Micro

30
04

Θανάσης Καμπαγιάννης: «Ο Βασίλης Δημάκης νίκησε γιατί είχε όλες και όλους εσάς»

Το τηλέφωνο χτύπησε, το Συμβούλιο είχε συνεδριάσει "διά περιφοράς" και η απόφασή του ήταν η εξής: "Το Συμβούλιο των Φυλακών Γρεβενών κάνει δεκτό το αίτημα του κρατούμενου, ήτοι τη μεταγωγή του σε κατάστημα κράτησης πλησίον του ακαδημαϊκού ιδρύματος στο οποίο σπουδάζει". Ο Βασίλης ετοιμάζει τη δήλωση λήξης της απεργίας πείνας και δίψας. Νίκησε γιατί είχε όλες και όλους εσάς: είχε τους καθηγητές του, τους συμφοιτητές του, τον κόσμο που κινητοποιήθηκε, έβγαλε ψηφίσματα, υπέγραψε, μίλησε ανοιχτά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πρόεδρο του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών Κυριάκο Αθανασίου και όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, που έσωσαν μια ζωή: απέδειξαν ότι είναι δάσκαλοι. Και αυτή είναι μια μεγάλη λέξη.
Περισσότερα »
28
04

Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ: Αντικείμενο μιας εκδικητικής μανίας ο Β. Δημάκης

Ο Βασίλης Δημάκης υπερασπίστηκε ειρηνικά το δικαίωμα του ίδιου και των συγκρατουμένων του , για μια στοιχειώδη υγιειονομική φροντίδα μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των φυλακών και μάλιστα εν μέσω κορωνοϊού. Μεταφέρθηκε από τον Κορυδαλλό, βίαια και χωρίς κανέναν νόμιμο λόγο στις φυλακές Γρεβενών και κλείστηκε στο πειθαρχείο , χωρίς καμία δυνατότητα επαφής με το Πανεπιστήμιο και την σχολή του. Για να διαμαρτυρηθεί ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας. Η ζωή του Βασίλη κρέμεται απολύτως σε μία κλωστή.Ο εξασθενημένος από την προηγούμενη απεργία οργανισμός του κινδυνεύει με κατάρρευση την κάθε στιγμή που περνά. Δύο χρόνια πριν, τον Απρίλη του 2018 και μετά από 31 ημέρες απεργίας πείνας, η επιμονή του, αλλά και ένα πλατύ κίνημα συμπαράστασης , άνοιξαν το δρόμο για την ικανοποίηση δίκαιων αιτημάτων. Τον δρόμο που η σωφρονιστική γραφειοκρατία και ένα αντιδραστικό κατεστημένο κρατούσε κλειστό, καθυστερώντας ή και υπονομεύοντας ανοιχτά τις οποίες νομοθετικές πρωτοβουλίες και τα όποια θετικά μέτρα νομοθετούσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα τα μέτρα που με πολλές δυσκολίες και καθυστερήσεις εφαρμόστηκαν , όπως οι πρόνοιες για την πρόσβαση των κρατουμένων στην εκπαιδευτική διαδικασία και οι όποιες προσπάθειες εξανθρωπισμού της ζωής τους, είτε σιωπηρά παραβιάζονται είτε ηχηρά και βίαια καταργούνται. Στον Σωφρονιστικό Μεσαίωνα , που επιχειρεί να επιστρέψει την χώρα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας , με πλήρη υπαγωγή της σωφρονιστικής πολιτικής από το υπουργείο Δικαιοσύνης στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης ( κατ’ ευφημισμό Προστασίας του Πολίτη ) καθώς και με βασικό εργαλείο τις πράξεις και τις εγκληματικές παραλείψεις, της Γ.Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι χαρακτηριστική. Αντί αυτός , να αξιοποιηθεί ως το υπόδειγμα ενός ανθρώπου που αγωνίζεται, διεκδικεί, σπουδάζει, βελτιώνεται σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και στερούμενος την ελευθερία του…. γίνεται αντίθετα θύμα διωγμού και αντικείμενο μιας εκδικητικής μανίας που ξεσπά, σε όσους,ες διατηρώντας την προσωπική τους αξιοπρέπεια, αγωνίζονται ταυτόχρονα για την συλλογική αξιοπρέπεια, λειτουργώντας με αισθήματα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Αν αυτές οι λέξεις , αποτελούν άγνωστες λέξεις για αυτούς που κυβερνούν , κατανοούν τουλάχιστον τις συνέπειες μίας τραγικής εξέλιξης, αν άμεσα δεν αποδοθεί στον Βασίλη Δημάκη το δικαίωμα να παρακολουθήσει την Σχολή του επιστρέφοντας στον Κορυδαλλό;
Περισσότερα »
27
04

Πάνος Λάμπρου: Για τον Γιώργο Πιαντέ…

Τον Γιώργο τον γνώρισα για πρώτη φορά πριν 45 ολόκληρα χρόνια. Εγώ ήμουν στον "Ρήγα" και ο Γιώργης στην ΚΝΕ. Διαφορετικές επιλογές, άλλες πορείες.... Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η συνάντηση της αριστεράς, των πολλαπλών ιδεολογικών ρευμάτων. Βρεθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κοινό δρόμο, με τις αντιφάσεις, με τις διαφορές του, αλλά και με την πεποίθηση ότι μόνο έτσι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και έγιναν από τότε πολλά. υπήρξαν νίκες, χαρές, ήττες, μια συναρπαστική κοινωνική και πολιτική περιπέτεια. Ο Γιώργος, όπως πολλοί είπαν από το πρωί, ήταν ο άνθρωπος πίσω (εγώ θα έλεγα μπροστά) από κάθε συγκέντρωση. Ήταν ο άνθρωπος, που κάλυπτε κενά ή που δεν άφηνε να φαίνονται. Ένας αφανής εργάτης της κοινής μας υπόθεσης, της αριστεράς. Ο Γιώργος ήταν και πολλά άλλα. Ο άνθρωπος του καλού μεζέ, της παρέας και ας μην μίλαγε πολύ, του Ολυμπιακού (αμέτρητες οι συζητήσεις για την ομάδα), της ιδιαίτερης πατρίδας του της Λήμνου, την οποία λάτρευε και τόσα άλλα... Ο Γιώργος, όμως, ήταν και κάτι περισσότερο. Ήταν αδελφός μου και ας διαφωνούσαμε συχνά. Ήταν ο πατέρας (και) των δικών μου παιδιών, του Κώστα και του Βασίλη. Ήταν ο άντρας της αγαπημένης μου αδελφής της Βάσως, που στάθηκε στο πλευρό του μέχρι την τελευταία, την ύστερη ανάσα... Ο άνθρωπος αυτός, ο Γιώργης, ακόμα και τις τελευταίες στιγμές δεν λύγισε. Ήξερε που πάει, είχε επίγνωση του οδυνηρού τέλους. Και έδωσε οδηγίες. Οδηγίες για το φινάλε... Περήφανο, ασυμβίβαστο, συμβατό με τη ζωή του. Πολιτική κηδεία, καύση και η στάχτη του να σκορπιστεί στον άνεμο, να γίνει ένα με αυτόν... Ο Γιώργος Πιαντές ήταν ο γαμπρός μου...
Περισσότερα »
20
04

20 Απριλίου 1914: Η «σφαγή του Λάντλοου» – Ο ήρωας του εργατικού κινήματος Λούης Τίκας (Video)

Ηταν Δευτέρα του Πάσχα. Στον καταυλισμό των απεργών αφού την προηγούμενη γιόρτασαν το ελληνικό Πάσχα κοιμόντουσαν. Οι ένοπλοι της εταιρίας απαίτησαν να τους παραδοθούν δυο Ιταλοί συνδικαλιστές. Οι απεργοί αρνήθηκαν. Ο Τίκας, ζήτησε να δει τον επικεφαλής της εθνοφρουράς, λοχαγό Καρλ Λίντερφελντ (Karl Linderfeld) κρατώντας λευκή σημαία. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο λόφο και μίλησαν για λίγο. Έπειτα οι αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι ο αξιωματούχος χτύπησε με πρωτοφανή αγριότητα τον Τίκα στο κεφάλι με την καραμπίνα του. Η καραμπίνα έσπασε στα δύο όπως και το κρανίο του Τίκα. Οι εθνοφρουροί βάλθηκαν να πυροβολούν το άψυχο σώμα.
Περισσότερα »
19
04

Πάνος Λάμπρου: Από το «περιθώριο» στο «κέντρο» της πολιτικής

Ο Περικλής ήταν αριστερός, κομμουνιστής, αναρχικός, όλα μαζί, μπερδεμένα και ξεκάθαρα. Μπερδεμένα στο μυαλό πολλών, αλλά στο δικό του ξεκάθαρα. Είχε κατηγορηθεί για πολλά. Η παρουσία του στο «κέντρο της πολιτικής» δεν ήταν συμβατή με την κόψη του, με τον τρόπο που μίλαγε, που σκεφτόταν, που έγραφε. Δημοσίευμα του 1989 έλεγε ότι ήταν ο αρχηγός της 17 Νοέμβρη ή κάτι τέτοιο. Εύκολος στόχος για δόλιους και ανόητους… Αριστερός και αντιεξουσιαστής, μποέμ και ελευθεριακός, ζωή στην Γαλλία, βασανιστήρια στη χούντα, ανθρωποφύλακες. Πόσα στοιχεία πια… Ταίριαζε το προφίλ, έτσι τον είδαν, έτσι ήθελαν να τον δουν αυτοί, που ήταν στην απέναντι όχθη. Η κατηγορία κατέρρευσε, όπως τόσες άλλες, αλλά ο Περικλής δεν τρόμαξε, συνέχισε το δρόμο του, άλλοτε μοναχικό, άλλοτε συλλογικό, πάντα όμως στην ίδια κατεύθυνση, με τον ίδιο στόχο, από την άκρη στο κέντρο και ανάποδα, από το κέντρο στο περιθώριο. Αλλά τώρα ο Περικλής έφυγε. Πήρε μαζί του πολλά και μας άφησε ως παρακαταθήκη πολλά. Το συγγραφικό του έργο, την αρθρογραφία του, τη οξυδερκή και αιρετική ματιά του, τη μαχητικότητα, την επιμονή, την άρνηση, τη θέληση για ζωή και για κραιπάλες.
Περισσότερα »
13
04

Γιώργος Μπουγελέκας: Έξοδος

Το καλοκαίρι σαν λύτρωση το περιμέναμε. Ο χειμώνας, όπως οι περισσότεροι τελευταία, μας βασάνισε αλύπητα. Όμως εμείς ελπίζαμε. Είχαμε συνηθίσει να ελπίζουμε. Μας είχε γίνει σαν χρόνιο νόσημα. Υπομονή και ελπίδα. Άραγε γιατί; Και τα χρόνια πέρναγαν και οι ελπίδες σταθερά έσβηναν, ώσπου κάποιος Μεσσίας, είπε: –Εδώ, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα. Οι ελπίδες μας είναι μάταιες. Χρωστάμε στον εαυτό μας μιαν έξοδο. Αυτά ακούσαμε απ' τα χείλη του, πήραμε τους διαβήτες στα χέρια μας και βγήκαμε έξω από τα τείχη στα ανοιξιάτικα λιβάδια των ονείρων μας.
Περισσότερα »
05
04

Τζ. Μ. Κουτσί: «Κατηγορώ» για τα στρατόπεδα τιμωρίας των αιτούντων άσυλο

«Η πέραν των συνόρων μετανάστευση», σχολιάζει στο NYRB ο Τζ. Μ. Κουτσί, «είναι μια πραγματικότητα στον σημερινό κόσμο και οι ροές θα αυξάνονται όσο η Γη θα υπερθερμαίνεται, όσο τα παλιά βοσκοτόπια θα μεταμορφώνονται σε ερήμους και η θάλασσα θα καταπίνει ολόκληρα νησιά. Απέναντι σ’ αυτό το παγκόσμιο ιστορικό φαινόμενο υπάρχουν τρόποι αντίδρασης μπερδεμένοι, μπελαλίδικοι, αλλά ανθρωπιστικοί – ή τουλάχιστον ανθρώπινοι – ακριβώς όπως υπάρχουν και τρόποι αντιμετώπισης νοικοκυρεμένοι, καθαροί, αλλά απάνθρωποι». Ο Μποοχανί το καταλαβαίνει και το καταγράφει ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι «δίχως χαρτιά» («sans papiers») σύντροφοί του στο Μανούς, από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Κουρδιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία, τον Λίβανο, το Μιανμάρ κ.α., είναι όμηροι που χρησιμοποιούνται «για να ξυπνούν τον φόβο, για να τρομάζουν τους συμπατριώτες τους και να τους αποτρέπουν από το να κατευθύνονται στην Αυστραλία». Στο Φίλος κανένας, μόνο τα βουνά… περιγράφει τα τέσσερα πρώτα χρόνια της κράτησής του στο νησί Μανούς, ώσπου το στρατόπεδο-φυλακή έκλεισε στα τέλη του 2017 και οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν σε άλλα καταλύματα στην ενδοχώρα. Παράλληλα, αναλύει το σύστημα της ιδιότυπης αυτονομίας των στρατοπέδων που έχει επιβληθεί από τις αρχές της Αυστραλίας, ένα σύστημα δεσμευτικό για τους δεσμοφύλακες όσο και για τους δεσμώτες, που έχει στόχο να σπάσει το ηθικό των προσφύγων, να διαλύσει την αλληλεγγύη μεταξύ τους, να τσακίσει τις αντοχές τους με καψόνια, περιορισμούς κ.ο.κ., μέχρι να δεχτούν την επαναπροώθηση στις χώρες τους.
Περισσότερα »
27
03

Χριστόφορος Παπαδόπουλος: Εκ βαθέως

Με τον Κάσδαγλη έχουμε κοινές πολιτικές καταβολές, την Ανανεωτική Αριστερά. Θα το προσδιόριζα, χωρίς να τον ρωτήσω, ως αριστερό ευρωκομμουνισμό. Τα δύο αμιγώς πολιτικά βιβλία του, Η αριστερά και ο κακός ο λύκος (Οξύ 2009) και Ανώνυμοι χρεωκοπημένοι (Καστανιώτης 2012) επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό. Υπάρχει βέβαια, κατά τη γνώμη μου, μια μετατόπιση. Στο πρώτο βιβλίο είναι εμφανές αυτό που οι Ιταλοί σύντροφοι ονόμασαν «ισχυρός ρεφορμισμός» (όρος που φοβάμαι ότι του ίδιου δεν θα του αρέσει), ενώ στο δεύτερο, επεξεργαζόμενος τα βιώματα της κρίσης, στρέφεται σαφέστερα προς τη Ριζοσπαστική Αριστερά (όρος που θα αντιμετώπιζε σήμερα μάλλον με ελαφρά ειρωνεία). Στο 1983, παρά το μυθιστορηματικό χαρακτήρα του βιβλίου, με όπλο το χιούμορ και την κατεδαφιστική του γλώσσα, περνάει σε φάση σαρωτικής κριτικής του τριτοδιεθνιστικού μοντέλου, αγγίζοντας με υπαινικτικό τρόπο την πορεία της Αριστεράς μέχρι σήμερα.
Περισσότερα »
19
03

Ο Νεοφιλελευθερισμός νόσησε!

Σχεδόν μισό αιώνα, ίσως και λίγο περισσότερο, οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και του δόγματος “όλα ιδιωτικά, για περισσότερη ανάπτυξη και ανταγωνισμό” με πάθος προσπαθούν να μας πείσουν για τα οφέλη που θα μας αποφέρει να ιδιωτικοποιηθεί η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική ασφάλιση. Μισό αιώνα όμως μετά οι πολιτικοί απόγονοι της σχόλης του Σικάγο και του Friedman, παγιδεύονται από έναν ιό, που έρχεται να μας θυμίσει όλα τα οφέλη του δημόσιου συστήματος υγείας, περίθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας, που τόσοι μνηστήρες του ιδιωτικού τομέα φλέρταραν καιρό τώρα στην ιδέα να τα αρπάξουν και να τα εκμεταλλευτούν όπως εκείνοι ξέρουν. Μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, ούτε μήνα, το αφήγημα που τόσο προσεκτικά και μεθοδικά έκτιζαν οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού, καταρρέει μπροστά στην ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές  ο δημόσιος τομέας αποδεικνύει την αξία του, όταν ο ιδιωτικός τομέας είναι ανήμπορος έως και ανίκανος να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση. Όλοι μας το τελευταίο διάστημα αναγνωρίζουμε την τιτάνια προσπάθεια που γίνεται από τις δημοσιές δομές υγείας ανά τον κόσμο, με την προσοχή μας στραμμένη λίγο περισσότερο στην περίπτωση της Ελλάδας και του Ε.Σ.Υ το οποίο παρά τις ανοικτές πληγές που του προκληθήκαν στο διάστημα της κρίσης, αντέχει!
Περισσότερα »