Αναδημοσιεύσεις

Το μόνο πρόβλημα της σημερινής ελληνικής Δεξιάς με τη Χρυσή Αυγή είναι η «αντισυστημική» της ρητορική. Αυτό, και βέβαια το γεγονός ότι της τρώει πολύτιμες ψήφους. Εξ ου και η «βιασύνη» της να ολοκληρωθεί η δίκη της ναζιστικής οργάνωσης. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Εγκαλώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «καθυστερεί», βρίσκει ακόμη μια ευκαιρία να αξιοποιήσει τη «θεωρία των δύο άκρων», εξομοιώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τους –«αντισυστημικούς», υποτίθεται- ναζιστές. Και ταυτόχρονα ελπίζει στην αύξηση των ψήφων που θα της αποφέρει η διά νόμου αποπομπή της Χ.Α. από το πολιτικό σκηνικό.

Τα περιθώρια ανοχής με την επίκληση του μείζονος κινδύνου της δεξιάς και της ακροδεξιάς δεν είναι δεδομένα ή απεριόριστα. Εκεί που ελπίζεις ότι με πολιτικά επιχειρήματα θα πείσεις όσους εξ αριστερών σε παρακολουθούν κριτικά, μπορεί με απερίσκεπτες επιλογές να προκαλέσεις αρνητικά συναισθήματα και συμπεριφορές ακόμα και σε παλιούς ψηφοφόρους τού ΠΑΣΟΚ, που κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσουν βλέποντας να προβάλλονται όψιμα κάποια στελέχη, τα οποία τους θυμίζουν εποχές και συμπεριφορές που έχουν προ πολλού απορρίψει. Στην προκείμενη εκλογική μάχη και στην άλλη που ακολουθεί το φθινόπωρο ο σκοπός είναι να ριχτούν όσο γίνεται ευρύτερες δυνάμεις με το πιο ακμαίο ηθικό και με την πιο εδραιωμένη πεποίθηση ότι εμπλέκονται σ’ έναν αγώνα με προοπτική, που δίνεται στο όνομα και για το συμφέρον των πολλών, και δεν αφήνει χαραμάδες για να περάσουν ιδέες και αντιλήψεις ασύμβατες με τις αξίες της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Δεν χαίρομαι, λοιπόν, και δεν πανηγυρίζω. Θα ήθελα, όμως, τη σκέψη μου αυτή να τη συμμερίζεται και ο ίδιος ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος: Για κάθε έναν που βρίσκεται στη θέση που ο ίδιος είναι σήμερα, κάποιος όχι τόσο λαμπερός, όχι τόσο γνωστός, όχι τόσο δυνατός.

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.

Με βασικό επιχείρημα «έλα μωρέ, αυτά τα κάνουν οι συριζαίοι για να μας αποπροσανατολίσουν από το σκάνδαλο Πετσίτη» υπερψήφισε η Ν.Δ. την κυβερνητική πρόταση για διεκδίκηση 280 δισ. γερμανικών επανορθώσεων. Πάλι καλά που έχουν φτάσει ώς εκεί. Παλιότερα έλεγαν ότι θέμα γερμανικών αποζημιώσεων δεν τίθεται, γιατί επρόκειτο απλώς για εύλογα αντίποινα στην αχρείαστη αντίσταση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ που κόστισε στη χώρα 100 δισ. Εντάξει, υπήρχε και ένα λεπτό ζήτημα γιατί η μισή κοινοβουλευτική ομάδα της ΕΡΕ και ολόκληρη η ηγεσία του Στρατού προερχόταν από τα Τάγματα Ασφαλείας, οπότε τι επανορθώσεις να ζητήσεις και από ποιον. Για να είμαστε τίμιοι πάντως, δεν είπαν και ποτέ ότι δεν τα θέλουμε. Στα ελληνικά τουλάχιστον. Είχαν αναθέσει μάλιστα σε μια επιτροπή να το ψάξει. Τον πρόεδρο τον υποδυόταν ο Αρτέμης Μάτσας.

Έναν Πετσίτη και γρήγορα, για να σκουπίσουν τον ιδρώτα τους «κάτι κουρασμένα παλικάρια» της ζωής και παρεμπιπτόντως της πολιτικής...

Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι η αφαίρεση της σκληρής προθεσμίας αφαιρεί την απειλή της ρήξης "χωρίς συμφωνία" με την Ευρώπη. Και μόλις η υπόσχεση της ελεύθερης εθνικής κυριαρχίας σε συνδυασμό με την ενσωμάτωση στην παγκόσμια οικονομία αποκαλυφθεί ως ψευδαίσθηση, το πιθανότερο σενάριο θα γίνει μια ατελείωτη ακολουθία "προσωρινών" μεταβατικών συμφωνιών. Οι διευθετήσεις της ΕΕ με τη Νορβηγία και την Ελβετία, οι οποίες αρχικά σχεδιάστηκαν για να διαρκέσουν μόλις ένα ή δύο χρόνια όταν η ενιαία αγορά της ΕΕ δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πλησιάζουν τώρα την τέταρτη δεκαετία.

Αλλά και εδώ στην Ελλάδα έχουμε να υπερασπιστούμε κατακτήσεις. Πρώτα απ'όλα την κορυφαία επιλογή να έχουν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας πάνω από 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι συμπολίτες μας. Το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, που λοιδορήθηκε, αλλά κράτησε μια κοινωνία όρθια τη σκληρή περίοδο της οικονομικής κρίσης. Την επιδότηση ενοικίου, την πολιτική για την παιδική φτώχεια, τη μη περικοπή των συντάξεων, παρότι μας πίεζαν από παντού για το αντίθετο. Την έγνοια μας για τους θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες και τα παιδιά τους, τα παιδιά μας. Έχουμε πολλά να πούμε, για νίκες, αλλά και για λάθη. Η αριστερά πρέπει να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, ακόμα κι αν αυτή δεν μας βολεύει! Προχωράμε λοιπόν. Με επίγνωση των δυσκολιών. Απέναντί μας είναι τεράστια οικονομικά συμφέροντα, που δεν θα δεχτούν ποτέ ότι δεν είναι αυτοί στο τιμόνι της διακυβέρνησης, ότι έχουν χάσει τα προνόμιά τους, τις μίζες, τη χλιδή της πολύχρονης εξουσίας τους. Και τη μάχη θα τη δώσουμε με αξιοπρέπεια, χωρίς ανόητους φανατισμούς, βρισιές, συκοφαντίες, αλλά με πάθος. Για να κερδίσουν "οι από κάτω", αυτοί που έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Οι Ευρωεκλογές, όπως και η μάχη για την αυτοδιοίκηση, δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία. Δεν ψηφίζουμε απλώς κάποια πρόσωπα, ψηφίζουμε πολιτικές, προγράμματα, πράξεις. Και μπροστά μας έχουμε δύο ανταγωνιστικά, εντελώς διαφορετικά, πολιτικά σχέδια. Η Νέα Δημοκρατία και οι σύμμαχοί της, αυτοί δηλαδή που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας και ο ΣυΡιζΑ, που παρά τις αντίξοες συνθήκες, την περικύκλωση από τους ισχυρούς της Ευρώπης, δίνει την μάχη για μια κοινωνία της ισότητας και της δικαιοσύνης.