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ σε μεταφορές, καφέ, μη αλκοολούχα ποτά, κινηματογράφους, τουριστικό πακέτο. Δηλαδή, περίπου τα 2,5 δισ. από τα 3,4 του πακέτου της ΔΕΘ ήταν συνέχιση παλιών μέτρων (οπότε η αγορά δεν πρόκειται να αντιληφθεί κάποια αλλαγή εξαιτίας τους) και το μίνιμουμ που αναμένονταν για τις επιστρεπτεες. Προφανώς, έτσι ούτε επανεκκίνηση της οικονομίας μπορεί να γίνει ούτε και πολιτική επανεκκίνηση της κυβέρνησης. 2. Το καλάθι αποδείχθηκε "για λίγους". - Το 40% χρήματα από τη μείωση της φορολογίας κερδών στις επιχειρήσεις δίνεται στις 200 μεγαλύτερες της χώρας (λιγότερο από 1% του συνόλου), ενώ το 60% (σχεδόν όλες οι μικρομεσαίες) θα έχουν μηδενικό όφελος. - Η κατάργηση του φόρου γονικής παροχής δεν αφορά όσους θα μεταβίβαζαν περιουσίες κάτω από 150.000 ευρώ (απαλλάσσονταν και πριν), ενώ και μέχρι τα 250.000 ευρώ ο φόρος ήταν μόνο 1.000 ευρώ. Σε αυτές τις κατηγορίες είμαστε σχεδόν όλοι. Αντιθέτως 36.000 ευρώ γλυτώνουν όσοι μεταβιβάζουν περιουσία 800.000 ευρώ, που προφανώς σε αυτές δεν περιλαμβάνεται καμία από τις λαϊκές οικογένειες και μάλλον μόνο ελάχιστες της μεσαίας τάξης. - Η, δε, ενσωμάτωση του συμπληρωματικού ΕΝΦΙΑ στην κύρια κλίμακα του ΕΝΦΙΑ ωφελεί μόλις το πλουσιότερο 5%. - Ακόμη και η απαλλαγή από την εισφορά αλληλεγγύης ευνοεί πολύ περισσότερο όσους αμοίβονται με πολύ υψηλούς μισθούς παρά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Προφανώς, αυτά δεν είναι ένας δίκαιος τρόπος να "μοιράζεται η ανάπτυξη", όπως είπε ο κύριος Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής, αλλά η συνέχιση της πολιτικής του υπέρ του 10%-15% των πλουσιότερων, παρά τις ήδη τεράστιες στη χώρα μας ανισότητες. 3. Χάντρες για τους νέους - Δωρεάν data, τα οποία όμως θα εισπράξουν βασικά οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας - Τα 19 εκ που δίνονται αθροιστικά στους νέους εργαζόμενους και στο επίδομα στέγασης αποτελούν μόλις το 0,7% του συνολικού ύψους του πακέτου της ΔΕΘ. Επομένως, δεν έχουμε μια πολιτική μαζικής στήριξης των νέων, αλλά απλώς μια ρητορική προσπάθεια επαναπροσέγγισης ενός χαμένου για τον κύριο Μητσοτάκη ακροατηρίου. 4. Ανεπαρκή αντισταθμίσματα στον πληθωρισμό. - 150 εκ για επιδότηση ρεύματος νοικοκυριών και επιχειρήσεων - 15 εκ περισσότερα για το επίδομα θέρμανσης Μόνο αυτά είναι τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει του μεγαλύτερου κύματος ανατιμήσεων των τελευταίων δεκαετιών, ενώ σε άλλες χώρες το κράτος εγγυάται για τιμές 2018 στο ρεύμα και προχωρά σε μεγάλες αυξήσεις μισθών ως εξισορρόπηση. 5. Αλαζονεία προς όλους Πέρα από το μη χαριτωμένο αστείο με τις γαλοπούλες για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός μας είπε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται τα κριτήρια με τα οποία κάνει τις επιλογές του (μόνο βασιλιάδες πρέπει να έχουν πει κάτι ανάλογο) και ότι θέλει αυτοδυναμία και δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα κόμμα. Δεν προχώρησε, δε, σε κανένα σημείο αυτοκριτικής ή εξαγγελία αλλαγής πολιτικής, αλλά, αντιθέτως, μίλησε σαν να γίνονται όλα καλά. Το κλίμα όμως δεν είναι αυτό που επέτρεπε στην αρχή της πανδημίας να γράφουν κάποιοι για Μωυσήδες. Στο υπάρχον βεβαρυμένο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ένας πρωθυπουργός που εμφανίζεται με τέτοια έπαρση, αντί να πείθει, εξοργίζει ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο με την ξεδιάντροπη εικόνα μιντιακής θαλπωρής που του επιφύλασσαν για μια ακόμη φορά τα φιλοκυβερνητικα Μέσα στη συνέντευξη Τύπου και ο αποκλεισμός πολλών Μέσων της άλλης πλευράς.

Η ενδόμυχη πολιτική ελπίδα των ίδιων κοινωνικών δυνάμεων παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ.