Αναδημοσιεύσεις

Δεν αποτελεί καμία έκπληξη η ολοένα αυξανόμενη πλειοψηφία των πολιτών (56%) που θεωρεί ότι η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση. Η οριζόντια απογοήτευση του κόσμου (66%) από το κυβερνητικό έργο είναι το τίμημα της αλαζονείας και του αυταρχισμού της προηγούμενης περιόδου που πληρώνει η κυβέρνηση αναδρομικά. Συνολικά, φαίνεται ότι η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς την κυβέρνηση εμφανίζει πλέον ρωγμές σε όλα τα επίπεδα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα η κυβέρνηση να έρχεται σε ρήξη με τα μεγάλα κοινωνικά ακροατήρια και κυρίως με τη δική της λαϊκή βάση. Η περίοδος που κυριαρχούσε μια επιφανειακή πολιτική ακινησία λόγω των λοκντάουν και της πανδημίας φαίνεται να πλησιάζει προς το τέλος. Τώρα έρχονται στο προσκήνιο όλες αυτές οι σημαντικές κοινωνικές ζυμώσεις που ελάμβαναν χώρα όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι πολίτες πλέον εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους απέναντι στην κυβερνητική πολιτική πιο έντονα και με άμεσο τρόπο.

Οι τρεις υποστηρίζουν ότι κατά λάθος τούς θεωρήσαμε αντισημίτες. Πού ήταν οι τρεις όταν ο αρχηγός τους Καρατζαφέρης έλεγε «ο Εβραίος μυρίζει αίμα»; Μήπως αντέδρασαν όταν τον άκουγαν να λέει: «Ελάτε εδώ, κύριε πρεσβευτά, να μιλήσουμε για το Ολοκαύτωμα, να μιλήσουμε για τους μύθους του Άουσβιτς και του Νταχάου και να μιλήσουμε για τους φούρνους αυτούς, να μιλήσουμε για τους θαλάμους αερίων, να δούμε, λοιπόν, αν οι θάλαμοι αερίων ήταν μονωμένοι για να κρατούν τα αέρια μέσα ή ήταν απλώς ένα τούβλο»; Ας μη σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για light αντισημιτισμό των τριών, για τίποτα πολιτικώς μη ορθά αστειάκια ή χαζές προκαταλήψεις. Αποτελούν όψεις του ωμού ελληνικού αντισημιτισμού που ξεκινάει από τον Μεσοπόλεμο, περνάει από τον εμπρησμό στον συνοικισμό Κάμπελ της Θεσσαλονίκης και τις αποβάθρες του τρένου όπου φορτώθηκε η εβραϊκή κοινότητα και φτάνει στην ευθεία άρνηση του Ολοκαυτώματος, τις βεβηλώσεις εβραϊκών μνημείων. Δεν είναι μεμονωμένες αστοχίες. Ο κ. Βορίδης φωτογραφιζόταν με ναζιστικά σύμβολα, ο κ. Γεωργιάδης δημοσίως τραγουδούσε το ναζιστικό «Θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη», ο κ. Πλεύρης μιλούσε για καθαρότητα του αίματος. Σήμερα ζητάνε συγγνώμη. Είναι καλό που εμβληματικοί ρατσιστές και αντισημίτες αποκαλούν το Ολοκαύτωμα «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που εκτέλεσαν οι ναζί, εξοντώνοντας με βιομηχανικό τρόπο 6.000.000 Εβραίους, μεταξύ των οποίων και 65.000 Εβραίους συμπολίτες μας». Είναι καλό που γονατίζουν μπροστά στα κρεματόρια. Αλλά έχουμε γνώση: δεν αποκηρύσσουν το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο, τμήμα του οποίου είναι ο αντισημιτισμός που αποκηρύσσουν. Πετάνε το αχρείαστο έρμα που εμποδίζει την ανέλιξή τους, κρατάνε το σκάφος. Αμετανόητοι ακροδεξιοί, «μεταμελημένοι» αντισημίτες. Σε άλλη χώρα ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να απολογείται διαρκώς επειδή ψώνισε τρεις αντισημίτες υπουργούς. Τώρα όμως ανέμελος, σαν τον λαθροκυνηγό που τον τσάκωσαν με το ελάφι στον ώμο, έκπληκτος τάχα, τινάζει το πέτο και λέει «πω πω, τρεις αντισημίτες στην κυβέρνησή μου!». Φανταστείτε να μη δήλωνε και φιλελεύθερος! Η ευθύνη όλη δική του, φέρει στο πέτο τρεις κατάμαυρους λεκέδες. Οι τρεις είναι το Βίσενγκραντ μέσα στην κυβέρνηση.

Επιβάλλεται η υιοθέτηση μιας νέας υγειονομικής στρατηγικής απέναντι στην πανδημία, που πέραν του εμβολιαστικού εγχειρήματος οφείλει να ενσωματώνει: ● Επαρκή επιδημιολογική επιτήρηση, με εκτεταμένο testing και έγκαιρη ανίχνευση των κρουσμάτων ● Οργανωμένη προνοσοκομειακή διαχείριση των κρουσμάτων και κατ’ οίκον φροντίδα, με εμπλοκή της ΠΦΥ, των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων ● Γενναία ενίσχυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας σε όλα τα επίπεδα για την αποτελεσματική θεραπευτική φροντίδα των ασθενών και ιδιαίτερα του long covid syndrome. ● Στοχευμένη και τεκμηριωμένη ενημέρωση των πολιτών από τους επαγγελματίες υγείας και τα επιστημονικά τους όργανα. Πλήρης αξιοποίηση της αγωγής υγείας στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας και κοινωνικής συναναστροφής. Οσο περισσότεροι έρθουν σε επαφή με την έγκυρη επιστημονική πληροφορία, τόσο αποδοτικότερα θα αντιμετωπιστούν η αμφιβολία, η ανασφάλεια και η άρνηση. ● Επιδίωξη μιας άλλης πολιτικής σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, με απελευθέρωση του καθεστώτος πατέντας σε εμβόλια, φάρμακα, διαγνωστικά τεστ που έχουν σχέση με την Cοvid-19, αποσκοπώντας στην ισότιμη και έγκαιρη πρόσβαση του παγκόσμιου πληθυσμού σε όλα τα αποτελεσματικά μέσα αναχαίτισης της πανδημίας.

Οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες έχουν κατά νου πιθανότατα τη θεωρία του λαϊκισμού, σύμφωνα με την οποία η έννοια του λαού κατασκευάζεται μέσω μιας αλυσίδας ισοδυναμίας διαφορετικών δρώντων και μιας διαχωριστικής γραμμής μεταξύ όλων αυτών και των ελίτ. Η επιτυχία της λαϊκιστικής στρατηγικής έγκειται στην ικανότητά της αφενός να αποδυναμώσει τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των διαφόρων κομματιών του λαού, αφετέρου να δημιουργεί ή ενισχύει τη διαχωριστική γραμμή τους με τις ελίτ. Ο Μίκης κατανόησε πλέρια ότι η μουσική μπορούσε να παίξει αυτό ακριβώς το ρόλο. Και σε κάθε περίπτωση τον έπαιξε, καθώς η εξωλεκτική γλώσσα της μουσικής αδρανοποίησε τις διαφωνίες μεταξύ των «φυλών» της δημοκρατικής παράταξης και η ποίηση των τραγουδιών του λειτούργησε ως χωνευτήρι των διαφορετικών οπτικών και απόψεων. Έκτοτε, η συγκρότηση του λαού ως μετωνυμία της δημοκρατικής παράταξης έφερε και τη σφραγίδα του Μίκη, η μουσική του οποίου αποτέλεσε τρόπο επικοινωνίας και σημάδι αναγνώρισης μεταξύ όλων των δημοκρατών. (...) Κανείς δεν περιμένει φυσικά να περιοριστεί ο μουσικός πλουραλισμός ή να συναντηθούν τα μουσικά γούστα μιας όλο και πιο κατακερματισμένης κοινωνίας. Εκείνο που είναι εφικτό και επείγον, όμως, είναι να βρει η διάχυτη αντίθεση στην προϊούσα παρακμή της κοινωνίας μας τη συναισθηματική της έκφραση, ώστε αυτή να μετατραπεί σε ένα κοινό όνειρο. Όταν τα λόγια είναι φτώχια, η μουσική είναι πλούτος. Και το λιγότερο που έχει να κάνει η καθ’ ημάς Αριστερά είναι να κατανοήσει ότι η χρονίζουσα κοινωνική αγωνία αποζητά μια λύτρωση και όχι μια ταυτοτική επιβεβαίωση. Δηλαδή, σε μουσικό επίπεδο, εκείνο που υπηρέτησε η Carmina Burana πριν 40 χρόνια δεν μπορεί να το υπηρετήσει τώρα το Bella Ciao. Η απεύθυνση στο λαό χρειάζεται άλλη μουσική στρατηγική (έστω επένδυση).

Είναι ένα δάσος που όσοι και όσες ξέρουμε την περιοχή έχουμε μνήμες και μια ολόκληρη γενιά παιδιών αποκτάει μνήμες σήμερα. Το δάσος αυτό κάποιοι ιδιώτες ισχυρίζονται ότι είναι δικό τους, επικαλούμενοι έγγραφα και τίτλους που όμως εγώ καταλαβαίνω ότι δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ. (...) "Ως βουλευτής, αλλά και ως Ηπειρώτης, ένιωσα όχι μόνο την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να ρωτήσω τους αρμόδιους υπουργούς, στους οποίους έχει περιέλθει η αναφορά των πολιτών, αν έχουν προβεί σε αξιολόγηση του περιεχομένου και των στοιχείων που επικαλούνται οι κάτοικοι του Δήμου Πάργας στην αίτησή τους και ποιες ενέργειες έχουν κάνει. Να τους ρωτήσω αν σκοπεύουν -όπως έχουν υποχρέωση- να διασφαλίσουν με κάθε νόμιμο τρόπο τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου αναφορικά με την ιδιοκτησία του επί του δημοσίου δάσους της Βαλανιδορράχης. Ελπίζω να πάρουμε σύντομα απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα."

Εντύπωση προκαλεί το tweet του Σάτταμ μπιν Χάλεντ αλ-Σαούντ, νεότερου μέλους της βασιλικής οικογένειας συνδεόμενου με τον ισχυρό διάδοχο Μοχάμαντ μπιν Σαλαμάν, ότι "το μεγάλο βασίλειο δεν δέχεται υπαγορεύσεις και θα ρυθμίζει τις σχέσεις του στη βάση των κοινών συμφερόντων και του αμοιβαίου σεβασμού”. Ο ίδιος μνημόνευσε, σε αντιπαραβολή, την πρόσφατη επίσκεψη στη χώρα του Λεονίντ Σλούτσκι, επικεφαλής της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της ρωσικής Δούμας. Και πράγματι, η επιθυμία του Ριάντ να επιδείξει ότι διαθέτει και εναλλακτικές επιλογές στον τομέα της ασφάλειας υπογραμμίσθηκε και με την πρόσφατη συνυπογραφή συμφωνίας στρατιωτικής εκπαίδευσης με τη Ρωσία. Ποιες όμως είναι οι κατά τον πρίγκηπα Σάτταμ αμερικανικές "υπαγορεύσεις” που αρνείται να δεχθεί ο Οίκος των Σαούντ; Εξαντλούνται στην δεδομένη επιθυμία της κυβέρνησης Μπάιντεν να αναβιώσει τη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αποκλιμακώνοντας συνολικά τις εντάσεις στον Περσικό Κόλπο; Η ίδια η Σαουδική Αραβία, όμως, έχει εγκαινιάσει έμμεσο διάλογο με τους Ιρανούς ανταγωνιστές της στη Βαγδάτη. Πιθανότερο είναι οι αμερικανικές απαιτήσεις να αφορούν τον άμεσο τερματισμό του πολέμου στην Υεμένη, κατεξοχήν έργο του Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν, ή ακόμη και την αντικατάσταση του διαδόχου. Μια άλλη εκδοχή θα μπορούσε να αφορά την πετρελαϊκή αγορά σε φάση πληθωριστικών πιέσεων διεθνώς (αλλά και εμπέδωσης της συνεργασίας Μόσχας-Ριάντ στο πλαίσιο του OPEC+). Tο άμεσο μέλλον θα δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. 

Στιγμή πρώτη στο Αμύνταιο Φλώρινας: Λυκειάρχης προσπαθεί να προφυλάξει το σχολείο και τους μαθητές του από την εισβολή αμάσκωτου ρασοφόρου, ο οποίος συμπεριφέρεται ως κράτος εν κράτει κατά τον αγιασμό, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια του πρωτόκολλα και οδηγίες υγειονομικής ασφάλειας. Δυστυχώς, με την ανοχή ή την ενθάρρυνση τοπικών παραγόντων, ο ρασοφόρος ολοκληρώνει το «έργο» του, καλώντας τους μαθητές να βγάλουν τη μάσκα για να φιλήσουν ένας ένας το σταυρό. Στιγμή δεύτερη: βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, γνωστός και στο παρελθόν από τις καταδοτικές του δεξιότητες, αναρτά σε δημόσια θέα ονόματα μικρών παιδιών Νηπιαγωγείου της Αθήνας, επειδή η ξενική τους προέλευση προσβάλλει τα υψηλά εθνοπατριωτικά του αισθήματα. Λειτουργεί έτσι ως παρακλάδι και φυσικός κληρονόμος της Χρυσής Αυγής, όπως και άλλοι όμοιοί του στο κυβερνών κόμμα που «νοιάζονται» για τα άστεγα ναζίδια της εγκληματικής οργάνωσης. Δύο στιγμές- δύο ντροπές για την κυβέρνηση και την υπουργό Παιδείας που δεν βρήκαν ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ να πουν για αυτές τις επικίνδυνες συμπεριφορές, αποκυήματα σκοταδιστικών στη μια περίπτωση, ακροδεξιών στην άλλη, απόψεων. Δυο λέξεις για να προστατεύσουν το δημόσιο σχολείο από τον σκοταδισμό, το ρατσιστικό δηλητήριο και τον έρπoντα φασισμό.

Ένα χρόνο σχεδόν μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής, στο χώρο της ελληνικής ακροδεξιάς, του ναζισμού και του φασισμού δεν σταματά η κινητικότητα. Η ακροδεξιά τριπλέτα του ΛΑΟΣ είναι πλέον σύσσωμη εγκατεστημένη σε υπουργεία. Στον δήμο της Αθήνας οι εκλεγμένοι με τον Κασιδιάρη ανεξαρτητοποιούνται ένας ένας και υποστηρίζουν την πλειοψηφούσα παράταξη, τουλάχιστον όταν δυσκολεύεται να περάσει κάποια απόφαση. Στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας πρόεδρος είναι πλέον η γνωστή δημοτική σύμβουλος που πριν από δύο χρόνια αναγκάστηκε να παραιτηθεί από αντιδήμαρχος Παιδείας, μιας και αποκαλύφθηκε η παρουσία της σε συνάξεις αγανακτισμένων πολιτών μαζί με τους χρυσαυγίτες. Η ποινή των δύο ετών έληξε όμως, και τώρα μπορεί να προεδρεύει ενός ευαίσθητου οργανισμού του Δήμου χωρίς να ενοχλείται κανείς από τη ρατσιστική ιδεολογία της. Να θυμίσουμε ότι αυτή είχε φέρει στο δημοτικό συμβούλιο τους αγανακτισμένους κατοίκους που οργάνωσαν εκείνη την άθλια διαμαρτυρία πέρυσι κατά των προσφύγων που άστεγοι και αβοήθητοι είχαν καταφύγει στην πλατεία Βικτωρίας. Μέσα σε όλα αυτά, ο γνωστός καραγκιόζης βουλευτής της Α' Αθηνών φαντασιώνεται κι αυτός πως θα εκφράσει την ελληνική alt right δημοσιοποιώντας λίστα με τα ονοματεπώνυμα παιδιών που πάνε σε νηπιαγωγείο της Κυψέλης και καλώντας σε εθνική εγρήγορση... Δεν είναι αστεία όλα αυτά... Ενέχουν περισσότερους κινδύνους από αυτόν που με πρώτη ματιά αναγνωρίζει κανείς, δηλαδή την προσπάθεια της ΝΔ να μαζέψει στην αυλή της τα ορφανά του ναζισμού. Οφείλουμε όλοι να αντιδράσουμε. Και οι ανεξάρτητες αρχές αυτού του κράτους και οι θεσμοί για την προστασία των παιδιών αλλά και των προσωπικών δεδομένων, οφείλουν να πιέσουν την κυβέρνηση ώστε να αποδοκιμάσει τις πρακτικές του βουλευτή της και, ακόμη καλύτερα, να τον διαγράψει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς μπορεί να κερδίσει τις εκλογές αλλά είναι δυνατόν να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μακρόχρονη ηγεμονία των προοδευτικών ιδεών στην Ελλάδα. Συντρέχουν δυο δομικές συνθήκες, αναγκαίες μονάχα, όχι ικανές: η κεϋνσιανή οικονομική στροφή στις ΗΠΑ και η διαχρονική κεντροαριστερή πλειοψηφία στην Ελλάδα1. Για να εκπληρωθούν κι όσες λογίζονται ως ικανές, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να δράσει άμεσα, εκκινώντας αφενός τους απαραίτητους πολιτικούς και κοινωνικούς αναδιπλασιασμούς της, αφετέρου διακρίνοντας τις υφιστάμενες φορές συγκεκριμένων αιτιακών αλυσίδων. (...)

Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, με τον τρόπο που την αποφασίζει και εφαρμόζει η πολιτεία, πετυχαίνει μόνο δυο πράγματα: πρώτον πολιτικοποιεί διαιρετικά την αντιμετώπιση της πανδημίας και δεύτερον συσπειρώνει αυτές τις δυο άσχετες μεταξύ τους ομάδες, στις οποίες ενδέχεται να προστεθούν και άλλοι, υπό τη σημαία ενός αιτήματος, το οποίο φαίνεται κατανοητό σε μεγάλο κοινό στην Ελλάδα και το εξωτερικό – του δικαιώματος της επιλογής, της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας, ιδιαίτερα καθώς αυτό το δικαίωμα υποτίθεται είναι στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης σκέψης, κοκ. Αν επιμείνουμε σε αυτή την κατεύθυνση, η διαδικασία του εμβολιασμού το πιο πιθανό είναι να έχει δυσάρεστη συνέχεια. Σ’ αυτήν περιλαμβάνεται η διόγκωση όσων αντιτίθεται στη υποχρεωτικότητα καθώς και όξυνση αυτής της αντιπαράθεσης, η οποία μπορεί να εκλάβει ποικίλες μορφές. Μπορεί όμως, μεταξύ άλλων, να έχει ως αποτέλεσμα να κρυφτούν οι σκοταδιστές μέσα στο ρεύμα ανθρώπων που αντιστρατεύονται τον αυταρχισμό. Με άλλα λόγια, αυτό που είναι πιθανό να κάνει ο αυταρχισμός είναι να διογκώσει το ρεύμα των ανεμβολίαστων, αλλά και να δίνει άφεση στους θρησκόληπτους σκοταδιστές, τους όποιους εξέθρεψε και κατά τα φαινόμενα αποτελούν πολιτική δεξαμενή της εξουσίας. Όμως, πέρα από την κυβέρνηση, όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία του φαινομένου οφείλουν να πράξουν το χρέος τους. Στη δημιουργία της πρώτης ομάδας έχει συμβάλλει η εκκλησία, αλλά και το κράτος με τη στήριξή της. Έχει χρέος να υψώσει τη φωνή και το ανάστημά της για τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών με τα μέσα της επιστήμης. Εντούτοις, όπως φαίνεται, τάσσεται απρόθυμα και δειλά με τον εμβολιασμό, αν και στο βαθμό στον οποία τάσσεται. Το κράτος έχει χρέος να λάβει όλα τα μέτρα να την ωθήσει να το πράξει. Στη δημιουργία της δεύτερης ομάδας έχει συμβάλλει το ίδιο το κράτος. Οφείλει να αναλάβει τις δικές του ευθύνες πέρα από τις εκκλήσεις, τα δωράκια, αλλά και την αναγκαία πειθώ, προκειμένου να προχωρήσει ο εμβολιασμός. Όμως πολλές πράξεις των κρατικών ιθυνόντων τρέφουν ακόμα τη δυσπιστία. Αν και εισάγει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στους υγειονομικούς, αρνείται, προς ώρας, να κάνει το ίδιο για τους ιερείς (οι οποίοι α προπό είναι δημόσιοι υπάλληλοι), τη στιγμή που έρχονται σε συχνή επαφή με κατ’ εξοχήν ομάδες υψηλού κινδύνου, ενώ ακολουθούν και πρακτικές (λ.χ. μετάληψη) που μπορούν να συμβάλλουν στη διάδοση της πανδημίας. Σε ανάλογες πράξεις οφείλουν να προβαίνουν και όλοι όσοι είναι εκπρόσωποι διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας όπως πολιτικά κόμματα, φορείς κ.λπ. Όμως την μπαγκέτα την κρατά η ηγεσία της χώρας, δηλαδή η κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση, αναρριχήθηκε στην εξουσία, μεταξύ άλλων, με το σύνθημα «με ενδιαφέρει η επικοινωνία όχι η ουσία». Αν υπάρχει μια περίσταση στην οποία πρέπει να κάνει χρήση αυτού του μηχανισμού διακυβέρνησης, της επικοινωνίας, αυτή είναι η ανάγκη να πειστούν όσοι δεν εμβολιάστηκαν, να το κάνουν. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι ανεμβολίαστοι δεν είναι αντιεμβολιαστές είναι σύμμαχός της. Υπάρχουν πολλά εργαλεία για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Τεχνικές πειθούς και προπαγάνδας, διαφήμιση, αξιοποίηση των διαμορφωτών κοινής γνώμης κοκ. Ή δεν τα γνωρίζουν αυτά τα εργαλεία, πράγμα απίθανό, ή δεν τους ενδιαφέρει, παρά μόνο ο εξαναγκασμός. Αν κάποιοι λογάριασαν να χρησιμοποιήσουν την αντιμετώπιση της πανδημίας ως εργαλείο καταστολής και περιορισμού των πολιτικών δικαιωμάτων έκαναν κακό λογαριασμό, τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για τον εαυτό τους. Η διαδικασία του εμβολιασμού ή θα είναι επιστημονικά ορθολογική, κοινωνικά δίκαιη και πολιτικά δημοκρατική ή θα μπει σε αδιέξοδο, με πλήθος υγειονομικές, πολιτικές και άλλες συνέπειες.