Αναδημοσιεύσεις

13
12

Ανδρέας Ξανθός: Σημαντικό, αλλά όχι ικανό βήμα για την εξάλειψη της πανδημίας

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, αξίζει να υπενθυμίσουμε ορισμένα δεδομένα: 1. Η προοπτική να έχουμε πρόσβαση ως χώρα στα εμβόλια και μάλιστα σε προσιτές τιμές οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κορυφαία ευρωπαϊκή πρωτοβουλία προαγοράς και ισότιμης κατανομής των αναγκαίων δόσεων στα κράτη- μέλη της Ε.Ε. Τα εμβόλια δηλαδή δεν θα έρθουν στην Ελλάδα «κατόπιν ενεργειών» της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη, αλλά ως αποτέλεσμα της κεντρικής παρέμβασης της Κομισιόν στη διεθνή φαρμακευτική αγορά, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο για ανάλογες ρυθμίσεις και για τα υπόλοιπα καινοτόμα φάρμακα υψηλού κόστους. 2. Τα νέα εμβόλια, επίσης, είναι αυτονόητο ότι θα χορηγηθούν δωρεάν στον πληθυσμό, όπως όλα τα εγκεκριμένα εμβόλια που συμπεριλαμβάνονται στο Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών. 3. Είναι σημαντικό ότι θα αξιοποιηθούν οι δημόσιες δομές ΠΦΥ (Κέντρα Υγείας αστικού και αγροτικού τύπου, ΤΟΜΥ, ΠΙ) ως εμβολιαστικά κέντρα, διασυνδέοντας έτσι την ΠΦΥ με τη Δημόσια Υγεία, όπως είχαμε έγκαιρα εισηγηθεί στο υπουργείο Υγείας. Στον βαθμό που αυτό συνοδευτεί με την απαραίτητη ενίσχυση της ΠΦΥ με επιπλέον προσωπικό (γενικοί-οικογενειακοί γιατροί, νοσηλευτές, επισκέπτες υγείας, κοινωνικοί λειτουργοί), αναβαθμίζεται ο ρόλος της δημόσιας ΠΦΥ στη διαχείριση της πανδημίας και των υπόλοιπων αναγκών υγείας του πληθυσμού. 4. Τα εμβόλια για τον νέο κορονοϊό είναι βασικό στοιχείο μιας ολοκληρωμένης υγειονομικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η οποία πρέπει να θέτει ως προτεραιότητα τον έλεγχο της διασποράς του ιού στην κοινότητα (με τήρηση των μέτρων, συστηματικό testing και αποτελεσματική ιχνηλάτηση), την αξιόπιστη φροντίδα των ασθενών με Covid με όλα τα σύγχρονα θεραπευτικά μέσα, καθώς και την ενδυνάμωση του ΕΣΥ και των Υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας της χώρας. Αρα, η θετική προοπτική των εμβολίων δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να οδηγήσει ούτε σε εφησυχασμό της πολιτείας και της κοινωνίας ούτε σε αμφισβήτηση της ανάγκης συγκροτημένου σχεδίου για τη στοχευμένη πρόληψη στις «εστίες υπερμετάδοσης» (κλειστές δομές, εργοστάσια, μέσα μεταφοράς, καταυλισμοί προσφύγων, στρατόπεδα, φυλακές κ.λπ.) και την ενδυνάμωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Η μάχη με τον ιό είναι μπροστά μας, το ΕΣΥ εξακολουθεί να πιέζεται αφόρητα και απαιτείται συνεχής εγρήγορση. 5. Η πρόσβαση στα νέα εμβόλια πρέπει να είναι εγγυημένη (με βάση την πρωτοβουλία COVAX του ΠΟΥ) για όλες τις χώρες του κόσμου χωρίς διακρίσεις. Γιατί είναι γνωστό ότι σε θέματα Δημόσιας Υγείας, όταν δεν είμαστε όλοι ασφαλείς δεν είναι κανένας ασφαλής.
13
12

Έφη Αχτσιόγλου – Ευκλείδης Τσακαλώτος: Τα 8 ψέματα του κ. Σταϊκούρα

Στη χθεσινή του σύντομη τοποθέτηση στην Ολομέλεια της Βουλής ο κ. Σταϊκούρας πρόλαβε να εκστομίσει τουλάχιστον 8 ψέματα: Ψέμα 1. Οι δαπάνες που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ για την πανδημία ανέρχονται σε 24 δισ. ή 13 δισ. Αλήθεια: Οι κρατικές δαπάνες για την πανδημία μέχρι τέλος Οκτωβρίου ανέρχονται σε μόλις 6,7 δισ., εκ των οποίων τα 3,1 είναι δάνεια. Το επιβεβαιώνει ευθέως η εκτέλεση του προϋπολογισμού. Αλχημεία 1η. Όταν λέει 24 δισ. ο κ. Σταϊκούρας αθροίζει δαπάνες με άλλα μέτρα όπως οι αναβολές πληρωμών αλλά και τραπεζικά δάνεια και τη μόχλευση, για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Το ζήτημα όμως είναι πόσα χρήματα πραγματικά πηγαίνουν στον κόσμο. Αλχημεία 2η. Όταν λέει 13 δισ. ο κ. Σταϊκούρας αθροίζει στις κρατικές δαπάνες τα δάνεια που έδωσαν οι τράπεζες μέσω του ταμείου εγγυοδοσίας και του ΤΕΠΙΧ. Ψέμα 2. Επί ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκε η κρατική χρηματοδότηση προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε σχέση με το 2014 Αλήθεια: Επί ΣΥΡΙΖΑ οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία αυξήθηκαν από 4,5% ΑΕΠ που ήταν το 2014, σε 5,1 % ΑΕΠ, αύξηση περίπου 1 δισ. Εξάλλου πώς θα μπορούσαν να μην έχουν αυξηθεί οι δαπάνες όταν επί ΣΥΡΙΖΑ: - καλύφθηκαν οι ανασφάλιστοι και οι πρόσφυγες από το ΕΣΥ - άνοιξαν 127 νέες δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας - δημιουργήθηκαν 120 επιπλέον κλίνες ΜΕΘ - έγιναν 7.000 μόνιμες προσλήψεις και πάνω από 10.000 προσλήψεις συμβασιούχων. Είναι η ΝΔ που εν μέσω πανδημίας μειώνει τις δαπάνες για την υγεία για το 2021 κατά 572 εκατ. Ψέμα 3. Η ΝΔ αύξησε κατά 786 εκατ. τις δαπάνες για την Υγεία λόγω της πανδημίας Αλήθεια: Το σύνολο της επιπλέον ενίσχυσης από τον κρατικό προϋπολογισμό στο δημόσιο σύστημα υγείας για το 2020 θα είναι κάτω από 400 εκατ. Η λαθροχειρία της ΝΔ είναι ότι αθροίζει στις επιπλέον δαπάνες τις ασφαλιστικές εισφορές των αναστολών εργασίας. Η χώρα είναι 8η από το τέλος στην Ευρώπη στις δαπάνες υγείας για την πανδημία, με όλες τις χώρες που είναι σε χαμηλότερη θέση από εμάς να έχουν πολύ παλαιότερα στοιχεία (ΟΟΣΑ). Αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα είμαστε στον πάτο της Ευρώπης στις δαπάνες υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ψέμα 4. Η ανεργία μειώθηκε στη χώρα εν μέσω πανδημίας Αλήθεια: Οι εργαζόμενοι στη χώρα μειώθηκαν. Το φετινό 11μηνο είναι το χειρότερο για την απασχόληση από το 2012. Οι νέες θέσεις εργασίας έχουν μειωθεί κατά 40.500. Σημειωτέον ότι οι εργαζόμενοι σε αναστολή καταγράφονται ως εργαζόμενοι. Αλχημεία: Από το Σεπτέμβρη του 2019 στο Σεπτέμβρη του 2020 αυξήθηκαν σημαντικά οι οικονομικά μη ενεργοί, δηλαδή οι άνθρωποι που δεν αναζητούν εργασία ενώ πριν αναζητούσαν. Αυτό πιθανώς έδωσε το πάτημα στη λαθροχειρία και τα δημιουργικά μαθηματικά του κ. Σταϊκούρα. Ψέμα 5: Καμία χώρα στην ΕΕ δεν προχωρά σε αναπλήρωση του μισθού των εργαζομένων όπως ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια: Το κράτος αναπληρώνει το μισθό των εργαζομένων στη Γαλλία και την Τσεχία κατά 100%, στη Σουηδία κατά 82% έως 96%, στην Ολλανδία κατά 90%. Ψέμα 6: Οι εργαζόμενοι και οι χαμηλόμισθοι στην Ελλάδα είχαν την Τρίτη μεγαλύτερη προστασία στο εισόδημά τους σε όλη την Ευρώπη χάρη στα μέτρα της κυβέρνησης. Αλήθεια: 1. Οι εργαζόμενοι στην χώρα μας υφίστανται την τρίτη μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος -ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ- στην Ευρώπη. Μεγαλύτερη μείωση από εμάς έχουν μόνο η Κροατία και η Κύπρος. (Eurostat). 2. Συνολικά οι πολίτες στη χώρα μας βιώνουν τη 2η μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. 3. Οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν τη 2η μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. Ψέμα 7: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπιασε ποτέ τους στόχους Αλήθεια: Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε όλους τους δημοσιονομικούς στόχους, κλείνοντας τις αξιολογήσεις, γι’ αυτό και ολοκλήρωσε το πρόγραμμα θέτοντας το τέλος των μνημονίων. Προφανώς μπερδεύεται ο κ. Σταϊκούρας με την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ που δεν κατάφερε να κλείσει ούτε μία αξιολόγηση, βύθισε την χώρα πιο βαθιά στα μνημόνια, παρέδωσε ένα πρόγραμμα ανεπίστρεπτα εκτροχιασμένο, ενώ παράλληλα είχε βυθίσει τη χώρα στην ύφεση, είχε εκτινάξει την ανεργία και είχε ισοπεδώσει μισθούς, συντάξεις και εισοδήματα. Ψέμα 8 και το καλύτερο: Σε επίπεδο ενιαμήνου 2020 η εικόνα της Ελλάδος είναι καλύτερη από τον μέσο Ευρωπαϊκό όρο Αλήθεια: Η ύφεση στην Ελλάδα το 9μηνο είναι 8,5% ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 7,5%, γεγονός που μας έφερε στην 4η χειρότερη θέση στην Ευρώπη. Το εξωφρενικό είναι ότι στο διάγραμμα που κατέθεσε ο κ. Σταικούρας χθες στη Βουλή αποτυπώνεται ακριβώς αυτό. Υπάρχουν 4 ενδεχόμενα: 1)​Δεν διάβασε το διάγραμμα πριν το καταθέσει. 2)​Το διάβασε και μπερδεύτηκε. 3)​Το διάβασε και δεν το κατάλαβε γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει καλύτερο όταν μιλάμε για ύφεση και νομίζει ότι όσο πιο μεγάλη είναι η ύφεση τόσο καλύτερα. Εκτός και αν πιστεύει ότι το -7,5% χειρότερο από το -8,5%, πράγμα που δεν θέλουμε να πιστέψουμε. 4)​Σκόπιμα προσπαθεί να παραπλανήσει αυτούς που τον ακούν πιστεύοντας ότι δεν θα ασχοληθεί κανείς με αυτό που κατέθεσε. Αλλά τότε θα μιλάμε για παραποίηση των στοιχείων, πράγμα για το οποίο κατηγορούμε την κυβέρνηση εξαρχής. Κανένα από τα 4 ενδεχόμενα δεν είναι θετικά για έναν Υπουργό Οικονομικών. Αλλά την επόμενη φορά που θα μπει στη βουλή θα πρέπει να ξεκινήσει την ομιλία του λέγοντας τι από τα 4 ισχύει.
12
12

Νίκος Βούτσης: Μεσαίωνας με υπογραφή

Στον προϋπολογισμό η κυβέρνηση προβλέπει ανάπτυξη 4,8%. Ακόμα και αν δεχθούμε αυτό, ανάπτυξη δηλαδή 4,8%, σε σχέση με το 0,9% του ΟΟΣΑ υπάρχει ένα τεράστιο περιθώριο και ένα τεράστιο πρόβλημα ελλειμάτων που θα δημιουργηθεί. Ακόμα και με τα δικά τους χαρτιά, που είναι πολύ διαφορετικά από αυτά του ΟΟΣΑ, έχει πέσει πάρα πολύ έξω αυτή η υπόθεση σε σχέση με το δεδομένο πλέον ότι οδεύουμε σε ύφεση 11% για τη φετινή χρονιά. Ο κ. Σταικούρας έπεσε εντελώς έξω ενώ θυμόμαστε και τον κ. Στουρνάρα. Μέσα στη στρατηγική της Έκθεσης Πισσαρίδη που ενσωματώνεται στο σχέδιο που έδωσε η ελληνική κυβέρνηση στην Ε.Ε. και που εναρμονίζεται σαφώς με τον προϋπολογισμό, όπως άλλωστε εχθές μάθαμε από τον εισηγητή συνάδερφό σας κ. Παπαδημητρίου, είναι σαφές ότι υπάρχει η πλήρης εκκαθάριση με την κακή έννοια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η ελαστικοποίηση και η υπονόμευση όλου του καθεστώτος και των εγγυήσεων στον τομέα της εργασίας, η απαξίωση των δημόσιων τομέων και δομών, κυρίως στην Υγεία και στην Παιδεία. Ακόμα βεβαίως παρέμβαση και στο ασφαλιστικό σύστημα με ιδιωτικοποιήσεις όπως και για τον κατώτατο μισθό, κάτι το οποίο είναι πολιτική αθλιότητα. Αν είναι δυνατόν, με αφορμή την πανδημία, δεν συζητά καν για εθνική συλλογική σύμβαση, δεν συζητάει καν για συνεννόηση και συμφωνία των εταίρων ή για νομοθετική ρύθμιση. Πρότεινε να ρυθμίζονται από εμπειρογνώμονες οι οποίοι θα λαμβάνουν υπόψιν τους κάθε φορά την συγκυρία και την κατάσταση στην αγορά εργασίας. Μιλάμε πλέον για κανονικό μεσαίωνα με υπογραφή. Επίσης στην ίδια κατεύθυνση ετοιμάζει και το αντεργατικό και αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο του ο κ. Βρούτσης, το οποίο για λόγους πανδημίας και παράτασης του λοκντάουν πήγε πιο πίσω και θα επιχειρήσουν να το φέρουν ίσως στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Είναι πραγματικά πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το ίδιο το πολιτικό σύστημα ότι η κυβέρνηση επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους, και το χαίρονται, το χειροκροτούν, το λέει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ότι θα προχωρήσει ανεμπόδιστα το μεταρρυθμιστικό έργο, για το οποίο λέει ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό. Αν είναι δυνατόν ενώ υπάρχει αυτή η πανδημία που αλλάζει όλον τον κόσμο, την κοινωνία, τη ψυχολογία, το υγειονομικό καθεστώς και την οικονομία να επιμένουν ότι απαρεγκλίτως θα εφαρμόσουν το πρόγραμμα της Ν.Δ, το οποίο υπερψηφίστηκε προ πανδημίας. Δηλαδή δεν καταλαβαίνουν τίποτα, δεν εναρμονίζονται ακόμα και με τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις διεθνώς, σε όλο τον κόσμο από την Αμερική στη μετά Τραμπ εποχή μέχρι την Ευρώπη όπου μπαίνουν μπροστά οι δημόσιες υποδομές, η ενίσχυση των κρατικών παρεμβάσεων και η ενίσχυση της εργασίας.
12
12

Έλενα Ακρίτα: Το σπίτι του Τσίπρα

…Και το σπίτι του κρεμασμένου. Που δεν μιλάνε για σκοινί. Κι όταν μιλάνε, κρίνονται. Όχι μόνο για τα δικά τους σπίτια – τα τριάντα δύο, λέω έτσι έναν αριθμό στην τύχη. Αλήθεια, αυτά όλα πόσο αγοράστηκαν, πόσα δάνεια πήρανε, πόσα επιστρέψανε στις τράπεζες και πόσα χρωστούν ακόμα; Τί έγινε με τα στρέμματα στην Τήνο – λέω τυχαία ένα νησί. Τί έγινε με το σπίτι του Βολταίρου – λέω τυχαία έναν συγγραφέα. Και γιατί το κάνουν αυτό ειδικά τώρα; Γιατί επιλέγουν αυτή τη χρονική συγκυρία; Διότι τα έχουν κάνει μαντάρα, αγάπη μου. Το ένα λάθος μετά το άλλο, η μία γκάφα πάνω στην άλλη, φάσκουν και αντιφάσκουν και μάς παν από το κακό στο χειρότερο. Και μάς παν ποδηλατώντας. Ανέμελα. Ποδηλατούν στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη με εκατό νεκρούς την ημέρα. Νεκρούς με ονοματεπώνυμο, νεκρούς με οικογένεια και παιδιά και κολλητούς και φίλους κι εχθρούς. Νεκρούς με στέκια αγαπημένα και τραγούδια πανάκριβα και μνήμες παιδικές, και χούγια περίεργα, κι αναποδιές και νεύρα και φιλιά κι αγκαλιές. Νεκρούς γιατί δεν έχουμε ΜΕΘ, νεκρούς γιατί ανοίξανε τα σύνορα, νεκρούς γιατί στοιβάζονται στα λεωφορεία, νεκρούς γιατί οι κυβέρνηση πρώτη δίνει το κάκιστο παράδειγμα όταν κόβει βόλτες χωρίς μάσκα και χωρίς προφυλάξεις σε φιέστες και σε Πάρνηθες. Λογικό λοιπόν να θέλουν να στρέψουν τα φώτα στο σπίτι του Τσίπρα. Να εστιάσουν στο ασήμαντο και στο παραπολιτικό. Αυτά γλυκούλα μου, ο Μακιαβέλι τα έκανε πριν καν μπουσουλήσει κι αυτοί νομίζουν πως εφηύραν την πυρίτιδα. Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψάρα μου, όπως κάνω είκοσι χρόνια κάθε Σάββατο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Όταν το σπίτι που έχει δήθεν αγοραστεί 1.300.000 ευρώ, αποδεικνύεται με έγγραφα και συμβόλαια ότι νοικιάζεται 500 ευρώ, ε συγγνώμη κιόλας. Κι εγώ σού λέω δεν νοικιάζεται 500 ευρώ. Κι εγώ σού λέω λέει ψέματα ο Τσίπρας. Μπορείς να το αποδείξεις; Διότι όταν αφήνεις τέτοιες αιχμές, θα πρέπει να ξέρεις πως ο κατήγορος κι όχι ο ‘κατηγορούμενος’ φέρει το βάρος της απόδειξης του πραγματικού περιστατικού. Αν εγώ κουκλίτσα μου σε πω πχ κλέφτρα, πρέπει εγώ να το αποδείξω. Με χαρτιά και ντοκουμέντα. Εσύ δεν χρειάζεται να κουνηθείς απ’ την καρέκλα. Αν λοιπόν δεν μπορούμε γραπτώς να αποδείξουμε ότι το νοίκιασε για τα διπλάσια και τα τριπλάσια - τότε το μίσθωμα είναι 500 ευρώ. Όσο γράφει το συμβόλαιο. Ούτε 449 ούτε 501. Πεντακόσια. Τέλος. Δεν ξέρω ποιοι γείτονες ρωτήθηκαν και μίλησαν για διχίλιαρα ενοίκια. Γιατί κι εγώ γείτονας είμαι. Παραδίπλα εχω σπίτι - από τη γιαγιά μου για τους κακόβολους. Την περιοχή την ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου και τις τιμές και τις αξίες και τα πάντα. Κι εγώ όταν ζορίστηκα οικονομικά, προσπάθησα και να πουλήσω και να νοικιάσω. Ειλικρινά πιστεύει άνθρωπος ότι θα μπορούσαμε να εισπράττουμε νοίκι 1.500; Σοβαρά; Μέσα στην κρίση; Σε μια περιοχή όπου πωλούνται εκατοντάδες ακίνητα, και νοικιάζονται ελάχιστα; Δηλαδή τι λέμε ακριβώς; Ότι θα μπορούσα εγώ και η κάθε εγώ, να βγάλω έξι χιλιάρικα τη σεζόν και θα μού ξίνιζαν; Τεμενάδες θα κάναμε. Αυτά τα τρελλά ποσά ίσχυαν μόνο το 1999 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Τότε που οι νεόπλουτοι εκδοροσφαγείς μάς παρακάλαγαν να αγοράσουν τα σπίτια μας όσο όσο. Γι’ αυτό σού λέω. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάν για το σπίτι το νοικιασμένο. Και όπως είπε ο ποινικολόγος Θανάσης Καμπαγιάννης Thanasis Kampagiannis: «Όταν πεθαίνουν 100 άτομα τη μέρα και το μόνο πράγμα που απασχολεί ολόκληρη κυβέρνηση είναι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος αστικού κόμματος και πρώην πρωθυπουργός μπορεί να νοικιάζει εξοχικό με 500 ευρώ το μήνα, καταλαβαίνεις ότι τη πρωτοχρονιά, εν μέσω πανδημίας και της ελλείψεις του συστήματος υγείας, πιθανότερο είναι να συναντήσεις τον άγιο Πέτρο παρά τον άγιο Βασίλη».
12
12

Παντελής Μπουκάλας: Χρειάζεται να μάθουμε από την αρχή την Επανάσταση

Είναι γνωστό το άγχος της δεξιάς παράταξης στο σύνολό της για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Αν υπήρξε, δεν ήταν βέβαια κάτι που επιβλήθηκε με το ζόρι. Δεν είχε την εξουσία η Αριστερά την περίοδο στην οποία ηγεμόνευε, κατά τας καταγγελίας. Σε μεγάλο βαθμό, η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, η πολιτιστική καλύτερα, οφείλεται στην εκδικητική Δεξιά, που έστειλε αναρίθμητους αριστερούς στην εξορία (ας θυμηθούμε εδώ τους σαρκαστικούς στίχους του Αναγνωστάκη και του Ρίτσου για τα «ωραία νησιά»). Εκεί είχαν άπλετο χρόνο να διαβάσουν, να μελετήσουν, να στοχαστούν, να συγκρουστούν, να ψαχτούν και να ψάξουν δηλαδή. Έτσι βρέθηκαν πολλά ωραία μυαλά μαζί και ξανατόλμησε η Αριστερά να ξαναμιλήσει το όραμά της. Να μετατρέψει σταδιακά τη βαθιά πίκρα της διάψευσης σε λόγο ελευθερόφρονα και επιτέλους αντιδογματικό. Δεν κατάφερε να διαρρήξει την κομματική ορθοφροσύνη ο λόγος αυτός, αλλά κάποια σπέρματα έμειναν, κι ακόμα μένουν. Η Δεξιά σήμερα στον πολιτισμό λειτουργεί με τον πιο πρόχειρο τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Παράδειγμα η «βυζαντινή Πομπηία» στο μετρό της Θεσσαλονίκης.  Οι εκκλήσεις να παραμείνει στον τόπο όπου βρέθηκαν είναι πλέον και διεθνείς και τα επιχειρήματα πολλά. Ακόμα και τα τουριστικά οφέλη παραβλέπουν. Δεν υπάρχει σχέδιο, υπάρχει πρόχειρος και περιστασιακός αυτοσχεδιασμός. Υπό το βλέμμα πάντοτε ενός Επιτελάρχη που αγιογραφείται σαν αλάθητος. (...) Από την πανδημία θα βγούμε λιγότεροι αριθμητικά. Υπάρχει κίνδυνος να βγούμε και μειωμένοι πολιτισμικά ως προς τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Ήδη το δικαίωμα στην εργασία βάλλεται πολλαπλά.  Το κυριότερο μέλημα της κυβέρνησης είναι να μη φθαρεί η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη, να μη φορτωθεί τμήμα της ευθύνης. Γι’ αυτό στον επόμενο ανασχηματισμό θα έχουμε πολλές «Ιφιγένειες». Μέχρι σήμερα, εφόσον ο πρωθυπουργός δεν άλλαξε κανέναν υπουργό, κρίνει ότι όλοι είναι επιτυχημένοι. Πού να την δούμε όμως την επιτυχία οι έρμοι; Σε ποιους τομείς; Σε αυτούς που κυρίως ενδιαφέρουν τους Έλληνες, αυτήν τη στιγμή, την υγεία και την οικονομία; Δεν διαφαίνεται έξοδος από κανένα τούνελ. Έξοδο δεν μπορεί να αποτελεί το εμβόλιο. Μέχρι να εμβολιαστούμε όλοι, πόσες εκατόμβες θα πρέπει να παριστάνουμε ότι δεν συντελούνται; (...) Το δημοσιογραφικό τοπίο είναι χαοτικό. Το άγχος των εφημερίδων να επιβιώσουν είναι τεράστιο και η πανδημία είναι ακόμα ένα χτύπημα γι’ αυτές. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει τους όρους, αλλά και τη σχέση της δημοσιογραφίας με το χρόνο. Επειδή το έντυπο δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το διαδίκτυο, οι εφημερίδες χρειάζεται να βαθύνουν περισσότερο τον κριτικό τους λόγο, σε όλα τα πεδία, αλλά να θυμηθούν και την καλή τέχνη του ρεπορτάζ. Δεν είναι δημοσιογραφία η συρραφή κομματικών ανακοινώσεων. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να κρατήσει για πολύ ακόμα η περίοδος μιντιακής χάριτος της κυβέρνησης και προσωπικά του αναιτίως ειδωλοποιημένου Μητσοτάκη. Οι ανακολουθίες, οι παλινωδίες, οι αποτυχίες είναι τόσο πολλές, και τόσο προφανής η εξυπηρέτηση  ημετερικών συμφερόντων, που, έστω και υπαινικτικά ή σποραδικά, η γκρίνια θα αρχίσει να αποτυπώνεται και από την πλευρά των υμνητών. Οι αγιογράφοι θα κατανοήσουν αναγκαστικά κάποια στιγμή ότι αν συνεχίσουν να αναπαράγουν σε κοινωνικό κενό τις ωραίες δοξαστικές κόπιες τους, θα μετατρέψουν αναπόφευκτα τους πεπεισμένους σε δύσπιστους και τους δύσπιστους σε άπιστους. Στο κάτω κάτω, ειδωλολατρεία και Μωυσής πάει; Δεν πάει. Ο Μωυσής τα γκρέμιζε τα είδωλα. Το ξέχασαν; Μα δεν είδαν ποτέ ταινίες ιστορικοθρησκευτικού περιεχομένου τη Μεγάλη Βδομάδα; Αμαρτία.
12
12

Δημήτρης Αναγνωστόπουλος: Ζούμε ένα διαρκές ψυχικό τραύμα

Θέλουμε να βγούμε από αυτή την κρίση, με όρους που θα αποφύγουμε την επόμενη και θα καλυτερεύσουμε τη ζωή μας ή θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στο δρόμο που μας οδήγησε εδώ; Οι σχέσεις έχουν βασιστεί μέχρι τώρα στον καταναλωτισμό, στο γρήγορο, στο έξω, ένα «fast food» σε όλα τα επίπεδα. Το ταξίδι για την Ιθάκη, όμως, απαιτεί μια αυθεντική διαδρομή. Τώρα αυτή έχει χαθεί, έχει επιβληθεί μια άλλη, με εξωτερικούς όρους ως προς τις πραγματικές μας ανάγκες και ικανοποιήσεις. Όλα αυτά μπορούμε να τα ξαναδούμε, το ερέθισμα, το τραγικό ερέθισμα, το έχουμε. (...) Ένας τρόπος για να μπορέσουμε να σταθούμε ο καθένας προσωπικά, είναι να δούμε αυτή την κατάσταση σαν μια ευκαιρία αναστοχασμού και επαναξιολόγησης. Να μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε την αξία της συνύπαρξης. Αυτό που λέμε: κανείς μόνος του στην κρίση. Να ανακαλύψουμε ξανά τον εαυτό μας και το διπλανό μας, την αξία του κοινού χώρου που μοιραζόμαστε, ξεκινώντας από την οικογένειά μας και καταλήγοντας σε όλο τον κόσμο. Πολλοί προτείνουν διάφορες τεχνικές για αυτή την περίοδο, που έχουν σχετική αξία, πχ η φυσική άσκηση, αλλά το σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, για να ανταπεξέλθουμε σε αυτή την κατάσταση, είναι ο επαναπροσδιορισμός των αξιών της ζωής μας και η επανατοποθέτηση μας από το κλείσιμο στον εαυτό και τον ατομισμό στο άνοιγμα στον Άλλον, στην κοινωνία, στη συλλογικότητα, στη χαρά της κοινής προσπάθειας και δημιουργίας ενός καλύτερου αυριανού κόσμου που αξίζει να ζει κανείς.
12
12

Ελληνικός φιλελευθερισμός: το χρονικό ενός διαρκούς κοινωνικού αδιεξόδου

Η ελληνική περίπτωση (...) πάσχει σοβαρά τόσο από την ανάπτυξη του αποτελεσματικού κοινωνικού μοντέλου όσο και από την ανάπτυξη του εθελοντικού-φιλανθρωπικού μοντέλου παρεμβάσεων. Το γιγάντιο βάρος της ρύθμισης της κοινωνικής φροντίδας έπεφτε και πέφτει παραδοσιακά στην οικογένεια και το ευρύτερο συγγενικό υποστηρικτικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να είναι εμφανή τα όρια και οι σοβαρές ελλείψεις στη λειτουργία τους. Ωστόσο, η χρηματοπιστωτική κρίση που γρήγορα μετατράπηκε σε κοινωνική, από το 2009 και έπειτα, ανέδειξε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στη θεραπεία των κοινωνικών προβλημάτων. Τη δουλειά του κοινωνικού Κράτους (σοσιαλιστικό μοντέλο) ή του εθελοντισμού (φιλελεύθερο μοντέλο) δεν μπορούσε να την κάνει πλέον η οικογένεια για προφανείς λόγους. Η υψηλή ανεργία, οι περικοπές των μισθών με παράλληλες περικοπές των συντάξεων οδήγησαν την ελληνική οικογένεια σε αδιέξοδο και απόγνωση. Είναι προφανές ότι η περικομμένη σύνταξη τους γιαγιάς δεν μπόρεσε να καλύψει τους ανάγκες τριών γενιών καθώς οι δύο πιο επόμενες γενιές δεν έχουν πλέον πρόσβαση στην αγορά εργασίας ή σε κάθε περίπτωση σε πλήρη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική καταγράφεται η κατάσταση στον τομέα των κύριων δημόσιων θεσμών, υγεία και εκπαίδευση, οι οποίοι μέσα στην πανδημία καταρρέουν εκ των πραγμάτων λειτουργεί σωρευτικά τους δυσκολίες αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Είναι σαφές ότι ούτε ο αποσπασματικός ανοργάνωτος εθελοντισμός ή ότι βαφτίζεται ως τέτοιο αλλά ούτε και το ακυρωμένο στην πράξη κοινωνικό κράτος μπορεί να αποδώσει καρπούς επί δεξιάς διακυβέρνησης. Καθώς η Ελλάδα δεν διαθέτει εκείνες τους δικλείδες ασφαλείας που διαθέτουν τόσο τα κορπορατιστικά καθεστώτα τους ευρωπαϊκής Δύσης όσο και τα φιλελεύθερα καθεστώτα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, οδηγείται σε μία καταστροφική ανομία με κύριο θύμα την ίδια την κοινωνία και τους πολίτες της. Η χώρα των τουριστικών παράδεισων που το ΑΕΠ της μέσα στην πανδημία γίνεται μία τρύπα στον παγκόσμιο χάρτη, αυτοακυρώνεται καθώς δεν διαθέτει κανένα ενεργό εργαλείο να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το τρίπτυχο πανδημία - βαθιά οικονομική κρίση - κρίση δημόσιων θεσμών. Έτσι, το μόνο που φαίνεται μέχρι τώρα να έχει ενεργοποιήσει είναι ο εντυπωσιασμός μέσω των ΜΜΕ που ασφαλώς άθελά τους μετατρέπονται στο δεκανίκι των σωρευτικών τριπλών κρίσεων σαν ο μοναδικός μηχανισμός κατασκευής τους εικόνας τους κοινωνίας και όχι φυσικά της πραγματικής αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Εύλογα, αναρωτιέται σήμερα ο καθένας «πως θα θεραπεύσει επιτέλους αυτή η κοινωνία τις πληγές της», «πως θα αναγεννηθεί από τα συντρίμμια της;», «πότε θα σκεφτεί το κράτος τους ανθρώπους πριν από τα συμφέροντα»;
11
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Έστω ότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και…

Είχαμε 100 θανάτους κάθε μέρα και ήμασταν στην 13η χειρότερη θέση στον κόσμο σε θανάτους από COVID τις τελευταίες 7 μέρες. Δεν δίναμε στη δημοσιότητα τα πρακτικά της επιτροπής. Αλλάζαμε τις ανακοινώσεις για το lockdown κάθε δεύτερη μέρα. Ο Φλαμπουράρης είχε κάνει την δήλωση Γεραπετρίτη ότι αν είχαμε  5.000 ΜΕΘ, θα είχαμε και μεγαλύτερο αριθμό νεκρών. Είχα προβλέψει ύφεση 0% τον Μάρτιο όπως ο κ. Σταϊκούρας και μετά άλλαζα συνεχώς την πρόβλεψη ακόμα και από το προσχέδιο του προϋπολογισμού μέχρι τον προϋπολογισμό όπου θα έφτανα στο 10.5%. Είχαμε την μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρώπη το 3ο τρίμηνο του έτους. Είχαμε την  δεύτερη μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. Ήμασταν προτελευταίοι σε δαπάνες για τον COVID στην Ευρώπη. Είχε πλημμυρίσει η Ακρόπολη. Δανείζαμε τις αρχαιότητες για 50 χρόνια σε άλλες χώρες. Είχε καεί «το πούσι» στις Μυκήνες. Ο Δραγασάκης είχε πει ότι δεν δίνουμε παραπάνω ρευστότητα στον κόσμο γιατί θα γίνουν 300 κιλά όπως είχε δηλώσει ο Α. Γεωργιάδης. Ο Τζανακόπουλος είχε δηλώσει ότι «Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα φύγει από τις Βρυξέλλες αν δεν πάρει κάτι» όπως είχε δηλώσει ο Σ. Πέτσας για τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε μετά την Ευρωπαϊκή σύνοδο ότι «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός» όπως δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είχαμε κάνει οτιδήποτε που να προσομοιάζει σε λίστα Πέτσα. Είχε καταρρεύσει η τηλεκπαίδευση. Είχαμε κάνει το Σκόιλ Ελικικού. Είχαμε δώσει μάσκες αλεξίπτωτα στα σχολεία. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «ανέμελες βόλτες» στην Πάρνηθα. Είχαμε τον Βασίλη Κικίλια (δεν μπορώ να διαλέξω την καλύτερη στιγμή του). Συμπληρώστε ελεύθερα… Τι θα γινόταν αν είχαμε κάνει έστω ένα (1) από αυτά; Τι πιστεύετε ότι θα λέγανε τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας; Τι θα γράφανε οι εφημερίδες; Τα site;
11
12

Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: 72 χρόνια μετά, εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν «αόρατοι»

Πέρασαν 72 χρόνια από την υπογραφή της οικουμενικής διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. 72 χρόνια μετά μετράμε νίκες και ήττες, βήματα ελευθερίας, δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, αλλά και βήματα, που μας πάνε πίσω, σε εποχές που θα θέλαμε να είχαν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 72 χρόνια μετά και υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι στερούνται βασικών αγαθών. Το φαγητό, το νερό και το ρεύμα δεν είναι αυτονόητη πραγματικότητα για όλες και όλους. Ούτε η στέγη, ούτε η εργασία, ούτε ο μισθός… Εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, παρόλο ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και ουσιαστικός δρόμος για την έξοδό τους από τη φτώχεια. Οι οικονομικές, κοινωνικές και ταξικές ανισότητες πληθαίνουν. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός με την πολιτική που εφαρμόζει σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργεί, φτώχεια, ανεργία, νέες ανισότητες και διακρίσεις, βαθαίνει τις παλιές, δημιουργεί ζώνες κοινωνικού αποκλεισμού. Το δόγμα «νόμος και τάξη», ο αυταρχισμός και η αστυνομοκρατία δεν είναι τυχαίες ή πρόσκαιρες επιλογές. Έρχονται ως απάντηση στην κίνηση του κόσμου, τη νεανική αμφισβήτηση, τους αγώνες και τα κινήματα. 72 χρόνια μετά και οι δολοφονίες γυναικών συνεχίζονται. Η έμφυλη βία στο σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά παραμένει ανατριχιαστική πραγματικότητα. Οι διακρίσεις είναι υπαρκτές και ορατές σε κάθε μας βήμα. 72 χρόνια μετά οι πόλεμοι συνεχίζονται. Στρατιές προσφύγων και μεταναστών  εμποδίζονται να περάσουν στην… απέναντι όχθη, αντιμετωπίζονται ως εχθρικός στρατός, ως απειλή και βυθίζονται στις αγριεμένες θάλασσες. Και όσοι, παρά τα εμπόδια το καταφέρνουν, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ανύπαρκτα δικαιώματα, ακόμα και αν αφορά ασυνόδευτα, μικρά παιδιά ή θύματα πολέμου και βασανιστηρίων.   72 χρόνια μετά και το δομημένο περιβάλλον δεν είναι προσβάσιμο στους ανάπηρους, ούτε η εκπαίδευση ούτε ο πολιτισμός ούτε η διασκέδαση ούτε η εργασία ούτε οι δομές της υγείας. Μια διαρκής καραντίνα, ένα καθεστώς εξαίρεσης για εκείνες και εκείνους που… παρεκκλίνουν, με την επιλογή της μη ορατότητας μέσω των ιδρυμάτων, της κοινωνικής τους επιτήρησης που τους ορίζει εκτός νόρμας. 72 χρόνια μετά και παρά τα σημαντικά βήματα, που έχουν γίνει όσον αφορά τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας σε μια σειρά χώρες, οι απαράδεκτες διακρίσεις παραμένουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι έναντι του νόμου. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το δικαίωμα σε βασικούς τομείς, όπως για παράδειγμα στην εκπαίδευση, την εργασία τη στέγαση, το δικαίωμα στο γάμο, τα παιδιά, την οικογένεια. Η βία και οι δολοφονίες τρανς ανθρώπων έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ μιας εικόνας, που απέχει έτη φωτός από μια κοινωνία ισότιμης συνύπαρξης όλων των ανθρώπων της. 72 χρόνια μετά και το λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα γίνεται όλο και πιο εκδικητικό. Δικαιώματα παίρνονται πίσω και επανέρχεται δυναμικά η λογική της συνεχούς, πανοπτικής επιτήρησης, της συνεχούς τιμωρίας. Μόλις χθες η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ, κατάφερε ένα τεράστιο πλήγμα στα λιγοστά δικαιώματα που έχουν οι κρατούμενοι. Μας γυρνά δεκαετίες πίσω. 72 χρόνια μετά και ένα μεγάλο μέρος των ρομά παραμένει σε σκηνές και καταυλισμούς, χωρίς πρόσβαση στο νερό και το ρεύμα, αποκομμένοι από την κοινότητα, σε ζώνες απόλυτου κοινωνικού αποκλεισμού. 72 χρόνια μετά και η παραβίαση της προσωπικής ζωής των ανθρώπων αποκτά νέες διαστάσεις. Ένας κατασκοπευτικό σύστημα ελέγχει τις ζωές, ο «μεγάλος αδελφός» είναι εδώ και κοιτάει. Ο αυταρχισμός και η ανελευθερία είναι ασφαλώς η απάντηση των κυρίαρχων δυνάμεων. 72 χρόνια μετά και εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν «αόρατοι», «περισσευούμενοι», «πλεόνασμα» σε μια κοινωνία που χωρά μόνο τους… «κανονικούς», δηλαδή τους ισχυρούς και τους πειθαρχημένους. 72 χρόνια μετά η διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει επίκαιρη, όπως και ο στόχος της καθολικής απελευθέρωσης, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πράγματι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, που χωρά πολλούς κόσμους.
11
12

Ο λαός σώζει τον λαό

Έπειτα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της αντιμνημονιακής καμπάνιας το 2012, η δράση πολλών κατευθύνθηκε σε εγχειρήματα αλληλεγγύης. Τροφή, ρεύμα, στέγη, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, διασκέδαση και τέχνες θεωρήθηκαν από μεγάλη μερίδα του ανταγωνιστικού κινήματος πως χρειάζεται να καλυφθούν οπωσδήποτε. Ήταν εκείνες οι χρονιές, το 2013 και το 2014, που λόγω της οικονομικής κρίσης συσσωρεύονταν η δυσπραγία και ταυτόχρονα άνθισαν τα «σπάμε τους μεσάζοντες», τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, ωδεία και φροντιστήρια, τράπεζες χρόνου, ανταλλακτικά παζάρια, καταλήψεις και κοινωνικές κουζίνες. Ενδεικτικό είναι πως το 2014 λειτουργούσαν στην Ελλάδα 92 Κοινωνικά Ιατρεία [Π.χ. βλέπε Ηρώ Ευλαμπίδου, Μανόλης Κογεβίνας (2017), Κοινωνικά ιατρεία στην Ελλάδα: μελέτη ενός μαζικού κοινωνικού κινήματος]. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφής η κινηματική ύφεση αλλά και η καλυτέρευση των συνθηκών ζωής για πολλούς από όσους είχαν σφοδρά πληγεί, με διεύρυνση της κοινωνικής πρόνοιας, χωρίς φυσικά να εκλείπουν τα προβλήματα. Το 2020 η ανάγκη για επανεφεύρεση της κινηματικής αλληλεγγύης φάνηκε ήδη από την πρώτη καραντίνα. Ενημερωτικοί, κινηματικοί και διαχειριστικοί ψηφιακοί κόμβοι δημιουργήθηκαν αμέσως και φυσικά από πίσω άνθρωποι οργανωμένοι ή με αναφορά στη ριζοσπαστική αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο προσπάθησαν για το καλύτερο. Η «Ομάδα ενημέρωσης και αλληλοβοήθειας ενάντια στην ασθένεια COVID-19» και οι σελίδες «Covid19: Κανένας Μόνος / Καμία Μόνη» και «Μένουμε Ενεργοί - υγεία, συλλογικότητα, αλληλεγγύη» παραμένουν οι πλέον πολυπληθείς. Ωστόσο η έμπρακτη, υλική αλληλεγγύη στη δεύτερη καραντίνα που διανύουμε έχει επεκταθεί και συνεχίζει να επεκτείνεται.