Micro

Τον Γιώργο τον γνώρισα για πρώτη φορά πριν 45 ολόκληρα χρόνια. Εγώ ήμουν στον "Ρήγα" και ο Γιώργης στην ΚΝΕ. Διαφορετικές επιλογές, άλλες πορείες.... Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η συνάντηση της αριστεράς, των πολλαπλών ιδεολογικών ρευμάτων. Βρεθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κοινό δρόμο, με τις αντιφάσεις, με τις διαφορές του, αλλά και με την πεποίθηση ότι μόνο έτσι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και έγιναν από τότε πολλά. υπήρξαν νίκες, χαρές, ήττες, μια συναρπαστική κοινωνική και πολιτική περιπέτεια. Ο Γιώργος, όπως πολλοί είπαν από το πρωί, ήταν ο άνθρωπος πίσω (εγώ θα έλεγα μπροστά) από κάθε συγκέντρωση. Ήταν ο άνθρωπος, που κάλυπτε κενά ή που δεν άφηνε να φαίνονται. Ένας αφανής εργάτης της κοινής μας υπόθεσης, της αριστεράς. Ο Γιώργος ήταν και πολλά άλλα. Ο άνθρωπος του καλού μεζέ, της παρέας και ας μην μίλαγε πολύ, του Ολυμπιακού (αμέτρητες οι συζητήσεις για την ομάδα), της ιδιαίτερης πατρίδας του της Λήμνου, την οποία λάτρευε και τόσα άλλα... Ο Γιώργος, όμως, ήταν και κάτι περισσότερο. Ήταν αδελφός μου και ας διαφωνούσαμε συχνά. Ήταν ο πατέρας (και) των δικών μου παιδιών, του Κώστα και του Βασίλη. Ήταν ο άντρας της αγαπημένης μου αδελφής της Βάσως, που στάθηκε στο πλευρό του μέχρι την τελευταία, την ύστερη ανάσα... Ο άνθρωπος αυτός, ο Γιώργης, ακόμα και τις τελευταίες στιγμές δεν λύγισε. Ήξερε που πάει, είχε επίγνωση του οδυνηρού τέλους. Και έδωσε οδηγίες. Οδηγίες για το φινάλε... Περήφανο, ασυμβίβαστο, συμβατό με τη ζωή του. Πολιτική κηδεία, καύση και η στάχτη του να σκορπιστεί στον άνεμο, να γίνει ένα με αυτόν... Ο Γιώργος Πιαντές ήταν ο γαμπρός μου...

Ηταν Δευτέρα του Πάσχα. Στον καταυλισμό των απεργών αφού την προηγούμενη γιόρτασαν το ελληνικό Πάσχα κοιμόντουσαν. Οι ένοπλοι της εταιρίας απαίτησαν να τους παραδοθούν δυο Ιταλοί συνδικαλιστές. Οι απεργοί αρνήθηκαν. Ο Τίκας, ζήτησε να δει τον επικεφαλής της εθνοφρουράς, λοχαγό Καρλ Λίντερφελντ (Karl Linderfeld) κρατώντας λευκή σημαία. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο λόφο και μίλησαν για λίγο. Έπειτα οι αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι ο αξιωματούχος χτύπησε με πρωτοφανή αγριότητα τον Τίκα στο κεφάλι με την καραμπίνα του. Η καραμπίνα έσπασε στα δύο όπως και το κρανίο του Τίκα. Οι εθνοφρουροί βάλθηκαν να πυροβολούν το άψυχο σώμα.

Ο Περικλής ήταν αριστερός, κομμουνιστής, αναρχικός, όλα μαζί, μπερδεμένα και ξεκάθαρα. Μπερδεμένα στο μυαλό πολλών, αλλά στο δικό του ξεκάθαρα. Είχε κατηγορηθεί για πολλά. Η παρουσία του στο «κέντρο της πολιτικής» δεν ήταν συμβατή με την κόψη του, με τον τρόπο που μίλαγε, που σκεφτόταν, που έγραφε. Δημοσίευμα του 1989 έλεγε ότι ήταν ο αρχηγός της 17 Νοέμβρη ή κάτι τέτοιο. Εύκολος στόχος για δόλιους και ανόητους… Αριστερός και αντιεξουσιαστής, μποέμ και ελευθεριακός, ζωή στην Γαλλία, βασανιστήρια στη χούντα, ανθρωποφύλακες. Πόσα στοιχεία πια… Ταίριαζε το προφίλ, έτσι τον είδαν, έτσι ήθελαν να τον δουν αυτοί, που ήταν στην απέναντι όχθη. Η κατηγορία κατέρρευσε, όπως τόσες άλλες, αλλά ο Περικλής δεν τρόμαξε, συνέχισε το δρόμο του, άλλοτε μοναχικό, άλλοτε συλλογικό, πάντα όμως στην ίδια κατεύθυνση, με τον ίδιο στόχο, από την άκρη στο κέντρο και ανάποδα, από το κέντρο στο περιθώριο. Αλλά τώρα ο Περικλής έφυγε. Πήρε μαζί του πολλά και μας άφησε ως παρακαταθήκη πολλά. Το συγγραφικό του έργο, την αρθρογραφία του, τη οξυδερκή και αιρετική ματιά του, τη μαχητικότητα, την επιμονή, την άρνηση, τη θέληση για ζωή και για κραιπάλες.

Το καλοκαίρι σαν λύτρωση το περιμέναμε. Ο χειμώνας, όπως οι περισσότεροι τελευταία, μας βασάνισε αλύπητα. Όμως εμείς ελπίζαμε. Είχαμε συνηθίσει να ελπίζουμε. Μας είχε γίνει σαν χρόνιο νόσημα. Υπομονή και ελπίδα. Άραγε γιατί; Και τα χρόνια πέρναγαν και οι ελπίδες σταθερά έσβηναν, ώσπου κάποιος Μεσσίας, είπε: –Εδώ, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα. Οι ελπίδες μας είναι μάταιες. Χρωστάμε στον εαυτό μας μιαν έξοδο. Αυτά ακούσαμε απ' τα χείλη του, πήραμε τους διαβήτες στα χέρια μας και βγήκαμε έξω από τα τείχη στα ανοιξιάτικα λιβάδια των ονείρων μας.

«Η πέραν των συνόρων μετανάστευση», σχολιάζει στο NYRB ο Τζ. Μ. Κουτσί, «είναι μια πραγματικότητα στον σημερινό κόσμο και οι ροές θα αυξάνονται όσο η Γη θα υπερθερμαίνεται, όσο τα παλιά βοσκοτόπια θα μεταμορφώνονται σε ερήμους και η θάλασσα θα καταπίνει ολόκληρα νησιά. Απέναντι σ’ αυτό το παγκόσμιο ιστορικό φαινόμενο υπάρχουν τρόποι αντίδρασης μπερδεμένοι, μπελαλίδικοι, αλλά ανθρωπιστικοί – ή τουλάχιστον ανθρώπινοι – ακριβώς όπως υπάρχουν και τρόποι αντιμετώπισης νοικοκυρεμένοι, καθαροί, αλλά απάνθρωποι». Ο Μποοχανί το καταλαβαίνει και το καταγράφει ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι «δίχως χαρτιά» («sans papiers») σύντροφοί του στο Μανούς, από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Κουρδιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία, τον Λίβανο, το Μιανμάρ κ.α., είναι όμηροι που χρησιμοποιούνται «για να ξυπνούν τον φόβο, για να τρομάζουν τους συμπατριώτες τους και να τους αποτρέπουν από το να κατευθύνονται στην Αυστραλία». Στο Φίλος κανένας, μόνο τα βουνά… περιγράφει τα τέσσερα πρώτα χρόνια της κράτησής του στο νησί Μανούς, ώσπου το στρατόπεδο-φυλακή έκλεισε στα τέλη του 2017 και οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν σε άλλα καταλύματα στην ενδοχώρα. Παράλληλα, αναλύει το σύστημα της ιδιότυπης αυτονομίας των στρατοπέδων που έχει επιβληθεί από τις αρχές της Αυστραλίας, ένα σύστημα δεσμευτικό για τους δεσμοφύλακες όσο και για τους δεσμώτες, που έχει στόχο να σπάσει το ηθικό των προσφύγων, να διαλύσει την αλληλεγγύη μεταξύ τους, να τσακίσει τις αντοχές τους με καψόνια, περιορισμούς κ.ο.κ., μέχρι να δεχτούν την επαναπροώθηση στις χώρες τους.

Με τον Κάσδαγλη έχουμε κοινές πολιτικές καταβολές, την Ανανεωτική Αριστερά. Θα το προσδιόριζα, χωρίς να τον ρωτήσω, ως αριστερό ευρωκομμουνισμό. Τα δύο αμιγώς πολιτικά βιβλία του, Η αριστερά και ο κακός ο λύκος (Οξύ 2009) και Ανώνυμοι χρεωκοπημένοι (Καστανιώτης 2012) επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό. Υπάρχει βέβαια, κατά τη γνώμη μου, μια μετατόπιση. Στο πρώτο βιβλίο είναι εμφανές αυτό που οι Ιταλοί σύντροφοι ονόμασαν «ισχυρός ρεφορμισμός» (όρος που φοβάμαι ότι του ίδιου δεν θα του αρέσει), ενώ στο δεύτερο, επεξεργαζόμενος τα βιώματα της κρίσης, στρέφεται σαφέστερα προς τη Ριζοσπαστική Αριστερά (όρος που θα αντιμετώπιζε σήμερα μάλλον με ελαφρά ειρωνεία). Στο 1983, παρά το μυθιστορηματικό χαρακτήρα του βιβλίου, με όπλο το χιούμορ και την κατεδαφιστική του γλώσσα, περνάει σε φάση σαρωτικής κριτικής του τριτοδιεθνιστικού μοντέλου, αγγίζοντας με υπαινικτικό τρόπο την πορεία της Αριστεράς μέχρι σήμερα.

μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη φωτισμοί, τρέιλερ, φωτογραφίες: Μαρία Γοζαδίνου μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος σκηνικά: Διδώ Γκόγκου κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος βοηθοί σκηνοθέτη: Ανδριάνα Χαλκίδη, Βασιλική Σκευοφύλαξ παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Μαρία Μαγκανάρη, Υβόννη Μαλτέζου, Δημήτρης Ντάσκας, Γιωργής Τσαμπουράκης παραγωγή: προτσές

• Άμεση αναστολή για τουλάχιστον 14 ημέρες της λειτουργίας δημοτικών υπηρεσιών υποδοχής κοινού. Στην περίπτωση προστίμων και οικονομικών οφειλών να μην υπάρξει επιπλέον επιβάρυνση των δημοτών. • Διάθεση των δημοτικών ιατρείων στις ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας και ένταξή τους στο σχεδιασμό αντιμετώπισης του κορονοϊού. Διασφάλιση της κάλυψης των έκτακτων αναγκών που προκύπτουν. • Πλήρης απολύμανση των σχολικών χώρων. Προσωπικό όπως σχολικοί φύλακες και καθαρίστριες δεν πρέπει να εισέρχονται σε χώρους που δεν έχουν απολυμανθεί. • Αξιοποίηση της επικοινωνιακής υποδομής του Δήμου (9,84, ιστοσελίδα) για συνεχή ενημέρωση γύρω από τις εξελίξεις στο μέτωπο του ιού και για παροχή οδηγιών προς τους δημότες.