Macro

Ένας νέος άνθρωπος που ψάχνει ένα τίμιο σπίτι στην πόλη σήμερα, μετατρέπεται σε μίνι κυνηγό. Και προφανώς σε αυτό το κυνήγι δεν είναι μόνος. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θέλουν το ίδιο πράγμα με εκείνον. Με αυτή τη λογική, δεν είναι λίγες οι φορές που ένα σπίτι, μια αγγελία, μετατρέπεται σε τρόπαιο και καταλήγουν οι υποψήφιοι ενοικιαστές να κλείνουν ομαδικά ραντεβού με τον εκάστοτε σπιτονοικοκύρη ή μεσίτη. Ναι, πρακτικά, αντί να τσεκάρουν εκείνοι αν τους κάνει ο χώρος ή όχι, περνάνε από mini bootcamp και αυτός που έχει την τελευταία κουβέντα είναι ο ιδιοκτήτης. Ο Μιχάλης, ένας 29χρονος εργαζόμενος έζησε μια τέτοια εμπειρία, το περασμένο καλοκαίρι, που έψαχνε ένα διαμέρισμα στον Πειραιά. "Ο μεσίτης είχε κλείσει ραντεβού με όλους τους ενδιαφερόμενους την ίδια ώρα, έτσι ήμασταν μαζεμένοι επτά άγνωστοι, που χωρίς λόγο είχαμε μετατραπεί σε ανταγωνιστές. Φεύγοντας άκουσα μια κυρία που το ήθελε για την κόρη της να λέει στο τηλέφωνο ότι θα παλέψει με νύχια και με δόντια για αυτό το σπίτι, λες και μιλούσε σε κάμερα reality show”. Το θέμα με τους ιδιοκτήτες δε σταματάει στο επίπεδο του πόσο λάθος προγραμματίζουν τα ραντεβού τους. Οι ερωτήσεις και τα στάνταρ τους για τον ιδεατό ενοικιαστή δυσκολεύουν λίγο παραπάνω την κατάσταση. Η Εύα (29) και ο Γιώργος (33), είναι ζευγάρι, και έψαχναν καιρό ένα διαμέρισμα στα Νότια Προάστια, που να μην είναι τουλάχιστον ισόγειο που τιμολογείται σαν ρετιρέ. Αυτό είναι ένα γνωστό φαινόμενο στα Νότια Προάστια ούτως ή άλλως. Το θέμα που οι ίδιοι αντιμετώπισαν έμεινε σε ένα επίπεδο κουτσομπολίστικων σχεδόν συζητήσεων με τον εκάστοτε ιδιοκτήτη. "Μιλάμε για πολλές και αδιάκριτες ερωτήσεις. Τι δουλειά κάνετε; Είστε παντρεμένοι; Η μηχανή σας είναι πολλά κυβικά; Άρα κάνει θόρυβο! Ειλικρινά πιστεύω ότι αν μπορούσαν να ρωτήσουν αν και πώς κάνουμε σεξ, θα το έκαναν", είπε χαρακτηριστικά. Παρόμοια εμπειρία είχε και ο Κώστας, ο οποίος βρήκε εν τέλει ένα διαμέρισμα στα Δυτικά Προάστια. Μέσα από τη διαδικασία αναζήτησης όμως κατέληξε σε κάποιες προτιμήσεις που έχουν οι ιδιοκτήτες σε σχέση με τους ενοικιαστές. "Ζευγάρια, δημόσιοι υπάλληλοι και φοιτητές είναι οι αγαπημένοι τους". Φαντάζομαι πως ο ίδιος ως single στα 30κάτι και χωρίς την ασφάλεια του δημοσίου, χρειάστηκε να πείσει αρκετό κόσμο πως δεν είναι ελέφαντας. Το θέμα με τους φοιτητές στο μεταξύ συχνά παίρνει και έμφυλη διάσταση. Η Μελίνα, μάλλον είχε έναν ακόμα άσσο στο μανίκι της, ούσα και γυναίκα πέρα από φοιτήτρια. "Οι σπιτονοικοκύριδες προτιμούν «κοριτσάκια». Φοιτήτριες, διαβαστερές που στερεοτυπικά στο μυαλό τους είναι εννοείται και νοικοκυρές". Αυτά, για τα πρακτικά, τα άκουσε να λέγονται μπροστά της.

Β. ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΣΘΗΚΗ Άρθρο ….. Το άρθρο 82Α του Ποινικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής: «Άρθρο 82Α. --΄Εγκλημα με ρατσιστικά και σεξιστικά χαρακτηριστικά». 1. Εάν έχει τελεστεί έγκλημα κατά παθόντος, η επιλογή του οποίου έγινε λόγω των χαρακτηριστικών φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκείας, αναπηρίας, γενετήσιου προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, το πλαίσιο ποινής διαμορφώνεται ως εξής: α) Στην περίπτωση πλημμελήματος, που τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος, το ελάχιστο όριο της ποινής αυξάνεται κατά έξι μήνες. Στις λοιπές περιπτώσεις πλημμελημάτων, το ελάχιστο όριο αυτής αυξάνεται κατά ένα έτος. β) Στην περίπτωση κακουργήματος το ελάχιστο όριο ποινής αυξάνεται κατά δύο έτη. 2. Στο έγκλημα του άρθρου 299, όταν στρέφεται κατά ανήλικης ή ενήλικης γυναίκας, συνιστά επιβαρυντική περίσταση η τέλεση του λόγω του φύλου της (γυναικοκτονία). Η κρίση για τον χαρακτήρα του εγκλήματος ως γυναικοκτονίας, μπορεί να στηρίζεται στο ότι η πράξη, όπως προκύπτει από τις περιστάσεις πριν από την τέλεση ή κατά την τέλεσή της, περιλάμβανε σωματική βία ή απειλή σωματικής βίας ή παράνομη πράξη που προσέβαλε σοβαρά την αξιοπρέπεια της παθούσας ή πρόκληση τρόμου ή παρακολούθηση ή καταδίωξη ή παράνομη κατακράτηση με σκοπό τη ματαίωση επιλογών της ή τον εξαναγκασμό της σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή πράξης, που σύμφωνα με τις αντιλήψεις του δράστη όφειλε ως γυναίκα απέναντι στον ίδιο, στους οικείους του ή στο κοινωνικό σύνολο. Ο χαρακτήρας του εγκλήματος του άρθρου 299 ως γυναικοκτονίας μνημονεύεται ρητά στην αιτιολογία της απόφασης, ακόμη και όταν ο δράστης τιμωρείται για τις περιστάσεις του προηγούμενου εδαφίου δυνάμει άλλης ποινικής διάταξης.

Η άμεση εφαρμογή των αρχών αυτού του σχεδίου θα επιτρέψει τον σχετικό έλεγχο του 4ου κύματος και θα αποτρέψει το επερχόμενο lockdown. Δεν υπάρχει χρόνος για στείρες πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι ατάκες επιπέδου φοιτητικού αμφιθεάτρου δεν προσφέρουν τίποτα και η προβολή των χρόνιων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της κρίσης. Χρειάζεται μεγάλη μετακίνηση πόρων, πολιτική συνεννόηση, ενεργοποίηση των πολιτών, των δήμων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων για να αντιμετωπιστεί η παρούσα κρίση και να γίνει μια δομική οργάνωση για την αντιμετώπιση των επόμενων κύκλων της πανδημίας. Καθώς ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι ακόμη μακρύς σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση το κύριο όπλο μας είναι η αλληλεγγύη, η κοινωνική συνοχή, η προστασία και ενίσχυση του κράτους πρόνοιας.

Εδώ και χρόνια στην Ιταλία διεξάγεται μια άγρια ακροδεξιά πολιτισμική επίθεση, στην οποία η Δεξιά κλείνει τα μάτια -όταν δεν κλείνει το μάτι- με στόχο την επίσημη αναθεώρηση της Ιστορίας για το τι ήταν πραγματικά ο φασισμός και ο εγκληματικός νεοφασισμός του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Όπως έγραψε πρόσφατα, η μεγαλύτερη εν ζωή αριστερή διανοούμενη της Ιταλίας, η Λουτσιάνα Καστελίνα: «Αν πάμε στην ουσία του φασισμού, σίγουρα βρίσκουμε την ίδια ουσία με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο: αδιαφορία για την ανθρωπότητα και, συνεπώς, αδιαφορία για τις ανισότητες και για την ελευθερία. Εξάλλου, η στενή σχέση μεταξύ οικονομικής εξουσίας και φασισμού δεν είναι μια νέα ανακάλυψη. Σήμερα, μαζί με το αίτημα να καταστούν παράνομοι οι νεοφασιστικοί σχηματισμοί, θα πρέπει να αναζωπυρώσουμε την επιθυμία για μια εναλλακτική λύση. Το να είμαστε επαναστάτες και όχι ρεφορμιστές σήμερα έχει να κάνει με την ποιότητα της προτεινόμενης εναλλακτικής λύσης»

παρά τις αντιδράσεις αριστερών κομμάτων και συλλογικοτήτων, κι ενώ οι αξίες της ελληνικής κοινωνίας συχνά είναι ισχυρές, με κυρίαρχη την αλληλεγγύη, ο επιθετικός εθνικισμός που γαλούχησε γενιές στη χώρα μας, ο αντισημιτισμός, η ξενοφοβία, η ομοφοβία, ο αντιτσιγγανισμός που περιθωριοποιούν το μειονοτικό, το διαφορετικό, καταλαμβάνουν μεγάλη διάσταση της πολιτικής κουλτούρας, με το φαινόμενο να σημειώνει έξαρση τα δύο τελευταία χρόνια, που εντείνεται λόγω φιλελευθερισμού. Δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού μαθαίνουμε ότι «δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνίες χωρίς ανισότητες –κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση» ή των δηλώσεων του υπουργού Προστασίας του Πολίτη ως απάντηση στη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη για αυστηροποίηση των ποινών που συνήθως κατηγορούνται Τσιγγάνοι/Ρομά ή στη δημόσια κατάθεση της ικανοποίησής του που η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη έκρινε και αποφάσισε να αφεθούν ελεύθεροι οι 7 αστυνομικοί χωρίς περιοριστικό όρο». Στον δημόσιο λόγο των ΜΜΕ κυριαρχεί η αντίληψη ότι οι Τσιγγάνοι δεν έχουν κανέναν στο πλευρό τους, σαν να μην μιλούμε για έλληνες πολίτες κι ας αφορούν ένα ποσοστό πλέον του 2% του πληθυσμού κι ένα σημαντικό τμήμα της πολιτισμικής παράδοσης και ιστορίας μας. Στα πιο δραματικά περιστατικά, που ο ρόλος των ΜΜΕ γίνεται πιο κρίσιμος, τα τελευταία χρόνια έχουμε δει ζητήματα δομικού ρατσισμού να παίρνουν περισσότερο χώρο στην κάλυψη των ειδήσεων. Οι Τσιγγάνοι/Ρομά στα δελτία ειδήσεων δεν έχουν όνομα, παρά μόνο την αναφορά της καταγωγής τους, είτε κλέβουν, είτε δολοφονούνται. Κι έτσι, απολύτως απροσχημάτιστα, κυνικά, ολοκληρωτικά, απαξιώνεται η δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία δεν είναι μια στιγμή, είτε αυτή είναι η στιγμή που χύνεται αίμα στο όνομά της, είτε είναι η στιγμή που αποφασίζει γι’ αυτήν ένα πολιτικό κέντρο λέγοντας ότι το πολίτευμα είναι δημοκρατικό. Η δημοκρατία είναι διαρκής, καθημερινός αγώνας για την αλλαγή κουλτούρας, νοοτροπίας, για την αποδοχή του διαφορετικού, την ενθάρρυνση της ανεκτικότητας από κάτω προς τα πάνω, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς εκπτώσεις σε ανθρώπους και αξίες.

Ο αρμόδιος για την εσπευσμένη και εν πολλοίς ατεκμηρίωτη μεταρρύθμιση των ποινικών κωδίκων Υπουργός Δικαιοσύνης δηλώνει ότι «η αυστηροποίηση των ποινών αποτελεί μία "πολύ δύσκολη άσκηση ισορροπίας", ανάμεσα στη φιλοσοφία που υπάρχει στο μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης για σχετικά χαμηλές ποινές και "δεύτερη ευκαιρία” σε όλους τους ανθρώπους που έχουν μια παραβατική συμπεριφορά, και από την άλλη πλευρά "στο δικαίωμα του Έλληνα πολίτη να αισθανθεί ασφαλής και να μη βλέπει κακοποιούς ή παραβάτες να μην τιμωρούνται καν"». Φαίνεται ότι, εκτός από τις θέσεις του μέχρι πρότινος υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ο υπουργός Δικαιοσύνης αγνοεί και τις διαπιστώσεις - υποδείξεις του Συμβουλίου της Ευρώπης ότι «η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό μακροχρόνιων και πολύ μακροχρόνιων ποινών στερητικών της ελευθερίας στην Ευρώπη, ενώ τα ποσοστά εγκληματικότητας είναι χαμηλότερα ή ίσα με την ευρωπαϊκή διάμεσο. Μια πιο μετριοπαθής ποινική πολιτική είναι δυνατή χωρίς να επηρεάζεται η προστασία της κοινωνίας από το έγκλημα». Επίσης, μια κοινωνική πολιτική που θα παρενέβαινε προληπτικά και θα βασιζόταν στον εντοπισμό των πηγών που παράγουν και ενισχύουν την εγκληματικότητα που ο νομοθέτης επιλέγει αποκλειστικά να καταστείλει, μπορεί να εξασφάλιζε μεγαλύτερη προστασία στα (δυνάμει) ευάλωτα θύματα αυτής της εγκληματικότητας από τη μετατόπιση όλο και μεγαλύτερου βάρους της διαχείρισής της στην ποινική καταστολή και στις φυλακές.

Έχουν περάσει 3 μήνες από την πύρινη καταστροφή στη Β. Εύβοια, και ενώ αναμένεται ο χειμώνας το επιτελικό κράτος επιβεβαιώνει την ανεπάρκειά του, καθώς έχουν γίνει πολλά σε επίπεδο εικόνας και επικοινωνίας, αλλά ελάχιστα σε επίπεδο ουσίας. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί, βιώνουν είναι αλήθεια την επίθεση αγάπης και ενδιαφέροντος της «Επιτροπής Μπένου» - τον οποίο προσωπικά εκτιμώ για το παλαιότερο μεταρρυθμιστικό του έργο στην κεντρική διοίκηση και την αυτοδιοίκηση - , αλλά όσο ωραία ακούγεται η «οραματική» προσέγγιση της εν λόγω επιτροπής για κάτι σπουδαίο και μεγάλο, άλλο τόσο ανησυχητικό είναι ότι για την ώρα εμφανίζεται ως ο καλός μύλος που όλα τα αλέθει. Γιατί η «επιτροπή Μπένου» όσο εύκολα μπορεί να ανοίξει την αγκαλιά της για να υποδεχτεί την αγωνία των ρητινοσυλλεκτών που έχουν μείνει χωρίς αντικείμενο εργασίας, αλλά τόσο εύκολα μπορεί να βρει ως εξαιρετική την ιδέα του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Στερεάς Ελλάδας να προσφέρει κατά προτεραιότητα δουλειά στη βιομηχανική ζώνη Οινοφύτων σε κατοίκους της Β. Εύβοιας (Σημειώνω ότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίας από τότε που η μετανάστευση αποτέλεσε τελευταία φορά κεντρικό εργαλείο στην πολιτική απασχόλησης της χώρας).

Συντηρητικοί ηγέτες του «ανθρακικού» μπλοκ, όπως για παράδειγμα ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, έφτασε να χαρακτηρίσει την κλιματική πολιτική της ευρωπαϊκής ένωσης ως μία «φανταστική ουτοπία», στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. της 21ης Οκτωβρίου, σε μία προσπάθεια να υποδείξει την πολιτική της Ε.Ε. για την Πράσινη Μετάβαση ως τον ένοχο για την εκτίναξη των τιμών ενέργειας και ειδικά ηλεκτρισμού. Η πραγματικότητα όμως βρίσκεται στο ότι η μη δράση απέναντι στην κλιματική κρίση και η εξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών σε ορυκτά καύσιμα, καθώς και το ειδικό βάρος του φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή στρατηγική της μετάβασης, μάς οδήγησε στη σημερινή κρίση. Η επιστροφή ή μάλλον η παράταση της χρήσης άνθρακα στην ηλεκτροπαραγωγή που ακούγεται τελευταία ως υποτιθέμενη «λύση» είναι παντελώς παράλογη ακόμη και με οικονομικούς όρους και αναδεικνύεται παράλληλα ότι η επιλογή του φυσικού αερίου ως «μεταβατικού» καυσίμου για την Πράσινη Μετάβαση της Ε.Ε. ήταν μία επισφαλής επιλογή σε όρους ενεργειακής ασφάλειας και κόστους. Αντί λοιπόν να κάνουμε βήματα πίσω, η σημερινή ενεργειακή κρίση θα μπορούσε να μετατραπεί σε μία ευκαιρία ώστε να απεξαρτηθούμε ταχύτερα από τα ορυκτά καύσιμα (άνθρακα, φυσικό αέριο) και να απαιτήσουμε από την Ε.Ε. και τα κράτη μέλη να επιταχύνουν τη μετάβαση στις ΑΠΕ μαζί φυσικά με αποθήκευση, με συμπεριληπτικότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.

Αντιπροσωπεία του Τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία συναντήθηκε χθες 8 Νοεμβρίου με αντιπροσωπεία της κίνησης "Εκστρατεία Ενημέρωσης για την Απελευθέρωση του Α. Οτσαλάν" (FREEDOM INITIATIVE FOR OCALAN), μετά από πρωτοβουλία της δεύτερης και στο πλαίσιο ενημέρωσης που πραγματοποιεί σε πολιτικά κόμματα και κοινωνικούς φορείς σε όλη την Ευρώπη. Στην αντιπροσωπεία της «Εκστρατείας Ενημέρωσης» μετείχαν βουλευτές και κεντρικά στελέχη του HDP Eyyüp Doru /Κούρδος Πολιτικός), Ertugrul Kürkçü /Βουλευτής του HDP, Besime Konca /Βουλευτής του HDP, Leyla imret/ βουλευτής του HDP και Bercem Mordeniz / Εκπρόσωπος του Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν. Η αντιπροσωπεία μετέφερε το κλίμα που επικρατεί στην γείτονα χώρα, τους συνεχείς διωγμούς, τις αναίτιες συλλήψεις και φυλακίσεις. Σύμφωνα με την ενημέρωση πάνω από έξι χιλιάδες μέλη και στελέχη του HDP ανάμεσά τους και ο π. συμπρόεδρος του κόμματος Σελαχαρτίν Ντεμιρτάς, βρίσκονται στις φυλακές, ενώ εκπαιδευτικοί, διανοούμενοι, άνθρωποι της αυτοδιοίκησης και εργαζόμενοι διώκονται καθημερινά για τις ιδέες και τη δράση τους. Επίσης, ο Α. Οτσαλάν κρατείται εδώ και 22 χρόνια σε φυλακή στο Ιμραλί και σύμφωνα με την ενημέρωση της αντιπροσωπείας, χωρίς να έχει τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους δικηγόρους και την οικογένειά του. Η αντιπροσωπεία ζήτησε τη συμπαράσταση του δημοκρατικού κόσμου της Ελλάδας και της Ευρώπης και εξέφρασε την πεποίθησή της ότι αν σπάσει η απομόνωση θα είναι ένα σημαντικό βήμα για τη δημοκρατία και την ειρήνη. Οι εκπρόσωποι του τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία εκδήλωσαν την αλληλεγγύη τους στους διωκόμενους, τους φυλακισμένους και στο HDP, με το οποίο υπάρχουν ισχυροί δεσμοί φιλίας και συντροφικών σχέσεων. Υποστήριξαν δε, πως η υπόθεση των δικαιωμάτων για όλους, του κράτους δικαίου και της δικαιοσύνης είναι κοινή υπόθεση και ασφαλώς δεν έχει σύνορα. Στην αντιπροσωπεία του τομέα Δικαιωμάτων μετείχαν: Αννέτα Καββαδία μέλος της ΚΕ, πρώην βουλεύτρια και π. αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, Πάνος Λάμπρου μέλος του ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνος Δικαιωμάτων, Μανώλης Σαρρής μέλος της ΚΕ, Μαρία Παναγούλη, Κορίνα Ρεπούση και Νίκος Τσιγώνιας μέλη του Τομέα Δικαιωμάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ λοιπόν θεωρεί ότι στη σημερινή φάση της πανδημίας , αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα πολυπεπίπεδη υγειονομική στρατηγική με προτεραιότητα : 1. Πειστικό εμβολιαστικό restart , με διερεύνηση του κοινωνικού προφίλ των ανεμβολίαστων και στοχευμένη παρέμβαση Αγωγής Υγείας στην κοινότητα και στους πληθυσμούς υψηλής ευαλωτότητας (ηλικιωμένοι, καρκινοπαθείς , πρόσφυγες-μετανάστες , Ρομά, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι κλπ) . Το στοίχημα είναι να αποκατασταθεί η αξιοπιστία του εμβολιαστικού εγχειρήματος και να «εμβολιάσουμε» με εμπιστοσύνη και ασφάλεια την κοινωνία . Η κρίση εμπιστοσύνης ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας προς την κυβέρνηση, αλλά ευρύτερα προς Πολιτεία , τους θεσμούς και την Επιστήμη , δεν μπορεί να ξεπεραστεί με μέτρα μη αναλογικά και άδικα (πχ υποχρεωτική αργία μη εμβολιασμένων εργαζομένων στο ΕΣΥ και στην Πρόνοια) ή με ρυθμίσεις εκβιαστικές και τιμωρητικές , που ενισχύουν το αντιεμβολιαστικό ρεύμα. 2. Αναβαθμισμένη επιδημιολογική επιτήρηση στην κοινότητα , με έμφαση στην πρόληψη της διασποράς , στην έγκαιρη ανίχνευση και ιχνηλάτηση κρουσμάτων, στην πρόβλεψη και κατάλληλη φροντίδα (νοσηλευτική-φαρμακευτική) των περιστατικών με πιθανότητα σοβαρών παρενεργειών , στη δραστική ενίσχυση και αναδιοργάνωση των κρίσιμων «κρίκων» του συστήματος (ΠΦΥ, προνοσοκομειακή φροντίδα, ΤΕΠ, κλινικές και ΜΕΘ-covid, αποθεραπεία–αποκατάσταση για το σύνδρομο longcovid) , και , φυσικά , στη σοβαρή ενίσχυση του ΕΣΥ και των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας της χώρας . Χρειάζεται επειγόντως αλλαγή της επιδημιολογικά αστήρικτης και υγειονομικά επισφαλούς γραμμής ότι έχουμε «πανδημία ανεμβολίαστων» και άρα τα μέτρα πρέπει να αφορούν μόνο αυτούς . Είναι λάθος μήνυμα ότι οι εμβολιασμένοι έχουν «διαβατήριο ελευθερίας» και μπορούν να επιστρέψουν στην κανονικότητα τους χωρίς κίνδυνο και χωρίς κανένα περιορισμό . Όταν έχεις κρίση Δημόσιας Υγείας σε έξαρση , δεν είναι κανένας ασφαλής και δεν υπάρχει κανονικότητα για κανένα. Αντίθετα, απαιτείται αυστηροποίηση των υγειονομικών μέτρων στους κλειστούς χώρους ( εστίαση, διασκέδαση, αμφιθέατρα, συνέδρια, αθλητικές και κοινωνικές εκδηλώσεις ), μείωση των ποσοστών πληρότητας( πχ 70% ) και περιορισμοί στα ωράρια , ακόμα και για τους εμβολιασμένους , ειδικά στις «κόκκινες» περιοχές. Προφανώς δεν μπορούν να υπάρχουν εξαιρέσεις ( πχ εκκλησίες) από την υποχρέωση αρνητικού τεστ . Και τέλος , χρειάζονται αυστηρά μέτρα και συστηματικοί έλεγχοι στους χώρους εργασίας , στα σχολεία , στα πανεπιστήμια , στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στις κλειστές δομές . 3. Σχέδιο έκτακτης ανάγκης μπροστά την αιχμή του 4ου επιδημικού κύματος (ειδικά στη Βόρειο Ελλάδα ) με αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων υγειονομικών δομών και δυνάμεων , με επίταξη ιδιωτικών κλινικών και αξιοποίηση των στρατιωτικών νοσοκομείων , αποτρέποντας την «κοβιντοποίηση» του ΕΣΥ και τη λειτουργική κατάρρευση των δημόσιων δομών υγείας , που δημιουργεί ακάλυπτες ανάγκες και ανισότητες στη φροντίδα (βλ. ΕΛΣΤΑΤ : τον τελευταίο χρόνο το 37% του πληθυσμού δηλώνει ότι δεν υποβλήθηκε σε αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις και θεραπείες , ποσοστό που στα φτωχά στρώματα φτάνει στο 51% ) . 4. Αξιοποίηση καλών πρακτικών άλλων ευρωπαϊκών χωρών (πχ Γαλλία, Πορτογαλία) , στο θέμα της οργάνωσης του συστήματος υγείας και των εμβολιασμών . Εκτός από την αγορά φρεγατών και αεροσκαφών , μπορούμε να πάρουμε τεχνογνωσία από τη Γαλλία για την εμπλοκή της ΠΦΥ και των οικογενειακών γιατρών στην εξωνοσοκομειακή φροντίδα περιστατικών covid , για την επίταξη των ιδιωτικών κλινικών που ανέλαβαν το 30% των νοσηλειών των ασθενών με SARS-CoV-2 , για τα σύγχρονα ψηφιακά «εργαλεία» ανίχνευσης ασθενών υψηλού κινδύνου , για τη μη πολιτική εκμετάλλευση των εμβολιασμών από την κυβέρνηση. 5. Δέσμη μέτρων για την ενδυνάμωση του ΕΣΥ που θα δίνουν το σήμα μια γενναίας επένδυσης στο ανθρώπινο δυναμικό του και τις υποδομές του και όχι της υπονόμευσης του δημόσιου χαρακτήρα του μέσω των ΣΔΙΤ . Τέτοιες παρεμβάσεις είναι η αυτόματη προκήρυξη όλων των κενούμενων λόγω συνταξιοδότησης θέσεων στα νοσοκομεία-ΚΥ ,η διασφάλιση της μόνιμης εργασιακής προοπτικής των συμβασιούχων , ένα πολυετές πλάνο τουλάχιστον 15.000 μόνιμων προσλήψεων στο ΕΣΥ και , κυρίως, μια σοβαρή αναβάθμιση των συνθηκών αμοιβής , εργασίας και εκπαίδευσης στο σύστημα , με νέο πλαίσιο κινήτρων προσέλκυσης γιατρών σε άγονες περιοχές και ειδικότητες . Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση στελέχωσης στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και να αντιστραφεί το braindrain των νέων γιατρών-επαγγελματιών υγείας . Όλα τα παραπάνω προαπαιτούν επιπλέον δημοσιονομικό χώρο και στρατηγική σύγκλισης με το μέσο όρο της Ευρώπης στις δημόσιες δαπάνες υγείας( 7% του ΑΕΠ) .