Αναδημοσιεύσεις

11
08

Σωτήρης Αλεξίου: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να απολέσει την αριστερή του ταυτότητα

Τα πάθη του Εμφυλίου τα ξυπνούν αυτοί που θέλουν να πάρουν ιστορικές ρεβάνς και να αναβαπτιστούν, προσπαθώντας να ξεχαστεί η πολιτική και ιδεολογική τους καταγωγή. Το πρόβλημα δεν είναι η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη και να έρθει σε επαφή με την ιστορία, αλλά οι ακροδεξιοί θύλακες εντός της Ν.Δ. που θέλουν να την ξαναγράψουν και να επαναφέρουν, σήμερα, τις αντιδημοκρατικές ή ακόμα και παρακρατικές λογικές του παρελθόντος. Οσον αφορά την υπόλοιπη Αριστερά, θα πρέπει να καταλάβει πως όταν ο αναθεωρητισμός και η Ακροδεξιά απειλούν να ξαναγράψουν την ιστορία, τότε το να πιστεύεις πως αποτελείς τον κλειδοκράτορα της ιστορίας είναι μυωπικό και πολιτικά επικίνδυνο. Η ιστορία δεν έχει ιδιοκτήτες, αλλά αποτυπώνεται στη συλλογική μνήμη ενός λαού. Είναι κρίμα να κατασκευάζονται επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν συμπλεγματικές αντιλήψεις και να δημιουργούν τείχη εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν γέφυρες. (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα που εξέδωσε επίσημο, γραπτό απολογισμό της κυβερνητικής του περιόδου. Σίγουρα τα συμπεράσματα είναι πολλά και, προφανώς, οι λόγοι της ήττας στις εκλογές είναι πολλοί και πολυπαραγοντικοί. Η λογική της ανάθεσης, η αδυναμία σύγκρουσης με τα κυκλώματα, που σαμποτάρανε τις πολιτικές μας, εντός του κράτους, η αδυναμία να διατηρήσουμε τις κοινωνικές συμμαχίες που μας οδήγησαν στην κυβέρνηση, η δυσκολία εφαρμογής ριζοσπαστικών πολιτικών σε ένα πλαίσιο επιτροπείας, τα πολλαπλά κέντρα εξουσίας που δημιουργήθηκαν και η ρευστοποίηση του κόμματος και ένα ολόκληρο μιντιακό και επιχειρηματικό σύστημα που είχε στραφεί απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί γνώριζε ότι παραμένει πρόβλημα για τα συμφέροντά του είναι κάποιες από τις βασικές αιτίες της ήττας. Ο κόσμος που μας στήριξε περίμενε από εμάς να κάνουμε περισσότερα. Τώρα έχουμε την εμπειρία και τη δυνατότητα να το καταφέρουμε.
11
08

Πολιτική οικονομία της μαρμελάδας

Υπάρχει πράγματι μια αυθεντική πολιτική οικονομία της μαρμελάδας, όπως υπάρχει η πολιτική οικονομία του μελιού, μια αυθεντική οικονομία κλοπής, υπεξαίρεσης και απαλλοτρίωσης, που δεν είναι της παρούσης. Η πολιτική οικονομία της μαρμελάδας, διατυπωμένη τον 19ο αιώνα από τον Λιούις Κάρολ, στο σίκουελ της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων», συνίσταται στον απλούστατο κανόνα της Βασίλισσας: «Μαρμελάδα χθες, μαρμελάδα αύριο, αλλά ποτέ μαρμελάδα σήμερα». Οι μεσήλικες και άνω πιθανότατα κατανοούν την ευρύτατη χρήση του κανόνα της μαρμελάδας, που τριχοτομεί τον πολιτικό χρόνο σε ένα αμαρτωλό και ενοχικό παρελθόν, σε ένα οραματικό μέλλον και σε ένα εφικτό και -συνήθως- οδυνηρό παρόν. Το πρόβλημα αυτής της τριχοτόμησης είναι ότι οι κοινοί θνητοί, αποδέκτες των προϊόντων της πολιτικής οικονομίας της μαρμελάδας, είναι αδύνατο να τραφούν μόνο με μνήμες και ενοχές για το παρελθόν ή με μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον. Τρέφονται αποκλειστικά με «παρόν». Από τις τρεις εκδοχές μαρμελάδας της Βασίλισσας μόνο η «μαρμελάδα σήμερα» είναι βρώσιμη. Οι άλλες δύο μαρμελάδες είτε απλώς οξύνουν το αίσθημα της ανικανοποίητης πείνας είτε, αντιθέτως, προκαλούν τη μέχρι αηδίας αίσθηση κορεσμού. Ο πονηρός συλλογισμός του κανόνα της μαρμελάδας είναι ότι ο λόγος που στερείστε τη μαρμελάδα σήμερα είναι πως καταναλώσατε υπερβολική μαρμελάδα στο παρελθόν, πιθανότατα φτάνοντας με επικίνδυνους ακροβατισμούς το φυλαγμένο στα ψηλά ράφια βάζο. Προϋπόθεση, λοιπόν, για να έχετε επαρκή μαρμελάδα στο μέλλον είναι να τη στερηθείτε σήμερα. Αυτό, άλλωστε, παραμένει ώς σήμερα η κυρίαρχη ερμηνεία για ό,τι υπέστη η οικονομία και η κοινωνία τη δεκαετία των μνημονίων. Είναι ο απόηχος του παγκάλειου «μαζί τα φάγαμε», του οποίου ποικίλες εκδοχές, λίγο πιο περίτεχνες και επιστημονικοφανείς, ακούμε και σήμερα. Οι ψηλές συντάξεις, άρα οι συνταξιούχοι φταίνε για τα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος. Ο εφησυχασμός των ανέργων στα ανεπαρκή προσόντα τους φταίει για την ανεργία τους. Η διοχέτευση των δημόσιων πόρων σε καταναλωτικές δαπάνες φταίει για το παραγωγικό και επενδυτικό έλλειμμα της χώρας. Κι είναι αληθινά εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία η έκθεση της Επιτροπής Πισσαρίδη επαναλαμβάνει τον κανόνα της μαρμελάδας, αποτελώντας υπόδειγμα επιστημονικοφανούς λαϊκισμού: αυτά που περιγράφει ως «πληγές» της ελληνικής οικονομίας -οι χαμηλές επενδύσεις, το αποταμιευτικό κενό, η τεράστια πιστωτική επέκταση, τα ελλείμματα, η χαμηλή παραγωγικότητα, η υψηλή εξάρτηση από τον τουρισμό- παρουσιάζονται όχι ως το αποτύπωμα των επιλογών των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, των κυρίαρχων επιχειρηματικών καρτέλ και του πελατειακού καπιταλισμού α λα ελληνικά, αλλά ως προϊόντα «αυθόρμητων» επιλογών της κοινωνίας, των μικροεπιχειρηματιών, των καταναλωτών, των εργαζόμενων και των κηφήνων. Ητοι, ως προϊόν μιας απληστίας για υπερβολική, μέχρι διαβητικού κώματος, κατανάλωση μαρμελάδας που τώρα υποχρεούμαστε να τη στερηθούμε προκειμένου να ξανάχουμε μαρμελάδα αύριο, στο εγγύς ή στο απώτατο μέλλον.
08
08

Λουτσιάνα Καστελίνα: Εκεί που η πολιτική και η ζωή συναντιούνται

Σίγουρα οι σημερινοί αγώνες δεν είναι ίδιοι με τους δικούς μας. Γιατί εμείς ηττηθήκαμε. Νομίζω ότι αυτό είναι το ζήτημα. Πρώτα απ’ όλα ηττηθήκαμε ως προς το πώς θα έπρεπε να είναι η κοινωνία, και εξαιτίας των λαθών μας και γιατί αυτό ήταν κάτι δύσκολο. Σήμερα πρέπει να ξανασκεφτούμε πολλά. Είσαι έτοιμος να αφιερώσεις τη ζωή σου στον αγώνα όταν είσαι σίγουρος για το πολιτικό σου σχέδιο. Και σήμερα υπάρχουν πολλές αμφιβολίες, πραγματικές αμφιβολίες. Θα σου πω μία, ίσως ανόητη, ιστορία που όμως λέει κάτι για ένα ζήτημα που δεν λύσαμε ποτέ. Υποστηρίζουμε ότι η αγορά δεν πρέπει να παίρνει αποφάσεις, δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τι είναι καλό και τι είναι κακό, έτσι δεν είναι; Κάποτε, λοιπόν, είχα ένα μεγάλο καυγά με το γιο μου και ανταλλάξαμε πολλά γράμματα που τα φυλάμε σε ένα αρχείο, που έχει τον ειρωνικό τίτλο «Γράμματα σε μια κομμουνίστρια μητέρα». Εκεί υπάρχει η εξής φράση του γιου μου: «ΟΚ, αλλά αν δεν είναι η αγορά αυτή που παίρνει αποφάσεις, τι θα γίνει; Ποιος θα αποφασίζει, εσύ και η Ροσάνα Ροσάντα;». Η φράση μπορεί να φαίνεται ανόητη , αλλά περιέχει μια αλήθεια. Ακόμα δεν έχουμε βρει ποιος θα παίρνει τις αποφάσεις αν δεν τις παίρνει η αγορά. Ποιος θα διορίζει αυτούς που αποφασίζουν; Με ποιο τρόπο θα γίνεται η επιλογή τους; Πώς θα τους ελέγχουμε; Ούτε αυτό το έχουμε βρει. Αν, λοιπόν, δεν έχεις βεβαιότητες, δεν μπορείς να αφιερώσεις όλη τη ζωή σου στον αγώνα. Την αφιερώνεις όταν είσαι πράγματι σίγουρος για κάτι. Ο αντιφασιστικός αγώνας και ο αγώνας για τη δημοκρατία ήταν κατά κάποιο τρόπο ευκολότερος από τους σημερινούς αγώνες γιατί εύκολα καταλάβαινε κανείς πόσο φριχτός ήταν ο φασισμός. Σήμερα η κατάσταση είναι πιο δύσκολη, γιατί δεν χρειάζονται πια τα πραξικοπήματα. Μπορούν να κατακτήσουν την καρδιά και το νου των ανθρώπων με τα φέικ νιουζ. Τι να τον κάνουν το στρατό; Παρά ταύτα, είμαι αισιόδοξη. Δεν είναι αλήθεια ότι οι νέοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Ενδιαφέρονται, απλώς σήμερα τα πράγματα είναι λιγότερο ηρωικά, αλλά πιο πολύπλοκα και δύσκολα. Πάρε για παράδειγμα την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες που υπάρχει στην Ελλάδα και την Ιταλία. Είναι ένα πολύ ισχυρό κίνημα στο οποίο μετέχουν πολλές ομάδες. Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε προσεκτικοί. Δεν είναι σωστό ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται και δεν ασχολούνται με την πολιτική, ότι δεν μετέχουν σε αγώνες. Αυτήν την περίοδο που ζούμε πάνω στον υπολογιστή και ερχόμαστε σε επαφή με όλο τον κόσμο, έχω ανακαλύψει ότι γίνονται πολλοί αγώνες σε όλο τον κόσμο. Πολλοί περισσότεροι από όσους φανταζόμουν. Ο κόσμος κινείται. Δεν είναι αλήθεια ότι οι νέοι έχουν παραλύσει. Είναι προσεκτικοί, φοβούνται μήπως κάνουν λάθη, είναι φοβισμένοι από όλα τα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν. Και έχουν δίκιο. Πώς μπορούμε να τους κατηγορήσουμε;
08
08

Θ’ αφήσουμε πάλι τους ίδιους να πληρώσουν το μάρμαρο;

Ο απόλυτος και ψυχρός τρόπος με τον οποίο ο πρωθυπουργός αντιμετώπισε το ζήτημα της απόδοσης των αναδρομικών στους συνταξιούχων, δεν αναδεικνύει μόνο την απόσταση προεκλογικών λόγων και κυβερνητικών έργων, μας δείχνει και την κατεύθυνση στην οποία εντάσσονται οι λύσεις που επιλέγει κάθε φορά μια κυβέρνηση εμπνεόμενη στα οικονομικά από το νεοφιλελευθερισμό. Και υποδεικνύει σε αντίστιξη τις υποχρεώσεις μιας αντιπολίτευσης που οφείλει τη δύναμή της, την ανθεκτικότητά της και τους ισχυρούς δεσμούς της με τις λαϊκές τάξεις και τη νέα γενιά στις ενδείξεις και τις αποδείξεις ριζοσπαστικότητας που τη συνόδευαν ήδη από τη θεαματική ανοδική πορεία της μέχρι την κυβέρνηση και έως σήμερα στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μιας ριζοσπαστικότητας που δεν είναι ένα είδος μόδας, ούτε περιορίζεται στο πεδίο των δικαιωμάτων. Χρειάζεται να αγγίζει, να επιχειρείται και να δοκιμάζεται και στο πεδίο των σχέσεων παραγωγής. Όχι γιατί το επιτάσσει κάποια ιδεολογία, αλλά γιατί, όπως πρόσφατα αποδείχτηκε με την υγειονομική και την επακόλουθη οικονομική κρίση, χρειάζεται να φτάνουμε στη ρίζα των προβλημάτων, αν θέλουμε να συναντήσουμε τα στοιχεία μιας βιώσιμης για το περιβάλλον και τους ανθρώπους λύσης.
07
08

Σε λάθος δρόμο η αλλαγή αριστερού παραδείγματος

Από το σημείο παραδοχής της αδυναμίας των αριστερών μεταρρυθμίσεων και της καταστροφής τους από τη Δεξιά μέχρι να οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως «καμιά πολιτική, κυβερνητική απόφαση ή επιτυχία δεν είναι τερματικός σταθμός» και πως «όσο πλησιάζουμε στον ορίζοντα (του σοσιαλισμού;) αυτός απομακρύνεται» υπάρχει μεγάλη απόσταση. Απόσταση που δεν καλύπτεται από μια ποιητική, αλλά καθόλου βάσιμη αισιοδοξία του είδους «κάθε επιτυχία οδηγεί στο επόμενο βήμα, στην επόμενη μείωση των ανισοτήτων ή εμβάθυνση της δημοκρατίας… Δεν θα φτάσουμε ποτέ στο τέρμα, δεν θα αναφωνήσουμε κάποια στιγμή ‘πετύχαμε, έχουμε σοσιαλισμό’. Αντίθετα, θα είμαστε συνεχώς στον δρόμο, το ταξίδι θα είναι ο προορισμός». Πρόταση που μάλλον θυμίζει τη σοσιαλδημοκρατική οδύσσεια στον δρόμο για την Ιθάκη εξωραϊσμού τού καπιταλισμού που βλέπουμε σήμερα πού οδηγεί…
06
08

Μαρία Καραμεσίνη: Η ελληνική οικονομία και ο κόσμος της εργασίας ξανά στην εντατική

Tο προ της κρίσης του 2008 αναπτυξιακό πρότυπο αποδείχτηκε μη βιώσιμο. Η επαναβιομηχάνιση, η τεχνολογική αναβάθμιση και η εξωστρέφεια της παραγωγής, η ανάπτυξη μιας οικονομίας της γνώσης και ο οικολογικός μετασχηματισμός της οικονομίας αποτελούν μονόδρομο για την επόμενη μέρα. Ομως η ριζική αλλαγή αναπτυξιακού προτύπου προσκρούει σε οργανωμένα συμφέροντα και προϋποθέτει έναν ισχυρό ρόλο του κράτους στον σχεδιασμό της αναπτυξιακής στρατηγικής, στην ανάπτυξη των θεσμών υποστήριξής της και τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων και κινήτρων για την πραγματοποίηση, τον προσανατολισμό και τον συντονισμό των ιδιωτικών επενδύσεων. Επιπλέον η προαγωγή μιας οικονομίας της γνώσης που στηρίζεται στην ειδικευμένη εργασία επιβάλλει την αναγνώριση του κομβικού ρόλου των εργαζομένων στην καινοτομία και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και προϋποθέτει την προστασία της εργασίας, τη μείωση της επισφάλειας και τη βελτίωση των όρων αμοιβής. Είναι βέβαιο ότι μόνο αυτός ο προσανατολισμός θα επιτρέψει και την ανάσχεση του brain drain.
04
08

Νίκος Βούτσης: Η έκθεση Πισσαρίδη θέλει να χρησιμοποιήσει την κρίση μεροληπτώντας υπέρ ορισμένων μεγάλων συμφερόντων (Video)

Σήμερα φαίνεται το μεγάλο λάθος της Κυβέρνησης, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει με τα προγράμματα «Μένουμε Όρθιοι», το λάθος δηλαδή της μη εμπροσθοβαρούς στήριξης της εργασίας και ταυτόχρονα και εκ παραλλήλου των πολύ μικρών, των μικρών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η εμπροσθοβαρής στήριξη πριν από τρεις μήνες θα έδινε τη δυνατότητα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ξαναμπαίνουμε να υπάρχει ένα κεφάλαιο κίνησης ή μια δυνατότητα να ανταπεξέρθουν και να μην μπουν μαζικά λουκέτα και να μην πάμε σε μία «πανδημία» ανεργίας. Άρα λοιπόν ήταν ένα τεράστιο λάθος στρατηγικής, το οποίο έχει αντίληψη πολιτικής μέσα του. Δεν είναι τεχνικό λάθος. Δείτε την έκθεση Πισσαρίδη. Για το μόνο που δεν αναφέρεται μέσα είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μήπως αυτό σας κάνει εντύπωση; Είναι προφανές ότι η έκθεση αυτή, η οποία σε μεγάλο βαθμό «κουμπώνει» και με τις γενικές αντιλήψεις και το πρόγραμμα της ΝΔ θέλει να χρησιμοποιήσει την κρίση και τις οικονομικοκοινωνικές συνέπειές της μεροληπτώντας υπέρ ορισμένων μεγάλων συμφερόντων. Στο πεδίο δε της επιχειρηματικότητας κινείται υπέρ της ριζικής μείωσης και συρρίκνωσης του μεγάλου όγκου των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που είναι 700 χιλιάδες στη χώρα μας, και υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών συγκεντρώσεων. Αντιλαμβάνεστε τι οδύνες από πλευράς κοινωνικών, οικονομικών συνεπειών θα επιφέρει στη χώρα. Είναι σαφές ότι θέλουν να αντιμετωπίσουν ως ευκαιρία υπέρ συγκεκριμένων μεγάλων συμφερόντων αυτή τη μεγάλη κρίση και όχι ως ευκαιρία για την τόνωση των δημόσιων πολιτικών και του δημόσιου συστήματος Υγείας. Στη Βουλή που ήρθαν 18 νομοσχέδια το τελευταίο δίμηνο δεν έγινε κουβέντα για την ενίσχυση και τη στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας, του ΕΣΥ. Είδατε πόσο γρήγορα ξεχάστηκε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας; Τώρα θα τους ξαναθυμηθούν…..
04
08

Βασιλική Κατριβάνου: Η παράταση των μέτρων περιορισμού στις δομές προσφύγων καλλιεργεί τον ρατσισμό

Η παράταση του περιορισμού της κυκλοφορίας αιτούντων άσυλο που διαμένουν στους καταυλισμούς των Κέντρων Υποδοχής και Ταυτοποίησης συνιστά διάκριση, καλλιεργεί τον ρατσισμό και ταυτόχρονα αποτελεί πρόβα για κλειστά κέντρα κράτησης. Οι πρόσφυγες βρίσκονται σε περιορισμό κυκλοφορίας από τον Μάρτη και σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωση τα μέτρα περιορισμού παίρνουν παράταση μέχρι τέλος Αυγούστου. Ο περιορισμός αυτός γίνεται την ώρα που η χώρα ανοίγει τα σύνορά της σε χώρες με πολύ χειρότερο επιδημιολογικό προφίλ, ανοίγει τις κρουαζιέρες, έχει 80% πληρότητα στα πλοία. Είναι η μόνη ομάδα που είναι σε διαρκές lockdown. Αυτό αποτελεί διάκριση, ενισχύει τον ρατσισμό, ισοδυναμεί έως και με κράτηση γιατί διαρκεί έξι μήνες. Άνθρωποι που πρέπει να βγουν έξω από τα καμπ δε τα καταφέρνουν γιατί χρειάζεται πολύ χρόνο, το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν προστατεύονται. Οι συνθήκες είναι άθλιες σε πολλά ΚΥΤ, συνωστίζονται στις ουρές, δεν υπάρχουν τουαλέτες, υγιεινή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
04
08

Η αρένα των σόσιαλ μίντια δολοφονεί εξ επαφής τον συλλογικό διανοούμενο

Η εκχώρηση αυξημένων πολιτικών δικαιωμάτων και αρμοδιοτήτων η οποία υποβόσκει παράλληλα με την καλλιέργεια της λογικής της στείρας αντιδεξιάς αντιπαράθεσης χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα και με επικοινωνιακή στρατηγική το «θα τους κάνουμε ό,τι μας έκαναν» ούτε τον εσωκομματικό διάλογο και τη συλλογικότητα προωθούν ούτε την αντιπολιτευτική υπεροπλία προάγουν. Αντιθέτως συρρικνώνουν το κόμμα, δεν ευνοούν την όσμωση του με άλλες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες και αποδυναμώνουν τη δυναμική που πρέπει να αναπτύξει για να αντεπιτεθεί με καθαρά πολιτικούς και κινηματικούς όρους. Στελέχη που θέλουν να διαδραματίζουν ρόλο καθοδηγητή και μπροστάρη οφείλουν να λαμβάνουν υπ’ όψιν πως η προτροπή σε στείρες αντικομματικές αντιπαραθέσεις και η καλλιέργεια αισθήματος αγέλης και οπαδισμού ούτε αρμόζουν σε μέλη ενός κόμματος της Αριστεράς ούτε προάγουν το δικό μας πολιτικό σχέδιο στη βάση των αξιών και των οραμάτων μας.
03
08

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ BY ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΑΙΝΑ: ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕ ΟΛΙΚΗ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΟΥ;

Παίζοντας το παιχνίδι της χυδαιότητας το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χάσεις. Το πανίσχυρο ΣΥΣΤΗΜΑ έχει όλες τις μεθόδους και τα μέσα να το παίζει καλύτερα. Έχει την τεχνογνωσία να κάνει αποκρουστική την πολιτική αντιπαράθεση και να οδηγεί τον κόσμο σε απολίτικη -και εν τέλει συμφέρουσα για το ΣΥΣΤΗΜΑ- στάση. Εκεί οδηγεί η αηδία. Ακροατήριο πραγματικό δημιουργεί η άμεση αναφορά στην κοινωνία που μαστίζεται για μια ακόμη φορά από την κρίση που επιφέρει η πανδημία και οι κυβερνητικές επιλογές της δεξιάς. Ο κόσμος έχει προβλήματα και ζητάει απαντήσεις και συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο. Το πανίσχυρο ΣΥΣΤΗΜΑ και οι εκφραστές του πρέπει να αποδομούνται καθημερινά με σαφή πολιτικό λόγο. Η αριστερά με ολική πλαστική προσώπου, μια αριστερά αγνώριστη, μοιραία θα εξαφανιστεί. Αυτό, όμως, ούτε πρέπει ούτε μπορεί να γίνει, απλώς επειδή κάποιοι επιλέγουν τη χυδαιότητα και κάποιοι άλλοι δηλώνουν οπαδικά ότι δεν τους ενοχλεί.