Κώστας Κατσάπης (επιμ.), «Οι απείθαρχοι. Κείμενα για την ιστορία της νεανικής αναίδειας τη μεταπολεμική περίοδο»
Το βιβλίο αυτό δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί σε μεγαλύτερο βάθος και χωρίς προκαταλήψεις -ψάχνοντας και τη μεγάλη, παρατιθέμενη βιβλιογραφία- για το αμερικανικό μοντέλο και το τι σημαίνει αυτή η γενικευμένη ελευθεριότητά του που συνδέεται όμως με το Λούνα Παρκ της κατανάλωσης, ή πάλι για τη θέση και την αποδοχή ή μη της λογοτεχνίας ενός Βασιλικού και ενός Κουμανταρέα από την ελληνική κριτική, άλλοτε και τώρα, και ποια σχέση έχει η αποδοχή ή η επιφύλαξη αυτή με το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι συγγραφείς ενσωμάτωσαν τη νεανική κουλτούρα στο έργο τους.
Σε κάθε περίπτωση το ενδιαφέρον για τα ζητήματα που θέτει το βιβλίο θα βαίνει αυξανόμενο. Η εποχή του διαδικτύου και της οριστικής κατίσχυσης της εικόνας με διάφορους τρόπους, είτε μιλάμε για την -παρωχημένη, ήδη- τηλεόραση, είτε για το ΥouTube και το Instagram, είτε για άλλες μορφές που θα εμφανιστούν στο μέλλον, ανοίγει πεδίο δόξης λαμπρόν στους νεότερους αυτούς επιστημονικούς κλάδους, πολύ περισσότερο που η ίδια η επιστήμη της Ιστορίας θα αλλάξει και αυτή τροφοδοτικό υλικό, περνώντας από τις γραπτές πηγές στην αναζήτηση βιντεοεικόνων. Είμαστε σε άλλη εποχή και θα πρέπει λοιπόν να βρει, ο καθένας, τα νέα του πατήματα, χωρίς να προδίδει τις αρχές του. Θέλει ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και… αρκετό διάβασμα. | Μανώλης Πιμπλής
