Αναδημοσιεύσεις

Ομολογώ πως περισσότερο από τις απτές συνέπειες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης των Μητσοτάκη-Κεραμέως, δηλαδή από το μπάχαλο που αφήνει σχολές χωρίς φοιτητές, αποκλείει από τις πανεπιστημιακές σπουδές κάμποσες χιλιάδες που μέχρι πέρυσι όλο και κάπου θα έμπαιναν, αλλά και οδηγεί εντός του πανεπιστημίου υποψήφιους με χειρότερη επίδοση από αυτούς που αφήνει εκτός, με ενοχλεί ο λόγος που εκφέρεται σήμερα. Από τους νέους "που πλέον δεν εγκλωβίζονται στα πανεπιστήμια" μέχρι τη διαφήμιση ιδιωτικού κολεγίου από τον υπουργό Ανάπτυξης, αλλά και τη σύμπτωση του ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ για την εγκατάσταση της θυγατέρας του στο Γέιλ την ίδια μέρα που βγαίνουν οι βάσεις έτσι ώστε τα δύο γεγονότα να μετατραπούν σε αντιπαρατιθέμενα "κείμενα" στο πεδίο του δημόσιου λόγου. Ποιος άραγε συνάγει ότι αυτός που μπαίνει με χαμηλή βαθμολογία σε μια σχολή είναι και αυτός που δεν θα καταφέρει να την τελειώσει, ποιος αποφασίζει πως ένα παιδί που δεν πέρασε στη σχολή πρώτης προτίμησής του δεν θα βρει σ' αυτή που τελικά βρέθηκε ίσως και κάπως τυχαία όχι μόνο ενδιαφέρον αλλά και πεδίο για μια λαμπρή σταδιοδρομία; Ποιος θεωρεί ότι ακόμη και δύο έτη να βρεθεί κανείς σε μια πανεπιστημιακή σχολή δεν μπορεί να του προσφέρουν κάποια σημαντικά εφόδια για τη ζωή του, ακόμη κι αν αποφασίσει να την παρατήσει για να κάνει κάτι άλλο; Και τελικά ποιος πιστεύει ότι κάτι έχει να κερδίσει πετώντας στα μούτρα της κοινωνίας σαν βρώμικη πατσαβούρα τους ταξικούς αποκλεισμούς και τον πανηγυρικό των ανισοτήτων; Ποιος επιβάλλει την πεποίθηση ότι οι φτωχοί δεν μπορούν παρά να ελπίζουν σε μια ταχεία κατάρτιση προκειμένου να βρεθούν σύντομα στην παραγωγή με μισθούς πείνας, ενώ οι ελίτ μπορούν να μοστράρουν τα προνόμιά τους, τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία τους και τα Ivy League πανεπιστήμια στα οποία εγκαθιστούν τα παιδιά τους με αφοσίωση στοργικού και περήφανου πατέρα; Πώς ακούει τελικά η κοινωνία αυτή την διακήρυξη του προνομίου, την επιβεβαίωση της "αριστοκρατίας", υψηλής σαν το μητσοτακέικο ή "μικρής", χαμηλής, που θα λύσει το πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών της σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο και μετά θα χρησιμοποιήσει τις μικροδιασυνδέσεις της για να το βολέψει σε μια θέση ανεξαρτήτως της πραγματικής ποιότητας της εκπαίδευσης που θα έχει λάβει; Πώς θα αντιδράσει άραγε η κοινωνία στη σημερινή προσβολή που δέχτηκε;

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.  Όχι μόνο επειδή τα αγροτικά αυτοκίνητα έχουν πιο ισχυρούς κινητήρες ή επειδή κάθε μαχητής έχει ένα κινητό τηλέφωνο. Το εμιράτο εκείνο των αγροίκων αγροτών που μεγάλωσαν στα προσφυγικά στρατόπεδα του Πακιστάν, στους οποίους η θρησκευτική εξέγερση φάνηκε να δίνει επίσης και μια αξιοπρέπεια, δεν ισχύει πλέον ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει ακριβώς. Ούτε η πολιτική ηγεσία των Ταλιμπάν είναι σήμερα η ίδια όπως τότε, πρόθυμη να συμβιβαστεί με τη διεθνή αναγνώριση μόνο τριών χωρών ή με τα χρήματα ενός Μπιν Λάντεν, αιτία που οι εθνικιστές Παστούν του Ομάρ είχαν δεχτεί με χαρά τον πλούσιο Σαουδάραβα ιδεολόγο. Το ότι δεν είναι πλέον οι ίδιοι μπορεί να γίνει κατανοητό ξεκινώντας από τον πόλεμο, από το ευρύ δίκτυο πληροφοριών που δημιουργήθηκε, ενώ διαπραγματεύονταν στην Ντόχα με τους Αμερικανούς ή, όπως παρατηρούν μερικοί εδώ και χρόνια από ένα υπόγειο δίκτυο τόσο μυστικό, που ξέφυγε από τα μάτια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες πιθανότατα δεν το γνώριζαν. Ένα δίκτυο που προετοίμαζε όχι μόνο τον πόλεμο του ανταρτοπόλεμου, αλλά τον λιγότερο αιματηρό και απαιτητικό πόλεμο μιας συμφωνίας κάτω από το τραπέζι. Με κυβερνήτες, αρχηγούς χωριών, συνταγματάρχες και λοχαγούς. Ένα εύκολο παιχνίδι με έναν κυβερνητικό στρατό, το γνωρίζουμε σήμερα με βεβαιότητα, που στεκόταν στα πόδια του για μήνες χωρίς μισθό, παρά τα δισεκατομμύρια με τα οποία τον τροφοδοτούσαν οι Δυτικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι, οι οποίοι, προφανώς, εδώ και χρόνια ήταν ικανοποιημένοι με αναφορές στα χαρτιά που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα της κατάστασης: μισθών που δεν καταβλήθηκαν, την κλεμμένη βενζίνη, τους στρατιώτες - φαντάσματα στους καταλόγους της μισθοδοσίας μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης που έχει ήδη δει υπουργούς και αξιωματούχους να διαφεύγουν στο εξωτερικό (μόλις χθες το πρακτορείο Pajhwok ανακοίνωσε την κλοπή 40 εκατ. αφγάνι, το εθνικό νόμισμα του Αφγανιστάν) από το υπουργείο Αστικής Ανάπτυξης και 273 εκατ. αφγάνι που καταβλήθηκαν παράνομα σε δύο εταιρείες για ένα έργο που έμεινε μόνο στα χαρτιά. Η δημιουργία αυτού του εξελιγμένου δικτύου πληροφοριών, ένας από τους λόγους της ταχείας νίκης των Ταλιμπάν, μας λέει επομένως για μια εξελιγμένη ηγεσία, όχι μόνο τεχνολογικά. Με την πάροδο των ετών, αυτή η ηγεσία προσπάθησε να αποδεσμευτεί από τη στάμπα των Παστούν στο κίνημα και μάλιστα προσπάθησε να είναι προσεκτική στις ανάγκες των γυναικών, παραδεχόμενη ακόμη και ότι έχει κάνει λάθη στο παρελθόν. Ένας δρόμος που φαίνεται να ανοίγει προς δύο κατευθύνσεις: αυτόν της αναζήτησης εσωτερικής συναίνεσης σε έναν κόσμο, κυρίως αστικό, που είναι ριζοσπαστικά αλλαγμένος. Και στο να δημιουργήσει μια αποδοχή και συναίνεση από τις οποίες δεν μπορεί να αποκοπεί. Οι σημερινοί Ταλιμπάν, που δίνουν έμφαση στον πόλεμο για την ανεξαρτησία περισσότερο από το Κοράνι, δεν μπορούν να δεχτούν ότι το Πακιστάν θα είναι ο μόνος νονός από τον οποίο θα εξαρτώνται. Ως εκ τούτου, τα ανοίγματα των Κινέζων ή των Ρώσων (που δεν είναι νέα) είναι ευπρόσδεκτα, καθώς και η πιθανότητα το καθεστώς τους να είναι ένα καθεστώς, αλλά όχι τρόμου. Αλλά υποθέτοντας, και μη παραδεχόμενοι ότι η ηγεσία τους έχει αλλάξει πραγματικά, κάτι που μένει να αποδειχθεί, ποια είναι η απόσταση μεταξύ της ηγεσίας και των στρατιωτών της, των οποίων τη θηριωδία γνωρίζουμε ήδη; Και ποιο μπορεί να είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει η ηγεσία στους αρχηγίσκους που επέτρεψαν την ταχύτατη επέλαση; Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αμέσως αν θα ξεσπάσει, όπως όλοι φοβόμαστε και όπως οι ντόπιοι λένε, η δολοφονική εκδίκηση και το κυνήγι συνεργατών, ή εάν, τουλάχιστον προσχηματικά, το Εμιράτο θελήσει να εμφανιστεί στον κόσμο σαν μια συντηρητική κυβέρνηση και όχι μόνο σαν κυβέρνηση στυγερών βασανιστών και εκτελεστών.

Eνώ η ελληνική κυβέρνηση «πουλάει φούμαρα» στο ακροδεξιό της ακροατήριο, επιθεωρώντας φράχτες στον Εβρο και μοιράζοντας «πρόστιμα» 5.000 ευρώ σε θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες, οι εξελίξεις που «τρέχουν» σε δύο μεγάλες οικονομίες της γηραιάς ηπείρου υποδεικνύουν ότι οι προσφυγικές ροές και ευρύτερα η μετακίνηση μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού συνιστούν ένα πολύ πιο σύνθετο ζήτημα. Γερμανία και Βρετανία, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, καταγράφουν σοβαρή έλλειψη εργατικών χεριών αυτή τη στιγμή, παρότι στην επικράτειά τους υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι πολίτες και αυτό έχει άμεσες συνέπειες στη λειτουργία της οικονομίας τους. Και στις δύο, οι ξένοι -φθηνότεροι συνήθως- εργάτες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας και, όπως φαίνεται, κλειδί για τη λύση του προβλήματός τους. Ο επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Εργασίας της Γερμανίας, Ντέτλεφ Σέλε, ήταν ξεκάθαρος στη χθεσινή συνέντευξή του στη Suddeutsche Zeitung: «Χρειαζόμαστε 400.000 μετανάστες ετησίως, πολύ περισσότερους από όσους είχαμε ανάγκη τα τελευταία χρόνια». Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, το εργατικό δυναμικό της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης θα συρρικνωθεί φέτος κατά περίπου 150.000 εργαζόμενους, ενώ «τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμη πιο δραματικά». Κλειδί για την κάλυψη των κενών στην αγορά εργασίας, όπως είπε, είναι οι μετανάστες, η ροή των οποίων πέρυσι στη χώρα ήταν η χαμηλότερη των τελευταίων 10 ετών. Οι δηλώσεις του Σέλε προκάλεσαν τη μήνιν του βουλευτή του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική Γερμανία, Ρενέ Σπρίνγκερ, ο οποίος τον αποκάλεσε «φερέφωνο των εταιρειών που επιδιώκουν με τη μετανάστευση να μειώσουν κι άλλο τους μισθούς».

Το ζην ως βασίλειο της ανάγκης: η γνωστότερη διατύπωση ανήκει στον Κάρολο Μάρξ. Για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος απ’ αυτό, “ο βασικός όρος είναι η συντόμευση της εργάσιμης ημέρας”, λέει. Αλλά η πεμπτουσία του καπιταλισμού εδώ ακριβώς βρίσκεται. Στο σημείο, δηλαδή, όπου η δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως και κάθε δεξιά διακυβέρνηση όπου γης, επενδύει: στην επιμήκυνση του ωραρίου, δωράκι στους εργοδότες. Κι αν ο Μαρξ λογίζεται επαναστάτης, μαζί του συμφωνεί και ο Επίκουρος που δεν επιθύμησε ν’ αλλάξει τον κόσμο. H επικούρειος λογική ομοιοτρόπως στοχάζεται: “κακὸν ανάγκη, αλλ’ ουδεμιά ανάγκῃ ζην μετὰ ανάγκης”. Κακό πράγμα η ανάγκη, λέει ο Επίκουρος, και δεν έχουμε καμιάν ανάγκη να ζούμε κάτω από την εξουσία της. Η υλιστική εσχατολογία του απορρίπτει τη μεταθανάτια ζωή και βάζει τα πράγματα στη θέση τους: μια φορά γεννιόμαστε, δεν έχει δεύτερη. Γι’ αυτό, μην αναβάλλεις τη χαρά, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Η ζωή περνά και χάνεται, μην την καταστρέφεις με πολλά και μην καταστρέφεσαι κι εσύ δουλεύοντας. Από την “καταστηματική ηδονή” του Επίκουρου, αυτή που απαλλάσσει το σώμα από τον πόνο και τον κάματο, οδηγώντας στο “ηδέως και μακαρίως ζην”, ως την μαρξική απαλλαγή του εργάτη από τις αλυσίδες του και την κατάργηση της αλλοτρίωσης, η φιλοσοφική απόσταση είναι μικρή. Αν ο ανθρωπισμός του Κήπου δεν παρέπεμπε σε στάσεις, πολιτικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις, προτεραιότητα του αριστερού ανθρωπισμού είναι ν’ αλλάξει τον κόσμο. Και να προτάσσει τα αυτονόητα: 6ωρο αντί 8ώρου, επιμήκυνση των ημερών για διακοπές, αύξηση του μεροκάματου. Αλλά στον δυτικό υπερανεπτυγμένο κόσμο ο μεν Επίκουρος έχει μάλλον ξεχαστεί, ο δε Μαρξ κατασυκοφαντηθεί. Η υλιστική, αλλά βαθιά ανθρωπιστική, οπτική για τη μία και μοναδική ζωή, επικαλύφθηκε από τη θεολογία των μεταφυσικών επουράνιων παραδείσων, τόσο βολικών για την καπιταλιστικού τύπου ανάπτυξη, τόσο εχθρικών για τον κόσμο της εργασίας. Δυστυχέστατα, εκτός απροόπτου, μια ακόμα γενιά εργατριών/των αποθνήσκει δουλεύοντας, αφού, ανάμεσα στα άλλα, αυξάνονται και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Ποια είναι τα άμεσα και επείγοντα καθήκοντά μας σήμερα: 1. Μαζικός εμβολιασμός κατά προτεραιότητα των λαϊκών τάξεων των βιομηχανικών περιοχών των πόλεων και κατοίκων των απομακρυσμένων αγροτικών και νησιώτικων περιοχών, των μεταναστών και των προσφύγων. Γιατί? Γιατί αν νοσήσουν θα νοσήσουν βαριά 2. Οργάνωση γρήγορα δικτύου παροχής περίθαλψης στους ασθενείς με COVID-19 στην κοινότητα. Με εύκολες, απλές και αποτελεσματικές παρεμβάσεις χρηματοδοτούμενες από το κράτος και χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της τηλεϊατρικής και της artificial intelligence. Γιατί γρήγορα? Γιατί το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα είναι σκληροί και οι άνθρωποι θα αρρωσταίνουν, ενώ οι ιδιώτες γιατροί δεν θα θέλουν να τους δουν (όπως έγινε και στα προηγούμενα κύματα) γιατί θα φοβούνται μην αρρωστήσουν. 3. Στοχευμένη επιδημιολογική επιτήρηση εκεί που ζει και εργάζεται η εργατική τάξη, εκεί που το περιβάλλον είναι μολυσμένο, εκεί που ο περιβαλλοντικός ιστός είναι κατακερματισμένος και η πυκνότητα κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ή ο αριθμός ατόμων ανά κατοικία είναι μεγάλος, εκεί όπου ζουν μετανάστες και πρόσφυγες. 4. Στοχευμένη προπαγάνδα στους ανθρώπους που έχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά για να ενημερωθούν για τη νόσο και τη μετάδοσή της, να εφαρμόζουν τα μέτρα ατομικής προστασίας, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους για περίθαλψη και υγεία 5. Διεκδίκηση της βελτίωσης των όρων εργασίας, ζωής και αμοιβής των εργαζομένων, γιατί η πανδημία είναι εδώ και θα συνεχίσει να είναι εδώ για πολύ καιρό ακόμη. Αυτά είναι τα καθήκοντα των ταξικών δυνάμεων για την υπεράσπιση της υγείας του λαού, όπως προκύπτουν από τα επιστημονικά δεδομένα. Δεν έχουμε χρόνο για συζητήσεις, αντιπαραθέσεις και «διαμόρφωση θέσεων για μια άλλη…». Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Αλλά ποιος νοιάζεται για τον κόσμο; Πίσω από το κοινά αποδεκτό ορθό πρόταγμα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής βλέπουμε ότι μπορεί πολύ καλά να στρογγυλοκαθίσει μια επίκληση του ανθρώπινου πόνου κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για ιδιοτελείς λόγους. Όπως έγινε κατά κόρον με την τυμβωρυχία του 2018 και όπως δεν παρέλειψε να κάνει και χθες ο κ. Μητσοτάκης. Μπόρεσε, άραγε, να διακρίνει κανείς πίσω από την εμφανή προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη για μια δήθεν ψύχραιμη αποτίμηση της καταστροφής δασών, περιουσιών και ανθρώπων, που άγγιζε τα όρια της παγερής και αλαζονικής ανευθυνότητας, ίχνη συναίσθησης του πόνου που νιώθει ένας ηλικιωμένος με καμένο το βιος του, πόνου δεν απαλύνεται με την καταβολή της πιο απλόχερης αποζημίωσης, γιατί κυριαρχείται από την επίγνωση ότι δεν προλαβαίνει βιολογικά να ξαναχτίσει τη ζωή του; Μπόρεσε μήπως να διακρίνει πίσω από την υπόσχεση ότι οι ρητινοσυλλέκτες της Βόρειας Εύβοιας θα προσληφθούν για εφτά χρόνια στα προγράμματα αποκατάστασης των δασών τους, ίχνη συναίσθησης της αγωνίας που διακατέχει τους νέους στην πλειονότητά τους ανθρώπους, αν θα μπορέσουν ποτέ να ξαναζήσουν από το δάσος, καθώς τα εφτά χρόνια στη χρονική κλίμακα της φυσικής ανάπλασής του μοιάζουν ανεπαρκή μπροστά στις τρέχουσες ανάγκες τους και τις προσδοκίες τους για το αύριο; Αν υπήρχαν τέτοια ίχνη συναίσθησης, θα συνοδεύονταν από την αποδοχή προτάσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα μπορούσαν να απαλύνουν αυτό τον πόνο και να μειώσουν την ένταση αυτής της αγωνίας. Όπως είναι, για παράδειγμα, η εξασφάλιση του ελάχιστου εισοδήματος για όσους έχουν πληγεί, μέχρι να μπορέσουν να εξασφαλίσουν εισόδημα από την απασχόλησή τους στις αρχικές εργασίες τους, καθώς και η οργάνωση της ανασυγκρότησης των περιοχών που έχουν πληγεί στη βάση θεσμών της τοπικής αυτοδιοίκησης και θεσμών άμεσης συμμετοχής των ενδιαφερομένων και πληττόμενων στο σχεδιασμό, τη λήψη των αποφάσεων και την υλοποίησή τους. Γιατί η υλική υπόσταση της συμπόνοιας δεν είναι η λεκτική έκφρασή της, αλλά η εξασφάλιση των όρων για την άρση της αιτίας του πόνου και της πιθανότητας να επαναληφθεί στο μέλλον. Αντί γι’ αυτά, διαπιστώσαμε άλλη μια φορά τον έρωτα της κυβέρνησης της ΝΔ για την παράδοση πεδίων δημόσιας ευθύνης στην ιδιωτική «πρωτοβουλία», δηλαδή στο ιδιωτικό κεφάλαιο ως πιο ευέλικτο τάχα και πιο αποτελεσματικό. (...) Ποιο θα μπορούσε να είναι για τις μη κυβερνητικές πολιτικές δυνάμεις το συμπέρασμα από την εμφάνιση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης στη χθεσινή συζήτηση; Ότι μόνο όσοι εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες μπορούν να υποθέσουν πως στο Μαξίμου και στην Πειραιώς έχουν κάτι διδαχτεί από το μέγεθος της καταστροφής οι υπεύθυνοι για την έκτασή της. Τα γεγονότα περνούν φρικαλέα από μπροστά τους και τους αφήνουν ατάραχους. Για πάντα πεισμένους ως προς την ορθότητα και τη μοναδικότητα των επιλογών τους. Και ότι μόνο στην τύχη μπορεί κάποιος να ελπίζει, για να μας προφυλάξει από ενδεχόμενες νέες καταστροφές, από τη στιγμή που η ανευθυνότητα επιλέγεται σαν επίσημο δόγμα για τη σωτηρία των ανευθυνοϋπεύθυνων. Το ζήτημα είναι να βγάλει και ο υπεύθυνος λαός τα συμπεράσματά του. Και μαζί του η μη νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση.

Ο Σεπτέμβριος, έφτασε. Σχολεία και πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν και να λειτουργήσουν κανονικά. Ήδη, οι δυο χρονιές με κλειστές αίθουσες και τάξεις έχουν δραματικές επιπτώσεις στους νέους, τα παιδιά, την εκπαίδευση, την κοινωνική συνοχή. Η ευθύνη βαρύνει ακέραια την κυβέρνηση και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Κανένα απολύτως ουσιαστικό μέτρο σ’ αυτή την κατεύθυνση δεν έλαβαν. Για αυτό και η Ελλάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στα κλειστά σχολεία, σε όλη την Ευρώπη. Δεν θα τους επιτρέψουμε να παρατείνουν για τρίτη χρονιά την καταστροφική τους πολιτική. Όμως στον ίδιο βαθμό έχουν αποτύχει στον εμβολιασμό του πληθυσμού. Η χώρα μας βρίσκεται κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και πολύ κάτω από χώρες του νότου όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Μάλτα, η Ιταλία. Τώρα, πανικόβλητοι, συνεχίζουν με το ίδιο τροπάρι: ποινές, τιμωρίες, απαγορεύσεις και καλλιέργεια ενός πρωτόγονου «εμφυλίου». Αυτή είναι η γλώσσα τους: η απομόνωση και η δήθεν ατομική ευθύνη, έχοντας διαρρήξει πρώτα κάθε έννοια συλλογικότητας. Σήμερα καλούμε ξανά όλους τους Έλληνες πολίτες, να εμβολιαστούν. Το εμβόλιο, είναι όπλο! Κι αν αρχικώς κάποιες επιφυλάξεις ήταν κατά περίπτωση εύλογες, σήμερα, πολλούς μήνες μετά την έναρξη του εμβολιασμού και με πλήθος δεδομένων να έχουν συλλεχθεί διεθνώς, μπορούν και εκείνοι που αμφέβαλλαν να είναι πλέον βέβαιοι: ο εμβολιασμός είναι ασφαλής, αποτελεσματικός και αποδεικνύεται καθημερινά σωτήριος! Παραμένει λοιπόν απαραίτητος, ειδικά με την απειλή της νέας επιθετικής μετάλλαξης. Εμπρός λοιπόν. Ας βαδίσουμε συλλογικά στο δρόμο της έγνοιας για την Κοινότητα. Ας «δωρίσουμε» τον εμβολιασμό μας σε εκείνους που 18 μήνες τώρα έχουν αποκλειστεί από την κοινωνική ζωή. Ας δώσουμε πίσω στους μαθητές και στους φοιτητές το θησαυρό της εκπαίδευσης, που τόσο βίαια στερήθηκαν. Στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη. Ακόμα μια φορά, πολλοστή, ζητώ την άμεση σύγκληση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής με αποκλειστικό θέμα το ασφαλές άνοιγμα σχολείων και Πανεπιστημίων. Σε άλλες συνθήκες, με διαφορετική, υπεύθυνη πλειοψηφία στη Βουλή, η Επιτροπή θα έπρεπε να συνεδριάζει διαρκώς, με τη συμμετοχή απαραίτητα μελών των Επιτροπών Λοιμωξιολόγων και Εμβολιασμού. Χρειάζεται πλήρης γνώση της κατάστασης από τους βουλευτές και ουσιαστική συζήτηση των μέτρων. Θα επαναλάβω τα σημαντικότερα: αραίωση στα πολυπληθή τμήματα, κάλυψη των εκπαιδευτικών κενών, αντιμετώπιση των ανισοτήτων και των αποκλεισμών, αναδιάρθρωση-μείωση της ύλης, έμφαση στο μάθημα κι όχι η επιμονή στο σχολείο-εξεταστικό κέντρο και στις άλλες αντιεκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης. Τέλος, κάτι το οποίο θα έπρεπε να είναι σε όλους σαφές: τα διαγνωστικά τεστ σε εμβολιασμένους και μη πολίτες είναι αναγκαία μέσα για την προστασία της δημόσιας υγείας, κι όχι έμμεσος τρόπος να επιβληθούν ποινές και πρόστιμα στους πολίτες ή ευκαιρία για ένα ακόμη δώρο της κυβέρνησης στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.