Πέτρος Ράλλιος

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν εκείνος που από την πρώτη κιόλας μέρας της εκλογής του ως πρόεδρος της ΝΔ κλήθηκε να αποφασίσει ανάμεσα σε αυτούς τους δυο τρόπους, προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία. Δεν πρέπει να δυσκολεύτηκε στην απόφαση αφού είναι “ηλίου φαεινότερον”, το τι τελικά επέλεξε. Ο Μητσοτάκης επέλεξε να υποκαταστήσει την πολιτική από την επικοινωνία, μια συνταγή που του βγήκε εύκολα καθώς απολάμβανε και απολαμβάνει την πλήρη στήριξη από όλα τα Μέσα Ενημέρωσης. Θα ενδιέφερε πραγματικά τον κόσμο εάν ο Μητσοτάκης είναι γκόμενος, άριστος, μεσσίας κτλ. εάν αυτός ο προβληματισμός δεν είχε επιβληθεί από τους μιντιάρχες; Στην καλύτερη περίπτωση ο Μητσοτάκης θα ήταν ένας ακόμη γόνος μιας πολιτικής οικογένειας που χρησιμοποιεί τον λαό ως μάρτυρα στην συμβολαιογραφική πράξη κληρονομιάς της χώρας.

Όλοι μας αυτές τις μέρες διαβάσαμε και ακούσαμε ειδήσεις που μας έκαναν να σκεφτούμε διαφορετικά κάποια πράγματα. Ειδήσεις όπως για παράδειγμα, το πρόστιμο των 150ευρω που κόβεται σε άστεγους συμπολίτες μας από αστυνομικούς, με την αιτιολογία της “άσκοπης μετακίνησης”. Τέτοιες και άλλες παρόμοιες ειδήσεις αρχικά προκαλούν όπως είναι φυσικό τον βαθύ προβληματισμό μας αλλά και την αγανάκτηση μας. Αντί το κράτος να εξασφαλίσει για τους αδύναμους αυτούς συνάνθρωπους μας μια στέγη, αλλά και αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης, τους συμπεριφέρεται με τον πλέον απαξιωτικό τρόπο, δείχνοντας να μην αντιλαμβάνεται τις ανάγκες τους. Αυτό θα μπορούσε να αποτελούσε ένα πρώτο παράδειγμα της άποψης ότι ο μεγάλος μας ασθενής είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα και κατ’ επέκταση η ιδία η Δημοκρατία, όταν μια μερίδα του πληθυσμού μας απαξιώνεται με έναν τέτοιο τρόπο και της αφαιρείται το δικαίωμα στην ίδια την ζωή. (...) Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορικών διαστάσεων ευκαιρία να προχωρήσουμε σε μια βαθιά και ριζική μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας καθώς και του κράτους πρόνοιας. Μια ευκαιρία που εάν την εκμεταλλευτούμε θα μπορέσουμε να επανανοηματοδοτήσουμε τους παραπάνω όρους αλλά και την ιδία την Δημοκρατία, που δεν θα παγιδεύεται, αλλά θα έρχεται να εξισώνει όλες τις κοινωνικές ανισότητες. Με μια βαθιά δημοκρατική μεταρρύθμισης θα σώσουμε επίσης την τιμή του πολιτικού μας συστήματος, αφού θα αποδειχτεί ότι αντιλαμβάνεται τις ανάγκες μας και βρίσκεται στο πλευρό του πολίτη. Η Δημοκρατία δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, χρειάζεται έναν διαρκή αγώνα για την πραγματοποίηση και προάσπιση της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο κύριος εχθρός της Δημοκρατίας είναι η επανάπαυση.

Βρισκόμαστε σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι. Από την μια βρίσκεται ο κέρβερος που απειλεί με επιστροφή στην λιτότητα, την ανεργία, την φτώχεια και την επισφάλεια. Από την άλλη βρίσκεται ένας άλλος εναλλακτικός δρόμος που μας βοηθά να αποφύγουμε αφανώς τον κέρβερο και όλα τα δεινά που αυτός συμβολίζει και μας οδηγεί αφετέρου σε μια ασφαλή περιοχή για όλους τους εργαζόμενους αλλά και κάθε πολίτη ξεχωριστά, διασφαλίζοντας του μια ποιοτική ζωή με δημόσια υγεία, παιδεία, κράτος πρόνοιας και κοινωνικής ασφάλισης.