Micro

Πολλά από τα εγκλήματα της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή παραμένουν θαμμένα. Άγνωστοι παραμένουν ακόμα και πολλοί βασανιστές, που οδήγησαν στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Ένα από τα θύματα της δικτατορίας ήταν ο τραγουδιστής, σύμβολο του αγώνα ενάντια στο φασισμό, Βίκτορ Χάρα. Ο εκ των ιδρυτών του κινήματος «Nueva canción» δολοφονήθηκε από τους βασανιστές του Πινοσέτ στις 16 Σεπτεμβρίου του 1973.

Η απίστευτη απόδραση 27 αγωνιστών της Αριστεράς από τις φυλακές των Βούρλων, που έγινε στις 17 Ιουλίου του 1955, είναι μία από τις πιο γνωστές σελίδες στην πολιτική Ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Κάπως λιγότερο γνωστά είναι η υπόθεση της επικήρυξής τους και ο πολιτικός θόρυβος που είχε προκαλέσει.

«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει». Bartolomeo Vanzetti «Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα! Nicola Sacco

"Τον Ιούνιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τη διενέργεια των εθνικών εκλογών, η Φώφη επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά όντας έντρομη. Με ενημέρωσε ότι υποχρεώθηκε, μετά από σωρεία παρατηρήσεων, να μονογράψει την κόλλα μαθητή, ο οποίος συνεχώς μιλούσε με συμμαθητές του και επιχειρούσε να αντιγράψει σε διαγώνισμα Χημείας. Ο μαθητής αυτός είναι υιός του τότε Πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά και του τότε Προέδρου του Δ.Σ. του Ε.Ε.Ι. κ. Αλ. Σαμαρά. Τη διαβεβαίωσα ότι θα αντιμετωπίσουμε από κοινού όποιο πρόβλημα προκύψει και να παραμείνει ήρεμη. Δυστυχώς, είχα υποτιμήσει την εκδικητική διάθεση των «ισχυρών» (που, όπως διαπιστώνω με αγανάκτηση, συνεχίζεται και μετά θάνατον). Μετά από δέκα ημέρες περίπου πληροφορήθηκα με κατάπληξη ότι η Διοίκηση του Κολλεγίου προχώρησε σε καταγγελία σύμβασης της εκπαιδευτικού."

Η αλληλεγγύη των ημερών, η μεγαλειώδης αλληλεγγύη που με απέραντη περιφρόνηση άφησε πίσω της το κήρυγμα των τεράτων τύπου Αμβρόσιου και τη φρικιαστικά ανθρωπόμορφη ζωωδία «μόνο για Έλληνες», αυτό το φασιστικό ψεύδος που καμώνεται την ύπαρξη, η αλληλεγγύη λοιπόν που μπήκε «στον θάνατο και στη φωτιά», δείχνει ότι ο δρόμος πρέπει και μπορεί να ανοιχτεί. Και δείχνει και το πώς θα ανοιχτεί. Είναι όμως το πρώτο βήμα. Δεν είναι ολόκληρος ο δρόμος. Γι’ αυτό έχουμε ακόμα... πολύ δρόμο. Και πολύ κόπο. Γιατί ναι, χρειάζεται απίστευτος κόπος σε μια πορεία όπου στο κάθε βήμα το πόδι χρειάζεται να ξεκολλάει από τον θάνατο. Τον μέσα κι έξω θάνατο.

Επιτέλους, ο τούρκος αγωνιστής της αριστεράς Τουργκούτ Καγιά, με απόφαση της αρμόδιας επιτροπής πήρε το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο, αυτονόητο για όλους μας και πλέον, δεν κινδυνεύει με έκδοση στην Τουρκία. Ασφαλώς πρόκειται για νίκη του κινήματος αλληλεγγύης, αλλά και του ίδιου του κράτους δικαίου, το οποίο αρνήθηκε να μπει σε λογικές αδιέξοδων συμψηφισμών. Ο τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ περιμένει την άμεση αποφυλάκιση του Τουργκούτ Καγιά.