Micro

Ο Βασίλης Δημάκης υπερασπίστηκε ειρηνικά το δικαίωμα του ίδιου και των συγκρατουμένων του , για μια στοιχειώδη υγιειονομική φροντίδα μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των φυλακών και μάλιστα εν μέσω κορωνοϊού. Μεταφέρθηκε από τον Κορυδαλλό, βίαια και χωρίς κανέναν νόμιμο λόγο στις φυλακές Γρεβενών και κλείστηκε στο πειθαρχείο , χωρίς καμία δυνατότητα επαφής με το Πανεπιστήμιο και την σχολή του. Για να διαμαρτυρηθεί ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας. Η ζωή του Βασίλη κρέμεται απολύτως σε μία κλωστή.Ο εξασθενημένος από την προηγούμενη απεργία οργανισμός του κινδυνεύει με κατάρρευση την κάθε στιγμή που περνά. Δύο χρόνια πριν, τον Απρίλη του 2018 και μετά από 31 ημέρες απεργίας πείνας, η επιμονή του, αλλά και ένα πλατύ κίνημα συμπαράστασης , άνοιξαν το δρόμο για την ικανοποίηση δίκαιων αιτημάτων. Τον δρόμο που η σωφρονιστική γραφειοκρατία και ένα αντιδραστικό κατεστημένο κρατούσε κλειστό, καθυστερώντας ή και υπονομεύοντας ανοιχτά τις οποίες νομοθετικές πρωτοβουλίες και τα όποια θετικά μέτρα νομοθετούσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα τα μέτρα που με πολλές δυσκολίες και καθυστερήσεις εφαρμόστηκαν , όπως οι πρόνοιες για την πρόσβαση των κρατουμένων στην εκπαιδευτική διαδικασία και οι όποιες προσπάθειες εξανθρωπισμού της ζωής τους, είτε σιωπηρά παραβιάζονται είτε ηχηρά και βίαια καταργούνται. Στον Σωφρονιστικό Μεσαίωνα , που επιχειρεί να επιστρέψει την χώρα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας , με πλήρη υπαγωγή της σωφρονιστικής πολιτικής από το υπουργείο Δικαιοσύνης στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης ( κατ’ ευφημισμό Προστασίας του Πολίτη ) καθώς και με βασικό εργαλείο τις πράξεις και τις εγκληματικές παραλείψεις, της Γ.Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι χαρακτηριστική. Αντί αυτός , να αξιοποιηθεί ως το υπόδειγμα ενός ανθρώπου που αγωνίζεται, διεκδικεί, σπουδάζει, βελτιώνεται σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και στερούμενος την ελευθερία του…. γίνεται αντίθετα θύμα διωγμού και αντικείμενο μιας εκδικητικής μανίας που ξεσπά, σε όσους,ες διατηρώντας την προσωπική τους αξιοπρέπεια, αγωνίζονται ταυτόχρονα για την συλλογική αξιοπρέπεια, λειτουργώντας με αισθήματα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Αν αυτές οι λέξεις , αποτελούν άγνωστες λέξεις για αυτούς που κυβερνούν , κατανοούν τουλάχιστον τις συνέπειες μίας τραγικής εξέλιξης, αν άμεσα δεν αποδοθεί στον Βασίλη Δημάκη το δικαίωμα να παρακολουθήσει την Σχολή του επιστρέφοντας στον Κορυδαλλό;

Μία από τις τελευταίες παραστάσεις των Ανθρωποφυλάκων, του Περικλή Κοροβέση.

Σχεδόν μισό αιώνα, ίσως και λίγο περισσότερο, οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και του δόγματος “όλα ιδιωτικά, για περισσότερη ανάπτυξη και ανταγωνισμό” με πάθος προσπαθούν να μας πείσουν για τα οφέλη που θα μας αποφέρει να ιδιωτικοποιηθεί η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική ασφάλιση. Μισό αιώνα όμως μετά οι πολιτικοί απόγονοι της σχόλης του Σικάγο και του Friedman, παγιδεύονται από έναν ιό, που έρχεται να μας θυμίσει όλα τα οφέλη του δημόσιου συστήματος υγείας, περίθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας, που τόσοι μνηστήρες του ιδιωτικού τομέα φλέρταραν καιρό τώρα στην ιδέα να τα αρπάξουν και να τα εκμεταλλευτούν όπως εκείνοι ξέρουν. Μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, ούτε μήνα, το αφήγημα που τόσο προσεκτικά και μεθοδικά έκτιζαν οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού, καταρρέει μπροστά στην ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές  ο δημόσιος τομέας αποδεικνύει την αξία του, όταν ο ιδιωτικός τομέας είναι ανήμπορος έως και ανίκανος να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση. Όλοι μας το τελευταίο διάστημα αναγνωρίζουμε την τιτάνια προσπάθεια που γίνεται από τις δημοσιές δομές υγείας ανά τον κόσμο, με την προσοχή μας στραμμένη λίγο περισσότερο στην περίπτωση της Ελλάδας και του Ε.Σ.Υ το οποίο παρά τις ανοικτές πληγές που του προκληθήκαν στο διάστημα της κρίσης, αντέχει!