Συνεντεύξεις

«Σε ό,τι έχει να κάνει με το μήνυμα για συνεργασίες (...) υπάρχει ακόμη πεδίο συζήτησης που είναι σε εξέλιξη … έχουμε ανοιχτό τον ορίζοντα στο αμέσως επόμενο διάστημα, στο κόμμα και τις πολιτικές διαδικασίες να διαμορφώσουμε το πλαίσιο των αναγκαίων προϋποθέσεων και προαπαιτούμενων για να είναι οι συνεργασίες καθαρές, ανοιχτές, με προοπτική και ανοιχτούς ορίζοντες». «Δεν θα πρέπει να ονειρευτεί κανείς μία μονοκομματική ηγεμονία στην κοινωνία, την κοινωνική και πολιτική κοινότητα», υπογράμμισε. «Σοβαρά τμήματα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας τα μηνύματα τα έχουν πάρει και υπάρχουν διεργασίες. Αλλά για μία ακόμη φορά στη χώρα μας, οι δυνάμεις που θέλουν να εκφράσουν το χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας αλληθωρίζουν σε άλλες κατευθύνσεις, σαν να μην έχουν καταλάβει τίποτα και από τις δικές τους ευθύνες και από την τραγική εμπειρία της χρεοκοπίας και των μνημονίων και από τις γενικότερες εξελίξεις που συντελούνται παγκόσμια και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό χώρο». Τόνισε μάλιστα ότι «σε αυτή την κατεύθυνση, δεν έχουμε να απευθυνθούμε μόνο προς την Σοσιαλδημοκρατία, αλλά σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς -και αυτές δεξιά μας και αυτές αριστερά μας. Αλλά δεν χρειάζεται μόνο ένας -που υπάρχει και είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά περισσότεροι και από δύο. Δεν είναι τανγκό, είναι μία πάρα πολύ σοβαρή, ενεργός συμμετοχή, αναγκαία για να αντιμετωπιστούν αυτά τα σοβαρότατα ζητήματα. Οι αποφάσεις μας και οι συνεργασίες πρέπει να είναι ενταγμένες και να δίνουν αυτά τα μηνύματα σε αυτό τον σχεδιασμό και προσδοκία», καταλήγοντας ότι η συζήτηση για το πλαίσιο των συμμαχιών που έχει ανοίξει «δεν έχει κλείσει».

Είμαι ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει την ευθύνη, μου αρέσει η ευθύνη. Ο λόγος για τον οποίο θέλω να εκλεγώ σε αυτή τη μάχη δήμαρχος Αθηναίων είναι γιατί, όπως είπα πριν, εδώ έχω μεγαλώσει, την αγαπάω αυτή την πόλη, έχω ζήσει τα αδιέξοδά της αλλά ξέρω ότι η Αθήνα είναι μια πόλη με πολύ μεγάλες δυνατότητες και την ίδια στιγμή μου προκαλεί μια θετική τιμή, δηλαδή είναι πολύ ευχάριστο να θες να ανταποκριθείς σε ένα αίσθημα που παίρνεις από ανθρώπους που έχεις μεγαλώσει μαζί που λέει ότι δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσε ένα παιδί που έχει μεγαλώσει στον Άγιο Νικόλα να γίνει δήμαρχος της Αθήνας. Νομίζω ότι είναι μια ωραία μάχη και με πολύ μεγάλη χαρά θα τη δώσω.

Με μια διάταξη δικαιωματικού χαρακτήρα, που θα περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα, εκπαιδεύουμε κατά κάποιο τρόπο και την κοινωνία και τη διοίκηση επισημαίνοντας ότι «το ζώο δεν είναι πράγμα, δεν είναι εργαλείο», ότι είναι σοβαρό το θέμα άρα υπάρχουν ορισμένοι κανόνες για την συμπεριφορά απέναντι τους «που έχουν περιβληθεί το κύρος του Συντάγματος».

Οι δημοσκοπήσεις, είναι φωτογραφία της στιγμής, και ανατρέπονται από τα εκλογικά αποτελέσματα – και αυτό είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί – μίλησε μεταξύ άλλων στον 105,5 Στο Κόκκινο η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αννέτα Καββαδία, η οποία τόνισε πως η «πραγματική δημοσκόπηση θα φανεί στην κάλπη». Η Α. Καββαδία τόνισε ότι η κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της για τη στήριξη της κοινωνίας με τα μέτρα που έχουν ταξικό πρόσημο πολιτικής.

Ο ριζοσπαστισμός τότε δοκιμάζεται πραγματικά, όταν συνοδεύει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Διαφορετικά είναι πολύ εύκολο να αυτοαναγορεύεσαι ριζοσπάστης. Αναφορικά, τώρα, με το αν έχουμε χάσει τον ριζοσπαστισμό μας, θα σας πω το εξής: εκτιμώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί την οργανική του σχέση με την κοινωνία, με τις συλλογικότητες και τους φορείς που εκφράζουν τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. Τη σχέση αυτή τη διαφυλάσσουμε, την υπηρετούμε και θεωρώ πως την ενδυναμώνουμε μέσα από την άσκηση συγκεκριμένων πολιτικών που απαντούν σε ανάγκες και προβλήματα της κοινωνίας, όπως οι πολιτικές μας για την εργασία. Και είναι τελικά ακριβώς η αναφορά στη σχέση αυτή που διαφοροποιεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς και ταυτόχρονα κρατάει ζωντανό τον ριζοσπαστισμό και τα οράματά της.

Υπάρχει σταθεροποίηση, χωρίς αμφιβολία και αναγνωρίζεται απ’ όλες τις πλευρές. Υπάρχει και μικρή αύξηση οικονομικής δραστηριότητας. Βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι εάν θα μπορέσει αυτά τα θετικά βήματα να έχουν και μακροπρόθεσμη προοπτική.

Πολλοί άνθρωποι εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, από την πρόκληση του ανταγωνισμού από τους παραγωγούς χαμηλού κόστους στην Άπω Ανατολή, από το χάος των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών, και από το πρόβλημα των προσφύγων. Το τελευταίο βέβαια είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, αλλά για πολλούς φαίνεται ότι όλα είναι μέρος του ίδιου πράγματος, και αναζητούν την ασφάλεια του έθνους. Για τους νεοφιλελεύθερους αυτό δημιουργεί ένα σημαντικό δίλημμα. Από την μία πλευρά, η οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι θεμελιώδους σημασίας για το νεοφιλελεύθερο σχέδιο. Από την άλλη, ο νέος εθνικισμός κρατά τη δημοκρατία παγιδευμένη σε εθνικό επίπεδο αφήνοντας το παγκόσμιο επίπεδο πέρα από την εμβέλειά του, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι. Επίσης, αν οι άνθρωποι επικεντρώσουν το μίσος τους στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ο παγκόσμιος καπιταλισμός διαφεύγει από την πολιτική συζήτηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσα πολλά από τα νέα ξενοφοβικά κινήματα έχουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, παρότι που φαίνεται να είναι επικριτικά για την παγκοσμιοποίηση. Αυτό ισχύει για τον Τραμπ, το Brexit, και πολλά από τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κινήματα.

Από την πλευρά του ΣΕΒ είχαμε μία τοποθέτηση ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει αύξηση μισθών ή αν γίνει να είναι της τάξης του 1%-2%. Από την άλλη, τους μικρομεσαίους εργοδότες που πολύ ορθά εντοπίζουν ότι η αύξηση των μισθών ιδίως σε μία οικονομία όπως η ελληνική, με μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις τονώνει την ζήτηση, την κατανάλωση, κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την ανάπτυξη και της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας … με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα τελικά στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας … Βιώσαμε το αντίστροφο το 2012, όταν κόβεται ο μισθός απότομα, την αμέσως επόμενη χρονιά η ανεργία εκτινάσσεται στο 28% … τότε, η επίκληση ήταν ότι μειώνονται οι μισθοί για να συγκρατηθεί το εργατικό κόστος και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα … Οι αμειβόμενοι με τον κατώτατο εργαζόμενοι δεν εργάζονται στους εξαγωγικούς κλάδους, αλλά σε μικρομεσαίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις.

Αυτοί που έπαιξαν τα λεφτά τους στη μείωση των συντάξεων, τώρα παίζουν τα λεφτά τους στη μείωση του αφορολόγητου. Και τα δύο αυτά μέτρα, ψηφίστηκαν στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, όταν το ΔΝΤ κόντρα τόσο με την ελληνική κυβέρνηση όσο και με την Ευρώπη, θεωρούσε πως οι στόχοι των πλεονασμάτων δεν θα πιαστούν. Το ότι έπεσε έξω σε αυτή τη πρόβλεψη δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία του Ταμείου, το οποίο διαχρονικά αποτύγχανε στις προβλέψεις του. Όπως δεν εφαρμόστηκε το μέτρο για την απομείωση της προσωπικής διαφοράς, έτσι δεν θα εφαρμοστεί και η μείωση του αφορολόγητου.