Macro

Μόνες τους αποφάσισαν να εκδοθούν γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και είπαν να αρχίσουν να μεταδίδουν ιούς για να περνάει η ώρα. Μόνες τους κλείστηκαν εκεί. Μόνες τους γδύνονταν. Μόνες τους το έκαναν. Μόνες τους ντύνονταν. Μόνες τους πλήρωναν. Μόνες τους εισέπρατταν. Όλα μόνες τους. Γι’ αυτό είναι πανικόβλητοι οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες της περιοχής. Επειδή δεν είχαν καμιά σχέση. Εκείνοι ούτε που είχαν ιδέα. Εξάλλου, μεγάλο μέρος το Κρανίδι. Κάτι σαν Σαϊγκόν, Ρίο, Πόλη του Μεξικού. Πού να ξέρουν οι νοικοκυραίοι τι γίνεται τα βράδια στη δομή φιλοξενίας; Πού να ξέρουν ότι μένουν κορίτσια εκεί; Πού να ξέρουν ότι το κάνουν σχεδόν τζάμπα; Όπως ήταν πανικόβλητοι οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες με τις οροθετικές στην Ομόνοια. Κι εκείνες μόνες τους εκδίδονταν. Χωρίς πελάτες. Χωρίς άντρες που ήθελαν σεξ χωρίς προφυλακτικό. Ποτέ δεν υπάρχουν πελάτες σε αυτές τις ιστορίες. Ποτέ δεν υπάρχουν φιλήσυχοι οικογενειάρχες νοικοκυραίοι που πάνε στις γυναίκες που εκδίδονται και μετά πανικοβάλλονται. Ποτέ δε θα μάθουμε για αυτούς. Αυτούς μόνο τους κολλάνε. Και μάλιστα χωρίς να τις ακουμπήσουν. Τώρα θα ακούσουμε πάλι λόγο που αναβιώνει μνήμες αθάνατης ελληνικής επαρχίας. Πάντα κραταιό το δίπολο: βρώμικες-καθαροί, μιαρές-αμόλυντοι, πόρνες-οικογένεια. Και κυρίως ξένες-Έλληνες. Γιατί πάνω από όλα, αυτή τη δύσκολη ώρα αδέρφια ένας είναι ο εχθρός στο Κρανίδι και αλλού: η αδήλωτη μολυσματική αλλοδαπή πορνεία. Απειλεί τη δηλωμένη ηθική καθαρότητα της αγίας ελληνικής οικογένειας.

Η πανδημία προσδίδει μια χαοτική ελευθερία στην πραγματικότητα και κάθε προσπάθεια να την καταγράψουμε αναλυτικά είναι καταδικασμένη να αποτύχει, επειδή η πραγματικότητα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά σε ό,τι νομίζουμε ή αισθανόμαστε γι’ αυτήν. Για να τη θεωρητικοποιήσουμε ή έστω για να γράψουμε γι’ αυτήν πρέπει πρώτα να τοποθετήσουμε τις κατηγορίες μας και τη γλώσσα μας στην άκρη της αβύσσου. Πρέπει να συλλάβουμε τη σύγχρονη κοινωνία και την κουλτούρα της σαν ένα mise en abyme, όπως θα το έθετε ο André Gide. Οι διανοούμενοι θα πρέπει να φοβούνται αυτή την κατάσταση περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Όπως συμβαίνει με τους πολιτικούς, οι διανοούμενοι γενικά δεν είναι πλέον οι διαμεσολαβητές μεταξύ των ιδεολογιών, των αναγκών και των προσδοκιών των απλών πολιτών. Διαμεσολαβούν μεταξύ τους τις μικρομέγαλες ιδεολογικές τους διαφορές. Γράφουν για τον κόσμο, αλλά όχι μαζί με τον κόσμο. Υπάρχουν λίγοι δημόσιοι διανοούμενοι, και αυτοί αποτυγχάνουν επίσης να ξεφύγουν από τη σημερινή μας άβυσσο. Η γενιά που γεννήθηκε ή μεγάλωσε την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο συνηθίζει να σκέφτεται κατ’ εξαίρεση σε κανονικές περιόδους. Αντιμέτωποι με την κρίση της πανδημίας, δυσκολεύονται να σκεφτούν την εξαίρεση σε περιόδους έκτακτης ανάγκης. Το πρόβλημα είναι ότι η μεταβαλλόμενη, χαοτική καθημερινή πρακτική ξεγλιστρά από όλες τις προσπάθειες θεωρητικοποίησης και απαιτεί να γίνει κατανοητή με μορφή υπο-θεωρητικοποίησης. Είναι σαν η σαφήνεια της πανδημίας να παράγει τόσο έντονη διαφάνεια που μας καθιστά ανίκανους να διαβάσουμε, πόσο μάλλον να ξαναγράψουμε αυτό που γράψαμε σε μια οθόνη ή σε ένα χαρτί. Επιτρέψτε μου να δώσω δύο παραδείγματα.

«Όλοι αγαπάμε σύμφωνα με τις διαστάσεις μας», λέει κάποια στιγμή ένας από τους πρωταγωνιστές του Νυχτοδάσους. Αυτές τις «διαστάσεις» της ανθρώπινης ψυχής που αγαπάει, άλλοτε φωτεινές και άλλοτε ερεβώδεις, άλλοτε γαλήνιες και άλλοτε φουρτουνιασμένες, διερευνά η Τζούνα Μπαρνς σε αυτό το ανατρεπτικό και εμβληματικό για τον μοντερνισμό μυθιστόρημα, σκαλίζοντας φόβους, απογοητεύσεις, ελπίδες («δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα περισσότερο από την ελπίδα»), ανατάσεις, συντριβές. Τόπος και χρόνος, η Ευρώπη του Μεσοπολέμου, και κυρίως το Παρίσι και η ατμόσφαιρα «γοητευτικής παρακμής» που κυριαρχούσε τότε εκεί. Ο άξονας της αφήγησης (η λέξη πλοκή θα είχε μια μάλλον ιδιόμορφη χρήση μιλώντας γι’ αυτό το βιβλίο) συγκροτείται από τα σημεία όπου τέμνονται οι ζωές των πέντε πρωταγωνιστών του βιβλίου. Κεντρικό πρόσωπο, πραγματική πρωταγωνίστρια, η μυστηριακή, φασματική Ρόμπιν που, σχεδόν σιωπηλή στις σελίδες του βιβλίου, στοιχειώνει με τις πράξεις της την ύπαρξη των υπολοίπων, σημαδεύει με τις επιλογές της τις ζωές τους. Η Ρόμπιν παντρεύεται με τον Φέλιξ, κάνουν παιδί, αυτή αρχίζει να περιπλανιέται και να εξαφανίζεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα «ανίκανη ή απρόθυμη να δώσει λογαριασμό για τις κινήσεις της» και όταν επανεμφανίζεται έχει αρχίσει μια σχέση με την Νόρα. Η Νόρα την ερωτεύεται τρελά, με ένα πάθος απελπισμένο που γίνεται ασφυκτικό, κτητικό, και τελικά χωρίζουν και στη ζωή της Ρόμπιν μπαίνει η Τζένη: «λίγο αργότερα η Τζένη και η Ρόμπιν πήραν το πλοίο για την Αμερική», αφήνοντας πίσω την Νόρα συντετριμμένη. Έτσι, με άξονα τις σχέσεις αυτών των ανθρώπων και με τη φιγούρα του γιατρού Ο’Κόνορ να στοιχειώνει τις νύχτες της πόλης, η ιστορία οδεύει προς τον λυγμό του τέλους.

Τελικά, το μεγάλο λάθος που έκαναν οι Σουηδοί δεν το έκαναν τώρα, με τα μέτρα που πήραν για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού. Το έκαναν τότε, όταν έδωσαν το ελεύθερο στις δυνάμεις τις αγοράς να διαχειριστούν τις τύχες τους. Νόμιζαν ότι οι εταιρείες θα ακολουθούσαν τους νόμους και, κυρίως, ότι θα είχαν τους ίδιους ηθικούς κώδικες, που έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι οικοδόμησαν το κράτος που έγινε πρότυπο σε όλο τον κόσμο. Και χρειάστηκε να έρθει ο κορονοϊός για να δείξει, στον υπόλοιπο κόσμο αλλά, κυρίως, στους ίδιους, την εσφαλμένη εικόνα που έχουν για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα τους. Το παραδέχθηκε, άλλωστε, και ο Γιόραν Χέγκλουντ, Χριστιανοδημοκράτης υπουργός Αγοράς (αντίστοιχο του ελληνικού υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνισμού) το κόμμα του οποίου συμμετείχε και στην προηγούμενη, συντηρητική και στη σημερινή, σοσιαλδημοκρατική, κυβέρνηση σχολιάζοντας το ζήτημα των ελλείψεων που σημειώθηκαν στα ιδιωτικοποιημένα από το 2009 φαρμακεία, τα οποία έως τότε βρίσκονταν στην ευθύνη και τη διαχείριση του δημοσίου: «Κοιτάζοντας προς τα πίσω καταλαβαίνουμε ότι θα έπρεπε να έχουμε προνοήσει για τη διατήρηση της κοινωνικής ευθύνης των επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήσαμε».

μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την τρέχουσα κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια οικονομία χωρίς αποκλεισμούς και βιώσιμη. Το θέμα δεν είναι να καθυστερήσουμε ή να εμποδίσουμε τα έκτακτα κυβερνητικά μέτρα παρέμβασης, αλλά να επιβάλουμε να διατεθούν σωστά. Πρέπει να αποφύγουμε τα λάθη της εποχής μετά το 2008, όταν τα προγράμματα διάσωσης επέτρεψαν στις εταιρείες να αποκομίσουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη από τη στιγμή που τελείωσε η κρίση, αλλά απέτυχαν να θέσουν τα θεμέλια για μια ισχυρή και χωρίς αποκλεισμούς ανάκαμψη. Αυτή τη φορά, τα μέτρα διάσωσης πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύονται από σαφής όρους και προϋποθέσεις. Τώρα που το κράτος επιστρέφει για να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, πρέπει να παρέμβει με στρατηγική στόχευση και όχι σαν αφελής και συγκεχυμένος παίκτης. Αυτό σημαίνει βέβαια την ικανότητα λήψης άμεσων μέτρων, αλλά και το σχεδιασμό τους κατά τρόπο που να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον μακροπρόθεσμα. Για παράδειγμα, μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή πλαίσιο προϋποθέσεων για κρατική στήριξη προς τις επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις που λαμβάνουν οικονομική στήριξη πρέπει να δεσμευτούν να διατηρήσουν τους εργαζόμενους στην θέση τους και να διασφαλίσουν ότι μετά την ολοκλήρωση της κρίσης θα επενδύσουν στην κατάρτιση τους και στις βελτιωμένες συνθήκες εργασίας. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως στην Δανία, πρέπει να στηρίζει τις επιχειρήσεις, όταν αυτές συνεχίζουν να πληρώνουν μισθούς, ακόμη και όταν οι εργαζόμενοι δεν εργάζονται, βοηθώντας ταυτόχρονα τα νοικοκυριά να διατηρήσουν τα εισοδήματά τους, αποτρέποντας τη διάδοση του ιού και διευκολύνοντας τις επιχειρήσεις να επανεκκινήσουν όταν η κρίση τελειώσει. Επιπλέον, τα σχέδια διάσωσης θα πρέπει να καταρτίζονται έτσι ώστε σε ευνοϊκές συνθήκες οι μεγαλύτερες εταιρείες να επιδιώκουν τη δημιουργία παραγωγής αξίας, αντί την ανομοίωση της και να ενθαρρύνουν επενδύσεις σε βιώσιμη ανάπτυξη και μειωμένο αποτύπωμα του άνθρακα. Tο business roundtable δήλωσε πέρυσι ότι θα επεξεργαστεί ένα πρότυπο παραγωγής αξίας για τα ενδιαφερόμενα μέρη, αυτή είναι η ευκαιρία του να υποστηρίξει τα λόγια του με δράση. Εάν η εταιρική Αμερική εξακολουθεί να σέρνει τα πόδια της τώρα, θα πρέπει να αναδείξουμε την αντιφατικότητα της. Όσον αφορά τα νοικοκυριά, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να στοχεύσουν πέραν ​​από την παροχή δάνειων για την ελάφρυνση του χρέους, με δεδομένο το ήδη σημερινό υψηλό επίπεδο του ιδιωτικού χρέους. Οι πληρωμές των πιστωτών, τουλάχιστον, θα πρέπει να παγώσουν, έως ότου επιλυθεί η οικονομική κρίση, ενώ θα πρέπει να υλοποιηθούν μέτρα κατ’ ευθείαν χρηματικών παροχών στα νοικοκυριά που έχουν άμεση ανάγκη. Και οι ΗΠΑ πρέπει να προσφέρουν κυβερνητικές εγγυήσεις σε πληγείσες από την κρίση εταιρείες, προκειμένου να μπορέσουν να διασφαλίσουν την καταβολή του 80-100% των μισθών, όπως έπραξαν το Ηνωμένο Βασίλειο και πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ασίας.

Ακριβώς επειδή αυτή τη νέα κρίση διαχειρίζονται οι ίδιοι θεσμοί και άνθρωποι όπως και τις προηγούμενες, δηλαδή μεγάλες επιχειρήσεις, τράπεζες, χρηματιστές και πολιτικό προσωπικό και ΜΜΕ στην υπηρεσία τους, συνεχίζουν να εστιάζουν στις διαφορές στους δείκτες θνησιμότητας λόγω ηλικίας, αποφεύγοντας κάθε αναφορά στις ταξικές διαφορές που επηρεάζει τη θνησιμότητα λόγω διαφορών στο εισόδημα και την κοινωνική θέση: όλοι βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η πρόσβαση σε κρίσιμες παροχές υγείας για τα άτομα ηλικίας άνω των 70 ετών διαφέρει πολύ μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Επειδή η ταξική ανισότητα αποτυπώνεται με τον πιο ωμό τρόπο την ώρα της ανάγκης, είναι πολύ σημαντικό που αξίες-στόχοι όπως η καθολική κάλυψη υγείας, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, η εμπιστοσύνη στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, η φροντίδα χωρίς διάκριση και εν τέλει η προστασία των πιο ευάλωτων είναι αυτή τη στιγμή τα κεντρικά επίδικα στη δημόσια ατζέντα. Και αυτή είναι η ατζέντα της Αριστεράς, είναι μία ατζέντα ηγεμονίας που αυτές τις κρίσιμες στιγμές αναγκάζονται να «αγοράσουν» και οι ίδιοι νεοφιλελεύθεροι, με σκοτεινές εξαιρέσεις τα βιοπολοτικά αντι-παραδείγματα της Αγγλίας του Τζόνσον και δευτερευόντως των ΗΠΑ του Τραμπ. Όταν με το καλό υποχωρήσει η πανδημία, αυτό που χρειάζεται ώστε να παραμείνει η ατζέντα μας σε πρώτο πλάνο είναι η τεκμηρίωση, κοινωνικές συμμαχίες ικανές να συγκροτήσουν μέτωπο και βέβαια πολιτικά σχέδια για την επόμενη μέρα. Επειδή μάλιστα οι συνέπειες της πανδημίας θα προστεθούν στις εύφλεκτες ύλες της επερχόμενης βαθειάς και πολύπλευρης κρίσης, θα χρειαστεί να μιλήσουμε όχι μόνο για την αναπτυξιακή χρησιμότητα των κοινωνικών δαπανών, των κοινωνικών παροχών, του ίδιου του κοινωνικού κράτους, αλλά και για το πολιτικό σχέδιο ώστε να μην ξαναφορτωθεί η κοινωνική πλειοψηφία τις συνέπειες της κρίσης που προκαλούν οι ίδιοι και οι ίδιοι, όπως το 2008 - για να μην αναφέρουμε άλλες κρίσεις τους τελευταίους δυο αιώνες. Και αυτή είναι η δική μας ατζέντα.

Σε τι πολιτικό κλίμα έχουμε εισέλθει, λοιπόν, που δικαιολογεί τους υμνολόγους της «ηγετικότητας» του πρωθυπουργού, μερικοί εκ των οποίων μάλιστα, οι πιο ανεγκέφαλοι ή φανατικοί αντί-ΣΥΡΙΖΑ, τον παροτρύνουν να πάει για εκλογές; Ο Αλέξης Τρίπρας στη συνέντευξή του στο ΚΟΝΤΡΑ στον συνάδελφο Γιώργο Μελιγκώνη δεν απέφυγε τη σχετική ερώτηση. Καταρχάς, χαρακτήρισε όχι απλώς άτοπο αλλά έξω από τις ηθικές αρχές της πολιτικής, αυτή την ώρα που μετράμε ζωές, να συζητούμε για εκλογές. Όμως, συμπλήρωσέ, ότι ο πρωθυπουργός ή δεν έχει επίγνωση των σοβαρών προβλημάτων που έχει η χώρα φανερά στην κοινωνία τον Σεπτέμβρη ή έχει αλλά θέλει να δραπετεύσει. Προχώρησε μάλιστα περισσότερο, τον συλλογισμό του. Το αμέσως επόμενο διάστημα, πρόσθεσε, η αντιπαράθεση, ανοιχτή στην κοινωνία, θα φέρνει την Αριστερά με πολύ περισσότερα επιχειρήματα από όσα η Δεξιά. Διότι κι αυτή η κρίση είναι απότοκος της πολιτικής και των αντιλήψεων του νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύει και η ΝΔ. Αυτό είναι, καταρχάς, σωστό. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, αναπλάθοντας το πρόγραμμά του στη μετά την κρίση περίοδο, της επανεκκίνησης, οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη του δυο ακόμη σημεία. Το ένα, είναι ότι φύγαμε μεν από την κρίση του 2008, αλλά πολλές από τις συνέπειές της δεν θεραπεύτηκαν, παραμένουν, διότι δεν θεραπεύτηκαν οι αιτίες. Δεύτερον, η κρίση αυτή είναι του καπιταλισμού και τριπλή: οικολογική, οικονομική, υγειονομική. Οι προτάσεις πρέπει να συνθέτουν λύσεις και για τις τρεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε στην παρούσα κυβέρνηση τα δύο βασικά όπλα για την αντιμετώπιση της κρίσης, της υγειονομικής και την παρεπόμενης οικονομικής. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ άφησε το ΕΣΥ όρθιο και σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ' ό,τι το παρέλαβε, με προσλήψεις προσωπικού και επιπλέον 100 κλίνες ΜΕΘ. Η Ν.Δ., που, αφού ακύρωσε τις 4.000 προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών τις οποίες προχωρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και αφού υπέσκαψε θεσμικά όσο μπορούσε το δημόσιο σύστημα Υγείας προ κορωνοϊού, αναγκάστηκε να ανακρούσει προσωρινά πρύμναν. Όχι όμως και να παραλείψει να ενισχύσει αχρείαστα τους κλινικάρχες, ούτε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα μέσα προστασίας για τους υγειονομικούς. Δεν δίστασε μάλιστα να τους στείλει τα ΜΑΤ όταν διαμαρτυρήθηκαν. Σε κάθε περίπτωση, γεγονός παραμένει ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αναλάβει το 2015 να περισώσει το ΕΣΥ, τώρα η χώρα δεν θα είχε μέσα άμυνας απέναντι στον κορωνοϊό. Όλοι θυμόμαστε ότι η Ν.Δ. έκλεισε νοσοκομεία και απέλυσε γιατρούς. Το δεύτερο όπλο που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτό για το οποίο είχε κατηγορηθεί και λοιδορηθεί πιο πολύ, είναι το «μαξιλάρι» των 37 δισ. Το «αχρείαστο», το «άστοχο», για να θυμηθούμε τους πιο επιεικείς προεκλογικούς χαρακτηρισμούς της Ν.Δ., αποτελεί σήμερα το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας και το μέσο με το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί, εάν χρησιμοποιηθεί σωστά, η επερχόμενη ύφεση. Μέχρι προ πενθημέρου η κυβέρνηση εξακολουθούσε να χαρακτηρίζει άκαιρη και λανθασμένη την αξιοποίηση του «μαξιλαριού» όπως πρότεινε κοστολογημένα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ξαφνικά τη Μεγάλη Τετάρτη η κυβέρνηση διέρρευσε αρμοδίως ότι έχει ήδη δαπανήσει τα 12-14 από τα 37 δισ. Εάν το έκανε, το έκανε με τρόπο αδιαφανή και είναι άγνωστο που κατευθύνθηκε αυτό το κολοσσιαίο ποσό. Δεν περιμένει κανείς η κυβέρνηση και τα κανάλια της να τα αναγνωρίσουν όλα αυτά. Τουναντίον, προσπαθούν να εξαφανίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολίτευση γενικά. Ο κόσμος όμως ξέρει.

Το αποκορύφωμα, όμως, ήταν όταν μίλησε για τους «αόρατους»: «υπάλληλοι καταστημάτων τροφίμων, παιδιά που μεταφέρουν έτοιμο φαγητό, εργαζόμενοι που κρατούν νύχτα-μέρα τις πόλεις μας καθαρές». «Θα βλέπουμε αλλιώς τους ανθρώπους αυτούς», διαβεβαίωσε. «Δεν θα είναι αόρατοι, όπως ήταν ίσως για κάποιους». Για όσους ζουν στον πραγματικό κόσμο, πάντως, ήταν και είναι ορατοί. Όπως ορατά είναι και τα προβλήματά τους. Γι’ αυτά ο πρωθυπουργός δεν βρήκε πάλι μια κουβέντα να πει, να τα αναγνωρίσει ως υπαρκτά και δίκαια. Και να υποσχεθεί κατάργηση της μερικής, εκ περιτροπής και απλήρωτης εργασίας για τους μεν, να εγκαταλείψει την εχθρική στάση του για τους δε, αυτούς που κρατούν, ως μόνιμοι δημοτικοί υπάλληλοι πια, τις πόλεις μας καθαρές, για τους οποίους είχε σφοδρές αντιρρήσεις να μονιμοποιηθούν και τους προόριζε για όμηρους με σύμβαση, ή για ενοικιαζόμενους σε ιδιωτικές εταιρίες αποκομιδής απορριμμάτων. Όποιος θέλει να κάνει μια πειστική κριτική σ’ αυτή την επιχείρηση του κ. Μητσοτάκη, που εντάσσεται στη στρατηγική «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», χρειάζεται να τη συνοδέψει με μια δική του πρόταση εξόδου από την παρούσα (υγειονομική) και την επερχόμενη (οικονομική) κρίση, ορατά διακριτή από το σχέδιο της ΝΔ και ενταγμένη σε μια διαφορετική από τη δική της προοπτική. Η επαλήθευση της αποφασιστικής σημασίας των δημόσιων δομών, που προστατεύουν και υπηρετούν βασικές ανάγκες στις σημερινές συνθήκες κρίσης, μπορεί να γίνει το έδαφος πάνω στο οποίο θα δοθεί ένας νικηφόρος αγώνας, κρίσιμος για την τρέχουσα συγκυρία, αλλά και σημαντικός για τη διαρκή και μόνιμη διεκδίκηση της ηγεμονίας στο πεδίο των ιδεών.

Πιστεύω ότι η κυβέρνηση δεν έχει εγκαταλείψει τα σχέδια για Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), αφού ο ιός της ιδιωτικοποίησης έχει προσβάλει μόνιμα τη νεοφιλελεύθερη Ν.Δ. Όμως θα είναι διπλά εκτεθειμένοι η Ν.Δ. και ο Κ. Μητσοτάκης αν δεν προχωρήσουν σε μόνιμες προσλήψεις και μακροχρόνιο σχεδιασμό, καθώς μετά την απόφαση του Eurogroup εξαιρούνται από τη δημοσιονομική επιβάρυνση οι υγειονομικές δαπάνες. Έστω και αν η συνολική παρέμβαση (του Eurogroup) σχεδόν δεν αφήνει καμιά ελπίδα ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα έχει σοβαρό μέλλον. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια κρίσιμη επιλογή. Η ελληνική κοινωνία και η Ευρώπη ή θα αντιληφθούν τα πραγματικά μηνύματα των καιρών μέσα και από την τραγωδία της πανδημίας, επιλέγοντας πολιτικές γενναίας στήριξης των εθνικών συστημάτων Υγείας με ανθρώπινο δυναμικό και καθολικότητας στην πρόσβαση, ή θα οδηγηθούμε σε ένα καθοδικό και καταστροφικό σπιράλ. Η επόμενη ημέρα μπορεί να μας βρει με ένα σχέδιο που θα ενεργοποιήσει και θα επεκτείνει τις κλίνες ΜΕΘ. Που θα εγκαθιδρύσει ένα καθολικό σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (με την επέκταση των ΤΟΜΥ, με τις κινητές μονάδες Υγείας κ.λπ.). Με τις πρώτες 4.000 μόνιμες θέσεις γιατρών, νοσηλευτών και άλλου υγειονομικού προσωπικού σε προκήρυξη. Όσες προσφορές -καθ’ όλα χρήσιμες- και να γίνουν στο ΕΣΥ, δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς ανθρώπους. Χωρίς προσωπικό που να αισθάνεται ασφάλεια και προοπτική. Χωρίς δηλαδή μόνιμο προσωπικό.