Συνεντεύξεις

Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, το 2019, υπάρχει γειτονιά, ένα κομμάτι στον Κολωνό, που δεν έχει ακόμα αποχέτευση. Οι άνθρωποι μου λένε πως αισθανόμαστε ότι δεν ανήκουμε στο δήμο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η Αθήνα έχει δημάρχους που ήταν πάρα πολύ κοντά στην πλατεία Συντάγματος, πάρα πολύ κοντά στο κεντρικό πολιτικό σύστημα και πάρα πολύ μακριά από τις γειτονιές της Αθήνας. Και το λέω ως ένας άνθρωπος που έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στα Κάτω Πατήσια, εκεί μένω και σήμερα και υπήρχαν πολλές φορές που αισθανόμουν ότι δεν ήμουν στο δήμο της Αθήνας. Δεν ασχολείται κανένας με αυτές τις γειτονιές. Υπάρχει πάντως μια δημοκρατικότητα στην εγκατάλειψη. Και με τους κατοίκους στο Κολωνάκι να συζητήσετε και αυτοί εγκαταλειμμένοι νιώθουν. Η Αθήνα είναι 7 μικροί δήμοι. Αν δε μεταβιβάσουμε ουσιαστικές αρμοδιότητες στα κοινοτικά συμβούλια, η πόλη δεν θα μπορεί να λειτουργήσει ούτε με τον καλύτερο δήμαρχο. Δε γίνεται σε ένα δημοτικό συμβούλιο να αποφασίζεις ταυτόχρονα για ζητήματα στο Παγκράτι και στο Νέο Κόσμο, στα Σεπόλια και στον Κολωνό και να αποφασίζουν άνθρωποι που μπορεί να μη ξέρουν αυτές τις γειτονιές. Πρέπει να αποφασίζει ο κόσμος της δημοτικής κοινότητας για τον προϋπολογισμό και τα έργα που πρέπει να γίνουν στην περιοχή τους.

Όταν κάποιοι διεκδικούν ισοτιμία, θα πρέπει να διεκδικούν και το δικαίωμα απάντησης στην κριτική.

Η υλοποίηση των δεσμεύσεων που αναλάβαμε απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειονότητα το 2015, δηλαδή η οριστική έξοδος από τα Μνημόνια, η ανάκαμψη της οικονομίας, η ενίσχυση του εισοδήματος και της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων και η προστασία των πλέον ευάλωτων, είναι το όπλο μας στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Μπορεί να μην έχουμε μαζί μας τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα, τους τίτλους των εφημερίδων, κουβαλάμε όμως ένα συγκεκριμένο και με σαφές ταξικό πρόσημο έργο, το οποίο μας δένει με την κοινωνία. Δεν είναι όμως μόνο τα πεπραγμένα, αλλά και το σχέδιο για την επόμενη μέρα που θα παίξει ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κι εκεί θα συγκρουστούν δύο απολύτως διακριτά πολιτικά σχέδια. Αυτό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει οι εργαζόμενοι και η μεγάλη κοινωνική πλειονότητα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα εποχή και οι πολιτικές να καθορίζονται από τις δικές τους ανάγκες. Και αυτό της Ν.Δ., που θέλει τους πολλούς στο περιθώριο και τις πολιτικές να καθορίζονται από τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.

Όσοι μιλούν για επιδοματική πολιτική είτε δεν έχουν αντιληφθεί την καταστροφή που έφερε η κρίση, είτε συμμερίζονται τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες λογικές. Το πρόγραμμα της ΝΔ είναι εχθρικό προς την κοινωνική πλειοψηφία.

Η ΝΔ έχει πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στα εργασιακά, αυτό το έκανε πράξη ως κυβέρνηση και το επικαλείται ως σχέδιο και για την επόμενη μέρα, όταν υποστηρίζει τις ανακοινώσεις του κ. Κουρτς και λέει ότι το οκτάωρο είναι ξεπερασμένο, ότι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι μία εμμονή της αριστεράς και ο μόνος δρόμος είναι οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης. (...) Στις επερχόμενες εκλογές, λοιπόν, συγκρούονται δύο ξεκάθαρα και απολύτως ανταγωνιστικά μεταξύ τους σχέδια για την εργασία, την κοινωνική ασφάλιση και την οικονομία. Και σε αυτήν τη σύγκρουση όλοι θα πρέπει να πάρουν θέση.

Θεωρώ πως στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο είναι αναγκαίο να υπάρχει μια δημοκρατική πλειοψηφία, η οποία θα ωθήσει σε μια συνολική πολιτική αναθεώρηση της Ε.Ε. προς ριζοσπαστική κατεύθυνση. Πρέπει να αντιπαλέψουμε το μίσος απέναντι στη δημοκρατική εκδοχή απάντησης στην κρίση, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη. Αντίπαλος δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές που αυτά εκπροσωπούν. Η Αριστερά θα πρέπει να αναδείξει την αναγκαιότητα της ριζοσπαστικής εναλλακτικής δημοκρατικής πολιτικής.

Δεν υποτιμούμε κανένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η λειτουργία της πόλης και για το κάθε ένα από αυτά επεξεργαζόμαστε λύσεις. Ξέρουμε ότι η διοίκηση του δήμου δεν έχει καμία σχέση με τη… μαγεία και ότι θα χρειαστεί πάρα πολύ δουλειά ώστε να αλλάξει η εικόνα με την καθαριότητα της πόλης και η Θεσσαλονίκη να γίνει πρώτη σε ποσοστά ανακύκλωσης και κομποστοποίησης απορριμμάτων. Ξέρουμε ότι το δημόσιο χώρο και κυρίως τους χώρους πρασίνου ούτε τους υπερασπίζεσαι ούτε τους επεκτείνεις με τα λόγια. Θέλει σχέδιο και επιμονή για να τα καταφέρεις. Ξέρουμε ότι οι ελλείψεις σε σχολικές υποδομές και σε δομές κοινωνικής πολιτικής και αλληλεγγύης δεν θα καλυφθούν αν χτυπάμε φιλικά τον κόσμο στην πλάτη. Πρέπει να βρεθούν χώροι και χρηματοδοτικά εργαλεία. Αλλά το βασικό πρόβλημα, ο κίνδυνος μάλλον περισσότερο, είναι η επιστροφή της Θεσσαλονίκης σε μία εποχή που έσβησε τις ελπίδες και τις προοπτικές αυτής της πόλης και των ανθρώπων της. Και θα φροντίσουμε με όλες τις δυνάμεις μας αυτό να μην συμβεί.

Ενώ η κυβέρνηση διώχνει από την πόρτα το ΔΝΤ, αποκαθιστώντας την οικονομική κυριαρχία και τη συλλογική αξιοπρέπεια της χώρας, κάποιοι άλλοι πασχίζουν να το επαναφέρουν από το παράθυρο. Οι θέσεις που διατύπωσε πρόσφατα ο κ. Μητσοτάκης στο ΚΕΦΙΜ για διάλυση των εργασιακών σχέσεων, για μείωση του κατώτατου μισθού, για ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα α λα Πινοσέτ και δίδακτρα στην εκπαίδευση, ταυτίζονται με τις πιο ακραίες συνταγές του ΔΝΤ, οι οποίες όπου εφαρμόστηκαν οδήγησαν σε κατακόρυφη αύξηση των ανισοτήτων και διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Και αυτό ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να το επιτρέψει.

[Οι μεγαλύτερες προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ε.Ε. την επομένη των ευρωεκλογών είναι] Αν θα είναι κλειστή ή ανοιχτή. Αν θα είναι ξενοφοβική ή όχι. Αν θα συνεχίσει την πολιτική λιτότητας, το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο ή όχι. Αν η δημοκρατία θα επανέλθει ή θα βουλιάξει στον αυταρχισμό και τον βάλτο των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών. Αν οι εθνικισμοί θα νικήσουν τον διεθνισμό και τη συμφιλίωση των λαών. Αν οι ανισότητες θα διευρυνθούν ή θα υπάρξει μια ουσιαστική στροφή προς όφελος των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Αν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες θα καταφέρουν να νικήσουν τον φασισμό στη ρίζα του, μέσα στο κοινωνικό σώμα. Ασφαλώς, πολλά θα κριθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα και τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν την επομένη ημέρα. Γι’ αυτό είναι κρίσιμη αυτή η μάχη. Η Αριστερά, μέσα από την πολυπλοκότητά της, σε πολιτικό επίπεδο, είναι η μόνη που μπορεί να στρέψει το τιμόνι. Σε επαφή με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Τα «Κίτρινα Γιλέκα», τα «κόκκινα στυλό», τους πράσινους οικολογικούς ακτιβισμούς, τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ευρώπης που δίνουν μάχη για την κλιματική αλλαγή, τις μωβ φεμινιστικές απεργίες, τα χρώματα του ουράνιου τόξου του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, τα κατακόκκινα των εργατικών αγώνων. Αυτή η συνάντηση, αυτή η σχέση μπορεί, και το πιστεύω βαθιά, να δώσει μια νέα, εντελώς διαφορετική πνοή στην Ευρώπη.

Βλέπω αγγελίες για δουλειά: «Ζητείται σερβιτόρος, νέος 18-20 ετών με εμπειρία». Και προφανώς η ίδια αντίφαση διαπερνά και τη συζήτηση γύρω από τα δημόσια αξιώματα. Να τελειώνουμε με όλο αυτό. Οι συνομήλικοί μου δεν είναι πειραματόζωα. Είναι η γενιά που έχει τις ικανότητες και την επάρκεια να δημιουργήσει μία πόλη από την αρχή. Και η πόλη πρέπει να τους παρέχει χώρο και δυνατότητες κρατώντας τους στην πόλη. Μία πρόταση για αυτό; Κοινωνική κατοικία για νέα ζευγάρια Αθηναίων».