Αναδημοσιεύσεις

Μιλώ για «μεταφασισμό», επειδή η νέα Ακροδεξιά έχει πάρει την απόστασή της από τον φασισμό, τουλάχιστον στις χώρες όπου έχει γίνει σημαντικός παράγοντας στην πολιτική ζωή. Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο μεταφασισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παραδοσιακό φασισμό όσον αφορά τη γλώσσα, την οργάνωση και την κινητοποίηση. Δεν είναι πλέον φασιστικός, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα κάτι εντελώς διαφορετικό και νέο. Πρόκειται για μια μορφή μετάβασης, η οποία δικαιολογεί την έννοια του μεταφασισμού. Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του είναι ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, ειδικά με τη μορφή της ισλαμοφοβίας. Σήμερα, δεν βρίσκει πλέον τον θεμελιώδη σκοπό της στον αντικομμουνισμό ή στον αντισημιτισμό. Ο στόχος έχει αλλάξει. Ωστόσο, μια σημαντική οικονομική κρίση με την αποψίλωση του ευρώ και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, θα μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή κατεύθυνσης και μια επιστροφή στον παραδοσιακό φασισμό. Φυσικά, αυτό μπορεί να συμβεί και εκτός Ευρώπης. Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Jair Bolsonaro, ένας πολιτικός που σαφώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός φασίστα ηγέτη, εκλέχτηκε στη Βραζιλία. Αυτό απεικονίζει μια διεθνή τάση. (...) Η ουσιαστική αποστολή της πολιτικής μνήμης της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κυρίως καθοριστική και διακοσμητική: δείχνει αρετή ενώ υιοθετεί αντικοινωνικές πολιτικές. Από τη μια πλευρά φτωχαίνει την Ελλάδα, από την άλλη διοργανώνει τελετές μνήμης για το Ολοκαύτωμα. Από τη μία πλευρά εισάγει τη δύναμη της τρόικας, μιας υπερεθνικής εξουσίας που στερείται οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης, από την άλλη διακηρύσσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από τη μία πλευρά, χρηματοδοτεί μουσεία και εορτασμούς αφιερωμένους στα θύματα του ολοκληρωτισμού και της γενοκτονίας, από την άλλη κλείνει ερμητικά τα σύνορα και αρνείται να υιοθετήσει κοινή πολιτική για την υποδοχή των προσφύγων. Αυτή η υποκρισία μπορεί να έχει μόνο επιζήμιες συνέπειες. Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι απόδειξη αυτού.

Ο άνθρωπος μίλησε για μια αλλαγή, μια αλλαγή στην οποία είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προσαρμοστεί. Με τον ίδιο τρόπο που είχε μιλήσει και στο παρελθόν γι’ αυτά τα ζητήματα, λέγοντας ότι το οκτάωρο είναι ξεπερασμένο και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το αντιλαμβάνεται, ότι ευέλικτες μορφές εργασίας είναι πραγματικότητα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κολλημένος στο παρελθόν, ότι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι ιδεοληψίες στις οποίες κακώς έχουμε κολλήσει και κάνουμε σκληρή διαπραγμάτευση, δεν αφορούν τον σύγχρονο κόσμο, με τον ίδιο τρόπο λοιπόν προανήγγειλε και αυτό που πήγαινε να πει μετά. Και το οποίο τι ήταν μετά; Είπε ο κ. Μητσοτάκης ότι αν οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι συμφωνούν μεταξύ τους θα πρέπει να μπορούν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν και επταήμερο. (...) Ο κ. Μητσοτάκης δεν αντιλαμβάνεται κάτι που είναι θεμελιακό ότι η σχέση εργοδότη – εργαζόμενου δεν είναι μια σχέση ισότητας, δεν είναι μια ισότιμη σχέση, είναι εγγενώς άνιση.

Όλα «πηγάζουν από μία βαθιά ανησυχία ότι η δημοκρατική διαδικασία δεν θα τον αναδείξει σε αυτό που παριστάνει ότι είναι, πρώτος. Και δεν θα τον αναδείξει. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με μαύρα τζιπ με φιμέ τζάμια και οπλισμένους μπράβους θα αναγκαζόταν να μοιράζει ψηφοδέλτια στις λαϊκές, το απολαύσαμε, το απολαμβάνει και ο κόσμος».

Αισθάνομαι ότι είναι μια κρίσιμη στιγμή, που κάποιοι, τα πολιτικά εγγόνια και δισέγγονα του Χίτλερ, επιχειρούν να μετατρέψουν το μαύρο παρελθόν σε παρόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Να επαναφέρουν τα… Άουσβιτς, τους θαλάμους αερίων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη φρίκη. Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και εμένα και άλλων, ανάμεσα σε άλλα σηματοδοτεί και αυτό, τον αντιφασιστικό αγώνα, τη μάχη για να μην κυριαρχήσει το σκοτάδι, για να είναι η Ευρώπη ανοιχτή, δημοκρατική, φιλόξενη, αλληλέγγυα. Για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Για να ακουστεί δυνατά ο κόσμος που δεν έχει φωνή, που του στερούν τα δικαιώματα.