Αναδημοσιεύσεις

Είναι δηλώσεις και πράξεις που σε τρομάζουν με τη σοβαρότητά τους κι άλλες που σε τρομάζουν με την ελαφρότητά τους. Κι όταν αφορούν όλες τους πτυχές του ίδιου κολοσσιαίου προβλήματος, της πανδημίας, δεν ξέρεις από ποιας την πόρτα θα εισβάλει πρώτα ο πανικός και η αποκαρδίωση: από την πόρτα της εξωφρενικά ασόβαρης κατανόησης των πραγμάτων ή της εξαιρετικά σοβαρής. Οι δηλώσεις των αρμοδίων του ΠΟΥ για τη νέα, αφρικανική παραλλαγή, με τις 32 μεταλλάξεις στην ακίδα του ιού, και οι δηλώσεις πολλών επιστημόνων, όπως του κ. Γιώργου Παυλάκη, για το πόσο ακριβά πληρώνουμε τον λαθεμένο χαρακτηρισμό «πανδημία των ανεμβολίαστων», συνηχούν σαν τελεσίγραφο: «Ξεχάστε τα Χριστούγεννα. Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, ξεχάστε την ανεμελιά, το “αύριο βλέπουμε”, το “έχουμε καιρό”». Οχι, δεν έχουμε καιρό. Ούτε για να αργοπορούμε άλλο τον εμβολιασμό μας, όσοι ζούμε στις ευτυχισμένες χώρες του πρώτου ή του δεύτερου κόσμου, ούτε για να καθυστερούμε την ενίσχυση των φτωχών χωρών με μάσκες, απολυμαντικά και πρωτίστως εμβόλια. Οι φαρμακοεταιρείες θησαύρισαν ήδη. Ας κάνουν και καμιά «φιλάνθρωπη δωρεά» στους μη έχοντες, για την ψυχή των CEO τους και των λογιστών τους. Ας μην παρακολουθούν από ασφαλή απόσταση τους μαστιζόμενους πένητες σαν πειραματόζωα που δεν κοστίζουν τίποτε. Οσο αφήνουμε τον ιό να γλεντοκοπάει, να δοκιμάζει, να εφευρίσκει διεξόδους και όπλα, καμιά ασπίδα μας δεν θα είναι ακαταμάχητη. Ακαταμάχητες είναι μόνο οι ψευδαισθήσεις μας. Και καταστροφικές. Αυτά είναι τα βαριά και τ’ ασήκωτα. Οσο για τα ασόβαρα, αλυσίδα ολόκληρη, από την αρχή της πανδημίας, με πρώτους κατασκευαστές κρίκων ανοησίας τον Τραμπ, τον Τζόνσον, τον Μπολσονάρο, τον Ερντογάν. Κι έπειτα ήρθαν οι θρησκευτικού τύπου ακρότητες: «Η μάσκα ντροπιάζει τον Θεό», «τα εμβόλια είναι συνωμοσία των παγκοσμιοποιητών» κ.τ.λ. Πλούσια και η καθαυτό ελληνική παραγωγή ανόητα κυνικών αποφάνσεων. Και ενώ νομίζαμε ότι τα πρωτεία ανήκουν στον κ. Γεωργιάδη και στο «Μη σώσουν να εμβολιαστούν», ιδού νέος μνηστήρας της πρωτιάς σε ρηχή ωμότητα, ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου. «Ψευδοπρόβλημα οι διασωληνώσεις εκτός ΜΕΘ», απεφάνθη. Μα ναι, και ο θάνατος ένα ψευδοπρόβλημα είναι. Και εφόσον «κάποιος μπαίνει στη ΜΕΘ όταν έχει χάσει κάθε ελπίδα», ένα ψευδοπρόβλημα είναι και οι ίδιες οι ΜΕΘ. Ενας κανονικός φιλελεύθερος θα ζητούσε να καταργηθούν. Απαιτήστε το επιτέλους, κ. βουλευτά.

Εξοικειώνεται κανείς με τον θάνατο; Η αρνητική απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Είναι όμως;…

«Είδα θρυμματισμένη τη βιτρίνα και έναν νεαρό κατατρομαγμένο να προσπαθεί να βγει. Κλωτσάγανε τη βιτρίνα τόσο δυνατά που το κεφάλι του νεαρού έπεφτε πίσω, τους φώναζα 'σταματήστε, θα τον σκοτώσετε'. Προχωρώ και ρίχνει μια κλωτσιά ο ένας, πέφτει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της βιτρίνας και βρίσκει τον νεαρό και το παιδί βάζει το χέρι στον λαιμό. Εγώ ούρλιαζα και έλεγα 'Θεέ μου, καρατομήθηκε' και έκλεισα τα μάτια, δεν άντεχα, και τα ανοίγω και είδα τους δυο ανθρώπους έξαλλους να συνεχίζουν να τον χτυπάνε και φώναζα ξανά 'σταματήστε, θα τον σκοτώσετε'. Είχε ορθάνοιχτα μάτια, καρφωμένα στα δικά μου, το σαγόνι του, τα χείλη του τρεμοπαίζανε. Αυτή η εικόνα με σημάδεψε, έκτοτε για πάρα πολλούς μήνες δεν μπορούσα να συνέλθω και χρειάστηκε να πάρω θεραπεία, γιατί πιστεύω ότι εκείνη την ώρα που είχε καρφώσει τα μάτια του πάνω μου σαν να ήθελε κάτι να μου πει. Μα τι να ήθελε να μου πει; Βοήθεια; Να μου ζητήσει κάτι; Ήμουν πάρα πολύ κοντά και ακόμα όταν θυμάμαι το πρόσωπό του δεν μπορώ». (...) Τρεις δικάσιμοι έχουν φανεί αρκετές για να φανεί ότι το κατηγορητήριο, όπως έχει διαμορφωθεί, είναι ακλόνητο. Μένει το βασικό ερώτημα: θα τολμήσει το δικαστήριο να δικάσει και να καταδικάσει τους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου γι' αυτό που έκαναν -ανθρωποκτονία- ή θα παραμείνει στο ακρωτηριασμένο κατηγορητήριο της θανατηφόρας σωματικής βλάβης;

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις οτιδήποτε για τον φρικτό θάνατο της 8χρονης Όλγας στο Κερατσίνι. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να μιλήσεις για τη στάση των υπαλλήλων, οι οποίοι πέρναγαν από δίπλα της και απλώς την προσπερνούσαν. Για τις ώρες που πέρασαν μέχρι να απεγκλωβιστεί, νεκρό πια, το παιδί. Για την προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά της διεύθυνσης του εργοστασίου. Είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις όσα συνέβησαν, όσα δεν έπρεπε να συμβούν. Το βίντεο, όμως, είναι αποκαλυπτικό και οι λέξεις φτωχές να αποδώσουν τη φρίκη της αδιαφορίας για ένα παιδί, που βρήκε φρικτό θάνατο. Αλλά όπως ειπώθηκε το παιδί ήταν ρομά, γυφτάκι βρε αδελφέ. Ποιος νοιάζεται; Γιατί να τρέξουν να το σώσουν; Γυφτάκι ήταν, ζητιάνευε στη γειτονιά, μπορεί να ήθελε να κλέψει.... Έτσι κι αλλιώς... περίσσευε! Όπως τόσα άλλα παιδιά, που ζουν χωρίς νερό και ρεύμα, χωρίς την ασφάλεια ενός σπιτιού, ενός ζεστού μαγειρεμένου φαγητού. Το προσπέρασαν, σαν μια αόρατη φιγούρα, ένα αόρατο πλάσμα, όπως τόσα άλλα, που δεν εγκλωβίζονται σε πόρτα εργοστασίου, αλλά στην πόρτα της αδιαφορίας, του κοινωνικού ρατσισμού και μιας πολιτικής για λίγους και εκλεκτούς. Το προσπέρασαν γιατί η ζωή δεν μετράει το ίδιο για όλα τα ανθρώπινα πλάσματα και ας φωνάζουμε εμείς ότι η ζωή μετράει... Δυστυχώς δεν μετράει... Η Όλγα, η 8χρονη Όλγα δεν θα τριγυρνάει στο γειτονιά του Κερατσινίου. Δεν θα ξαναζητήσει τη βοήθεια κανενός μας. Δεν θα ενοχλήσει ξανά με την παρουσία της... Και τώρα ο νοικοκύρης της γειτονιάς, ο νοικοκύρης αυτού του άθλιου κόσμου, μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Ένα γυφτάκι ήταν.... Ένα παιδί λιγότερο.

Ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης σκέψης είναι η περικοπή δαπανών. Οποιονδήποτε δαπανών, οποιασδήποτε χρησιμότητας. Καθώς λοιπόν…

Συγκλονίζομαι κυριολεκτικά διαβάζοντας προ ολίγου στον ηλεκτρονικό Τύπο την κατάθεση της γυναίκας συνταξιούχου αστυνομικού, που έζησε πρόσωπο με πρόσωπο τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Τρομάζει η απανθρωπιά των δραστών· το αδίστακτο έγκλημα που περιγράφει η αυτόπτης μάρτυρας. Είδα το βλέμμα του άμοιρου παιδιού στα λόγια της. Νιώθω τη συντριβή των γονιών του Ζακ, όταν άκουσαν το μαρτύριο που οδήγησε στη δολοφονία του παιδιού τους. Και σκέφτομαι: όσοι έσπευσαν να αθωώσουν τους δράστες αμέσως μετά το έγκλημα, ακουμπώντας στο στερεότυπο του «νοικοκύρη που δέχτηκε την επίθεση του ληστή» για να κατασκευάσουν ψεύτικα άλλοθι, πώς νιώθουν τώρα; Αισθάνονται ότι τα παιδιά τους είναι ασφαλή σε μια τέτοια κοινωνία; Τα λόγια και η κατάθεση της μάρτυρος και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, δείχνουν ότι ΕΛΠΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ. Η αποκτήνωση δεν καταλαμβάνει την κοινωνία. Απόσπασμα από την κατάθεση: «Είδα έναν κύριο να πετάει κάτι πάνω στη βιτρίνα, μάλλον πέτρα, 3-4 φορές. Θεώρησα ότι κάποιον ήθελε να βρει με αυτή. Είδα τη βιτρίνα θρυμματισμένη και έναν νεαρό στην προθήκη να προσπαθεί να βγει. Ήταν κατατρομαγμένος, πανικοβλημένος και προσπαθούσε να βγει. Ο ίδιος κύριος και ένας άλλος, κλωτσώντας τον τόσο δυνατά, που το κεφάλι του τιναζότανε και πήγαινε πίσω. Φώναζα "έλεος, θα τον σκοτώσετε! Σταματήστε!". Πλησίασα σε απόσταση δύο μέτρων. Είδα τον πρώτο κύριο να ρίχνει μια κλωτσιά και πέφτει ένα μεγάλο κομμάτι τζάμι στο κεφάλι του νεαρού, ο οποίος έπιασε τον λαιμό του. Φώναζα "καρατομήθηκε!". Εγώ ούρλιαζα και έκλεισα τα μάτια. Όταν τα άνοιξα, είδα τον νεαρό στο πεζοδρόμιο και αυτοί έξαλλοι έβριζαν και τον χτυπούσαν. Φώναζα εγώ. Μπροστά από εμένα ένας κύριος προσπαθούσε να τους απωθήσει και εγώ ήμουν από πίσω του. Δεν θα το ξεχάσω… Ο νεαρός είχε ορθάνοιχτα τα μάτια του και ήταν καρφωμένα στα δικά μου και τα χείλη του τρεμόπαιζαν. Δεν μπορούσα να συνέλθω για μήνες (σ.σ. η μάρτυρας κλαίει). Σαν να ήθελε κάτι να μου πει. "Βοήθεια" ίσως; Ήταν παρά πολύ κοντά μου. Ακόμα τον θυμάμαι. Το πρόσωπό του… Δεν μπορώ… Τίποτα άλλο (...) Δεν είδα μαχαίρι. Τα χέρια ήταν… καταματωμένος παντού… στο κεφάλι του. Παντού αίματα. Και την ώρα που έπεσε το μεγάλο κομμάτι από τη τζαμαρία… Και συνέχιζαν να τον κλωτσούν. Δεν μπορώ να ξέρω ποιος χτυπούσε περισσότερο. Πέφτανε συνεχώς κλωτσιές. Έμεινα εκεί γιατί ήθελα να τον προστατεύσω. Τον αισθανόμουν ανυπεράσπιστο. Υπεράσπιση: Όταν σας είπαν ότι ένας ληστής πήγε σε κοσμηματοπωλείο και εγκλωβίστηκε, νιώσατε ότι υπήρχε κίνδυνος; Μάρτυρας: Κινδύνευε το παιδί που ήταν στο πάτωμα».

Ένα δημοσίευμα στο... "έγκριτο" Βήμα, για τη δολοφονία του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, προκάλεσε δεκάδες εμετικά και φιλο(δολοφονικά) σχόλια. Το δημοσίευμα αναφέρεται στην άποψη του 43χρονου ειδικού εκπαιδευτή των αστυνομικών, ο οποίος κατέθεσε πως δικαιολογούνται οι 35 και βάλε σφαίρες. "Δεν μπορούσαν να ακούσουν, λόγω ταχύτητας, τις εντολές του επιχειρησιακού κέντρου"! Και από κάτω 250 περίπου λάικ και καρδούλες. 250 "άνθρωποι" της άλλης όχθης, των απέναντι, γιατί είναι απέναντι.... Και σχόλια, όπως Α ρε Αμερική για αυτό σε γουστάρω, μπαμ και κάτω", "Δεν θέλουν ξήλωμα οι αστυνομικοί, αλλά επιβράβευση..." Αυτά από την όχθη του μίσους, της ρατσιστικής βαρβαρότητας, της ακροδεξιάς ρητορικής. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Πως απαντάμε στη βαρβαρότητα. Πως αντιμετωπίζουμε το ρατσισμό, το σκοταδισμό και τις κοινωνικές διακρίσεις.... ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ Η αντιρατσιστική και αλληλέγγυα κίνηση "Αόρατος Κόσμος" Νέας Ιωνίας - Ηρακλείου Αττικής σε συνεργασία με τον Αόρατο Πειραιά και την Αλληλεγγύη για Όλους, αρχίζουν καμπάνια αλληλεγγύης στους ρομά του Σοφού, στη γειτονιά, που ζούσε ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης. Τις επόμενες ημέρες, μαζί με γιατρούς, θα επισκεφθούμε τον Σοφό στον Ασπρόπυργο, ενώ από σήμερα κιόλας θα συγκεντρώνουμε είδη πρώτης ανάγκης, τόσο για την οικογένεια Σαμπάνη, όσο και για τους άλλους κατοίκους του Σοφού. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνοι τους, δεν θα μείνουν μόνοι τους. Η "ΔΗΚΕΟΣΗΝΙ" θα νικήσει τη Δικαιοσύνη τους... Ο ανθρωπισμός και η συνύπαρξη θα νικήσουν τη βαναυσότητα; και τη ρατσιστική βία.