Αναδημοσιεύσεις

Είπε ο Μητσοτάκης στις 8.5.2018 μιλώντας στο Digital Economic Forum: «Το κλασικό δυτικό ωάριο 9 με 5 είναι ξεπερασμένο». Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Ν.Δ. είναι θετική σε ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν στον εργοδότη να απασχολεί τους εργαζόμενους περισσότερο από οκτάωρο, χωρίς να τους πληρώνει υπερωρίες. Αυτό το παλεύουν από παλιά οι εργοδότες. Να απολύουν χωρίς περιορισμούς και χωρίς αποζημιώσεις, γιατί αυτό κρατάει τα μεροκάματα χαμηλά. Και έτσι να μπορείς να δουλεύεις το δωδεκάωρο που λέγαμε προηγουμένως χωρίς πολλά - πολλά. Τρίτο που θέτει ο Κ. Μητσοτάκης: «...Η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορεί να ιδωθεί ως ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης...». Με απλά λόγια: σταματά κάθε προστασία της εργασίας. Ο εργοδότης σου θα σε προσλαμβάνει το πρωί, θα σε απολύει το βράδυ και την άλλη μέρα θα σε ξαναπροσλαμβάνει. Αν θέλει φυσικά. Τέταρτον: το πασίγνωστο πλέον επταήμερο. Ο Κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι μίλησε για «επταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων με σύμφωνη γνώμη εργοδοσίας και εργαζομένων». Αυτό δεν βγάζει νόημα. Ένας κινηματογράφος λειτουργεί 7 ημέρες τη βδομάδα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων. Όπως και ένα ξενοδοχείο. Και πάρα πολλές βιομηχανίες. Ακριβώς επειδή κάποιες επιχειρήσεις λειτουργούν ούτως ή άλλως 7 ημέρες, ψάχνουν τρόπους να απασχολούν 7 ημέρες και τους εργαζόμενους. Ώστε να μην χρειάζεται να προσλάβουν περισσότερους. Αυτό εννοούσε ο Μητσοτάκης. Κι αυτό, βεβαίως, κατάλαβε και ο ξενοδόχος στην Κω.

Ο ριζικός μετασχηματισμός του κράτους αποτελεί προνομιακό πεδίο για την Αριστερά του 21ου αιώνα, και μάλιστα για μια Αριστερά που έχει σήμερα πίσω της τέσσερα και πλέον χρόνια πείρας στη διακυβέρνηση. Η συζήτηση τίθεται εδώ σε άλλη βάση, όχι με όρους μεγέθους, μιας και το μέγεθος του δημόσιου τομέα είναι εκ των πραγμάτων μεγάλο στα σύγχρονα κράτη (γύρω στο 40% του ΑΕΠ). Αλλά με όρους διασφάλισης του δημόσιου χαρακτήρα κρίσιμων αγαθών και υπηρεσιών, ώστε να είναι προσβάσιμα σε όλους, με όρους ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, ώστε να υπάρχει κοινωνική ανταποδοτικότητα, και με όρους αποτελεσματικής διαχείρισης, προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και του πολίτη. Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια έγιναν σημαντικά θετικά βήματα. Για να υπάρξει, ωστόσο, ουσιαστική αλλαγή απαιτούνται ακόμη περισσότερες και πιο ριζικές τομές, προκειμένου να συντονιστούμε με τις απαιτήσεις και τις δυνατότητες που παρέχει η εποχή μας και να δημιουργήσουμε δημόσιες δομές αντάξιες της αποστολής τους και του πλούτου που διαχειρίζονται. Με γνώμονα τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών αλλά και τον πλούτο που παράγεται από τα δημόσια αγαθά να επιστρέφουν στην κοινωνία. Αυτές τις αλλαγές, όπως και ευρύτερα την αναμόρφωση της χώρας, μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμενων με τις οποίες συμπορεύεται μπορεί να τις πετύχει.

Καθοριστικής σημασίας, μάχη είναι και η εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου. Οι θέσεις της ΝΔ αποπνέουν ένα γενικό συντηρητικό αέρα, ειδικά όμως ως προς τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας υπάρχει, εκ μέρους της δεξιάς παράταξης, μια πολύ εύγλωττη σιωπή. Δεν είναι μόνο το ότι η ΝΔ ήταν κατηγορηματικά απέναντι στους νόμους [για τα ατομικά δικαιώματα] δεν είναι μόνο πως επιτέθηκε σε όλους αυτούς τους νόμους με σφοδρότητα, ενίοτε με χυδαιότητα και κάποιες φορές με τραγελαφικό τρόπο (ας θυμηθούμε τις αναφορές περί εξωγήινων του Κυρ. Μητσοτάκη στο νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου), είναι και ότι, όσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε σχετικές αναφορές στο πρόγραμμα της ΝΔ ή στις ομιλίες των στελεχών της. Οι επίδοξοι κυβερνήτες της χώρας επιφυλάσσουν για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα την ίδια αντιμετώπιση που είχαν και στο παρελθόν: θέλουν τα μέλη της αόρατα και χωρίς φωνή, υιοθετώντας δυστυχώς και εδώ την ομοφοβική, τρανσφοβική αντίληψη της ακροδεξιάς συνιστώσας τους. Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, δεν μπορούμε να είμαστε απαθείς. Η διαφαινόμενη συντηρητική αντεπίθεση απέναντι στις κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων θα είναι σκληρή και θα αφορά συνολικά τον χώρο των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων όλων μας, συμπεριλαμβανομένων των ΛΟΑΤΚΙ+ συμπολιτών μας. Παρά τον ήπιο τόνο των τελευταίων δημόσιων εμφανίσεων της ηγεσίας της ΝΔ, τα δείγματα γραφής έχουν κατατεθεί γι’ αυτό και δεν επιτρέπονται αυταπάτες. Χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας, η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν θα κρίνει μόνο αν το κτίριο του κοινοβουλίου θα είναι φωτισμένο στα χρώματα του Ουράνιου Τόξου την ημέρα του Pride, αλλά το πόσο έδαφος θα ξανακερδίσουν η ρητορική μίσους, ο κακοποιητικός λόγος και τα στερεότυπα, σε μια κοινωνία που παλεύει να σπάσει τα πατριαρχικά δεσμά της.

Για μία ακόμη φορά, η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαλβίνι εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που επενδύουν διεθνώς στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, την απάθεια απέναντι στη σύγχρονη τραγωδία των ξεριζωμένων, προκειμένου να υπηρετήσουν το δικό τους νεοφιλελεύθερο και φασίζον σχέδιο: αυτό μιάς Ευρώπης ανοιχτής στα κεφάλαια και τα κέρδη για λίγους και κλειστής για τους ανθρώπους και τις ελπίδες των πολλών. Μιας Ευρώπης όπου ο κοινωνικός αυτοματισμός στρέφει καθέναν εναντίον όλων, ξεκινώντας από τον πιο αδύναμο κρίκο - τον ξένο, τον κοινωνικά ευάλωτο , τον πρόσφυγα που διαφεύγει από τύχη τον πνιγμό, για να βρεθεί αντιμέτωπος με συρματοπλέγματα, βία, στέρηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος και εξευτελισμούς κάθε λογής. Σ ένα τέτοιο εφιαλτικό πεδίο, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά δεν έχουν θέση - ποινικοποιούνται και τιμωρούνται παραδειγματικά, μέχρι την επιθυμητή τελική εξαφάνιση τους . Η αίσθηση του δικαίου και η προάσπιση της ανθρώπινης ζωής μεταφράζεται σε αντίσταση κατά της αρχής. Οι παραβάτες συλλαμβάνονται, ώστε το μήνυμα να γίνει σαφές σε όλους. Η νεαρή καπετάνισσα Καρόλα Ράκετε δεν είναι το πρώτο θύμα αυτής της τακτικής. Είναι ένα ακόμα. Το πλοίο της, το Sea Watch 3 δεν είναι το πρώτο πλοίο που θεωρείται ανεπιθύμητο, επειδή αντί για όπλα, λαθραία εμπορεύματα, ναρκωτικά ή σύγχρονους σκλάβους, μετέφερε 42, θαλασσοδαρμένους στα νερά της Μεσογείου ανθρώπους, που ψάχνουν μιά ευκαιρία ζωής. Όμως για όλους και όλες εμάς, που οι έννοιες της αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης, του νοιαξίματος, της κατανόησης, της αξιοπρέπειας, του δικαιώματος στη ζωή και το αύριο σημαίνουν κάτι, για όλους εμάς, η Καρόλα Ράκετε πρέπει και μπορεί να είναι το τελευταίο θύμα όσων βάλθηκαν να ξυπνήσουν και να δώσουν νέα πνοή στις πιο εφιαλτικές σελίδες της ευρωπαϊκής - και όχι μόνο -σύγχρονης ιστορίας . Η Καρόλα Ράκετε, το πλοίο της και οι 42 επιβάτες της που βρέθηκαν με ασφάλεια απ το πουθενά στο λιμάνι της Λαμπεντούζα. Αρνούμαστε να υποταχθούμε στο φαιό μέλλον που οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ απεργάζονται . Αρνούμαστε να αδιαφορήσουμε, να ανεχτούμε, να συναινέσουμε σιωπηρά. Αρνούμαστε να κοιτάξουμε αλλού, να σιωπήσουμε. Αρνούμαστε να φοβηθούμε. Η απάντηση μας, ας είναι ηχηρή, ουσιαστική, συλλογική και ξεκάθαρη. Ας δοθεί απ όλους μας και παντού, ας ακουστεί και στο δρόμο. Επειδή κάθε άνθρωπος που βρίσκεται χαμένος και μόνος, είναι μια μεγάλη ήττα για μας, κι εμείς θέλουμε να νικήσουμε!

Στο πεδίο του ποινικού δικαίου, η ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα και του νέου Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αποτελεί το επιστέγασμα και την ολοκλήρωση της δικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, με την προσαρμογή των ποινών στα αποδεκτά ευρωπαϊκά επίπεδα, έναντι του ιδιαίτερα δυσανάλογου ελληνικού μοντέλου, και με την αναβάθμιση των τρόπων εναλλακτικής έκτισης της ποινής εκτός φυλακής, όπως η κοινωφελής εργασία.

Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα όπου τα σημάδια της κρίσης είναι ακόμη νωπά στον κοινωνικό ιστό ανοίγεται πλέον μπροστά μας ένα νέο σταυροδρόμι. H αντίθεση μεταξύ προόδου και συντήρησης, νέων οριζόντων και αντιδραστικής παλινόρθωσης δεν περιορίζεται μόνο στο πεδίο της οικονομίας. Η διάκριση μεταξύ προόδου και συντήρησης είναι κάθε άλλο παρά ξεπερασμένη στη χώρα μας. Στον χώρο της συντήρησης, μάλιστα, έχουν προσχωρήσει από καιρό φανερά και κάποιες δήθεν προοδευτικές δυνάμεις του κέντρου. Στα λόγια προοδευτικές, στην πράξη οι καλύτεροι σύμμαχοι και συμπαραστάτες της δεξιότερης Νέας Δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών. H συνάντηση και συνεργασία της Αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας που έχει εγκαταλείψει τον νεοφιλελευθερισμό, της οικολογίας, κάθε προοδευτικού πολίτη στη βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας, για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, την απόκρουση της ακροδεξιάς, του εθνικισμού και του ρατσισμού, για την πραγματοποίηση βαθιών, προοδευτικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος, στη δημόσια διοίκηση, στους θεσμούς, για μια ανάπτυξη υπέρ των συμφερόντων της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν είναι ούτε ένα απλό προεκλογικό όχημα ούτε μια σημαία ευκαιρίας. Είναι ένα ώριμο αίτημα των καιρών. Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία είναι το αποτέλεσμα μιας προγραμματικής σύγκλισης που βασίζεται σε ένα κοινό όραμα για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Είναι η αρχή μιας μακράς διαδρομής. Διότι η μάχη για την προάσπιση των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι συνεχής. Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου κάθε δημοκρατικός, προοδευτικός πολίτης αποφασίζει για τη ζωή και το μέλλον: το δικό του αλλά και των επόμενων γενεών. Στις 7 Ιουλίου είναι στο χέρι μας να μη γυρίσει η Ελλάδα στο σκοτάδι. Η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά.