Αναδημοσιεύσεις

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο όρος «μαρξισμός» είναι σχεδόν ταμπού. Το να τολμήσει κάποιος/α να ισχυριστεί ότι ο μαρξισμός θα έπρεπε να είναι η καθοδηγητική θεωρία του κόμματος θα τον/την κατέτασσε αυτομάτως στο γελοίο προπαγανδιστικό εφεύρημα του «ΣΥΡΙΖΑ του 3%». Κατά τη γνώμη μου, η (μη) σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον μαρξισμό είναι ίσως η πιο κρίσιμη πλευρά του ταυτοτικού του προβλήματος. Συγκεκριμένα: Ο ουσιαστικότερος τρόπος με τον οποίο συνδέεται ένας πολιτικός φορέας της Αριστεράς με τον μαρξισμό είναι η έμπρακτη κατάδειξη του ταξικού του χαρακτήρα, κατά τρόπο που αναδεικνύει την ανταγωνιστική διάσταση των ταξικών σχέσεων. Την εποχή της απροκάλυπτης επίθεσης που υφίστανται οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι τουλάχιστον αστείο για το κόμμα της Αριστεράς να φοβάται ότι θα κατηγορηθεί πως διχάζει την κοινωνία αν απαντήσει σε τούτη την επίθεση εκθέτοντάς την ως τέτοια. Οσο για το... επιχείρημα του «3%», δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε εκλογικά όταν έπεισε τον κόσμο για την ταξικότητά του. Ακριβώς αντίστροφα με ό,τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ.

Εκδικάζεται στο Πρωτοδικείο της Σύρου η αγωγή της ONEX εναντίον μελών του Παρατηρητηρίου Περιβάλλοντος με απαίτηση εξοντωτικής ποινής 3 εκατομμυρίων ευρώ. Η αγωγή αυτή είναι πρωτάκουστη διότι στρέφεται εναντίον της ελευθερίας γνώμης και έκφρασης πολιτών μελών του Παρατηρητηρίου Προστασίας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ), που τόλμησαν να διερωτηθούν αν τηρείται η εφαρμογή περιβαλλοντικών όρων από τις γειτνιάζουσες ναυπηγοεπισκευαστικές δραστηριότητες, καθώς και να ζητήσουν από τις αρμόδιες αρχές την ανάθεση συνολικής μελέτης για να διαπιστωθεί το ενδεχόμενο ρύπανσης του λιμένα της Ερμούπολης, μετά από ένα μοναδικό και τυχαίο δείγμα του βυθού στο οποίο σύμφωνα με το ΕΛΚΕΘΕ βρέθηκαν αυξημένα βαρέα μέταλλα. Είναι βεβαίως η αγωγή εκβιαστική και τρομοκρατική γιατί επιδιώκει να δώσει σήμα σε όσους «δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις»…..

Η τακτική της σιωπής μπορεί να αποδείχτηκε επαρκής για να κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές, εντούτοις είναι απίθανο να συνεχίσει να είναι παραγωγική από τη στιγμή που ο Νίκος Ανδρουλάκης θα αναλάβει τα νέα καθήκοντα. Γιατί ως πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. όχι μόνο αναπόφευκτα θα πρέπει να κάνει τις επιλογές του στο πεδίο των συμμαχιών, αλλά θα αναγκαστεί να παρουσιάσει την προγραμματική πρότασή του. Ακόμα και το να προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο, μεταθέτοντας για το μέλλον την αποσαφήνιση της γραμμής του, συνιστά και αυτό μια πολιτική επιλογή για την οποία θα αξιολογηθεί πολιτικά. Αργά ή γρήγορα ο κ. Ανδρουλάκης θα πρέπει να μιλήσει και βάσει όσων πει θα κριθεί από τους πολίτες.

ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Συνιστά, κατά τη…

Στις μεγάλες προκλήσεις των ημερών, δεν απαντά κανείς με την αναπαραγωγή ξεπερασμένων μοντέλων του παρελθόντος αλλά συμβάλλοντας ώστε τα σχήματα πολιτικού ανταγωνισμού να αποκρίνονται στις επιτακτικές κοινωνικές ανάγκες, ενισχύοντας πραγματικά την ίση ελευθερία προς όφελος των πολλών. Υπ΄ αυτό το πρίσμα, η νέα ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής θα αναγκαστεί σύντομα να πάρει σαφή θέση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από τη στιγμή που η ανατροπή της ανάλγητης κυβερνητικής πολιτικής θα γίνει λαϊκή απαίτηση, δεν θα υπάρχουν περιθώρια για αμφισημίες και μισόλογα. Ο (όποιος) νέος πρόεδρος θα κληθεί να δώσει το ξεκάθαρο στίγμα του και να οδηγήσει το κόμμα του σε αποφάσεις τις οποίες, τι ειρωνεία, ουδέποτε συνδιαμόρφωσε με τους ανθρώπους οι οποίοι τον εξέλεξαν, ουδέποτε τις συζήτησε με τη βάση - στο όνομα της οποίας πίνει νερό. Να ξαναμιλήσουμε, λοιπόν, για «γιορτή της δημοκρατίας»;

Τη 12η Δεκεμβρίου του 1969, η αιματηρή βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα της Πιάτσα Φοντάνα…

Με αφορμή την εκλογή προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, ζήσαμε άλλη μια εκδοχή της περιγραφής του…

Σαν σήμερα, το 1943, μία από τις μεγαλύτερες ανηλεείς σφαγές της ναζιστικής κατοχής λάμβανε χώρα…

Μια νέα ιδιότυπη σχέση αυταρχισμού μεταξύ λαών και ηγετών έρχεται να χαρακτηρίσει τις σύγχρονες κοινωνίες…

Γνωστός από τον χώρο του θεάτρου, ο Τσιμάρας Τζανάτος υπογράφει μια πεντατονική κραυγή. Η πρωτοπρόσωπη γραφή έχει κάτι το αποστασιοποιημένα εξομολογητικό γιατί ο εαυτός / μόνο από απόσταση περιγράφεται. / Κι είναι πρεσβύωπας η γλώσσα. Ο ποιητής στέκει ταυτόχρονα εντός και εκτός του, σε ένα τοπίο ροκανισμένο, ρημαγμένο από τη ματαιότητα και τη σκληρότητα του κόσμου, συνδιαλεγόμενος με ένα αόρατο κοινό. Η ποιητική αυτή σύνθεση λειτουργεί ως κατακερματισμένος μονόλογος, κάτι σαν ψηφιδωτό της ζωής ενός ανθρώπου ή της ζωής εν γένει. Ως ποιητής-ηθοποιός αφηγείται κομμάτια από τη Βία του βίου ενός αγνώστου. Η απόσταση μπαίνει ήδη από το εξώφυλλο με το «αγνώστου» ανάμεσα σε αγκύλες κάτω από το όνομά του. Αλλά και στο ποίημα 49 την απόσταση την επανατοποθετεί λειτουργώντας ως ρόλος: Υποκρίνομαι τη ζωή. […] Αφού ως παράσταση με βλέπουν όλοι. / Αλλά κι εγώ ως παράσταση υπάρχω μόνο. / Ξέρετε τι πρόβες θέλει ακόμα και ν’ αναπνέει κάποιος;