Αναδημοσιεύσεις

Η Οικονομία της Γνώσης μπορεί να επιτρέψει την απόκτηση της ικανότητας κάλυψης ουσιαστικών αναγκών και όχι απλώς την αναμονή των αμφίβολων επιπτώσεων κάποιων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών και αποτελεί στην πραγματικότητα προϋπόθεση για την υλοποίηση του σχεδίου της Δίκαιης Ανάπτυξης. Το μορφωμένο και ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό που δεν αξιοποιείται σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και το δυναμικό που επιστρέφει λόγω της πολιτικής αύξησης των δαπανών για την έρευνα, θα αξιοποιηθεί σε μεγάλη κλίμακα αν γίνει αποδεκτό ότι μια Οικονομία της Γνώσης με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αναγκαία και εφικτή. Η απασχόληση επιστημόνων και ερευνητών είναι δυνατή για την αναγνώριση των αναγκών και την κατανόηση των προϋποθέσεων για την ικανοποίησή τους, για τη μετατροπή γενικών στόχων σε υλοποιήσιμες πολιτικές, για τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών άσκησης αυτών των πολιτικών, για την εκπαίδευση του κατάλληλου στελεχιακού δυναμικού. Αυτή είναι μια αποστολή για τους νέους που μόνο η Αριστερά μπορεί να κατανοήσει και να σχεδιάσει, προσφέροντας στους νέους ανθρώπους όχι μόνο αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής και εργασίας, αλλά και την ικανοποίηση της δημιουργίας και της κοινωνικής προσφοράς.

Για να σταματήσουν οι καταπατήσεις, θα πρέπει να ολοκληρωθούν γρήγορα τα δύο βασικά εργαλεία: οι χάρτες που δείχνουν τι είναι ιδιωτικό και τι είναι δημόσιο κτήμα και οι χάρτες που δείχνουν τι είναι δάσος και τι όχι. Σε όλη την επικράτεια. Το πρώτο λέγεται κτηματολόγιο και το δεύτερο δασικοί χάρτες!

Την ίδια στιγμή ο Κ. Μητσοτάκης παρά το γεγονός ότι πραγματοποίησε μια προεμφάνιση στην πόλη για να προλάβει τις εντυπώσεις από τους προγραμματισμούς της κυβέρνησης, μάλλον ενίσχυσε την υπάρχουσα σύγχυση γύρω από την πολιτική της ΝΔ. Δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια ικανή αμυντική προπαγανδιστική ασπίδα στην υπεροχή του κυβερνητικού λόγου. Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε σύγχυση και εκνευρισμό. Αυτό εισπράττει κανείς από τις τοποθετήσεις τόσο του Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και της κ. Μ. Σπυράκη, για να μην αναφερθούμε σε άλλους. Αλλά που οφείλεται όμως αυτό; Οφείλεται στη διάψευση βασικών παραδοχών της πολιτικής της γραμμής, όχι δευτερευόντων. Η πρώτη, ήταν ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει πολιτικά πολύ σύντομα. Η δεύτερη ήταν ότι το πρώτο μνημόνιο δεν βγαίνει, δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ και πολύ περισσότερο τα περί παράλληλου προγράμματος είναι αριστερές κουβέντες χωρίς βάση. Η τρίτη διάψευση ήταν πολύ πρόσφατη, ότι δεν υπήρξε έξοδος από το πρόγραμμα, αλλά συνεχίζουμε σε ένα τέταρτο μνημόνιο που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να ασκηθεί αναπτυξιακή και κοινωνική πολιτική.

Καθώς όλοι εκτιμούν ότι έχουμε μπει σε «μακρά προεκλογική περίοδο», η λέξη πόλωση βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Προεξοφλείται ότι θα αγγίξει τον υπέρτατο βαθμό, γεγονός που θεωρείται επιζήμιο. Όσοι εννοούν την τεχνητή πόλωση, έχουν δίκιο, γιατί αυτή επιδιώκεται συνήθως όταν δεν υπάρχουν ουσιαστικές πολιτικές διαφορές ή όταν σκοπό έχει να θολώσει την ατμόσφαιρα, ώστε οι υπαρκτές αντιθέσεις να μη διακρίνονται, και έτσι η αντιπαράθεση να μεταφέρεται σε ένα εικονικό πεδίο, όπου δημιουργούνται εντυπώσεις και όχι πεποιθήσεις.

Τι άφησε πίσω της όλη αυτή η έκρηξη κινηματογραφικού ριζοσπαστισμού, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος· όπως ρωτάμε αντίστοιχα, τι άλλαξε το ’68. Η αλήθεια είναι ότι απέδειξε πως η ανάδυση ενός μη-αστικού κινηματογράφου, σε καθοριστικό βαθμό συντελείται εκτός κινηματογραφικών ορίων. Η οπισθοχώρηση των κινημάτων και ιδεών στα οποία στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό, τόσο όσον αφορά τα ακροατήρια του, αλλά και τις υποστηρικτικές του δομές, συμπαρέσυρε και τις πιο ριζοσπαστικές εκφράσεις αυτής της προσπάθειας. Tο έργο και η συνεισφορά των κινηματογραφιστών που έδρασαν σε πολλαπλά μέτωπα την περίοδο αυτή, εντοπίζεται σε ένα μεγάλο εύρος της σύγχρονης οπτικής και ακουστικής κουλτούρας, δημιουργικών πρακτικών και θεωρίας. Με την έννοια αυτή συνέβαλαν όχι απλά στην αύξηση και εμπλουτισμό των κινηματογραφικών ειδών, αλλά κυρίως στον πλουραλισμό, την πολυφωνία και τον εκδημοκρατισμό του μέσου. Αυτό αφορά τόσο τους αισθητικούς κώδικες και τις πολιτικές αναπαράστασης, όσο και τους πειραματισμούς για ανεξάρτητη και συμμετοχική κινηματογραφική δράση. Το τελευταίο εντάσσεται στην γενικότερη κριτική των κυρίαρχων ΜΜΕ σαν πράξη και ιδεολογία την εποχή εκείνη, που τροφοδότησε πειραματισμούς αναγνωρίσιμους σήμερα στην κουλτούρα του βίντεο-ακτιβισμού και της δημοσιογραφίας των πολιτών, αλλά και στην ανάπτυξη μέσων αμφίδρομης επικοινωνίας, όπως το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.