[Οι μεγαλύτερες προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ε.Ε. την επομένη των ευρωεκλογών είναι] Αν θα είναι κλειστή ή ανοιχτή. Αν θα είναι ξενοφοβική ή όχι. Αν θα συνεχίσει την πολιτική λιτότητας, το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο ή όχι. Αν η δημοκρατία θα επανέλθει ή θα βουλιάξει στον αυταρχισμό και τον βάλτο των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών. Αν οι εθνικισμοί θα νικήσουν τον διεθνισμό και τη συμφιλίωση των λαών. Αν οι ανισότητες θα διευρυνθούν ή θα υπάρξει μια ουσιαστική στροφή προς όφελος των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Αν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες θα καταφέρουν να νικήσουν τον φασισμό στη ρίζα του, μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Ασφαλώς, πολλά θα κριθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα και τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν την επομένη ημέρα. Γι’ αυτό είναι κρίσιμη αυτή η μάχη.
Η Αριστερά, μέσα από την πολυπλοκότητά της, σε πολιτικό επίπεδο, είναι η μόνη που μπορεί να στρέψει το τιμόνι. Σε επαφή με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Τα «Κίτρινα Γιλέκα», τα «κόκκινα στυλό», τους πράσινους οικολογικούς ακτιβισμούς, τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ευρώπης που δίνουν μάχη για την κλιματική αλλαγή, τις μωβ φεμινιστικές απεργίες, τα χρώματα του ουράνιου τόξου του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, τα κατακόκκινα των εργατικών αγώνων. Αυτή η συνάντηση, αυτή η σχέση μπορεί, και το πιστεύω βαθιά, να δώσει μια νέα, εντελώς διαφορετική πνοή στην Ευρώπη.