Micro

Ο Δεκέμβρης του 1944 στη Μυτιλήνη έληξε με τη νίκη των δυνάμεων της αριστεράς που με διαπραγματεύσεις αλλά και έντονη την παρουσία των στρατιωτικών δυνατοτήτων της απέκρουσε την απόβαση σημαντικών δυνάμεων αποικιακών στρατευμάτων που έφθασαν στην προβλήτα της πόλης τα χαράματα της 24ης Δεκεμβρίου 1944.

Υπάρχει, που λέτε, ο άντρας ο βαρύς, ο σέρτικος. Αυτός που θα υψώσει τη φωνή, θα πάρει το ύφος το βαρύ κι ασήκωτο και επιδεικνύοντας το ήθος του, θα πετάξει ένα «σκάσε ρε τσόκαρο» σε γυναίκα συνάδελφό του. Να, όπως έκανε ο Λεωνίδας Γρηγοράκος – ο βουλευτής της ΔΗΣΥ - σε εμένα, μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου. Και αφού, εντελώς υποκριτικά, δήλωσε πως ανακαλεί, συνέχισε την ίδια αγοραία συμπεριφορά δίνοντας μάλιστα ανύπαρκτους διαλόγους ως διαρροές σε δημοσιογράφους. Βλέπετε, ο σεξιστικός λόγος, η λεκτική βία εναντίον γυναικών δεν κάνει διακρίσεις. Συναντάται παντού. Το μοντέλο του άντρα-μάτσο, του άντρα που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, του άντρα που τραμπουκίζει γιατί απλώς έτσι «γουστάρει», συνεχίζει δυστυχώς να ευδοκιμεί. Είναι στο χέρι μας να το σταματήσουμε. Αντιδρούμε, δεν σιωπούμε! ΥΓ. Όσο για εκείνους τους δημοσιογράφους που δεν μπήκαν, καν, στον κόπο να διασταυρώσουν το τι συνέβη, που δεν θέλησαν να ακούσουν και τη δική μου εκδοχή παρά έβγαλαν «πιασάρικους» τίτλους βασιζόμενοι σε συγκεκριμένη διαρροή, δεν εκπλήσσομαι. Έχουν εδώ και χρόνια δώσει δείγματα γραφής, αποδεικνύοντας το πώς εννοούν τη σχέση τους με τη δημοσιογραφία…

Στις 7-12-2018 πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου με πρωτοβουλία του Υπουργού Επικρατείας Χριστόφορου Βερναρδάκη, ευρεία σύσκεψη με αντικείμενο τα προβλήματα της περιοχής Φιλοπάππου και συγκεκριμένα το καθεστώς του οικοπέδου όπου εκτείνονται οι εγκαταστάσεις του εστιατορίου «ΔΙΟΝΥΣΟΣ».

1) Προτίθεται το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο να ελέγξει τις ειδήσεις που μεταδίδει το κανάλι STAR CHANNEL κι εφόσον διαπιστωθεί παραπληροφόρηση, να υπάρξει η αντίστοιχη τιμωρία; 2) Προτίθεται να παρέμβει Εισαγγελέας, για να ελέγξει την πληθώρα ψευδών ειδήσεων, οι οποίες καλλιεργούν κλίμα τρομοκρατίας στους Έλληνες πολίτες, ενώ ταυτόχρονα κατορθώνουν να πυροδοτήσουν εθνικιστικά αντανακλαστικά και να στρέψουν ένα μεγάλο μέρος τους εναντίον μεταναστών και προσφύγων;

«Δεν υπάρχουν πια αφεντικά» δηλώνει ένας Ιταλός πιτσιρικάς στοχεύοντας το όπλο του προς τον τσιφλικά. Αυτή την σκηνή την είδα όταν ήμουν κι εγώ σε μια παρόμοια ηλικία. Εκείνο το βλέμμα, εκείνη η φωνή, εκείνη η στάση του σώματος όπου το όπλο, αν και ψηλότερο σε μπόι από αυτόν, το κρατούσε με τέτοια σιγουριά σημάδευε ταυτόχρονα με το αφεντικό και την ζωή μου. Σημάδευε γιατί ο Μπερτολούτσι ήταν πραγματικά καλός στο σημάδι.

Κάποιοι νομίζουν ότι είναι επαναστάτες επειδή ανέβηκαν οι παλμοί τους μην αφήνοντας τον Μανιό να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο και κάποιοι άλλοι ένιωσαν το δίκιο τους να ξεχειλίζει ρίχνοντας στην άσφαλτο μια συνομήλικη του Μανιού πρώην Λαμπρακησα έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία. Αυτό δεν είναι και σπουδαία είδηση, δεδομένου ότι πρόκειται για 20χρόνους που δεν ξέρουν τη διαδρομή ούτε του Μανιού, ούτε της Λαμπράκησας, ούτε των συζύγων τους, ούτε των φίλων και συνοδοιπόρων τους για δεκαετίες..., με λίγα λόγια δεν ξέρουν την ιστορία κάποιων μιας άλλης γενιάς. Σε τελική ανάλυση, δεν φταίνε αυτοί, αλλά όσοι τους έχουν κάνει να πιστέψουν ότι το χωρίς όριο αντισυριζαικό μένος είναι επαναστατική πράξη, που μπορεί να εξισορροπήσει τη σχεδόν πλήρη κινηματική και πολιτική τους απραξία (ορισμένων, όχι όλων).