Micro

19
03

Ο Νεοφιλελευθερισμός νόσησε!

Σχεδόν μισό αιώνα, ίσως και λίγο περισσότερο, οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και του δόγματος “όλα ιδιωτικά, για περισσότερη ανάπτυξη και ανταγωνισμό” με πάθος προσπαθούν να μας πείσουν για τα οφέλη που θα μας αποφέρει να ιδιωτικοποιηθεί η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική ασφάλιση. Μισό αιώνα όμως μετά οι πολιτικοί απόγονοι της σχόλης του Σικάγο και του Friedman, παγιδεύονται από έναν ιό, που έρχεται να μας θυμίσει όλα τα οφέλη του δημόσιου συστήματος υγείας, περίθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας, που τόσοι μνηστήρες του ιδιωτικού τομέα φλέρταραν καιρό τώρα στην ιδέα να τα αρπάξουν και να τα εκμεταλλευτούν όπως εκείνοι ξέρουν. Μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, ούτε μήνα, το αφήγημα που τόσο προσεκτικά και μεθοδικά έκτιζαν οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού, καταρρέει μπροστά στην ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές  ο δημόσιος τομέας αποδεικνύει την αξία του, όταν ο ιδιωτικός τομέας είναι ανήμπορος έως και ανίκανος να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση. Όλοι μας το τελευταίο διάστημα αναγνωρίζουμε την τιτάνια προσπάθεια που γίνεται από τις δημοσιές δομές υγείας ανά τον κόσμο, με την προσοχή μας στραμμένη λίγο περισσότερο στην περίπτωση της Ελλάδας και του Ε.Σ.Υ το οποίο παρά τις ανοικτές πληγές που του προκληθήκαν στο διάστημα της κρίσης, αντέχει!
19
03

Ο Θείος Βάνιας της Μαίρης Μαγκανάρη στο Youtube

μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη φωτισμοί, τρέιλερ, φωτογραφίες: Μαρία Γοζαδίνου μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος σκηνικά: Διδώ Γκόγκου κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος βοηθοί σκηνοθέτη: Ανδριάνα Χαλκίδη, Βασιλική Σκευοφύλαξ παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Μαρία Μαγκανάρη, Υβόννη Μαλτέζου, Δημήτρης Ντάσκας, Γιωργής Τσαμπουράκης παραγωγή: προτσές
13
03

Νάσος Ηλιόπουλος: Τέσσερις προτάσεις για την καλύτερη δυνατή προφύλαξη από τον κορωνοϊό

• Άμεση αναστολή για τουλάχιστον 14 ημέρες της λειτουργίας δημοτικών υπηρεσιών υποδοχής κοινού. Στην περίπτωση προστίμων και οικονομικών οφειλών να μην υπάρξει επιπλέον επιβάρυνση των δημοτών. • Διάθεση των δημοτικών ιατρείων στις ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας και ένταξή τους στο σχεδιασμό αντιμετώπισης του κορονοϊού. Διασφάλιση της κάλυψης των έκτακτων αναγκών που προκύπτουν. • Πλήρης απολύμανση των σχολικών χώρων. Προσωπικό όπως σχολικοί φύλακες και καθαρίστριες δεν πρέπει να εισέρχονται σε χώρους που δεν έχουν απολυμανθεί. • Αξιοποίηση της επικοινωνιακής υποδομής του Δήμου (9,84, ιστοσελίδα) για συνεχή ενημέρωση γύρω από τις εξελίξεις στο μέτωπο του ιού και για παροχή οδηγιών προς τους δημότες.
07
03

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Η χολέρα στην Ελλάδα του 1865

Ἐλέχθη ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων, τῶν παρασταθέντων τότε ὡς θυμάτων τῆς χολέρας, ἀπέθανον πραγματικῶς ἐκ πείνης. Ἴσως νὰ μὴν ὑπῆρξεν ὅλως χολέρα. Ἀλλ᾽ ὑπῆρξε τύφλωσις καὶ ἀθλιότης καὶ συμφορὰ ἀνήκουστος. Οἱ ἄνθρωποι, ὅλοι πάσχοντες, ἐσκληρύνοντο κατ᾽ ἀλλήλων, εἰς ἐπίμετρον, καὶ καθίστων τὴν δεινοπάθειαν ἀπείρως μεγαλυτέραν. Οἱ εὔποροι ἐκ τῶν καθαριζομένων ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν πτωχῶν, καὶ ἐμέμφοντο αὐτοὺς ὡς παραιτίους τῆς δυστυχίας δι᾽ αὐτῆς τῆς παρουσίας των. Οἱ πτωχοὶ ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν εὐπόρων, καὶ τοὺς ᾐτιῶντο ὡς προκαλοῦντας τὴν ἀκρίβειαν τῶν τροφίμων διὰ τῆς εὐπορίας των. Ὅλοι ὁμοῦ οἱ ὑπὸ κάθαρσιν ταξιδιῶται ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν κατοίκων τῆς πολίχνης, καὶ τοὺς κατηγόρουν ἐπὶ ἀσυνειδήτῳ αἰσχροκερδείᾳ καὶ σκληρότητι, ἐνῷ τὸ ἀληθὲς ἦτο ὅτι δέκα μόνον ἄνθρωποι ἐκ τῆς ἐμπορικῆς καὶ τυχοδιωκτικῆς τάξεως, ἥτις πουθενὰ δὲν λείπει, ἦσαν οἱ αἰσχροκερδεῖς καὶ οἱ σκληροὶ ἐκμεταλλευταὶ τῆς δυστυχίας. Οἱ κάτοικοι τῆς πολίχνης ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν ταξιδιωτῶν, καὶ ἐμίσουν αὐτούς, διότι εἶχον ἔλθει νὰ τοὺς φέρωσι τὴν χολέραν. Κακὴ ὑποψία, δυσπιστία καὶ ἰδιοτέλεια χωροῦσα μέχρις ἀπανθρωπίας, ἐβασίλευε πανταχοῦ. Ὅλα ταῦτα ἦσαν εἰς τὸ βάθος καὶ ὁ φόβος τῆς χολέρας ἦτο εἰς τὴν ἐπιφάνειαν. Θὰ ἔλεγέ τις ὅτι ἡ χολέρα ἦτο μόνον πρόφασις, καὶ ὅτι ἡ ἐκμετάλλευσις τῶν ἀνθρώπων ἦτο ἡ ἀλήθεια. Τὸ δαιμόνιον τοῦ φόβου εἶχεν εὕρει ἑπτὰ ἄλλα δαιμόνια πονηρότερα ἑαυτοῦ, καὶ εἶχε λάβει κατοχὴν ἐπὶ τοῦ πνεύματος τῶν ἀνθρώπων.
29
02

Πεπτωκότες και ηττημένοι

Σε όλα του τα βιβλία, ο Τζόνσον έγραψε «για τους αποτυχημένους και τους απελπισμένους», «για τους πεπτωκότες», όπως γράφτηκε όταν πέθανε. Έτσι και σε αυτή τη συλλογή των διηγημάτων, ο Τζόνσον μάς μιλάει για δύσκολες ζωές που διανύουν τη σκοτεινή τροχιά τους προς το αναπόφευκτο τέλος. Έτσι κι αλλιώς, «δεν έχει σημασία. Ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει. Καταλαβαίνετε προφανώς ότι, την ώρα που τα γράφω αυτά, δεν έχω πεθάνει. Μπορεί όμως να έχω μέχρι να τα διαβάσετε».
28
02

Η ιδεολογία ως γλώσσα

Η υποδοχή στα ελληνικά ενός έργου του Τέοντορ Αντόρνο έχει πάντα κάτι το αναζωογονητικό: σπανίζει στη φιλοσοφική γραμματεία που διαθέτουμε στα καθ’ ημάς (τη μεταφρασμένη και πολύ περισσότερο την πρωτότυπη) αυτός ο συνδυασμός αυστηρότητας και ανεμελιάς, όπου η περίφημη «εργασία της έννοιας» έρχεται και σμίγει, σαν να ήταν αιώνιο και μόνο προσωρινά χωρισμένο ζευγάρι, με τη φρεσκάδα μιας αστραπιαίας κοινωνιολογικής ματιάς που δεν διστάζει να αναγάγει, για παράδειγμα, τις πιο αφηρημένες εκφράσεις της νόησης στις «αγροτικές συνθήκες» ή στην «απλή εμπορευματική οικονομία» – όπως κάνει η Αργκό της αυθεντικότητας για τα πιο φτηνά από τα σύγχρονα «αποβράσματα του ρομαντισμού» τα οποία συνθέτουν ό,τι ο Αντόρνο ονομάζει εν έτει 1964 «γερμανική ιδεολογία». Ο κακόηχος χαρακτηρισμός «μπάσταρδος» θα ήταν ίσως ο πιο ταιριαστός και τιμητικός για τον τύπο σκέψης και γραφής που διακονεί με συνέπεια η αντορνική κριτική θεωρία, αναμφίβολα η πιο καθαρόαιμη μορφή φιλοσοφικού μοντερνισμού που έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα: μορφή που αδιάκοπα υπονομεύει την ταυτότητά της, μπολιάζοντας τις αναπόφευκτα νεκρωτικές έννοιές της με τη ζωή του πνεύματος, ενώ την ίδια στιγμή χαλιναγωγεί αμείλικτα αυτή την τελευταία για να μην εκπέσει στην ψευδή αμεσότητα.
13
02

Οι «παράξενοι καρποί» στα δέντρα του Νότου…

«Τα δέντρα του Νότου βγάζουν παράξενους καρπούς / αίμα στα φύλλα και αίμα στη ρίζα», τραγουδούσε το 1939 η Μπίλι Χόλιντεϊ για τους λιντσαρισμένους Μαύρους που αιωρούνταν απαγχονισμένοι στα δέντρα. «Strange fruit», ένα παλιότερο ποίημα του Έιμπελ Μέροπολ, που το υπέγραψε με ψευδώνυμο, αφού από τη μια οι στίχοι ήταν «επικίνδυνοι», από την άλλη ο ίδιος ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Το 1955, ωστόσο, η ρατσιστική βία και το συστηματικό λιντσάρισμα Μαύρων στον Νότο των ΗΠΑ απέκτησε πρόσωπο, ένα εφιαλτικό πρόσωπο που το είδαν οι πάντες, όταν δολοφονήθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο ο Έμετ Τιλ και η φωτογραφία του κυκλοφόρησε σε ολόκληρη τη χώρα.
11
02

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Οι δηλώσεις Σταϊκούρα για τις τράπεζες δείχνουν τις προτεραιότητες της κυβέρνησης

Όταν ο κ. Σταϊκούρας λέει ότι "το μάρμαρο της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα το πλήρωσαν οι τράπεζες," ο κόσμος καταλαβαίνει τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Ο κ. Σταϊκούρας προκειμένου να δικαιολογήσει ότι η κυβέρνηση ανοίγει το δρόμο για εκτεταμένους πλειστηριασμούς, αφού αφήνει χωρίς προστασία την πρώτη κατοικία, μας ενημέρωσε σήμερα ότι το μάρμαρο της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα το πλήρωσαν οι τράπεζες, οι οποίες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί τρεις φορές σε δέκα χρόνια από τον ελληνικό λαό. Οι τράπεζες και όχι οι εργαζόμενοι που είδαν περικοπές ως και 50% στους μισθούς τους ή απολύθηκαν από τις δουλειές τους. Οι τράπεζες και όχι οι συνταξιούχοι που είδαν τις συντάξεις τους να κόβονται στο μισό και να μην έχουν πρόσβαση σε φάρμακα. Οι τράπεζες και όχι οι χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο γιατί δε μπορούσαν να ανταπεξέλθουν. Οι τράπεζες και όχι τα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία που έμειναν χωρίς γιατρούς και δασκάλους Από κάτι τέτοια καταλαβαίνει ο κόσμος τις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης.
06
02

Κλεφτές ματιές στο χείλος του ερέβους

Μέσα από τις ελάχιστες λέξεις κάθε ιστορίας, αποτυπώνονται γαλήνιες στιγμές που ραγίζουν απρόσμενα, καμιά φορά με τον πιο τρομακτικό τρόπο, ρωγμές στην αποπνικτική δυστυχία στην οποία ζουν οι πρωταγωνιστές, όνειρα και εφιάλτες στον ύπνο και στον ξύπνιο που συντήκονται σε μια ζοφερή πραγματικότητα, στην οποία περνούν φευγαλέα άνθρωποι φορτωμένοι τύψεις, φόβο, αγωνία…
28
01

Από τον έναν πόλεμο στον άλλο…

Το έργο του Ρεμάρκ μετατρέπεται σε μια διαρκή αντιπολεμική κραυγή και σε μια καταγγελία για την ολέθρια παγίδα του εθνικισμού, καθώς ο συγγραφέας δεν διστάζει να θέσει δύσκολα ερωτήματα για θέματα ταμπού, όπως η πατρίδα και ο πατριωτισμός, τι ακριβώς, δηλαδή, σημαίνει η υπεράσπισή της πατρίδας («ανακαλύψαμε ότι δεν υπερασπιζόμασταν παρά μόνο το κομμάτι της πατρίδας που, αν ήταν στο χέρι μας, θα το αφήναμε μετά χαράς να πάει στον διάολο – μεταξύ άλλων και τον γουρουνοκέφαλο εθνικιστή εκεί πέρα»), αλλά και για τις ευθύνες των κυβερνήσεων στην καλλιέργεια του εθνικισμού και τις καταστροφικές επιπτώσεις του («σήμερα έχουμε πέντε εκατομμύρια ανέργους, πληθωρισμό και μια ήττα στην καμπούρα μας, επειδή είχαμε προηγουμένως να μας κυβερνούν οι λατρευτοί σας εθνικόφρονες! Επειδή η ίδια κυβέρνηση οδήγησε τη χώρα σε πόλεμο, τυφλωμένη από τη μεγαλομανία της!»). Η θρησκεία και η Εκκλησία δεν ξεφεύγουν από τα «ασεβή» βέλη του συγγραφέα – ο καθολικός και ο προτεστάντης ιερέας ξεχνούν τις διαφορές τους την «κρίσιμη» στιγμή: «οι αντίπαλοι ιερείς ένωσαν τις φωνές τους για να ασκήσουν βέτο στη συμμετοχή του ραβίνου». Άλλωστε… «μην υποτιμάτε τη σοφία της Εκκλησίας! Είναι η μοναδική δικτατορία που κρατιέται στην εξουσία εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, χωρίς ποτέ κανένας να καταφέρει να την ανατρέψει». Και βεβαίως, καθώς η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αρχίζει να κλονίζεται, τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν στη χώρα: «σκεφτόμουν να παραγγείλω μια στολή των Ταγμάτων Εφόδου. Μόλις κυκλοφόρησαν στο Μόναχο».